က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၆၄)

ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ သူမနဲ႔ ေတြ႕ရင္ က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႕ကို ျပံဳးျပတတ္ေနပါျပီ။ တခါတေလ က်ဳပ္နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါမွာလည္း အျပံဳးေလးနဲ႔ ေခါင္းကေလး ျငိမ့္လို႔ ႏွဳတ္ဆက္တတ္တာေပါ့…။ သူမကို အျမဲတမ္းလိုလို ရာမညေဆာင္မွာ ေတြ႕ရတတ္တာေၾကာင့္ ဥပေဒပညာဌာနကဆိုတာ သတိထားလိုက္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္အတန္းကလဲ…၊ ဆရာမ စစ္စစ္လား…၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆရာမ တစ္ပိုင္း ေက်ာင္းသူတစ္ပိုင္းလား ဆိုတာကို သဲသဲကြဲကြဲ မသိရေသးပါဘူး။ သူမရဲ႕ လွိဳက္လွဲ ေဖၚေရြတဲ့ အျပံဳးမ်က္ႏွာကို ေန႔တိုင္းလိုလို ျမင္ေတြ႕ရတာက အစျပဳလို႔ သူမ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာကို သိခ်င္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ သူမရဲ႕ အျပံဳးေတြက က်ဳပ္ႏွလံုးသားကို ထုိးေဖာက္ ဝင္ေရာက္ ေနရာယူလာခဲ့ၾကတာေပါ့…။

က်ဳပ္ရဲ႕ မူမမွန္တဲ့ အျပဳအမူေတြကို ပထမဆံုး ရိပ္စားမိခဲ့သူေတြက က်ဳပ္ရဲ႕အတန္းေဖာ္ ညီမငယ္ ဆရာမေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ခ်ိဳခ်ိဳ၊ လင္းလင္း နဲ႔ မေလး တို႔ေပါ့…။ သူတို႔ကလည္း က်ဳပ္ကို တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ဆန္စြာ ေန ေနတာကို ျမင္လိုၾကဟန္ မတူပါဘူး…။ ခ်ိဳခ်ိဳဆိုရင္ သူ႕အစ္မဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္နဲ႔ စပ္ေပးမယ္ဆိုျပီး အတင္းေခၚလို႔ က်ဳပ္တို႔တစ္ဖြဲ႕လံုး ေျမာက္ဒဂံုက သူ႕အစ္မရဲ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို လိုက္ၾကည့္ရပါေသးတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီ သူ႕အစ္မက ေယာက်္ားေနာက္ လိုက္သြားပါေလေရာ…။ အဲဒီေလာက္အထိ ႏွလံုးသားေရးရာမွာ ကံဆိုး-မိုးေမွာင္ က်ခဲ့သူပါ…။

က်ဳပ္ေရာဂါကလည္း အျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုလို႔ ဆိုးလာခဲ့ပါတယ္။ ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္… သူမကို ျမင္ခ်င္ ေတြ႕ခ်င္တဲ့ ေရာဂါ…။ သူမကို ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား ေက်ာင္းကို ခတ္ေစာေစာ လာတတ္ေနျပီ။ ရာမညေဆာင္ အေပၚဝရန္တာကေန သူမရဲ႕အျဖဴေရာင္ကားကေလး အလာကို လည္ပင္းတေမာ့ေမာ့ျဖင့္ ေမွ်ာ္တတ္ေနျပီ…။ ကားကေလး ဝင္လာတာကို ျမင္လိုက္ရရင္ဘဲ ရင္ထဲမွာ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္လို႔ ေနတာေပါ့…။ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာျပီး သြားေရာက္ ႏွဳတ္ဆက္ဖို႔ေတာ့ တစ္ရံတစ္ခါမွ မႀကိဳးစားမိခဲ့…။ ဒါေပမဲ့ သူမအေၾကာင္းကိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႕ ဆံုေလတိုင္း မဆီမဆိုင္ ဆြဲကာ အလိုအေလ်ာက္ ေျပာမိရဲ႕သား ျဖစ္ေနတတ္ေလရဲ႕…။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ဳပ္အေျခအေနကို ညီမငယ္ေတြက ရိပ္မိသြားခဲ့ဟန္တူပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္ေရာဂါ ကုသဖို႔အေရး ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ ညီမငယ္သံုးေယာက္က “သူမ ဘယ္သူလဲ” ဆိုတာ သိဖို႔အတြက္ စံုစမ္းေရးခရီး ထြက္ၾကပါေတာ့တယ္။ တကယ္ အားကိုးခဲ့ရတဲ့ ညီမငယ္ေတြပါ…။ တစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ အမည္…၊ အတန္း…၊ ေမြးခ်င္း...၊ မ်ိဳးရိုးစဥ္လာ…၊ ေနရပ္လိပ္စာ… တို႔ကို သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ သူမအေၾကာင္း သိခြင့္ ရလာျပန္ေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ ခံစားခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အတန္း တူတာကလြဲလို႔ က်န္တာေတြက မိုးနဲ႔ေျမ လို ကြာျခားလြန္းလွပါတယ္။ သိမ္ငယ္စိတ္နဲ႔အတူ ဘဝကို လွဳပ္ရွားရုန္းကန္ရင္း ေက်ာင္းတက္ေနရသူ က်ဳပ္လို အညၾတ တစ္ေယာက္က မမွီတဲ့ပန္းကို တုန္းခုလို႔ လွမ္းသင့္…မလွမ္းသင့္…။ လွမ္းသင့္…မလွမ္းသင့္…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၆၃)

M-2 ေရာက္ေတာ့ လစာျပည့္နဲ႔ ခြင့္ ဆက္မေပးတာေၾကာင့္ အလုပ္မွ အျပီးပိုင္ နားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းျပီးလို႔ အလုပ္ ျပန္ဝင္မယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္မေရြး ႀကိဳဆိုလွ်က္ပါလို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္က အဲဒီလို ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္ျပီး မိုက္ရူးရဲ ဆန္စြာ ပညာဆက္သင္ဖို႔ ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္… ဂုဏ္ထူးတန္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္ (H-3) ကို ဒုတိယတန္း ပထမအဆင့္ (Second class first division) က တစ္ဦးတည္း ေအာင္ျမင္ခဲ့သူ ရန္ကုန္သား လူေတာ္ေလး ကိုေဇာ္ရွင္းက စီးပြားေရး လုပ္မယ္ဆိုျပီး ေက်ာင္းက ထြက္ခြာသြားခဲ့ျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာေတာ့ “ေအာ္… ငါမ်ား မွားေနျပီလား…” ဆိုတဲ့ သံသယ အေတြးေတြ တစ္ေလွႀကီးနဲ႔ေပါ့…။ ေဇာ္ရွင္းဟာ တကယ္လည္း (က်ဳပ္အထင္) လူေတာ္္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ မဟာတန္းကို ျပီးေအာင္တက္ဖို႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ စည္းရံုးတိုက္တြန္းခဲ့ပါေသးတယ္။ ရွဳိင္းဟုတ္ကုမၸဏီက ေရာဂါေပါင္းစံု ေပ်ာက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ “လင္ဇီးေဆး” အေရာင္းကိုယ္စားလွယ္ေတြရဲ႕ အခုပဲ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ရေတာ့မွာလိုလို မုသားအေျပာေတြကို ယံုၾကည္မႈ လြန္ကဲခဲ့တာေၾကာင့္ ဟိုမေရာက္-ဒီမေရာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ရသူပါ။

ဒီ M-2 မွာဘဲ က်ဳပ္ဘဝကို အရြယ္လြန္မွ ရင္ခုန္ လွဳပ္ရွားေစခဲ့တဲ့ သူမကို စတင္ေတြ႕ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ “ရင္ခုန္မိတာ အခ်စ္” လို႔ ဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္ တကယ္ကို ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အလုပ္က မရွိေတာ့ ေက်ာင္းမွာ တစ္ေနကုန္ ေန…၊ အရွည္ႀကီး နဲ႔ ဦးခ်စ္ကို တစ္လွည့္စီ ထိုင္…၊ အတန္းမရွိရင္ လိုက္ဘရီသြား စာဖတ္…၊ စာဖတ္ ေကာင္းေနတုန္း ညေန သံုးနာရီေလာက္ဆိုရင္ စာဖတ္ခန္းေဘးပတ္လည္ (က်ဳပ္အနီး) က ျပဴတင္းေပါက္ေတြကို အသံေပးရင္း လာပိတ္တတ္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္က အမ်ိဳးသမီးဝန္ထမ္းေတြကို စိတ္ထဲက ေမာတၱာပို႔ကာ မေက်နပ္-ေက်နပ္နဲ႔ ျပန္ခဲ့ရ…။ တခါတရံ အဓိပဓိလမ္းမႀကီးကို ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္…၊ တခါတေလေတာ့ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးဆီ သြား..ကိုင္ၾကည့္…၊ တခါတရံ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမ အနီးက ခုံတန္းေလးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္လို႔ ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ႔ ဟိုေငး ဒီေငးေပါ့…။ တကယ္ကို ငယ္မူျပန္ကာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ရဲ႕ အရသာကို အျပည့္အဝ ခံစား စံစား ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ M-2 First semester ရဲ႕ တစ္ေန႔မွာေပါ့…။ က်ဳပ္တို႔ အဖြဲ႕ မနက္ပိုင္းအတန္းျပီးလို႔ ထမင္းစားဖို႔အေရး အရွည္ႀကီး တို႔ ျမစႏၵာ တို႔ဆီ သြားဖို႔ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းအလာ… က်ဳပ္တို႔ ရာမညေဆာင္ေရွ႕က ကြက္လပ္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဖင္ေကာက္ ဗင္ကားတစ္စီးက ရြံ႕ႏြံထဲ နစ္ေနပါေတာ့တယ္။ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္က ကားေမာင္းတဲ့ထိုင္ခံုမွာ ေနရာယူျပီး က်န္တစ္ေယာက္နဲ႔ ခတ္ေတာင့္ေတာင့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ကားကို တြန္းကာ ႀကိဳးစား ထုတ္ယူေနၾကေပမဲ့ ကားက မူလေနရာမွ တစ္လက္မမွ မေရြ႕…။ ဒီျမင္ကြင္းကို ေတြ႕ေနရတဲ့ က်ဳပ္က ကိုယ္တိုင္ကားေမာင္းေနတဲ့သူဆိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တယ္ေလ…။ “ကားကို ဝိုင္းဝန္း ကူတြန္းေပးၾကစို႔” လို႔ က်ဳပ္ အဖြဲ႕ကို ေဆာ္ၾသလိုက္ျပီး က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေတာသားပီပီ ပုဆိုးကို ခတ္တိုတို ျပင္ဝတ္လိုက္ပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႕က ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ကားဆီကို တန္းသြားျပီး ညာသံေပးလို႔ တြန္းေပးလိုက္တာ ၉က/..... အျဖဴေရာင္ ကားကေလးလည္း မရဏရႊံ႕ႏြံတြင္းမွ လြင့္ထြက္လို႔ သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ကူညီမႈေပးခဲ့သူ က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႕ကို ေက်းဇူးတင္စကားေတြ အထပ္ထပ္ေျပာရင္း က်န္ရစ္ခဲ့သူ အဆိုပါ ကားပိုင္ရွင္မေလးကား က်ဳပ္ ႏွလံုးသားကို ဆြဲရမ္း လႈပ္ခါ သြားေစခဲ့သူ… သူမ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ဆိုလွ်င္…၊ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ဆိုလွ်င္…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၆၂)

က်ဳပ္တို႔ M-1 first semester တက္ေနစဥ္မွာပဲ တကၠသိုလ္ ဆရာ-ဆရာမေတြ အလုပ္ခန္႔လိုက္တာေၾကာင့္ က်ဳပ္ နဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင္နိဳင္ကလြဲရင္ အားလံုး ဆရာ-ဆရာမေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။ က်ဴရွင္ဆရာ ကိုေမာင္ေမာင္နိဳင္ကို ဘာေၾကာင့္ ဒီဆရာအလုပ္ကို မေလွ်ာက္ခဲ့သလဲဆိုတာကို မေမးခဲ့မိ။ ဆရာ-ဆရာမေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကေပမယ့္ တာဝန္က်ရာ သက္ဆိုင္ရာတကၠသိုလ္ေတြကို Duty report လုပ္ျပီးတာနဲ႔ M-1 ဆက္တက္ခြင့္ ရေနၾကပါတယ္။ M-1 မွာ တပ္က အရာရွိ ႏွစ္ေယာက္ပါ လာတက္ခဲ့တာမို႔ စုစုေပါင္း (၁၁ )ေယာက္ရွိေပမယ့္ တိုင္းရင္းေဆးဆရာ ကိုသိန္းေဇာ္က အိမ္ေထာင္က်ကာ ႏွဳတ္ထြက္သြားတာေၾကာင့္ ၁၀ ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

M-1 Second semester ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းမမွန္တဲ့ က်ဳပ္ကို ပါေမာကၡ ဆရာမႀကီးက သီးျခား ေခၚေတြ႕ကာ “Credit system နဲ႔ သြားေနတဲ့ ပညာေရးစနစ္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ Attendance ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ဟာ အေရးႀကီးေၾကာင္း…၊ ေအာင္-ရွဳံး ကို စာေမးပြဲရမွတ္(Score)၊ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္(Attendance)၊ အတန္းပါဝင္ေဆြးေႏြးမႈ(Class activity) တို႔နဲ႔ စုေပါင္းသတ္မွတ္တာေၾကာင့္ တစ္ခုခု ခ်ိဳ႕ယြင္းတာနဲ႔ စာေမးပြဲ မေအာင္နိဳင္ေၾကာင္း…၊ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္ နဲ႔ ေက်ာင္း ႏွစ္ခုအနက္ တစ္ခုခုကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေရြးခ်ယ္ေစခ်င္ေၾကာင္း…” ေျပာၾကားလာပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ဘဝထဲကို မထင္မွတ္ပဲ ရုတ္တရက္ ဝင္ေရာက္လာတဲ့ ပညာေရးစနစ္သစ္ရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈ လႈိင္းဒဏ္ ေလဒဏ္ႀကီးေပါ့။ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ မစားနိဳင္-မအိပ္နိဳင္ နဲ႔ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရ ခက္တဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြပါ။

ဒီအခ်ိန္မွာ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုအေရး ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ… မိဘႏွစ္ပါးအတြက္ေတာ့ ေနေရး-ထိုင္ေရး၊ စားေရး-ေသာက္ေရး အဆင္ေျပေအာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့ျပီးေလျပီ…။ ညီေတာ္ေမာင္ေတြလည္း အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကျပီ…။ အငယ္ဆံုးညီမေလး ႏွစ္ေယာက္မွာလည္း အႀကီးမက ၁၀ တန္း ေအာင္ျပီးစ ျဖစ္ေနေလျပီ…။ အငယ္မ တစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္သာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား က်န္ရွိေနပါေတာ့တယ္။ စာဖတ္တာကို အင္မတန္ ဝါသနာပါတဲ့ က်ဳပ္က ပညာေရးကို ေက်ာခိုင္းမသြားခ်င္တာေၾကာင့္ စိတ္တူကိုယ္တူ နဲ႔ မိသားစုစိတ္ဓါတ္ရွိတဲ့ က်ဳပ္ညီကို ဖြင့္ဟတိုင္ပင္ရပါေတာ့တယ္။ ညီေတာ္ေမာင္ကို “က်ဳပ္ရဲ႕လက္ရွိအေျခအေန အခက္အခဲကို ရွင္းျပလိုက္ျပီး ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕စားဝတ္ေနေရး ကုန္က်စရိတ္ အားလံုးကို သူက တာဝန္ယူမယ္ ဆိုရင္… က်ဳပ္က အလုပ္က နားျပီး မဟာဘြဲ႕ေလး ရသည္အထိ ေက်ာင္းဆက္တက္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူကလည္း အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ “ ဆက္တက္ပါ… အားလံုးကို သူ တာဝန္ယူပါ့မယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ တကယ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ညီေတာ္ေမာင္ရယ္…။

အဲဒီလို မိသားစုအေရး ညီေတာ္ေမာင္နဲ႔ ညွိႏွိဳင္း သေဘာတူညီမႈ ရရွိျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ရံုးက GM ကို ဝင္ေတြ႕ျပီး ေက်ာင္းတက္ဖို႔အေရး အလုပ္မွ ႏွဳတ္ထြက္ခြင့္ ျပဳပါရန္ ထြက္စာတင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ GM ဦးတင္ဦးကေတာ့ “ မင္း ရူးေနသလား…၊ ေသျခာစဥ္းစားစမ္းပါဦး…၊ မင္း မဟာဘြဲ႕ရေတာ့ ဘာျဖစ္မွာတုန္း… ေက်ာင္းဆရာေပါ့…၊ ငါ့သမီးလည္း မင္းတို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ျမန္မာစာဌာနက ဆရာမ ပါကြာ… ရတဲ့လစာ ၁၂၅၀ိ/ က သူ႕မိတ္ကပ္ဖိုးေတာင္ မရွိပါဘူး… အကုန္လံုး အိမ္ကေပးေနရတာပါ…၊ ဒီမွာ အားလံုးအဆင္ေျပေနတာကို ဘာျဖစ္လို႔ ထြက္မွာလဲ… စဥ္းစားပါဦး…” လို႔ ဂရုဏာ ေဒါေသာနဲ႔ ေျပာပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး က်ဳပ္ကို ဘယ္လိုမွ ေျပာလို႔မရတာေၾကာင့္“ ကဲ… ထြက္စာနဲ႔အတူ ခြင့္စာပါ တြဲတင္…၊ လစာအျပည့္နဲ႔ ခြင့္ေလးလ ေပးလိုက္မယ္…၊ ဒီၾကားထဲမွာ ေက်ာင္းတက္ရင္း ေသျခာ ျပန္စဥ္စားပါ” ဟု ဆိုကာ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဒီလို စြန္႔လႊတ္-စြန္႔စားမႈေတြနဲ႔ပဲ အစဥ္အလာ ႀကီးမားတဲ့ အထင္ကရ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရရွိလာခဲ့တဲ့ စိတ္ပညာအထူးျပဳ မဟာဝိဇၨာေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လို႔လာခဲ့ပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ာ...။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၆၁)

ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ျပီး တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ မဟာတန္းေတြ ဖြင့္တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းအပ္လိုက္ပါတယ္။ မဟာဝိဇၨာေက်ာင္းသားၾကီး ျဖစ္ျပီေပါ့ဗ်ာ…။ အတန္းကိုေတာ့ အရင္ႏွစ္ေတြကလိုပဲ ေျပးလိုက္-တက္လိုက္…၊ ေပ်ာက္လိုက္-ေရာက္လိုက္ေပါ့…။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ M-1 မွာ သင္ေနတဲ႔ ဆရာ ဦးခင္ေမာင္လတ္က အာရွ သံုးနိဳင္ငံ ႏွစ္ပတ္ ေလ့လာေရးခရီး ပါသြားတာေၾကာင့္ ဆရာ့အတန္းကို ပါေမာကၡ ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္ေအးဝင္းက ကိုယ္စားဝင္သင္ပါတယ္။ ဆရာမၾကီးက “ကဲ… ကိုမိုးစံ ကိုခင္ေမာင္လတ္က သူမသြားခင္ ကိုမိုးစံက ေက်ာင္းလည္း မလာဘူး…၊ ခိုင္းတာလည္း မလုပ္ဘူး…” လို႔ က်မကို တိုင္သြားပါတယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ “ဒီႏွစ္က စျပီး Semester စနစ္နဲ႔ Credit system ကို က်င့္သံုးမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းပ်က္လို႔ မရတဲ့အေၾကာင္း အမွာစကားေတြ ေျခြရင္း… က်ဳပ္ကို တစ္ပတ္အတြင္း ေရးတင္ဖို႔ Assignment ေခါင္းစဥ္ တစ္ခုေပးပါေတာ့တယ္။ Aptitude Battery ထင္တာပါဘဲ…။

က်ဳပ္လည္း ဆရာမၾကီး ေပးလိုက္တဲ့ Assignment ကို သဲၾကီးမဲၾကီး ျပင္ဆင္ျပီး အခ်ိန္မွီ တင္ေပးနိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမၾကီးက သူ သင္ခြင့္ရရွိခဲ႔တဲ့ ႏွစ္ပတ္အတြင္းမွာ သူ သင္ခဲ့့တဲ့ “Conformity and Compliance” အခန္းကို Tutorial စစ္ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီ Tutorial စစ္တဲ့ေန႔က အခန္းေစာင့္ တာဝန္ယူခဲ့သူက ဆရာ ဦးတင္ေမာင္လွ (ယခု ဒုခ်ဳပ္-ျပည္) ျဖစ္ပါတယ္။ က်ဳပ္က ၁၅ မီးနစ္ေလာက္သာ ေျဖခဲ့တဲ့ Asch’ Experiment ကို က်န္တဲ့သူေတြ အားလံုးက အခ်ိန္ျပည့္ ၄၅ မီးနစ္ေတာင္ ေျဖဆိုခဲ့ၾကတာမို႔ ကိုယ္မ်ား ေမးခြန္း ဖတ္တာ မွားခဲ့သလားလို႔ေတာင္ သံသယ ဝင္ခဲ့မိပါေသးတယ္။ ေမးခြန္း နားလည္မႈ လြဲသြားတာနဲ႔ အေျဖကလည္း လြဲေတာ့… အေမးတျခား အေျဖတျခား ျဖစ္နိဳင္တာေပါ့။ က်ဳပ္ နားလည္တာ မမွားခဲ့ေပမဲ့ အမ်ားနဲ႔တစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ သို႔ေလာ သို႔ေလာ ျဖစ္ခဲ့မိတာ အမွန္ပါ။

ေနာက္ေန႔ အတန္းမွာေတာ့ ဆရာမႀကီးက Tutorial answer paper ေတြ ျပန္ေပးရင္း “ ကိုမိုးစံ ေျဖတာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ… ဘာေမးတယ္ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္တယ္” လို႔ ဆိုလိုက္တာေၾကာင့္ က်ဳပ္ရဲ႕ အေျဖလႊာကို ဝိုင္းဝန္းလို႔ ၾကည့္ၾကပါေတာ့တယ္။ ၁၀ မွတ္ေပးတဲ့ ေမးခြန္းမွာ သဲၾကီးမဲႀကီး ေျဖခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြက ၅ မွတ္ မေက်ာ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အလြယ္တကူေျဖခဲ့တဲ့ က်ဳပ္က ၈ မွတ္ ခြဲ ေတာင္ ရခဲ့တာပါ။ စာရတာခ်င္းအတူတူ ေမးခြန္းကို ေသခ်ာနားလည္ျပီး ေမးထားတာနဲ႔ကိုက္ညီေအာင္ ေျဖဆိုတတ္သူက တပန္းသာတာပဲလို႔ ထင္မိပါတယ္။ စာကို ေတာ္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကသလို စာေမးပြဲ ေျဖဆိုတတ္ဖို႔ကလည္း အေရးႀကီးလွပါတယ္။ ဆရာမႀကီးကပဲ “ကိုမိုးစံ စာလုပ္တဲ့အေၾကာင္း ကိုခင္ေမာင္လတ္ကို ဒို႔ ေျပာလိုက္မယ္”လို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ ႀကိတ္မိွတ္ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရသူက က်ဳပ္ကလြဲရင္… က်ဳပ္က လြဲရင္…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၆၀)

အိမ္ေလးကို ျပန္ေဆာက္ဖို႔ ကိုသန္းဝင္းတို႔ လက္သမားအဖြဲ႕ကို ပံုအပ္လိုက္ေပမဲ့ ျမန္ျမန္ျပီးခ်င္တာေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ ဝင္လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ အိမ္ျပီးျပန္ေတာ့ ျခမစားရေလေအာင္ ေရနံဂ်ီး သုတ္ရျပန္ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ တန္းလ်ား-စားပြဲ တစ္စံုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ အသစ္တစ္လံုး၊ မိသားစု တစ္စုစာ ပုဂံခြက္ေယာက္… စသျဖင့္ အကုန္ အသစ္ျပန္လည္ ထူေထာင္ရပါတယ္။ က်န္ရွိေနတဲ့ အိမ္ေနာက္ေဖး ေျမကြက္လပ္က်ယ္ႀကီးကိုလည္း က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ဆင္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ ေျမာင္းေတြ ေသျခာ ေဖၚျပီး ခရမ္းပင္ေတြ စိုက္ျပပါတယ္။ ကိုယ္စိုက္ထားတဲ့ အပင္ေလးေတြကို ေန႔စဥ္ ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ရင္း အေဖ့ကို အေသာက္ေလွ်ာ့ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ပါ။

ဒီတစ္ခါ စားစရာမရွိရင္ အိမ္ဝိုင္းကို ေရာင္းမစားဖို႔ေတာ့ အေသအျခာ မွာရတာေပါ့ဗ်ာ…။ ပိုက္ဆံလိုရင္ လွမ္းမွာဖို႔နဲ႔ အေသာက္ကိုလည္း ေလွ်ာ့ဖို႔ ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာရပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ကေလးေတြကိုလည္း စာေမးပြဲျပီးတာနဲ႔ အလွည့္က် အလည္ လႊတ္ေပးမယ္႔အေၾကာင္း…၊ မၾကာခင္ကာလမွာ မိသားစုအားလံုး ရန္ကုန္ျမိဳ႕ႀကီးမွာ တစုတစည္းတည္း ေနထိုင္နိဳင္ေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အသက္ရွည္ေအာင္ အခုကတည္းက အေသာက္ေလး နည္းနည္းပါးပါး ေလွ်ာ့ထားေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ရပါတယ္။ စားဝတ္ေနေရးအတြက္လည္း ရြာက က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ေစ်းဆိုင္ပိုင္ရွင္ေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ မိတ္ဖြဲ႕ကာ သူ အလိုရွိသမွ် ဆီ၊ ဆန္၊ ဆားကအစ တိုလီမုတ္စ အဆံုး အေၾကြး ေပးၾကဖို႔ ညွိေပးခဲ့ရတာေပါ့။ အေၾကြးကိုေတာ့ ႏွစ္လတစ္ၾကိမ္- သံုးလတစ္ၾကိမ္ အဆင္ေျပသလို က်ဳပ္က ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္ ဆိုတဲ့ ကတိခံဝန္ခ်က္နဲ႔ပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရယ္…။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ၈ တန္းေလာက္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ နဲ႔ က်ဳပ္ကို စ ရင္ အဖက္မတန္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ႔သလို… မေတာ္တဆ လမ္းမွာ ဆံုေတြ႕ၾကရင္ေတာင္ လမ္းက်ယ္ရင္ အေဝးက ေရွာင္သြားေလ့ရွိျပီး လမ္းက်ဥ္းရင္ေတာ့ ေနာက္ျပန္ေကြ႕သြားတတ္တဲ့ ရြာ့မ်က္ႏွာဖံုး ပန္းႏြယ္နဲ႔ ျပန္လည္ ဆံုစည္းနိဳင္မယ့္ အခြင့္အလမ္းေလးေတြ ၾကံဳခဲ့ရပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအျပဳအမူအတြက္ သူမကို အျပစ္မတင္လိုပါဘူး။ ေငြေၾကး ဥစၥာဓနကိုသာ တန္းဖိုးထားတတ္တဲ့ က်ဳပ္တို႔ရြာရဲ႕ဓေလ့စရိုက္ကိုသာ ရိုးမယ္ဖြဲ႕ရမွာပါ။ ဒီလို ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ က်ဳပ္လိုလူတစ္ေယာက္နဲ႔ စၾကေနာက္ၾကတာကို ဘယ္လူဂုဏ္တန္ အသိုင္းအဝိုင္းကမွ လက္ခံနိဳင္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္းပဲ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူမနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါတိုင္း က်ဳပ္ကပဲ အရင္ဦးေအာင္ ေရွာင္ေပး- ေနာက္ဆုတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ရြာက ထြက္လာသည္အထိေပါ့…။

ရြာက ေဆြမ်ိဳးေရႊမ်ိဳးေတြက ဒိတၳိ လို႔ ကင္မြန္းတတ္ၾကတဲ့ က်ဳပ္ကို သူမလည္း အေဝးကေန နားစြင့္လို႔ အကဲခတ္ေနခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ အေဝးသင္ စာေမးပြဲေျဖရင္း ႏွစ္စဥ္ ရြာျပန္တဲ့ အခါတိုင္းမွာလည္း ေမးေျပာ ေခၚထူး အဆင့္ေတာင္ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ “သူက ေက်ာင္း ဘယ္ေတာ့ ျပီးမွာလည္း” ဆိုတဲ့ အေမးေလးနဲ႔အတူ သူမရဲ႕သေဘာထား ဆႏၵေတြကို ဖိုးလမင္းႀကီးက တစ္ဆင့္ အမွာစကားေတြ ပါးလာပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ဘဝအေျခအေနက မလွပေသးတာမို႔ အဝါေရာင္ မ်ဥ္းက်ားမွာ ရပ္လို႔ ေစာင့္ေနခဲ့တာေပါ့…၊ ေစာင့္ေနခဲ့တာေပါ့…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၅၉)

ညေနေစာင္းေတာ့ ကပိုင္ရြာကို ေရာက္ပါျပီ။ ႏြားလွည္းကို က်ဳပ္တို႔ ဂ်ဴနီယာ ေသာင္းဝင္းတို႔အိမ္မွာ ခၽြတ္ထားခဲ့ျပီး ကိုသန္းဝင္းနဲဲ႔ ခ်ိန္းဆိုထားရာ ဆရာ ဦးျမင့္ေက်ာ္ ဆီကို သြားၾကပါတယ္။ ဆရာက က်ဳပ္တိ႔ု ၁၀ တန္းမွာ အခေၾကးေငြ မယူပဲ ကိုးတန္း-ဆယ္တန္း ဓါတု ရူပ သင္ၾကားေပးခဲ့သူပါ။ အခုေတာ့ ကပိုင္ အေျခခံပညာအလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ အလယ္တန္းျပဆရာ အျဖစ္ အမႈထမ္းရင္း စီးပြားေရးတစ္ဘက္ လုပ္ေနသူပါ။ အဲဒီမွာ လက္သမားဆရာ ကိုသန္းဝင္းနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ “ ေပါင္းဝရြာမွာ သံုးပင္ႏွစ္ခန္း ထရံကာ ဇလီသတ္ အိမ္အသစ္ေလး တစ္လံုး ေတြ႕ထားျပီးျဖစ္ေၾကာင္း…၊ ေစ်းလည္းသင့္ေတာ္ေၾကာင္း…၊ မင့္အေဖလည္း ၾကည့္ျပီး သူလည္းႀကိဳက္ေၾကာင္း…၊ အမိုးတစ္ခုပဲ ျပန္ဝယ္ရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း…၊ မင္းလည္း အခ်ိန္ မရတာမို႔ အျခားဟာေတြ လိုက္ၾကည့္မေနပဲ… ဒါကိုပဲ ဝယ္လိုက္ေစခ်င္ေၾကာင္း…” ဆီးကာ ေျပာပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔လည္း ဆရာ႔အိမ္မွာ ခဏထိုင္ျပီး ကပိုင္ကေန တစ္မိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေဝးတဲ့ ေပါင္းဝရြာကို ေနဝင္ျဖိဳးျဖအခ်ိန္ ရြာေတာင္ဘက္မွာ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနတဲ့ ယမားေခ်ာင္းအတိုင္း ဆန္တက္လို႔ ခ်ီတက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဆရာလည္း လိုက္လာတာေၾကာင့္ သဲေသာင္ျပင္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာၾကတာေပါ့…။

ဟိုေရာက္ေတာ့ အေဖက အိမ္ပိုင္ရွင္နဲ႔အတူ မူးလို႔ေနေလျပီ။ သူ႕မိတ္ေဆြေဟာင္း ျဖစ္သူ အိမ္ပိုင္ရွင္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးျပီး“ ငါကေတာ့ ဒီအိမ္ေလးကိုပဲ ႀကိဳက္တယ္ကြာ…” လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “အေဖ ႀကိဳက္ရင္ ျပီးတာပဲ… အေဖတို႔ေနမွာ… က်ေနာ္တို႔ ေနမွာ မဟုတ္ဘူး..”လို႔ ေျပာရင္း အိမ္ေလးကို ပတ္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ဆရာက ဦးေဆာင္ကာ ေစ်းႏွဳန္း အေလွ်ာ့အတင္း ညွိၾကျပီး ေငြ ေခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဆက္လက္ျပီး မနက္ဖန္မနက္ အိမ္ဖ်က္ျပီး သယ္ယူဖို႔အတြက္ ကားငွားဖို႔ လုပ္ရျပန္ပါတယ္။ လွည္းေတြနဲ႔သယ္ရင္ ကပိုင္ရြာက အလကား လိုက္ပို႔မယ့္ အေဖ့မိတ္္ေဆြရင္းေတြ ရွိေပမဲ့ က်ဳပ္က အခ်ိန္မေပးနိဳင္တာေၾကာင့္ ကားနဲ႔သယ္ဖို႔ လုပ္ရတာပါ။ ဒီ အျပဳအမူအတြက္ က်ဳပ္အေပၚ စိတ္ခုသြားၾကတဲ့ အေဖ့မိတ္ေဆြေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ကေတာ့ ကားသမားနဲ႔ စကားေျပာ ေစ်းညွိ(ကားပိုင္ရွင္ကလည္း အလ်င္လိုမွန္း သိေတာ့ မတန္တဆ ေတာင္းခဲ့့ျပန္ပါတယ္)၊ မနက္ဖန္မနက္ အိမ္ဖ်က္ျပီး ကားေပၚတင္ဖို႔အတြက္ အလုပ္သမား ငွားဖို႔အထိ ကိုသန္းဝင္းနဲ႔ တိုင္ပင္ စီစဥ္ျပီးကာမွ ညအေမွာင္ထဲမွာ လက္ႏွိပ္မီးကို အေဖာ္ျပဳလို႔ ကပိုင္ရြာကို စုန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ကပိုင္ ေရာက္ေတာ့ ညေနက ႏြားေတြကို ဘာမွ မေကၽြးခဲ့ရေသးတာေၾကာင့္ ႏြားေတြရွိရာကို အရင္ခ်ီတက္ရပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ လူေတြက မရွိရင္ ရွာစားလို႔ ရေပမဲ့ တိရစၦာန္ ျဖစ္တဲ့ ႏြားကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ လူေတြက ေကၽြးမွ စားၾကရတာ မဟုတ္ပါလား။ ဟိုေရာက္ေတာ့ မံုရြာ ပဲေရာင္းသြားတဲ့ ေသာင္းဝင္းက လမ္းမွာ ကားပ်က္လို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနျပီး ႏြားေတြကို ေကၽြးထားေလရဲ႕…။ က်ဳပ္တို႔လည္း ေသာင္းဝင္းနဲ႔အတူ ညစာ စားလိုက္ၾကျပီး ဆရာ့အိမ္ကို ထြက္ခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ ဆရာ့အိမ္ ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကို လက္ဘက္ရည္ေသာက္ (ေရေႏြးေသာက္) လာေခၚၾကတဲ့ အေဖ့မိတ္ေဆြေတြက တန္းစီလို႔ ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ညလည္း မိုးခ်ဳပ္ေနျပီမို႔ အားလံုးကို ေတာင္းပန္ျပီး မျဖစ္မေန လိုက္ရမယ့္ အိမ္ႏွစ္အိမ္ကိုပဲ အလွည့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အေဖကေတာ့ အဲဒီ ကပိုင္ရြာမွာ ႀကိဳက္တဲ့အိမ္ ဝင္ျပီး ထမင္းစားလို႔ ရသည္အထိ ရင္းႏွီးခဲ့သူမို႔ ဘယ္မွာတည္းလို႔ ဘယ္လိုေနမွန္း မေမးခဲ့မိ…။

ေနာက္ေန႔မနက္မွာေတာ့ ေပါင္းဝရြာသြား…၊ အိမ္ဖ်က္ကာ ကားေပၚတင္… လက္သမားဆရာ ကိုသန္းဝင္းနဲဲ႔ အေဖက အဲဒီကားနဲ႔ အတူျပန္လိုက္သြားျပီး က်ဳပ္တို႔သံုးေယာက္က ႏြားလွည္းနဲဲ႔ ျပန္လာခဲ့ၾကတာေပါ့။ အင္ေတာက ေက်ာ္မင္းတို႔အိမ္ ေရာက္ေတာ့ ခဏ နားကာ စက္ဘီးနဲ႔ ဆက္ျပီး ခရီးႏွင္လာလိုက္တာ ညေမွာင္ရီပ်ိဳးစ ညီအစ္ကို မကြဲတကြဲအခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ေမြးရပ္ေျမ ရင္ေပါင္တိုင္ရြာကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၅၈)

၉၆ က်ဴ-တူး စာေမးပြဲ ေျဖျပီးကတည္းက ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လိုက္တာ ၉၇ ႏွစ္ကုန္အထိပါ။ အဲဒီ ၉၇ ထဲမွာပဲ တကၠသိုလ္နည္းျပဆရာ-ဆရာမေတြ အလုပ္ ေလွ်ာက္လႊာေခၚယူခဲ့ပါတယ္။ ရွားပါးေမဂ်ာ ျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္တို႔ စိတ္ပညာ မွာေတာ့ ရိုးရိုးဘြဲ႕ ရရင္ေတာင္ ေလွ်ာက္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ေရးေျဖ မပါပဲ လူေတြ႕စာေမးပြဲနဲ႔တင္ အလုပ္ခန္႔ခဲ့တာေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔လို က်ဴ-တူး ေအာင္ျပီးသား သူေတြက အလုပ္ရဖို႔ ေသျခာပါတယ္။ အမွန္တကယ္လည္း ၉၈ ထဲမွာ အလုပ္ ခန္႔ေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး ဆရာ-ဆရာမေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ က်ဳပ္ကေရာ…။

က်ဳပ္က အလုပ္ မေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး…။ က်ဳပ္ သိပ္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ တကၠသိုလ္ဆရာ လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ ျဖစ္လာနိဳင္ပါလ်က္နဲ႔ မိသားစုအတြက္ ရင္နာနာနဲ႔ ေက်ာခိုင္းခဲ့ရသူပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က တကၠသိုလ္ နည္းျပဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕လစာက ၁၂၅၀ က်ပ္ ပါ။ က်ဳပ္ရဲ႕ အေဆာင္လခက ၁၅၀၀ က်ပ္ ေပးရပါတယ္။ က်ဳပ္ ေအာက္မွာ ၁၀ တန္း မေအာင္ေသးတဲ့ အငယ္ ၃ ေယာက္ က်န္ေနပါေသးတယ္။ သူတို႔ေလးေတြကို ခ်န္ထားပစ္ပယ္လို႔ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း တကိုယ္ေကာင္းဆန္စြာ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းရဲေလာက္သည္အထိ မမိုက္ရဲခဲ့ပါဘူး…။ ေနာက္ျပီး အငယ္ဆံုးညီမေလး ၁၀ တန္း ေအာင္ျပီးရင္ ေနစရာ ဗလာနတၳိ ျဖစ္ေနတဲ့ ရြာက မိဘေတြကို ေနစရာအိမ္ဝိုင္းေလး ျပန္လည္ ဖန္တီးေပးရေပအံုးမည္။ က်ဳပ္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ တကၠသိုလ္ဆရာအလုပ္က ရရွိမယ့္ လစာ ၁၂၅၀ိ/ က က်ဳပ္တစ္ေယာက္ထဲေတာင္ ဘယ္လိုစားလို႔ ဘယ္လိုေနရမွန္းမသိ…။ မိသားစုအတြက္ေတာ့ ေဝလာေဝးေပါ့…။ ဒီလို ရင္တြင္းေသာကေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖန္ဖန္ ျပန္လွန္ စဥ္းစားရင္း မေက်နပ္ ေက်နပ္နဲ႔ ေနာက္ကို တစ္လွမ္း ဆုတ္ေပးခဲ့ရသူပါ။

၉၈ ႏွစ္ဆန္းထဲမွာေတာ့ အငယ္မ ၁၀ တန္း ေအာင္သည္အထိ မေစာင့္ေတာ့ပဲ… က်ဳပ္တို႔ အႀကီးႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္တစ္သိန္း ထည့္ျပီး က်န္ အလုပ္ ရေနျပီျဖစ္တဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ေတြကိုလည္း ေစတနာ ရွိသေလာက္ ထည့္ဝင္ၾကဖို႔ ေဆာ္ၾသကာ မိဘေတြအတြက္ ရြာျပန္ အိမ္ဝိုင္း ဝယ္ျပီး အိမ္ေဆာက္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ညီေတာ္ေမာင္ေတြကို မိသားစုအတြက္ဆိုရင္ လက္ဆင့္ကမ္း တာဝန္ယူၾကရမယ္လို႔ သင္ၾကားေပးခဲ့ေပမယ့္ တကယ္လက္ေတြ႕က်ေတာ့ တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္ၾက…။ သြန္သင္ဆံုးမခဲ့သူ က်ဳပ္ကပဲ ညံ့ခဲ့ေလေရာ့သလား…။ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္မွေပါက္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ေကာင္မေလးေတြကပဲ အစြမ္းထက္ေလေရာ့သလား...။ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလစြ…။ ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္တစ္ေယာက္သာ ရံုးက ခြင့္ (၁၅) ရက္ ယူကာ ရြာျပန္…၊ ရြာဘံုပိုင္ ေပတစ္ရာပတ္လည္ အိမ္ဝိုင္းကို က်ပ္ ေငြ တစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္းနဲ႔ ဝယ္ကာ ေလးဘက္ေလးတန္ ဝင္းထရံ ခတ္လိုက္ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ လက္လႈပ္ေရတြင္း (အဝီစိတြင္း) တူးခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အိမ္အတြက္ က်ဳပ္တို႔ရြာကေန ၆ တိုင္ (၁၂ မိုင္) ေလာက္ ေဝးတဲ့ ကပိုင္ရြာ ကို စက္ဘီးနဲ႔ ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ လက္သမားဆရာ ကိုသန္းဝင္း ရယ္၊ က်ဳပ္ရယ္၊ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ဆင္ရယ္ သံုးေယာက္ သြားၾကတာပါ။ အေဖကေတာ့ အရင္ေန႔ကတည္းက သူတစ္ေယာက္တည္း သြားႏွင့္ေလရဲ႕…။

က်ဳပ္တို႔ရြာကေန ၂ တိုင္ (ေလးမိုင္) ေဝးတဲ့ “ဆင္စြယ္ရြာ” လြန္ေတာ့ က်ဳပ္က ဘယ္လိုမွ စက္ဘီးမစီးနိဳင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စက္ဘီးကို တြန္းျပီး လမ္းေလွ်ာက္နိဳင္ပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လက္သမားဆရာ ကိုသန္းဝင္းကို အရင္သြားခိုင္းျပီး သင့္ေတာ္မယ့္ အိမ္ေလးကို က်ဳပ္အေဖနဲ႔ ညွိျပီး ႀကိဳက္ရင္ ဝယ္ထားနိဳင္ဖို႔ ဦးစြာလႊတ္လိုက္ရပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေနာက္ထပ္ ၁ တိုင္(ႏွစ္မိုင္)ေလာက္ ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ ေရာက္မယ့္ “အင္ေတာရြာ” မွာ ရွိတဲ့ က်ဳပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္မင္းတို႔အိမ္ ဝင္ျပီး ခဏနားကာ မီးစင္ၾကည့္ က ဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့ၾကပါတယ္။ ကံအားေလွ်ာ္စြာပဲ လမ္းမွာ ေက်ာ္မင္းတို႔ အေဖနဲ႔အေမကို ေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ ဒီေကာင္ အိမ္မွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို သိလိုက္ရပါတယ္။ ေက်ာ္မင္းတို႔အိိမ္ ေရာက္ေတာ့ အစ္မႀကီး ခူးေၾကြးတဲ့ ေန႔လည္စာထမင္းကို စားေသာက္ၾကျပီး စက္ဘီးေတြကို ထားခဲ့ကာ… သူတို႔အိမ္က ႏြားလွည္းနဲ႔ပဲ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ခရီးပန္းတိုင္ ကပိုင္ရြာဆီသို႔ တအိအိ ႏွင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၅၇)

ဒီလိုနဲ႔ စာေမးပြဲေျဖအျပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာ စာတမ္းငယ္ လူေတြ႕စာေမးပြဲ ေျဖဆိုဖို႔ ေရာက္ရွိလို႔လာပါျပီ။ ရာမညေဆာင္ စိတ္ပညာဌာနရဲ႕ Seminar room ထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ကိုယ့္အလွည့္ကို ထိုင္ေစာင့္ေနရတာေပါ့။ ခုံနံပါတ္ အစဥ္လိုက္ ပါေမာကၡနဲ႔ အဖြဲ႕ေရွ႕မွာ သူတို႔ေမးသမွ် ေျဖၾကရတာပါ။ ပထမဆံုး တစ္ေယာက္ သြားေျဖေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္တို႔ ရွိေနတဲ့ အခန္းကို ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္း (ယခု တြဲဘက္ပါေမာကၡ၊ ရန္ကုန္အေဝးသင္) ေရာက္လာျပီး “ကဲ… ကိုမိုးစံ ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ… မတ္တပ္ရပ္ျပပါအုံး… မျမင္ဖူးလို႔ ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ” လို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ က်ဳပ္လည္း မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ မတ္တပ္ ရပ္လိုက္ရပါတယ္။ ဆရာမက “ေအး… မင္းကို ဒို႔မွ မဟုတ္ဘူး… အျခား ဆရာတစ္ေယာက္ကလည္း မျမင္ဖူးဘူး ေျပာေနတယ္” လို႕ ဆိုပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ “ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး… ေက်ာင္းမတက္ပဲနဲ႔ Answer paper မွာ သိပ္ ေကာင္းလြန္းလို႔ လာၾကည့္တာပါ” ဟု ဆိုကာ (က်ဳပ္အထင္) မယံုၾကည္ဟန္ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ျပန္သြားေလရဲ႕…။ က်ဳပ္သာ မရိုသားခဲ့တဲ့သူ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ပြဲကေတာ့ ကြဲျပီေပါ့ဗ်ာ…။ အားလံုးက က်ဳပ္အေၾကာင္း သိျပီးသားျဖစ္ၾကတာမို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူ ဘယ္ေျခလွမ္း ရွိတယ္ဆိုတာ (အသိအမွတ္ မျပဳခ်င္ရင္ေတာင္) တစ္တန္းထဲသားေတြနဲ႔ သူတို႔ကို သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ ဆရာ-ဆရာမေတြ အားလံုးသိၾကပါတယ္။ က်ဳပ္က အဲဒီဆရာမ သင္ခဲ့တဲ့ ဟားလ္(Hall) နဲ႔ တိုလ္မင္ (Tolman) ရဲ႕ သင္ယူျခင္းသီအိုရီ ႏွစ္ပုဒ္ကို အခုခ်ိန္ထိ ပိုင္ပိုင္နိဳင္နိဳင္ မွတ္မိ ေနပါေသးတယ္ဆိုရင္… ဆရာမ အံ့ၾသေနေလမလား...။

က်ဳပ္ အလွည့္ ေရာက္လို႔ ပါေမာကၡရံုးခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ “ ေကာင္းလိုက္တဲ့ paper” ပါလားလို႔ ဆရာမႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်ီးမြမ္းစကားနဲ႔ စ ဖြင့္ပါတယ္။ ေကာင္းမွာေပါ့ဗ်ာ…၊ အားလံုးက လက္ႏွိပ္စက္ ရိုက္ခ်က္ ျပင္ရာ-ဖ်က္ရာေတြနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားေနတဲ့အခ်ိန္… က်ဳပ္က ကြန္ပ်ဴတာစာစီနဲ႔အတူ စာရြက္ျဖဴအေကာင္းစားနဲ႔ေလ…။ သူကပဲ ဆက္ျပီး “မင္း ဒို႔ကို သိလား” လို႕ေမးပါတယ္။ က်ဳပ္က မသိပါဘူး လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့ “ မင္း မႏွစ္က မႏၱေလးအေဝးသင္ဌာနခြဲက Qualify ျဖစ္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ မဟုတ္လား” လို႔ ေမးျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္က မွန္ပါတယ္လို႔ ေျဖလိုက္တဲ့အခါ “ မႏွစ္က မႏၱေလးအေဝးသင္က Qualify ႏွစ္ေယာက္ ေပးျပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ Answer paper ေတြကို အေဝးသင္ရံုးခ်ဳပ္ကို ပို႔ေပးခဲ့ေၾကာင္း…၊ အဲဒီအခ်ိန္က သူဟာ အေဝးသင္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနရဲ႕ ဌာနမွဴး ျဖစ္ေၾကာင္း…၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကို Qualify ေပးသင့္-မေပးသင့္ သူတို႔ရဲ႕ paper ေတြကို အျပန္အျပန္ အလွန္လွန္ စနစ္တက် စစ္ေဆးခဲ့ေၾကာင္း… ၊ ေနာက္ဆံုး Qualify နဲ႔ ထိုက္တန္လို႔ သူတို႔မႏၱေလးက ႏွစ္ေယာက္ကို Qualify ေပးလိုက္ရေၾကာင္း… ဒါေၾကာင့္ ဒီ နံမည္ကို အခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနေၾကာင္း… စသည္ျဖင့္” က်န္တဲ့ ဆရာမႀကီးေတြကို ရွင္းျပေနပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္လည္း ေတာ္ေတာ္ကို အံ့ၾသသြားခဲ့ရပါတယ္။ ေရွးေရစက္ လို႔ ဆိုရေလမလား…။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မျမင္ဖူးၾကတဲ့ ဆရာ-တပည့္ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အခု သူက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနရဲ႕ ဌာနမွဴး ပါေမာကၡျဖစ္လာျပီး… က်ဳပ္က သူ႕ရဲ႕ မဟာဝိဇၨာအရည္အခ်င္းစစ္တန္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေလရဲ႕…။ အဆိုပါ ဆရာမႀကီးကား စိတ္ပညာရွင္ပီပီ က်ဳပ္ကို တကၠသိုလ္ အသိုင္းအဝိုင္းထဲ ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ တြန္းပို႔ေပးခဲ့သူ ဆရာမႀကီး ပါေမာကၡ ေဒၚခင္ေအးဝင္း ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

အျငိမ္းစားပင္စင္ ယူျပီးစ ဆရာမႀကီး ပါေမာကၡေဒၚေအးသန္းကေတာ့“ ဘာေၾကာင့္ ဒီ Personnel training ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္” ကို ေရြးခ်ယ္ ေရးခဲ့တာလဲ… ကေန အစျပဳလို႔ စာရြက္ေတြ တစ္ရြက္ျပီး တစ္ရြက္လွန္ကာ ေမးလိုက္တာ…Conclusion ေရာက္မွပဲ ရပ္ပါေတာ့တယ္။ သူတစ္ေယာက္တည္း ဒိုင္ခံ ေမးခဲ့တာေၾကာင့္ က်န္တဲ့ ဆရာမႀကီးေတြေတာင္ မေမးလိုက္ရပါဘူး။ က်ဳပ္ကေတာ့ သူေမးသမွ် ကိုယ္ေျဖတာကို ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ကာ “ဒီအတန္းကိုလည္း ေက်ာ္ျဖတ္နိဳင္ပါျပီေလ” ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ အားမာန္အျပည့္နဲ႔ နားေနရာ အခန္းဆီသို႔… နားေနရာ အခန္းဆီသို႔…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၅၆)

က်ဳပ္ ေရးျပီးသား လက္ေရးမူစာတမ္းငယ္ကို လိုတိုး-ပိုေလွ်ာ့ တည္းျဖတ္နိဳင္ဖို႔အတြက္ ႀကီးၾကပ္သူ ဆရာ့ထံ ဦးစြာ တင္ျပခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဆရာက Introduction အပိုင္းကိုသာ ျဖည့္စြက္-ႏွဳတ္ပယ္ လုပ္ခဲ့တာေၾကာင့္ မ်ားမ်ားစားစား ျပင္ဆင္ျခင္း မလုပ္ခဲ့ရပါဘူး။ ႀကီးၾကပ္သူဆရာက အိုေကျပီ ဆိုေတာ့ လက္ႏွိပ္စက္တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။ စာေမးပြဲျပီးလို႔ ေနာက္တစ္ရက္မွာ စာတမ္းငယ္တင္ျပျပီး လူေတြ႕စာေမးပြဲ ေျဖဆိုရမွာျဖစ္တာေၾကာင့္ စာေမးပြဲ မတိုင္မွီ အားလံုးျပီးစီးထားဖို႔ လိုေပသည္။ ဌာနက အဂၤလိပ္လက္ႏွိပ္စက္ တစ္လံုးမွာ က်ဳပ္လိုလူေတြက တန္းစီလို႔ ေစာင့္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းစာကို ရိုက္ေနၾက ဝဂၢီက လက္ႏွိပ္စက္မွာလည္း အျပည့္။ ကိုယ့္အတြက္ အခ်ိန္မွီ ရဖို႔မလြယ္။ စာတမ္းကို အခ်ိန္မွီ မတင္နိဳင္ရင္ ေရးေျဖစာေမးပြဲ ေအာင္ေစကာမူ က်ဴ-တူး စာေမးပြဲက က်ရွံဴးမည္သာ…။

အဲဒီလို အခက္အခဲေတြနဲ႔ အၾကံအိုက္ေနတာကို စေန-တနဂၤေႏြ ရက္္ေတြမွာ အလုပ္ကိစၥနဲဲ႔ ရန္ကုန္တက္လာတတ္တဲ့ စက္ရံုမွဴးႀကီး ကိုတိုးျမင့္ ေရွ႕မွာ ျငီးျပလိုက္မိပါတယ္။ သူကေတာ့ “ဟ…ေဟ့ေကာင္ရ.. အဲဒါ ဘာခက္လို႔တုန္း…၊ ပိုပို ကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ရိုက္ခိုင္းလိုက္ေပါ့…ကြ” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ဆိုရင္ ျမန္လည္း ျမန္တယ္… သပ္လည္းသပ္ရပ္တယ္… အခ်ိန္မွီလည္း ျပီးမယ္… မင္း မေျပာရဲရင္ ငါ ေျပာေပးမယ္လို႔ ဆက္ျပန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုတိုးျမင့္ ဟာ က်ဳပ္ အတြက္ေတာ့ အစ္ကိုလိုတစ္မ်ိဳး… တိုင္ပင္ေဖာ္သူငယ္ခ်င္းလို တစ္ဖံု ခင္မင္ရတဲ့ေက်းဇူးရွိသူပါ။ သူ ေျပာတဲ့ ပိုပို ဆိုတာက ရန္ကုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္မွ ပထမဆံုးအပတ္စဥ္ မဟာကြန္ပ်ဴတာသိပၸံ ဘြဲ႕ရေတြထဲက တစ္ေယာက္ပါ။ အခု ဂ်ပန္ျပန္ ပါေမာကၡႀကီး ေဒါက္တာ ေဒၚေစာစႏၵာ နဲ႔ တစ္ပတ္စဥ္တည္းေပါ့။

က်ဳပ္က မပို လို႔ ေခၚတဲ့ သူမဟာ အဲဒီအခ်ိန္က မိခင္ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ မျဖစ္ခင္.. လမ္းသံုးဆယ္မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ACE ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းေက်ာင္းမွာ နည္းျပဆရာမ လုပ္ေနတာပါ။ ကိုတိုးျမင့္ႀကီးက သူမကို ပိုးေနတာေၾကာင့္ သူ လမ္းသံုးဆယ္ သြားတိုင္း က်ဳပ္က အေဖာ္အျဖစ္ လိုက္ရပါတယ္။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕စာတမ္းကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ လွလွပပ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ အခ်ိန္မွီ ပံုေဖာ္လိုက္နိဳင္တာပါဘဲ။ တကယ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုတိုးျမင့္ နဲ႔ မပို ရယ္…။ ေနာက္ျပီး ဒီစာတမ္းငယ္ အခ်ိန္မွီ ျပင္ဆင္ျပီးစီးနိဳင္ဖို႔အတြက္ မပိုကို ကူညီကာ ကြန္ပ်ဴတာ စာစီေပးခဲ့တဲ့ အမည္မသိတစ္ေယာက္ကိုလည္း အထူးပင္ ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၅၅)

က်ဳပ္ရဲ႕ Term paper စာတမ္းငယ္ ႀကီးၾကပ္သူက ယခု ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ ပါေမာကၡ ျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာ ဦးေအးေက်ာ္ပါ။ က်ဳပ္က ရန္ကုန္ေက်ာင္းထြက္ မဟုတ္တာေၾကာင့္လည္း ဆရာနဲ႔ မသိသလို… က်ဴ-ဝမ္း မွာလည္း ေက်ာင္းပ်က္တာ မ်ားတာေၾကာင့္ ဆရာနဲ႔ မရင္းႏွီးပါဘူး။ ျမင္ဘူးယံုေလာက္ပါဘဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က ဆရာတို႔မိသားစုဟာ မိန္းထဲက ဆရာမႀကီး ပါေမာကၡ ေဒၚေအးသန္း ရဲ႕ ျခံဝင္းအတြင္းက သီးသန္႔အိမ္ေလးမွာ ေနၾကပါတယ္။ စာတမ္္းငယ္ေခါင္းစဥ္ ေရြးခ်ယ္ တိုင္ပင္ညွိႏွိဳင္းရန္အတြက္ ဆရာ့အိမ္ကို ဆရာနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ျပီးသား ျဖစ္တဲ့ ကိုေသာင္းၾကည္တို႔အဖြဲ႕က လိုက္ပို႔ပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဆရာက စာတမ္းငယ္အတြက္ ျဖစ္နိဳင္ေျခ ရွိတဲ့ ေခါင္္းစဥ္ေတြကို စဥ္းစားသံုးသပ္ျပပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ က်ဳပ္ ဖတ္ဖို႔ စာအုပ္သံုးအုပ္ ထုတ္ေပးလိုက္ျပီး ေနာက္တစ္ေခါက္လာရင္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ နဲ႔ Format အၾကမ္းကိုပါ ေရးျပီး ယူခဲ့ဖို႔ မွာလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္လေလာက္အၾကာ စာတမ္းေခါင္းစဥ္ အတည္ျပဳခ်က္ ရယူဖို႔အတြက္ ဆရာ့ဆီကို သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ဆရာတို႔မိသားစုက ပညာေရးတကၠသိုလ္ဝင္းထဲက ဆရာႀကီး ေဒါက္တာထြန္းသန္း ရဲ႕ အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ေရာက္ရွိလို႔ေနပါျပီ။ ဆရာမႀကီး ေဒၚေအးသန္း အျငိမ္းစား ယူသြားတာေၾကာင့္ မူလေနတဲ့ အိမ္ကေန ဖယ္ေပးလိုက္ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာဟာ ဆရာမႀကီးရဲ႕ကားကိုပဲ ဆက္လက္ ေမာင္းေပးေနရတာေၾကာင့္ ည ၈ နာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္မွ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္တတ္ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ဆင္ဆာ ရွိတဲ့ေန႔ဆိုရင္ေတာ့ ည ၁၀ နာရီေလာက္မွ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ “တပည့္က အလုပ္မ်ား… ဆရာကလည္း မအား” ဆိုေတာ့ ထိေတြ႕ရတဲ့အခ်ိန္က အင္မတန္ နည္းလွပါတယ္။ ေတြ႕ရတဲ့အခ်ိန္က ဆရာေရာ-တပည့္ေရာ တေန႔တာအလုပ္ေတြ ပင္ပမ္းလို႔ ႏြမ္းနယ္လွတဲ့ ည ၈ နာရီ ဝန္းက်င္…။ ေနရာကေတာ့ ရန္ကုန္အေဝးသင္ မိန္းေပါက္ အဝင္ဝက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာေပါ့။ ဒါေတာင္မွ ဆရာ ျပန္မလာမခ်င္း ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေစာင့္ေနတတ္တဲ့ တပည့္ေက်ာ္ကို အားနာလို႔ အျပင္က ျပန္ေရာက္လာတာနဲ႔ သူ႕မိသားစုကို ႏွဳတ္ဆက္ျပီး စာ ရွင္းဖို႔အေရး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို လိုက္ပါေပးခဲ့သူက ဆရာပါ။ တခါတရံ အလိုက္ကန္းဆိုး မသိတတ္တဲ့ တပည့္ေက်ာ္က “သူေရးခ်င္တာေတြ… သူလုပ္ခ်င္တာေတြ” ကို အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ရွင္းျပေနတဲ့အခ်ိန္ ဆရာက စီးကရက္ လက္ၾကားညွပ္လို႔ ငိုက္ေနတတ္ျပီ။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ တပည့္ေက်ာ္ကလည္း ဆရာ စာရွင္းျပေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မငိုက္ရဲတာေၾကာင့္ တဝါးဝါး သန္းလို႔ ဆရာ့ကို ဒုကၡေပးေနတတ္ျပီ။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သမား စာတမ္းအေၾကာင္းကို ရပ္လို႔ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေျပာရင္း လမ္းခြဲလိုက္ၾကတာေပါ့။

စာတမ္းေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတမ္းမွာ ပါဝင္သင့္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ႀကီးၾကပ္သူ ဆရာရဲ႕ အတည္ျပဳခ်က္ ရယူျပီးတဲ့ေနာက္မွာ စာတမ္းေရးဖို႔ အခ်က္အလက္ စုေဆာင္းရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စာၾကမ္း ေရးနိဳင္သေလာက္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ စာတမ္းတစ္ေစာင္လံုးအတြက္ အေခ်ာကိုေတာ့ သၾကၤန္ရံုးပိတ္ရက္မွာ ေရပက္ခံ ထြက္မလည္ေတာ့ပဲ စာတမ္း အျပီးေရးမယ္ဆိုျပီး အားခဲလို႔ ေနခဲ့တာေပါ့။ သၾကၤန္ အႀကိဳေန႔ကတည္းက ေန႔ေရာ-ညေရာ ေရးခဲ့တဲ့ စာတမ္းငယ္ဟာ အတက္ေန႔မွာေတာ့ ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ စာတမ္း ျပီးေျမာက္ျခင္း ေအာင္ပြဲအျဖစ္ Grand royal whisky ကို ေသာက္ထည့္လိုက္တာ ေနာက္ေန႔မနက္ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ႀကီးမွာ ကမာရြတ္ ဘူတာရံုလမ္းက ေဆးခန္းတစ္ခုမွာ ေန႔တစ္ဝက္ေလာက္ ဆလိုင္းတန္းလန္းနဲ႔ နားေနခဲ့ရပါေၾကာင္း…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၅၄)

က်ဴ-တူး (Q-2) မွာေတာ့ ေမဂ်ာ ေလးဘာသာ အျပင္ Term paper ေခၚ စာတမ္းငယ္ တစ္ေစာင္ ထပ္လို႔ တိုးလာျပန္ပါတယ္။ အတန္းမမွန္ေပမဲ့ မင္းေဇာ္ဦးရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ စာေတြက က်ဳပ္လက္ထဲမွာ အျမဲတမ္းရွိေနျပီး ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ဖတ္နိဳင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရတာေပါ့။ အလုပ္က ေမာေမာနဲ႔ ျပန္လာ… ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ျခင္ေထာင္ ခ်ကာ အိပ္ယာေပၚမွာ လွဲရင္း ဖတ္တာေၾကာင့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ စာတစ္ပိုဒ္ေလာက္နဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာက မ်ားပါတယ္။ အလုပ္ကလည္း စားပြဲမွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ထိုင္ျပီး လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မဟုတ္ပဲ… စာရြက္စာတမ္းကိုင္ကာ ဟိုေျပး-ဒီေျပး လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ဆိုေတာ့ အနည္းနဲ႔ အမ်ား ပင္ပန္းပါတယ္။ အဲဒီအထဲ ကိုယ့္မိခင္ အလုပ္ကို ေသျခာမေလ့လာပဲ ဂြင္ ရွာဖို႔သာ သိတဲ့ တာဝန္ခံ ငရစ္-ငညစ္ေတြနဲ႔သာ ေတြ႕လို႔ကေတာ့ စိတ္ညစ္ရျပီသာ မွတ္ေပေတာ့…။

စာဖတ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္တာ မ်ားလာေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူးဆိုျပီး အျခားနည္းလမ္း ရွာရပါေတာ့တယ္။ အိပ္ခ်င္ရင္ အိပ္ျပီး… နိဳးတဲ့အခ်ိန္ စာဖတ္တဲ့အက်င့္ပါ။ က်ဳပ္နဲ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အဆင္ေျပပါတယ္။ တစ္ခုရွိတာက ဒီနည္းလမ္းက မီးေခ်ာင္းကို တစ္ညလံုး ဖြင့္ေပးထားရတာပါ။ က်ဳပ္ေနတဲ့အေဆာင္က ည ၁၁ နာရီ ထိုးရင္ မီးပိတ္ရတာေၾကာင့္ ပိုင္ရွင္နဲ႔ေတာ့ စကားေျပာခဲ့ရတာေပါ့။ ပထမ တစ္ပတ္ေလာက္မွာ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အန္တီေအးတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက မီး တစ္ညလံုး ဖြင့္တာကို ဘာမွမေျပာၾကေပမဲ့… ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အျခားအေဆာင္ေနတဲ့သူေတြနည္းတူ ည ၁၁ နာရီ ထိုးရင္ မီးပိတ္ဖို႔ ေခၚေျပာပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “အလုပ္ လုပ္ရင္း ေက်ာင္းတက္ေနရတာေၾကာင့္ စာကို အလုပ္ျပီးတဲ့ ညအခ်ိန္မွသာ ဖတ္နိဳင္ေၾကာင္း…၊ စာကို ႀကိဳးစားဖတ္ေပမဲ့ ေန႔ခင္းက အလုပ္ ပင္ပမ္းတဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ ေစာေစာအိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္ျပီး ထိေရာက္မႈမရွိေၾကာင္း…၊ ဒါေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ အိပ္လိုက္ျပီး နိဳးတဲ့အခ်ိန္ဖတ္နိဳင္ဖို႔ မီးကို တစ္ညလံုး ဖြင့္ထားရေၾကာင္း…၊ ဒီ က်ဴ-တူး အတန္းက က်ရင္ ထြက္ရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ နားလည္ေပးေစခ်င္ပါေၾကာင္း” စသျဖင့္ ငိုျပရတာေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ကလည္း က်ဳပ္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့သူေတြ ပံုမွန္အတိုင္း ည ၁၁ နာရီ ထိုးရင္ မီးပိတ္ ဆိုတဲ့အမိန္႔ကို ဆက္လက္ ခ်မွတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဒီအတန္းမွာေတာ့ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးရီ အတန္းကို တခါတေလ စီနီယာနည္းျပ ဆရာမ ေဒၚရီရီခိုင္က ဆရာမႀကီးကိုယ္စား ဝင္သင္တတ္ပါတယ္။ ဆရာ ဦးခင္ျမင့္ အာရိုက္တာကို ျငိမ္ျပီး ေငးေနေအာင္ နားေထာင္ေနခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ စာေမးပြဲအတြက္ ဘာဖတ္ရမွန္း မသိျဖစ္ခဲ့တာ ဒီအတန္းေပါ့ဗ်ာ…။ က်ဳပ္ အလုပ္အားလို႔ ေက်ာင္းထဲေရာက္တိုင္း ဆရာ့အခ်ိန္နဲ႔ တိုးတာက မ်ားပါတယ္။ ဆရာ ဦးခင္ျမင့္ ဂ်ပန္ကို သံုးလသင္တန္း သြားေတာ့ ဆရာ႔ကိုယ္စား ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္းက သင္ပါတယ္။ က်ဳပ္က ေက်ာင္းမမွန္ေပမဲ့ ဘယ္ဘာသာရပ္ကို ဘယ္သူေတြ သင္တယ္…၊ ဘယ္ဆရာ-ဆရာမက ဘယ္သူ ဆိုတာကိုေတာ့ ေမးျမန္း ေလ့လာ ထားရတာေပါ့ဗ်ာ…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၅၃)

က်ဴ-ဝမ္း ကို ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ပဲ ေက်ာ္ျဖတ္ကာ က်ဴ-တူး (Q 2) ကို ေရာက္ရွိလို႔ လာခဲ့ျပန္ပါျပီ။ က်ဴ-တူး ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွလံုးလမ္းေၾကာင္းမွာ ကၽြန္းခံေနတဲ့ က်ဳပ္အတြက္ ႏွလံုးသားဒဏ္ရာေလး တစ္ခုလည္း ထပ္မံလို႔ ရရွိခဲ့ျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ က်ဴ-ဝမ္း အတန္းက အျမဲတမ္း ျမန္မာလို ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္ ဝတ္တတ္တဲ့ တစ္ေယာက္ကို စိတ္ဝင္စားမိခဲ့တာက အစေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္က သူ႕ကို တခါတရံမွ ေတြ႕တတ္ေပမယ့္… သူမလည္း မဆိုးပါဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ အေဝးသင္ကေဘာ္ဒါေတြကို ေျပာေနၾကပါ။ အဲဒီမွာေပါ့… က်ဳပ္ေဘာ္ဒါေတြ ျဖစ္တဲ့ အိတၳိယ (ဣိတၳိယ) ပါရဂူ ကိုသိန္းေဇာ္ နဲ႔ ကိုေသာင္းၾကည္ တို႔က သူမနဲ႔ေတြ႕တိုင္း က်ဳပ္ကိုယ္စား ရန္ကုန္ေလနဲ႔ ရိုက္ၾကတာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ သူမက က်ဳပ္ကို ေလ့လာေနတဲ့အခ်ိန္… က်ဴ-ဝမ္း စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးရက္ ေျဖအျပီး လွည္းတန္းလမ္းဆံုမွာ အတူတူ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ၾကပါတယ္။ ကိုေသာင္းၾကည္က မသိမသာ တစ္မ်ိဳး… သိသိသာသာ တစ္ဖံု က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဇြတ္တြန္းေနတဲ့အခ်ိန္ ကိုေမာင္ေမာင္နိဳင္ႀကီး ေရာက္လာျပီး “ကိုမိုးစံ ဒီေန႔ ေနာက္ဆံုးရက္ေလ… ေတာင္ႀကီးကို သြားၾကမယ္ ဆိုျပီး အမူအရာနဲ႔ေသာက္မယ့္ပံု လုပ္ျပကာ” အျပင္မွာပဲ မတ္တတ္ရပ္လို႔ ေစာင့္ေနပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ကလည္း“အိုေက… သြားၾကတာေပါ့” ဟု ဆိုကာ အားလံုးကို ခ်န္ထားရစ္လို႔ ႏွစ္ေယက္သမား မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိတဲ့ “ေတာင္ႀကီးစားေသာက္ဆိုင္” ကို ျမန္းၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ကိုသိန္းေဇာ္ နဲ႔ ကိုေသာင္းၾကည္က မေသာက္တတ္ၾကေသးတာေၾကာင့္ ေနရစ္ခဲ့ၾကပါတယ္ (တကယ္ေတာ့ ကိုသိန္းေဇာ္ကလည္း ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ၾကံေနတယ္ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းၾကမွ သိခဲ့ရတာပါ)။ က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က ရမ္ တစ္ပိုင္း မွာကာ ဝက္နံရိုးေၾကာ္-မႈိကဇြန္း တို႔နဲ႔ ျငိမ့္လို႔ ေနၾကတာေပါ့။

က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္ ရမ္တစ္ပိုင္း မွာလို႔ ခတ္ေထြေထြ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္.. ကိုေသာင္းၾကည္ ေရာက္လာျပီး “ခင္ဗ်ား… ေတာ္ေတာ္မိုက္တဲ့လူဘဲ…၊ က်ဳပ္တို႔ အေျပာေကာင္းလြန္းလို႔ ေကာင္မေလးက ခင္ဗ်ားကို အမွတ္ေပးေနတာ ငါးဆယ္ရာခိုင္ႏွဳန္းေလာက္ အိုေကေနျပီ…၊ အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဒီေန႔လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ “ရွင္တို႔လူက အရက္သမားပဲ” ဆိုျပီး ဇီးရိုး (သံုည) ျပန္ေရာက္သြားျပီဗ်ာ…” လို႔ မခ်ိတင္ကဲ ေျပာရွာပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ကိုေမာင္ေမာင္နိဳင္ႀကီးကို “ခင္ဗ်ားလည္း အရိပ္အကဲ နားမလည္တဲ့ ေတာ္ေတာ္ အသံုးမက်တဲ့လူ” လို႔ ျပစ္တင္ႀကိမ္းေမာင္းပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေထြေထြေလးနဲ႔ ျပံဳးကာ“ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အျပစ္မတင္ပါနဲ႔ဗ်ာ…၊ အရက္ ေသာက္တတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို အရက္သမားလို႔ ထင္မွတ္ျပီး ျငင္းပယ္လိုက္တဲ့ သူမရဲ႕ တုန္႔ျပန္ခ်က္ကို က်ေနာ္ ေက်နပ္ပါတယ္…။ မရိွတာကို အရွိဟန္ေဆာင္၊ မခ်စ္တာကို အခ်စ္ဟန္ေဆာင္လို႔ … ေသာက္တတ္တာကို မေသာက္တတ္ဟန္ေဆာင္ကာ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမာတၱာတရားကို ရယူဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ ေယာက်္ားေတြထဲမွာ က်ေနာ္ မပါဘူးဗ်…” လို႔ ဆိုလိုက္ပါတယ္။ ကိုေမာင္ေမာင္နိဳင္ကေတာ့ မူးမူးနဲ႔ လက္ခုပ္တီးလို႔ က်ဳပ္အဆိုကို ေထာက္ခံေနေလရဲ႕…။

တကယ္ေတာ့ မိန္ခေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူတို႔ေရွ႕မွာ သူတို႕ေျပာသမွ် ေခါင္းျငိမ့္တတ္ျပီး ကြယ္ရာမွာ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့သူကိုသာ အမွတ္ ပိုေပးခ်င္ၾကဟန္ တူပါတယ္။ သေဘာက်ၾကဟန္ တူပါတယ္။ ေနာက္ျပီး က်ဳပ္အထင္ ေျပာရရင္ သူတို႔ဟာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို ဓမၼဓိဌာန္က်က် အကဲခတ္ေလ့ မရွိၾကပဲ လတ္တေလာအျမင္နဲ႔ လက္ခံဆံုးျဖတ္တတ္ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ေဘာ္ဒါ ငွက္ဖ်ားပါရဂူ ဗိုလ္ေအာင္သီ စကားကို ကိုးကားလို႔ မိန္းခေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ “ မ်က္စိတစ္ေမႊးအဆံုး” ကိုသာ ျမင္နိဳင္စြမ္း ရွိသူေတြပါဟု ဆိုခဲ့ပါလွ်င္…၊ ဆိုခဲ့ပါလွ်င္…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၅၂)

က်ဴ-ဝမ္း စာေမးပြဲ ေျဖခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အလုပ္ကေန ခြင့္ ႏွစ္ပတ္ယူလိုက္ပါတယ္။ စာေမးပြဲ မတိုင္မွီ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကို ေန႔ေရာ ညပါ စာအျပင္းအထန္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ ရစဥ္ကတည္းက စာေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးမႈရွိေအာင္ ေန႔စဥ္ ပံုမွန္ ဖတ္ခဲ့တာေၾကာင့္လည္း ကိုယ္လုပ္သေလာက္ ရခဲ့ပါတယ္။ မလုပ္လို႔ကလည္း မရဘူးေလ။ ဒီအတန္းက က်ရင္ ထြက္ရမယ္။ ထြက္ရရင္ ဘယ္ေသာအခါမွ မဟာတန္း တက္ခြင့္မရနိဳင္ပါ။ မဟာတန္း တက္ခြင့္ မရရင္ မဟာဘြဲ႕ ဆိုတာ ေဝးျပီေပါ့။ မဟာဘြဲ႕ မရွိရင္ တကၠသိုလ္ဆရာ ျဖစ္ဖို႔ မလြယ္…။ တကၠသိုလ္ဆရာ မျဖစ္ရင္ က်ဳပ္ရဲ႕အိပ္မက္ထဲက ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ “နိဳင္ငံျခားျပန္ တကၠသိုလ္ကထိကဆရာ ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္” ျဖစ္လာဖို႔ကေတာ့ ေဝးသည္ထက္ ေဝးျပီေပါ့။ က်ဳပ္ဘဝနဲ႔ အင္မတန္ အလွမ္းေဝးကြာလွျပီး ဘယ္လိုမွ ျဖစ္မလာနိဳင္တဲ့ ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္ ဆိုတဲ့ ပံုရိပ္ကို စိတ္ကူးနဲ႔ ရုူးလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးခဲ့ဖူးပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ အကယ္၍မ်ား ကံၾကမၼာ မ်က္ႏွာသာေပးလို႔ အခြင့္အလမ္း ေပၚေပါက္လာခဲ့ရင္ ကိုယ့္ဘက္က ျပည့္စံုေနဖို႔ လိုအပ္တယ္ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အတင္းအားေပးလို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာေပါ့။

ထိုမွတစ္ဖန္ အေဝးသင္ ေက်ာင္းသားေတြ မ်က္ႏွာမငယ္ဖို႔အေရး ဇာတိစိတ္ေတြ တက္ၾကြလို႔ ႀကိဳးစားကာ သက္ေသျပလိုတဲ့ စိတ္ေတြကလည္း ရင္နဲ႔အျပည့္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္နားနဲ႔ ၾကားခဲ့ရတဲ့ “အေဝးသင္ကလာတဲ့သူေတြ မဟာတန္း တက္ဖို႔ အဆင့္ မမွီဘူး” ဆိုတဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာ တကၠသိုလ္ဆရာ-ဆရာမေတြရဲ႕ ေကာက္ခ်က္ခ် ဆြဲယူမႈ စကားသံေတြက က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ တိိမ္ျမဳတ္ေနတဲ့ လိုအင္ဆႏၵခလုတ္ေလး(Drive)ကို မထိတထိ ႏွိဳးဆြ (Motivate) ေပးခဲ့တာပါ။ မညာတမ္း ဝန္ခံရရင္ အဲဒီ ႏွိဳးဆြမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တဲ့ “ ငါတို႔ အေဝးသင္ကလူေတြ မညံ့ဘူး ဆိုတာ သူတို႔ လက္ခံလာနိဳင္ေအာင္ ျပရမယ္” ဆိုတဲ့ လိုအင္ဆႏၵ (Desire)ဟာ တစ္စထက္ တစ္စ ပိုျပီး ႀကီးမားလာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူတို႔ သိပ္ အထင္ႀကီးတဲ့ ဂုဏ္ထူးတန္းက ကေလးေတြထက္ သာလြန္ရမယ္ ဆိုတဲ့အဆင့္ထိ ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ခဲ့ပါတယ္။

အမွန္က ဒါဟာ ရင္ထဲက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဆႏၵ သက္သက္ရယ္ပါ။ ဒီ ဆႏၵကို ျပည့္ဝေအာင္ ျဖည့္စီးေပးနိဳင္ဖို႔ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖၚမယ့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ (Performance) က လိုပါေသးတယ္။ ဆႏၵ နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ တစ္ထပ္တည္း က်ေအာင္ အေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔ဆိုတာ မေရရာတဲ့ ဒီေလာကႀကီးမွာ အင္မတန္ ခက္ခဲလွပါတယ္။ လူေတြဟာ ဆက္ဆံေရးသတၱဝါ ျဖစ္တာနဲ႔ အညီ မိမိေနထိုင္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ သဟဇာတ ျဖစ္ဖို႔ ကိုယ့္ဆႏၵကို ေရစုန္မွာ ေမွ်ာကာ အလြယ္တကူ လုိက္ခ်င္ၾကေပမယ့္… ခက္ခဲတဲ့ ေရဆန္ကိုေတာ့ ျပန္ကာ ဆန္မတက္ခ်င္ၾကတာ ဓမၼတာပါ။ လူသားထဲက လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္ေရာ ေရဆန္ကို ကန္လို႔ ဆန္နိဳင္ပါ့မလား..၊ ဆန္နိဳင္ပါ့မလား…။