က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၅၉)

ညေနေစာင္းေတာ့ ကပိုင္ရြာကို ေရာက္ပါျပီ။ ႏြားလွည္းကို က်ဳပ္တို႔ ဂ်ဴနီယာ ေသာင္းဝင္းတို႔အိမ္မွာ ခၽြတ္ထားခဲ့ျပီး ကိုသန္းဝင္းနဲဲ႔ ခ်ိန္းဆိုထားရာ ဆရာ ဦးျမင့္ေက်ာ္ ဆီကို သြားၾကပါတယ္။ ဆရာက က်ဳပ္တိ႔ု ၁၀ တန္းမွာ အခေၾကးေငြ မယူပဲ ကိုးတန္း-ဆယ္တန္း ဓါတု ရူပ သင္ၾကားေပးခဲ့သူပါ။ အခုေတာ့ ကပိုင္ အေျခခံပညာအလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ အလယ္တန္းျပဆရာ အျဖစ္ အမႈထမ္းရင္း စီးပြားေရးတစ္ဘက္ လုပ္ေနသူပါ။ အဲဒီမွာ လက္သမားဆရာ ကိုသန္းဝင္းနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ “ ေပါင္းဝရြာမွာ သံုးပင္ႏွစ္ခန္း ထရံကာ ဇလီသတ္ အိမ္အသစ္ေလး တစ္လံုး ေတြ႕ထားျပီးျဖစ္ေၾကာင္း…၊ ေစ်းလည္းသင့္ေတာ္ေၾကာင္း…၊ မင့္အေဖလည္း ၾကည့္ျပီး သူလည္းႀကိဳက္ေၾကာင္း…၊ အမိုးတစ္ခုပဲ ျပန္ဝယ္ရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း…၊ မင္းလည္း အခ်ိန္ မရတာမို႔ အျခားဟာေတြ လိုက္ၾကည့္မေနပဲ… ဒါကိုပဲ ဝယ္လိုက္ေစခ်င္ေၾကာင္း…” ဆီးကာ ေျပာပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔လည္း ဆရာ႔အိမ္မွာ ခဏထိုင္ျပီး ကပိုင္ကေန တစ္မိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေဝးတဲ့ ေပါင္းဝရြာကို ေနဝင္ျဖိဳးျဖအခ်ိန္ ရြာေတာင္ဘက္မွာ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနတဲ့ ယမားေခ်ာင္းအတိုင္း ဆန္တက္လို႔ ခ်ီတက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဆရာလည္း လိုက္လာတာေၾကာင့္ သဲေသာင္ျပင္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာၾကတာေပါ့…။

ဟိုေရာက္ေတာ့ အေဖက အိမ္ပိုင္ရွင္နဲ႔အတူ မူးလို႔ေနေလျပီ။ သူ႕မိတ္ေဆြေဟာင္း ျဖစ္သူ အိမ္ပိုင္ရွင္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးျပီး“ ငါကေတာ့ ဒီအိမ္ေလးကိုပဲ ႀကိဳက္တယ္ကြာ…” လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “အေဖ ႀကိဳက္ရင္ ျပီးတာပဲ… အေဖတို႔ေနမွာ… က်ေနာ္တို႔ ေနမွာ မဟုတ္ဘူး..”လို႔ ေျပာရင္း အိမ္ေလးကို ပတ္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ဆရာက ဦးေဆာင္ကာ ေစ်းႏွဳန္း အေလွ်ာ့အတင္း ညွိၾကျပီး ေငြ ေခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဆက္လက္ျပီး မနက္ဖန္မနက္ အိမ္ဖ်က္ျပီး သယ္ယူဖို႔အတြက္ ကားငွားဖို႔ လုပ္ရျပန္ပါတယ္။ လွည္းေတြနဲ႔သယ္ရင္ ကပိုင္ရြာက အလကား လိုက္ပို႔မယ့္ အေဖ့မိတ္္ေဆြရင္းေတြ ရွိေပမဲ့ က်ဳပ္က အခ်ိန္မေပးနိဳင္တာေၾကာင့္ ကားနဲ႔သယ္ဖို႔ လုပ္ရတာပါ။ ဒီ အျပဳအမူအတြက္ က်ဳပ္အေပၚ စိတ္ခုသြားၾကတဲ့ အေဖ့မိတ္ေဆြေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ကေတာ့ ကားသမားနဲ႔ စကားေျပာ ေစ်းညွိ(ကားပိုင္ရွင္ကလည္း အလ်င္လိုမွန္း သိေတာ့ မတန္တဆ ေတာင္းခဲ့့ျပန္ပါတယ္)၊ မနက္ဖန္မနက္ အိမ္ဖ်က္ျပီး ကားေပၚတင္ဖို႔အတြက္ အလုပ္သမား ငွားဖို႔အထိ ကိုသန္းဝင္းနဲ႔ တိုင္ပင္ စီစဥ္ျပီးကာမွ ညအေမွာင္ထဲမွာ လက္ႏွိပ္မီးကို အေဖာ္ျပဳလို႔ ကပိုင္ရြာကို စုန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ကပိုင္ ေရာက္ေတာ့ ညေနက ႏြားေတြကို ဘာမွ မေကၽြးခဲ့ရေသးတာေၾကာင့္ ႏြားေတြရွိရာကို အရင္ခ်ီတက္ရပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ လူေတြက မရွိရင္ ရွာစားလို႔ ရေပမဲ့ တိရစၦာန္ ျဖစ္တဲ့ ႏြားကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ လူေတြက ေကၽြးမွ စားၾကရတာ မဟုတ္ပါလား။ ဟိုေရာက္ေတာ့ မံုရြာ ပဲေရာင္းသြားတဲ့ ေသာင္းဝင္းက လမ္းမွာ ကားပ်က္လို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနျပီး ႏြားေတြကို ေကၽြးထားေလရဲ႕…။ က်ဳပ္တို႔လည္း ေသာင္းဝင္းနဲ႔အတူ ညစာ စားလိုက္ၾကျပီး ဆရာ့အိမ္ကို ထြက္ခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ ဆရာ့အိမ္ ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကို လက္ဘက္ရည္ေသာက္ (ေရေႏြးေသာက္) လာေခၚၾကတဲ့ အေဖ့မိတ္ေဆြေတြက တန္းစီလို႔ ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ညလည္း မိုးခ်ဳပ္ေနျပီမို႔ အားလံုးကို ေတာင္းပန္ျပီး မျဖစ္မေန လိုက္ရမယ့္ အိမ္ႏွစ္အိမ္ကိုပဲ အလွည့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အေဖကေတာ့ အဲဒီ ကပိုင္ရြာမွာ ႀကိဳက္တဲ့အိမ္ ဝင္ျပီး ထမင္းစားလို႔ ရသည္အထိ ရင္းႏွီးခဲ့သူမို႔ ဘယ္မွာတည္းလို႔ ဘယ္လိုေနမွန္း မေမးခဲ့မိ…။

ေနာက္ေန႔မနက္မွာေတာ့ ေပါင္းဝရြာသြား…၊ အိမ္ဖ်က္ကာ ကားေပၚတင္… လက္သမားဆရာ ကိုသန္းဝင္းနဲဲ႔ အေဖက အဲဒီကားနဲ႔ အတူျပန္လိုက္သြားျပီး က်ဳပ္တို႔သံုးေယာက္က ႏြားလွည္းနဲဲ႔ ျပန္လာခဲ့ၾကတာေပါ့။ အင္ေတာက ေက်ာ္မင္းတို႔အိမ္ ေရာက္ေတာ့ ခဏ နားကာ စက္ဘီးနဲ႔ ဆက္ျပီး ခရီးႏွင္လာလိုက္တာ ညေမွာင္ရီပ်ိဳးစ ညီအစ္ကို မကြဲတကြဲအခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ေမြးရပ္ေျမ ရင္ေပါင္တိုင္ရြာကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။