က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၆၉)

ည ၇ နာရီ ထိုးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေနလို႔မရ ထိုင္လို႔မရနဲ႔ က်ဳပ္ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္ ခုန္ေနတတ္ျပီ။ နာရီစက္သံနဲ႔ အမွ်ေပါ့…။ ၇ နာရီအတိ ဆိုတာနဲ႔ သူမဆီကို ဖံုးဆက္တတ္ေနျပီ…။ သူမကလည္း အျမဲတန္း အဆင္သင့္…။ လြဲေခ်ာ္သြားခဲ့တယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မရွိခဲ့…။ သူမနဲ႔ စကားေျပာခြင့္ရလို႔ အခြင့္အခါႀကံဳတိုင္း ေတာသားျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္ဘဝေနာက္ေၾကာင္းကို အျမဲတန္းလိုလို အသိေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါမွလည္း က်ဳပ္က ေရွ႕တဆင့္တက္လို႔ တိုးခဲ့ရင္ သူမ လက္ခံစဥ္းစားေပးနိဳင္မွာေပါ့။ ဒီအေပၚမွာ တုန္႔ျပန္မႈျပဳတဲ့ သူမရဲ႕သေဘာထား အေျခအေနကို ေထာက္ရွဳလို႔ က်ဳပ္ကလည္း ေရွ႕ဆက္ တိုးသင့္-မတိုးသင့္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရမွာေလ…။ အကယ္၍ သူမက က်ဳပ္ဘဝကို နားလည္မႈ မေပးနိဳင္ဘူးလို႔ (က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ တဘက္သတ္)ယူဆခဲ့ရင္… ေရွ႕ဆက္မတိုးဖို႔ စဥ္းစားထားသူပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ဳပ္ဘဝမွန္ကို တြင္တြင္ႀကီး ေျပာေနရင္း သူမရဲ႕သေဘာထားကိုလည္း ေစာင့္ေမွ်ာ္ အကဲျဖတ္ေနရတာေပါ့။ သူမကေတာ့ “ ကဲ… ကိုေရႊေတာသားႀကီး ဒီတခါ ဘာေတြေျပာအုံးမွာလဲ…”လို႕ စတတ္ ေနာက္တတ္ေနပါျပီ။ က်ဳပ္ကလည္း “ဒီအခ်ိန္ ေရာက္ရင္ေနာ္ဗ်ာ.. က်ေနာ့္စိတ္ေတြ ေဖာက္ေဖာက္လာတယ္…” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသားေလးလို… ည ၇ နာရီ ထိုးေတာ့မယ္ဆိုတာနဲ႔ က်ဳပ္စိတ္ေတြ… က်ဳပ္စိတ္ေတြ…။

ဒီလိုနဲ႔ မဟာတန္း ဒုတိယႏွစ္ (M-2 Second Semester) ေျဖခါနီး ႏွစ္ပတ္အလို… တေန႔မွာေတာ့ ညီေတာ္ေမာင္က က်ဳပ္ရွိရာ ရာမညေဆာင္ကို ထူးျခားစြာ လိုက္လာပါတယ္။ က်ဳပ္ကို ေတြ႕တာနဲ႔ “ဒီေန႔မနက္ေစာေစာ အေဖ ရုတ္တရက္ ဆံုးသြားျပီ”လို႔ ရြာက ဖံုးဆက္တဲ့အေၾကာင္း တိုက္ရိုက္ေျပာပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္လည္း ရုတ္တရက္ ဘာလုပ္လို႔ ဘာေျပာရမွန္း မသိ။ ညီေတာ္ေမာင္က “အေဖက ဒီေန႔ လကြယ္ဥဗုဓ္ေန႔ၾကီး ဆံုးတာမို႔ ရြာထံုးစံအရ ေန႔ခ်င္းျပီး ခ်ရမယ္…၊ ေန႔ကူးလို႔ မရဘူး…တဲ့၊ အဲဒါ ရြာကလူေတြက မင့္သေဘာထားကို သိခ်င္ေနတယ္…၊ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာကို ေန႔လည္ ၂ နာရီေလာက္ ကိုေအာင္ဆင္ လာျပီး အေဒၚအိမ္က ဖံုးကို ျပန္ဆက္လိမ့္မယ္”လို႔ ဆက္ေျပာျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း ကိုေသာင္းၾကည္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္ျပီး ဆရာ-ဆရာမေတြထံ ခြင့္တစ္ပတ္ တင္ေပးဖို႔ ေမာတၱာရပ္ခံကာ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ အေဒၚအိမ္ရွိရာ ေျခာက္မိုင္ခြဲကို ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။

အေဒၚအိမ္ေရာက္ေတာ့ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ညီမအၾကီးက ျပန္ေရာက္ေနျပီး တရွံဳ႕ရွံဳ႕ ငိုေနေလျပီ…။ က်ဳပ္တို႔ကလည္း ႏွစ္သိမ့္ယံုမွတပါး ဘာမွ မတတ္နိဳင္…။ ညီေတာ္ေမာင္ကိုေတာ့ “မင္း အလုပ္က မွာစရာ ရွိတာေတြ မွာပါ… လႊဲရမယ့္ဟာေတြ လႊဲပါ…၊ အနည္းဆံုး တစ္ပတ္ၾကာမယ္…၊ ျပီးတာနဲ႔ အထုပ္အပိုး ျပင္ပါ… ဒီေန႔ညေန ၅ နာရီ အျမန္နဲ႔ မွီေအာင္ လိုက္မယ္” လို႔ အမိန္႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၂ နာရီ ခြဲေလာက္မွာေတာ့ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ဆင္ ဖံုးဆက္လာပါတယ္။ သူက “ရြာက အမ်ိဳးေတြကေတာ့ မင္းတို႔အလာကို ေစာင့္ေစခ်င္ၾကတယ္…။ ဒါေပမဲ့ ရြာထဲက လူႀကီးေတြ နဲ႔ အမ်ားစုကေတာ့ ရြာထံုးစံကို မပစ္ပယ္သင့္ဘူး…၊ တစ္ခုခုျဖစ္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ…၊ ရြာကို တခုခု ထိခိုက္လာရင္ ဘယ္သူက တာဝန္ယူမွာလဲ…ဆိုျပီး မင္းတို႔ ေရာက္တဲ့အထိ မေစာင့္ပဲ ေန႔ခ်င္းျပီး ခ်ဖို႔ ေျပာေနၾကတယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း “ ေအးကြာ… အဲဒီလိုျဖစ္ေနရင္လည္း ရြာဦးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ႀကီးကို ေသျခာတင္ျပေလွ်ာက္ထားျပီး ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ သေဘာဆႏၵအတိုင္း လုပ္လိုက္ပါ။ ေန႔မကူးရလို႔ ခ်က္ခ်င္း လုပ္ရမယ္ဆိုရင္… ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျဖစ္ေအာင္ ဝိုင္းဝန္းကူညီေပးဖို႔ ေမာတၱာရပ္ခံလိုက္ျပီး… ငါတို႔ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္လည္း အခု ညေန ၅ နာရီ ရထားနဲ႔ လိုက္လာျပီး မနက္ဖန္ညေန ၄ နာရီေလာက္ ရြာကို ေရာက္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ျပီးတာနဲ႔ က်ဳပ္လည္း အေဆာင္ျပန္ကာ အထုပ္အပိုး ျပင္ရပါတယ္။ စာေမးပြဲက နီးေနတာမို႔ စာ ဖတ္ျဖစ္လို ဖတ္ျဖစ္ျငား စာအုပ္ေတြ အကုန္သယ္ရတာေပါ့။ အေဒၚအိမ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ငိုေနတဲ့ ညီမအႀကီးက “သူလည္း လိုက္ခ်င္တယ္” လို႔ မ်က္ရည္ဆက္လက္နဲ႔ နားပူနားစာ လုပ္ေနတာကို “ရထားလက္မွတ္ အခက္အခဲ…၊ ေနာက္ျပီး ဒီအတိုင္းဆိုရင္ အေဖ့အေလာင္းကို ျမင္ေတြ႕ခြင့္ မရနိဳင္တာေတြ…စသည္ျဖင္႔ ”နားလည္လက္ခံလာေအာင္ ရွင္းျပရပါတယ္။ က်န္ညီေတာ္ေမာင္ေတြကိုေတာ့ ေနာက္ေန႔မွ အေၾကာင္းၾကားေပးဖို႔ အေဒၚကို မွာၾကားျပီး ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကို ဆင္းကာ… ကံအားေလွ်ာ္စြာ ရရွိတဲ့ အထက္တန္းထိုင္ခံုလက္မွတ္နဲ႔ ေမြးသဖခင္-ေက်းဇူးရွင္ႀကီး ရုတ္တရက္ ႏွဳတ္မဆက္ပဲ ေၾကြလြင့္ခဲ့ရာ ေမြးရပ္ေျမဆီသို႔…၊ ေမြးရပ္ေျမဆီသို႔…။