က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၆၂)

က်ဳပ္တို႔ M-1 first semester တက္ေနစဥ္မွာပဲ တကၠသိုလ္ ဆရာ-ဆရာမေတြ အလုပ္ခန္႔လိုက္တာေၾကာင့္ က်ဳပ္ နဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင္နိဳင္ကလြဲရင္ အားလံုး ဆရာ-ဆရာမေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။ က်ဴရွင္ဆရာ ကိုေမာင္ေမာင္နိဳင္ကို ဘာေၾကာင့္ ဒီဆရာအလုပ္ကို မေလွ်ာက္ခဲ့သလဲဆိုတာကို မေမးခဲ့မိ။ ဆရာ-ဆရာမေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကေပမယ့္ တာဝန္က်ရာ သက္ဆိုင္ရာတကၠသိုလ္ေတြကို Duty report လုပ္ျပီးတာနဲ႔ M-1 ဆက္တက္ခြင့္ ရေနၾကပါတယ္။ M-1 မွာ တပ္က အရာရွိ ႏွစ္ေယာက္ပါ လာတက္ခဲ့တာမို႔ စုစုေပါင္း (၁၁ )ေယာက္ရွိေပမယ့္ တိုင္းရင္းေဆးဆရာ ကိုသိန္းေဇာ္က အိမ္ေထာင္က်ကာ ႏွဳတ္ထြက္သြားတာေၾကာင့္ ၁၀ ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

M-1 Second semester ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းမမွန္တဲ့ က်ဳပ္ကို ပါေမာကၡ ဆရာမႀကီးက သီးျခား ေခၚေတြ႕ကာ “Credit system နဲ႔ သြားေနတဲ့ ပညာေရးစနစ္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ Attendance ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ဟာ အေရးႀကီးေၾကာင္း…၊ ေအာင္-ရွဳံး ကို စာေမးပြဲရမွတ္(Score)၊ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္(Attendance)၊ အတန္းပါဝင္ေဆြးေႏြးမႈ(Class activity) တို႔နဲ႔ စုေပါင္းသတ္မွတ္တာေၾကာင့္ တစ္ခုခု ခ်ိဳ႕ယြင္းတာနဲ႔ စာေမးပြဲ မေအာင္နိဳင္ေၾကာင္း…၊ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္ နဲ႔ ေက်ာင္း ႏွစ္ခုအနက္ တစ္ခုခုကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေရြးခ်ယ္ေစခ်င္ေၾကာင္း…” ေျပာၾကားလာပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ဘဝထဲကို မထင္မွတ္ပဲ ရုတ္တရက္ ဝင္ေရာက္လာတဲ့ ပညာေရးစနစ္သစ္ရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈ လႈိင္းဒဏ္ ေလဒဏ္ႀကီးေပါ့။ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ မစားနိဳင္-မအိပ္နိဳင္ နဲ႔ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရ ခက္တဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြပါ။

ဒီအခ်ိန္မွာ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုအေရး ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ… မိဘႏွစ္ပါးအတြက္ေတာ့ ေနေရး-ထိုင္ေရး၊ စားေရး-ေသာက္ေရး အဆင္ေျပေအာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့ျပီးေလျပီ…။ ညီေတာ္ေမာင္ေတြလည္း အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကျပီ…။ အငယ္ဆံုးညီမေလး ႏွစ္ေယာက္မွာလည္း အႀကီးမက ၁၀ တန္း ေအာင္ျပီးစ ျဖစ္ေနေလျပီ…။ အငယ္မ တစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္သာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား က်န္ရွိေနပါေတာ့တယ္။ စာဖတ္တာကို အင္မတန္ ဝါသနာပါတဲ့ က်ဳပ္က ပညာေရးကို ေက်ာခိုင္းမသြားခ်င္တာေၾကာင့္ စိတ္တူကိုယ္တူ နဲ႔ မိသားစုစိတ္ဓါတ္ရွိတဲ့ က်ဳပ္ညီကို ဖြင့္ဟတိုင္ပင္ရပါေတာ့တယ္။ ညီေတာ္ေမာင္ကို “က်ဳပ္ရဲ႕လက္ရွိအေျခအေန အခက္အခဲကို ရွင္းျပလိုက္ျပီး ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕စားဝတ္ေနေရး ကုန္က်စရိတ္ အားလံုးကို သူက တာဝန္ယူမယ္ ဆိုရင္… က်ဳပ္က အလုပ္က နားျပီး မဟာဘြဲ႕ေလး ရသည္အထိ ေက်ာင္းဆက္တက္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူကလည္း အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ “ ဆက္တက္ပါ… အားလံုးကို သူ တာဝန္ယူပါ့မယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ တကယ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ညီေတာ္ေမာင္ရယ္…။

အဲဒီလို မိသားစုအေရး ညီေတာ္ေမာင္နဲ႔ ညွိႏွိဳင္း သေဘာတူညီမႈ ရရွိျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ရံုးက GM ကို ဝင္ေတြ႕ျပီး ေက်ာင္းတက္ဖို႔အေရး အလုပ္မွ ႏွဳတ္ထြက္ခြင့္ ျပဳပါရန္ ထြက္စာတင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ GM ဦးတင္ဦးကေတာ့ “ မင္း ရူးေနသလား…၊ ေသျခာစဥ္းစားစမ္းပါဦး…၊ မင္း မဟာဘြဲ႕ရေတာ့ ဘာျဖစ္မွာတုန္း… ေက်ာင္းဆရာေပါ့…၊ ငါ့သမီးလည္း မင္းတို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ျမန္မာစာဌာနက ဆရာမ ပါကြာ… ရတဲ့လစာ ၁၂၅၀ိ/ က သူ႕မိတ္ကပ္ဖိုးေတာင္ မရွိပါဘူး… အကုန္လံုး အိမ္ကေပးေနရတာပါ…၊ ဒီမွာ အားလံုးအဆင္ေျပေနတာကို ဘာျဖစ္လို႔ ထြက္မွာလဲ… စဥ္းစားပါဦး…” လို႔ ဂရုဏာ ေဒါေသာနဲ႔ ေျပာပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး က်ဳပ္ကို ဘယ္လိုမွ ေျပာလို႔မရတာေၾကာင့္“ ကဲ… ထြက္စာနဲ႔အတူ ခြင့္စာပါ တြဲတင္…၊ လစာအျပည့္နဲ႔ ခြင့္ေလးလ ေပးလိုက္မယ္…၊ ဒီၾကားထဲမွာ ေက်ာင္းတက္ရင္း ေသျခာ ျပန္စဥ္စားပါ” ဟု ဆိုကာ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဒီလို စြန္႔လႊတ္-စြန္႔စားမႈေတြနဲ႔ပဲ အစဥ္အလာ ႀကီးမားတဲ့ အထင္ကရ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရရွိလာခဲ့တဲ့ စိတ္ပညာအထူးျပဳ မဟာဝိဇၨာေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လို႔လာခဲ့ပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ာ...။