က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၆၄)

ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ သူမနဲ႔ ေတြ႕ရင္ က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႕ကို ျပံဳးျပတတ္ေနပါျပီ။ တခါတေလ က်ဳပ္နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါမွာလည္း အျပံဳးေလးနဲ႔ ေခါင္းကေလး ျငိမ့္လို႔ ႏွဳတ္ဆက္တတ္တာေပါ့…။ သူမကို အျမဲတမ္းလိုလို ရာမညေဆာင္မွာ ေတြ႕ရတတ္တာေၾကာင့္ ဥပေဒပညာဌာနကဆိုတာ သတိထားလိုက္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္အတန္းကလဲ…၊ ဆရာမ စစ္စစ္လား…၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆရာမ တစ္ပိုင္း ေက်ာင္းသူတစ္ပိုင္းလား ဆိုတာကို သဲသဲကြဲကြဲ မသိရေသးပါဘူး။ သူမရဲ႕ လွိဳက္လွဲ ေဖၚေရြတဲ့ အျပံဳးမ်က္ႏွာကို ေန႔တိုင္းလိုလို ျမင္ေတြ႕ရတာက အစျပဳလို႔ သူမ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာကို သိခ်င္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ သူမရဲ႕ အျပံဳးေတြက က်ဳပ္ႏွလံုးသားကို ထုိးေဖာက္ ဝင္ေရာက္ ေနရာယူလာခဲ့ၾကတာေပါ့…။

က်ဳပ္ရဲ႕ မူမမွန္တဲ့ အျပဳအမူေတြကို ပထမဆံုး ရိပ္စားမိခဲ့သူေတြက က်ဳပ္ရဲ႕အတန္းေဖာ္ ညီမငယ္ ဆရာမေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ခ်ိဳခ်ိဳ၊ လင္းလင္း နဲ႔ မေလး တို႔ေပါ့…။ သူတို႔ကလည္း က်ဳပ္ကို တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ဆန္စြာ ေန ေနတာကို ျမင္လိုၾကဟန္ မတူပါဘူး…။ ခ်ိဳခ်ိဳဆိုရင္ သူ႕အစ္မဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္နဲ႔ စပ္ေပးမယ္ဆိုျပီး အတင္းေခၚလို႔ က်ဳပ္တို႔တစ္ဖြဲ႕လံုး ေျမာက္ဒဂံုက သူ႕အစ္မရဲ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို လိုက္ၾကည့္ရပါေသးတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီ သူ႕အစ္မက ေယာက်္ားေနာက္ လိုက္သြားပါေလေရာ…။ အဲဒီေလာက္အထိ ႏွလံုးသားေရးရာမွာ ကံဆိုး-မိုးေမွာင္ က်ခဲ့သူပါ…။

က်ဳပ္ေရာဂါကလည္း အျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုလို႔ ဆိုးလာခဲ့ပါတယ္။ ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္… သူမကို ျမင္ခ်င္ ေတြ႕ခ်င္တဲ့ ေရာဂါ…။ သူမကို ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား ေက်ာင္းကို ခတ္ေစာေစာ လာတတ္ေနျပီ။ ရာမညေဆာင္ အေပၚဝရန္တာကေန သူမရဲ႕အျဖဴေရာင္ကားကေလး အလာကို လည္ပင္းတေမာ့ေမာ့ျဖင့္ ေမွ်ာ္တတ္ေနျပီ…။ ကားကေလး ဝင္လာတာကို ျမင္လိုက္ရရင္ဘဲ ရင္ထဲမွာ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္လို႔ ေနတာေပါ့…။ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာျပီး သြားေရာက္ ႏွဳတ္ဆက္ဖို႔ေတာ့ တစ္ရံတစ္ခါမွ မႀကိဳးစားမိခဲ့…။ ဒါေပမဲ့ သူမအေၾကာင္းကိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႕ ဆံုေလတိုင္း မဆီမဆိုင္ ဆြဲကာ အလိုအေလ်ာက္ ေျပာမိရဲ႕သား ျဖစ္ေနတတ္ေလရဲ႕…။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ဳပ္အေျခအေနကို ညီမငယ္ေတြက ရိပ္မိသြားခဲ့ဟန္တူပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္ေရာဂါ ကုသဖို႔အေရး ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ ညီမငယ္သံုးေယာက္က “သူမ ဘယ္သူလဲ” ဆိုတာ သိဖို႔အတြက္ စံုစမ္းေရးခရီး ထြက္ၾကပါေတာ့တယ္။ တကယ္ အားကိုးခဲ့ရတဲ့ ညီမငယ္ေတြပါ…။ တစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ အမည္…၊ အတန္း…၊ ေမြးခ်င္း...၊ မ်ိဳးရိုးစဥ္လာ…၊ ေနရပ္လိပ္စာ… တို႔ကို သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ သူမအေၾကာင္း သိခြင့္ ရလာျပန္ေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ ခံစားခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အတန္း တူတာကလြဲလို႔ က်န္တာေတြက မိုးနဲ႔ေျမ လို ကြာျခားလြန္းလွပါတယ္။ သိမ္ငယ္စိတ္နဲ႔အတူ ဘဝကို လွဳပ္ရွားရုန္းကန္ရင္း ေက်ာင္းတက္ေနရသူ က်ဳပ္လို အညၾတ တစ္ေယာက္က မမွီတဲ့ပန္းကို တုန္းခုလို႔ လွမ္းသင့္…မလွမ္းသင့္…။ လွမ္းသင့္…မလွမ္းသင့္…။