က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၇၃)

M-2 ေအာင္စာရင္း ထြက္ေတာ့ “အထူးေအာင္“ဆိုတဲ့ အျမီးေလးက ပါလာျပန္ပါတယ္။ ဒီအျမီးေလးေၾကာင့္ပဲ ပါေမာကၡဆရာမႀကီးက ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ရာမညေဆာင္ကို အေရာက္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ “ဘာေတြလုပ္ေနလဲ…၊ အလုပ္ေတြေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား…ေမးရင္းကေန ကိုမိုးစံက သိပ္ေတာ္တာပဲ… လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ပဲ လို႔ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ကာ… ဒီႏွစ္မွ စမယ့္ M.Res (Master of Research) ဆိုတဲ့ မဟာသုေတသနဘြဲ႕အေၾကာင္း အေသးစိတ္ ရွင္းျပေနပါေတာ့တယ္။ ဒီ M.Res ကို မဟာတန္းမွာ Credit နဲ႔ေအာင္တဲ့သူမွသာ တက္ေရာက္နိဳင္ေၾကာင္း…၊ အတန္းတက္ဖို႔ မလိုပဲ တစ္ႏွစ္အတြင္း Thesis တင္နိဳင္ရင္ ဒီဘြဲ႔ကို ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း…၊ အလုပ္တဘက္နဲ႔ လုပ္လို႔ရတာေၾကာင့္ ကိုမိုးစံကို ဆက္ျပီး လုပ္ေစခ်င္ေၾကာင္း…” တိုက္တြန္း ေျပာၾကားပါေတာ့တယ္။

အမွန္တကယ္က မဟာဘြဲ႔ ရျပီးရင္ေတာ္ျပီ…။ အလုပ္ လုပ္ျပီး ပိုက္ဆံရွာမယ္…စုမယ္…၊ မိသားစုအတြက္ ျငိမ္းေအးရျပီဆိုရင္…၊ သူမအတြက္ ႀကိဳးစားရွာမယ္… သူမမိဘထက္ မသာရင္ေတာင္ တန္းတူထားနိဳင္ေလာက္တဲ့ အဆင့္ေရာက္ရင္ သူမကို ဖြင့္ေျပာလိုက္မယ္… အဆင္ေျပရင္ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္မယ္…၊ အဆင္မေျပရင္ေတာ့“ကၽြန္းခံေနတဲ့ ႏွလံုးသားလမ္းေၾကာင္း”ကို ထာဝရ ေမ့ေပ်ာက္သြားေအာင္ ဘုန္းႀကီးဘဝနဲ႔ အရိုးထုတ္ဖို႔ စိတ္ကူးေနခဲ့သူပါ။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ “လူတကာ အထင္အျမင္ေသးခံရတဲ့ အေဝးသင္ ေက်ာင္းသားဘဝ” ကို ရင္နာလြန္းတာေၾကာင့္ “ငါတို႔ အေဝးသင္ ေက်ာင္းသားေတြလည္း မင္းတို႔ Day က သူေတြလိုပဲ အရည္အခ်င္းရွိပါတယ္…၊ လုပ္နိဳင္ပါတယ္…၊ မညံ့ပါဘူး” ဆိုတာကို သက္ေသျပခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵေတြ ျပင္းျပေနတာေၾကာင့္ M-Res ဘြဲ႔ကို ရေအာင္ ယူျပခ်င္ပါေသးတယ္။ အေဝးသင္ေက်ာင္းသားေတြကို အထင္စေမာတဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာ ဆရာ-ဆရာမေတြကို အေဝးသင္ရဲ႕ကိုယ္စား တကယ္ သက္ေသျပခ်င္ခဲ့တာပါ။ ပါေမာကၡ ဆရာမႀကီးကေတာင္ “အေဝးသင္ေက်ာင္းသားကို အသိအမွတ္ ျပဳလာစအခ်ိန္မွာ သူတို႔ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေျပာေနျမဲ ဆိုေနျမဲပါ…။ အင္မတန္ မ်က္ႏွာငယ္ရပါဘိ။

အဲဒီလို စိတ္ဒြိဟ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္က တေမွာင့္…။ က်ဳပ္ကို ဒုကၡေပးလို႔ ေနပါေတာ့တယ္…။ သူက “ေဟ့ေကာင္ မိုးစံ… ငါလို ဝပ္ခ္ေရွာ့ပ္ ေနာက္လိုက္ အလုပ္သမားေလးကေတာင္ တကၠသိုလ္ဆရာ ကထိကႀကီး နိဳင္ငံျခားျပန္ ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္ ျဖစ္လာေသးတာပဲ…၊ မင္းေကာ မျဖစ္နိဳင္ဘူးလား…၊ ကံၾကမၼာဆိုတာ ဘယ္ေျပာလို႔ ရမလဲ…ကြ။ မင္းေတာင္ ေလာကဓံကေပးတဲ့ ဒုကၡမ်ိဳးစံု ရင္ဆိုင္ရင္း.. ဒလိမ့္ေခါက္ေကြးနဲ႔ ရြာတြဲဘက္ေက်ာင္းကေန…အေဝးသင္ေရာက္၊ အေဝးသင္ကေနတဆင့္… အခုဆို အထင္ကရ တကၠသိုလ္ႀကီးကေန မဟာဘြဲ႔ႀကီးေတာင္ ရေနျပီ…။ လာျပန္ျပီ မင္းအတြက္ ေနာက္ထပ္ မဟာတစ္ဘြဲ႔…၊ အခြင့္အေရးဆိုတာ ႏွစ္ခါ မရဘူးကြ…၊ ၾကံဳႀကိဳက္တုန္း ႀကိဳးစားျပီး ရေအာင္ယူ…၊ စာဖတ္တာ ဝါသနာပါရင္… စာေပနဲ႔နီးစပ္တဲ့အလုပ္ကိုပဲ လုပ္…။ လက္ဘက္ရည္ တစ္ခြက္နဲ႔ ဗိုက္ျပည့္ေအာင္ေန…၊ က်န္တာကို မစဥ္းစားနဲ႔…၊ ငါလို နိဳင္ငံျခားျပန္ ျဖစ္လာရင္ မင့္ေဘးမွာ ဝိုင္းေနလိမ့္မယ္…၊ အခုခ်ိန္ေတာ့ သူမ်ားေျပာသမွ် ေခါင္းငံု႔ခံ… ပန္းတိုင္ကို မွန္မွန္ေလွ်ာက္…၊ လမ္း မေပ်ာက္ေစနဲ႔…။ ကံၾကမၼာ မ်က္ႏွာသာေပးတဲ့ တေန႔က်ရင္ ငါလို နိဳင္ငံျခားျပန္ ေဒါက္တာႀကီး ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္…” လို႔ ဆိုပါတယ္။ … အိပ္မက္ထဲမွာပါ…။

ဒီလို စိတ္တြင္းပဋိပကၡေတြ တေလွႀကီးနဲ႔ ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ေနဆဲကာလမွာပဲ ဆရာမႀကီးက ေနာက္တစ္ခါ ေခၚအေျပာမွာေတာ့ ရယူပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာေတြ အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ကာ ပညာဆက္သင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျပန္ပါေတာ့တယ္…။