က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၆၃)

M-2 ေရာက္ေတာ့ လစာျပည့္နဲ႔ ခြင့္ ဆက္မေပးတာေၾကာင့္ အလုပ္မွ အျပီးပိုင္ နားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းျပီးလို႔ အလုပ္ ျပန္ဝင္မယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္မေရြး ႀကိဳဆိုလွ်က္ပါလို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္က အဲဒီလို ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္ျပီး မိုက္ရူးရဲ ဆန္စြာ ပညာဆက္သင္ဖို႔ ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္… ဂုဏ္ထူးတန္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္ (H-3) ကို ဒုတိယတန္း ပထမအဆင့္ (Second class first division) က တစ္ဦးတည္း ေအာင္ျမင္ခဲ့သူ ရန္ကုန္သား လူေတာ္ေလး ကိုေဇာ္ရွင္းက စီးပြားေရး လုပ္မယ္ဆိုျပီး ေက်ာင္းက ထြက္ခြာသြားခဲ့ျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာေတာ့ “ေအာ္… ငါမ်ား မွားေနျပီလား…” ဆိုတဲ့ သံသယ အေတြးေတြ တစ္ေလွႀကီးနဲ႔ေပါ့…။ ေဇာ္ရွင္းဟာ တကယ္လည္း (က်ဳပ္အထင္) လူေတာ္္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ မဟာတန္းကို ျပီးေအာင္တက္ဖို႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ စည္းရံုးတိုက္တြန္းခဲ့ပါေသးတယ္။ ရွဳိင္းဟုတ္ကုမၸဏီက ေရာဂါေပါင္းစံု ေပ်ာက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ “လင္ဇီးေဆး” အေရာင္းကိုယ္စားလွယ္ေတြရဲ႕ အခုပဲ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ရေတာ့မွာလိုလို မုသားအေျပာေတြကို ယံုၾကည္မႈ လြန္ကဲခဲ့တာေၾကာင့္ ဟိုမေရာက္-ဒီမေရာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ရသူပါ။

ဒီ M-2 မွာဘဲ က်ဳပ္ဘဝကို အရြယ္လြန္မွ ရင္ခုန္ လွဳပ္ရွားေစခဲ့တဲ့ သူမကို စတင္ေတြ႕ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ “ရင္ခုန္မိတာ အခ်စ္” လို႔ ဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္ တကယ္ကို ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အလုပ္က မရွိေတာ့ ေက်ာင္းမွာ တစ္ေနကုန္ ေန…၊ အရွည္ႀကီး နဲ႔ ဦးခ်စ္ကို တစ္လွည့္စီ ထိုင္…၊ အတန္းမရွိရင္ လိုက္ဘရီသြား စာဖတ္…၊ စာဖတ္ ေကာင္းေနတုန္း ညေန သံုးနာရီေလာက္ဆိုရင္ စာဖတ္ခန္းေဘးပတ္လည္ (က်ဳပ္အနီး) က ျပဴတင္းေပါက္ေတြကို အသံေပးရင္း လာပိတ္တတ္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္က အမ်ိဳးသမီးဝန္ထမ္းေတြကို စိတ္ထဲက ေမာတၱာပို႔ကာ မေက်နပ္-ေက်နပ္နဲ႔ ျပန္ခဲ့ရ…။ တခါတရံ အဓိပဓိလမ္းမႀကီးကို ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္…၊ တခါတေလေတာ့ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးဆီ သြား..ကိုင္ၾကည့္…၊ တခါတရံ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမ အနီးက ခုံတန္းေလးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္လို႔ ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ႔ ဟိုေငး ဒီေငးေပါ့…။ တကယ္ကို ငယ္မူျပန္ကာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ရဲ႕ အရသာကို အျပည့္အဝ ခံစား စံစား ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ M-2 First semester ရဲ႕ တစ္ေန႔မွာေပါ့…။ က်ဳပ္တို႔ အဖြဲ႕ မနက္ပိုင္းအတန္းျပီးလို႔ ထမင္းစားဖို႔အေရး အရွည္ႀကီး တို႔ ျမစႏၵာ တို႔ဆီ သြားဖို႔ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းအလာ… က်ဳပ္တို႔ ရာမညေဆာင္ေရွ႕က ကြက္လပ္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဖင္ေကာက္ ဗင္ကားတစ္စီးက ရြံ႕ႏြံထဲ နစ္ေနပါေတာ့တယ္။ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္က ကားေမာင္းတဲ့ထိုင္ခံုမွာ ေနရာယူျပီး က်န္တစ္ေယာက္နဲ႔ ခတ္ေတာင့္ေတာင့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ကားကို တြန္းကာ ႀကိဳးစား ထုတ္ယူေနၾကေပမဲ့ ကားက မူလေနရာမွ တစ္လက္မမွ မေရြ႕…။ ဒီျမင္ကြင္းကို ေတြ႕ေနရတဲ့ က်ဳပ္က ကိုယ္တိုင္ကားေမာင္းေနတဲ့သူဆိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တယ္ေလ…။ “ကားကို ဝိုင္းဝန္း ကူတြန္းေပးၾကစို႔” လို႔ က်ဳပ္ အဖြဲ႕ကို ေဆာ္ၾသလိုက္ျပီး က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေတာသားပီပီ ပုဆိုးကို ခတ္တိုတို ျပင္ဝတ္လိုက္ပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႕က ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ကားဆီကို တန္းသြားျပီး ညာသံေပးလို႔ တြန္းေပးလိုက္တာ ၉က/..... အျဖဴေရာင္ ကားကေလးလည္း မရဏရႊံ႕ႏြံတြင္းမွ လြင့္ထြက္လို႔ သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ကူညီမႈေပးခဲ့သူ က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႕ကို ေက်းဇူးတင္စကားေတြ အထပ္ထပ္ေျပာရင္း က်န္ရစ္ခဲ့သူ အဆိုပါ ကားပိုင္ရွင္မေလးကား က်ဳပ္ ႏွလံုးသားကို ဆြဲရမ္း လႈပ္ခါ သြားေစခဲ့သူ… သူမ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ဆိုလွ်င္…၊ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ဆိုလွ်င္…။