က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၂)

အဆညအင္တာဗ်ဴး ေျဖအျပီး တလနီးပါးေလာက္အၾကာမွာ ထင္ပါရဲ႕…။ က်ဳပ္တို႔ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနက ပါေမာကၡရံုးခန္းမွာ ဌာနတြင္း ဘာသာရပ္သင္ၾကားမႈ ခြဲေဝေရး အစည္းအေဝး လုပ္ၾကပါတယ္။ လူစံုတက္စံုနဲ႔ ေန႔လည္ ၁ နာရီမွာ စၾကပါတယ္။ အစည္းအေဝး စျပီး နာရီဝက္ေလာက္အၾကာမွာ ဖုန္းျမည္သံ တဂြမ္ဂြမ္ ေပၚလာတာေၾကာင့္ ဌာနစာေရးမေလးက ကိုင္လိုက္ျပီး ဖုန္းနဲ႔အနီးဆံုးေနရာမွာ ရွိေနတဲ့ ပါေမာကၡဌာနမွဴး ဆရာဦးခင္ျမင့္ကို ထိုးေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာက “ ဟုတ္ကဲ့… ဟုတ္ပါတယ္… ဟုတ္ကဲ့” လို႔ ျပန္ေျပာေနရင္းကေန က်ဳပ္တို႔အားလံုးကို လက္မ ေထာင္ျပပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ ဘာမွနားမလည္…။ ခတ္ေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာ ေမးေငါ့ ေနၾကတာေပါ့။ ဆရာက ဖုန္းလည္း ခ်ျပီးေရာ “ ကိုမိုးစံကို ေရြးလိုက္ျပီ… အခုခ်က္ခ်င္း ဂ်ပန္သံရံုးကို လာခဲ့ဖို႔ ဖုန္းဆက္တာ…” လို႔ မနားတမ္း ေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္လည္း ရင္ေတြ တုန္လွဳပ္ေနသည္အထိ ျဖစ္ေနတဲ့ဝမ္းသာမႈေတြကို ဟန္မပ်က္ ျမိဳသိပ္ကာ အားလံုးကို ခြင့္ပန္ ႏွဳတ္ဆက္လွ်က္ သံရံုးမပိတ္ခင္ အခ်ိန္မွီေရာက္ဖို႔အေရး တကၠစီငွါးကာ အေျပးကေလး ဒိုးခဲ့ရတာေပါ့။ သံရံုးေရာက္ေတာ့ ပညာသင္တာဝန္ခံ ျမန္မာဝန္ထမ္း ေဒၚမာဂရက္က စာရြက္စာတမ္းေတြ ထုတ္ေပးကာ လိုအပ္တဲ့အေထာက္အထားေတြ နဲ႔ ေဖါင္ျဖည့္ပံုကအစ ေသျခာရွင္းျပပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ လူႀကီးေတြရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္ Recommemdation က အရမ္း အေရးႀကီးတာေၾကာင့္ ပါေမာကၡနဲ႔ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆီက ရေအာင္ ယူခဲ့ဖို႔ တတြတ္တြတ္ မွာရွာပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ကိုယ့္ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြအေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ ေစတနာဆႏၵေတြကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတာေပါ့။ ေက်းဇူးလည္း အထူးတင္မိပါ၏။ သူေပးလိုက္တဲ့ ေလွ်ာက္လႊာေဖာင္ေတြကို လက္ေရးနဲ႔ မျဖည့္ရပဲ တိုက္ပ္ရိုက္ျပီး ျဖည့္ကာ မနက္ဖန္ညေန ၄ နာရီ ေနာက္ဆံုးထားကာ သံရံုးကို အေရာက္ပို္႔ရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

သံရံုးကေပးလိုက္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းအားလံုးကို ေကာ္ပီတစံု ဆြဲကာ အိမ္ျပန္ခဲ့ျပီး အၾကမ္း ျဖည့္ထားလိုက္ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ “အကယ္၍ ပညာသင္အျဖစ္ေရြးခ်ယ္ျခင္း ခံခဲ့ရလွ်င္ ဂ်ပန္မွာ ကိုယ္လုပ္မယ့္ သုေတသနအတြက္ Proposal” ေရးရပါေတာ့တယ္။ ေရးလိုက္-ဖ်က္လိုက္… ေရးလိုက္-ျပင္လိုက္နဲ႔ ညဥ့္သန္းေခါင္ ေက်ာ္သြားပါေရာလား…။ ေနာက္ေန႔မနက္ ၇ နာရီေလာက္မွာ ဆရာဦးခင္ျမင့္ကို ေက်ာင္းကားေပၚ လိုက္ေတြ႕ကာ “ အိပ္ပိတ္ Recommemdation တေစာင္ ျဖည့္ေပးဖို႔နဲ႔ အလြတ္တေစာင္ ေရးေပးထားဖို႔” ေမာတၱာရပ္ခံလွ်က္ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေလာက္မွာ လာယူမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာရတာေပါ့။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနကို မနက္ ၉ နာရီခြဲ အေရာက္သြားေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ျပိဳင္ဘက္စီနီယာကို ေအာက္ထပ္မွာ ေတြ႕ရတာေၾကာင့္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ပါေသးတယ္။ သူကေတာ့ အံ့ၾသစြာနဲ႔ပဲ “ခင္ဗ်ား ေအာင္ျမင္မွာပါ” လို႔ အားေပးရွာပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီျပိဳင္ဘက္ ျဖစ္လာမယ့္ က်ဳပ္ရဲ႕စီနီယာဟာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနက လက္ေထာက္ကထိက ဆရာတေယာက္ပါ။ က်ဳပ္တို႔ ပညာသင္ဆု ေလွ်ာက္လႊာေခၚတဲ့အခ်ိန္မွာ သူဟာ မဂၤလာေဆာင္ျပီးကာစ အလုပ္မွ တရားဝင္ခြင့္ယူကာ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးအေၾကာင္းျပကာ အိမ္မွာ ႏွပ္ေနသူပါ။ ပညာသင္စည္းကမ္းနဲ႔ ေဘာင္ဝင္ေနတဲ့သူ႕ကို ဘယ္သူမွ အသိေပး အေၾကာင္းၾကားျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ က်ဳပ္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ျပီးလို႔ ရန္ကုန္စိတ္ပညာဌာန ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕အၾကာင္းသိခဲ့ရတာမို႔ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ သူ႕ဦးေလးဆိုသူကို မရ ရေအာင္ ဆက္သြယ္ကာ အခ်ိန္မွီ အေၾကာင္းၾကားေပးခဲ့တာပါ။ သူဟာ လူေတာ္တေယာက္ ျဖစ္သလို… က်ဳပ္တို႔အားလံုးအတြက္ မဟာႀကီးမားတဲ့ ျပိဳင္ဘက္တေယာက္ဆိုတာကိုလည္း ႀကိဳတင္သိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္က “က်ဳပ္တို႔လို ေဘာင္ဝင္ေနျပီး ရေတာင့္ရခဲ ဒီလိုအခြင့္အေရးမ်ိဳးကို သူလည္း ရသင့္တယ္” ဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ရိုးသားစြာ အသိေပးခဲ့တာပါ။ တကယ္လို႔ ဒီပညာသင္ဆုကို သူရသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း က်ဳပ္က “ကိုယ္ညံ့လို႔ ကိုယ္ခံရတာပဲ” ဆိုျပီး ေက်နပ္ေနမွာပါ။ ရိုးသားစြာ ယွဥ္ျပိဳင္ၾကရတဲ့ ဒီလိုပညာသင္ဆုျပိဳင္ပြဲမ်ိဳးမွာ စည္းမ်ဥ္းနဲ႔ ကိုက္ညီသူတိုင္း ပါဝင္ခြင့္ ရေစခ်င္တာက က်ဳပ္ရဲ႕ မူလအဓိက ေစတနာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေစတနာသည္ ေရာင္ျပန္ဟပ္သည္ဆိုပါက ဒီဘဝမွာ “တူေသာအက်ိဳးသာ ေပးပါေစ” ဟု ဆုေတာင္းပါ၏…။ ဆုေတာင္းပါ၏…။