က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၃)

ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္ဟာ ရန္ကုန္-သံလွ်င္-သံုးခြ ကားလမ္းေပၚမွာ တည္ရွိျပီး “တာဝ” လို႔လည္း လူသိမ်ားၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကေန ဘတ္စ္ကား စီးမယ္ဆိုရင္ အနည္းဆံုး ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာပါတယ္။ ေနရာမရလို႔ မတ္တတ္ရပ္ကာ လိုက္ရျပီဆိုရင္ေတာ့ ေတြးသာ ၾကည့္ၾကေပေတာ့…။ တာဝန္က်ရာ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္ကို သြားျပီး Duty Report လုပ္ရပါေသးတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ က်ဳပ္ကို တက္လက္စ Ph.D Prelim တန္းကို ျပီးဆံုးေအာင္ မိန္းထဲမွာ ဆက္လက္ တက္ေရာက္ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ Prelim ျပီးလို႔ အလုပ္ျပန္ဝင္ရတဲ့အခ်ိန္ကစျပီး နားရတယ္ မရွိ။

ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္လာကတည္းက“က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာ့လူမႈအဖြဲ႕အစည္းက လက္ခံတဲ့ ေက်ာင္းဆရာစစ္စစ္ တစ္ေယာက္” ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတြက္လည္း ခံနိဳင္ရည္ ရွိေအာင္ အရာရာကို စနစ္တက် ျပင္ဆင္ထားခဲ့ပါတယ္။ မိသားစုစားဝတ္ေနေရးကို ညီေတာ္ေမာင္က တာဝန္ယူေနတာမို႔ က်ဳပ္က လွည့္ၾကည့္စရာ မလိုခဲ့ပါဘူး။ က်ဳပ္မွာရွိတဲ့ စီးေတာ္ကားကို ေရာင္းျပီး တျခားအလုပ္ေတြမွာ ေငြထည့္ထားလိုက္ရင္… တလ တလ ရလာတဲ့အတိုးနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာေကာင္းေကာင္း လုပ္နိဳင္ျပီလို႔ ထင္ျမင္ယံုၾကည္ခဲ့မိသူပါ။ ကိုယ္ယံုၾကည္မိတဲ့အတိုင္းလည္း လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ေနလက္စ အေဆာင္ကေန ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ကတည္းက ဝယ္ထားခဲ့တဲ့ ေျခာက္မိုင္ခြဲ၊ ေရႊဟသၤာလမ္း ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္က အိမ္စုတ္ကေလးဆီကို ေျပာင္းေရႊ႕လို႔ ေနခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအိမ္ကေလးကလည္း ကိုယ္ႀကိဳက္လို႔ ဝယ္လိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး…။ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ကထိကဆရာမ တေယာက္ကို ကူညီတဲ့အေနနဲ႔ ဝယ္လိုက္ရတာပါ။ အရင္က ဆရာမကို တႀကိမ္တခါမွ မျမင္ဘူးခဲ့ေပမဲ့ အိမ္ပြဲစားကတဆင့္ ဆရာမမွန္း သိခဲ့ရ…၊ သူကလည္း ကိုယ့္ကို အလုပ္တဖက္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနသူမွန္း သိရာကေန… သူ႕ကို ကူညီဖို႔ အတန္တန္ ေျပာခဲ့တာေၾကာင့္ ေနရာအေနအထား မႀကိဳက္ေပမဲ့ ဝယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဆရာမကို ကူညီရာလည္း ေရာက္… က်ဳပ္လည္း အိမ္ေလးတလံုး အဖတ္တင္ခဲ့တာေပါ့။ အခုေတာ့ အဲဒီဆရာမေတာင္ ပါေမာကၡႀကီး ျဖစ္ေနျပီလို႔ သိရတာေၾကာင့္ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္ရပါ၏။

ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္ သြားဖို႔အတြက္ မနက္ ၆ နာရီ အိပ္ယာမွ ထရပါတယ္။ ကိုယ္လက္သုတ္သင္ ေရမိုး ခ်ိဳးျပီး ေက်ာင္းႀကိဳ-ပို႔ကား စီးဖို႔အတြက္ RC-2 က ဂႏၶာမာေဆာင္ေရွ႕ကားမွတ္တိုင္ကို ၇ နာရီအေရာက္ ျမန္းရပါတယ္။ ေနာက္ၾကလို႕ကေတာ့ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ ဒိုးၾကေပေတာ့…။ အဲဒီေက်ာင္းကားနဲ႔ သြားတာေတာင္ ဟိုတင္-ဒီတင္ဆိုေတာ့ တာဝ ေရာက္ေတာ့ ၉ နာရီ ထိုးေနပါျပီ။ အတန္းေတြက ၁၀ နာရီမွ စတာေၾကာင့္ နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ေက်ာင္းထဲက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ မနက္စာစားရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းၾကတာေပါ့။ ၁၀ နာရီေလာက္က စျပီး စာသင္… တာဝန္… အစည္းအေဝးေတြနဲ႔ အလုပ္ရွဳတ္…။ အလုပ္ပါးရင္ ေအာက္ဆင္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ကာ အာရိုက္ၾကပါတယ္။ ညေန ၃ နာရီခြဲတာနဲ႔ ေက်ာင္းကားေပၚ ျပန္တက္… အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၅ နာရီ ေက်ာ္ေလျပီ…။ အဲဒါက ေက်ာင္းဖြင့္ရက္တိုင္းရဲ႕ ေန႔စဥ္တဓူဝအလုပ္…။

က်ဴတာနည္းျပ လုပ္သက္ ၃ ႏွစ္ မျပည့္ရင္ စာမသင္-စာမစစ္ရဘူးလို႔ေတာ့ ၾကားဖူးပါရဲ႕…။ က်ဳပ္တို႔ေတာ့ အတန္းေပါင္းစံု သင္လိုက္ရတာ နားရတယ္မရွိ။ ဒါေပမဲ့ စာကိုေတာ့ စစ္ခြင့္မရွိပါ…တဲ့။ ဒီၾကားထဲ (က်ဳပ္အထင္) ေက်ာင္းဆရာနဲ႔ မဆိုင္တဲ့ ဘာရိယတာဝန္ေတြက ဒု နဲ႔ ေဒး။ မိုးလင္း-မိုးခ်ဳပ္ သြားေနရတဲ့ နည္းျပ ေက်ာင္းဆရာဘဝ ရလာတဲ့လခ ငါးေထာင့္ေလးရာနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား စခန္းသြားေနၾကပါလိမ့္…။ စခန္းသြားေနၾကပါလိမ့္…။