က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၉)

အိမ္အျပန္ ေက်ာင္းကားေပၚမွာေတာ့ ပါေမာကၡဌာနမွဴး ဆရာဦးခင္ျမင့္က “ ကိုမိုးစံ… ဘယ္လိုလုပ္မလဲ…၊ က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ ေအာင္စာရင္း သြားမၾကည့္ေတာ့ဘူး ေျပာေနၾကတယ္…၊ ကိုမိုးစံ သြားၾကည့္အံုးမွာလား…” လို႔ ေမးျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “ေအာင္တယ္-က်တယ္ clear ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ မာလာမွတ္တိုင္မွာ ဆင္းျပီး ကိုယ္တိုင္ သြားၾကည့္လိုက္ပါမယ္.. ဆရာ ” လို႔ တုန္႔ျပန္လိုက္ပါတယ္။ ဇူလိုင္လထဲမို႔ ထင္ပါရဲ႕… ။ မိုးက တဖြဲဖြဲ ရြာေနတဲ့အခ်ိန္ တံတားျဖဴမွတ္တိုင္ ေရာက္ေတာ့ ဆရာက “ကိုမိုးစံေရ… Good luck” လို႔ ႏွဳတ္ဆက္ရင္း ဆင္းသြားေလရဲ႕…။ ေရွ႕မွတ္တိုင္ “မာလာ” ကို ေရာက္ရင္ က်ဳပ္အလွည့္ေပါ့…။

ေက်ာင္းဆရာ က်ဴတာေပါက္စ မိုးစံတေယာက္ မိုးေရထဲမွာ ထီးမပါ ဘာမပါနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ခ်ခါ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမဆီသ႔ို ခတ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လွမ္းလို႔ ေနေလျပီ…။ ဘြဲ႕ႏွင္းခန္းမႀကီးကို ျဖတ္ကာ “စာေမးပြဲႏွင့္ ဘြဲ႕ႏွင္းဌာန” ေရာက္ေတာ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းႀကီးက “ဘာလဲေဟ့… ပညာသင္ကိစၥလား…၊ ေမဂ်ာနဲ႔ နာမည္ ေျပာ…” လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္က “စိတ္ပညာက မိုးစံ…ပါ” လို႔ ေျဖလုိက္တဲ့အခါ… ေမာ္ကြန္းထိန္းႀကီးက “ဟာ… ဒီနာမည္ ေအာင္တယ္…၊ လာ..လာ.. ဒီမွာလက္မွတ္ထိုး.. မနက္ဖန္မနက္ အဆည(အဆင့္ျမင့္ပညာဦးစီးဌာန) ကို သြားျပီး သတင္းပို႔ရမယ္” ဆိုျပီး ေအာင္စာရင္း မိတၱဴတစ္ေစာင္ ထုတ္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေအာင္စာရင္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ပါသည္။ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ပါမွာေပါ့…။ ဒီအဆင့္ေတြက စာေမးပြဲေအာင္ရံုေတာ့ လူတိုင္းေျဖနိဳင္ၾကပါတယ္။ ဒီအထဲကမွ အေတာ္ဆံုး (အမွွတ္အမ်ားဆံုး) ႏွစ္ေယာက္ကို ေရြးခ်ယ္ေပးလိုက္တာပါ။ က်န္တစ္ေယာက္က က်ဳပ္ရဲ႕စီနီယာ နိုင္ငံျခားမာစတာဘဲြ႕ရ လက္ေထာက္ကထိက ဆရာတစ္ေယာက္ပါ…။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ကေတာ့ သူနဲ႔အတူ လူေတြ႕ႏွဳတ္ေျဖစာေမးပြဲကို ဆက္လက္ယွဥ္ျပိဳင္ရေပလိမ့္အုံးမည္။ က်ဳပ္တို႔ဆီက နိဳင္ငံျခားပညာသင္ေရြးခ်ယ္ေရး စည္းမ်ဥ္းအရ တစ္ဘာသာလွ်င္ တစ္ေယာက္သာ ေရြးခ်ယ္ေပးရတာမို႔ နံပါတ္တစ္ ျဖစ္မွသာ သက္ဆိုင္ရာသံရံုးသို႔ ဝင္ေရာက္ေျဖဆိုခြင့္ ရရွိနိဳင္ေပလိမ့္မည္။

အဲဒီေန႔ညက နံပါတ္တစ္ ျဖစ္ဖို႔အေရး ေတြးကာေတာကာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္…။ မိသားစုညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ ေရးေျဖေအာင္ရံုနဲ႔တင္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေအာင္ ဝမ္းသာေနၾကေလျပီ…။ အကယ္၍ နံပါတ္တစ္ျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ေသာ္မွ သံရံုးအဆင့္မွာ ေက်ာ္လႊား ျဖတ္သန္းရအံုးမယ့္ “သံရံုး ေရးေျဖ-ႏွဳတ္ေျဖ” စာေမးပြဲရွိေနေသးတယ္ဆိုတာကို သူတို႔သိပံုမရ…။ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္မႈေတြက က်ဳပ္ကိုလည္း စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေထာက္အပံ့ တြန္းအား ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ ၁၀ နာရီေလာက္ အဆည ကို သြားကာ သတင္းပို႔လိုက္ေတာ့… “လူေတြ႕-ႏွဳတ္ေျဖ” (အင္တာဗ်ဴး) ေျဖဆိုဖို႔ မနက္ဖန္မနက္ ၉ နာရီ အေရာက္ ျပန္လာခဲ့ဖို႔ မွာၾကားလိုက္တာေၾကာင့္ အိမ္ကို ျပန္လာကာ နားနားေနေနနဲ႔ စာဖတ္ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။

အင္တာဗ်ဴး ေျဖတဲ့ေန႔က က်ဳပ္တို႔ကို ေမးခဲ့တာက ဆရာႀကီး သံုးေယာက္…။ အလယ္က ဒိုင္ခံေမးခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးကေတာ့ ရန္ကုန္ပါခ်ဳပ္ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာစိုးရင္ပါ…။ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ က်ဳပ္မသိ…။ ဆရာႀကီးကိုလည္း ဒါက ရန္ကုန္ပါခ်ဳပ္ ဆရာႀကီးဆိုတာေလာက္ပဲ သိခဲ့တာပါ။ ဒီအင္တာဗ်ဴးမွာပဲ အေဝးသင္ေက်ာင္းသားဘဝက လာခဲ့တဲ့က်ဳပ္က “အဂၤလိပ္”လို စျပီး ေျပာခြင့္ရခဲ့တာပါ။ အဂၤလိပ္လိုေမးျပီး အဂၤလိပ္လို ေျဖဆိုခဲ့ရတဲ့ ပထမဆံုးေသာ အင္တာဗ်ဴးေပါ့…။ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ရွိခဲ့ေပမဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ “ရိုးစင္းတဲ့အဂၤလိပ္စကား” ေျပာဟန္ေၾကာင့္ လံုးဝ အခက္အခဲ မရွိခဲ့ပါဘူး…။ အဂၤလိပ္စကားေျပာက်င့္ မရွိခဲ့ေပမဲ့ အဂၤလိပ္သဒၵါ နားလည္မႈက က်ဳပ္ကို အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျပဳခဲ့တယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ ဆရာႀကီး ေမးသမွ်ကို သဒၵါနည္းက်တဲ့ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ျပန္ေျဖခဲ့ရတာေပါ့…။

ဘာသာရပ္အသီးသီးရဲ႕ နံပါတ္တစ္ ျဖစ္လာမယ့္သူေတြရဲ႕ ေအာင္စာရင္းကိုေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ထုတ္ျပန္ေၾကျငာမယ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္အသိေပးျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး…။ သံရံုးက ဆက္သြယ္လာတဲ့အခ်ိန္ဟာ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့…။ ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့…။