က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၆၅)

ဘဝေနာက္ေၾကာင္းကို ျပန္လည္ငဲ့ၾကည့္ရင္း သူမနဲ႔အနီးဆံုးေနရာ ေရာက္ေအာင္ ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔ ခ်ိန္ဆ…ခ်ိန္ဆ လုပ္ေနတဲ့ က်ဳပ္ကို ညီမငယ္ေတြက အတင္းဖိအားေပးပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ေျပာတာက “ကိုမိုးစံ စဥ္းစားတာေတြက ဒိတ္ေအာက္ေနျပီ…၊ ဒီေခတ္မွာ ဒါေတြ မလိုေတာ့ဘူး…၊ သူလည္း မဟာတန္း တက္ေနတာ… ကိုယ္လည္း မဟာတန္း တက္ေနတာ… အားလံုးအတူတူပဲ…၊ သူမနဲ႔ ရင္းႏွီးေအာင္ လုပ္ျပီး ေလ့လာကာ Propose လုပ္ရမွာက ကိုယ့္အလုပ္…၊ လက္ခံစဥ္းစား-မစဥ္းစားတာက သူမအလုပ္…” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ “ကိုမိုးစံဘက္က အိုေကတယ္ဆိုရင္ က်န္တာ သူတို႔တာဝန္ထား” လို႔ ဆက္ျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ “ ေနၾကပါအုံးဟာ… ငါလည္း အခ်ိန္နည္းနည္း ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္” ဆိုျပီး တစ္ခန္း ရပ္လိုက္ၾကတာေပါ့…။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ေသာ ညေန ၃ နာရီေလာက္မွာေပါ့။ အတန္းျပီးလို႔ အိမ္မျပန္ၾကေသးပဲ “ဂႏၱဝင္” မွာ အျပင္မွာထိုင္ကာ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္း ေလပန္းေနခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ေယာက်္ားေလးေတြကေတာ့ ဆိုင္ေရွ႕က ျဖတ္သြားတဲ့သူမွန္သမွ်ကို ေငးခ်င္တာလည္း ပါတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရာမညေဆာင္ေရွ႕ကေန က်ဳပ္တို႔ရွိရာ ဂႏၱဝင္ဆီကို ဦးတည္ကာ လာေနတဲ့ သူမကို အေဝးကေန လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ က်ဳပ္နဲ႔ကိုိေသာင္းၾကည္က လမ္းဘက္ကို မ်က္ႏွာမူကာ ထိုင္ေနတာဆိုေတာ့ တည့္တည့္ႀကီးကို ေတြ႔ေနရတာေပါ့။ ကိုေသာင္းၾကည္က က်ဳပ္ကို လက္တို႔ကာ မ်က္စပစ္ ျပေနေပမဲ့ က်ဳပ္က (ခိုးၾကည့္ကာ) မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ကာ ေနလိုက္ပါတယ္။ သူမကလည္း ကားေသာ့ေလးကို လက္ညွိဳးကေလးနဲ႔ ရမ္းခါ ရမ္းခါ ဆိုင္ထဲကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ဝင္လာျပီး ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ လုပ္ေနပါေသးတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လာရွာတာလို႔ တြက္လိုက္ပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ဝိုင္း ရွိရာကို သူမ ေရာက္လာျပီး“ ကား စက္ႏွိဳးလို႔ မရလို႔...လိုက္ၾကည့္ေပးပါ” ဟု ဆိုကာ ကားေသာ့ကို က်ဳပ္လက္ထဲ ထည့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္လည္း သူမ ေပးလိုက္တဲ့ ကားေသာ့ကို လက္ခံယူလိုက္ရင္း ထိုင္ရာမွ ထကာ ကားရွိရာ ရာမညေဆာင္ေရွ႕ကို ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ထြက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္ကလည္း ကားအေၾကာင္းကို ဟုတ္တိပတ္တိ နားလည္တတ္ကၽြမ္းတဲ့သူ တစ္ေယာက္မဟုတ္ပါဘူး။ အေသးအမႊား ဆီေပ်ာက္-မီးေပ်ာက္ေလာက္ကိုသာ သိခဲ့သူပါ။ ကားဆီ ေရာက္ေတာ့ ကားေသာ့ကို ထိုးထည့္လိုက္ျပီး စက္ႏွိဳးၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ “တက္” ဆိုတဲ့ အသံက လြဲလို႔ ဘာမွ ထြက္မလာ…။ ေသျခာေအာင္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ခ်က္ သံုးခ်က္ ေမႊ႕ၾကည့္လိုက္ပါေသးတယ္။ အဟုတ္ကို ႏွိဳးလို႔ မရတာေၾကာင့္ ေဘာနပ္ဖံုးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ျပီး ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ပါတယ္။ ေဘာနပ္ဖံုးကို ေဒါက္တိုင္နဲ႔ေထာက္လိုက္ျပီး အင္ဂ်င္ခန္းကို ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ သူမကလည္း က်ဳပ္ေနာက္က လိုက္လို႔ ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္က သူမေရွ႕မွာ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ လုပ္ေနေပမဲ့ က်ဳပ္ေခါင္းထဲမွာ စက္ႏွိဳးလို႔မရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို စဥ္းစားေနတာပါ။ ကားက စက္ႏွိဳးၾကည့္လိုက္ရင္ ေမာ္တာ ေမႊ႕သံေတာင္ မၾကားရတာမို႔… ဒါဟာ ဆီေပ်ာက္တာ မျဖစ္နိဳင္…။ မီးေပ်ာက္တာပဲ ျဖစ္ရမယ္…။ မီးေပ်ာက္ရင္ မီးရဲ႕မူလအစ ဘက္ထရီကစလို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္စစ္ေဆးရမယ္ ဆိုတာကို တြက္ခ်က္စဥ္းစားျပီး ဘက္ထရီကို ပထမဆံုး စတင္စစ္ေဆးပါေတာ့တယ္။

ကားက အဲဒီအခ်ိန္က ေနာက္ဆံုးေပၚကား ဆိုေတာ့ ဘက္ထရီအိုးကအစ အင္ဂ်င္ခန္းတစ္ခုလံုး ရွင္းလင္းေနျပီး အသစ္အေနအထားအတိုင္းပါပဲ။ ဘက္ထရီေခါင္းကို ကိုင္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ သူ႕ကို စြပ္ထားတဲ့ ပလပ္ေခါင္းက ေခ်ာင္ေနတာကို ေတြ႕ရတာေၾကာင့္ အေျဖကို ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္ပါတယ္။ ပလပ္ေခါင္းကို က်ဳပ္လက္နဲ႔ တတ္နိဳင္သေလာက္ ျပန္္ၾကပ္လိုက္ျပီး ကားကို စက္ႏွိဳးၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ က်ဳပ္ထင္တဲ့အတိုင္း ကားက စက္ႏွိဳးလို႔ နိဳးသြားခဲ့တာေပါ့…။ အဲဒီက်မွ က်ဳပ္လည္း ေရွ႕ပိုင္းကို ျပန္လာျပီး“ အိမ္ေရာက္ရင္ ဘက္ထရီပလပ္ေခါင္းေတြကို ဒရိုက္ဘာကို ေသျခာျပန္ၾကပ္ခိုင္းဖို႔” သူမကို မွာၾကားရင္း ေဘာနပ္ဖံုးကို ပိတ္လိုက္ကာ ကားကို ေနာက္ဆုတ္ျပီး ထြက္သြားဖို႔ ေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။ သူမကေတာ့ က်ဳပ္ကို ေက်းဇူးတင္စကားေတြ အထပ္ထပ္အခါခါ ေျပာလို႔ ေနေသးတာေပါ့။

သူမရဲ႕ အျဖဴေရာင္ကားကေလး ထြက္သြားတာကို မ်က္စိတဆံုး ၾကည့္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့သူရဲ႕ ရင္ထဲမွာေတာ့…၊ က်န္ရစ္ခဲ့သူရဲ႕ ရင္ထဲမွာေတာ့…။