က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၅)

က်ဳပ္မွတ္တာ မမွားခဲ့ရင္ နိဳဝဘၤာလထဲမွာ ထင္ပါရဲ႕…။ ဂ်ပန္မူဘူးရွိဳးက ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့ မူဘူးရွိဳး ပညာသင္ဆု ရရွိတဲ့ စာရင္း ထြက္လာပါတယ္။ က်ဳပ္ကိုလည္း ဂ်ပန္သံရံုးက အခုခ်က္ခ်င္း လာခဲ့ဖို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚတာေၾကာင့္ အိုေကျပီ ဆိုျပီး အေျပးအလႊား သြားခဲ့တာေပါ့။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ပညာေရးက ငါးေယာက္မွာ က်ဳပ္တေယာက္တည္း “Waiting list” ဆိုပဲ…။ “Waiting list” ဆိုတာ ပညာသင္ဆုေပးဖို႔ ေရြးခ်ယ္ေပးလိုက္ျပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ပန္မွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းတေက်ာင္း က ပါေမာကၡဆရာတစ္ေယာက္ဆီကေန “ဒီေက်ာင္းသားကို လက္ခံသင္ၾကားေပးနိဳင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ Acceptance Letter” ကို အခ်ိန္မွီ မတင္ျပနိဳင္တဲ့အတြက္ Waiting list အေနနဲ႔ ထြက္လာတာပါ။ ျငင္းပယ္လိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္က Acceptance letter တင္ျပနိဳင္တဲ့အခ်ိန္မွာ အနီးဆံုးပညာသင္ႏွစ္ကေန စျပီး တက္ေရာက္ခြင့္ရမွာေပါ့။ ထီေပါက္ျပန္ေတာ့ ထီလက္မွတ္က ေပ်ာက္ေနလို႔ ရွာေဖြရအံုးမယ့္ အေျခအေနေပါ့။

သံရံုးက ေဒၚမာဂရက္ကေတာ့ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ မကုန္ခင္ Acceptance letter လာပို႔ေပးနိဳင္ရင္ သူမ်ားနည္းတူ April တန္းကို မွီပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့က်ဳပ္ကို သနားလို႔ထင္ပါရဲ႕… သံရံုးက “ယဥ္ေက်းမႈ နဲ႔ ပညာေရး” ဌာနကို ေခၚသြားျပီး ပညာေရးအတိုင္ပင္ခံ ဆရာမတေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးကာ သူကပဲ Acceptance letter အခ်ိန္မွိီ မရလို႔ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပလုိက္ပါတယ္။

ပညာေရးအတိုင္ပင္ခံ ဆရာမႀကီးကေတာ့ “ စိတ္ပညာမွာ ဂ်ပန္ျပန္ မရွိဘူးလား…၊ အခု ဂ်ပန္မွာ တက္ေနတဲ့ စီနီယာေကာ မရွိဘူးလား…၊ ဘာမွလုပ္မေနနဲ႔ သူတို႔ကို ဆက္သြယ္ျပီး အကူအညီေတာင္းလိုက္ပါ…၊ မူဘူးရွိဳး Scholarship ရထားတဲ့သူတေယာက္ Acceptence ရဖို႔ လြယ္ပါတယ္…၊ မခက္ပါဘူး…” လို႔ ေျပာျပီးသကာလ.. “ဆရာသာ… ဥပေဒပညာကဆိုရင္ က်မ အခုခ်က္ခ်င္း ရေအာင္ လုပ္ေပးနိဳင္ပါတယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ သူေျပာသမွ် ေခါင္းျငိမ့္ကာ နားေထာင္ခဲ့ရတာေပါ့။ ဆရာမက ေတာ္ေတာ္ေလး သြက္သြက္လက္လက္ရွိျပီး ကူညီလိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵရွိသူ ဥပေဒပညာက ဆရာမ ေဒါက္တာ(ေဒၚ)ေစာယုႏြယ္ ပါ။

တကယ္ေတာ့ ဆရာမ အၾကံေပးတဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြကို က်ဳပ္က လုပ္ခဲ့ျပီးသားပါဆိုရင္… ဆရာမတေယာက္ အံ့ၾသသြားေလမလား…။ က်ဳပ္ကိုယ္တုိင္မဟုတ္ေပမဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ပါေမာကၡဌာနမွဴးကတဆင့္ ဒီအင္မတန္ အေရးႀကီးလွတဲ့ Acceptance ကို အခ်ိန္မွီရေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ျပီးသားပါ။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ မႀကိဳးစားခဲ့တာက ဂ်ပန္ကိုေရာက္ေနတဲ့ အဲဒီ စီနီယာကို လံုးဝ မသိခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ နာမည္ေတာ့ ၾကားဖူးပါတယ္။ က်ဳပ္ ဆရာေပါက္စ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူက ဂ်ပန္ကို ေရာက္ေနပါျပီ။ သူဟာ က်ဳပ္နဲ႔ တကၠသိုလ္တခုတည္း… တဌာနတည္းပါ။ သူဟာ က်ဳပ္ရဲ႕ စီနီယာလို႔ ေျပာလို႔ရသလို… က်ဳပ္တို႔ပါေမာကၡ ဆရာဦးခင္ျမင့္ရဲ႕ တပည့္ရင္းဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာကလည္း က်ဳပ္ သံရံုးမွာ အင္တာဗ်ဴး ေျဖျပီးကတည္းက Acceptance ရဖို႔ စိတ္မပူနဲ႔…။ အျမဲတမ္း အဆက္အသြယ္ ရွိေနတဲ့ သူ႕တပည့္ရင္းျဖစ္သူ က်ဳပ္ရဲ႕စီနီယာကတဆင့္ အခ်ိန္မွီရေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ေလခၽြန္ျပီး ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီ Waiting list မထြက္ခင္ကေလးမွာပဲ စီနီယာဆီက “No” ဆိုတဲ့ အေျဖကို ပါေမာကၡမွတဆင့္ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့ပါတယ္။

အတိုင္ပင္ခံ ဆရာမႀကီးရဲ႕ “ အခု ဂ်ပန္မွာ လက္ရွိတက္ေနတဲ့ စီနီယာေတြကိုသာ အကူအညီေတာင္းလိုက္ပါ…၊ မူဘူးရွိဳးစေကာလားရွစ္ ရထားျပီးသား လူတေယာက္အတြက္ Acceptance letter ရဖို႔ မခက္ပါဘူး…” ဆိုတဲ့ လမ္းညႊန္မႈဟာ လြဲမ်ား လြဲေနျပီလား…။ ဘာေတြမ်ား မွားယြင္းေနျပီလဲ…။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ရင္ထဲအသဲထဲက ကူညီတတ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ေစတနာတန္ဖိုးထားမႈေတြကေရာ… ေနရာ .. အေျခအေန..အခ်ိန္အခါကိုလိုက္လို႔ အေရာင္ ေျပာင္းလဲသြားတတ္ပါသလား…။ ဒါမွမဟုတ္… အင္မတန္ မြန္ျမန္လွတဲ့ ဗုဒၶရဲ႕အဆံုးအမေတြဟာ လူၾကားေကာင္းေအင္ “စကားလံုး” အျဖစ္နဲ႔သာ ေျပာဆိုတည္ရွိေနျပီး လက္ေတြ႕ဘဝမွာ က်င့္ႀကံအားထုတ္မႈ မရွိၾကေတာ့ဘူးလား…။ ဒါမွမဟုတ္… လိုက္နာက်င့္သံုးမႈ ေလ်ာ့နည္းလာၾကတာလား…။ ဒါမွမဟုတ္… က်ဳပ္တို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြၾကားမွာ “မုဒိတာစိတ္ေတြ ဆုတ္ယုတ္ကာ မနာလိုဝန္တိုစိတ္ေတြ တိုးပြား မ်ားျပားလာေလေရာ့သလား…”။

ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာေတြရဲ႕စိတ္ေနစရိုက္ကို ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေလ့လာသံုးသပ္ အကဲျဖတ္ နိဳင္ဖို႔အတြက္ က်ဳပ္ဘဝမွာ ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔ အတင္းႀကိဳးစားခဲ့-ႀကိဳးစားေနရတဲ့ ဒီအတိတ္က ဇာတ္ေၾကာင္းေလးကို မေျပာခ်င္ေပမဲ့ ေျပာရအုံးမွာေပါ့ေလ…။ မလြမ္းခ်င္ေပမဲ့ လြမ္းရအံုးမွာေပါ့…။ လြမ္းရအုံးမွာေပါ့…။