က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၁၀၀)

“အေဝးသင္” မွသည္ “ေနဝန္းနီ” သို႔…

၂၀၀၃ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ -၁ ရက္ေန႔ နံက္ေစာေစာမွာ က်ဳပ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီးကို ဖူးေမွ်ာ္ကန္ေတာ့ ဆုေတာင္းရင္း အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိ ဘုရားရိပ္မွာ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ခိုလွံဳခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ေျမနီဂံုး ဒဂံုစင္တာေရွ႕က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လမ္းထဲမွာရွိတဲ့ “ေရႊရည္” အညာလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ဝင္ကာ အညာမုန္႔တီ နဲ႔ မုန္႔ပစ္္သလက္ စားခဲ့ၾကတာေပါ့။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အမ (အေမ) နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးက က်ဳပ္အတြက္ လိုအပ္မယ့္ပစၥည္းေတြထည့္…၊ က်ဳပ္ကေတာ့ အညာက ေရာက္ေနတဲ့ ဦးေလးေတြ-အေဒၚေတြနဲ႔ ထိုင္ကာ အာရိုက္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းေနခဲ့ပါတယ္။ ေန႔လည္တစ္နာရီေလာက္မွာေတာ့ မေန႔ကမွ အငယ္ဆံုးညီေတာ္ေမာင္ ဝယ္လာေပးခဲ့တဲ့ အေနာက္တိုင္းဝတ္စံုကို ဝတ္ကာ အိမ္မွာရွိေနသမွ် အႀကီးေတြကို ဝပ္ခ်ကန္ေတာ့ကာ... အငယ္ေတြကိုလည္း ဆံုးမစကား ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကို ဆင္းခဲ့ၾကတာေပါ့…။

တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္ဘဝႀကီးက အင္မတန္ ထူးဆန္းလွပါေပတယ္…။

• မနက္ပိုင္းမွာ အေၾကာ္ေရာင္း… ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ေပါက္စီေရာင္းမွ ထမင္းနပ္မွန္ခဲ့ရသူ...။
• ေက်ာင္းစရိတ္ေလး ရဖို႔အတြက္ ေႏြေက်ာင္းပိိတ္ရက္တိုင္းမွာ ေတာဓေလ့အလုပ္မ်ိဳးစံု လုပ္ခဲ့ရသူ…။
• ရြာကတြဲဘက္ေက်ာင္းမွာ ျဖစ္သလို ကုုတ္ဖဲ့တက္ရင္း အထက္တန္းေအာင္ခဲ့ရသူ…။
• ရြာဇနပုဒ္ေလးက မူလတန္းေက်ာင္းတေက်ာင္းရဲ႕ လက္ေထာက္မူျပ ဆရာတေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရသူ…။
• ႀကီးပြားတိုးတက္ဖို႔ လမ္းစရွာရင္း ေမြးရပ္ေျမကို စြန္႔ခြာလို႔ မိုးကုတ္ေက်ာက္တူးသမားေလးဘဝ ေရာက္ခဲ့ရသူ…။
• ဘဝဝမ္းစာအတြက္ ျမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္ရဲ႕ ကုမၸဏီေလာကမွာ က်င္လည္လွဳပ္ရွားခဲ့ရသူ…။
• ဘဝတက္လမ္းအတြက္ အလုပ္တဘက္နဲ႔ “အေဝးသင္တကၠသိုလ္” တက္ခဲ့ရသူ…။
• ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ အထင္ကရ “ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီး”မွာ ဘြဲ႕လြန္ပညာေတြ ဆက္လက္ သင္ယူ ဆည္းပူးခြင့္ ရခဲ့သူ…။
• ကံၾကမၼာမ်က္ႏွာသာေပးမႈေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ဆရာ ျဖစ္လာခဲ့ရသူ…။
• အတိတ္ကံ-ပစၥဳပၸန္ကံေတြရဲ႕ မ စမႈေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိဳင္ေလာက္တဲ့ နိဳင္ငံျခားပညာသင္ဆု စာေမးပြဲကို ဝင္ေရာက္ေျဖဆိုခြင့္ ရရွိကာ ေအာင္ျမင္မႈရခဲ့သူ…။
• မ်ားျပားလွတဲ့ အခက္အခဲ အတားအဆီးေတြၾကားကပဲ နိဳင္ငံျခားသြားေရာက္ဖို႔ ကံဇာတာပါလာခဲ့သူ။
  

ဤမွ်ေလာက္ အေျပာင္းအလဲ မ်ားခဲ့ရတဲ့ က်ဳပ္ဘဝကို အေသအျခာ ျပန္လည္ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ဳပ္ဘဝႀကီးဟာ… တခါက ဆရာႀကီးေဒါက္တာလွေဖ ေရးခဲ့သလို “ဝီရိယကို ထူ…ဉာဏ္နဲ႔ကူ… ကံကေဖးမသူ” ျဖစ္ခဲ့တာပါ…။ တဆက္တည္းမွာပဲ က်ဳပ္ရဲ႕အိပ္မက္ဇာတ္ေကာင္ “နိဳင္ငံျခားျပန္ တကၠသိုလ္ဆရာ ကထိက ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္” ျဖစ္လာလိမ့္အံုးမလားရယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ ၾကည့္ေနမိပါ၏။

အခုေတာ့ မိုးစံတေယာက္ ဒီစိတ္ကူးယဥ္မႈေလးကို လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖၚဖိို႔အတြက္ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာ-၁ ရက္ေန႔ ၊ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ညေန ၄ နာရီခြဲ မွာ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကေန ထြက္ခြါမယ့္ UB 221 ေလယာဥ္ျဖင့္ ထိုင္းနိဳင္ငံ ဘန္ေကာက္…၊ ထိုမွတဆင့္ JAL 718 ေလယာဥ္ျဖင့္ ဂ်ပန္နိဳင္ငံသို႔ ပညာေတာ္သင္တေယာက္အျဖစ္ ထြက္ခြါလို႔ လာခဲ့ပါျပီ…။ လာခဲ့ပါျပီ…။

(ဤေနရာတြင္ “က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း” ကို အခ်ိန္အတိုင္းအတာတခုအထိ ရပ္နားထားမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း…)

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၉)

အလာေကာင္းေပမဲ့ အခါေႏွာင္းခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ေဖေဖၚဝါရီလ မကုန္ခင္ Acceptance ရရင္ April တန္း မွီတယ္လို႔ ဆိုခဲ့ေပမဲ့ တကယ္တန္းက်ေတာ့ မမွီခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အားလံုးက April မွာ ထြက္သြားၾကေပမဲ့ က်ဳပ္ကေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေျခာက္လ ေစာင့္ျပီး October တန္းက်မွ ထြက္ခြါဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဘာမ်ားတတ္နိဳင္အံုးမွာလဲ…။ ကံစီမံရာ အတိုင္းေပါ့…။

အဲဒီ ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ ေျခာက္လဟာ က်ဳပ္ဘဝအတြက္ေတာ့ ေလာကဓံကို အလူးအလဲ ခံခဲ့ရတဲ့ကာလေတြပါ…။ ံုမနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ေက်ာင္းသြား… ေဒး နဲ႔ အေဝးသင္က အတန္းေပါင္းစံုကို တလွည့္စီ သင္…။ ျပီးတာနဲ႔ စာေမးပြဲ ဂ်ဴတီ… လံုျခံဳေရးဂ်ဴတီေတြ မနားမေန ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရ…။ နည္းျပက်ဴတာ စာမသင္ရဖူးလို႔ ဆိုၾကေပမယ့္ က်ဳပ္ကေတာ့ လံုးဝမနားခဲ့ရပါဘူး။ ကိုယ္ကိုတိုင္က အေဝးသင္ကတဆင့္ ဆရာျဖစ္လာခဲ့သူမို႔ အေဝးသင္ကိုု သင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ေစတနာအျပည့္နဲ႔ တကယ္ကို က်က်နနျပင္ဆင္ကာ သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းသား-သူ အမ်ားစုက “ ဆရာ… က်ဴရွင္ဖြင့္ပါ…၊ က်မတို႔ ဝိုင္း လုပ္ထားျပီးသား…ေနရာလည္းရွိပါတယ္..၊ ဆရာ လာသင္ေပးပါ…” ဆိုတာေတြက တပံုတပင္…။ က်ဳပ္ကလည္း “က်ဴရွင္ လံုးဝ မသင္ဘူး…၊ နားမလည္ရင္ ခ်က္ခ်င္းထေမးပါ… ဒီအနီးကပ္သင္တန္းမွာပဲ သင္မယ္” လို႔ တုန္႔ျပန္ရတာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသား-သူ အမ်ားစုဟာ သက္ဆိုင္ရာဆရာ-ဆရာမေတြဆီမွာ က်ဴရွင္ တက္ခဲ့ျပီးသား-တက္ေနဆဲသူေတြပါ။ အနီးကပ္သင္တန္းကိုု တကယ္စိတ္ဝင္စားလို႔ လာတက္တဲ့သူေတြ ရွိေပမဲ့ အေပ်ာ္သေဘာလာတဲ့သူေတြက မ်ားဟန္တူပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း အခ်ိန္နီးမွ ကပ္ေရာက္လာၾကျပီး ဟိုမမွီ-ဒီမမွီ ျဖစ္ေနၾကသူေတြပါ။ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကဆိုရင္ “ ဆရာ… အေသးစိတ္ ရွင္းျပမေနပါနဲ႔…၊ စာေမးပြဲမွာ ပါမယ့္ဟာပဲ သင္ပါ” လို႔ ထေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီလို ေက်ာင္းသားေတြ…။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္ကလည္း “ေအးကြာ… အဲဒီလိုဆိုရင္ ဆိုက္ေကာ္ေလာ္ဂ်ီ (Psychology) ကို အဂၤလိပ္လို စာလံုးေပါင္းျပစမ္းပါအံုး” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ Sitechology လို႔ ေပါင္းပါေရာဗ်ာ…။ က်ဳပ္က ေခါင္ေလး ျငိမ့္ရံု ျငိမ့္ျပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနေပမဲ့ က်န္တဲ့ ေက်ာင္းသား-သူေတြက ဟားၾကတာေပါ့။ အဲဒီေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ပညာအေျခခံ သိသင့္သိထိုက္တဲ့ Concept ေလးေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ အေသးစိတ္ရွင္းျပရတဲ့အေၾကာင္း အေထာက္အထားေတြနဲ႔တကြ အသံေတြတုန္သည္အထိ ေျပာျပခဲ့ပါေသးတယ္။ သူတို႔လည္း မွားမွန္းသိသြားျပီးတဲ့ေနာက္မွာ အနီးကပ္ရက္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း က်ဳပ္ေနာက္ကလိုက္ျပီး ေတာင္းပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

တခ်ိန္ထဲမွာပဲ သူတို႔နဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ စာ တကယ္ဖတ္တဲ့ အေဝးသင္ ေက်ာင္းသား-သူေတြကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသူတေယာက္ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စာဖတ္အား ေကာင္းဟန္တူပါတယ္။ က်ဳပ္ စာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမ ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းဟာ စာဖတ္အားနည္းတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ-ဆရာမဆိုရင္ ပက္လက္လန္သြားနိဳင္ပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားတာေၾကာင့္ အံ့ၾသသြားခဲ့ရပါတယ္။ ျပီးမွ သူေမးတာကို အားလံုးနားလည္နိဳင္မယ့္ ဥပမာေလးနဲ႔ ျပန္လည္ရွင္းျပခဲ့ရတာေပါ့။ က်ဳပ္ သင္ေနတဲ့ ေဒးက ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသားထက္ေတာင္ စာဖတ္အား ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာနိဳင္ပါတယ္။ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ… သူမက စိတ္ပညာပါေမာကၡႀကီးေတြဆီမွာ က်ဴရွင္ယူျပီး က်ဳပ္ကို အကဲစမ္းခဲ့တာဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္ အထင္ႀကီးခဲ့သမွ် သဲထဲေရသြန္သလိုပဲေပါ့…။

အဲဒီလို ေက်ာင္းတာဝန္ေတြနဲ႔ အလုပ္ရွဳတ္ေနတာေၾကာင့္ ပံုမွန္ဝင္ေငြရေနတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေလးကိုလည္း ျပန္မၾကည့္နိဳင္ပဲ စပ္တူလုပ္ေနသူ ေပးသမွ်နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး အဲဒီလူကပဲ အားလံုးေမာင္ပိုင္စီးကာ ဘတ္သြားသည္အထိ ဘဝပ်က္မတတ္ ခံလိုက္ရပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ျခင္းရဲ႕ ႀကီးမားလွတဲ့ အရင္းအႏွီးတခုေပါ့…။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ရဲ႕ေက်ာင္းဆရာဘဝမွာ အလြန္အမင္း ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ခဲ့တာ တခုရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့… ပါေမာကၡ ဆရာဦးခင္ျမင့္က အေဝးသင္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲတိုင္းမွာ စင္ျမင့္ေပၚကေန “အေဝးသင္ေက်ာင္းသားေတြ မညံ့တဲ့အေၾကာင္း…၊ အေဝးသင္ကေန ဆရာျဖစ္လာျပီး အခုဆိုရင္ နိဳင္ငံျခားပညာသင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံရသူေတြ ရွိေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း…” ကို ဝန္ခံေျပာၾကားလာခဲ့ပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔အေဝးသင္ကလူေတြအတြက္ အၾကားခ်င္ဆံုး-အလိုခ်င္ဆံုး စကားတခြန္းပါ။ ဆရာကေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္မသိ…။ က်ဳပ္ကေတာ့ ကန္ေတာ့ခံ ေနာက္တန္းထိုင္ခံုကေန ဆရာ ေျပာသမွ် နားေထာင္ရင္း ဝမ္းနည္း-ဝမ္းသာျဖစ္ကာ မ်က္ရည္ေတြ တသြင္သြင္စီးဆင္းလို႔ ေနခဲ့တာေပါ့…။ ေနခဲ့တာေပါ့…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၈)

E mail ကတဆင့္ ဆက္သြယ္လိုက္တဲ့ ဂ်ပန္ဆရာ ၃၅ ေယာက္အနက္ တေယာက္ေသာဆရာက “က်ဳပ္ရဲ႕ မဟာက်မ္း နဲ႔ Research proposal ဟာ သူ လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ Field နဲ႔ တိုက္ရိုက္ ဆက္ဆိုင္ေနတာေၾကာင့္ တပည့္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ လက္ခံ သင္ၾကားေပးနိဳင္တဲ့အေၾကာင္း အီးေမးလ္နဲ႔ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဂ်ပန္မွာေရာက္ေနတဲ့ ဆရာမရဲ႕ကူညီမႈေၾကာင့္ ပရိုက္ဗိတ္ေက်ာင္းက ဆရာတေယာက္ကလည္း လက္ခံမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ျပန္ၾကားခဲ့ပါေသးတယ္။

က်ဳပ္ကလည္း အဲဒီေမးလ္ႏွစ္ေစာင္ကို print ထုတ္ကာ သံရံုးကို သြားျပတာေပါ့။ သံရံုးကေတာ့ ကိုယ့္ Field နဲ႔ကိုက္ညီတဲ့ National ေက်ာင္းက ဆရာကို ေရြးခ်ယ္ျပီး Acceptance ကို ဖက္စ္ (Fax)နဲ႔ အရင္ပို႔ေပးခိုင္းဖို႔ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း ဆရာသမားဆီကို ဖက္စ္ထိုးကာ သူတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ေပးဖို႔ ေမာတၱာရပ္ခံခဲ့ရတာေပါ့။ ဖက္စ္ကလည္း ေစ်းႀကီးလိုက္တာ... တမ်က္ႏွာကို က်ပ္ ငါးေထာင္ ေပးရပါတယ္။ ဒါေတာင္ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ရံုးကတဆင့္ အသံုးျပဳခဲ့တာေၾကာင့္ အဝင္အတြက္ မေပးခဲ့ရပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ပန္က ဆရာသမားကလည္း Acceptance ကို ခ်က္ခ်င္းေရးကာ ဖက္စ္နဲ႔ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဖက္စ္ေကာ္ပီကို ယူျပီး သံရံုးကို သြားေပးေတာ့… “အိုေကျပီ… Original မူရင္း ေရာက္လာရင္သာ လာပို႔လိုက္ပါ” လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒါက ဇႏၷဝါရီေနာက္ဆံုးပတ္ထဲမွာေပါ့…။ ေဖေဖၚဝါရီလ မကုန္ခင္ Acceptance ရရင္ သူမ်ားနည္းတူ April မွာ ထြက္ရမယ္ဆိုတာေၾကာင့္ က်ိန္းေသသေလာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။

ေဖေဖၚဝါရီလလယ္ေလာက္မွာ သံရံုးက Acceptance original လာေပးဖို႔ က်ဳပ္ကို ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း Original ေရာက္မလာေသးေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္ၾကားျပီး… ဂ်ပန္က ဆရာသမားဆီကိုလည္း “Acceptance original ျမန္ျမန္ပို႔ေပးဖို႔ နဲ႔ သံရံုးက ေမးေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း” ေမးလ္ ပို႔လိုက္တာေပါ့။ က်ဳပ္အထင္ ေနာက္သံုးရက္ေလာက္အၾကာမွာ သံရံုးက က်ဳပ္ဆီကို ဖုန္းဆက္ကာ “ ဂ်ပန္ဆရာက Acceptance original ကို ဇႏၷဝါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔ ရက္စြဲနဲ႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာန၊ ပါေမာကၡသို႔ လိပ္မူလွ်က္ ပို႔ေပးထားျပီးျဖစ္ေၾကာင္း…၊ ဒါေၾကာင့္ အခု သြားေရာက္စံုစမ္းျပီး ခ်က္ခ်င္းလာေပးဖို႔…” ေျပာပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္လည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာန ပါေမာကၡဆရာမႀကီးထံ အေျပးသြားကာ အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပရတာေပါ့။ ဆရာမႀကီးက ရံုးစာေရး ကိုေမာင္ဆန္းကို စာဝင္-စာထြက္ေတြ ေသျခာျပန္စစ္ခိုင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နိဳင္ငံျခားက ဘယ္စာမွ အဝင္မရွိ…။ သံရံုးက ေျပာတဲ့အတိုင္းဆိုရင္ စာက ေရာက္ခ်ိန္တန္ေနပါျပီ…။ ဘာျဖစ္လို႔ မရာက္တာလဲ…။ ဆရာမႀကီးကေတာ့ “ကိုမိုးစံေရ… ရန္ကုန္တကၠသိုလ္စာတိုက္ကို အခုခ်က္ခ်င္း သြားျပီး ေမးလိုက္ပါ… ဒို႔ေစာင့္ေနမယ္” လို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ က်ဳပ္လည္း အေျပးအလႊား သြားခဲ့ရတာေပါ့…။

ဟိုေရာက္ေတာ့ စာတိုက္တာဝန္ရွိသူ တေယာက္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပကာ ဝင္ရွာခြင့္ ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔က အမ်ိဳးမ်ိဳး တားေနတဲ့ၾကားကပဲ က်ဳပ္က အထဲကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အခုခ်ိန္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မမွတ္မိေတာ့…။ က်ဳပ္ မွတ္မိတာကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သံရံုးရဲ႕အေျပာကို ယံုၾကည္ျပီး ေရာက္ခ်ိန္တန္လို႔မွ ေရာက္မလာခဲ့တဲ့ အင္မတန္အေရးႀကီးလွတဲ့ Acceptance အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္တိုေနတာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အထဲကို ဝင္ရွာလိုက္တာနဲ႔ စင္ေပၚမွာ Professor, Psychology Department ဆိုတဲ့ အဝါေရာင္စာအိတ္ေလးက အေပၚဆံုးမွာ ထင္းထင္းႀကီး ရွိေနပါတယ္။ က်ဳပ္က “ဒီစာပဲ” လို႔ ေျပာလိုက္ျပီး စာဝင္ရက္စြဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဖေဖၚဝါရီ ၇ ရက္ေန႔ကတည္းက ေရာက္ေနတာပါ။ အဲဒီမွာ က်ဳပ္က “စာတိုက္နဲ႔ လမ္းပဲ ျခားတဲ့ စိတ္ပညာဌာနကို မပို႔ပဲ… ဘာျဖစ္လို႔ စာတိုက္မွာတင္ တပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သိမ္းထားတာလဲ…” ဆိုျပီး ၾကမ္းေတာ့ ရမ္းေတာ့တာပါပဲ…။ တိုင္မယ္-ေတာမယ္နဲ႔ တကယ္ကို ရမ္းခဲ့မိတာပါ။ သူတို႔ကေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းပန္ခဲ့ၾကတာေပါ့။

ဌာနျပန္ေရာက္ေတာ့ စာကို ဆရာမႀကီးလက္ထဲ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ ဆရာမႀကီးကလည္း က်ဳပ္ေရွ႕မွာတင္ ခ်က္ခ်င္းေဖာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇနၷဝါရီ ၂၇ ရက္စြဲနဲ႔ေရးလိုက္တဲ့ Cover letter နဲ႔ Acceptance original ပါ။ ဆရာမႀကီးက “ ကဲ… ကိုမိုးစံ သံရံုးကို အခ်ိန္မွီ ေျပးေပေတာ့” လို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ ဒုန္းစိုင္းလို႔ ေျပးခဲ့ရပါေၾကာင္း…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၇)

Scholarship က ရျပီးသားဆိုေတာ့ Acceptance အခ်ိန္မွီရရင္ April မွာ ထြက္္ရမယ္ဆိုျပီး စာသင္မပ်က္ ရုတ္တရက္ မဂၤလာေဆာင္လိုက္ပါေသးတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ေတာက… သူမကလည္း ေတာက… ဆိုေတာ့ ႏွစ္ဘက္ေပါင္းမွ လူ ၃၅၀ ေလာက္ ဖိတ္ကာ “ဇီဝိတဒါနသံဃာ့ေဆးရံု” မွာ ဆြမ္းကပ္ရင္း ဧည့္ခံပြဲေလး လုပ္လိုက္တာေပါ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ လာသမွ်သူေတြကို ဟင္းႏွစ္မ်ိဳး (ဆိတ္သား နဲ႔ ဝက္သား) နဲ႔ ေထာပတ္ထမင္း ေကၽြးခဲ့တာမွ က်ပ္ေငြ သံုးသိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပဲ ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ မသိ…။

မဂၤလာေဆာင္အျပီး တလေလာက္အၾကာမွာ Acceptance အတြက္ အကူအညီ ေတာင္းခံထားတဲ့ ဂ်ပန္က စီနီယာ ၂ ေယာက္ဆီကေန “ NO ” ဆိုတဲ့ ျပန္ၾကားခ်က္အေျဖကို ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ လက္ခံရရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘာမ်ားတတ္နိဳင္အံုးမွာလဲ…။ သူတို႔ေျပာသမွ် အမွန္ေတြပဲလို႔ ယံုၾကည္ခဲ့ရတာေပါ့။ UFL မွာ တက္ရတဲ့ ဂ်ပန္စာသင္တန္းကိုလည္း “သင္ၾကားေရးတာဝန္ေတြ မ်ားျပားမႈ နဲ႔ ဆရာအင္အား မလံုေလာက္မႈ” ကို အေၾကာင္းျပကာ တရားဝင္တက္ေရာက္ခြင့္ မျပဳခဲ့ပါဘူး။ က်ဳပ္တို႔ပညာေရးက ေဘာ္ဒါေတြ ဂ်ပန္စာ တက္-က်က္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္က သင္ၾကားေရး-စာေမးပြဲ တာဝန္ေတြနဲ႔ လံုးလည္လိုက္ေနတာေပါ့။ အတန္းမရွိတဲ့ရက္ေတြမွာ တေယာက္တည္း ဘက္ပဲ့စြာ ေဆးစစ္ခဲ့ရပါတယ္။ က်ဳပ္ပါေမာကၡရဲ႕စကားကို ျပန္လည္ ကိုးကားရရင္ေတာ့ “ပညာသင္ကိစၥဟာ က်ဳပ္ရဲ႕ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥ”ျဖစ္တာမို႔ နိဳင္ငံေတာ္တာဝန္ေလာက္ အဓိကမက်ဘူးလို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဆရာ့ကို စာအုပ္ႀကီးသမားလို႔လည္း ကင္ပြန္းတတ္ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ေျမစာပင္ေလး တပင္ ျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ့။

စီနီယာေတြဆီက Acceptance မရနိဳင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ သိတဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ ကိုယ္ကိုတိုင္ ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ဖို႔ ႀကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။ ပထမဆံုး က်ဳပ္တို႔ မဟာတန္းတက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေလးလေလာက္ သင္ၾကားေပးခဲ့လို႔ ဆရာမ ေတာ္ခဲ့ဖူးျပီး ဂ်ပန္မွာ ရွိေနတဲ့ အဲဒီဆရာမကို ျမန္မာျပည္ကေန တိုက္ရိုက္ ဖုန္းေခၚခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမကေတာ့ “မင္းရဲ႕ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ဂ်ပန္စာ ဘယ္အေျခအေနမွာ ရွိသလဲ…၊ သူ႔ဆရာက ပင္စင္သြားျပီမို႔… ပရိုက္ဗိတ္ေက်ာင္းတေက်ာင္းကို ခ်ိတ္ေပးနိဳင္တယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။

တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အဆညမွာ ရွိတဲ့ ကြန္ျပဴတာဌာနကို သြားကာ တနာရီ ၁၅၀၀ က်ပ္နဲ႔ အင္တာနက္ၾကည့္ကာ ကိုယ့္ဘာသာရပ္နဲ႔ ဆက္ဆိုုင္မယ္ထင္တဲ့ ဂ်ပန္ပါေမာကၡဆရာေတြရဲ႕ email လိပ္စာေတြကို ကူးယူပါတယ္။ ဆရာ ၃၅ ေယာက္ေတာင္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဆရာေတြဆီကို က်ဳပ္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္၊ မဟာက်မ္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္၊ ဂ်ပန္္မွာ က်ဳပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ Research proposal နဲ႔အတူ ျဖစ္နိဳင္ပါက က်ဳပ္ကို လက္ခံသင္ၾကားေပးဖို႔အတြက္ ေမာတၱာရပ္ခံစာတေစာင္တို႔ကို Attached file လုပ္ျပီး က်ဳပ္ရဲ႕အမ်ိဳးသမီး အလုပ္ လုပ္ရာ ကုမၸဏီရံုးမွ တဆင့္ တျပိဳင္တည္း ပို႔လႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပန္လည္ ဆက္သြယ္ရန္ email address ကိုေတာ့ ရန္ကုန္စိတ္ပညာပါေမာကၡ ဆရာမႀကီးရဲ႕ လိပ္စာကို အကူအညီေတာင္း အသံုးျပဳခဲ့ရတာေပါ့။ ေနာက္ျပီး ဆရာဦးခင္ျမင့္ ဂ်ပန္သံုးလ သြားစဥ္က သိခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ဆရာႀကီးတေယာက္ထံကိုလည္း စာတိုက္မွတဆင့္ ဆက္သြယ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အခ်ိန္မွီ ရလိုရျငား ကိုယ္တတ္နိဳင္သမွ်-လက္လွမ္းမွီသမွ်ကို ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ခဲ့ရတာေပါ့…။ က်န္တာကေတာ့ ကံစီမံရာေပါ့ေလ…။

ဂ်ပန္ကို ပညာသင္ သြားရ-မသြားရ မေသျခာေသးေပမဲ့… စိတ္ႏွလံုးသား မြန္ျမန္လွတဲ့ အညာေတာသူ မိန္းမတေယာက္ကိုေတာ့ ဘဝလက္တြဲေဖၚအျဖစ္ ရလုိက္ပါျပီ…။ ရလိုက္ပါျပီ…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၆)

အမွန္တကယ္ကေတာ့ ပညာေရးအတိုင္ပင္ခံ ဆရာမရဲ႕လမ္းညႊန္မႈဟာ မလြဲပါဘူး…။ အတိအက်ကို မွန္ကန္ပါတယ္လို႔ ဆိုနိဳင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ပန္မွာ အရင္ေရာက္ေနတဲ့ စီနီယာရဲ႕ကူညီလိုတဲ႔ စိတ္ဆႏၵ အတိုင္းအတာအေပၚမွာ အမ်ားႀကီး မူတည္တာေပါ့။ တကယ္ကူညီလိုတဲ့ စိတ္ေစတနာမွန္ေတြသာ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူတို႔စီနီယာေတြ လုပ္ေပးနိဳင္တာေတြက ဒုနဲ႔ေဒးပါ…။ အရင္ပို႔စ္ရဲ႕နိဂံုးမွာ ေရးခဲ့သလို ျမန္မာေတြရဲ႕စိတ္ေနစရိုက္ကို က်ဳပ္ရဲ႕ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္စဥ္ေလးတခုကေန ခန္႔မွန္းသံုးသပ္ၾကည့္လိုက္ပါရေစ…။ တစံုတေယာက္အေပၚမွာ နစ္နာေစလိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵ မရွိသလို… က်ဳပ္တေယာက္တည္းရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အျမင္ ယံုၾကည္ခ်က္သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ႀကိဳတင္အသိေပးထားခဲ့ပါရေစ…။

ဂ်ပန္သံရံုးမွာ အင္တာဗ်ဴး ေျဖျပီးကတည္းက အခ်ိန္မွီ Acceptance ရဖို႔အတြက္ ဂ်ပန္မွာရွိေနတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕စီနီယာဆီကို ပါေမာကၡမွ တဆင့္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ Waiting list မထြက္ခင္ကေလးမွာပဲ “NO” ဆိုတဲ့အေျဖကို ျပန္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ သံရံုးက ပညာေရးအတိုင္ပင္ခံ ဆရာမရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈကို သိခဲ့ရျပီးတဲ့ေနာက္မွာ စီနီယာကို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္မံဆက္သြယ္ကာ အကူအညီ ေတာင္းခံခဲ့ပါတယ္။ ဒီတခါလည္း “NO” ပါပဲ…။ ဂ်ပန္ဆရာေတြက ဘာျဖစ္လို႔ လက္မခံခ်င္တာလဲလို႔ အတြန္႔တက္ေမးတဲ့အခါ… သူေျဖလိုက္တာကေတာ့ “ဂ်ပန္မွာ ပါေမာကၡဆရာေတြဟာ နိဳင္ငံျခားေက်ာင္းသားကို တစ္ေယာက္ထက္ပိုျပီး လက္မခံရဘူး…”လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ဂ်ပန္မေရာက္ဖူးေတာ့ သူေျပာသမွ် ယံုရတာေပါ့…။ ဒါက ျမန္မာျပည္မွာ က်ဳပ္နဲ႔တကၠသိုလ္တခုတည္း… ဌာနတခုတည္းမွာ တာဝန္က်ေနတဲ့ စီနီယာရဲ႕ ကူညီမႈပါ။

ေနာက္စီနီယာတေယာက္ရွိပါေသးတယ္။ သူမကေတာ့ မႏၱေလးစိတ္ပညာက စီနီယာဆရာမ တေယာက္ပါ။ သူမကိုလည္း က်ဳပ္က လံုးဝ မသိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း မႏၱေလးစိတ္ပညာက သူမနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ ဆရာမတေယာက္ကေန တဆင့္ မိတ္ဆက္စာေရးေပးေစကာ Acceptance ရဖို႔အတြက္ အကူအညီ ေတာင္းခံခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီစီနီယာဆရာမကေတာ့ “ ဂ်ပန္ဆရာေတြဟာ အဂၤလိပ္စာ နည္းနည္းညံ့လို႔ နိဳင္ငံျခားသားေက်ာင္းသားေတြကို လက္မခံခ်င္ၾကဘူး” ဆိုတဲ့ ျငင္းဆန္မႈအေၾကာင္းျပခ်က္ ျပန္စာတေစာင္နဲ႔ တုန္႔ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါက မႏၱေလးက ဒုတိယစီနီယာရဲ႕ကူညီမႈေလးပါ။

ဒီျဖစ္စဥ္ႏွစ္ခုကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ စီနီယာေတြရဲ႕ကူညီလိုတဲ့ စိတ္ေစတနာမွန္ကို ခန္႔မွန္းသံုးသပ္နိဳင္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕အကူအညီကို တရားဝင္ေတာင္းခံခဲ့တာပါ။ သူတို႔ရဲ႕တုန္႔ျပန္ခ်က္ကလည္း အထက္မွာ ေဖၚျပခဲ့တဲ့အတိုင္းပါပဲ…။ အဲဒီ တုန္႔ျပန္ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ မွန္တယ္-မွားတယ္၊ ယုတၱိရွိတယ္-မရွိဘူး ဆိုတာကလည္း ဂ်ပန္မွာ ပညာသင္ဖူးသူတိုင္း သိၾကပါတယ္။ အထဲကေန သူတို႔ေျပာသမွ် ယံုခဲ့ရသူမို႔ ဒီအတြက္ ဘာမွ ေစာဒက မတက္လိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္စိတ္ဝင္စားတာက က်ဳပ္ကို ကူညီဖို႔အတြက္ စီနီယာေတြ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့သလဲ…။ တနည္းအားျဖင့္ သူတို႔ရဲ႕ ကူညီလိုမႈ စိ္တ္ေစတနာအတိုင္းအတာကိုသာ ဆန္းစစ္ၾကည့္လိုတာပါ…။

သူတို႔ရဲ႕တုန္႔ျပန္မႈေတြကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ Acceptance ရဖို႔အတြက္ ဘာတခုမွ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ ရွိခဲ့ၾကဟန္ မတူပါဘူး…။ သူတို႔ရဲ႕ဆရာေတြနဲ႔ ဌာနမွာရွိေနတဲ့ အျခားဆရာ-ဆရာမေတြကိုလည္း က်ဳပ္ရဲ႕ကိုယ္ေရး-ပညာေရးဖိုင္ကို ျပျပီး လက္ခံေပးဖို႔ Request လုပ္ခဲ့ၾကဟန္ မရွိပါဘူး…။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ ဂ်ပန္မွာ Enter တခ်က္ ေခါက္လိုက္ရံုနဲ႔ ရနိဳင္ေလာက္တဲ့ သူတို႔ေရာက္ေနတဲ့ဌာနက ပါေမာကၡဆရာ-ဆရာမေတြရဲ႕ Email address ေလးကိုေတာင္ မွ်ေဝမႈ မျပဳခဲ့ၾကပါဘူး…။ အင္မတန္ အံ့ၾသဖို႔ မေကာင္းေပဘူးလား…။ ဘာတခုမွ ကူညီဖို႔ မစဥ္းစား-မႀကိဳးစားပဲ သူတို႔အထင္ သူတို႔အျမင္နဲ႔ သူတို႔ဘာသာ ဆံုးျဖတ္ကာ “သူတို႔ကေတာ့ ကူညီပါတယ္… ဒါေပမဲ့ ဒီက ဆရာေတြက လက္မခံခ်င္ဘူးဆိုေသာ NO” ဆိုတဲ့အေျဖကိုပဲ အလြယ္တကူ ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ကူညီလိုမႈ ဆႏၵအတိုင္းအတာကို ခန္႔မွန္းၾကည့္နိဳင္တာေပါ့။ ဒါက က်ဳပ္ရဲ႕ထင္ျမင္ခ်က္… ယူဆခ်က္… ယံုၾကည္ခ်က္ပါ။ ဟုတ္မဟုတ္-မွန္မမွန္ကေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြသာ အသိဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ဘဝမွာေတာ့ အဲဒီ Acceptance ေႏွာင့္ေႏွးႀကံ့ၾကာခဲ့မႈေၾကာင့္ ဂ်ပန္မွာ ျပႆနာ-ဒုကၡ-အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ အခုလည္း ရင္ဆိုင္ေနရဆဲပါ…။

ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ရင္းႏွီးေဖၚေရြျပီး သူတပါးကို ကူညီလိုလွပါတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ရင္းေစတနာမွန္ေတြက ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းနဲ႔အတူ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ျပီလား…။ ေျပာင္းလဲေနျပီလား…။ ေျပာင္းလဲသြားေတာ့မွာလား…။ ဒီျဖစ္စဥ္မွာ ပါဝင္ခဲ့တဲ့ စီနီယာေတြဟာ ပညာတတ္အလႊာက သူေတြပါ။ ရင္ထဲက ရုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဆႏၵေတြကို ထုတ္ေဖၚျပသဖို႔ သင့္-မသင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္နိဳင္စြမ္းရွိျပီး ဦးေႏွာက္အသိဥာဏ္နဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္နိဳင္စြမ္းရွိတဲ့သူေတြပါ။ ဒီလို ပညာတတ္အသိုင္းအဝိုင္းမွာေတာင္ ဒီလိုစိတ္ဓါတ္ေတြ ရွိေနၾကျပီဆိုရင္… သာမန္ျပည္သူေတြ ၾကားမွာေရာ ဘယ္လိုေနမလဲ…။ အနာဂါတ္ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္ေနစရိုက္အတြက္ စဥ္းစားေတြးေတာစရာပါ…။

က်ဳပ္က စီနီယာျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ေနာက္က ဂ်ဴနီယာတေယာက္က Acceptance အတြက္ အကူအညီေတာင္းခံလာခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ဳပ္က ဂ်ပန္ဆရာတေယာက္ရဲ႕အခန္းကို တံခါးေခါက္ ဝင္ခြင့္ေတာင္းကာ ခ်က္ခ်င္းရေအာင္ ကူညီေပးနိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ ကူညီမႈအတြက္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း-မျပဳျခင္း ပတိပကၡေတြ ဘယ္လိုပင္ ခံစားခဲ့ရ-ခံစားေနရဆဲျဖစ္ေပမယ့္ အခုခ်ိန္အထိေတာ့ ကူညီလိုတဲ့စိတ္ဆႏၵေလးက ရင္မွာကိန္းေအာင္းေနဆဲပါ…။ ကိုယ္တတ္နိဳင္သေရြ႕ေပါ့။

သင္ေကာ စီနီယာတေယာက္ျဖစ္လာလို႔ သင့္ဂ်ဴနီယာတေယာက္က အကူအညီ ေတာင္းခံလာခဲ့ရင္… ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္ဖို႔ စိတ္ကူးထားပါသလဲ…။ စိတ္ကူးထားပါသလဲ…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၅)

က်ဳပ္မွတ္တာ မမွားခဲ့ရင္ နိဳဝဘၤာလထဲမွာ ထင္ပါရဲ႕…။ ဂ်ပန္မူဘူးရွိဳးက ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့ မူဘူးရွိဳး ပညာသင္ဆု ရရွိတဲ့ စာရင္း ထြက္လာပါတယ္။ က်ဳပ္ကိုလည္း ဂ်ပန္သံရံုးက အခုခ်က္ခ်င္း လာခဲ့ဖို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚတာေၾကာင့္ အိုေကျပီ ဆိုျပီး အေျပးအလႊား သြားခဲ့တာေပါ့။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ပညာေရးက ငါးေယာက္မွာ က်ဳပ္တေယာက္တည္း “Waiting list” ဆိုပဲ…။ “Waiting list” ဆိုတာ ပညာသင္ဆုေပးဖို႔ ေရြးခ်ယ္ေပးလိုက္ျပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ပန္မွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းတေက်ာင္း က ပါေမာကၡဆရာတစ္ေယာက္ဆီကေန “ဒီေက်ာင္းသားကို လက္ခံသင္ၾကားေပးနိဳင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ Acceptance Letter” ကို အခ်ိန္မွီ မတင္ျပနိဳင္တဲ့အတြက္ Waiting list အေနနဲ႔ ထြက္လာတာပါ။ ျငင္းပယ္လိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္က Acceptance letter တင္ျပနိဳင္တဲ့အခ်ိန္မွာ အနီးဆံုးပညာသင္ႏွစ္ကေန စျပီး တက္ေရာက္ခြင့္ရမွာေပါ့။ ထီေပါက္ျပန္ေတာ့ ထီလက္မွတ္က ေပ်ာက္ေနလို႔ ရွာေဖြရအံုးမယ့္ အေျခအေနေပါ့။

သံရံုးက ေဒၚမာဂရက္ကေတာ့ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ မကုန္ခင္ Acceptance letter လာပို႔ေပးနိဳင္ရင္ သူမ်ားနည္းတူ April တန္းကို မွီပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့က်ဳပ္ကို သနားလို႔ထင္ပါရဲ႕… သံရံုးက “ယဥ္ေက်းမႈ နဲ႔ ပညာေရး” ဌာနကို ေခၚသြားျပီး ပညာေရးအတိုင္ပင္ခံ ဆရာမတေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးကာ သူကပဲ Acceptance letter အခ်ိန္မွိီ မရလို႔ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပလုိက္ပါတယ္။

ပညာေရးအတိုင္ပင္ခံ ဆရာမႀကီးကေတာ့ “ စိတ္ပညာမွာ ဂ်ပန္ျပန္ မရွိဘူးလား…၊ အခု ဂ်ပန္မွာ တက္ေနတဲ့ စီနီယာေကာ မရွိဘူးလား…၊ ဘာမွလုပ္မေနနဲ႔ သူတို႔ကို ဆက္သြယ္ျပီး အကူအညီေတာင္းလိုက္ပါ…၊ မူဘူးရွိဳး Scholarship ရထားတဲ့သူတေယာက္ Acceptence ရဖို႔ လြယ္ပါတယ္…၊ မခက္ပါဘူး…” လို႔ ေျပာျပီးသကာလ.. “ဆရာသာ… ဥပေဒပညာကဆိုရင္ က်မ အခုခ်က္ခ်င္း ရေအာင္ လုပ္ေပးနိဳင္ပါတယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ သူေျပာသမွ် ေခါင္းျငိမ့္ကာ နားေထာင္ခဲ့ရတာေပါ့။ ဆရာမက ေတာ္ေတာ္ေလး သြက္သြက္လက္လက္ရွိျပီး ကူညီလိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵရွိသူ ဥပေဒပညာက ဆရာမ ေဒါက္တာ(ေဒၚ)ေစာယုႏြယ္ ပါ။

တကယ္ေတာ့ ဆရာမ အၾကံေပးတဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြကို က်ဳပ္က လုပ္ခဲ့ျပီးသားပါဆိုရင္… ဆရာမတေယာက္ အံ့ၾသသြားေလမလား…။ က်ဳပ္ကိုယ္တုိင္မဟုတ္ေပမဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ပါေမာကၡဌာနမွဴးကတဆင့္ ဒီအင္မတန္ အေရးႀကီးလွတဲ့ Acceptance ကို အခ်ိန္မွီရေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ျပီးသားပါ။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ မႀကိဳးစားခဲ့တာက ဂ်ပန္ကိုေရာက္ေနတဲ့ အဲဒီ စီနီယာကို လံုးဝ မသိခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ နာမည္ေတာ့ ၾကားဖူးပါတယ္။ က်ဳပ္ ဆရာေပါက္စ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူက ဂ်ပန္ကို ေရာက္ေနပါျပီ။ သူဟာ က်ဳပ္နဲ႔ တကၠသိုလ္တခုတည္း… တဌာနတည္းပါ။ သူဟာ က်ဳပ္ရဲ႕ စီနီယာလို႔ ေျပာလို႔ရသလို… က်ဳပ္တို႔ပါေမာကၡ ဆရာဦးခင္ျမင့္ရဲ႕ တပည့္ရင္းဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာကလည္း က်ဳပ္ သံရံုးမွာ အင္တာဗ်ဴး ေျဖျပီးကတည္းက Acceptance ရဖို႔ စိတ္မပူနဲ႔…။ အျမဲတမ္း အဆက္အသြယ္ ရွိေနတဲ့ သူ႕တပည့္ရင္းျဖစ္သူ က်ဳပ္ရဲ႕စီနီယာကတဆင့္ အခ်ိန္မွီရေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ေလခၽြန္ျပီး ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီ Waiting list မထြက္ခင္ကေလးမွာပဲ စီနီယာဆီက “No” ဆိုတဲ့ အေျဖကို ပါေမာကၡမွတဆင့္ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့ပါတယ္။

အတိုင္ပင္ခံ ဆရာမႀကီးရဲ႕ “ အခု ဂ်ပန္မွာ လက္ရွိတက္ေနတဲ့ စီနီယာေတြကိုသာ အကူအညီေတာင္းလိုက္ပါ…၊ မူဘူးရွိဳးစေကာလားရွစ္ ရထားျပီးသား လူတေယာက္အတြက္ Acceptance letter ရဖို႔ မခက္ပါဘူး…” ဆိုတဲ့ လမ္းညႊန္မႈဟာ လြဲမ်ား လြဲေနျပီလား…။ ဘာေတြမ်ား မွားယြင္းေနျပီလဲ…။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ရင္ထဲအသဲထဲက ကူညီတတ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ေစတနာတန္ဖိုးထားမႈေတြကေရာ… ေနရာ .. အေျခအေန..အခ်ိန္အခါကိုလိုက္လို႔ အေရာင္ ေျပာင္းလဲသြားတတ္ပါသလား…။ ဒါမွမဟုတ္… အင္မတန္ မြန္ျမန္လွတဲ့ ဗုဒၶရဲ႕အဆံုးအမေတြဟာ လူၾကားေကာင္းေအင္ “စကားလံုး” အျဖစ္နဲ႔သာ ေျပာဆိုတည္ရွိေနျပီး လက္ေတြ႕ဘဝမွာ က်င့္ႀကံအားထုတ္မႈ မရွိၾကေတာ့ဘူးလား…။ ဒါမွမဟုတ္… လိုက္နာက်င့္သံုးမႈ ေလ်ာ့နည္းလာၾကတာလား…။ ဒါမွမဟုတ္… က်ဳပ္တို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြၾကားမွာ “မုဒိတာစိတ္ေတြ ဆုတ္ယုတ္ကာ မနာလိုဝန္တိုစိတ္ေတြ တိုးပြား မ်ားျပားလာေလေရာ့သလား…”။

ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာေတြရဲ႕စိတ္ေနစရိုက္ကို ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေလ့လာသံုးသပ္ အကဲျဖတ္ နိဳင္ဖို႔အတြက္ က်ဳပ္ဘဝမွာ ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔ အတင္းႀကိဳးစားခဲ့-ႀကိဳးစားေနရတဲ့ ဒီအတိတ္က ဇာတ္ေၾကာင္းေလးကို မေျပာခ်င္ေပမဲ့ ေျပာရအုံးမွာေပါ့ေလ…။ မလြမ္းခ်င္ေပမဲ့ လြမ္းရအံုးမွာေပါ့…။ လြမ္းရအုံးမွာေပါ့…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၄)

ဂ်ပန္သံရံုးမွာ ပထမတစ္ရက္က အဂၤလိပ္စာ နဲ႔ ဂ်ပန္စာ ေရးေျဖ ေျဖခဲ့ရပါတယ္။ က်ဴပ္တို႔ ပညာေရးက ငါးေယာက္ (ဓါတု၊ရူပ၊သခ်ၤာ၊သမိုင္း၊စိတ္ပညာ) အပါအဝင္ ဌာနေပါင္းစံုက ဆန္ကာတင္ဝန္ထမ္းေတြ အေယာက္ ၅၀ ေက်ာ္ ေျဖဆိုခဲ့ၾကတာပါ။ အဂၤလိပ္စာကို အခ်ိန္ျပည့္ထိုင္ကာ ႀကိဳးစားေျဖခဲ့ေပမယ့္ ဂ်ပန္စာကိုေတာ့ ဘာမွမသိတာေၾကာင့္ အျမန္ဆံုး ၅ မီးနစ္နဲ႔ အျပီး ေျဖခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ကစလို႔ အုပ္စုခြဲကာ လူေတြ႕ႏွဳတ္ေျဖ အင္တာဗ်ဴး ဝင္ရပါတယ္။

က်ဳပ္ အင္တာဗ်ဴးဝင္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ စစ္ေမးမယ့္သူ သံုးေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အဆညအင္တာဗ်ဴးလို Formal ပံုစံမဟုတ္ပဲ ေလးေယာက္ထိုင္ ဆက္တီစားပြဲတစံုမွာ ထိပ္တည့္တည့္က ဂ်ပန္မ်ိဳးသမီးတေယာက္ ထိုင္ေနျပီး ေဘးဝဲယာ ႏွစ္ဘက္မွာေတာ့ အညာသားရုပ္ ေပါက္တဲ့ ျမန္မာဆရာႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ေနပါတယ္။ က်ဳပ္က အခန္းထဲဝင္လိုက္တာနဲ႔ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထိုင္ရတာေပါ့။ အင္တာဗ်ဴးစတာနဲ႔ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီးက “အခု ဒီအဆင့္ထိေရာက္လာေအာင္ ျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားခဲ့ရတဲ့ ဌာနတြင္းပညာသင္ေရြးခ်ယ္မႈပံုစံ…၊ လက္ရွိတာဝန္ယူသင္ၾကားေပးေနရတဲ့ အတန္းေတြနဲ႔ ဘာသာရပ္ေတြကို အႀကိဳမိတ္ဆက္ ေမးျပီးသကာလ… က်ဳပ္ေရးတင္ထားတဲ့ Proposal နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ကို ေမးပါေတာ့တယ္။ သူမက ေမး… က်ဳပ္က ေျဖေပါ့…။ တခါတေလ က်ဳပ္ေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္စာကို သူနားမရွင္းရင္ ညာဘက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဆရာႀကီးကို ေမးပါတယ္။ ဆရာႀကီးက က်ဳပ္ကိုျပန္ေမး… က်ဳပ္က ျပန္ေျဖေပါ့။ သူမနဲ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အခ်ီအခ် ေျပာခဲ့ရပါတယ္။

သူမျပီးေတာ့ ဘယ္ဘက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဆရာသမားက စာရြက္စာတမ္းေတြ လွန္ေလာ ၾကည့္ေနရင္းကေန “ အေဝးသင္ကေန ဒီကိုေရာက္လာဖို႔ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစား ရုန္းကန္ခဲ့ရမွာပဲေနာ္…၊ နဲနဲေလာက္ အက်ဥ္းခ်ံဳးျပီး ေျပာျပပါလား…ဆရာ” လို႔ လမ္းခင္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီက်မွ မယ္မင္းႀကီးမ ဂ်ပန္မက “အေဝးသင္ဆိုတာ ဘာလဲ…” ဆိုျပီး ျမန္မာလို ပီပီသသႀကီး ေမးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ဆိုရင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႀကီး ျဖစ္သည္အထိ အံ့ၾသသြားခဲ့ရတာေပါ့။ သူမရဲ႕အေမးကိုလည္း ေစာေစာက က်ဳပ္ကိုေမးတဲ့ ဆရာသမားက ေျဖလိုက္ျပီး ညာဘက္က ဆရာၾကီးက ထပ္ဆင့္ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ က်ဳပ္က “ အေဝးသင္ေက်ာင္းသားဘဝမွာ အင္မတန္ ပင္ပမ္းခဲ့ပါေၾကာင္း…၊ အေဝးသင္နဲ႔ က်ဴဝမ္း-က်ဴတူးကို ကုမၸဏီအလုပ္တဘက္နဲ႔ တက္ခဲ့ရသူမို႔ သူမ်ားေတြ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က အလုပ္ လုပ္ေနရေၾကာင္း…၊ သူမ်ားေတြ အိမ္ျပန္အနားယူျပီး စာဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က အလုပ္မွာပဲ ရွိေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္း…၊ သူမ်ားေတြ အိပ္ယာဝင္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွ ကိုယ္က စာကိုဖတ္ခြင့္ရေၾကာင္း…” အတိုခ်ဳပ္ ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။

ဘယ္ဘက္က ဆရာသမားကေတာ့ “ ဆရာ ျဖည့္ထားတဲ့ ေဖာင္ထဲမွာ ကုမၸဏီလုပ္ငန္း အေတြ႕အႀကံဳ ထည့္မထားဘူးေနာ္…၊ ဘာျဖစ္လို႔ မေဖၚျပတာလဲ…” လို႔ ေမးျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “ ပညာေရးနဲ႔ ကုမၸဏီလုပ္ငန္းအေတြ႕အႀကံဳ ဘာမွမဆိုင္ဘူးထင္လို႔..” ပါ လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့…၊ မဟုတ္ေသးဘူး..ဆရာ… ဆရာ့ကုမၸဏီလုပ္သက္က ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေတာင္ ရွိတာပဲ…၊ ဒီလိုအလုပ္တဘက္နဲ႔ရုန္းကန္ရင္း အေဝးသင္ကေန တကၠသိုလ္ဆရာ ျဖစ္လာျပီး ဒီအဆင့္ေရာက္လာဖို႔ဆိုတာ တကယ္မလြယ္ပါဘူး ဆရာ…၊ ေလးစားပါတယ္…၊ ဆရာ့အတြက္ေျပာတာပါ… ကုမၸဏီလုပ္သက္ေလး ထပ္ျဖည့္လိုက္ပါ ဆရာ…” လို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဘာမွမဆိုင္ဘူးလို႔ ထင္ေပမယ့္ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ထပ္ျဖည့္ေစခ်င္တဲ့ မ်က္ႏွာအေနအထား ေတြ႕ရတာေၾကာင့္ ေရးျဖည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း “ဆရာ ကံေကာင္းပါေစ” လို႔ ဆုေတာင္းေပးရင္း အင္တာဗ်ဴးကို အဆံုးသတ္လိုက္ၾကတာေပါ့။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပန္လည္သိခြင့္ ရခဲ့တာကေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕အင္တာဗ်ဴးမွာ ညာဘက္ကထိုင္ခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးဟာ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာေမာင္သင္း (ဒဂံုပါခ်ဳပ္-ယခုအျငိမ္းစား) ျဖစ္ျပီး ဘယ္ဘက္က ဆရာသမားကေတာ့ စာေရးဆရာ ဆရာ(ဦး)ရဲျမလြင္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း…။

(အားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္လွ်က္ပါ။)