က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၆၀)

အိမ္ေလးကို ျပန္ေဆာက္ဖို႔ ကိုသန္းဝင္းတို႔ လက္သမားအဖြဲ႕ကို ပံုအပ္လိုက္ေပမဲ့ ျမန္ျမန္ျပီးခ်င္တာေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ ဝင္လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ အိမ္ျပီးျပန္ေတာ့ ျခမစားရေလေအာင္ ေရနံဂ်ီး သုတ္ရျပန္ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ တန္းလ်ား-စားပြဲ တစ္စံုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ အသစ္တစ္လံုး၊ မိသားစု တစ္စုစာ ပုဂံခြက္ေယာက္… စသျဖင့္ အကုန္ အသစ္ျပန္လည္ ထူေထာင္ရပါတယ္။ က်န္ရွိေနတဲ့ အိမ္ေနာက္ေဖး ေျမကြက္လပ္က်ယ္ႀကီးကိုလည္း က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ဆင္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ ေျမာင္းေတြ ေသျခာ ေဖၚျပီး ခရမ္းပင္ေတြ စိုက္ျပပါတယ္။ ကိုယ္စိုက္ထားတဲ့ အပင္ေလးေတြကို ေန႔စဥ္ ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ရင္း အေဖ့ကို အေသာက္ေလွ်ာ့ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ပါ။

ဒီတစ္ခါ စားစရာမရွိရင္ အိမ္ဝိုင္းကို ေရာင္းမစားဖို႔ေတာ့ အေသအျခာ မွာရတာေပါ့ဗ်ာ…။ ပိုက္ဆံလိုရင္ လွမ္းမွာဖို႔နဲ႔ အေသာက္ကိုလည္း ေလွ်ာ့ဖို႔ ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာရပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ကေလးေတြကိုလည္း စာေမးပြဲျပီးတာနဲ႔ အလွည့္က် အလည္ လႊတ္ေပးမယ္႔အေၾကာင္း…၊ မၾကာခင္ကာလမွာ မိသားစုအားလံုး ရန္ကုန္ျမိဳ႕ႀကီးမွာ တစုတစည္းတည္း ေနထိုင္နိဳင္ေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အသက္ရွည္ေအာင္ အခုကတည္းက အေသာက္ေလး နည္းနည္းပါးပါး ေလွ်ာ့ထားေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ရပါတယ္။ စားဝတ္ေနေရးအတြက္လည္း ရြာက က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ေစ်းဆိုင္ပိုင္ရွင္ေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ မိတ္ဖြဲ႕ကာ သူ အလိုရွိသမွ် ဆီ၊ ဆန္၊ ဆားကအစ တိုလီမုတ္စ အဆံုး အေၾကြး ေပးၾကဖို႔ ညွိေပးခဲ့ရတာေပါ့။ အေၾကြးကိုေတာ့ ႏွစ္လတစ္ၾကိမ္- သံုးလတစ္ၾကိမ္ အဆင္ေျပသလို က်ဳပ္က ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္ ဆိုတဲ့ ကတိခံဝန္ခ်က္နဲ႔ပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရယ္…။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ၈ တန္းေလာက္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ နဲ႔ က်ဳပ္ကို စ ရင္ အဖက္မတန္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ႔သလို… မေတာ္တဆ လမ္းမွာ ဆံုေတြ႕ၾကရင္ေတာင္ လမ္းက်ယ္ရင္ အေဝးက ေရွာင္သြားေလ့ရွိျပီး လမ္းက်ဥ္းရင္ေတာ့ ေနာက္ျပန္ေကြ႕သြားတတ္တဲ့ ရြာ့မ်က္ႏွာဖံုး ပန္းႏြယ္နဲ႔ ျပန္လည္ ဆံုစည္းနိဳင္မယ့္ အခြင့္အလမ္းေလးေတြ ၾကံဳခဲ့ရပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအျပဳအမူအတြက္ သူမကို အျပစ္မတင္လိုပါဘူး။ ေငြေၾကး ဥစၥာဓနကိုသာ တန္းဖိုးထားတတ္တဲ့ က်ဳပ္တို႔ရြာရဲ႕ဓေလ့စရိုက္ကိုသာ ရိုးမယ္ဖြဲ႕ရမွာပါ။ ဒီလို ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ က်ဳပ္လိုလူတစ္ေယာက္နဲ႔ စၾကေနာက္ၾကတာကို ဘယ္လူဂုဏ္တန္ အသိုင္းအဝိုင္းကမွ လက္ခံနိဳင္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္းပဲ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူမနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါတိုင္း က်ဳပ္ကပဲ အရင္ဦးေအာင္ ေရွာင္ေပး- ေနာက္ဆုတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ရြာက ထြက္လာသည္အထိေပါ့…။

ရြာက ေဆြမ်ိဳးေရႊမ်ိဳးေတြက ဒိတၳိ လို႔ ကင္မြန္းတတ္ၾကတဲ့ က်ဳပ္ကို သူမလည္း အေဝးကေန နားစြင့္လို႔ အကဲခတ္ေနခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ အေဝးသင္ စာေမးပြဲေျဖရင္း ႏွစ္စဥ္ ရြာျပန္တဲ့ အခါတိုင္းမွာလည္း ေမးေျပာ ေခၚထူး အဆင့္ေတာင္ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ “သူက ေက်ာင္း ဘယ္ေတာ့ ျပီးမွာလည္း” ဆိုတဲ့ အေမးေလးနဲ႔အတူ သူမရဲ႕သေဘာထား ဆႏၵေတြကို ဖိုးလမင္းႀကီးက တစ္ဆင့္ အမွာစကားေတြ ပါးလာပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ဘဝအေျခအေနက မလွပေသးတာမို႔ အဝါေရာင္ မ်ဥ္းက်ားမွာ ရပ္လို႔ ေစာင့္ေနခဲ့တာေပါ့…၊ ေစာင့္ေနခဲ့တာေပါ့…။