သူမနဲ႔ နီးဖို႔အေရး ေရွ႕ဆက္ တလွမ္းတိုးၾကည့္ဖို႔ အတန္းေဖာ္ ညီမငယ္ေတြကို မီးစိမ္းျပလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း လိုလိုခ်င္ခ်င္ကို အားႀကိဳးမာန္တက္ ကူညီမႈ ေပးခဲ့ၾကတာပါ။ ေက်းဇူးပါ ညီမငယ္တို႔ေရ...။ ဒီလိုနဲ႔ တပတ္ေလာက္အၾကာ တေန႔မွာေပါ့...။ ညီမငယ္ေတြက “ကိုမိုးစံ ဒီေန႔ မနက္ပိုင္းအတန္းျပီးလို႔ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ရင္ ဂႏၱဝင္က ေစာင့္ေနပါ… ဘာမွ မွာမထားနဲ႔အံုး…၊ ညီမတို႔ သူ႕ကို ေခၚလာခဲ့မယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ “နင္တို႔ဟာက ဟုတ္မွလည္း လုပ္ၾကပါဟာ… ေတာ္ၾကာ ငါ အရူးျဖစ္ေနပါအုံးမယ္” လို႔ မယံုတဝက္-ယံုတဝက္နဲ႔ ခြန္းတုန္႔လို္က္ျပန္ေတာ့… စြာေတးမေလး ခ်ိဳခ်ိဳက “ လွ်ာမရွည္နဲ႔… ေစာင့္မွာသာ ေစာင့္ေန…၊ ခိုင္းတဲ့အတိုင္း လုပ္”လို႔ အမိန္႔ေပးျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း အဲဒီေန႔က ဂႏၱဝင္ အတြင္းဘက္က စားပြဲဝိုင္းႀကီးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေစာင့္လို႔ေနခဲ့ရတာေပါ့…။
မၾကာလွတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမနဲ႔အတူ သူတို႔တဖြဲ႕လံုး က်ဳပ္ရွိရာကို ၾကြျမန္းလို႔ လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီက်မွ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ တရားဝင္ မိတ္ဆက္ၾကတာေပါ့။ ဒီေလာက္ တည္ၾကည္ ခန္႔ျငားလွတဲ႔ သူမကို အရင္ႏွစ္က M-1 မွာ ဘာေၾကာင့္ မေတြ႕မိတာပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားရင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ခဲ့မိပါတယ္။ အရင္ႏွစ္က သိပ္မေတြ႕မိပါဘူးလို႕ သူမကို ေျပာလိုက္တဲ့အခါ… သူမက “လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြ-ဘာေတြ မထိုင္ျဖစ္ဘူး…၊ အိမ္က အပို႔-အႀကိဳ လုပ္တာေၾကာင့္ အတန္းျပီးတာနဲ႔ အိမ္ကို တန္းျပန္ရတယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ကိုယ္တိုုင္ ကားေမာင္းလို႔ တက္ေနသူပါ…။ သူတို႔တေတြ စားရင္းေသာက္ရင္း ေျပာၾက-ဆိုၾကတာေတြကို နားေထာင္ရင္း သူမကို ေငးလို႔ ၾကည့္ေနခဲ့ရသူက က်ဳပ္ေပါ့…။ က်ဳပ္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္စရိုက္ကိုက စကားနည္းသလို… မိန္းခေလးေတြနဲ႔ စကားမေျပာတတ္တာေၾကာင့္လည္း အမွားပါမွာကို စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေနတတ္သူပါ။ သူမကေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္…။ ဥပေဒပညာကို သင္ယူေနသူမို႔လားမသိ…၊ စကားဝိုင္းကို ဦးစီးဦးေဆာင္ ျပဳကာ ေျပာဆိုနိဳင္သူပါ…။ ျပီးေတာ့ က်ဳပ္က ခတ္ရြံ႕ရြ႔ံ႕-ခတ္ရွက္ရွက္…။ သူမက သူ႕ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ ရွိတဲ့ပံု…။ သူမက က်ဳပ္တို႔လို လက္ဘက္ရည္ မႀကိဳက္…။ ကုိကာကိုလာကိုမွ ေသာက္တတ္သူ…။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီဆံုေတြ႕မႈေလးက က်ဳပ္ဘဝရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္ေလးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေန႔က အစျပဳလို႔ သူမ နဲ႔ က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႕ အျမဲတမ္းလိုလို အတူထိုင္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔က မနက္ပိုင္းအတန္း ေစာျပီးရင္ သူမကို ေစာင့္…။ သူမက အတန္းဆင္းတာ ေစာခဲ့ရင္ က်ဳပ္တို႔ကို ေစာင့္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ပိုမို ရင္းႏွီးခြင့္ ရခဲ့သလို… တခါတေလေတာ့လည္း ဇြတ္အတင္းပို႔တဲ့ ညီမငယ္ေတြေၾကာင့္ မ်က္ႏွာပူခဲ့ရတာေတြလည္း အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းလွပါဘူး။ သူမကေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္ မသိ…။ က်ဳပ္ကေတာ့ အဲဒါေလးကိုပဲ ေရွ႕မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားလို႔ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ေနခဲ့ရသူပါ…။ ျဖစ္ေနခဲ့ရသူပါ…။
2 months ago
0 comments:
Post a Comment