က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၇၂)

ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ M-2 ေျဖဖို႔ ၅ ရက္ပဲ လိုေတာ့တာမို႔ စာကို အသဲအသန္ ျပန္လုပ္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ Project paper ကို အေစာႀကီးကတည္းက ျပီးေအာင္ လုပ္ထားခဲ့တာေၾကာင့္ သက္သာယာ ရခဲ့တာပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေႏွာက္အယွက္ေတြ-အခက္အခဲေတြၾကားကပဲ M-2 ကို ေကာင္းမြန္စြာ ေျဖဆိုနိဳင္ခဲ့ပါတယ္။

စာေမးပြဲျပီိးေတာ့ လူက ေယာင္ျခာျခာ ျဖစ္လို႔ေနျပန္ပါတယ္။ မူလအလုပ္ကို ျပန္သြားၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ကုမၸဏီက အေျခအေန မေကာင္း…။ က်ဳပ္ရွိစဥ္က တာဝန္ယူ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ တကယ့္အလုပ္ႀကီး ႏွစ္ခုက သူမ်ားလက္ထဲ ပါသြားေလရဲ႕…။ အင္မတန္ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ အခုခ်ိန္ထိ ခိုင္မာေတာင့္တင္း ရွင္သန္ေနဆဲျဖစ္ေနတဲ့ ဒီ နိဳင္ငံျခားဖက္စပ္ လုပ္ငန္းႀကီးႏွစ္ခုကို ဆက္လက္ထိန္းထားျခင္း မျပဳနိဳင္တာဟာ အထက္လူႀကီးေတြရဲ႕ ေရွးရိုးဆန္မႈ နဲ႔ ေအာက္ေျခ တာဝန္ခံဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ အတၱႀကီးမႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ ကုမၸဏီႀကီး ဘာပဲျဖစ္ေန ျဖစ္ေန… ငါ ပိုက္ဆံရရင္ ျပီးေရာ ဆိုတဲ့ “တနပ္စား အၾကံသမား” ရန္ကုန္သားလူလယ္ေတြေၾကာင့္ စြန္႔လႊတ္ ဆံုးရွံဳးခဲ့ရတာပါ…။ က်ဳပ္တို႔ ကုမၸဏီရဲ႕ဝင္ေငြ ၈၀ ရာခိုင္ႏွဳန္းေက်ာ္ကို ဒီအလုပ္ႀကီး ႏွစ္ခုဆီက ရေနမွန္း သိပါလွ်က္နဲ႔ လုပ္ရက္ၾကပါေပတယ္။ အခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ကုမၸဏီႀကီးက အလုပ္မရွိ… ေျခာက္ေသြ႕လို႔ေနခဲ့ပါျပီ…။ အလုပ္မရွိေတာ့ ဝင္ေငြမရွိ…၊ ဝင္ေငြမရွိေတာ့ လစာမေပးနိဳင္…၊ လစာမေပးနိဳင္ေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြ ေလွ်ာ့…။ ဒီလိုနဲ႔ ေလွ်ာ့လာလိုက္တာ ကုမၸဏီ မပ်က္ယံု တမယ္… မဝါ နဲ႔ သူ႕လက္ေထာက္ ႏွစ္ေယာက္ စုစုေပါင္း သံုးေယာက္ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ အခုေတာ့ ဘယ္လို ႏွစ္ပါးသြားေနသည္မသိ…။

ကုမၸဏီက အေျခအေန မေကာင္းတာေၾကာင့္ က်ဳပ္လည္း ရပ္ကြက္ထဲက လမ္းေလွ်ာက္ကားပဲြစားေတြနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ကာ အာရိုက္လိုက္… သူတို႔နဲ႔ ဟံသာဝတီကားပြဲစားတန္းကို လိုက္သြားလိုက္နဲ႔ ကား ဝယ္ေရာင္း ေလာကကို ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးၾကည့္ဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ဳပ္တို႔ွွဆီက တကယ့္အလုပ္ႀကီးတစ္ခုကို လႊဲေျပာင္းရယူသြားနိဳင္ခဲ့တဲ့ ဝါးတမ္းလမ္းက သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးကုမၸဏီမွ မန္ေနဂ်ာက က်ဳပ္ကို လာေတြ႕ျပီး “သူတို႔ကို အကူအညီ ေပးဖို႔နဲ႔ သူ႕သူေဌးကလည္း က်ဳပ္နဲ႔ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးခ်င္ေၾကာင္း” ေျပာပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီမန္ေနဂ်ာနဲ႔ က်ဳပ္က ရင္းႏွီးျပီးသားပါ။ က်ဳပ္က ဆိပ္ကမ္းနဲ႔ ေလဆိပ္ကေန ကုန္ပစၥည္းေတြ ထုတ္ေပးတိုင္း-ျပန္ပို႔တိုင္း က်ဳပ္အလိုရွိတဲ့ ကားအမ်ိဳးအစားကို စီစဥ္ေပးရတာက သူပါ။ တနည္းအားျဖင့္ က်ဳပ္တို႔က ကုန္ပစၥည္း ထုတ္ေပးေရး-ျပန္ပို႔ေရးအပိုင္း… သူတို႔က သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးအပိုင္း သန္႔သန္႔ေပါ့။ အခုေတာ့ ဒီအလုပ္က ဂြင္ႀကီးမွန္း သိေနတဲ့ သူတို႔က က်ဳပ္တို႔လုပ္ေနတဲ့ ကုန္ပစၥည္းထုတ္ေပးေရး-ျပန္ပို႔ေရးအပိုင္းကိုပါ ေမာင္ပိုင္စီးကာ လုယူသြားခဲ့သူေတြပါ..။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔မွာ ကၽြမ္းက်င္သူ မရွိ။ ေနာက္လိုက္ေတြသာ ရွိဟန္တူသည္။ ဒီအတြက္ က်ဳပ္ကို အိမ္တိုင္ယာေရာက္ လာေရာက္ပင့္ကာ အကူအညီ ေတာင္းၾကဟန္ တူပါ၏။

က်ဳပ္လည္း သူတို႔ရံုး လိုက္သြားကာ သူေဌးနဲ႔ စကားေျပာၾကည့္ပါတယ္။ ခ်မ္းသာသူဆိုေပမဲ့ အင္မတန္ သေဘာထားျပည့္ဝပါတယ္။ က်ဳပ္ကိုလည္း“သူ႕ရံုးမွာ မန္ေနဂ်ာရာထူးနဲ႔ ထိုက္သင့္တဲ့လစာနဲ႔လုပ္ဖို႔… ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္တခုခ်င္းအလိုက္ ကန္ထရိုက္စနစ္နဲ႔ ပုတ္ျပတ္လုပ္ဖို႔” ကမ္းလွမ္းပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ “ဒီအလုပ္ကို ဆက္လုပ္ေနရင္ မူလကုမၸဏီအေပၚ သစၥာမဲ့ရာ က်တာမို႔ မလုပ္ခ်င္ေၾကာင္း…၊ ဒါေပမဲ့ လုပ္ငန္းအဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ေစဖို႔ ဒီက ဝန္ထမ္းေတြကို အခေၾကးေငြမယူပဲ စာေတြ႕-လက္ေတြ႕ သင္ၾကားေပးပါမယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း…နဲ႔ လိုအပ္လာပါက အခ်ိန္မေရြး လာေရာက္ ေခၚနိဳင္ေၾကာင္း…” ေျပာလိုက္တာေပါ့။ အဲဒီေနာက္ သူတို႔ဝန္ထမ္း ေယာက်္ားေလးေတြကို ဆိပ္ကမ္းထဲမွာ သေဘၤာမွ ကုန္ပစၥည္း တိုက္ရိုက္ထုတ္ယူျခင္း ( Direct Delivery) ကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ ႏွစ္လနီးပါး ေန႔ေရာ ညပါ စာေတြ႕-လက္ေတြ႕ သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔အားလံုးကေတာ့ ေက်းဇူးေတြ တင္လို႔ေပါ့...။

ဒီဘဝ-ဒီေလာကႀကီးမွာ ေစတနာသစၥာတရားသည္ ေရာင္ျပန္ဟပ္သည္ဆိုပါက တူေသာအက်ိဳး ေပးပါေစဟုသာ…၊ ေပးပါေစဟုသာ…။