က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၇၁)

ရြာေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ ေန႔ဆိုရင္ အေဖ့ကိစၥ လာေမးၾကတဲ့ ရပ္ေဝး-ရပ္နီးက အသိမိတ္ေဆြေတြကို တေနကုန္ ဧည့္ခံစကားေျပာရပါတယ္။ ည ေရာက္ျပန္ေတာ့ ရြာရဲ႕ဓေလ့ထံုးစံအတိုင္း ေသာက္ဝိိုင္း-ဖဲဝိုင္းေတြ လုပ္ေပးရတာေပါ့။ နိဳင္တဲ့သူက ေပ်ာ္… ရွဳံးတဲ့လူက ေညွာ္…ဆိုေတာ့ ရန္ပြဲမျဖစ္ေအာင္ မနဲဂရုစိုက္ရပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ အေဖ့ဆီက ရရန္-ေပးရန္ရွိသူေတြကို ေခၚယူေတြ႕ဆံုျပီး စာရင္းရွင္းရပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ အေဖရွိစဥ္က ရပ္ေရး-ရြာေရး အတြက္ လုပ္ေပးမယ္ဆိုျပီး ကတိေပးထားေတြ ရွိမရွိ ေမးျမန္းရပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕ ရြာလယ္လမ္းမႀကီး ျခားျပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ရွိတဲ့ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီးကို အုတ္တံတိုင္း ႏွစ္ခန္းစာ လွဴမယ္လို႔ ကတိေပးထားတယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးဆီ သြားျပီး ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းရပါတယ္။ ကတိျပဳထားတာ မွန္တယ္ဆိုတာေၾကာင့္ အေဖ့အမည္နဲ႔ ၂ ခန္း၊ အေမညိဳ (အေဖ့အေမ)အမည္နဲ႔ ၃ ခန္း လွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ (ေရာက္ရာဘံုဘဝမွ သာဓုေခၚနိဳင္ၾကပါေစ…)။ ဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့ ဝတၳဳေငြကို လက္ခံျပီး “မင္းတို႔လည္း တခါတေလ ျပန္လာတဲ့အခါ သဒၵါပီတိ ပြားနိဳင္ေအာင္… မင္းတို႔အိမ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဘက္ျခမ္းကို အုတ္တံတိုင္း ၅ ခန္းဆက္တိုက္ နံမည္ ကဗ်ည္းထိုးျပီး သူတို႔သားအမိအတြက္ လုပ္ေပးမယ္လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္လွ်က္ပါ ဆရာေတာ္ဘုရားရယ္…။

က်ဳပ္ကလည္း ေရွးရုိးထံုးစံအတိုင္း ၇ ရက္ျပည့္မွ ရက္လည္ဆြမ္းသြတ္ လုပ္မယ္လို႔ စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ ခက္တာက က်ဳပ္တို႔ ရက္လည္ လုပ္မယ့္ေန႔မွာ ရြာက ေဆြမ်ိဳးတစ္ေယာက္ရဲ႕သားရွင္ျပဳ အလွဴမဂၤလာပြဲက ရွိေနျပန္ပါတယ္။ သူက “အလွဴဖိတ္စာေတြက ေဝျပီးသားျဖစ္တာမို႔ သူ႕အေနနဲ႔ ရက္ေရႊ႕လို႔ မရနိဳင္ေတာ့ေၾကာင္း…၊ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ကပဲ ၇ ရက္အစား ၅ ရက္နဲ႔ ရက္လည္ လုပ္ေပးဖို႔” ေမာတၱာရပ္ခံလာပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္လည္း ဆရာေတာ္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားျပီး ၅ ရက္နဲ႔ ရက္လည္ လုပ္ေပးလိုက္ရတာေပါ့။ ရက္လည္ေန႔ မနက္ခင္းမွာေတာ့ အုပ္စုငါးရြာက သံဃာ ၆ ပါး (ရြာက ၂ ပါး) ကို ပင့္ဖိတ္ကာ ကန္ေတာ့ပြဲနဲ႔အတူ အေဖ သံုးေဆာင္ခဲ့သမွ် အိပ္ယာကုတင္ကအစ ပစၥည္းအားလံုးကို ေရစက္ခ် လွဴဒါန္းဖို႔ ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္။ ရြာထဲက အမ်ိဳးေတြနဲ႔ အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာခဲ့ၾကတာေပါ့။

အစပထမ တရားနာျပီးတာနဲ႔ လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြကို ဆက္ကပ္ရပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ေရစက္ခ်မယ္ ဆိုေတာ့… က်ဳပ္တို႔ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ေရစက္ခြက္ ကိုင္ခိုင္းပါတယ္။ အစပိုင္းမွာေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလိုနဲ႔ ခံနိဳင္ရည္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕“ကြယ္လြန္သူဖခင္ရဲ႕ဂုဏ္ေက်းဇူး ေမာတၱာတရားေတြ ႀကီးမားခဲ့ပံု…၊ သူ႕ေက်းဇူးေတြက ျမင့္မိုရ္ေတာင္မက ႀကီးမားလွပံု…၊ တမလြန္ဘဝ ေရာက္သြားရွာျပီ ျဖစ္ေသာ ဖခင္အတြက္ ရည္စူး…” ဆိုတာေတြက ထပ္ခါတလဲလဲ ၾကားေနရတာေၾကာင့္ ငိုရွိဳက္သံ မထြက္ေအာင္ အံႀကိတ္ေနေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြက တသြင္သြင္ စီးဆင္းလို႔ ေနပါျပီ…။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ဳပ္ဘယ္ဘက္က ေရစက္ခ်ေနတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္က ရုတ္တရက္ “အီး...”ဆိုတဲ့ ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကြးသံနဲ႔အတူ ေရစက္ခြက္ကို ခ်လို႔ ထြက္ေျပးသြားခဲ့ပါေတာ့တယ္…။ ဘယ္လိုမွ ျပန္ေခၚလို႔ မရေတာ့…။

က်ဳပ္ကေတာ့ အႀကီးပီပီ “တမလြန္ဘဝက အေဖ့အတြက္ ေရစက္ျပီးေအာင္ ခ်ျပီး အမွ်ေဝေပးရမယ္”ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ႀကိတ္မွိတ္ ႀကိဳးစားကာ ထိန္းခ်ဳပ္ေနေပမယ့္ က်ဳပ္ရဲ႕ငိုရွိဳက္သံကလည္း တစထက္တစ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္က အမ်ိဳးတစ္ေယာက္က(ကိုသန္းထြန္း ထင္တာပဲ) က်ဳပ္နားကပ္လာျပီး “မင္းက အႀကီးပဲ… မင္းက ပညာတတ္ပဲ… မင္း ျပီးေအာင္ လုပ္နိဳင္ရမယ္…၊ မိဘအေပၚ မင္းတို႔ တာဝန္ ေက်ခဲ့ျပီပဲ…၊ မင္းတို႕တာဝန္ ဘာမွ မက်န္ဘူး…၊ မင္းအေဖလည္း ေက်နပ္တယ္…၊ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ဒီေရစက္ကို ျပီးေအာင္ခ်ျပီး အမွ် ေဝေပးပါ… ဒါမွ မင္းအေဖ သာဓုေခၚနိဳင္မွာေပါ့” လို႔ ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာပါတယ္။ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ က်ဳပ္က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အခ်ိန္မွီ ျပန္လည္ ထိန္းသိမ္း နိဳင္လိုက္ျပီး ေရစက္ခ် အမွ်ေဝ ေပးနိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ သံုးႀကိမ္သံုးခါ ေပးရတဲ့ “ဒီ အမွ်…အမွ်…အမွ်… ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ့…”ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆံုး အမွ်ေဝသံကို မ်က္ရည္မိုးေတြနဲ႔အတူ က်ဳပ္ရဲ႕ဝမ္းနည္း ဆို႔နင့္ ေအာ္ဟစ္ ငိုေၾကြးသံနဲ႔ အဆံုးသပ္ခဲ့ရပါတယ္ဆိုရင္…။ အဆံုးသပ္ခဲ့ရပါတယ္ဆိုရင္…။

(ေက်းဇူးရွင္ အေဖတစ္ေယာက္ ေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္ပါေစ...)။