က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၉)

အလာေကာင္းေပမဲ့ အခါေႏွာင္းခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ေဖေဖၚဝါရီလ မကုန္ခင္ Acceptance ရရင္ April တန္း မွီတယ္လို႔ ဆိုခဲ့ေပမဲ့ တကယ္တန္းက်ေတာ့ မမွီခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အားလံုးက April မွာ ထြက္သြားၾကေပမဲ့ က်ဳပ္ကေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေျခာက္လ ေစာင့္ျပီး October တန္းက်မွ ထြက္ခြါဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဘာမ်ားတတ္နိဳင္အံုးမွာလဲ…။ ကံစီမံရာ အတိုင္းေပါ့…။

အဲဒီ ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ ေျခာက္လဟာ က်ဳပ္ဘဝအတြက္ေတာ့ ေလာကဓံကို အလူးအလဲ ခံခဲ့ရတဲ့ကာလေတြပါ…။ ံုမနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ေက်ာင္းသြား… ေဒး နဲ႔ အေဝးသင္က အတန္းေပါင္းစံုကို တလွည့္စီ သင္…။ ျပီးတာနဲ႔ စာေမးပြဲ ဂ်ဴတီ… လံုျခံဳေရးဂ်ဴတီေတြ မနားမေန ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရ…။ နည္းျပက်ဴတာ စာမသင္ရဖူးလို႔ ဆိုၾကေပမယ့္ က်ဳပ္ကေတာ့ လံုးဝမနားခဲ့ရပါဘူး။ ကိုယ္ကိုတိုင္က အေဝးသင္ကတဆင့္ ဆရာျဖစ္လာခဲ့သူမို႔ အေဝးသင္ကိုု သင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ေစတနာအျပည့္နဲ႔ တကယ္ကို က်က်နနျပင္ဆင္ကာ သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းသား-သူ အမ်ားစုက “ ဆရာ… က်ဴရွင္ဖြင့္ပါ…၊ က်မတို႔ ဝိုင္း လုပ္ထားျပီးသား…ေနရာလည္းရွိပါတယ္..၊ ဆရာ လာသင္ေပးပါ…” ဆိုတာေတြက တပံုတပင္…။ က်ဳပ္ကလည္း “က်ဴရွင္ လံုးဝ မသင္ဘူး…၊ နားမလည္ရင္ ခ်က္ခ်င္းထေမးပါ… ဒီအနီးကပ္သင္တန္းမွာပဲ သင္မယ္” လို႔ တုန္႔ျပန္ရတာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသား-သူ အမ်ားစုဟာ သက္ဆိုင္ရာဆရာ-ဆရာမေတြဆီမွာ က်ဴရွင္ တက္ခဲ့ျပီးသား-တက္ေနဆဲသူေတြပါ။ အနီးကပ္သင္တန္းကိုု တကယ္စိတ္ဝင္စားလို႔ လာတက္တဲ့သူေတြ ရွိေပမဲ့ အေပ်ာ္သေဘာလာတဲ့သူေတြက မ်ားဟန္တူပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း အခ်ိန္နီးမွ ကပ္ေရာက္လာၾကျပီး ဟိုမမွီ-ဒီမမွီ ျဖစ္ေနၾကသူေတြပါ။ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကဆိုရင္ “ ဆရာ… အေသးစိတ္ ရွင္းျပမေနပါနဲ႔…၊ စာေမးပြဲမွာ ပါမယ့္ဟာပဲ သင္ပါ” လို႔ ထေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီလို ေက်ာင္းသားေတြ…။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္ကလည္း “ေအးကြာ… အဲဒီလိုဆိုရင္ ဆိုက္ေကာ္ေလာ္ဂ်ီ (Psychology) ကို အဂၤလိပ္လို စာလံုးေပါင္းျပစမ္းပါအံုး” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ Sitechology လို႔ ေပါင္းပါေရာဗ်ာ…။ က်ဳပ္က ေခါင္ေလး ျငိမ့္ရံု ျငိမ့္ျပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနေပမဲ့ က်န္တဲ့ ေက်ာင္းသား-သူေတြက ဟားၾကတာေပါ့။ အဲဒီေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ပညာအေျခခံ သိသင့္သိထိုက္တဲ့ Concept ေလးေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ အေသးစိတ္ရွင္းျပရတဲ့အေၾကာင္း အေထာက္အထားေတြနဲ႔တကြ အသံေတြတုန္သည္အထိ ေျပာျပခဲ့ပါေသးတယ္။ သူတို႔လည္း မွားမွန္းသိသြားျပီးတဲ့ေနာက္မွာ အနီးကပ္ရက္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း က်ဳပ္ေနာက္ကလိုက္ျပီး ေတာင္းပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

တခ်ိန္ထဲမွာပဲ သူတို႔နဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ စာ တကယ္ဖတ္တဲ့ အေဝးသင္ ေက်ာင္းသား-သူေတြကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသူတေယာက္ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စာဖတ္အား ေကာင္းဟန္တူပါတယ္။ က်ဳပ္ စာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမ ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းဟာ စာဖတ္အားနည္းတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ-ဆရာမဆိုရင္ ပက္လက္လန္သြားနိဳင္ပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားတာေၾကာင့္ အံ့ၾသသြားခဲ့ရပါတယ္။ ျပီးမွ သူေမးတာကို အားလံုးနားလည္နိဳင္မယ့္ ဥပမာေလးနဲ႔ ျပန္လည္ရွင္းျပခဲ့ရတာေပါ့။ က်ဳပ္ သင္ေနတဲ့ ေဒးက ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသားထက္ေတာင္ စာဖတ္အား ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာနိဳင္ပါတယ္။ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ… သူမက စိတ္ပညာပါေမာကၡႀကီးေတြဆီမွာ က်ဴရွင္ယူျပီး က်ဳပ္ကို အကဲစမ္းခဲ့တာဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္ အထင္ႀကီးခဲ့သမွ် သဲထဲေရသြန္သလိုပဲေပါ့…။

အဲဒီလို ေက်ာင္းတာဝန္ေတြနဲ႔ အလုပ္ရွဳတ္ေနတာေၾကာင့္ ပံုမွန္ဝင္ေငြရေနတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေလးကိုလည္း ျပန္မၾကည့္နိဳင္ပဲ စပ္တူလုပ္ေနသူ ေပးသမွ်နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး အဲဒီလူကပဲ အားလံုးေမာင္ပိုင္စီးကာ ဘတ္သြားသည္အထိ ဘဝပ်က္မတတ္ ခံလိုက္ရပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ျခင္းရဲ႕ ႀကီးမားလွတဲ့ အရင္းအႏွီးတခုေပါ့…။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ရဲ႕ေက်ာင္းဆရာဘဝမွာ အလြန္အမင္း ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ခဲ့တာ တခုရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့… ပါေမာကၡ ဆရာဦးခင္ျမင့္က အေဝးသင္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲတိုင္းမွာ စင္ျမင့္ေပၚကေန “အေဝးသင္ေက်ာင္းသားေတြ မညံ့တဲ့အေၾကာင္း…၊ အေဝးသင္ကေန ဆရာျဖစ္လာျပီး အခုဆိုရင္ နိဳင္ငံျခားပညာသင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံရသူေတြ ရွိေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း…” ကို ဝန္ခံေျပာၾကားလာခဲ့ပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔အေဝးသင္ကလူေတြအတြက္ အၾကားခ်င္ဆံုး-အလိုခ်င္ဆံုး စကားတခြန္းပါ။ ဆရာကေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္မသိ…။ က်ဳပ္ကေတာ့ ကန္ေတာ့ခံ ေနာက္တန္းထိုင္ခံုကေန ဆရာ ေျပာသမွ် နားေထာင္ရင္း ဝမ္းနည္း-ဝမ္းသာျဖစ္ကာ မ်က္ရည္ေတြ တသြင္သြင္စီးဆင္းလို႔ ေနခဲ့တာေပါ့…။ ေနခဲ့တာေပါ့…။