က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၄)

ဂ်ပန္သံရံုးမွာ ပထမတစ္ရက္က အဂၤလိပ္စာ နဲ႔ ဂ်ပန္စာ ေရးေျဖ ေျဖခဲ့ရပါတယ္။ က်ဴပ္တို႔ ပညာေရးက ငါးေယာက္ (ဓါတု၊ရူပ၊သခ်ၤာ၊သမိုင္း၊စိတ္ပညာ) အပါအဝင္ ဌာနေပါင္းစံုက ဆန္ကာတင္ဝန္ထမ္းေတြ အေယာက္ ၅၀ ေက်ာ္ ေျဖဆိုခဲ့ၾကတာပါ။ အဂၤလိပ္စာကို အခ်ိန္ျပည့္ထိုင္ကာ ႀကိဳးစားေျဖခဲ့ေပမယ့္ ဂ်ပန္စာကိုေတာ့ ဘာမွမသိတာေၾကာင့္ အျမန္ဆံုး ၅ မီးနစ္နဲ႔ အျပီး ေျဖခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ကစလို႔ အုပ္စုခြဲကာ လူေတြ႕ႏွဳတ္ေျဖ အင္တာဗ်ဴး ဝင္ရပါတယ္။

က်ဳပ္ အင္တာဗ်ဴးဝင္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ စစ္ေမးမယ့္သူ သံုးေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အဆညအင္တာဗ်ဴးလို Formal ပံုစံမဟုတ္ပဲ ေလးေယာက္ထိုင္ ဆက္တီစားပြဲတစံုမွာ ထိပ္တည့္တည့္က ဂ်ပန္မ်ိဳးသမီးတေယာက္ ထိုင္ေနျပီး ေဘးဝဲယာ ႏွစ္ဘက္မွာေတာ့ အညာသားရုပ္ ေပါက္တဲ့ ျမန္မာဆရာႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ေနပါတယ္။ က်ဳပ္က အခန္းထဲဝင္လိုက္တာနဲ႔ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထိုင္ရတာေပါ့။ အင္တာဗ်ဴးစတာနဲ႔ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီးက “အခု ဒီအဆင့္ထိေရာက္လာေအာင္ ျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားခဲ့ရတဲ့ ဌာနတြင္းပညာသင္ေရြးခ်ယ္မႈပံုစံ…၊ လက္ရွိတာဝန္ယူသင္ၾကားေပးေနရတဲ့ အတန္းေတြနဲ႔ ဘာသာရပ္ေတြကို အႀကိဳမိတ္ဆက္ ေမးျပီးသကာလ… က်ဳပ္ေရးတင္ထားတဲ့ Proposal နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ကို ေမးပါေတာ့တယ္။ သူမက ေမး… က်ဳပ္က ေျဖေပါ့…။ တခါတေလ က်ဳပ္ေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္စာကို သူနားမရွင္းရင္ ညာဘက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဆရာႀကီးကို ေမးပါတယ္။ ဆရာႀကီးက က်ဳပ္ကိုျပန္ေမး… က်ဳပ္က ျပန္ေျဖေပါ့။ သူမနဲ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အခ်ီအခ် ေျပာခဲ့ရပါတယ္။

သူမျပီးေတာ့ ဘယ္ဘက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဆရာသမားက စာရြက္စာတမ္းေတြ လွန္ေလာ ၾကည့္ေနရင္းကေန “ အေဝးသင္ကေန ဒီကိုေရာက္လာဖို႔ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစား ရုန္းကန္ခဲ့ရမွာပဲေနာ္…၊ နဲနဲေလာက္ အက်ဥ္းခ်ံဳးျပီး ေျပာျပပါလား…ဆရာ” လို႔ လမ္းခင္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီက်မွ မယ္မင္းႀကီးမ ဂ်ပန္မက “အေဝးသင္ဆိုတာ ဘာလဲ…” ဆိုျပီး ျမန္မာလို ပီပီသသႀကီး ေမးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ဆိုရင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႀကီး ျဖစ္သည္အထိ အံ့ၾသသြားခဲ့ရတာေပါ့။ သူမရဲ႕အေမးကိုလည္း ေစာေစာက က်ဳပ္ကိုေမးတဲ့ ဆရာသမားက ေျဖလိုက္ျပီး ညာဘက္က ဆရာၾကီးက ထပ္ဆင့္ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ က်ဳပ္က “ အေဝးသင္ေက်ာင္းသားဘဝမွာ အင္မတန္ ပင္ပမ္းခဲ့ပါေၾကာင္း…၊ အေဝးသင္နဲ႔ က်ဴဝမ္း-က်ဴတူးကို ကုမၸဏီအလုပ္တဘက္နဲ႔ တက္ခဲ့ရသူမို႔ သူမ်ားေတြ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က အလုပ္ လုပ္ေနရေၾကာင္း…၊ သူမ်ားေတြ အိမ္ျပန္အနားယူျပီး စာဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က အလုပ္မွာပဲ ရွိေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္း…၊ သူမ်ားေတြ အိပ္ယာဝင္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွ ကိုယ္က စာကိုဖတ္ခြင့္ရေၾကာင္း…” အတိုခ်ဳပ္ ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။

ဘယ္ဘက္က ဆရာသမားကေတာ့ “ ဆရာ ျဖည့္ထားတဲ့ ေဖာင္ထဲမွာ ကုမၸဏီလုပ္ငန္း အေတြ႕အႀကံဳ ထည့္မထားဘူးေနာ္…၊ ဘာျဖစ္လို႔ မေဖၚျပတာလဲ…” လို႔ ေမးျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “ ပညာေရးနဲ႔ ကုမၸဏီလုပ္ငန္းအေတြ႕အႀကံဳ ဘာမွမဆိုင္ဘူးထင္လို႔..” ပါ လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့…၊ မဟုတ္ေသးဘူး..ဆရာ… ဆရာ့ကုမၸဏီလုပ္သက္က ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေတာင္ ရွိတာပဲ…၊ ဒီလိုအလုပ္တဘက္နဲ႔ရုန္းကန္ရင္း အေဝးသင္ကေန တကၠသိုလ္ဆရာ ျဖစ္လာျပီး ဒီအဆင့္ေရာက္လာဖို႔ဆိုတာ တကယ္မလြယ္ပါဘူး ဆရာ…၊ ေလးစားပါတယ္…၊ ဆရာ့အတြက္ေျပာတာပါ… ကုမၸဏီလုပ္သက္ေလး ထပ္ျဖည့္လိုက္ပါ ဆရာ…” လို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဘာမွမဆိုင္ဘူးလို႔ ထင္ေပမယ့္ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ထပ္ျဖည့္ေစခ်င္တဲ့ မ်က္ႏွာအေနအထား ေတြ႕ရတာေၾကာင့္ ေရးျဖည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း “ဆရာ ကံေကာင္းပါေစ” လို႔ ဆုေတာင္းေပးရင္း အင္တာဗ်ဴးကို အဆံုးသတ္လိုက္ၾကတာေပါ့။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပန္လည္သိခြင့္ ရခဲ့တာကေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕အင္တာဗ်ဴးမွာ ညာဘက္ကထိုင္ခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးဟာ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာေမာင္သင္း (ဒဂံုပါခ်ဳပ္-ယခုအျငိမ္းစား) ျဖစ္ျပီး ဘယ္ဘက္က ဆရာသမားကေတာ့ စာေရးဆရာ ဆရာ(ဦး)ရဲျမလြင္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း…။

(အားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္လွ်က္ပါ။)