က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၆)

အမွန္တကယ္ကေတာ့ ပညာေရးအတိုင္ပင္ခံ ဆရာမရဲ႕လမ္းညႊန္မႈဟာ မလြဲပါဘူး…။ အတိအက်ကို မွန္ကန္ပါတယ္လို႔ ဆိုနိဳင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ပန္မွာ အရင္ေရာက္ေနတဲ့ စီနီယာရဲ႕ကူညီလိုတဲ႔ စိတ္ဆႏၵ အတိုင္းအတာအေပၚမွာ အမ်ားႀကီး မူတည္တာေပါ့။ တကယ္ကူညီလိုတဲ့ စိတ္ေစတနာမွန္ေတြသာ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူတို႔စီနီယာေတြ လုပ္ေပးနိဳင္တာေတြက ဒုနဲ႔ေဒးပါ…။ အရင္ပို႔စ္ရဲ႕နိဂံုးမွာ ေရးခဲ့သလို ျမန္မာေတြရဲ႕စိတ္ေနစရိုက္ကို က်ဳပ္ရဲ႕ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္စဥ္ေလးတခုကေန ခန္႔မွန္းသံုးသပ္ၾကည့္လိုက္ပါရေစ…။ တစံုတေယာက္အေပၚမွာ နစ္နာေစလိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵ မရွိသလို… က်ဳပ္တေယာက္တည္းရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အျမင္ ယံုၾကည္ခ်က္သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ႀကိဳတင္အသိေပးထားခဲ့ပါရေစ…။

ဂ်ပန္သံရံုးမွာ အင္တာဗ်ဴး ေျဖျပီးကတည္းက အခ်ိန္မွီ Acceptance ရဖို႔အတြက္ ဂ်ပန္မွာရွိေနတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕စီနီယာဆီကို ပါေမာကၡမွ တဆင့္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ Waiting list မထြက္ခင္ကေလးမွာပဲ “NO” ဆိုတဲ့အေျဖကို ျပန္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ သံရံုးက ပညာေရးအတိုင္ပင္ခံ ဆရာမရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈကို သိခဲ့ရျပီးတဲ့ေနာက္မွာ စီနီယာကို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္မံဆက္သြယ္ကာ အကူအညီ ေတာင္းခံခဲ့ပါတယ္။ ဒီတခါလည္း “NO” ပါပဲ…။ ဂ်ပန္ဆရာေတြက ဘာျဖစ္လို႔ လက္မခံခ်င္တာလဲလို႔ အတြန္႔တက္ေမးတဲ့အခါ… သူေျဖလိုက္တာကေတာ့ “ဂ်ပန္မွာ ပါေမာကၡဆရာေတြဟာ နိဳင္ငံျခားေက်ာင္းသားကို တစ္ေယာက္ထက္ပိုျပီး လက္မခံရဘူး…”လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ဂ်ပန္မေရာက္ဖူးေတာ့ သူေျပာသမွ် ယံုရတာေပါ့…။ ဒါက ျမန္မာျပည္မွာ က်ဳပ္နဲ႔တကၠသိုလ္တခုတည္း… ဌာနတခုတည္းမွာ တာဝန္က်ေနတဲ့ စီနီယာရဲ႕ ကူညီမႈပါ။

ေနာက္စီနီယာတေယာက္ရွိပါေသးတယ္။ သူမကေတာ့ မႏၱေလးစိတ္ပညာက စီနီယာဆရာမ တေယာက္ပါ။ သူမကိုလည္း က်ဳပ္က လံုးဝ မသိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း မႏၱေလးစိတ္ပညာက သူမနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ ဆရာမတေယာက္ကေန တဆင့္ မိတ္ဆက္စာေရးေပးေစကာ Acceptance ရဖို႔အတြက္ အကူအညီ ေတာင္းခံခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီစီနီယာဆရာမကေတာ့ “ ဂ်ပန္ဆရာေတြဟာ အဂၤလိပ္စာ နည္းနည္းညံ့လို႔ နိဳင္ငံျခားသားေက်ာင္းသားေတြကို လက္မခံခ်င္ၾကဘူး” ဆိုတဲ့ ျငင္းဆန္မႈအေၾကာင္းျပခ်က္ ျပန္စာတေစာင္နဲ႔ တုန္႔ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါက မႏၱေလးက ဒုတိယစီနီယာရဲ႕ကူညီမႈေလးပါ။

ဒီျဖစ္စဥ္ႏွစ္ခုကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ စီနီယာေတြရဲ႕ကူညီလိုတဲ့ စိတ္ေစတနာမွန္ကို ခန္႔မွန္းသံုးသပ္နိဳင္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕အကူအညီကို တရားဝင္ေတာင္းခံခဲ့တာပါ။ သူတို႔ရဲ႕တုန္႔ျပန္ခ်က္ကလည္း အထက္မွာ ေဖၚျပခဲ့တဲ့အတိုင္းပါပဲ…။ အဲဒီ တုန္႔ျပန္ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ မွန္တယ္-မွားတယ္၊ ယုတၱိရွိတယ္-မရွိဘူး ဆိုတာကလည္း ဂ်ပန္မွာ ပညာသင္ဖူးသူတိုင္း သိၾကပါတယ္။ အထဲကေန သူတို႔ေျပာသမွ် ယံုခဲ့ရသူမို႔ ဒီအတြက္ ဘာမွ ေစာဒက မတက္လိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္စိတ္ဝင္စားတာက က်ဳပ္ကို ကူညီဖို႔အတြက္ စီနီယာေတြ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့သလဲ…။ တနည္းအားျဖင့္ သူတို႔ရဲ႕ ကူညီလိုမႈ စိ္တ္ေစတနာအတိုင္းအတာကိုသာ ဆန္းစစ္ၾကည့္လိုတာပါ…။

သူတို႔ရဲ႕တုန္႔ျပန္မႈေတြကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ Acceptance ရဖို႔အတြက္ ဘာတခုမွ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ ရွိခဲ့ၾကဟန္ မတူပါဘူး…။ သူတို႔ရဲ႕ဆရာေတြနဲ႔ ဌာနမွာရွိေနတဲ့ အျခားဆရာ-ဆရာမေတြကိုလည္း က်ဳပ္ရဲ႕ကိုယ္ေရး-ပညာေရးဖိုင္ကို ျပျပီး လက္ခံေပးဖို႔ Request လုပ္ခဲ့ၾကဟန္ မရွိပါဘူး…။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ ဂ်ပန္မွာ Enter တခ်က္ ေခါက္လိုက္ရံုနဲ႔ ရနိဳင္ေလာက္တဲ့ သူတို႔ေရာက္ေနတဲ့ဌာနက ပါေမာကၡဆရာ-ဆရာမေတြရဲ႕ Email address ေလးကိုေတာင္ မွ်ေဝမႈ မျပဳခဲ့ၾကပါဘူး…။ အင္မတန္ အံ့ၾသဖို႔ မေကာင္းေပဘူးလား…။ ဘာတခုမွ ကူညီဖို႔ မစဥ္းစား-မႀကိဳးစားပဲ သူတို႔အထင္ သူတို႔အျမင္နဲ႔ သူတို႔ဘာသာ ဆံုးျဖတ္ကာ “သူတို႔ကေတာ့ ကူညီပါတယ္… ဒါေပမဲ့ ဒီက ဆရာေတြက လက္မခံခ်င္ဘူးဆိုေသာ NO” ဆိုတဲ့အေျဖကိုပဲ အလြယ္တကူ ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ကူညီလိုမႈ ဆႏၵအတိုင္းအတာကို ခန္႔မွန္းၾကည့္နိဳင္တာေပါ့။ ဒါက က်ဳပ္ရဲ႕ထင္ျမင္ခ်က္… ယူဆခ်က္… ယံုၾကည္ခ်က္ပါ။ ဟုတ္မဟုတ္-မွန္မမွန္ကေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြသာ အသိဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ဘဝမွာေတာ့ အဲဒီ Acceptance ေႏွာင့္ေႏွးႀကံ့ၾကာခဲ့မႈေၾကာင့္ ဂ်ပန္မွာ ျပႆနာ-ဒုကၡ-အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ အခုလည္း ရင္ဆိုင္ေနရဆဲပါ…။

ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ရင္းႏွီးေဖၚေရြျပီး သူတပါးကို ကူညီလိုလွပါတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ရင္းေစတနာမွန္ေတြက ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းနဲ႔အတူ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ျပီလား…။ ေျပာင္းလဲေနျပီလား…။ ေျပာင္းလဲသြားေတာ့မွာလား…။ ဒီျဖစ္စဥ္မွာ ပါဝင္ခဲ့တဲ့ စီနီယာေတြဟာ ပညာတတ္အလႊာက သူေတြပါ။ ရင္ထဲက ရုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဆႏၵေတြကို ထုတ္ေဖၚျပသဖို႔ သင့္-မသင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္နိဳင္စြမ္းရွိျပီး ဦးေႏွာက္အသိဥာဏ္နဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္နိဳင္စြမ္းရွိတဲ့သူေတြပါ။ ဒီလို ပညာတတ္အသိုင္းအဝိုင္းမွာေတာင္ ဒီလိုစိတ္ဓါတ္ေတြ ရွိေနၾကျပီဆိုရင္… သာမန္ျပည္သူေတြ ၾကားမွာေရာ ဘယ္လိုေနမလဲ…။ အနာဂါတ္ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္ေနစရိုက္အတြက္ စဥ္းစားေတြးေတာစရာပါ…။

က်ဳပ္က စီနီယာျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ေနာက္က ဂ်ဴနီယာတေယာက္က Acceptance အတြက္ အကူအညီေတာင္းခံလာခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ဳပ္က ဂ်ပန္ဆရာတေယာက္ရဲ႕အခန္းကို တံခါးေခါက္ ဝင္ခြင့္ေတာင္းကာ ခ်က္ခ်င္းရေအာင္ ကူညီေပးနိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ ကူညီမႈအတြက္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း-မျပဳျခင္း ပတိပကၡေတြ ဘယ္လိုပင္ ခံစားခဲ့ရ-ခံစားေနရဆဲျဖစ္ေပမယ့္ အခုခ်ိန္အထိေတာ့ ကူညီလိုတဲ့စိတ္ဆႏၵေလးက ရင္မွာကိန္းေအာင္းေနဆဲပါ…။ ကိုယ္တတ္နိဳင္သေရြ႕ေပါ့။

သင္ေကာ စီနီယာတေယာက္ျဖစ္လာလို႔ သင့္ဂ်ဴနီယာတေယာက္က အကူအညီ ေတာင္းခံလာခဲ့ရင္… ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္ဖို႔ စိတ္ကူးထားပါသလဲ…။ စိတ္ကူးထားပါသလဲ…။