က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၇၀)

ရထားတတန္ ကားတတန္နဲ႔ မနားတမ္း ခရီးႏွင္လာလိုက္တာ ရြာကိုေရာက္ေတာ့ ညေန ၄ နာရီ ခြဲေလာက္ ရွိေနပါျပီ။ က်ဳပ္ ထင္တဲ့အတိုင္း အေဖ့ကို ျမင္ေတြ႕-ကန္ေတာ့ခြင့္ မရလိုက္ေတာ့ပါဘူး။ အမ်ိဳးေတြနဲ႔ အေဖ့ရဲ႕ ေသာက္ေဖာ္-စားဖက္ အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းေတြက က်ဳပ္တို႔သားသမီးေတြ ေရာက္သည္အထိ ေန႔ကူးကာ တစ္ရက္ေစာင့္ဖို႔ ဝိုင္းဝန္းတားျမစ္ၾကေပမဲ့ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ သေဘာဆႏၵ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ေန႔ခ်င္းျပီး လုပ္လိုက္ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဓါတ္ပံုဆရာ ငွားကာ မွတ္တမ္းအျဖစ္ ရိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြကိုပဲ ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ေတာ့တာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ညီအကိုေမာင္ႏွမတေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာက အဲဒီေလာက္အထိ မိုးေမွာင္က်ခဲ့ပါတယ္။ ကြယ္လြန္သူ ဖခင္ရဲ႕ ရုပ္ကလပ္ကိုေတာင္ ေက်းဇူးဆပ္-ကန္ေတာ့ခြင့္ မရခဲ့ၾကပါဘူး။ အင္မတန္ ကံဆိုးခဲ့သူေတြပါ...။

အငယ္ဆံုး ညီမေလး ၁၀ တန္း ေအာင္တဲ့ ဒီႏွစ္မွာပဲ က်ဳပ္ရဲ႕ M-2 final ေျဖျပီးတာနဲ႔ ရြာျပန္ကာ သူတို႔မိဘေတြကိုေခၚ… မိသားစုအားလံုးအတြက္ ရည္ရြယ္ျပီး ေသျခာျပင္ေဆာက္ထားတဲ့ ေျမာက္ဒဂံုက အိမ္ႀကီးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနထိုင္ဖို႔ စိတ္ကူးထားသူ က်ဳပ္မွာေတာ့ အေတာ္ေလးကို ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေလာက္အထိ လူ႕ဘဝႀကီးက ေစာစီးစြာ ထြက္ခြာသြားလိမ့္မယ္လို႔ လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့တာ အမွန္ပါ…။ ေနေရး-ထုိင္ေရး၊ စားေရး-ေသာက္ေရး ဘာတခုမွ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ေထာက္ပံ့ေပးထားခဲ့သူမို႔လည္း အသက္ နည္းနည္း ပိုရွည္လိမ့္အုံးမယ္လို႔ ယူဆခဲ့မိသူပါ…။ ဒီအတြက္လည္း အေဖ့ကို ေလွ်ာ့ေသာက္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိေပးခဲ့သူပါ…။ အခုေတာ့ အေဖက က်ဳပ္ ရည္ရြယ္ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ ပန္းတိုင္မေရာက္ခင္ လူ႕ဘဝႀကီးမွ ထြက္ခြာသြားခဲ့ေလျပီ…။ ထြက္ခြာသြားခဲ့ေလျပီ…။

တကယ္ေတာ့ အခုလို အေဖ အေသေစာခဲ့ရတာဟာ က်ဳပ္က တရားခံလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ေနစရာ ဗလာနတၳိ ျဖစ္ေနတဲ့ မိဘေတြကို မၾကည့္ရက္တာေၾကာင့္ က်ဳပ္ရဲ႕မူလရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ “အငယ္ဆံုး ညီမေလး ၁၀ တန္းေအာင္မွ မိဘေတြအတြက္ စဥ္းစားမယ္”ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ၂ ႏွစ္ေစာကာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ခဲ့ျပီး အားလံုးအဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ဳပ္ရဲ႕ အနာဂါတ္ မိသားစုေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို အေသအျခာ ရွင္းျပခဲ့ပါေသးတယ္။ အေဖကလည္း နားလည္သေဘာေပါက္ကာ နည္းနည္းပါးပါးေသာက္ျပီး ေအးေအးေဆးေဆး ေနေတာ့မယ္္လို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရက္သမား အေဖ့စကားကို မယံုတဝက္-ယံုတဝက္ ရယ္ပါ…။

အစပိုင္း သံုးေလးလေလာက္က အေျခအေနေကာင္းေနေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အေဖက ေဗြေဖာက္ကာ ေသာက္လာတဲ့အသံေတြ ၾကားေနရပါတယ္။ ဒီနယ္-ဒီရြာမွာ “ငါ့သားသမီးေတြလို မိဘကို ဂရုစိုက္တဲ့ေကာင္ ဘယ္ေကာင္ရွိလဲကြ..” ဆိုတဲ့ တလြဲဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားမႈေတြနဲ႔အတူ မူးခ်င္တိုင္း မူးေနပါေတာ့တယ္…။ နဂိုကလည္း မ်ိဳးရိုးနဲ႔ခ်မ္းသာလာခဲ့သူ…၊ အထည္ႀကီးပ်က္ သမဥကၠဌ လုပ္လာခဲ့သူ…၊ အခုလည္း သူလိုခ်င္တာ ရေနေတာ့ ေသာက္ေဖာ္-စားဖက္ေတြ တရံုးရံုးနဲ႔ ေနမွာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ သားသမီးေတြက သူတို႔အတြက္ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ေထာက္ပံေပးထားတာကို ရြာထဲမွာ ၾကြားလို႔မဆံုး-ဝါလို႔မဆံုး…၊ ျပီးတာနဲ႔ အဲဒါကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ မိုးမလင္း ေသာက္…။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္မတန္ေသးပဲနဲ႔ အေၾကြေစာခဲ့တာ လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး နိဂံုးဆြဲလိုက္ေတာ့ အားလံုးကို ဖန္တီးေပးခဲ့သူ က်ဳပ္က တရားခံျဖစ္ပါေလေရာ…၊ ျဖစ္ပါေလေရာ…။