က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၇)

Scholarship က ရျပီးသားဆိုေတာ့ Acceptance အခ်ိန္မွီရရင္ April မွာ ထြက္္ရမယ္ဆိုျပီး စာသင္မပ်က္ ရုတ္တရက္ မဂၤလာေဆာင္လိုက္ပါေသးတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ေတာက… သူမကလည္း ေတာက… ဆိုေတာ့ ႏွစ္ဘက္ေပါင္းမွ လူ ၃၅၀ ေလာက္ ဖိတ္ကာ “ဇီဝိတဒါနသံဃာ့ေဆးရံု” မွာ ဆြမ္းကပ္ရင္း ဧည့္ခံပြဲေလး လုပ္လိုက္တာေပါ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ လာသမွ်သူေတြကို ဟင္းႏွစ္မ်ိဳး (ဆိတ္သား နဲ႔ ဝက္သား) နဲ႔ ေထာပတ္ထမင္း ေကၽြးခဲ့တာမွ က်ပ္ေငြ သံုးသိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပဲ ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ မသိ…။

မဂၤလာေဆာင္အျပီး တလေလာက္အၾကာမွာ Acceptance အတြက္ အကူအညီ ေတာင္းခံထားတဲ့ ဂ်ပန္က စီနီယာ ၂ ေယာက္ဆီကေန “ NO ” ဆိုတဲ့ ျပန္ၾကားခ်က္အေျဖကို ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ လက္ခံရရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘာမ်ားတတ္နိဳင္အံုးမွာလဲ…။ သူတို႔ေျပာသမွ် အမွန္ေတြပဲလို႔ ယံုၾကည္ခဲ့ရတာေပါ့။ UFL မွာ တက္ရတဲ့ ဂ်ပန္စာသင္တန္းကိုလည္း “သင္ၾကားေရးတာဝန္ေတြ မ်ားျပားမႈ နဲ႔ ဆရာအင္အား မလံုေလာက္မႈ” ကို အေၾကာင္းျပကာ တရားဝင္တက္ေရာက္ခြင့္ မျပဳခဲ့ပါဘူး။ က်ဳပ္တို႔ပညာေရးက ေဘာ္ဒါေတြ ဂ်ပန္စာ တက္-က်က္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္က သင္ၾကားေရး-စာေမးပြဲ တာဝန္ေတြနဲ႔ လံုးလည္လိုက္ေနတာေပါ့။ အတန္းမရွိတဲ့ရက္ေတြမွာ တေယာက္တည္း ဘက္ပဲ့စြာ ေဆးစစ္ခဲ့ရပါတယ္။ က်ဳပ္ပါေမာကၡရဲ႕စကားကို ျပန္လည္ ကိုးကားရရင္ေတာ့ “ပညာသင္ကိစၥဟာ က်ဳပ္ရဲ႕ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥ”ျဖစ္တာမို႔ နိဳင္ငံေတာ္တာဝန္ေလာက္ အဓိကမက်ဘူးလို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဆရာ့ကို စာအုပ္ႀကီးသမားလို႔လည္း ကင္ပြန္းတတ္ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ေျမစာပင္ေလး တပင္ ျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ့။

စီနီယာေတြဆီက Acceptance မရနိဳင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ သိတဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ ကိုယ္ကိုတိုင္ ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ဖို႔ ႀကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။ ပထမဆံုး က်ဳပ္တို႔ မဟာတန္းတက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေလးလေလာက္ သင္ၾကားေပးခဲ့လို႔ ဆရာမ ေတာ္ခဲ့ဖူးျပီး ဂ်ပန္မွာ ရွိေနတဲ့ အဲဒီဆရာမကို ျမန္မာျပည္ကေန တိုက္ရိုက္ ဖုန္းေခၚခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမကေတာ့ “မင္းရဲ႕ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ဂ်ပန္စာ ဘယ္အေျခအေနမွာ ရွိသလဲ…၊ သူ႔ဆရာက ပင္စင္သြားျပီမို႔… ပရိုက္ဗိတ္ေက်ာင္းတေက်ာင္းကို ခ်ိတ္ေပးနိဳင္တယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။

တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အဆညမွာ ရွိတဲ့ ကြန္ျပဴတာဌာနကို သြားကာ တနာရီ ၁၅၀၀ က်ပ္နဲ႔ အင္တာနက္ၾကည့္ကာ ကိုယ့္ဘာသာရပ္နဲ႔ ဆက္ဆိုုင္မယ္ထင္တဲ့ ဂ်ပန္ပါေမာကၡဆရာေတြရဲ႕ email လိပ္စာေတြကို ကူးယူပါတယ္။ ဆရာ ၃၅ ေယာက္ေတာင္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဆရာေတြဆီကို က်ဳပ္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္၊ မဟာက်မ္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္၊ ဂ်ပန္္မွာ က်ဳပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ Research proposal နဲ႔အတူ ျဖစ္နိဳင္ပါက က်ဳပ္ကို လက္ခံသင္ၾကားေပးဖို႔အတြက္ ေမာတၱာရပ္ခံစာတေစာင္တို႔ကို Attached file လုပ္ျပီး က်ဳပ္ရဲ႕အမ်ိဳးသမီး အလုပ္ လုပ္ရာ ကုမၸဏီရံုးမွ တဆင့္ တျပိဳင္တည္း ပို႔လႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပန္လည္ ဆက္သြယ္ရန္ email address ကိုေတာ့ ရန္ကုန္စိတ္ပညာပါေမာကၡ ဆရာမႀကီးရဲ႕ လိပ္စာကို အကူအညီေတာင္း အသံုးျပဳခဲ့ရတာေပါ့။ ေနာက္ျပီး ဆရာဦးခင္ျမင့္ ဂ်ပန္သံုးလ သြားစဥ္က သိခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ဆရာႀကီးတေယာက္ထံကိုလည္း စာတိုက္မွတဆင့္ ဆက္သြယ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အခ်ိန္မွီ ရလိုရျငား ကိုယ္တတ္နိဳင္သမွ်-လက္လွမ္းမွီသမွ်ကို ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ခဲ့ရတာေပါ့…။ က်န္တာကေတာ့ ကံစီမံရာေပါ့ေလ…။

ဂ်ပန္ကို ပညာသင္ သြားရ-မသြားရ မေသျခာေသးေပမဲ့… စိတ္ႏွလံုးသား မြန္ျမန္လွတဲ့ အညာေတာသူ မိန္းမတေယာက္ကိုေတာ့ ဘဝလက္တြဲေဖၚအျဖစ္ ရလုိက္ပါျပီ…။ ရလိုက္ပါျပီ…။