က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၃)

ရာမညေဆာင္ အေပၚထပ္မွာ ရွိတဲ့ စိတ္ပညာဌာနကို ေရာက္ေတာ့ ပါေမာကၡဆရာမႀကီးရွိရာ တန္းသြားလိုက္ျပီး အိတ္ပိတ္ Recommendation Form မွာ ေရးျဖည့္ေထာက္ခံေပးဖို႔ ေမာတၱာရပ္ခံလိုက္ပါတယ္။ ဆရာမႀကီးကေတာ့ နမူနာခ်က္ခ်င္းေရးျဖည့္ကာ လွည္းတန္းလမ္းဆံုမွာ အဂၤလိပ္တိုက္ပ္နဲ႔ ရိုက္ေစျပီး လက္မွတ္ထိုး တံဆိပ္တံုးထုကာ ခ်ိတ္ပိတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ဆရာမႀကီးကို ေက်းဇူးတင္စြာ ႏွဳတ္ဆက္လွ်က္ ပါရဂူဘြဲဲ႕ႀကိဳတန္း (Ph.D Prelim) တက္ေနတဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္နိဳင္ (ယခု ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္နိဳင္-အေဝးသင္) ကို ေခၚထုတ္ကာ ျမိဳ႕ထဲကို ျမန္းခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ ျမိဳ႕ထဲမွာ မဟာဗႏၶဳလပန္းျခံအနီး ေရွ႕ေနမ်ားေကာင္စီရံုးရွိရာ လမ္းေဘးဝဲယာမွာရွိတဲ့ ဖိုတိုေကာ္ပီဆိုင္တဆိုင္မွ တဆင့္ ေအာင္လက္မွတ္-ဘြဲ႕လက္မွတ္ေတြကို နိဳထရီ (Notary) လုပ္ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္လက္ႏွိပ္စက္လည္း အဲဒီမွာ တခါတည္း ရိုက္လို႔ရတာေၾကာင့္ ညက လက္ေရးနဲ႔ ျဖည့္ထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကို ျပကာ ကိုေမာင္ေမာင္နိဳင္ကို ေသျခာရွင္းျပရပါတယ္။ အဂၤလိပ္တိုက္ပ္ နဲ႔ ျဖည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ Typing Error မျဖစ္ေအာင္ ေသျခာဂရုစိုက္ စစ္ေဆးဖို႔ ကိုေမာင္ေမာင္နိဳင္ကို မွာခဲ့ျပီး… က်ဳပ္ကေတာ့ ပါေမာကၡ နဲ႔ ပါခ်ဳပ္ Recommendation ရရွိဖို႔ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္ဆီကို ဆက္လက္ခ်ီတက္ခဲ့ရပါတယ္။

ဟိုေရာက္ေတာ့ ဆရာဦးခင္ျမင့္က အဆင္သင့္လုပ္ထားတဲ့ အိတ္ပိတ္ Recommendation တေစာင္နဲ႔ အလြတ္တေစာင္ကို ကမ္းေပးရင္း“ကိုမိုးစံ… ပါခ်ဳပ္ႀကီးရွိတယ္… အခုသြားလိုက္ပါ” လို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ ဌာနမွာ မနားပဲ အေဆာင္-၁ က ပါခ်ဳပ္ရံုးခန္းဆီကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ျမန္းခဲ့တာေပါ့…။ ပါခ်ဳပ္ရံုးခန္းေရာက္ေတာ့ အေပါက္ဝမွာ စာေရးတေယာက္ စားပြဲတလံုးနဲ႔ ထိုင္ေနတာေၾကာင့္ သူ႕ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပကာ ေတြ႕ခြင့္ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ သူက ဆယ္မီးနစ္ေလာက္ ေစာင့္ပါ ဆိုတာေၾကာင့္ သူေပးတဲ့ ကုလားထိုင္မွာပဲ ထိုင္ကာ ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။ ေတြ႕လို႔ရျပီ ဆိုေတာ့ က်ဳပ္လည္း တံခါးဖြင့္ကာ အခန္းထဲ ဝင္လိုက္တာေပါ့…။ ပါခ်ဳပ္ႀကီးက “ဘာလဲ…” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ က်ဳပ္ကလည္း ပညာေတာ္သင္ကိစၥအေၾကာင္း အနည္းငယ္ရွင္းျပကာ ပါေမာကၡရဲ႕ေထာက္ခံစာကို ထိုးျပလိုက္ရင္း ပါခ်ဳပ္ႀကီးဆီက Recommendation ေလး အလိုရွိတဲ့အေၾကာင္း ေျဖၾကားလိုက္ပါတယ္။

က်ဳပ္စကားအဆံုးမွာ သူေမးလိုက္တဲ့ေမးခြန္းေၾကာင့္ က်ဳပ္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသ တုန္လွဳပ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ဘာတဲ့… “ ခင္းဗ်ားကို က်ေနာ္မသိဘူး…၊ က်ေနာ့္ကိုေရာ ခင္ဗ်ား သိသလား…တဲ့။” စဥ္းစားတာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ…။ ပါခ်ဳပ္တေယာက္က သူ႕တကၠသိုလ္မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ နည္းျပက်ဴတာ တေယာက္ကို ေျပာလိုက္တဲ့ စကားပါ…။ ပါခ်ဳပ္က နည္းျပက်ဴတာေပါက္စတေယာက္ကို မသိတာ လက္ခံနိဳင္ေပမယ့္… နည္းျပက်ဴတာတေယာက္က ပါခ်ဳပ္ကို သိသလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးကေတာ့ မေမးသင့္ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့ပါတယ္။ စာေမးပြဲဂ်ဴတီ…၊ အားကစားဂ်ဴတီ…၊ လံုျခံဳေရးဂ်ဴတီ…၊ တံတားဂ်ဴတီ… စတဲ့ စတဲ့ ဂ်ဴတီေတြ ခိုင္းခ်င္တိုင္း ခိုင္းခဲ့ျပီးမွ အခုေတာ့ “ ခင္းဗ်ားကို က်ေနာ္မသိဘူး…၊ က်ေနာ့္ကိုေရာ ခင္ဗ်ား သိသလား..” ဆိုတဲ့ ေမးသံကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ “ေထာင္းခနဲထလာတဲ့ ေဒါသ” ကို အခ်ိန္မွီ ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း မခ်ိျပံဳး ျပံဳးခဲ့ရတာေပါ့။ ျပီးတာနဲ႔ “ က်ေနာ္တို႔ နည္းျပဆရာ-ဆရာမ အသစ္ေတြကို သီးသန္႔ေတြ႕ဆံု ၾသဝါဒမိန္႔ခြန္းေခၽြ” တဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ ဆရာႀကီးကို သိရွိခဲ့ပါေၾကာင္း အစခ်ီကာ ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ ပါခ်ဳပ္ႀကီးကေတာ့ “မသိတဲ့လူတေယာက္ကို ေထာက္ခံခ်က္ Recommendation ေရးေပးဖို႔ မလြယ္တဲ့အေၾကာင္း” ဆက္လက္ရွင္းျပေနတာမို႔ မတ္တပ္ရပ္နားေထာင္ကာ … သူလည္းစကားဆံုးေရာ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာႀကီး” လို႔ ႏွဳတ္ဆက္ကာ ျပန္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးကေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္မသိ…။ က်ဳပ္ကေတာ့ အေတာ္ကို စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ခဲ့တာပါ။

ဌာနျပန္ေရာက္လို႔ ဆရာ့ကို ေျပာျပတဲ့အခါ သံရံုးကို ေသျခာရွင္းျပျပီး ဒီေန႔ည ဆရာႀကီးအိမ္သြားကာ ရေအာင္ယူ… ေနာက္ေန႔မွ သက္ဆိုင္ရာဖိုင္နဲ႔ လိုက္တြဲ…” လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဆရာေျပာသမွ် နားေထာင္ျပီးသကာလ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ဆီ အေသာ့ႏွင္ခဲ့ပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ လက္ႏွိပ္စက္နဲ႔ ျဖည့္ျပီးသား စာရြက္စာတမ္းေတြကို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ေသျခာျပန္စစ္ကာ အပိုေကာ္ပီတစံုကူးျပီး သံရံုးကို ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ သံရံုးေရာက္ေတာ့ ညေန ေလးနာရီထိုးဖို႔ ဆယ္မီးနစ္အလို…။ သံရံုးမွာ ေဒၚမာဂရက္က စာရြက္စာတမ္းေတြကို တခုခ်င္း ျပန္စစ္ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ပါခ်ဳပ္ေထာက္ခံစာကို မနက္ဖန္မနက္ ၁၀ နာရီအေရာက္ လာပို႔ေပးမယ္ဆိုရင္ လက္ခံတြဲေပးနိဳင္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း မွာလိုက္ပါေသးတယ္။

ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္က ပါခ်ဳပ္ရံုးခန္းက အထြက္မွာကတည္းက “ပါခ်ဳပ္ရဲ႕ ေထက္ခံခ်က္ Recommendation မပါလို႔ ဒီပညာသင္ဆုႀကီး ဆံုးရႈံးခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္… ဒီပညာသင္ဆုကို အဆံုးရႈံးခံဖို႔ မိုက္မဲစြာနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျပီးသားပါ…။ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ဲျပီးသားပါ…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၂)

အဆညအင္တာဗ်ဴး ေျဖအျပီး တလနီးပါးေလာက္အၾကာမွာ ထင္ပါရဲ႕…။ က်ဳပ္တို႔ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနက ပါေမာကၡရံုးခန္းမွာ ဌာနတြင္း ဘာသာရပ္သင္ၾကားမႈ ခြဲေဝေရး အစည္းအေဝး လုပ္ၾကပါတယ္။ လူစံုတက္စံုနဲ႔ ေန႔လည္ ၁ နာရီမွာ စၾကပါတယ္။ အစည္းအေဝး စျပီး နာရီဝက္ေလာက္အၾကာမွာ ဖုန္းျမည္သံ တဂြမ္ဂြမ္ ေပၚလာတာေၾကာင့္ ဌာနစာေရးမေလးက ကိုင္လိုက္ျပီး ဖုန္းနဲ႔အနီးဆံုးေနရာမွာ ရွိေနတဲ့ ပါေမာကၡဌာနမွဴး ဆရာဦးခင္ျမင့္ကို ထိုးေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာက “ ဟုတ္ကဲ့… ဟုတ္ပါတယ္… ဟုတ္ကဲ့” လို႔ ျပန္ေျပာေနရင္းကေန က်ဳပ္တို႔အားလံုးကို လက္မ ေထာင္ျပပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ ဘာမွနားမလည္…။ ခတ္ေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာ ေမးေငါ့ ေနၾကတာေပါ့။ ဆရာက ဖုန္းလည္း ခ်ျပီးေရာ “ ကိုမိုးစံကို ေရြးလိုက္ျပီ… အခုခ်က္ခ်င္း ဂ်ပန္သံရံုးကို လာခဲ့ဖို႔ ဖုန္းဆက္တာ…” လို႔ မနားတမ္း ေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္လည္း ရင္ေတြ တုန္လွဳပ္ေနသည္အထိ ျဖစ္ေနတဲ့ဝမ္းသာမႈေတြကို ဟန္မပ်က္ ျမိဳသိပ္ကာ အားလံုးကို ခြင့္ပန္ ႏွဳတ္ဆက္လွ်က္ သံရံုးမပိတ္ခင္ အခ်ိန္မွီေရာက္ဖို႔အေရး တကၠစီငွါးကာ အေျပးကေလး ဒိုးခဲ့ရတာေပါ့။ သံရံုးေရာက္ေတာ့ ပညာသင္တာဝန္ခံ ျမန္မာဝန္ထမ္း ေဒၚမာဂရက္က စာရြက္စာတမ္းေတြ ထုတ္ေပးကာ လိုအပ္တဲ့အေထာက္အထားေတြ နဲ႔ ေဖါင္ျဖည့္ပံုကအစ ေသျခာရွင္းျပပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ လူႀကီးေတြရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္ Recommemdation က အရမ္း အေရးႀကီးတာေၾကာင့္ ပါေမာကၡနဲ႔ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆီက ရေအာင္ ယူခဲ့ဖို႔ တတြတ္တြတ္ မွာရွာပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ကိုယ့္ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြအေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ ေစတနာဆႏၵေတြကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတာေပါ့။ ေက်းဇူးလည္း အထူးတင္မိပါ၏။ သူေပးလိုက္တဲ့ ေလွ်ာက္လႊာေဖာင္ေတြကို လက္ေရးနဲ႔ မျဖည့္ရပဲ တိုက္ပ္ရိုက္ျပီး ျဖည့္ကာ မနက္ဖန္ညေန ၄ နာရီ ေနာက္ဆံုးထားကာ သံရံုးကို အေရာက္ပို္႔ရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

သံရံုးကေပးလိုက္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းအားလံုးကို ေကာ္ပီတစံု ဆြဲကာ အိမ္ျပန္ခဲ့ျပီး အၾကမ္း ျဖည့္ထားလိုက္ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ “အကယ္၍ ပညာသင္အျဖစ္ေရြးခ်ယ္ျခင္း ခံခဲ့ရလွ်င္ ဂ်ပန္မွာ ကိုယ္လုပ္မယ့္ သုေတသနအတြက္ Proposal” ေရးရပါေတာ့တယ္။ ေရးလိုက္-ဖ်က္လိုက္… ေရးလိုက္-ျပင္လိုက္နဲ႔ ညဥ့္သန္းေခါင္ ေက်ာ္သြားပါေရာလား…။ ေနာက္ေန႔မနက္ ၇ နာရီေလာက္မွာ ဆရာဦးခင္ျမင့္ကို ေက်ာင္းကားေပၚ လိုက္ေတြ႕ကာ “ အိပ္ပိတ္ Recommemdation တေစာင္ ျဖည့္ေပးဖို႔နဲ႔ အလြတ္တေစာင္ ေရးေပးထားဖို႔” ေမာတၱာရပ္ခံလွ်က္ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေလာက္မွာ လာယူမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာရတာေပါ့။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနကို မနက္ ၉ နာရီခြဲ အေရာက္သြားေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ျပိဳင္ဘက္စီနီယာကို ေအာက္ထပ္မွာ ေတြ႕ရတာေၾကာင့္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ပါေသးတယ္။ သူကေတာ့ အံ့ၾသစြာနဲ႔ပဲ “ခင္ဗ်ား ေအာင္ျမင္မွာပါ” လို႔ အားေပးရွာပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီျပိဳင္ဘက္ ျဖစ္လာမယ့္ က်ဳပ္ရဲ႕စီနီယာဟာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနက လက္ေထာက္ကထိက ဆရာတေယာက္ပါ။ က်ဳပ္တို႔ ပညာသင္ဆု ေလွ်ာက္လႊာေခၚတဲ့အခ်ိန္မွာ သူဟာ မဂၤလာေဆာင္ျပီးကာစ အလုပ္မွ တရားဝင္ခြင့္ယူကာ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးအေၾကာင္းျပကာ အိမ္မွာ ႏွပ္ေနသူပါ။ ပညာသင္စည္းကမ္းနဲ႔ ေဘာင္ဝင္ေနတဲ့သူ႕ကို ဘယ္သူမွ အသိေပး အေၾကာင္းၾကားျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ က်ဳပ္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ျပီးလို႔ ရန္ကုန္စိတ္ပညာဌာန ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕အၾကာင္းသိခဲ့ရတာမို႔ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ သူ႕ဦးေလးဆိုသူကို မရ ရေအာင္ ဆက္သြယ္ကာ အခ်ိန္မွီ အေၾကာင္းၾကားေပးခဲ့တာပါ။ သူဟာ လူေတာ္တေယာက္ ျဖစ္သလို… က်ဳပ္တို႔အားလံုးအတြက္ မဟာႀကီးမားတဲ့ ျပိဳင္ဘက္တေယာက္ဆိုတာကိုလည္း ႀကိဳတင္သိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္က “က်ဳပ္တို႔လို ေဘာင္ဝင္ေနျပီး ရေတာင့္ရခဲ ဒီလိုအခြင့္အေရးမ်ိဳးကို သူလည္း ရသင့္တယ္” ဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ရိုးသားစြာ အသိေပးခဲ့တာပါ။ တကယ္လို႔ ဒီပညာသင္ဆုကို သူရသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း က်ဳပ္က “ကိုယ္ညံ့လို႔ ကိုယ္ခံရတာပဲ” ဆိုျပီး ေက်နပ္ေနမွာပါ။ ရိုးသားစြာ ယွဥ္ျပိဳင္ၾကရတဲ့ ဒီလိုပညာသင္ဆုျပိဳင္ပြဲမ်ိဳးမွာ စည္းမ်ဥ္းနဲ႔ ကိုက္ညီသူတိုင္း ပါဝင္ခြင့္ ရေစခ်င္တာက က်ဳပ္ရဲ႕ မူလအဓိက ေစတနာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေစတနာသည္ ေရာင္ျပန္ဟပ္သည္ဆိုပါက ဒီဘဝမွာ “တူေသာအက်ိဳးသာ ေပးပါေစ” ဟု ဆုေတာင္းပါ၏…။ ဆုေတာင္းပါ၏…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၁)

တကယ္ေတာ့ သူမဟာလည္း က်ဳပ္တို႔လို အညာသူ-အညာသားတဦးပါ။ ဇာတိကေတာ့ မံုရြာအနီး ေခ်ာင္းဦးျမိဳ႕နယ္ထဲက “ငလံုးတင္” ဆိုတဲ့ ရြာကေလးကပါ…။ ဒီရြာကေလးဟာ ေခ်ာင္းဦးျမိဳ႕ရဲ႕ေတာင္ဘက္ ပခုကၠဴသြား ကားလမ္းေပၚမွာ တည္ရွိျပီး အမ်ားစုကေတာ့ ေတာင္သူ ယာခင္းလုပ္ငန္းနဲ႔ ရိုးသားစြာ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ျပဳၾကပါတယ္။ ပညာေရးအတြက္ အလယ္တန္းေက်ာင္း (ႏွင့္ တြဲဘက္အထက္တန္းေက်ာင္း) တေက်ာင္းသာ ရွိပါတယ္။ သူမရဲ႕ မိသားစုဟာလည္း ရြာမွာေတာ့ မရွိ-မရွား ေတာင္သူလယ္လုပ္သူေတြ ျဖစ္ဟန္တူပါတယ္။ သူမဟာ ေမြးခ်င္း ငါးေယာက္အနက္ အလယ္ၾကားလူျဖစ္ျပီး ၁၀ တန္းကို ရြာတြဲဘက္ေက်ာင္းကေန သခ်ၤာအမွတ္တစ္ရာအျပည့္နဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့ကာ၊ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ကေန Commerce ေခၚ ဝါနိဇၨေဗဒ နဲ႔ ဘြဲ႕ရခဲ့သူပါ (သခ်ၤာအမွတ္ ၁၀၀ အျပည့္ ရတယ္ဆိုတာကို မယံုတဲ့သူေတာ့ ရွိပါတယ္။ သူမ်ားယံုေအာင္ ေျပာေန-ေရးေနျခင္း မဟုတ္ပဲ… ဘဝရဲ႕အမွန္တရားေတြကို ေရးေနျခင္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ က်ဳပ္ေရးခဲ့သမွ်ကို လံုးဝ တာဝန္ယူပါေၾကာင္း… :D ။ ဒါတင္မက အဲဒီေခတ္အဲဒီအခ်ိန္က ေခတ္စားလွတဲ့ လူရည္ခၽြန္စာေမးပြဲကို တိုင္းအဆင့္ထိ ၈၊ ၉၊ ၁၀ တန္း သံုးႀကိမ္တိတိ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ျပိဳင္ ေျဖဆိုခြင့္ရခဲ့သူ ျဖစ္ပါေၾကာင္း... :D)။ အဲဒီသူမဟာ ေတာေနလူတန္းစားတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ဘြဲ႕ရျပီး ရြာျပန္ကာ အိမ္မွာပဲ အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိနဲ႔ ဒီအတိုင္းေန ေနတာေၾကာင့္ သူမရဲ႕ဦးေလးက ရန္ကုန္ေခၚလာကာ ကုမၼဏီမွာ စာရင္းကိုင္အျဖစ္ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေစခဲ့တာပါ။

က်ဳပ္အဖြားဟာ သူမတို႔အိမ္ကို (က်ဳပ္အထင္ ) အနည္းဆံုး တေန႔ တေခါက္ေလာက္ သြားသလို… သူမရဲ႕အေဒၚဟာလည္း က်ဳပ္တို႔အေဒၚအိမ္ကို(အဖြားကို ျပန္လိုက္ပို႔ရင္း) တေန႔ တေခါက္ေလာက္ေတာ့ ပံုမွန္ အသြားအလာ ရွိဟန္တူပါတယ္။ အဲဒီကစလို႔ က်ဳပ္အဖြားက သူမရဲ႕အေနအထိုင္… အသြားအလာ… အေျပာအဆို… စိတ္ေနသေဘာထားေတြကို သေဘာက်လာခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ တဘက္က သူမရဲ႕ဦးေလးနဲ႔အေဒၚတို႔ကလည္း သူတို႔တူမကို (ပိုက္ဆံမရွိရင္ ေနပါေစ) ရိုးသားျပီး ႀကိဳးစားတဲ့က်ဳပ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးခ်င္တဲ့အေၾကာင္း တိုက္ရိုက္ကမ္းလွမ္းခဲ့ၾကတာပါ (ဟဲ ဟဲ… ဒါကေတာ့ ႀကံဳၾကြားေလးေပါ့ဗ်ာ…၊ သူတို႔ကလည္း က်ဳပ္ကို ဘယ္အခ်ိန္ကစျပီး သေဘာက်ေနတယ္ မသိပါဘူး… :D)။ အဲဒီေနာက္ က်ဳပ္အေဒၚက သူမကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ ေလ့လာျပီးကာမွ က်ဳပ္တို႔မိသားစုနဲ႔သင့္ေတာ္တယ္ဆိုျပီး က်ဳပ္ကို လက္ခံစဥ္းစားဖို႔-အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့တာပါ။

ဒီေနရာမွာ က်ဳပ္ဘဝအေတြ႕အၾကံဳအရေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေယာက်္ားေလးပဲျဖစ္ျဖစ္-မိန္းခေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ အေနအထိုင္ဟာ အရမ္းကို အေရးႀကီးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိန္းခေလးေတြေပါ့…။ မိန္းခေလးေတြရဲ႕အေနအထိုင္-အသြားအလာကို သူတို႔ေနထိုင္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က အျမဲသတိျပဳေနတတ္ၾကပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ေကာင္းမြန္မႈေၾကာင့္ အဲဒီအေနအထိုင္မွန္တဲ့ မိန္းခေလးေတြ ဘဝတသက္တာ အာမခံခ်က္ရွိတဲ့ အိမ္ေထာင္ဖက္ေတြ နဲ႔ေတြ႕ကာ သာယာေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ မိသားစုဘဝကို ရရွိသြားၾကတာေတြ မနည္းလွပါဘူး။ (ကိုယ္မသိလိုက္ပဲ) ကိုယ့္ရဲ႕အေနအထိုင္ကို မ်က္စိ ေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနတဲ့သူေတြ အစဥ္အျမဲ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို မိန္းခေလးေတြ သတိထားသင့္ပါတယ္။ (သံသရာမွာ က်င္လည္ေနရအုံးမယ္ဆိုရင္) ကိုယ့္ဘဝႀကီးကို ေျပာင္းလဲသြားေစနိဳင္တဲ့ အဲဒီအေနအထိုင္ကိုလည္း ဂရုတစိုက္ရွိသင့္တာေပါ့…။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ကေတာ့ သူမကို “ ခင္ဗ်ား… က်ဳပ္ဘဝအေၾကာင္းကို ဘယ္ေလာက္အထိ သိပါသလဲ…၊ မသိရင္ ေလ့လာပါ…၊ သူမ်ားေျပာတိုင္း မယံုပါနဲ႔…၊ ကိုယ္တိုင္ေလ့လာပါ…” ဆိုတဲ့ စကားတခြန္းပဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၀)

အဆညအင္တာဗ်ဴး အျပီးမွာေတာ့ က်ဳပ္အဖြားနဲ႔အေဒၚက က်ဳပ္ကို အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ေန႔စဥ္ညတိုင္း ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ နားခ်ပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ အဓိကထား စဥ္းစားခဲ့ၾကတာကေတာ့ “အကယ္၍ က်ဳပ္က ပညာသင္ေရြးခ်ယ္ခံရလို႔ ဂ်ပန္ကို သြားခြင့္ရခဲ့ရင္… အငယ္ဆံုး ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူက ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မွာလဲ…” ဆိုတဲ့ ျပႆနာပါ။ ျပီးေတာ့ က်ဳပ္က အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ အရြယ္လြန္ေနတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ…။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူ႔ကို ယူရမယ္လို႔ အတင္းအၾကပ္ မေျပာခဲ့ပါဘူး။ က်ဳပ္မွာ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ခ်စ္သူရည္းစား ရွိရင္ သူတို႔ဆီကို ေခၚလာဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “မူးလို႔ေတာင္ ရွဴစရာ” မရွိခဲ့တဲ့ ႏွလံုးလမ္းေၾကာင္းမွာ ကၽြန္းခံေနသူပါ။ အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ေသးတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းက လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ ညီမငယ္တေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းျပီး ေခတၱခဏ အေယာင္ေဆာင္ငွါးျပဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း အရွိကို အရွိတိုင္း “က်ဳပ္မွာ ရည္ရြယ္ထားသူ မရွိေသးတဲ့အေၾကာင္း” ဝန္ခံလိုက္ရတာေပါ့…။

အဲဒီအခ်ိန္က်မွ က်ဳပ္ရဲ႕ဟာကြက္ကို ေထာက္ျပီး အတင္းနင္းကာ ျမန္ျမန္အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ တိုက္တြန္းၾကပါေတာ့တယ္။ အဖြားနဲ႔ အေဒၚျဖစ္သူက က်ဳပ္တို႔ မိသားစုရဲ႕ ေနာက္ခံဘဝဇာတ္ေၾကာင္း…၊ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြအခ်င္းခ်င္း ယိုင္းပင္းကူညီေပးေနရမႈေတြ…၊ နားလည္မႈမရွိသူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ပါက ေရွ႕ဆက္ျဖစ္လာနိဳင္တဲ့ ျပႆနာေတြကို အေသးစိတ္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ ရွင္းျပခဲ့ၾကပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ဒီလိုမိသားစုေနာက္ခံရွိတဲ႔ က်ဳပ္လိုလူတေယာက္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဘက္ဟာ “ကိုယ္လို ေတာေနလူတန္းစား အညာသူ အညာသား” တေယာက္သာ ျဖစ္သင့္တဲ့အေၾကာင္း…၊ အခု မင္းမွာလည္း ရည္ရြယ္ထားသူ မရွိဘူးဆိုရင္… မင္းတို႔မိသားစုအတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့သူတေယာက္ ရွိေၾကာင္း…၊ သူ႕ကိုလည္း ငါတို႔ အားလံုးေလ့လာျပီးျဖစ္ေၾကာင္း…၊ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ ေရြးထားတဲ႔သူကို လက္ခံစဥ္းစားေစခ်င္ေၾကာင္း… မနားတမ္း တရားေဟာၾကပါေတာ့တယ္။

ကဲ… ဟုတ္ပါျပီ… ခင္ဗ်ားတို႔ ေရြးထားတဲ့သူက ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့… “မူမူ” ေလ…တဲ့။ ဟာဗ်ာ… ခင္းဗ်ားတို႔ဟာက ၾကည့္လည္း လုပ္ၾကပါအုန္း…၊ သူက “ အသက္ကလည္း ႀကီး… အသားကလည္း ညိဳ… ရုပ္ကလည္း မလွ…” နဲ႔ မျဖစ္ပါဘူးလို႔ ရုတ္တရက္ တုန္႔ျပန္လိုက္ပါတယ္။ လူမမာ အဖြားျဖစ္သူကေတာ့ “ ေဟ့…ငါ့ေျမး.. လွတာမက္ရင္ ညစာခက္မယ္၊ ရုပ္လွတာ ကိုက္စားလို႔ မရဘူး… စိတ္လွဖို႔ဘဲ အေရးၾကီးတယ္” လို႔ဆိုကာ က်ဳပ္ကို ေဟာက္ပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္လည္း သူတို႔ကို ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့…။

တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေမးေျပာ-ေခၚထူး မရွိေပမဲ့ သူမကို သိေနပါတယ္။ သူမဟာ က်ဳပ္တို႔အေဒၚအိမ္ရဲ႕ ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္ေလာက္မွာရွိတဲ႔ သူမရဲ႕ဦးေလးအိမ္မွာ ေနရင္း ကုမၸဏီမွာ စာရင္းကိုင္အလုပ္ လုပ္ေနတာပါ။ သူတို႔မိသားစုနဲ႔ က်ဳပ္တို႔အေဒၚမိသားစုဟာ အညာသူ-အညာသားခ်င္းမို႔ ႏွစ္အိမ့္တစ္အိမ္တမွ် ရင္းႏွီးၾကပါတယ္။ သူမက က်ဳပ္ညီမေတြအပါအဝင္ မိသားစုအားလံုးနဲ႔ ရင္ႏွီးေပမယ့္ အေဒၚအိမ္ကို မိုးခ်ဳပ္မွ ေရာက္လာတတ္တဲ့ က်ဳပ္နဲ႔ကေတာ့ စကားေတာင္ မေျပာခဲ့ဖူးပါဘူး။

အခုေတာ့ ေရွးေရစက္လို႔မ်ား ေျပာရေလမလား…။ သူမနဲ႔ ဆံုေတြ႕ဖို႔ ကံၾကမၼာက အတင္းဖန္းတီးလို႔ လာေနျပန္ပါျပီ…။ ဒီတခါေရာ ႏွလံုးလမ္းေၾကာင္းမွာ ကၽြန္းခံေနသူ မိုးစံတေယာက္ က်န္ရစ္ျဖစ္ခဲ့ေနေလအုံးမွာလား…။ က်န္ရစ္ျဖစ္ခဲ့ေနေလအံုးမွာလား…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၉)

အိမ္အျပန္ ေက်ာင္းကားေပၚမွာေတာ့ ပါေမာကၡဌာနမွဴး ဆရာဦးခင္ျမင့္က “ ကိုမိုးစံ… ဘယ္လိုလုပ္မလဲ…၊ က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ ေအာင္စာရင္း သြားမၾကည့္ေတာ့ဘူး ေျပာေနၾကတယ္…၊ ကိုမိုးစံ သြားၾကည့္အံုးမွာလား…” လို႔ ေမးျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “ေအာင္တယ္-က်တယ္ clear ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ မာလာမွတ္တိုင္မွာ ဆင္းျပီး ကိုယ္တိုင္ သြားၾကည့္လိုက္ပါမယ္.. ဆရာ ” လို႔ တုန္႔ျပန္လိုက္ပါတယ္။ ဇူလိုင္လထဲမို႔ ထင္ပါရဲ႕… ။ မိုးက တဖြဲဖြဲ ရြာေနတဲ့အခ်ိန္ တံတားျဖဴမွတ္တိုင္ ေရာက္ေတာ့ ဆရာက “ကိုမိုးစံေရ… Good luck” လို႔ ႏွဳတ္ဆက္ရင္း ဆင္းသြားေလရဲ႕…။ ေရွ႕မွတ္တိုင္ “မာလာ” ကို ေရာက္ရင္ က်ဳပ္အလွည့္ေပါ့…။

ေက်ာင္းဆရာ က်ဴတာေပါက္စ မိုးစံတေယာက္ မိုးေရထဲမွာ ထီးမပါ ဘာမပါနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ခ်ခါ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမဆီသ႔ို ခတ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လွမ္းလို႔ ေနေလျပီ…။ ဘြဲ႕ႏွင္းခန္းမႀကီးကို ျဖတ္ကာ “စာေမးပြဲႏွင့္ ဘြဲ႕ႏွင္းဌာန” ေရာက္ေတာ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းႀကီးက “ဘာလဲေဟ့… ပညာသင္ကိစၥလား…၊ ေမဂ်ာနဲ႔ နာမည္ ေျပာ…” လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္က “စိတ္ပညာက မိုးစံ…ပါ” လို႔ ေျဖလုိက္တဲ့အခါ… ေမာ္ကြန္းထိန္းႀကီးက “ဟာ… ဒီနာမည္ ေအာင္တယ္…၊ လာ..လာ.. ဒီမွာလက္မွတ္ထိုး.. မနက္ဖန္မနက္ အဆည(အဆင့္ျမင့္ပညာဦးစီးဌာန) ကို သြားျပီး သတင္းပို႔ရမယ္” ဆိုျပီး ေအာင္စာရင္း မိတၱဴတစ္ေစာင္ ထုတ္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေအာင္စာရင္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ပါသည္။ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ပါမွာေပါ့…။ ဒီအဆင့္ေတြက စာေမးပြဲေအာင္ရံုေတာ့ လူတိုင္းေျဖနိဳင္ၾကပါတယ္။ ဒီအထဲကမွ အေတာ္ဆံုး (အမွွတ္အမ်ားဆံုး) ႏွစ္ေယာက္ကို ေရြးခ်ယ္ေပးလိုက္တာပါ။ က်န္တစ္ေယာက္က က်ဳပ္ရဲ႕စီနီယာ နိုင္ငံျခားမာစတာဘဲြ႕ရ လက္ေထာက္ကထိက ဆရာတစ္ေယာက္ပါ…။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ကေတာ့ သူနဲ႔အတူ လူေတြ႕ႏွဳတ္ေျဖစာေမးပြဲကို ဆက္လက္ယွဥ္ျပိဳင္ရေပလိမ့္အုံးမည္။ က်ဳပ္တို႔ဆီက နိဳင္ငံျခားပညာသင္ေရြးခ်ယ္ေရး စည္းမ်ဥ္းအရ တစ္ဘာသာလွ်င္ တစ္ေယာက္သာ ေရြးခ်ယ္ေပးရတာမို႔ နံပါတ္တစ္ ျဖစ္မွသာ သက္ဆိုင္ရာသံရံုးသို႔ ဝင္ေရာက္ေျဖဆိုခြင့္ ရရွိနိဳင္ေပလိမ့္မည္။

အဲဒီေန႔ညက နံပါတ္တစ္ ျဖစ္ဖို႔အေရး ေတြးကာေတာကာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္…။ မိသားစုညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ ေရးေျဖေအာင္ရံုနဲ႔တင္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေအာင္ ဝမ္းသာေနၾကေလျပီ…။ အကယ္၍ နံပါတ္တစ္ျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ေသာ္မွ သံရံုးအဆင့္မွာ ေက်ာ္လႊား ျဖတ္သန္းရအံုးမယ့္ “သံရံုး ေရးေျဖ-ႏွဳတ္ေျဖ” စာေမးပြဲရွိေနေသးတယ္ဆိုတာကို သူတို႔သိပံုမရ…။ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္မႈေတြက က်ဳပ္ကိုလည္း စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေထာက္အပံ့ တြန္းအား ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ ၁၀ နာရီေလာက္ အဆည ကို သြားကာ သတင္းပို႔လိုက္ေတာ့… “လူေတြ႕-ႏွဳတ္ေျဖ” (အင္တာဗ်ဴး) ေျဖဆိုဖို႔ မနက္ဖန္မနက္ ၉ နာရီ အေရာက္ ျပန္လာခဲ့ဖို႔ မွာၾကားလိုက္တာေၾကာင့္ အိမ္ကို ျပန္လာကာ နားနားေနေနနဲ႔ စာဖတ္ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။

အင္တာဗ်ဴး ေျဖတဲ့ေန႔က က်ဳပ္တို႔ကို ေမးခဲ့တာက ဆရာႀကီး သံုးေယာက္…။ အလယ္က ဒိုင္ခံေမးခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးကေတာ့ ရန္ကုန္ပါခ်ဳပ္ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာစိုးရင္ပါ…။ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ က်ဳပ္မသိ…။ ဆရာႀကီးကိုလည္း ဒါက ရန္ကုန္ပါခ်ဳပ္ ဆရာႀကီးဆိုတာေလာက္ပဲ သိခဲ့တာပါ။ ဒီအင္တာဗ်ဴးမွာပဲ အေဝးသင္ေက်ာင္းသားဘဝက လာခဲ့တဲ့က်ဳပ္က “အဂၤလိပ္”လို စျပီး ေျပာခြင့္ရခဲ့တာပါ။ အဂၤလိပ္လိုေမးျပီး အဂၤလိပ္လို ေျဖဆိုခဲ့ရတဲ့ ပထမဆံုးေသာ အင္တာဗ်ဴးေပါ့…။ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ရွိခဲ့ေပမဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ “ရိုးစင္းတဲ့အဂၤလိပ္စကား” ေျပာဟန္ေၾကာင့္ လံုးဝ အခက္အခဲ မရွိခဲ့ပါဘူး…။ အဂၤလိပ္စကားေျပာက်င့္ မရွိခဲ့ေပမဲ့ အဂၤလိပ္သဒၵါ နားလည္မႈက က်ဳပ္ကို အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျပဳခဲ့တယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ ဆရာႀကီး ေမးသမွ်ကို သဒၵါနည္းက်တဲ့ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ျပန္ေျဖခဲ့ရတာေပါ့…။

ဘာသာရပ္အသီးသီးရဲ႕ နံပါတ္တစ္ ျဖစ္လာမယ့္သူေတြရဲ႕ ေအာင္စာရင္းကိုေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ထုတ္ျပန္ေၾကျငာမယ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္အသိေပးျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး…။ သံရံုးက ဆက္သြယ္လာတဲ့အခ်ိန္ဟာ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့…။ ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၈)

က်ဳပ္တို႔ပညာေရးက နိဳင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ဆု ေရြးခ်ယ္ေရးစာေမးပဲြကို အစ-အဆံုး တပတ္အတြင္း အျပီးစစ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဆိုလိုတာက သတ္မွတ္ခ်က္ စဥ္းမ်ဥ္းနဲ႔ ကိုက္ညီသူေတြကို ေလွ်ာက္လြာစီစစ္လက္ခံတာ… ေရးေျဖစာေမးပဲြ နဲ႔ ေရးေျဖေအာင္တဲ့သူေတြကို လူေတြ႕ႏွဳတ္ေျဖ ေမးျမန္းက်င္းပတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ေရးေျဖစာေမးပြဲမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ သက္ဆိုင္ရာဘာသာရပ္ (အေထြေထြ) နဲ႔ အဂၤလိပ္စာတို႔ကို ေျဖၾကရပါတယ္။

နိဳင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ဆုကို စီးပြားေရးတခုလို အရွံဴးအျမတ္ တြက္ျပီး ေသေသျခာျခာ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ႀကိဳးစားေနတဲ့ ဆရာ-ဆရာမေတြ ဒု နဲ႔ ေဒးပါ…။ အဲဒီလို ျပင္ဆင္ ႀကိဳးစားေနရင္း အသက္က ၃၅ ႏွစ္ ေက်ာ္သြားလို႔ လက္လႊတ္ဆံုးရွံဴးလိုက္ရတဲ့သူေတြကလည္း မနည္းလွပါဘူး…။ အဲ… အားလံုးမဟုတ္ရင္ေတာင္… အခ်ိဳ႕ေသာ နိဳင္ငံျခားျပန္ဆရာႀကီး-ဆရာမႀကီးမ်ားကလည္း “ ပညာသင္ဆု ရရွိဖို႔အတြက္ စီးပြားေရး တြက္..တြက္ကာ ႀကိဳးစားသင့္တယ္” လို႔ သက္ဆိုင္ရာ တပည့္ဆရာ-ဆရာမေတြကို လမ္းညႊန္သင္ၾကားေပးေနၾကေလရဲ႕…။

က်ဳပ္တဦးတည္း အျမင္အရ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီအဆို-ဒီလမ္းညႊန္မႈမ်ိဳးကို လံုးဝ သေဘာမတူပါဘူး…။ ေက်ာင္းဆရာ-ဆရာမတေယာက္ဟာ ကိုယ့္မွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာအရည္အခ်င္းနဲ႔ျပည့္စံုေအာင္ သက္ဆိုင္ရာဘာသာရပ္ေတြကို အျမဲတမ္း ပံုမွန္ဖတ္ရႈ ေလ့လာျခင္းျဖင့္ ျဖည့္စီးေပးေနမယ္ဆိုရင္ ပညာေတာ္သင္ဆု စာေမးပြဲဆိုတာ မခက္လွပါဘူး။ အဲဒီလို ေက်ာင္းဆရာေကာင္း တေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား ျဖည့္စီးေနတဲ့ဆရာ-ဆရာမေတြအတြက္ ပညာသင္ဆုဆိုတာ ေရာက္လာရမွာပါ…။ ဒီလိုမဟုတ္ပဲ ပညာသင္ဆုကို စီးပြားေရးတြက္ တြက္လာခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္… တြက္လာခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္…။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ကေတာ့ ေရွးအတိတ္ကံ နဲ႔ လက္ရွိကံ ႏွစ္ခုေပါင္းစပ္ ေဖးမကူညီမႈေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ဒီပညာေတာ္သင္ဆု စာေမးပြဲကို ဝင္ေရာက္ ယွဥ္ျပိဳင္ ေျဖဆိုခြင့္ ရရွိခဲ့တာပါ။ က်ဳပ္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ ရခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး…။ က်ဳပ္တို႔လူသားေတြ မလုပ္နိဳင္တဲ့အရာတခုကို ကံၾကမၼာက ဖန္တီး ကူညီ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့တာပါ။ ေက်းဇူးအထူးတင္လွ်က္ပါ ကံၾကမၼာရယ္…။

ဂ်ပန္ပညာေတာ္သင္ဆုအတြက္ မနက္ပိုင္းမွာ “အေထြေထြစိတ္ပညာဘာသာရပ္” နဲ႔ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ “အဂၤလိပ္စာဘာသာရပ္” စာေမးပြဲတို႔ကို ေျဖဆိုခဲ့ရပါတယ္။ ေရးေျဖေအာင္စာရင္းကို ေနာက္တစ္ရက္ျခား ေန႔လည္ ၂ နာရီေလာက္မွာ ေၾကျငာမွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ေအာင္-ရွံဴး ကို အေၾကာင္းၾကား ဖုန္းဆက္ေပးဖို႔ ွ စာေမးပြဲ အတူတူေျဖခဲ့ၾကတဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနမွ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ေတြကို ေမာတၱာရပ္ခံခဲ့ရတာေပါ့…။ အဲဒီ ေရးေျဖေအာင္စာရင္း ထြက္တဲ့ေန႔မွာ က်ဳပ္္တို႔ ရန္ုကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနက ဆရာ-ဆရာမေတြအားလံုး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ ဝင္ေရာက္လာမယ့္ ဖုန္းျမည္သံကို ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေစာင့္ေနၾကရပါတယ္။ ၂ နာရီခြဲ သံုးနာရီအထိ ဘာသံမွ မလာ…။ က်ဳပ္တို႔ဌာနက ဖုန္းကလည္း အဝင္သာ လက္ခံနိဳင္ျပီး အထြက္မရတဲ့ Extension ဖုန္းျဖစ္တာေၾကာင့္ သူတို႔ဆီကို ဖုန္းဆက္ေမးဖို႔ကလည္း မျဖစ္နိဳင္…။ ေက်ာင္းထဲမွာရွိတဲ့ တခုတည္းေသာ အမ်ားသံုးဖုန္းဆီကို သြားျပန္ေတာ့ ကိုယ္ေျပာခြင့္ရဖို႔အေရး တန္းစီေနလိုက္ၾကတာ အလကား မုန္႔ေဝေနတဲ့အတိုင္းပါပဲ…။

ညေနသံုးနာရီ ေက်ာ္လို႔ ေလးနာရီထိုးကာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေရာက္သည္အထိ ဘာမွ မသိရတာေၾကာင့္ “ေအာ္… သတင္းဆိုးမို႔ သူတို႔ မေျပာၾကတာေနမွာပါေလ…” ဆိုတဲ့အေတြးေတြက စိုးမိုးလို႔ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္…။

ခ်စ္သမီးငယ္သို႔ အမွတ္တရ (၃)

ေနာက္တေန႔ စေနေန႔ ေနက်ခ်ိန္မွာ သမီးငယ္က လူ႔ေလာကႀကီးထဲကို အခက္ခဲမရွိ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ေရာက္လာခဲ့တာပါ။ ဂ်ပန္မွာ ဆာကူရာ ေခၚ ခ်ယ္ရီပန္းတို႔ ေဝဆာလွပေနတဲ့အခ်ိန္…၊ ျမန္မာျပည္မွာ ပန္းပိေတာက္ေတြ ဖူးပြင့္လို႔ အတာကူးတဲ့ ႏွစ္ဦးသႀကၤန္အခ်ိန္မွာ လူ႔ေလာကႀကီးထဲကို ေရာက္ရွိလို႔ လာခဲ့တာပါ…။ တကယ္ကို မဂၤလာရွိေသာ အခ်ိန္ေပါ့ သမီးငယ္ရယ္…။ ေဆးရံုမွာရွိေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာလည္း ဘဘဂ်ပန္ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ဆရာေလးတို႔မိသားစု၊ ဘဘ ဆူဇူကီး၊ အိုကားစံ၊ ေဖေဖရဲ႕ဆရာနဲ႔ ဦးဦး ေဒၚေဒၚပညာရွင္ႀကီးေတြ လာခဲ့ၾကေသးတာေပါ့။

ေဆးရံုေပၚမွာ ဦးဦးဆရာဝန္ႀကီးက သမီးငယ္အတြက္ ဂ်ပန္ယမ္းေငြ တစ္ေသာင္း အတင္းေပးေနတာေၾကာင့္ ေဖေဖက“ ခင္ဗ်ား အဲဒီလို ေပးရင္ က်ေနာ္က စိတ္ဆိုးမွာ”လို႔ ခတ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာခဲ့ရပါေသးတယ္။ သမီးငယ္ ေလာကႀကီးထဲ ေရာက္လာျပီးသံုးရက္အတြင္း… ေဆးရံုက မဆင္းခင္မွာ အမည္နာမ ေပးရမယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ေဖေဖတို႔မွာ အၾကပ္ရိုက္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သမီးရဲ႕ေမြးနံနဲ႔လည္း ညီေစ…၊ မမရဲ႕နာမည္နဲ႔လည္း ကာရံနေဘ လိုက္ဖက္ေစ…၊ ဘဘတိုးလို မိသားစုအေပၚ ေက်းဇူးသိတတ္ ျပန္လည္ေစာင့္ေရွာက္တတ္တဲ့ သားသမီးရတနာတပါး ျဖစ္ပါေစ... ဆိုျပီး သမီးရဲ႕နာမည္ကို ေဖေဖကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့တာပါ။

(မမမိုးသက္မြန္နဲ႔အအတူ)

ဒီကမၻာေလာကႀကီးမွာ တိုးတက္ ထက္ျမက္ မြန္ျမတ္လွတဲ့ သမီးရတနာတပါး ျဖစ္လာေစဖို႔ “တိုးထက္မြန္” ရယ္လို႔ ေပးခဲ့တာပါ။ ေဖေဖရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္-ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြကို ျဖည့္စီးေပးနိဳင္ေသာ သမီးရတနာတပါး ျဖစ္ပါေစ…။

ေမြးေန႔မွာ ေမေမမူ၊ မမ မိုးသက္မြန္ တို႔နဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ...။

ေမြးေန႔မွာ ဖြားဖြား၊ ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚ တို႔ မိသားစုတေတြနဲ႔အတူ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ပါေစ...။

ဒီကေန႔ (၁၄-၀၄-၂၀၀၉) သႀကၤန္အက်ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ ခ်စ္သမီးငယ္၏ ၂ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ေအာင္ မိသားစုနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ...။

ခ်စ္သမီးငယ္သို႔ အမွတ္တရ (၂)

(ခ်စ္ေသာမမမိုးသက္မြန္နဲ႔အတူ)

ေဖေဖတို႔ ICU ေရာက္ေတာ့ အခန္းအျပင္မွာပဲ ေစာင့္ေနရပါတယ္။ သမီးငယ္တို႔ရွိရာ အခန္းထဲကို ဝင္လို႔မရပါဘူး…။ ICU ဆိုတာ စိုးရိမ္ရတဲ့ လူနာေတြကိုသာ ထားေလ့ရွိတဲ့ေနရာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေဖေဖက ေနလို႔မရ-ထိုင္လို႔မရနဲ႔ ဂနာမျငိမ္ ျဖစ္လို႔ေနျပီေလ။ ေဖေဖက ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေဆးပညာ ကၽြမ္းက်င္သူ သမီးရဲ႕ ဦးဦးဆရာဝန္ႀကီးဆီကို ဖုန္းဆက္တာေပါ့။ ဦးဦးဆရာဝန္ႀကီးကလည္း စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္ေနတာေၾကာင့္ အဆက္အသြယ္ မရခဲ့ပါဘူး။

အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ေဖေဖနဲ႔သမီးႀကီးကို ေမေမနဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အားပါးပါး… အခန္းထဲမွာ ဆရာဝန္ေတြေရာ နာ့စ္ေတြပါ အမ်ားႀကီးပါလား…။ ေမေမနဲ႔ မေတြ႕ခင္မွာ ေဖေဖ့အထင္ ေခါင္းေဆာင္လို႕ထင္ရတဲ့ ဆရာဝန္ႏွစ္ေယာက္က ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို အေသးစိတ္ ျပန္လည္ရွင္းျပခဲ့ျပီး အခုခ်ိန္မွာ ဘာမွစိုးရိမ္စရာ မလိုေတာ့ေၾကာင္း အားေပးစကား ေျပာၾကပါတယ္။ ေမေမ့ကို ေတြ႕ေတာ့ ေအာက္စီဂ်င္ေပးထားျပီး ေဖေဖတို႔ နားမလည္တဲ့ စက္ေတြနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနဆဲျဖစ္တာမို႔ စကားေျပာလို႔ မရပါဘူး။ သံုးမီးနစ္ေလာက္ပဲ အျပဳအမူနဲ႔ အားေပးစကားေျပာျပီး ျပန္ထြက္ခဲ့ရတာေပါ့။ စိုးရိမ္စရာ မလိုေပမဲ့ ဒီတညေတာ့ ICU မွာ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆုိတာေၾကာင့္ ေဆးရံုတက္ခဲ့ရပါတယ္ သမီးငယ္…။

ေန႔လည္ ၁ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ဦးဦးဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ ဦးဦး ပထဝီဝင္ပညာရွင္ႀကီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လို႔လာခဲ့ပါတယ္။ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္… ၊ သူတို႔လာေတာ့ ေဖေဖတို႔ သားအဖလည္း အားရွိတာေပါ့။ ျပီးရင္ သမီးငယ္ရဲ႕မမ သမီးႀကီးကလည္း သူတို႔နဲ႔မွ တရင္းတႏွီး ေနထိုင္တတ္တယ္ေလ…။ ေဖေဖက ေမေမနဲ႔သမီးငယ္အနားမွာ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က သမီးႀကီးကို ထိန္းၾကတာေပါ့…။ ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ အန္တီသမိုင္းပညာရွင္ႀကီးရယ္…၊ ဦးဦးအင္ဂ်င္နီယာႀကီးရယ္…၊ အန္တီရူပေပဒပညာရွင္ႀကီးရယ္ ေရာက္ရွိလို႔လာခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အားရွိစရာလည္းေနာ္…။ သမီးငယ္ဟာ ေမေမ့ဗိုက္ထဲမွာ ရွိေနစဥ္ကတည္းက သမီးရဲ႕ေဘးမွာ စိတ္ပိုုင္းဆိုင္ရာ-ရုပ္ဝတၳဳပိုင္းဆိုင္ရာ အားေပးေထာက္ပံ့ ကူညီမယ့္ပညာရွင္ေတြ ဝိုင္းလို႔ ေနခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖတို႔ဘဝနဲ႔ ႏွိဳင္းယွဥ္လိုက္ရင္ အရမ္းကို ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္ သမီးငယ္…။

ညပိုင္းေရာက္ေတာ့ ေဖေဖတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္လည္း သမီးငယ္တို႔နဲ႔အတူ အိပ္ဖို႔အတြက္ ေဆးရံုက ေစာင္နဲ႔လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြကို အခေၾကးေငြေပးျပီး တစ္ညစာ ငွားလိုက္ပါတယ္။ သမီးႀကီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ ေဖေဖက အိမ္ခဏ ျပန္ျပီး သမီးငယ္အတြက္ လိုအပ္မယ့္ ပစၥည္းေတြ ျပန္ယူရတာေပါ့…။ အကယ္၍ သမီးငယ္က မထင္မွတ္ပဲ လူ႕ေလာကထဲကို ေစာစီးစြာ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ရင္..ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ေဖေဖ ေမေမတို႔က လိုအပ္မယ့္စၥည္းေတြကို ႀကိဳတင္ ဝယ္ယူ စုေဆာင္း ျပင္ဆင္ထားခဲ့ၾကပါတယ္။ ေမေမကလည္း ေနာက္တေန႔ စေနေန႔မွာ သမီးငယ္က ထြက္လာခ်င္ ထြက္လာနိဳင္တယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ဦးဦးဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ ဦးဦးပထဝီဝင္ပညာရွင္ႀကီးတို႔႔ကို မနက္ ၉ နာရီ အေရာက္ ျပန္လာခဲ့ၾကဖို႔ အကူအညီေတာင္းခဲ့ရတာေပါ့။ ေဖေဖက သမီးငယ္တို႔အနားမွာ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ သမီးႀကီးကို သူတို႔နဲ႔အတူ ထားရအုံးမွာေလ…။





ယေန႔(၁၄-၀၄-၂၀၀၉) သႀကၤန္အက်ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ ခ်စ္သမီးငယ္၏ ၂ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔သို႔ အမွတ္တရ...။

ခ်စ္သမီးငယ္သို႔ အမွတ္တရ (၁)

သမီးငယ္...

၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ဧပရယ္လ ၁၃ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔နံနက္မွာ ေဖေဖတို႔ သားအမိ-သားအဖ သံုးေယာက္ ဟာ ေမေမ့ဗိုက္ထဲမွာ ရွိေနဆဲျဖစ္တဲ့ သမီးငယ္ရဲ႕က်န္းမာေရးအေျခအေနကို စမ္းသပ္စစ္ေဆးဖို႔ တိုဟုခုတကၠသိုလ္ေဆးရံု (Tohoku University Hospital) ကို ေရာက္ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ေမေမနဲ႔သမီးငယ္ရဲ႕က်န္းမာေရးကို ႏွစ္လ-တစ္ႀကိမ္…၊ တစ္လ-တစ္ႀကိမ္…၊ႏွစ္ပတ္-တစ္ႀကိမ္…၊ တစ္ပတ္-တႀကိမ္နဲ႔ ပံုမွွန္ စမ္းသပ္စစ္ေဆးလာခဲ့တာဟာ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ သမီးငယ္ကို အျမဲတမ္း စမ္းသပ္စစ္ေဆးေပးေနတဲ့ အန္တီဆရာဝန္ေတြ ခန္႔မွန္းခ်က္အရဆိုရင္ ဒီလကုန္ေလာက္မွာ သမီးငယ္ဟာ ေဖေဖတို႔မိသားစုရွိရာ လူ႕ေလာကႀကီးထဲကို က်န္းမာစြာနဲ႔ ေရာက္လာေတာ့မွာေပါ့…။

ဒါေပမဲ့ သမီးငယ္ရယ္…
အဲဒီ ေသာၾကာေန႔က ေမေမနဲ႔သမီးငယ္တို႔ကို စမ္းသပ္ စစ္ေဆးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဖေဖနဲ႔ သမီးႀကီးက အခန္းအျပင္ဘက္မွာ TV ၾကည့္ရင္း ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတာေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ…။ ေမေမ့က်န္းမာေရးက ေကာင္းသလို… ေမေမ့ဗိုက္ထဲမွာ ရွိေနဆဲျဖစ္တဲ့ သမီးငယ္ရဲ႕က်န္းမာေရးကလည္း ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ဆိုတာ ေဖေဖကိုယ္တိုင္ TV Screen မွာ အျမဲတမ္း ျမင္ေတြ႕ေနခဲ့ရပါတယ္။ သမီးငယ္အတြက္ နည္းနည္းေလးမွ စိုးရိမ္စိတ္ မရွိခဲ့ပါဘူး…။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သမီးငယ္တို႔ ရွိေနတဲ့ စမ္းသပ္ခန္း အမွတ္ (၅) က ဆရာဝန္နဲ႔ သူနာျပဳဆရာမေတြ ပ်ာပ်ာသလဲ အလႈပ္ရွဳတ္ေနၾကေလရဲ႕…။ ေဖေဖတို႔ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူနာျပဳဆရာမတေယာက္က “အိုေဂၚရႈဂ်င္း… ေဂၚရွဳဂ်င္း…”လို႔ ေဖေဖ့ကို အတင္းေခၚလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေမေမက တြန္းလွည္းေပၚမွာ မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ႔ ေရာက္ရွိလို႔ ေနေလျပီ…။ အန္တီဆရာဝန္မကလည္း စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔အတူ ဖုန္းတလံုးနဲ႔ အလုပ္ရွဳတ္ေနေလရဲ႕…။ ျပီးတာနဲ႔ အေရးေပၚ ICU (Intensive Care Unit) ဆီသို႔ အတင္းတြန္းကာ ေျပးလႊားသြားခဲ့ၾကတယ္ေလ…။

ေဖေဖတို႔က ဘာမွမသိရ…။ ေဖေဖတို႔ကိုလည္း ဘာမွရွင္းမျပၾက…။ ဒါေပမဲ့ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကျပီး ပ်ာယာခတ္ေနတဲ့ သူတို႔တေတြကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ရတာေၾကာင့္ ေမေမနဲ႔သမီးငယ္မွာ အႏၲရာယ္ တခုခု ရွိေနျပီဆိုတာကိုေတာ့ သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီက်မွ ပူပင္ေသာက စိုးရိမ္မႈေတြက ေဖေဖ့ရင္ထဲကို အစုလိုက္-အျပံဳလိုက္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့တာေပါ့…။ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေသာကမီးေတြကို သမီးႀကီးမသိေအာင္ အဖတ္ဆယ္ရင္း သူနာျပဳဆရာမ ရွင္းျပသမွ်ကို ျငိမ္ကာ နားေထာင္ခဲ့ရပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ သမီးငယ္တို႔ရွိရာ ICU ဆီကို ဆရာမနဲ႔အတူ လာခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဆရာမအေျပာအရဆိုရင္ေတာ့ သမီးငယ္ရဲ႕ႏွလံုးခုန္ႏွဳန္းဟာ ပံုမွန္အလုပ္ လုပ္ေနရာကေန ရုတ္တရက္ ရပ္သြားျပီး သံုညအဆင့္ထိ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ ျပန္တက္မလာတာေၾကာင့္ တာဝန္ခံ အန္တီဆရာဝန္ပါ လန္႔ျဖန္႔သြားျပီး ICU ကို အခ်ိန္မွီ ပို႔ေဆာင္လိုက္ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္…။ သမီးငယ္ရဲ႕ကံ… ေဖေဖတို႔ရဲ႕ကံေပါ့…။

ယေန႔ (၁၄-၀၄-၂၀၀၉) သႀကၤန္အက်ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ ခ်စ္သမီးငယ္၏ ၂ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔သို႔ အမွတ္တရ...။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၇)

က်ဳပ္ဘဝမွာ ကိုယ္ကိုတိုင္ ႀကိဳးစားလို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိဳင္ေလာက္တဲ့ အရာတခုဟာ ကံၾကမၼာ မ်က္ႏွာသာေပးခဲ့မႈေၾကာင့္ ျဖစ္လာခဲ့ဖူးပါတယ္။ အတိတ္ကံေၾကာင့္လား…၊ ပစၥဳပၸန္ကံေၾကာင့္လား…ဆိုတာ အခုခ်ိန္ထိ မေဝခြဲနိဳင္ေသးပါဘူး…။ ဒါေပမဲ့ ဒိီဘဝမွာ က်ဳပ္လို အညၾတ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္အတြက္ ဘယ္လိုမွ မရနိဳင္ေတာ့တဲ့ မဟာအခြင့္အေရးတရပ္ကို ကံၾကမၼာက အမွန္တကယ္ ကူညီေဖးမ ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ဳပ္ဘဝမွာ မယံုၾကည္နိုင္ေလာက္ေအာင္ကို အံ့ၾသဝမ္းသာ ျဖစ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ကံၾကမၼာဆိုတာ တကယ္ကို္ အ့ံၾသဖို႔ ေကာင္းပါေပတယ္။

ဂ်ပန္ပညာေတာ္သင္ဆုအတြက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သြားဖို႔ စုရံုး စုရံုး လုပ္ေနၾကတဲ့ ညီမငယ္ ဆရာမအုပ္စုနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ က်ဳပ္တို႔အခန္းထဲကို ပါေမာကၡ ဆရာဦးခင္ျမင့္က ၂၀၀၂ ခုႏွစ္၊ ဂ်ပန္မူဘူးရွိဳး ပညာေတာ္သင္ဆု စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္ အမိန္႔စာေလးကို ကိုင္ကာ ဝင္လာလွ်က္ “ကိုမိုးစံ… ဒီမွာ ေသျခာဖတ္စမ္းပါအုံး…၊ ဒီႏွစ္ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္မွာ အခါတိုင္းႏွစ္ေတြလို လုပ္သက္ ၂ ႏွစ္ ဆိုတဲ့ ကန္႔သတ္ခ်က္ မပါဘူး…၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုမိုးစံလည္း ဝင္ေျဖလို႔ ရပါတယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီက်မွ က်ဳပ္လည္း ဆရာ့လက္ထဲက စာရြက္ကို လက္ခံယူလိုက္ကာ ေသေသျခာျခာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ဖတ္ပါေတာ့တယ္။ မယံုနိဳင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္မိတာေၾကာင့္ ႏွစ္ေခါက္-သံုးေခါက္ ျပန္ဖတ္မိပါတယ္…။ ဟုတ္ပါတယ္…၊ ေသျခာပါတယ္…။ ဆရာ အမိန္႔ရွိခဲ့သလို… ဒီႏွစ္ ဂ်ပန္ပညာေတာ္သင္ဆုအတြက္ ဝင္ေရာက္ေျဖဆိုခြင့္ သတ္မွတ္ခ်က္မွာ လုပ္သက္ကန္႔သတ္ခ်က္ မပါခဲ့ပါဘူး…။ က်န္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြကေတာ့ အရင္ႏွစ္ေတြနဲ႔ အတူတူပါဘဲ…။ အရမ္းကို အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းပါတယ္…။

ဒီအမိန္႔စာကို သမံကာ-လွ်ံကာ ဖတ္ခဲ့မိတဲ့ က်ဳပ္ကိုက်ဳပ္လည္း မေက်မနပ္နဲ႔ ေဒါသျဖစ္ခဲ့မိပါတယ္။ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ ဒီေလာက္အေရးႀကီးတဲ့စာကို ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ေသေသျခာျခာ မဖတ္ခဲ့မိပါလိမ့္…။ ဆရာ ဦးခင္ျမင့္သာ ဒီလုပ္သက္ကန္႔သတ္ခ်က္ မပါတာကို သတိမထားခဲ့မိရင္…၊ ဆရာဦးခင္ျမင့္သာ ဒီအေၾကာင္းကို အခ်ိန္မွီ အသိမေပးခဲ့ရင္…၊ က်ဳပ္ဘဝမွာ (ကံၾကမၼာ မ်က္ႏွာသာေပးခဲ့ေပမယ့္) ဂ်ပန္ပညာေတာ္သင္ဆုအတြက္ ဝင္ေရာက္ ယွဥ္ျပိဳင္ ေျဖဆိုခြင့္ မရနိဳင္ပါဘူး…။ က်ဳပ္ဘဝအတြက္ မဟာအခြင့္အေရးႀကီးတရပ္ ဆံုးရွံဳးသြားနိဳင္တာေပါ့။ က်ဳပ္ဘဝမွာ ထာဝရ ေမ့ေဖ်ာက္လို႔ မရနိဳင္ေလာက္တဲ့ “စိတ္ဒဏ္ရာ” တခု ရရိွသြားနိဳင္တာေပါ့…။

အခုေတာ့ ေရွးဘဝကံ မ်က္ႏွာသာေပးမႈ နဲ႔ ဆရာ့ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့့္ ဒီဘဝမွာ ဘယ္လိုမွ မရနိဳင္တဲ႔ ဂ်ပန္ပညာေတာ္သင္ဆုစာေမးပြဲကို ဝင္ေရာက္ ယွဥ္ျပိဳင္ ေျဖဆိုခြင့္ ရရွိခဲ့ပါျပီ…။ ဒီလို ဝင္ေရာက္ ယွဥ္ျပိဳင္ ေျဖဆိုခြင့္ ရရွိပါလွ်က္နဲ႔ စာေမးပြဲမွာ က်ရွံဳးခဲ့မယ္ဆိုရင္…၊ အပယ္ခံခဲ့ရမယ္ဆိုရင္…။

(အျငိမ္းစားပါေမာကၡ ဆရာဦးခင္ျမင့္အား ေလးစား ေက်းဇူးတင္လွ်က္…။)

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၆)

တခါတရံေတာ့လည္း က်ဳပ္တို႔လူ႕ဘဝႀကီးကို “ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္ရမယ္…၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ က်ရွံဴးမႈေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရမယ္…၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရမယ္…၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္က်မယ္…” လို႔မ်ား အတိတ္ဘဝကတည္းက ျပဌာန္းခဲ့ေလေရာ့သလား ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။

ဒီဘဝမွာ တကၠသိုလ္ဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ နိဳင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ဆု ဝင္ေရာက္ယွဥ္ျပိဳင္ ေျဖဆိုခြင့္ မရနိဳင္ေတာ့မွန္း သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္က စလို႔ ျပည္တြင္းေဒါက္တာဘြဲ႔ေလးနဲ႔ ေက်နပ္ကာ ေက်ာင္းဆရာေကာင္းတေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ကထိက ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္လို နိဳင္ငံျခားျပန္ မျဖစ္နိဳင္ေပမဲ့ ျပည္တြင္းေဒါက္တာဘြဲ႔ေလးနဲ႔ ကထိက ေဒါက္တာမိုးစံ ျဖစ္နိဳင္တာေပါ့…။ ရြာဇနပုဒ္မွာ က်ဳပ္တို႔လို တေန႔လုပ္မွ တေန႔စားရတဲ့ မိသားစုဘဝကေန တကၠသိုလ္ဆရာ ကထိက ေဒါက္တာမိုးစံ ျဖစ္လာခဲ့မယ္ဆိုရင္…၊ မရိုးသားမႈေတြ-မသမာမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနသလို အရည္အခ်င္းမရွိတဲ့ လူညံ့ေတြ ေမြးထုတ္ရာ ေနရာလို႔ အမ်ားက သမုဒ္ေနၾကတဲ့ “အေဝးသင္” ကေန တကၠသိုလ္ဆရာ ကထိက ေဒါက္တာမိုးစံ ျဖစ္လာခဲ့မယ္ဆိုရင္… ဆိုရင္… ဆိုရင္… ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႏွစ္သိမ့္အားေပးရင္း တာဝန္ေတြ ထမ္းေဆာင္လို႔ ေနခဲ့တာေပါ့…။

ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္ဝင္ျပီး ၆ လ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ႏွစ္စဥ္ ေခၚေနၾက ဂ်ပန္မူဘူးရွိဳး (monbukagagusho) ပညာသင္ဆု အတြက္ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔အတူ အခ်ိန္မွီ ေလွ်ာက္လြာတင္ၾကဖို႔ က်ဳပ္တို႔ ဝန္ႀကီးဌာနမွ အမိန္႔ေၾကာ္ျငာစာ ထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီစာကို ညီမငယ္ ခ်ိဳခ်ိဳက ယူလာျပီး “ ေဟး… ကိုမိုးစံႀကီး ေျဖလို႔မရဘူး...” ဆိုျပီး ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ဟစ္လို႔ ေျပာေနပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ ဝင္ေရာက္ေျဖဆိုခြင့္ မရလို႔ ဝမ္းသာေနၾကတာ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး…။ တစ္ႏွစ္ျခားေလာက္မွသာ ပါတတ္တဲ့ ဒီစိတ္ပညာ ပညာသင္ဆုဟာ သူတို႔လို လုပ္သက္ရွိေနျပီး ငယ္ရြယ္တဲ့ဆရာမေတြအတြက္ မဟာအခြင့္အေရးႀကီး တရပ္ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါ။ က်ဳပ္ကလည္း “ေအး… နင္တို႔ ရေအာင္ ေျဖၾက” လို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ျပီး အမိန္႔ေၾကာ္ျငာစာကို သမံကာ-လွ်ံကာပဲ ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ သူတို႔တေတြ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သြားဖို႔ စုရံုး စုရံုး လုပ္ေနခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလိုပဲ ေနလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔တေတြ နိဳင္ငံျခားပညာသင္ဆု အတြက္ အခုလို တက္တက္ၾကြၾကြ လႈပ္ရွားေနၾကတာကို ျမင္ေတြ႔ရျပန္ေတာ့ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ စို႔နင့္ဝမ္းနည္းလို႔ လာခဲ့ျပန္ပါတယ္။

ဘာမ်ား တတ္နိဳင္အုံးမွာလဲ…။
ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ္ကိုတိုင္ ႀကိဳးစားလို႔ မရနိဳင္တာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္… ရွိေနပါတယ္… ရွိေနအံုးမွာပါ…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၅)

က်ဳပ္က ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းနိဳင္ရဲ႕ “ႏွင္းေငြ႕တေထာင့္ မိုးတေမွာင့္” ဝတၳဳထဲက ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ကထိက ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္လို နိဳင္ငံျခားျပန္ တကၠသိုလ္ဆရာ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့သူပါ။ ဆရာ့လုိပဲ စာေလးသင္လိုက္…၊ စိတ္ပညာနဲဲ႔ဆိုင္တဲ့ ပညာေပးဝတၳဳ-ေဆာင္းပါးေလးေတြ ေရးလိုက္…၊ သုေတသနေလးေတြ လုပ္လိုက္…၊ က်န္းမာေရးအအတြက္ ေဂါက္ေလး ရိုက္လိုက္နဲ႔ ေအးေအးလူလူ ေနခ်င္ခဲ့သူပါ။ သူ႔ဘဝ-သူ႔လူေနမႈစတိုင္ကို အေတာ္အားက်ခဲ့သူပါ။ က်ဳပ္ဘဝထဲမွာ ဆရာ့ရဲ႕ပံုရိပ္ေတြက အျမဲတေစ ျငိတြယ္လို႔ ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကံဇာတာ တက္လို႔ အခြင့္အခါ ႀကံဳႀကိဳက္လာတဲ့ တေန႔က်ရင္ ဆရာ့လို ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္တေယာက္ ျဖစ္ကို ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ကေလးက ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းလို႔ ေနခဲ့တာေပါ့…။

က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုပင္ စိတ္ကူးယဥ္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေလးေတြ ရွိေနေပမယ့္ လက္ေတြ႔ဘဝမွာေတာ့ အေကာင္အထည္ ေဖၚနိုင္ဖို႔ မလြယ္လွပါဘူး။ ရွဳတ္ေထြးလွတဲ့ လူ႔ေဘာင္ေလာကႀကီးမွာ လိုက္နာရမယ့္ ဥပေဒသေတြ… စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြက ဒု နဲ႔ ေဒးပါ…။ အဖြဲ႕အစည္းတိုင္းမွာလည္း သက္ဆိုင္ရာ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ… နည္းဥပေဒေတြ ရွိၾကပါတယ္။ အခုလည္း က်ဳပ္ေရာက္ေနတဲ့ ပညာေရးဌာနမွာ နိဳင္ငံျခားပညာသင္ဆု ဝင္ေရာက္ယွဥ္ျပိဳင္ေျဖဆိုခြင့္အတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းမ်ဥ္းကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္လို နိဳင္ငံျခားျပန္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ က်ဳပ္က ကိုယ့္အတြက္ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ျပိဳင္ဖို႔ အခြင့္အေရးေလးမ်ား ရွိေလမလား သိခ်င္တာေၾကာင့္ အဲဒီ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကို ႀကိဳတင္ေလ့လာၾကည့္ခဲ့မိပါတယ္။ အား ပါး…ပါး…။ က်ဳပ္နဲ႔ေတာ့ လားလားမွ မဆိုင္…။ ဒီဘဝမွာေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕အိပ္မက္ဇာတ္ေကာင္ ဆရာေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္လို နိဳင္ငံျခားျပန္ တကၠသိုလ္ဆရာတေယာက္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္နိဳင္ေတာ့ပါဘူး။

က်ဳပ္ေလ့လာခဲ့တဲ့ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ အထိေသာ ပညာေရးက စည္းမ်ဥ္းကန္႔သတ္ခ်က္ေတြထဲမွာ နိဳင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ဆု ဝင္ေရာက္ယွဥ္ျပိဳင္ ေျဖဆိုခြင့္ရဖို႔အတြက္-
၁။ ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနေအာက္ရွိ တကၠသိုလ္အသီးသီးတြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ဆရာ-ဆရာမ ျဖစ္ရမည္။
၂။ တဆက္တည္းလုပ္သက္ အနည္းဆံုး (၂) ႏွစ္ရွိသူ ျဖစ္ရမည္။
၃။ သက္ဆိုင္ရာဘာသာရပ္တြင္ မဟာဘြဲ႔ ရရွိထားသူ ျဖစ္ရမည္။
၄။ ေနာက္လာမည့္ ပညာသင္ႏွစ္တြင္ အသက္(၃၅)ႏွစ္ထက္ မေက်ာ္ရ။(တစ္ႏွစ္ႀကိဳျပီး ေခၚတဲ့သေဘာပါ)။

အဲဒီစည္းမ်ဥ္းနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္လိုက္ရင္ က်ဳပ္က အမွတ္စဥ္-၁ နဲ႔ ၃ ပဲ ကိုက္ညီပါတယ္။ အမွတ္စဥ္-၂ နဲ႔ ၄ က အျပန္အလွန္ ျငိေနတာေၾကာင့္ ဒီဘဝမွာေတာ့ ေဝးျပီေပါ့…။ ဆိုလိုတာက ဘဝေပးအေျခအေန နဲ႔ ေခတ္ကာလ မတည္ျငိမ္မႈေတြေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ နည္းျပဆရာအျဖစ္ အလုပ္ဝင္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ရဲ႕အသက္က သံုးဆယ့္သံုးႏွစ္ထဲ ေရာက္ေနပါျပီ…။ ဒါေၾကာင့္ လုပ္သက္ ၂ ႏွစ္ ျပည့္တဲ့အခ်ိန္က်ရင္ က်ဳပ္ရဲ႕အသက္က သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ ေက်ာ္ျပီေပါ့…။ ေနာက္ျပီး ပညာသင္ဆု စာေမးပြဲကို တစ္ႏွစ္ႀကိဳျပီး ေခၚေလ့ ရွိတာေၾကာင့္ က်ဳပ္အတြက္ ဘယ္လိုမွ အခြင့္အေရး မရနိဳင္ေတာ့ပါဘူး။

“ႀကိဳးစားရင္ ဘာမဆို ျဖစ္နိဳင္ပါတယ္” လို႔ ယူဆ-ယံုၾကည္ခဲ့တဲ့ က်ဳပ္အတြက္ ဌာနစည္းမ်ဥ္း ကန္႔သတ္ခ်က္က ပိတ္ပင္လို႔ ထားခဲ့ေလျပီ…။ နိဳင္ငံျခားပညာသင္ဆုကို ဝင္ေရာက္ေျဖဆိုခြင့္ေလးေတာင္ မရနိဳင္ေတာ့ပါဘူး။ မသကာ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ျပိဳင္ ေျဖဆိုခြင့္ ရျပီး က်ရွဳံးခဲ့ရင္ (သို႔) အပယ္ခံခဲ့ရရင္… “ကိုယ္ညံ့လို႔ ကိုယ္ခံရတာပဲ” ဆိုျပီး ေက်နပ္ေျဖသိမ့္လို႔ ရနိဳင္ပါေသးတယ္။ အခုေတာ့…၊ အခုေတာ့…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၄)

ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္လာကတည္းက ေက်ာင္းသားေတြဆီက အခေၾကးေငြယူကာ က်ဴရွင္သင္မစားဘူးလို႔ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ခဲ့ျပီး ျမန္မာေက်ာင္းဆရာ ပီပီသသ လုပ္ခ်င္ခဲ့သူပါ။ ဒီအတိုင္းလည္း က်င့္ၾကံ လိုက္နာ ေနထိုင္ခဲ့သလို… က်ဴရွင္ျပတဲ့ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ေတြကိုလည္း “ က်ဴရွင္မျပၾကဖို႔” အျမဲတေစ တိုက္တြန္းတတ္သူပါ။ ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြဆိုရင္ေတာ့ “က်ဴရွင္ျပတာကို မႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း တည့္တည့္ေျပာကာ အားမနာတမ္း ေဝဖန္အျပစ္ေျပာတတ္သူပါ…။ ဟုတ္တယ္ေလ…။ ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ၾကစမ္းပါ…။ Day မွာ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ ၇၅ ရာခိုင္ႏွဳန္း ျပည့္ေအာင္ တက္ခိုင္းျပီး ကိုယ္ကိုတိုင္သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ဒီေက်ာင္းသားေတြကို အိမ္မွာ-ဝိုင္းမွာ က်ဴရွင္အျဖစ္နဲ႔ ထပ္ျပီး သင္ၾကားေပးရျပန္တယ္ဆိုေတာ့ ဘာေတြ သင္ၾကမွာလဲ…။ ကိုယ္က ေက်ာင္းမွာ သင္ေပးတာ မလံုေလာက္လို႔လား…။ ေက်ာင္းဆရာက ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ရင္ ေက်ာင္းသားက ေက်ာင္းသားအလုပ္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ပါလိမ့္မယ္။ အခုေတာ့…။ အခုေတာ့…။

က်ဳပ္အထင္ ယေန႔ေခတ္ ဆရာ-ဆရာမအမ်ားစုဟာ ကိုယ္ရဲ႕ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္ေတြကို ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ေလ့လာအားထုတ္မႈ မျပဳၾကပဲ…စတိုင္-မလိုင္ တခြဲသားနဲ႔ ဟိတ္ဟန္ထုတ္ကာ ေနၾကေလရဲ႕…။ ျပီးတာနဲ႔ ရာထူးပိုစရွင္ကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ ဂြင္ရွာၾကျပန္ပါတယ္။က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာ ဆရာ-ဆရာမေတြဆိုရင္ Day က အတန္းမွာ ေစတနာမထား… အိမ္ကဝိုင္းမွာေတာ့ ရႊန္းရႊန္းေတြ ေဝ…။ UDE ေခၚ အေဝးသင္မွာလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း...။ အဲဒီက အစျပဳလို႔ မရိုးသားမႈေတြ၊ မသမာမႈေတြ၊ ျခစားမႈေတြက တျဖည္းျဖည္း ႀကီးထြားလာကာ ပညာေရး အေဆာက္အဦႀကီးက ယိုယြင္းပ်က္စီးျခင္းဆီသို႔ တစထက္ တစ…တစထက္ တစ…။

အက်ိဳးဆက္ရလဒ္အေနနဲ႔ ယေန႔ေခတ္ ေက်ာင္းသားေတြက ဆရာ--ဆရာမဆိုတာ ေလးစားရေကာင္းမွန္း မသိေတာ့…။ ေငြေပးရင္ ဘာမဆို ဝယ္လို႔ရတယ္လို႔ ခံယူလာၾကပါတယ္။ ဆရာမွန္း သိပါလွ်က္နဲ႔ ပုခုံးခ်င္းတိုက္သည္အထိ မိုက္ရိုင္းလာၾကေခ်ျပီ…။ ဆရာမမွန္း သိပါလွ်က္နဲ႔ လမ္းေဘးက မိန္းမတေယာက္ပမာ သေဘာထားကာ စၾကေနာက္ၾက က်ီဇယ္ၾက ေနေလျပီ…။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ က်ဳပ္တို႔ ဆရာ-ဆရာမေတြရဲ႕အရည္အခ်င္းကလည္း (ေဒၚ)ေမျငိမ္းရဲ႕ျမသီလာ အလြမ္းေျပ ၃၆ မွာ ကို mm Thinkerဆိုသူ comment ေရးခဲ့သလို neo-ေရွ႕ဆက္ပုဒ္ကိုေတာင္ မသိ-နားမလည္သည္အထိ အဂၤလိပ္စာက ညံ့ျဖင္းေနၾကေလျပီ…။ ဒါေတာင္ အဲဒီကိုmm Thinker ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ သူေတြက က်ဳပ္တုိ႔ဆီမွာ Ph.D လုပ္ေနတဲ့သူေတြပါ။ ျပီးေတာ့ နိဳင္ငံျခားပညာသင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ ေစလႊတ္ျခင္း ခံခဲ့ရတဲ့ လက္ေရြးစင္ေတြပါ။ က်ဳပ္တို႔ပညာေရးက ဆရာ-ဆရာမေတြရဲ႕ အဆင့္ကို စဥ္းစားတာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့…။ က်ဳပ္တို႔လူေတြ (က်ဳပ္အပါအဝင္) ညံ့တယ္ဆိုတာ နားလည္လက္ခံနိဳင္ေပမယ့္ ကို mm Thinker ေထာက္ျပေလာက္သည္အထိ ညံ့လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မထင္ခဲ့မိရိုး အမွန္ပါ။ ရွက္တတ္ရင္ လဲေသဖို႔ေတာင္ ေကာင္းပါတယ္။

မညာတမ္း ေျပာရရင္ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေက်ာင္းဆရာတေယာက္မွာ ရွိသင့္ ရွိထိုက္တဲ့ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ျပည့္စံုသူတေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး…။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာ့ပညာေရးကို အမ်ားတကာရဲ႕ တံေတြးခြက္မွာ ပက္လက္မေမ်ာေစခ်င္သူပါ…။ပညာေရးကသူေတြဟာ က်န္တဲ့သူေတြထက္ မနိမ့္သင့္ဘူး ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္-ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ေရွ႕ခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနဆဲ လူတေယာက္ပါ။ အဲဒီလိုပဲ က်ဳပ္တို႔ ပညာေရးအသိုင္းအဝိုင္းက ဆရာ-ဆရာမေတြကို ဒီလိုခံယူခ်က္-ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေရွ႕ဆက္ ေလွ်ာက္လွမ္းေစခ်င္သူပါ…။ အဲဒီလိုမဟုတ္ပဲ အမ်ားမိုးခါးေရ ေသာက္တိုင္း က်ဳပ္တို႔လည္း လိုက္ေသာက္ေနမယ္ဆိုရင္…၊ လိုက္ေသာက္ေနမယ္ဆိုရင္…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၃)

ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္ဟာ ရန္ကုန္-သံလွ်င္-သံုးခြ ကားလမ္းေပၚမွာ တည္ရွိျပီး “တာဝ” လို႔လည္း လူသိမ်ားၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကေန ဘတ္စ္ကား စီးမယ္ဆိုရင္ အနည္းဆံုး ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာပါတယ္။ ေနရာမရလို႔ မတ္တတ္ရပ္ကာ လိုက္ရျပီဆိုရင္ေတာ့ ေတြးသာ ၾကည့္ၾကေပေတာ့…။ တာဝန္က်ရာ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္ကို သြားျပီး Duty Report လုပ္ရပါေသးတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ က်ဳပ္ကို တက္လက္စ Ph.D Prelim တန္းကို ျပီးဆံုးေအာင္ မိန္းထဲမွာ ဆက္လက္ တက္ေရာက္ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ Prelim ျပီးလို႔ အလုပ္ျပန္ဝင္ရတဲ့အခ်ိန္ကစျပီး နားရတယ္ မရွိ။

ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္လာကတည္းက“က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာ့လူမႈအဖြဲ႕အစည္းက လက္ခံတဲ့ ေက်ာင္းဆရာစစ္စစ္ တစ္ေယာက္” ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတြက္လည္း ခံနိဳင္ရည္ ရွိေအာင္ အရာရာကို စနစ္တက် ျပင္ဆင္ထားခဲ့ပါတယ္။ မိသားစုစားဝတ္ေနေရးကို ညီေတာ္ေမာင္က တာဝန္ယူေနတာမို႔ က်ဳပ္က လွည့္ၾကည့္စရာ မလိုခဲ့ပါဘူး။ က်ဳပ္မွာရွိတဲ့ စီးေတာ္ကားကို ေရာင္းျပီး တျခားအလုပ္ေတြမွာ ေငြထည့္ထားလိုက္ရင္… တလ တလ ရလာတဲ့အတိုးနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာေကာင္းေကာင္း လုပ္နိဳင္ျပီလို႔ ထင္ျမင္ယံုၾကည္ခဲ့မိသူပါ။ ကိုယ္ယံုၾကည္မိတဲ့အတိုင္းလည္း လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ေနလက္စ အေဆာင္ကေန ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ကတည္းက ဝယ္ထားခဲ့တဲ့ ေျခာက္မိုင္ခြဲ၊ ေရႊဟသၤာလမ္း ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္က အိမ္စုတ္ကေလးဆီကို ေျပာင္းေရႊ႕လို႔ ေနခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအိမ္ကေလးကလည္း ကိုယ္ႀကိဳက္လို႔ ဝယ္လိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး…။ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ကထိကဆရာမ တေယာက္ကို ကူညီတဲ့အေနနဲ႔ ဝယ္လိုက္ရတာပါ။ အရင္က ဆရာမကို တႀကိမ္တခါမွ မျမင္ဘူးခဲ့ေပမဲ့ အိမ္ပြဲစားကတဆင့္ ဆရာမမွန္း သိခဲ့ရ…၊ သူကလည္း ကိုယ့္ကို အလုပ္တဖက္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနသူမွန္း သိရာကေန… သူ႕ကို ကူညီဖို႔ အတန္တန္ ေျပာခဲ့တာေၾကာင့္ ေနရာအေနအထား မႀကိဳက္ေပမဲ့ ဝယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဆရာမကို ကူညီရာလည္း ေရာက္… က်ဳပ္လည္း အိမ္ေလးတလံုး အဖတ္တင္ခဲ့တာေပါ့။ အခုေတာ့ အဲဒီဆရာမေတာင္ ပါေမာကၡႀကီး ျဖစ္ေနျပီလို႔ သိရတာေၾကာင့္ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္ရပါ၏။

ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္ သြားဖို႔အတြက္ မနက္ ၆ နာရီ အိပ္ယာမွ ထရပါတယ္။ ကိုယ္လက္သုတ္သင္ ေရမိုး ခ်ိဳးျပီး ေက်ာင္းႀကိဳ-ပို႔ကား စီးဖို႔အတြက္ RC-2 က ဂႏၶာမာေဆာင္ေရွ႕ကားမွတ္တိုင္ကို ၇ နာရီအေရာက္ ျမန္းရပါတယ္။ ေနာက္ၾကလို႕ကေတာ့ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ ဒိုးၾကေပေတာ့…။ အဲဒီေက်ာင္းကားနဲ႔ သြားတာေတာင္ ဟိုတင္-ဒီတင္ဆိုေတာ့ တာဝ ေရာက္ေတာ့ ၉ နာရီ ထိုးေနပါျပီ။ အတန္းေတြက ၁၀ နာရီမွ စတာေၾကာင့္ နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ေက်ာင္းထဲက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ မနက္စာစားရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းၾကတာေပါ့။ ၁၀ နာရီေလာက္က စျပီး စာသင္… တာဝန္… အစည္းအေဝးေတြနဲ႔ အလုပ္ရွဳတ္…။ အလုပ္ပါးရင္ ေအာက္ဆင္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ကာ အာရိုက္ၾကပါတယ္။ ညေန ၃ နာရီခြဲတာနဲ႔ ေက်ာင္းကားေပၚ ျပန္တက္… အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၅ နာရီ ေက်ာ္ေလျပီ…။ အဲဒါက ေက်ာင္းဖြင့္ရက္တိုင္းရဲ႕ ေန႔စဥ္တဓူဝအလုပ္…။

က်ဴတာနည္းျပ လုပ္သက္ ၃ ႏွစ္ မျပည့္ရင္ စာမသင္-စာမစစ္ရဘူးလို႔ေတာ့ ၾကားဖူးပါရဲ႕…။ က်ဳပ္တို႔ေတာ့ အတန္းေပါင္းစံု သင္လိုက္ရတာ နားရတယ္မရွိ။ ဒါေပမဲ့ စာကိုေတာ့ စစ္ခြင့္မရွိပါ…တဲ့။ ဒီၾကားထဲ (က်ဳပ္အထင္) ေက်ာင္းဆရာနဲ႔ မဆိုင္တဲ့ ဘာရိယတာဝန္ေတြက ဒု နဲ႔ ေဒး။ မိုးလင္း-မိုးခ်ဳပ္ သြားေနရတဲ့ နည္းျပ ေက်ာင္းဆရာဘဝ ရလာတဲ့လခ ငါးေထာင့္ေလးရာနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား စခန္းသြားေနၾကပါလိမ့္…။ စခန္းသြားေနၾကပါလိမ့္…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၂)

M.Res ျပီးလို႔ ကားပြဲစားတန္း ေရာက္ေနတဲ့က်ဳပ္ကို ပါေမာကၡဆရာမႀကီးက ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းထဲကို တေခါက္ ေရာက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ “ ဒီတခါ ဆရာမႀကီးက ဘာေၾကာင့္ ေခၚတာပါလိမ့္…။ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ကလည္း ဂိတ္ဆံုးေနျပီ…၊ ဘာမွ တက္စရာ မရွိေတာ့ဘူး…၊ တကၠသိုလ္နည္းျပဆရာ-ဆရာမေတြ ေခၚသံလည္း မၾကားမိပါဘူး..” ဆိုျပီး သို႔ေလာ သို႔ေလာနဲ႔ သြားခဲ့ရတာေပါ့…။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဆရာမႀကီးက “အရင္တခါလို အလႅာပ-သလႅာပ ေျပာျပီးသကာလ… ဒီတခါေတာ့ ကိုမိုးစံအတြက္ မဟာအခြင့္အေရးပဲ” ဆိုျပီး “ဒို႔ဌာနမွာ စိတ္ပညာပါရဂူဘြဲ႕ (Ph.D) သင္တန္း ဖြင့္လာခဲ့တာ အခုဆိုရင္ 3rd Batch ေရာက္လာျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း…၊ အရင္က Ph.D သင္တန္းကို ဌာနတြင္း ဆရာ-ဆရာမျဖစ္မွသာ ဝင္ခြင့္ေျဖဆိုျပီး တက္ေရာက္နိဳင္ေၾကာင္း…၊ အျပင္လူေတြ လံုးဝ တက္ေရာက္ခြင့္ မရွိေၾကာင္း…၊ ဒါေပမဲ့ အခုပညာသင္ႏွစ္ ၂၀၀၁-၀၂ က စျပီး ကိုမိုးစံတို႔လို M.Res ျပီးတဲ့ အျပင္ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ပါရဂူဝင္ခြင့္ (Ph.D Entrance) စာေမးပြဲ ေျဖစရာမလိုပဲ ပါရဂူဘြဲ႕ႀကိဳ (Ph.D Prelim) တန္းကို တိုက္ရိုက္ တက္ေရာက္ခြင့္ျပဳမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း…၊ ဒီ Prelim အတန္းဟာ အခ်ိန္ျပည့္ တစ္ႏွစ္ တက္ရမွာျဖစ္ျပီး က်န္သံုးႏွစ္က အတန္းတက္စရာ မလိုပဲ အလုပ္ လုပ္ရင္း သုေတသန လုပ္နိဳင္ေၾကာင္း…၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုမိုးစံကို ဒီ Prelim တစ္ႏွစ္ ျပီးေအာင္ တက္ေစခ်င္ေၾကာင္း…” မနားတမ္း တိုက္တြန္းပါေတာ့တယ္။ ျပီးတာနဲ႔ “ဒီတခါ ဆရာအလုပ္ေတြ ေခၚရင္ ေလွ်ာက္ျဖစ္ေအာင္ ေလွ်ာက္လိုက္ပါ… အျပင္အလုပ္ လုပ္လို႔ရေအာင္ ဒို႔ ဖန္တီးေပးမွာေပါ့” လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ပညာသင္ရတာကို သံေယာစဥ္ မကုန္တဲ့ က်ဳပ္က ကံ့ေကာ္ပန္းတို႔ ပြင့္လန္းရာ ျမသီလာဆီကို ပါရဂူဘြဲ႕ႀကိဳေက်ာင္းသားတေယာက္အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ဒီ Prelim ေခၚ ပါရဂူဘြဲ႔ႀကိဳတန္း 3rd Batch မွာ သင္တန္းသား ၈ ေယာက္ရွိျပီး က်ဳပ္ကလြဲရင္ က်န္အားလံုးဟာ ဆရာ-ဆရာမေတြပါ။ သင္တန္းမွာ စိတ္ပညာဘာသာရပ္ ေလးခု သင္ခဲ့ရျပီး ဆရာႀကီး ေဒါက္တာေက်ာ္စိန္က ၂ ဘာသာ နဲ႔ ဆရာမႀကီး ေဒၚေအးသန္းက ၂ ဘာသာ တာဝန္ယူ သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ကို ဆရာႀကီး-ဆရာမႀကီးတို႔ရဲ႕ ျပည့္ဝလွတဲ့ ပညာဗဟုသုတ အဆီအႏွစ္ေတြကို နာၾကားခြင့္ ရရွိခဲ့တဲ့အတန္းပါ။ ေက်းဇူးႀကီးမားလွပါေပတယ္…။

အဲဒီ Prelim တက္ေနဆဲမွာပဲ တကၠသိုလ္နည္းျပဆရာ-ဆရာမေတြ အလုပ္ေခၚတာေၾကာင့္ ေလွ်ာက္လႊာတင္လိုက္ပါတယ္။ အရင္တခါက ဒီအလုပ္ကို လူေတြ႔ႏွဳတ္ေျဖ တခုတည္းနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခန္႔အပ္ခဲ့ၾကေပမယ့္… က်ဳပ္တို႔အလွည့္ၾကေတာ့ ေရးေျဖ နဲ႔ လူေတြ႔ႏွဳတ္ေျဖ ႏွစ္ခုစလံုးေျဖခဲ့ရပါတယ္။ ကံၾကမၼာက အဲဒီလိုပါ…။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ Prelim တက္ေနဆဲ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္၊ ဇႏၷဝါရီလထဲမွာ စိတ္ပညာအထူးျပဳ တကၠသိုလ္နည္းျပဆရာ-ဆရာမ ေအာင္စာရင္း ခန္႔အပ္အမိန္႔စာ ထြက္လာေတာ့… ေရွ႕ဆံုးက အမွတ္စဥ္-၁ အျဖစ္နဲ႔ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနမွာ နည္းျပဆရာအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ရပါေတာ့တယ္။