က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၈)

E mail ကတဆင့္ ဆက္သြယ္လိုက္တဲ့ ဂ်ပန္ဆရာ ၃၅ ေယာက္အနက္ တေယာက္ေသာဆရာက “က်ဳပ္ရဲ႕ မဟာက်မ္း နဲ႔ Research proposal ဟာ သူ လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ Field နဲ႔ တိုက္ရိုက္ ဆက္ဆိုင္ေနတာေၾကာင့္ တပည့္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ လက္ခံ သင္ၾကားေပးနိဳင္တဲ့အေၾကာင္း အီးေမးလ္နဲ႔ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဂ်ပန္မွာေရာက္ေနတဲ့ ဆရာမရဲ႕ကူညီမႈေၾကာင့္ ပရိုက္ဗိတ္ေက်ာင္းက ဆရာတေယာက္ကလည္း လက္ခံမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ျပန္ၾကားခဲ့ပါေသးတယ္။

က်ဳပ္ကလည္း အဲဒီေမးလ္ႏွစ္ေစာင္ကို print ထုတ္ကာ သံရံုးကို သြားျပတာေပါ့။ သံရံုးကေတာ့ ကိုယ့္ Field နဲ႔ကိုက္ညီတဲ့ National ေက်ာင္းက ဆရာကို ေရြးခ်ယ္ျပီး Acceptance ကို ဖက္စ္ (Fax)နဲ႔ အရင္ပို႔ေပးခိုင္းဖို႔ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း ဆရာသမားဆီကို ဖက္စ္ထိုးကာ သူတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ေပးဖို႔ ေမာတၱာရပ္ခံခဲ့ရတာေပါ့။ ဖက္စ္ကလည္း ေစ်းႀကီးလိုက္တာ... တမ်က္ႏွာကို က်ပ္ ငါးေထာင္ ေပးရပါတယ္။ ဒါေတာင္ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ရံုးကတဆင့္ အသံုးျပဳခဲ့တာေၾကာင့္ အဝင္အတြက္ မေပးခဲ့ရပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ပန္က ဆရာသမားကလည္း Acceptance ကို ခ်က္ခ်င္းေရးကာ ဖက္စ္နဲ႔ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဖက္စ္ေကာ္ပီကို ယူျပီး သံရံုးကို သြားေပးေတာ့… “အိုေကျပီ… Original မူရင္း ေရာက္လာရင္သာ လာပို႔လိုက္ပါ” လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒါက ဇႏၷဝါရီေနာက္ဆံုးပတ္ထဲမွာေပါ့…။ ေဖေဖၚဝါရီလ မကုန္ခင္ Acceptance ရရင္ သူမ်ားနည္းတူ April မွာ ထြက္ရမယ္ဆိုတာေၾကာင့္ က်ိန္းေသသေလာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။

ေဖေဖၚဝါရီလလယ္ေလာက္မွာ သံရံုးက Acceptance original လာေပးဖို႔ က်ဳပ္ကို ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း Original ေရာက္မလာေသးေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္ၾကားျပီး… ဂ်ပန္က ဆရာသမားဆီကိုလည္း “Acceptance original ျမန္ျမန္ပို႔ေပးဖို႔ နဲ႔ သံရံုးက ေမးေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း” ေမးလ္ ပို႔လိုက္တာေပါ့။ က်ဳပ္အထင္ ေနာက္သံုးရက္ေလာက္အၾကာမွာ သံရံုးက က်ဳပ္ဆီကို ဖုန္းဆက္ကာ “ ဂ်ပန္ဆရာက Acceptance original ကို ဇႏၷဝါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔ ရက္စြဲနဲ႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာန၊ ပါေမာကၡသို႔ လိပ္မူလွ်က္ ပို႔ေပးထားျပီးျဖစ္ေၾကာင္း…၊ ဒါေၾကာင့္ အခု သြားေရာက္စံုစမ္းျပီး ခ်က္ခ်င္းလာေပးဖို႔…” ေျပာပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္လည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာန ပါေမာကၡဆရာမႀကီးထံ အေျပးသြားကာ အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပရတာေပါ့။ ဆရာမႀကီးက ရံုးစာေရး ကိုေမာင္ဆန္းကို စာဝင္-စာထြက္ေတြ ေသျခာျပန္စစ္ခိုင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နိဳင္ငံျခားက ဘယ္စာမွ အဝင္မရွိ…။ သံရံုးက ေျပာတဲ့အတိုင္းဆိုရင္ စာက ေရာက္ခ်ိန္တန္ေနပါျပီ…။ ဘာျဖစ္လို႔ မရာက္တာလဲ…။ ဆရာမႀကီးကေတာ့ “ကိုမိုးစံေရ… ရန္ကုန္တကၠသိုလ္စာတိုက္ကို အခုခ်က္ခ်င္း သြားျပီး ေမးလိုက္ပါ… ဒို႔ေစာင့္ေနမယ္” လို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ က်ဳပ္လည္း အေျပးအလႊား သြားခဲ့ရတာေပါ့…။

ဟိုေရာက္ေတာ့ စာတိုက္တာဝန္ရွိသူ တေယာက္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပကာ ဝင္ရွာခြင့္ ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔က အမ်ိဳးမ်ိဳး တားေနတဲ့ၾကားကပဲ က်ဳပ္က အထဲကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အခုခ်ိန္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မမွတ္မိေတာ့…။ က်ဳပ္ မွတ္မိတာကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သံရံုးရဲ႕အေျပာကို ယံုၾကည္ျပီး ေရာက္ခ်ိန္တန္လို႔မွ ေရာက္မလာခဲ့တဲ့ အင္မတန္အေရးႀကီးလွတဲ့ Acceptance အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္တိုေနတာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အထဲကို ဝင္ရွာလိုက္တာနဲ႔ စင္ေပၚမွာ Professor, Psychology Department ဆိုတဲ့ အဝါေရာင္စာအိတ္ေလးက အေပၚဆံုးမွာ ထင္းထင္းႀကီး ရွိေနပါတယ္။ က်ဳပ္က “ဒီစာပဲ” လို႔ ေျပာလိုက္ျပီး စာဝင္ရက္စြဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဖေဖၚဝါရီ ၇ ရက္ေန႔ကတည္းက ေရာက္ေနတာပါ။ အဲဒီမွာ က်ဳပ္က “စာတိုက္နဲ႔ လမ္းပဲ ျခားတဲ့ စိတ္ပညာဌာနကို မပို႔ပဲ… ဘာျဖစ္လို႔ စာတိုက္မွာတင္ တပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သိမ္းထားတာလဲ…” ဆိုျပီး ၾကမ္းေတာ့ ရမ္းေတာ့တာပါပဲ…။ တိုင္မယ္-ေတာမယ္နဲ႔ တကယ္ကို ရမ္းခဲ့မိတာပါ။ သူတို႔ကေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းပန္ခဲ့ၾကတာေပါ့။

ဌာနျပန္ေရာက္ေတာ့ စာကို ဆရာမႀကီးလက္ထဲ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ ဆရာမႀကီးကလည္း က်ဳပ္ေရွ႕မွာတင္ ခ်က္ခ်င္းေဖာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇနၷဝါရီ ၂၇ ရက္စြဲနဲ႔ေရးလိုက္တဲ့ Cover letter နဲ႔ Acceptance original ပါ။ ဆရာမႀကီးက “ ကဲ… ကိုမိုးစံ သံရံုးကို အခ်ိန္မွီ ေျပးေပေတာ့” လို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ ဒုန္းစိုင္းလို႔ ေျပးခဲ့ရပါေၾကာင္း…။