က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၃၅)

ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့... စီေဘာက္စ္မွာ “ညီေလး” ေရးခဲ့သလို ေလွခါးေပၚကေန ခုန္မခ်ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့... က်ဳပ္ လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ သူမ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္... အရမ္း... အရမ္း..ကို အံ့ၾသခဲ့ရတာပါ။ က်ဳပ္ကို ျမင္တာနဲ႔ ထိုင္ရာမွ ထ ကာ...“သူူ ညက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္၍ အိ္ပ္ယာထ ေနာက္က်ခဲ့ေၾကာင္း...၊ ဆိုင္ကို ၇ နာရီ အတိ ေရာက္ေပမယ့္ ကိုမိုးက မရွိေတာ့လို႔.. ကမန္းကတတန္း အေဆာင္ျပန္ ေရခ်ိဳး.. အဝတ္အစားလဲကာ... “ဒီနားမွာပဲ ေနပါတယ္” ဆိုတဲ့ ကိုမိုးရဲ႕စကားကို အမွတ္ရျပီး... ဒီ အနီးအနား တဝိုက္က အမ်ိဳးသားေဆာင္ေတြကို တစ္ေဆာင္ျပီး တစ္ေဆာင္ လိုက္ေမးေနတာ တစ္နာရီေက်ာ္ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း...၊ အခုေနာက္ဆံုး ဒီ “မိုး” အေဆာင္ကို ေရာက္လာမွ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေတြ႕ရတဲ့အေၾကာင္း...” အင္အားမဲ့တဲ့ အျပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ ရွင္းလင္းေရး ဝင္ပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ကလည္း မနက္ ၆ နာရီိ ကတည္းက ဆိုင္မွာ ၄၅ မီးနစ္တိတိ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့ေၾကာင္း...၊ မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို ပထမဦးဆံုး ေစာင့္ဖူးတာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း...၊ မေဆြ အေနနဲ႔ ေျပာထားတဲ့အခ်ိန္အတိုင္း အေရာက္လာသင့္ေၾကာင္း..၊ အခ်ိန္ကို ေလးစားသင့္ေၾကာင္း...၊ က်ဳပ္ဟာ မေဆြ ေတြ႕ဖူးတဲ့ ေယာက်္ားေတြနဲ႔ မတူေၾကာင္း..၊ က်ဳပ္ကို အရူး မလုပ္သင့္ေၾကာင္း... စသျဖင့္” ဖီလ္လင္ အျပည့္နဲ႔ ဟစ္တာေပါ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဟစ္လိုက္သလဲ မေျပာတတ္ဘူး...၊ ႏွစ္ေယာက္သမား ျငိမ္က်သြားလိုက္ၾကတာ.. ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို စကား ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာမွ “ ကဲပါ... မေဆြ မွားတယ္ပဲ ဆိုၾကပါစို႔...၊ အခု သြားၾကရေအာင္” လို႔ တိတ္ဆိတ္မႈကို ျဖိဳခြင္းလိုက္မွ က်ဳပ္လည္း သတိျပန္ဝင္ လာပါေတာ့တယ္။ ဒါဆိုလည္း “ခဏေစာင့္ေလ” ဆိုျပီး အေပၚထပ္ ျပန္တက္လို႔ အဝတ္အစား လဲရတာေပါ႔။ က်ဳပ္က အျဖဴေရာင္အနက္စင္း ရွပ္အက်ႌ လက္ရွည္ ကို ကိုယ္ပိုင္ တစ္ထည္တည္းသာရွိေသာ မိုးျပာေရာင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ နဲ႔ ဝတ္လို႔... အေပၚက ရန္ကုန္ေဆာင္းမွာ သံုးတဲ့ ခတ္ပါးပါး အဝါႏုေရာင္ လည္ကတုံးကုတ္ကေလးနဲ႔ အတူ ရွိဳးလုပ္လို႔ ဆင္းလာတာေပါ႔ဗ်ာ။ ေအာက္ထပ္လည္း ေရာက္ေရာ... သူမက ရႊန္းျမျမ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ က်ဳပ္ကို အေသအျခာၾကည့္လို႔ “ အခု သြားမယ့္ တရုပ္တန္းေစ်းဘက္မွာ သနပ္ခါး(တုန္း) ေရာင္းေနတဲ့ မေဆြတို႔ရြာက ေစ်းသည္ေတြ ရွိတယ္..၊ ဒီေတာ့... ကိုမိုးရဲ႕ ေဘာင္းဘီရွည္ႀကီးနဲ႔ေတာ့ ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး...၊ ပုဆိုး ျပန္သြားလဲလိုက္ပါ” လို႔ အမိန္႔ေပးပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း သူမရဲ႕ အမိန္႔ေတာ္အတိုင္း ပုဆိုး ျပန္လဲကာ... ႏွစ္ေယာက္သမား တရုပ္တန္း ရွိရာ မႏၱေလးဘူတာႀကီးဘက္ဆီ စက္ဘီးကိုယ္္စီ နင္းလို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
တရုပ္တန္း ေရာက္ေတာ့ သူမ ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လိုက္ရတာေပါ႔ဗ်ာ။ ဆရာမ ေနာက္က တပည့္တစ္ေယာက္ လိုက္ရသလိုပါပဲ...။ အဟုတ္ကို သူမေျပာခဲ့သလို... လမ္းေဘးမွာ သနပ္ခါး ေရာင္းေနတဲ့ သူေတြအားလံုးက သူမကို ဝိုင္းဝန္းႏွဳတ္ဆက္ေနၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕အေရးတယူ ႏွဳတ္ဆက္တာကို ျမင္ရေတာ့... အင္း... သူမလည္း ရြာမွာေတာ့ ေခသူမဟုတ္ေလာက္ဘူးလို႔ ေတြးလိုက္မိပါရဲ႕။ အဲဒီလို အခ်ိန္ဆိုရင္ က်ဳပ္ကေတာ့ သူမ ေနာက္မွာ ခတ္ခြာခြာေလး ရပ္လို႔ မသိသလိုနဲ႔ ဟိုေငး ဒီေငး လုပ္ေနရတာေပါ႔။ ဒါေတာင္မွ တစ္ခ်ိဳ႕ေစ်းသည္ေတြက က်ဳပ္ကို ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနၾကပါေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ႔ ေဘာင္းဘီရွည္ မဝတ္ခဲ့မိလို႔...။
တရုပ္တန္းက သူမ ဘာေတြ ဝယ္ခဲ့တယ္ဆိုတာေတာ့ က်ဳပ္ မမွတ္မိ။ က်ဳပ္ မွတ္မိတာက အဲဒီက ျပန္ထြက္ေတာ့ ညေန ေစာင္းေနပါျပီ။ ေန႔လည္စာ ထမင္းလည္း ငတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ထမင္း စားဖို႔ ေျပာျပန္ေတာ့လည္း ဒီထဲမွာ ေစ်းႀကီးတယ္... စားမေနနဲ႔ ဆိုလို႔ အသာေလး ျငိမ္ေနခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူမကို သီတဂူေဆာင္ ျပန္လိုက္ပို႔ရင္း... ရြာျပန္ဖို႔ မနက္ဖန္ မနက္ ၆ နာရီ လာေခၚမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဆင္သင့္ လုပ္ထားဖို႔ မွာၾကားျပီး... ဆာေနတဲ့ဗိုက္ကို အဟာရ ျဖည့္တင္းဖို႔အေရး “ရိုးရိုးေလး”ကို တစ္ေယာက္တည္း သုတ္ေျခတင္ရပါေတာ့တယ္။ တြတ္ပီတို႔ ကံဆိုးခ်ိန္ေပါ႔။
ေနာက္ေန႔မနက္ ၇ နာရီ ခြဲေလာက္ မံုရြာ ကားဂိတ္ကို ေရာက္ေတာ့ ေရွ႕ေခါင္းခန္း ႏွစ္ေယာက္စာ ရွိေသးတယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က ေရွ႕ခန္းမွာထိုင္... ဒါရိုက္တာ လွေဆြက အလိုက္သိစြာ ေနာက္ခန္းမွာ ထိုင္ လို႔ ျမန္းၾကတာေပါ႔။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း စကား အမ်ားႀကီး မေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ က်ဳပ္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မံုရြာေရာက္ရင္ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ အတူထိုင္ျပီး ခြဲခြာခါနီး ဘာေတြေျပာရရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစားလို႔ ေနတာေပါ႔။ မံုရြာ ေရာက္ရင္ လွေဆြက သူ႕သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ တည္းျပီး...၊ မေဆြက သူ႕အေဒၚအိမ္မွာ တည္းမယ္ ဆိုပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အထုပ္အပိုးေတြက မ်ားေနတာေၾကာင့္ မေဆြရဲ႕အေဒၚအိမ္ကို အရင္သြားၾကပါတယ္။ အိမ္ေပါက္ဝ ေရာက္ေတာ့ ျခံဝန္းက်ယ္ႀကီးထဲက မိန္းမႀကီးႏွစ္ေယာက္ ထြက္လာျပီး သူ႕စက္ဘီးနဲ႔ အိတ္ေတြကို ယူသြားၾကေလရဲ႕။ မေဆြကလည္း သူတို႔ေနာက္ မလိုက္ခင္ က်ဳပ္တို႔ဘက္ လွည့္ကာ...“အခုလို လိုက္ပို႔တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ မေဆြက အိမ္ထဲ ဝင္ျပီးရင္ ျပန္ထြက္လို႔ မရေတာ့ဘူး..၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုမိုးကို တခါတည္း ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္” ဟု ဆိုကာ ထြက္ခြာသြားပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၃၄)

ညက ဟိုေတြးဒီေတြးနဲဲ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ေပမဲ့... အခ်ိန္ကို ေမာင္တိက် လုပ္ခ်င္တဲ့ က်ဳပ္က မနက္ ၆ နာရီ ထိုးဖို႔ ငါးမီးနစ္အလိုမွာ သူမ ေျပာတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ေရာက္ရွိလို႔ ေနပါျပီ။ နံနက္စာအျဖစ္ ၾကက္ဥပလာတာ တစ္ပြဲ နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ ပံုမွန္ တစ္ခြက္ မွာကာ တို႔ခနန္း ဆိတ္ဂနန္း စားေသာက္ရင္း သူမ အလာကို ေစာင့္ေနရတာေပါ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္ တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆး စားေသာက္လို႔ ျပီးေနတာေတာင္ သူမက ေပၚမလာ...။ သူမကိုယ္တိုင္ က သူမေျပာတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္မလာေတာ့..“ ငါေတာ့ အႏွပ္ ခံလိုက္ရျပီ”ဆိုတဲ့ အေတြးက ေခါင္းထဲ ဝင္ေရာက္လာတာမို႔ အလိုမက်ေဒါသစိတ္ကေလး ကလည္း ရင္ထဲမွာ ေဖါင္းၾကြလို႔ေနေတာ့တာေပါ႔။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ “ငါက ေယာက်္ားေလးဆိုေတာ့ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ ေစာင့္သင့္ပါတယ္ေလ”လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားေပးျပီးသကာလ.. ၆ နာရီ ခြဲ သည္အထိ ေစာင့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ မယ္မင္းႀကီးမက ၾကြမလာတာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ၁၅ မီးနစ္ ထပ္ေစာင့္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့ျပန္ပါတယ္။ “ေစာင့္ရတဲ့အခ်ိန္ဟာ အၾကာဆံုး”ဆိုတဲ့ ဆိုရိုးစကားဟာ သိပ္ကို မွန္တာေပါ႔ဗ်ာ... က်ဳပ္ ကိုယ္ေတြ႕ပါ။ က်ဳပ္ကလည္း ၆း၄၅ နာရီ မွ သူမ ေရာက္မလာခဲ့ရင္... ဒီဘဝ ဒီမွ်သာပဲ လို႔ ေအာက္ေမ့ျပီးသကာလ ဆက္လက္ ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စားေနခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမက အဲဒီအခ်ိန္ထိ အမွန္္တကယ္ကို ေရာက္မလာခဲ့တာေၾကာင့္ စိတ္တိုတိုနဲ႔ ထျပန္ခဲ့ရသူပါ။
က်ဳပ္လားးး ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ...။ ရွက္လိုက္တာမွ ကိုယ့္မ်က္ႏွာ ကိုယ္ ဓား နဲ႔ ေတာင္ လွီးပစ္ခ်င္တာ။ ေတာ္ေသးတာက က်ဳပ္ ဒီလို အခ်ိန္ကုန္ခံ ေစာင့္ေနတယ္ဆိုတာ သူမက လြဲလို႔ ဘယ္သူမွ မသိ။ လွေဆြကလည္း မေန႔ညကတည္းက အထုတ္အပိုး ျပင္ဖို႔ သူတည္းခိုရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ျပန္သြားတာမို႔ က်ဳပ္ ျပန္မေျပာရင္ သူ မသိနိဳင္..။ ဟူးးးး ေတာ္ေသးတာေပါ႔...ဘယ္သူမွ မသိလိုက္တာ...။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ကိုက်ဳပ္ သိေနတယ္ေလ...။ လိပ္ျပာ မသန္႔ဘူးပဲ ေျပာၾကပါစို႔။ က်ဳပ္လည္း ဆိုင္က ထြက္ေတာ့ စိတ္က ဂေယာက္ဂယက္ ျဖစ္ေနတာမို႔ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းဘက္ကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းရာသီ ေစာေစာစီးစီး ေက်ာင္းထဲ မွာ စက္ဘီး ႏွစ္ပတ္-သံုးပတ္ေလာက္ စီးလိုက္မွ လူက နည္းနည္း ျငိမ္သြားပါတယ္။ စိတ္ ပံုမွန္ ျဖစ္ျပီဆိုေတာ့... အေဆာင္ကို ျပန္ရံုမွတပါး... အျခား သြားစရာမရွိ။ အေဆာင္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ စက္ဘီးကို ေလွခါးေအာက္ ထားကာ... အျပင္မွာ ေနပူစာ လွဳံေနတဲ့ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အစ္မႀကီးတို႔ အနား သြားလို႔ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ အာရိုက္ရေတာ့တာေပါ႔။ အစ္မႀကီးကလည္း တကယ္ကို လွတာပါ။ မညာတမ္းေျပာရရင္.. အေန တည္တာေၾကာင့္လည္း ကိုယ္အစ္မ တစ္ေယာက္လို သေဘာက်မိခဲ့ပါရဲ႕။ စည္းကမ္းကလည္း ႀကီးပါေပတယ္။ သတိယလို႔ ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ စည္းကမ္းတင္းၾကပ္မႈ တစ္ခုကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ရရင္...၊ တခါကေပါ႔ဗ်ာ... က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ မႏၱေလးကို ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္... လမ္းတိုင္း ေနရာတိုင္း နီးပါေလာက္မွာ အျငိမ့္ပြဲ.. ဇာတ္ပြဲေတြ ရွိေနတာေပါ႔။ အဲဒီ ပြဲလမ္းသဘင္ကို က်ဳပ္ သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ဆင္ နဲ႔ အေဆာင္က ေဘာ္ဒါေတြ အုပ္လိုက္ႀကီး သြားၾကည့္ျပီး ၁၂ နာရီ တစ္ခ်က္ေလာက္မွာ ျပန္လာၾကပါတယ္။ အေဆာင္စည္းကမ္းအရ ည ၁၁ နာရီ မွာ တံခါးပိတ္ ေသာ့ခတ္တာဆိုေတာ့.. သူတို႔ ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ တံခါးက ပိတ္လွ်က္ ႀကိဳေနတာေပါ႔။ အေပၚထပ္ က်ဳပ္အခန္းကေန သူတို႔ကို ျမင္ေနရေပမဲ့.. ေသာ့က အစ္မႀကီး လက္ထဲမွာဆိုေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဘာမွ မတတ္နိဳင္။ ခဏၾကာလို႔ ဒီေကာင္ေတြ ေတာသားေတြပီပီ ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးကို ေက်ာ္ခြတက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့အခ်ိန္... ျဖတ္ခနဲ အသံနဲ႔အတူ အိမ္ေရွ႕မီး လင္းလာျပီး အစ္မႀကီးက တံခါးဝအနား ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အစ္မႀကီးက “အဲဒါ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ...၊ အေဆာင္ ၁၁ နာရီ ပိတ္တယ္ဆိုတာ.. မင္းတို႔ အားလံုးသိျပီးသား...၊ အခု ဘယ္အခ်ိန္ ရွိျပီလဲ...၊ လံုးဝ ဖြင့္မေပးနိဳင္ဘူး...၊ ေက်ာ္တက္ဖို႔လည္း မစဥ္းစားၾကနဲ႔”လို႔ ေဟာက္ပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္လူေတြက တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာၾကပဲ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္သြားၾကေလရဲ႕။ ေနာက္ေန႔မနက္မွ သိရတာကေတာ့ တစ္ညလံုး ပြဲခင္းထဲမွာ ေငးလိုက္ ငိုက္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ စားလိုက္ ေသာက္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အစ္မႀကီးက အဲဒီေလာက္အထိ စည္းကမ္းႀကီးခဲ့သူပါ။
ဆိုေတာ့... က်ဳပ္လည္း အစ္မႀကီးတို႔နဲ႔ အာရိုက္အျပီး အခန္းထဲမွာ ျပန္မွိန္းရင္း အိပ္လို႔ မေပ်ာ့္တေပ်ာ္ အခ်ိန္မွာ “ေမာင္မိုးေရ... ေအာက္မွာ ဧည့္သည္ ေရာက္ေနတယ္ေဟ့” ဆိုတဲ့ အန္တီႀကီးရဲ႕ အသံေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ လန္႔နိဳးကာ... “ငါ့ဆီ ဘယ္ဧည့္သည္က လာပါလိမ့္... ၊ ဘယ္သူမွ မလာဖူးပါဘူး...၊ လွေဆြ ဆိုရင္ အေပၚကို တန္းျပီး တက္လာမွာပါ..၊ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္...”ဆိုျပီး စဥ္းစားရင္း-ေတြးေတာရင္း ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာပါေတာ့တယ္။ ေလွခါး မေရာက္ခင္ ဆင္ဝင္မွာ ခ်ေပးထားတဲ့ ဧည့္ေတြ႕ တစ္ေယာက္အိ္ပ္ကုတင္ ေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဧည့္သည္ဆိုသူကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့.. ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့.. ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့..။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၃၃)

“ယူနီစံ”က ထြက္ေတာ့ နည္းနည္းေစာေသးေပမဲ့ ညစာ စားဖို႔ အခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္ေနပါျပီ။ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း အေဆာင္ျပန္ ခဏ နားရင္ ေကာင္းမလား...၊ ထမင္း တခါတည္းစားရင္ ေကာင္းမလား... စဥ္းစားရင္း-စကားေျပာရင္း နင္းလာလိုက္တာ သီတဂူေဆာင္ ေရွ႕ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီက်မွ ဒါရိုက္တာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက “ေဟ့ေကာင္ ကိုမိုး.. ၾကင္ေဆြ(မေဆြ)ကို ေခၚျပီး ထမင္းအတူ သြားစားၾကမယ္ကြာ..”လို႔ ရုတ္တရက္ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း မင္း ပိုင္ရင္..လုပ္လိုက္ေလ...၊ ငါ ကေတာ့ အဆင္သင့္ပဲလို႔ ခြန္းတုန္႔ျပန္လိုက္ပါတယ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ မေဆြကို အတြင္းေဆာင္ေရွ႕က ေျမကြက္လပ္မွာ လွမ္းေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ ထမင္းအတူသြားစားဖို႔ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ အခ်က္ျပလိုက္ပါတယ္။ သူမကလည္း ခဏေစာင့္ပါ လို႔ ဆိုေတာ့... ေစာင့္ရတာေပါ႔။ ၁၀ မီးနစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ပိုက္ဆံအိပ္ေလး ကိုင္ကာ ထြက္လာတာေၾကာင့္... က်ဳပ္က “စက္ဘီး မပါဘူးလား”လို႔ ေလာကဝတ္ စကား ဆိုလိုက္ပါတယ္။ သူမကလည္း “ အေဝးႀကီး မသြားေတာ့ဘူးေလ... ဒီအနီးအနားက လမ္ေဘးဆိုင္ေလးေတြမွာပဲ စားၾကတာေပါ႔”လို႔ ဆိုျပန္တာေၾကာင့္၊ က်ဳပ္ စားေနၾက “မိုးမခ”ဆိုင္ေလးဆီကို လမ္းေလွ်ာက္ကာ ခ်ီတက္ရေတာ့တာေပါ႔။ တကယ္ေတာ့ “မိုးမခ”ဟာ လမ္းေဘးဆိုင္ေလး ဆိုေပမဲ့ အင္မတန္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့ ဆိုင္ေလးပါ။ ဆိုင္ခန္းေနရာအေနအထား က်ဥ္းတာက လြဲရင္... ေစ်းလည္း သိပ္မႀကီးလွသလို စားစရာ ဟင္းလ်ာမ်ိဳးစံုလည္း အေတာ္ကို စံုလင္လွပါတယ္။ ဆိုင္ ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ မေဆြက “မင္းတို႔ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ၾကမလဲ”လို႔ လွေဆြကို ေမးလိုက္ပါတယ္။ လွေဆြကလည္း “ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္ မနက္ျဖန္မနက္ ၇ နာရီေလာက္ ဒီကထြက္... မံုရြာမွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ အတူထိုင္... ျပီးတာနဲ႔ ကိုမိုးက ျမစ္အေနာက္ဘက္ ကူးျပီး ရြာျပန္...၊ ငါက မံုရြာမွာ တစ္ညအိပ္ျပီး ေနာက္ေန႔မွ ရြာျပန္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့...၊ မေဆြက “တစ္ရက္ေလာက္ ေစာင့္ၾကပါအုံး... ငါလည္း ပုဂံ-ေညာင္ဦး ခရီးစဥ္ကို ဖ်က္လိုက္ျပီ... မင္းတို႔နဲ႔အတူ ျပန္ခ်င္တာမို႔ သဘက္ခါ က်မွ အတူတူျပန္ၾကရေအာင္”လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူမရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ... လွေဆြရဲ႕အဓိပၸါယ္ပါတဲ့ အၾကည့္ေတြက က်ဳပ္ဆီအေရာက္... က်ဳပ္ကလည္း အလိုလို ေခါင္းျငိမ့္ျပီးသား ျဖစ္ေနေလရဲ႕...။ အသိစိတ္က ဘယ္လိုပင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားေပမဲ့... တခါတရံ မသိစိတ္ ရဲ႕အလိုအေလွ်ာက္ တုန္႔ျပန္ခ်က္ေတြဟာ အင္မတန္ကို အံ့ၾသစရာေကာင္းလွပါတယ္။ သူမရဲ႕ ပုဂံခရီးစဥ္ ဖ်က္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းကို အတိအက် မသိရေပမဲ့...၊ က်ဳပ္တို႔နဲ႔အတူ ျပန္လိုက္မယ္ဆိုေတာ့... တကယ္တမ္း စကားလံုးနဲ႔ ေဖၚမျပနိဳင္ေလာက္ေအာင္ ဝမ္းသာခဲ့ရသူက... က်ဳပ္ကလြဲရင္ တစ္ျခားဘယ္သူမ်ား ရွိနိဳင္အံုးမွာလဲ..။ သူမလည္း ရိပ္စား မိခဲ့မွာပါေလ။ အလင္း နဲ႔ အသံ တို႔ထက္ ျမန္တဲ့ စိတ္စြမ္းအား အရွိန္အဟုန္ေၾကာင့္ ရုပ္ခ်ည္း ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ အံ့ၾသဝမ္းသာမႈ မ်က္ႏွာကို သူမ တကယ္ အကဲခတ္မိခဲ့မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း “မိုးမခ”မွ အျပန္ခရီးဟာ က်ဳပ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ေပါ႔။ သီတဂူေဆာင္ေရွ႕ ေရာက္လို႔ အတြင္းထဲ မဝင္ခင္ေလးမွာ... မေဆြက “ကိုမိုး မနက္ဖန္မနက္ အားတယ္ဆိုရင္.. တရုပ္တန္းဘက္ ေစ်းဝယ္သြားခ်င္လို႔ လိုက္ပို႔ေပးပါလား”လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း အခ်ိန္မဆိုင္း တုန္႔မႏွိဳင္းပဲ... “အိုေက အားတယ္..ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေနရာ လာခဲ့ရမလဲ” ေမးလိုက္ပါတယ္။ သူမကလည္း သူတို႔အေဆာင္ေရွ႕က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို လက္ညွိဳးညႊန္လွ်က္ “ဒီဆိုင္ကို မနက္ ၆ နာရီ အေရာက္ လာခဲ့ပါ” ဟု ဆိုကာ ႏွဳတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၃၂)

“လြယ္ဆမ္စစ္” ေရာက္လို႔ ထိုင္ေတာင္ မထိုင္ရေသးဘူး.. ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက “ေဟ့ ေကာင္..ကိုမိုး ငါ ေရွာင္ေပးလိုက္တာ... မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အဆင္ေျပသြားျပီ မဟုတ္လား” လို႔ အပိုင္တြက္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေမးပါေလေရာ...။ ေနပါအံုးကြာ... အရင္ဆံုး ေသာက္စရာ-စားစရာ မင္းႀကိဳက္တာ မွာစမ္းပါအံုး.. ျပီးမွ ေျပာၾကတာေပါ႔ လို႔ တားယူရပါတယ္။ ပထမတစ္ခြက္ ဝင္ျပီးမွ က်ဳပ္က ဇာတ္စံု ရွင္းျပလိုက္ေတာ့... “ငါလခီြးမွပဲ... မင္းက ေတာ္ေတာ္ညံ့တဲ့ေကာင္ပဲ၊ ေကာင္မေလးက ဒီေလာက္ ကိုယ့္ဘက္ပါေနတာကို အပိုင္ မရိုက္နိဳင္ဘူး...၊ ဟိုေကာင္ ေအာင္ဆင္ ဆိုရင္ ပြဲျပတ္တာ ႀကာလွျပီ... မင္း ဒီပံုနဲ႔ေတာ့ ရမွာမဟုတ္ဘူး” လို႔ ျမည္တြန္ ေတာက္တီးကာ ရမ္အရက္ကို တစ္ခြက္ျပီး တစ္ခြက္ ဆက္ကာ ေမာ့ကာ ေသာက္ပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္လည္း သူ ေျပာသမွ် ေခါင္းျငိမ့္ကာ အျပိဳင္ လိုက္ေမာ့ ရတာေပါ႔ဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေထြလာေတာ့...“ကဲ.. အခု ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ..၊ သူတို႔နဲ႔ ပုဂံ-ေညာင္ဦး လိုက္ၾကမလား...၊ ဒါ ေနာက္ဆံုးႏွစ္..ကြ၊ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ေတြ႕ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူး...၊ အခု တစ္ခါတည္း အျပတ္ျဖတ္မွ ျဖစ္မယ္”လို႔ ေအာ္ကာဟစ္ကာ ဆိုျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ေထြေထြေလးနဲ႔ သူေျပာတာေတြ မွန္တဲ့အေၾကာင္း ေထာက္ခံျပီးသကာလ...၊ “အကယ္၍ ယခု သူမက လက္ခံလို႔ လက္ထပ္ယူရမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ က်ဳပ္ဘက္က အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးတဲ့အေၾကာင္း... က်ဳပ္ဘဝ ေနာက္ေၾကာင္းရာဇဝင္နဲ႔ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ေတြကို စံုလင္ေအာင္ ဇာတ္စံုခင္းျပရင္း...၊ အခ်စ္ဆိုတာ... ခြင့္လႊတ္ျခင္း ...၊ ရယူပိုင္ဆိုင္ျခင္း မဟုတ္ဘူး ဆိုတာေတြ၊ ေရွးဘဝက ေရစက္ပါခဲ့ရင္.. ဒီဘဝမွာလည္း ေပါင္းဖက္ၾကရပါလိမ့္မယ္”ဆိုတဲ့ အခ်စ္အဘိဓမၼာေတြကို ရင္ဖြင့္ကာ ေပါက္ကြဲျပေတာ့တာေပါ႔။ က်ဳပ္က အမွန္အကန္ ဖီလ္လင္နဲ႔ ေျပာေနေပမဲ့... ဒါရိုက္တာ လွေဆြကေတာ့.. အင္း ဟုတ္တယ္... မွန္တယ္... သက္စ္ရိုက္ လိုက္ရင္း ေခါင္း ငိုက္စိုက္က်လို႔ ေနပါျပီ။ ဆိုင္က ထြက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး ဒရိန္းဒယိုင္နဲ႔ စက္ဘီးကိုယ္စီ တြန္းကာ က်ဳပ္ ေနတဲ့ အေဆာင္ဆီ ျမန္းၾကပါတယ္။ သူေနတာက မဟာျမတ္မုနိဘုရားရဲ႕ ေတာင္ဘက္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာဆိုေတာ့ ေဝးလြန္းလွတာေၾကာင့္ မျပန္္ခိုင္းေတာ့ပဲ က်ဳပ္အခန္းမွာ ျခင္ေထာင္ ေထာင္ကာ ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ၾကပါတယ္(က်ဳပ္က ႏွစ္ေယာက္ခန္းကို အခန္းခ ႏွစ္ေယာက္စာေပးျပီး တစ္ေယာက္တည္း ေနတာဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ႔)။
ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သမား နိဳးေနေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မထနိဳင္။ ေန႔ခင္းထမင္းစားခ်ိန္ေလာက္ ေရာက္မွ အတင္းထကာ... ေရခ်ိဳး အဝတ္အစား လဲျပီး ေက်ာင္းေရွ႕က “ယူနီစံ” ကို ထြက္ကာ ဘလက္ေကာ္ဖီနဲ႔ ေျဖရေတာ့တာေပါ႔။ အဲဒီမွာလည္း က်ဳပ္တို႔လို အရက္နာ က်ေနတဲ့ အတန္းထဲကအသိေတြကို ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ ျပန္မယ္လုပ္မွ ေစတုတၱရာက ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မထျဖစ္ပါဘူး။ သူတို႔ကလည္း မနက္ျဖန္ ပုဂံ-ေညာင္ဦး သြားမယ့္ ေက်ာင္းကအဖဲြ႕နဲ႔ လိုက္ျပီး အျပန္က်ရင္ မေကြးမွာ ဆင္းျပီး တခါထဲ ျပန္ေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏွဳတ္ဆက္ပါေၾကာင္း ေျပာရင္း ကိုယ့္လိပ္စာ သူ႕ေပး... သူ႕လိပ္စာ ကိုယ့္ေပး လုပ္ေနၾကတာေပါ႔ဗ်ာ။ အဲ.. ကိုဖိုးကြယ္ က “က်ဳပ္သာ မေဆြ နဲ႔ ရခဲ့ရင္... အဲဒီ မဂၤလာပြဲကို မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ လာမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း” ကတိေပးလိုက္ပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ဳပ္ နဲ႔ မေဆြ ဟာ ေနနဲ႔လ.. ေရႊနဲ႔ျမ ပမာ လိုက္ဖက္တဲ့အေၾကာင္း ေက်ာင္းဆရာပီပီ ခ်င္းသံဝဲဝဲနဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ တိုးတိုးေလး ဟဲလိုက္ပါေသးတယ္။ တကယ္ကို ခင္စရာ မင္စရာ ေကာင္းတဲ့ ေတာအရပ္က ျဖဴစင္ရိုးသားတဲ့ သူပါ။ က်ဳပ္ကလည္း မနက္ျဖန္ လွေဆြနဲ႔အတူ မံုရြာအထိ အတူတူသြားၾကျပီး ဟိုေရာက္မွ လမ္းခြဲၾကမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း...၊ ရန္ကုန္ကို အခ်ိန္မေရြး လာလည္နိဳင္ေၾကာင္း..၊ မေဆြနဲ႔ကေတာ့ ဖူးစာေရးနတ္ ကိုပဲ အားကိုးရမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း..ေျပာျပီးတာနဲ႔..၊ အခု မေဆြေတာင္ မင္းတို႔နဲ႔အတူ ပုဂံ-ေညာင္ဦး လိုက္မယ္ ေျပာသံၾကားတယ္လို႔ ဆိုျပီး လက္ဘက္ရည္ဖိုး ရွင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၃၁)

က်ဳပ္ စတုတၳႏွစ္ (ေနာက္ဆံုးႏွစ္) ေရာက္ေတာ့ “မိုး”အေဆာင္မွာ တစ္ေယာက္တည္း စခန္းသြားခဲ့ရပါတယ္။ က်ဳပ္က တတိယႏွစ္ကို ဂုဏ္ထူး ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ ေအာင္တဲ့အခ်ိန္.. က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ဆင္က က် က်န္ခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ က် မယ္ဆိုရင္လည္း က်ခ်င္စရာေလ..။ တစ္ေနကုန္ေနလို႔ စာတစ္လံုး မဖတ္ခ်င္...။ စာဖတ္ဖို႔ ေျပာျပန္ရင္လည္း ဆင္ေျခဆင္လက္မ်ားစြာနဲ႔ အတြန္႔တက္တတ္သူ...။ “မင္းလို စာမက်က္ေပမဲ့... စာေမးပြဲေအာင္ေတာ့ အတူတူပါဘဲကြာ...”လို႔ ေျပာတာက ပိုေသး...။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္ေလ...။ တစ္ခန္းထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ အတူေနခဲ့တာဆိုေတာ့ က်ဳပ္ေတာင္မွ တခါတေလ သူ႕ကို အားက်ျပီး စာက်က္စာဖတ္ ႀကိဳးစားခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ခဲ့တာ ခဏခဏပါပဲ..။ သူက ေန႔စဥ္ ည ၁၀ နာရီ-၁၁ နာရီ မွ ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္... က်ဳပ္က စာက်က္ေနတုန္း...။ သူက တေခါေခါနဲ႔ အိပ္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း... က်ဳပ္က စာက်က္ေနရဆဲ...။ ေခါင္း ၾကည္လို႔ စာေတြ ဖတ္ရ မွတ္ရတာ အလြယ္တကူ ရေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မသိသာေပမဲ့..၊ ေခါင္း ေနာက္လို႔ စာမရတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္... “ေတာ္ျပီကြာ... မက်က္ေတာ့ဘူး... စာေမးပြဲေအာင္တာခ်င္း အတူတူ ဟိုေကာင္လိုပဲ လုပ္ေတာ့မယ္” ဆိုျပီး စာအုပ္ေတြ လႊင့္ပစ္ခဲ့တာကလည္း အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းလွပါဘူး...။ အထူးသျဖင့္ က်ဳပ္က စာက်က္လို႔ မရတဲ့အခ်ိန္... သူက တရွဴးရွဴး နဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခါဆိုရင္ အဆိုးဆံုးေပါ႔။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ကေတာ့ သူ႕လို လုပ္ရဲတဲ့သတၱိ မရွိတာေၾကာင့္... စာမရလို႔ စိတ္ညစ္တိုင္း လႊင့္ပစ္မိတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ျပန္ေကာက္ကာ စာကိုပဲ ဖိက်က္ခဲ့ရပါတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ ဗီဇ အျပင္ က်ဳပ္ဆရာရဲ႕ “ရိုးသားစြာျဖင့္ ဘဝကို ျမွင့္တင္ပါ” ဆိုတဲ့ လမ္းညႊန္မွဳနဲ႔အတူ... က်ဳပ္ရဲ႕ စံျပဇာတ္ေကာင္ တကၠသိုလ္ ကထိကဆရာ ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြက လႊမ္းမိုးခဲ့တာေၾကာင့္လည္း ၾကံ႕ၾကံ႕ခံနိဳင္ခဲ့တာ ျဖစ္နိဳင္ပါတယ္။
ဆိုေတာ့... ဒီ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ကိုလည္း အရင္ႏွစ္ေတြကနည္းတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ က်က္စာေတြ ပိုမ်ားလာတာမို႔ အခ်ိန္ကိုလည္း ပိုျပီးစနစ္တက် စီမံခန္႔ခြဲခဲ့ရတာေပါ႔။ အရင္ႏွစ္က ခ်စ္သဝဏ္လႊာ ပါးခဲ့မိတဲ့ မေဆြ အနားကိုေတာင္ ရစ္သီရစ္သီ မလုပ္နိဳင္ခဲ့ပါဘူး။ သူမ ကေတာ့ ဘယ္လိုထင္မယ္မသိ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ စာေမးပြဲ ျပီးမွပဲ သူမနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုျပီး ပစ္ပစ္ခါခါ ေနခဲ့မိပါတယ္။ “ဘဝရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို ပစ္မွတ္ထား ေလွ်ာက္လွမ္းေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္က သိပ္..လုပ္ခ်င္တဲ့ အရာက ပန္းတိုင္အတြက္ အတားအဆီး အေႏွာက္အရွက္ ျဖစ္နိဳင္တယ္..လို႔ ယူဆခဲ့ရင္... အဲဒါကို လတ္တေလာ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ မ်ိဳသိပ္ ထိန္းထားနိဳင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္”။ ဒါက က်ဳပ္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ယူဆခ်က္ပါ။ အတၱ ႀကီးတယ္လို႔မ်ား ဆိုနိဳင္ေလမလား...၊ ဒါကိုေတာ့ က်ဳပ္မသိ။ က်ဳပ္ ေျပာနိဳင္တာ တစ္ခုက (က်ဳပ္ဘဝ အေတြ႕အၾကံဳ အေပၚ အမွီျပဳျပီး) အဲဒီ အဆင့္ကို ေက်ာ္ေအာင္ မျဖတ္နိဳင္တဲ့သူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ သာမန္ နဲ႔ သာမန္အဆင့္ေအာက္ မွာပဲ ရိွၾကပါတယ္။ ကိုယ္ ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို ျပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္သည္အထိ ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းနိဳင္ေသာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္မလာနိဳင္ၾကပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ စာေမးပြဲေျဖအျပီး ေနာက္ဆံုးရက္ညေန ေမွာင္ရီဝိုးတဝါးအခ်ိန္မွာ မေဆြ ရွိရာ “သီတဂူေဆာင္” ကို ေအာင္သြယ္ေတာ္ လွေဆြ နဲ႔ အတူ ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ သြားဖို႔ေခၚေတာ့ ေရွာေရွာရွဴရွဴပါပဲ...။ ဆိုင္ ေရာက္ေတာ့... ဟိုအေၾကာင္း..ဒီအေၾကာင္း.. စာေမးပြဲအေၾကာင္း ေျပာၾကရင္း... လွေဆြက “ငါ ေက်ာင္းဘက္ကို သြားလိုက္အံုးမယ္... ခဏေန ျပန္လာမယ္” ဆိုျပီး က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ခ်န္ထားခဲ့ကာ လစ္ထြက္သြားပါတယ္။ က်ဳပ္ က မႏွစ္က သူမကို စာေပးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း လံုးဝ မဟမိ သလို... သူမ ကလည္း ဘယ္လိုမွ တုန္႔ျပန္မႈ မျပဳခဲ့။ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာေတာ့.. လွေဆြ ျပန္ေရာက္လာကာ “ဟ... ေစတုတၱရာတို႔က ပုဂံ-ေညာင္ဦး လိုက္ၾကမလို႔တဲ့...၊ ကိုမိုး မင္းက ဘယ္လိုလုပ္မွာတုန္း..”လို႔ က်ဳပ္ကို ေမးပါတယ္ (ႏွစ္စဥ္ စာေမးပြဲ ေျဖျပီးတိုင္း စိတ္ပညာဌာန ပါေမာကၡ နဲ႕ ဆရာ-ဆရာမေတြ ဦးေဆာင္ကာ ပုဂံ-ေညာင္ဦးကို သြားေနၾကပါ)။ က်ဳပ္ကလည္း “ငါကေတာ့.. ခြင့္ မက်န္ေတာ့ဘူး..၊ ရြာ ျပန္မွ ျဖစ္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့...၊ ေအး..တို႔ အတူတူျပန္ၾကတာေပါ႔ဟု ဆိုကာ... မေဆြကို “နင္ကေရာ ဘယ္လိုလဲ..” လို႔ ေမးလိုက္ျပန္ပါတယ္။ သူမကေတာ့ “ငါလည္း ပုဂံ-ေညာင္ဦး လိုက္ဖို႔ စာရင္းေပးထားတယ္”လို႔ ဆိုလွ်က္ “ကိုမိုးတို႔လည္း လိုက္ခဲ့ၾကပါလား...”လို႔ မဲဆြယ္ျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ရြာကမိသားစုက ေမွ်ာ္ေနၾကမွာမို႔ မလိုက္ေတာ့ပါဘူး..လို႔ တုန္႔ျပန္ျပီးသကာလ၊ မေဆြကို အေဆာင္ျပန္ပို႔ကာ... က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ “လြယ္ဆမ္စစ္” ဟု ဆိုေသာ ရွမ္းစားေသာက္ဆိုင္သို႔ “ရင္ဖြင့္ယမကာ” မွီဝဲရန္အတြက္ အခ်ိန္မဆိုင္း ဒုန္းစိုင္းလို႔ ေျပးခဲ့ပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၃၀)

က်ဳပ္ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္လို႔ အလုပ္ျပန္ဝင္ေတာ့ ခတ္ေၾကာင္ေၾကာင္ သတင္းတစ္ပုဒ္က ဆီးႀကိဳေနေလရဲ႕။ ရံုးကို ေရာက္ေရာက္ျခင္းပဲ လ/ထ မန္ေနဂ်ာျဖစ္ေနတဲ့ မဝါက “အညာသား.. လာစမ္း... နင္ မႏၱေလးမွာ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ”ဆုိျပီး ပုလိပ္စစ္ စစ္ပါေလေရာဗ်ာ...။ က်ဳပ္ကလည္း ဘာမွမလုပ္ခဲ့ပါဘူး..။ အတန္းမွန္မွန္တက္.. စာမွန္မွန္က်က္..၊ ျပီးရင္ ရြာျပန္... အခု ရြာကျပန္ေရာက္ ေရာက္ျခင္း ရံုးကို တန္းလာတာပဲ လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူကလည္း ရံုးကလူေတြအတြက္ က်ဳပ္ ဝယ္လာတဲ့ မႏၱေလးထိုးမုန္႔ စားရင္း... ေသျခာစဥ္းစားစမ္းပါအုန္း အညာသားရယ္.. နင္ ငါတို႔ကို လိမ္လို႔ မရပါဘူး လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ မမနီလာ ကလည္း “ငါ့ေမာင္ ညာမေနနဲ႔.. အာေညာင္းတယ္..၊ အမွန္တိုင္း ျမန္ျမန္ေျပာလိုက္”လို႔ ခၽြန္တြန္းလုပ္ျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ေဖးက ထမင္းစားခန္းမွာ ထိုးမုန္႔ ဝါးေနၾကတဲ့ ေဘာ္ဒါေတြပါ က်ဳပ္တို႔ရိွရာ ေရွ႕စားပြဲ ေရာက္လာၾကျပီး“ ကိုအညာသားရာ... ရွိဳမေနစမ္းပါနဲ႔... သတင္းက အတိအက် ရထားျပီးသား..၊ ေျဖာင့္ခ်က္သာ ေပးလိုက္ေတာ့” ဆိုျပီး ပရက္ရွာ ေပးေနၾကျပန္ပါတယ္။ ေရာ... ခက္ေခ်ျပီ။ က်ဳပ္လည္း ေသျခာျပန္စဥ္းစားျပီး..က်ဳပ္ကေတာ့ တကယ္ ဘာမွမလုပ္ခဲ့ဘူးဗ်ာ... ခင္ဗ်ားတို႔ သိတယ္ဆိုရင္လည္း အစ ေဖၚၾကေပေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ မဝါက နင္ ဒီရံုးဖုန္းနံပါတ္ကို ဘယ္သူေတြကို ေပးထားသလဲ လို႔ ေမးေတာ့... က်ဳပ္ကလည္း ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႔.. ဟာ.. ရြာက မိသားစုကလြဲလို႔ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေပးမထားဘူး လို႔ တုန္႔ျပန္လိုက္ပါတယ္ (အမွန္ေတာ့ က်ဳပ္ စာေမးပြဲေျဖမသြားခင္ေလးမွာ MD က ရံုးဖုန္းနံပါတ္ကို လူတိုင္းကို မေပးရဘူးလို႔ ႀကိမ္းေမာင္းထားတာေၾကာင့္ပါ)။ လူေတြကလည္း MD ေျပာရင္လည္း ေျပာခ်င္စရာ..။ အလကား ရတဲ့ ဖုန္း ဆိုေတာ့ ေျပာလိုကၾ္ကတာမ်ား.... ဟို.. အိုးရွင္း ရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမ ရာမဂတ ေတာင္ေပၚစခန္းက မိဆိုးေလး နဲ႔ သူျပိဳင္ကိုယ္ျပိဳင္ပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မဝါကေတာ့ “နင့္ကို ရြာကလူေတြကို ေပးထားတာ ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး.. ငတံုးရဲ႕၊ ေက်ာင္းမွာ ဘယ္ေကာင္မေလးကို ေပးခဲ့သလဲလုိ႔ ေမးေနတာ..ဟယ့္” လို႔ ေအာ္ပါတယ္။ အဲဒီက်မွ က်ဳပ္လည္း သတိယ ဇာတ္ရည္လည္ပါေတာ့တယ္။
က်ဳပ္က မေဆြရဲ႕ စာအုပ္ေလးထဲမွာ က်ဳပ္ရဲ႕ေနရပ္လိပ္စာ ေရးရင္း ရံုးက ဖုန္းနံပါတ္ကိုပါ ေပးထားခဲ့ပါတယ္။ ဆက္သြယ္လိုတဲ့ ဆႏၵရိွရင္..ဆက္သြယ္နိဳင္ေအာင္ေပါ႔ဗ်ာ..။ အဲဒါကို ရံုးက မယ္မင္းႀကီးမေတြက အရင္းမရိွ အဖ်ားမရိွ “နင္ မႏၱေလးမွာ ဘာလုပ္ခဲ့သလဲ”လို႔ ေမးေတာ့... က်ဳပ္ကလည္း မေကာင္းတာေတြ ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး လို႔ ေတြးျပီး.. ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး လို႔ပဲ ေျဖတာေပါ႔။(က်ဳပ္တို႔ စာေမးပြဲ ေျဖေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ထဲက ဝါးထရံကပ္ အေဆာင္ေတြ မီးေလာင္မႈ ျဖစ္ပြားခဲ့တာ ရိွပါတယ္)။ ဆိုေတာ့... က်ဳပ္က စာေမးပြဲေျဖအျပီး ရြာ ျပန္ေနခ်ိန္မွာ.. မေဆြ က က်ဳပ္ေပးထားတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္ ပါသတဲ့ဗ်ာ..။ ရံုးက ဖုန္း ျမည္သံ ၾကားတာနဲ႔ ပထမဆံုး ကိုင္ရသူက မဝါ (ဖုန္းက သူ႕စားပြဲေပၚမွာ ရိွပါတယ္) ဆိုေတာ့...အခ်င္းခ်င္း (မိန္းမသားခ်င္းဆိုေတာ့ ပိိုျပီး အေစးကပ္ဟန္ တူပါတယ္) မိတ္ဆက္ျပီးသကာလ... သူမ သိခ်င္တာေလးေတြ ေမးေတာ့တာေပါ႔..။ ေမးပံုကလည္း ၾကည့္ၾကပါအုံး..ဗ်ာ..။ ဘာတဲ့..“ က်ဳပ္က ဒီကုမၸဏီမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ ဟုတ္ရဲ႕လားးးး၊ ဘာရာထူးလည္းးးးး၊ လူပ်ိဳ ဟုတ္ရဲ႕လားးးးးဆိုတာက ထပ္ခါတလဲလဲ...” အို... စသည္ျဖင့္ စံုလို႔ပါပဲဗ်ာ..။ မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမာတၱာကုိ ဘယ္ေတာ့မွ လိမ္ညာဟန္ေဆာင္ မယူဘူး ဆိုတဲ့ က်ဳပ္ကိုမွ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရး ဝင္ေနပါေရာလားးးး။ အရိွကို အရိွတိုင္း ခ်ျပကာ ရယူဖို႔ ႀကိဳးစားမယ့္ က်ဳပ္လို လူကိုမွ ေမးရက္ေလျခင္း ရယ္လို႔ မေက်နပ္စိတ္နဲ႔မာန္မာနေတြ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ပခဲ့တာေၾကာင့္ ခတ္ေၾကာင္ေၾကာင္ သတင္းတစ္ပုဒ္ ဟု သမုဒ္အပ္ခဲ့ပါေၾကာင္း...။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၂၉)

အဲဒီ “ဒိတၳိ” လို႔ အေခၚမခံရခင္ေလးမွာ(မသတ္မွတ္ခင္) ေက်းဇူးဆပ္ ကုသိုလ္ျပဳခြင့္ တစ္ခု လုပ္ခြင့္ရခဲ့ပါေသးတယ္။ က်ဳပ္က ေက်းဇူးဆပ္တယ္ ဆိုေပမဲ့.. အေမညိဳရဲ႕(အေမႀကီး..၊ အေဖ့ရဲ႕အေမ) ေက်းဇူးတရားေတြနဲ႔ ႏွိဳင္းစာရင္ ျမင့္မိုလ္ေတာင္ နဲ႔ ဇီးေစ့ ပမာ ကြာျခားလြန္းလွသလို.. အင္မတန္မွ အေျပာက်ယ္ဝန္းလွတဲ့ သဲကႏၱာရႀကီးထဲက သဲမွဳံေလး တစ္ပြင့္ ပမာပါ။ က်ဳပ္ ရြာေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ အေမက သူမေသခင္မွာ “ေရႊသဃၤန္း” ကပ္လွဴသြားခ်င္တယ္လို႔ က်ဳပ္ကို ေခၚေျပာပါေလေရာ..။ အဲဒီတုန္းက အေမညိဳက က်ဳပ္ ေဒြးေလးေတာ္တဲဲ့ သူ႕သမီးအငယ္ဆံုးနဲ႔ အတူေနပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ရပါတယ္အေမရာ.. ဘာခက္တာမွတ္လို႔ ဆိုျပီး.. အေမ့ရဲ႕ ဥယ်ဥ္ ေျမယာေတြကို အပိုင္စီးထားတဲ့ ဘႀကီး(အေမ့ရဲ႕သားႀကီး၊ အေဖ့ရဲ႕အစ္ကို)ဆီ သြားျပီး “အေမက ေက်ာင္းထိုင္ကိုယ္ေတာ္ကို သဃၤန္း ကပ္လွဴခ်င္တဲ့အေၾကာင္း.. ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းတဲ့ အေမ့ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ေငြနဲ႔ လွဴဒါန္းနိဳင္ဖို႔အတြက္.. သူပိုင္ျဖစ္တဲ့ ဒီေျမယာေတြထဲက အကြက္ေလးတစ္ကြက္ကို အခု ေရာင္းေပးဖို႔” ဆရာႀကီး လုပ္ျပီး သြား ေျပာတာေပါ႔။ ဘႀကီး က “မင့္အေဖ ငါ့ညီေတာင္ ဒီကိစၥမ်ိဳး ငါ့ကို လာမေျပာရဲဘူး... (အေမြကိစၥေျပာတယ္မ်ား ထင္ေနသလားမသိ)၊ က်န္ ႏွစ္မ ၂ ေယာက္ဆို ေဝးေရာ..၊ မင္းက ဘာေကာင္လဲ..ကြ” ဆိုျပီး ႀကိမ္းေမာင္းလို႔ ကုတ္ကုတ္ကေလး ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။ အေမ့ကို သြားေျပာဖို႔ တိုက္တြန္းေပမဲ့.. သူ႕သားႀကီးအေၾကာင္း သိဟန္တူပါရဲ႕... လံုးဝမေျပာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့.. ကဲ.. အေမ လွဴခ်င္တဲ့သဃၤန္း အားလံုး ဘယ္ေလာက္က်မလဲ ဆိုတာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ခဲ့ပါ လို႔ အားေပးတိုက္တြန္းရေတာ့တာေပါ႔ (အဲဒီအခ်ိန္က က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ လူႀကီးေတြအတြက္ ညေနတို္င္း တရားပြဲ ရိွပါတယ္)။ အေမ တရားပြဲက ျပန္လာေတာ့.. “ငါ့ေျမးေရ.. သံုးေထာင္ေလာက္ဆို ရတယ္လို႔ ေျပာတယ္..၊ ငါ့ ေျမးမွာ ရိွရဲ႕လား” လို႔ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ အေမာတေကာ ေမးရွာပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “အဲဒီေလာက္ေတာ့ ရိွပါတယ္ အေမရာ.. ဘာမွမပူနဲ႔”လို႔လည္း ေျပာလိုက္ေရာ... အေမ့ႏွဳတ္က “ဟိုဟာမေတြ ငါ့ေျမးကို သိပ္ အထင္ေသးၾကတယ္..၊ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ မႏၱေလးမွာ အၾကာႀကီးေနခဲ့တာဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ျပန္ဖို႔ လမ္းးစရိတ္ကလြဲလို႔ ပိုက္ဆံ မရိွေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာေနၾကတယ္” ဆိုျပီး ထြက္လာပါေလေရာ...။ ဟာ...အေမ.. အဲဒါ ဘယ္သူက ေျပာတာလဲ လို႔ က်ဳပ္က ေမးေတာ့... မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ေစ်းဆိုင္နဲ႔အိမ္ႀကီးကို ေမးေငါ့ျပပါတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ က်ဳပ္နဲ႔ရြယ္တူ အတန္းတူ ေကာင္မေလး(သူက ၈ တန္း က်ေတာ့ ေက်ာင္းထြက္ျပီး ေစ်းေရာင္းေနတာပါ) တစ္ေယာက္ရိွပါတယ္။ သူတို႔က ခ်မ္းသာၾကေပမဲ့ အေမ့ကိုေတာ့ ဟိုတုန္းက ေက်းဇူးစား-ေက်းဇူးခံ ရိွတယ္ဆိုျပီး ဂရုစိုက္ၾကပါတယ္။ အေမက အဲဒီအိမ္ အလည္သြားရင္း သဃၤန္းကပ္ဖို႔အေၾကာင္း ေျပာၾကေတာ့ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလး(သူငယ္ခ်င္းလို႔ ေျပာေပမဲ့ ၁၀ တန္းေအာင္သည္အထိ စကား ေလးလံုးျပည့္ေအာင္ မေျပာဘူးပါ) နဲ႔ သူ႕ေဘာ္ဒါေတြက က်ဳပ္မွာ အဲေလာက္ပိုက္ဆံ မရိွနိဳင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ၾကဟန္ တူပါတယ္။ သူတို႔ ေတြးကာေျပာတာက သဘာဝၾကေပမဲ့ အေမက သူ႕ေျမးကို ထိေတာ့ မခံခ်င္စိတ္ ျဖစ္ခဲ့မိဟန္တူပါရဲ႕..။
မျပန္ခင္ တစ္ရက္မွာ အေမ ကပ္လွဴခ်င္တဲ့ေရႊသဃၤန္းအတြက္ ေငြသံုးေထာင္ကို အေမ့လက္ထဲ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ထည့္ကာ ကန္ေတာ့လို႔ အလုပ္ရိွရာ ေရႊျမိဳ႕ေတာ္ဆီ ျပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
က်ဳပ္ အဆင္ေျပလို႔ အေမ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ေပးနိဳင္ေလာက္(ေက်းဇူးဆပ္နိဳင္ေလာက္တဲ့)တဲ့ အခ်ိန္ၾကေတာ့.. အေမက လူ႕ေလာကႀကီးမွ ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါျပီ...။
အေမ (အေမညိဳ) တစ္ေယာက္ ေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္ပါေစ...။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၂၈)

စာေမးပြဲေျဖျပီးတာနဲ႔ ရြာကို တန္းျပန္တာဆိုေတာ့ ႏွစ္စဥ္ (၅)ရက္ေလာက္ ေနခြင့္ ရပါတယ္။ မိသားစုစီးပြားေရးေလး အဆင္ေျပလာတာနဲ႔အမွ်.. လူေတြရဲ႕ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးကလည္း တစ္ႏွစ္နဲ႔ တစ္ႏွစ္ သူမတူေအာင္ ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာတာကို ေတြ႕လာရပါတယ္။ အရင္တုန္းက ေဆးေဖၚေၾကာဖက္ မလုပ္တဲ့သူေတြက ေခၚေခၚေျပာေျပာ လုပ္လာၾကပါတယ္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေရာင္းေနတဲ့ မိသားစုအေႀကာ္ဆိုင္ေလးကေန ငါးေျခာက္ငါးျခမ္းနဲ႔ ငါးပိ ပုဇြန္ေျခာက္ ေရာင္းတဲ့ လက္ကားဆိုင္ေလး အျဖစ္ တစ္ဆင့္ျမွင့္လိုက္တာေပါ႔။ က်ဳပ္ အေမက သူ႕မိခင္ ရွိရာ ရန္ကုန္ကို မၾကာခဏ လာတတ္ေနတာက စျပီး ငါးေျခာက္ေရာင္းဖို႔ ျဖစ္လာတာပါ။ အမ(အေမ)လာတဲ့ အခါ “သူ႕အေမ က်ဳပ္တို႔အဖြားက တစ္ျပားမွေပးဖို႔(ေခ်းငွားဖို႔)မစဥ္းစားေပမဲ့.. က်ဳပ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကို.. မင္းတို႔အေမကို ဘယ္္ေလာက္ ေပးလိုက္ၾကအံုး”ဆိုျပီး အမိန္႔ ထုတ္တတ္ပါေသးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ကလည္း အဆင္ေျပလွခ်ည္ရဲ႕ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေနစရိတ္-စားစရိတ္၊ ပညာသင္စရိတ္ က ပိုမွ အငယ္ေတြရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္ အျဖစ္ ေထာက္ပံ့ေပးနိဳင္တာပါ။ အဲဒီေပးလိုက္တဲ့ေငြေလးကို အေမက ရန္ုကုန္ကေန ငါးေျခာက္ငါးျခမ္း ဝယ္သြား.. ရြာေရာက္ေတာ့ ျပန္ေရာင္း... ေပၚလာတဲ့ေငြ ကိုမွ အဆင္ေျပသလို လွည့္ပတ္သံုးၾကတာေပါ႔။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔တေတြ အရင္ကလို မ်က္ႏွာမငယ္ၾကရတာကေတာ့ အမွန္ပါ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္အေဖကေတာ့ အရင္ကထက္ ပို ပို ဆိုးလာတယ္ ေျပာရမွာပါ။ မနက္ပိုင္းမွာလည္း အေႀကာ္က မေရာင္းေတာ့ အလုပ္ကမရွိ၊ ေန႔လည္ေန႔ခင္းၾကေတာ့လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း ဆိုေတာ့ ေသာက္ဖို႔ အခ်ိန္ ပိုရသြားခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္က်ေဝဒနာ ခံစားေနရတဲ့ အရွဳံးသမား တစ္ေယာက္က “အခု သူ႕မွာ ရန္ုကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ေက်ာင္းတစ္ဘက္နဲ႔အလုပ္ လုပ္ေနျပီး ေငြေၾကးအနည္းငယ္ ျပန္လည္ေထာက္ပံ့နိဳင္တဲ့ သားႏွစ္ေယာက္ရိွေနျပီ..” ဆိုေတာ့ စိတ္အားမာန္ေတြ ျပန္တက္လို႔ ရမ္း ေနေတာ့တာေပါ႔။ က်ဳပ္ ရြာျပန္ေရာက္တဲ့ ေန႔ ဆိုရင္ ပို ဆိုးေသးသဗ်ာ။ အဲ.. ထူးျခားတာက ေနာက္တစ္ရက္က စလို႔ က်ဳပ္မျပန္မခ်င္း မေသာက္ျပန္ဘူး။
က်ဳပ္ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ရည္မွန္းခ်က္က က်ဳပ္တို႔ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမတေတြ ကိုယ္ကာယကို ရင္းႏွီးျပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရတဲ့ လက္လုပ္လက္စားဘဝ(Blue-collar) ကေန ဉာဏ္ပညာကို အသံုးျပဳလုပ္ကိုင္စားေသာက္ရတဲ့ ဉာဏ္ဏအလုပ္သမား(White-collar) အျဖစ္ ရပ္တည္နိဳင္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ပါ။ စီးပြားဥစၥာ ႀကီးပြားဖို႔ထက္ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ ျဖစ္ဖို႔က အဓိကဦးစားေပးပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီလိုသာ က်ဳပ္အေဖ လုပ္ေနရင္ ကေလးေတြ ဒုကၡေရာက္နိဳင္တယ္ဆိုျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ေယာက်္ားေလးေတြကို အေဆာင္မွာအတူေန..၊ အငယ္ဆံုး မိန္းခေလးႏွစ္ေယာက္ အတြက္ ရန္ကုန္က အဖြားနဲ႔ အေဒၚကို ေတာင္းပန္ျပီး ေငြေၾကးအျပည့္အဝ ေထာက္ပံ့ကာ ထား..၊ သူတို႔က မထားနိဳင္ဘူးဆိုတဲ့ ႏွစ္မွာ ရြာက အေဒၚဝမ္းကြဲဆီ ျပန္ပို႔...၊ အငယ္ဆံုးတစ္ေယာက္ ၁၀ တန္း မေအာင္မခ်င္း ခင္ဗ်ားတို႔ မိဘေတြကို တစ္ျပားမွ မေထာက္ပံ့နိဳင္ဘူး..လို႔ ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ စားစရာမရိွရင္.. အခုေနတဲ့ အိမ္ဝင္းကို ေရာင္းစားၾကလို႔လည္း ဆိုခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လည္း ေျပာတဲ့အတိုင္း က်င့္သံုးခဲ့တာမို႔ .. ရြာက ေဆြမ်ိဳး ေရႊမ်ိဳးေတြက က်ဳပ္ကို “ဒိတၳိ”လို႔ ေခၚေဝၚသမုဒ္ခဲ့ၾကပါေၾကာင္း...။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၂၇)

က်ဳပ္လည္း သူတို႔ ျမင္နိဳင္ေလာက္တဲ့ ေနရာမွာ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ကာ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ လုပ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ သူမကို ျမင္ေနပါလွ်က္နဲ႔ (သူမက ကိုယ့္ကို မျမင္ေတာ့) သူမ သတိထားမိေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ထိ ကိုယ္ကလည္း မျမင္ေရာင္ ဟန္ေဆာင္ရတဲ့ အလုပ္ဟာ အင္မတန္ ပင္ပမ္းလွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ဟန္ေဆာင္မႈေတြကို ရြံ႕မုန္းတဲ့ က်ဳပ္က ရင္တြင္းမွ စိတ္ပဋိပကၡေတြ နဲ႔ အတူ တဒဂၤအခ်ိန္ေလးမွာ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ကျပ အသံုးေတာ္ခံေနပါလား ဆိုတာကို သတိလက္လြတ္ ျဖစ္ခဲ့မိပါရဲ႕..။ “မင္း က သူ႔ကို ျမင္ေနတာပဲ.. မင္း သတၱိရိွရင္ သြားျပီး ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ပါလား..၊ သူ က ဘာမို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္ေနရတာလဲ..၊ သူ ျမင္တာ.. မျမင္တာ ဂရုစိုက္စရာ မလိုဘူး..၊ မင္း က ေယာက်္ားေလးပဲ... ဟန္ေဆာင္မေနနဲ႔..၊ အခုသြား ႏွဳတ္ဆက္လိုက္...၊ ဟာ... မဟုတ္ေသးပါဘူး.. ငါက ရိုးရိုးသားသား ႏွဳတ္ဆက္တာကို သူက တစ္မ်ိဳးထင္သြားရင္...” ဆိုတဲ့ ရင္တြင္းစိတ္ပဋိပကၡ (Intra-conflict) ေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ဂနာမျငိမ္ ျဖစ္ေနတာေပါ႔ဗ်ာ..။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း က်ဳပ္ေခါင္းထဲမွာ ထာဝရ ပထမ ေနရာယူထားတဲ့ မိသားစုအေရးကပဲ ပုဂၢလႏွလံုးသားေရးရာကို အနိဳင္ယူလို႔ ... ဟန္ေဆာင္မေနပဲ အဲဒီေနရာက ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာဖို႔ ညွိယူ(self-adjustment) နိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ ၾကြားတယ္လို႔ပဲ ေျပာေျပာ..၊ ကိုယ္ရည္ေသြးတယ္လို႔ပဲ ဆိုဆို က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ Control လုပ္နိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ဆံုးရွံဴးခံစားခဲဲ့ရတာေတြကလည္း အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ရိွခဲ့တာေပါ႔။ ေရွးေရစက္ေၾကာင့္ ဆံုေတြ႕ခြင့္ ရခဲ့ေပမဲ့...ကုသိုလ္ၾကမၼာ မမွီခဲ့ပါ...။
အနီးကပ္သင္တန္း စျပီဆိုေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ နဘန္းလံုးရျပီေပါ႔။ တတိယႏွစ္မွာ ေမဂ်ာက ၃ ခု၊ မိုင္နာက ႏွစ္ဘာသာ။ အဂၤလိပ္စာက ၾကည့္စရာ မလိုေပမဲ့.. သမိုင္းက က်က္စာ။ ေမဂ်ာတစ္ခုက စာရင္းအင္း မို႔ တြက္စာ ဆိုေပမဲ့.. က်န္ႏွစ္ခုက က်က္စာ။ ဒီၾကားထဲ သင္တန္း ၁၀ ရက္က မိုးလင္း-မိုးခ်ဳပ္ ဆိုေတာ့...၊ အားပါးပါး... ငါ အခ်ိန္မွီမွ က်က္နိဳင္ပါ႔မလား ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ေတြက ရင္နဲ႔အျပည့္..။ တခါတရံ သူမရဲ႕ပံုရိပ္ေတြက မ်က္လံုးထဲက မထြက္။ ခက္ပါလား သက္လ်ာရယ္...။ ကဲ..ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနရင္.. စာေမးပြဲေျဖျပီး ေနာက္ဆံုးရက္မွာ အေဆာင္ လိုက္သြားျပီး စာ ေပးကြာ လို႔ ဆံုးမလိုက္မွ ျငိမ္သြားေလရဲ႕..။
စာေမးပြဲၾကီး စတင္လို႔..ေနာက္ဆံုးရက္ သမိုင္း ေျဖတဲ့ေန႔မွာ အခန္းေစာင္႔ဆရာ တစ္ေယာက္က “ကဲ.. မင္းတို႔အလွည့္ ပီးျပီ ဆိုေတာ့.. ငါ႔ အလွည့္ေပါ႔ကြာလို႔ ဆိုကာ.. မင္းတို႔ လုပ္ရဲတဲ့သူ လုပ္ၾကည့္... ေဟာဒီမွာ ဘာလဲ...ၾကည့္ ဆိုျပီး မင္နီေဘာပင္ နဲ႔ စာရြက္တစ္ရြက္ ကို ေထာင္ျပီး မွတ္သေယာင္ ” လုပ္ျပပါတယ္။ ရိုးသားတဲ့သူေတြအတြက္ ဂရုစိုက္စရာ မလိုေပမဲ့... ခ်ိဳးေဖာက္တဲ့လူေတြ အတြက္ေတာ့ ဝရဇိန္လက္နက္ႀကီးေပါ႔။ က်ဳပ္က ေျဖလို႔ ျပီးေပမဲ့.. သူမ အထြက္ကုိ ေစာင့္ေနရတယ္ေလ။ သူမ ထြက္ေတာ့.. က်ဳပ္လည္း လိုက္ထြက္... ေျဖနိဳင္တယ္မို႔လား..လို႔ ေမးရင္း..၊ စက္ဘီးယွဥ္ကာစီးလို႔ သီတဂူအေပါက္ဝ အထိ လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ “ ဒါ မေဆြရဲ႕ Address book (အမွန္က က်ဳပ္ေရးထားတဲ့ ရည္းစားစာ ညွပ္ထည့္ထားျပီးသား)ေလ...၊ လွေဆြဆီက ရတာ..၊ ဒီထဲမွာ က်ေနာ့္လိပ္စာလည္း ေရးထားပါတယ္” ဆိုျပီး စာအုပ္ကို အတင္းေပးကာ တစ္ခ်ိဳးတည္း လစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၂၆)

အေဝးသင္ တတိယႏွစ္ အေရာက္မွာေတာ့ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ လုပ္ရတာ စိတ္ပင္ပန္း-လူပင္ပန္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေစာေစာအနားယူဖို႔ မႏၱေလးကို တစ္ပတ္ေလာက္ေစာျပီး ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အေဆာင္မွာလည္း အရင္ ၂ ႏွစ္က မိုးမလံု ေလမလံု ဝရန္တာ မွာ ေနခဲ့ရေပမဲ့.. ဒီႏွစ္ေတာ့ သီးသန္႔ ႏွစ္ေယာက္ခန္း တစ္ခန္း ရပါတယ္။ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ဆင္က ၾကြမလာေသးေတာ့ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း အိပ္လိုက္..၊ စားလိုက္..၊ စာေလးဖတ္လိုက္..၊ အေဆာင္ပိုင္ရွင္- အေဆာင္မွဴး အစ္မႀကီး(သူ႔အေမ အန္တီႀကီးက အနားက တစ္ဖဝါးမွ မခြါ) နဲ႔ ေလပန္းလိုက္..၊ ဘုရား..သြားလိုက္..၊ ေက်ာင္းဘက္သြားလိုက္နဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေပါ႔ဗ်ာ။ တစ္ရက္ေတာ့ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ေက်ာင္းဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္အသြား.. ေရွ႕တူရူက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လာေနတဲ့ အတန္းထဲမွာ က်ဳပ္နဲ႔ မ်က္မွန္းတမ္းမိေနတဲ့ ခ်င္း ေက်ာင္းသား ေလးေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ပါေလေရာ…။ ေတြ႔တာနဲ႔.. အဲဒီအထဲကတစ္ေယာက္က “ခင္ဗ်ားက..ဒီႏွစ္လည္း ၂ ဘာသာပဲေနာ္…၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီႏွစ္ ၁ ဘာသာပဲ ပါတယ္ဗ်ာ” လို႔ ဆီးကာ ေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း သူ႔ဆီက မထင္မွတ္တဲ့ ႏွဳတ္ဆက္သံကို ၾကားလိုက္ရလို႔ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္ေနတုန္း… ေနာက္မွ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ႔..ဆိုျပီး ေျပာေျပာဆိုဆို ဆက္လက္ထြက္ခြာ သြားၾကပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ထူ(ဒူ)လိုက္ပံုကေတာ့ “လာဗ်ာ.. မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ လက္ဘက္ရည္ေလး ဘာေလး ေသာက္ၾကရေအာင္”လို႔ေတာင္ မေခၚလိုက္မိပါဘူး။ အဲဒီ ႏွဳတ္ နည္းတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ သူတို႔ကို လူေတြ႔ရင္ သိေနတာကလြဲလို႔ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း အျဖစ္ ခင္မင္ခြင့္ မရရွိခဲ့ပါဘူး။ ဝမ္းနည္းစရာတစ္ခုပါ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ကို သတိထား ဂရုစိုက္ ၾကည့္ေနတဲ့သူ ရိွေနပါလား…ဆိုတာကို အမွတ္မထင္ အံ့ၾသဖြယ္ရာ သိရွိခြင့္ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ရိုးသားစြာနဲ႔ ႀကိဳးစားသူေတြရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံအားေပးမယ့္သူ (အမ်ားႀကီး မရိွရင္ေတာင္) တစ္ေယာက္တစ္ေလ ရိွေနပါလား..ဆိုတာကို သိရျပန္ေတာ့..၊ ပိုလို႔..ပိုလို႔ ႀကိဳးစားလိုတဲ့စိတ္ဆႏၵေတြ ရင္မွာ ကိန္းေအာင္းလို႔ ေနေတာ့တာေပါ႔။
တြတ္ပီ တို႔ ကံေကာင္းခ်င္ျပန္ေတာ့လည္း ဆက္တိုက္ဆိုသလိုပါပဲ..။ ေနာက္ေန႔မနက္ ၇ နာရီ ေလာက္မွာ အေဆာင္က က်ဳပ္အစ္မႀကီးက ရပ္ကြက္အလွဴလွည့္ေလး ရိွတယ္.. မင္း ပ်င္းရင္ လိုက္ႀကည့္ပါလား..လို႔ ဆိုတာနဲ႔ လိုက္သြားပါတယ္။ အစ္မႀကီးက အဲဒီရပ္ကြက္မွာ အပ်ိဳေခါင္း (ေတာမွာေတာ့ အပ်ိဳေခါင္း၊ လူပ်ိဳေခါင္း လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ျမိဳ႕မွွာေတာ့ က်ဳပ္ မသိ)လို႔ ထင္ပါတယ္။ အလွဴက ေသးေသးေလးပါ။ ျပီးေတာ့ သီတဂူေဆာင္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္မွာပါ။ က်ဳပ္က လမ္းရဲ႕ ဒီဘက္ခ်မ္းမွာ ေနခဲ့ျပီး၊ အစ္မႀကီးက ေငြစကၠဴယပ္ေတာင္ေလးေတြ ကိုင္ထားတဲ့ ခေလးမေလးေတြကို အစဥ္တက်တန္းစီဖို႔ ႀကီးၾကပ္လမ္းညႊန္မႈ ေပးေနတာကို ေငးေနတာေပါ႔။ တခါတေလေတာ့ က်ဳပ္ကိုလည္း လွမ္း…ၾကည့္တတ္ပါတယ္ေလ။ မၾကာခင္မွာပဲ မျဖစ္စေလာက္ ဒိုးပတ္ဝိုင္းေလးနဲ႔ အလွဴလွည့္ေလး စတင္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာေေပါ႔ဗ်ာ… ဆိုင္းသံဗံုသံ ၾကားရင္ အိမ္ရိွလူကုန္မက်န္ ထြက္ၾကည့္ေလ့ရိွတဲ့ ေတာဓေလ့အတိုင္း “သီတဂူေဆာင္” ထဲက မိန္းခေလးေတြ တစ္အုပ္ႀကီး ထြက္လို႔လာေတာ့… အရင္ႏွစ္က တစ္ႀကိမ္ မိတ္ဆက္ခဲ့ဖူးတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕မေဆြကို အမွတ္မထင္ ေတြ႕ခြင့္ရလိုက္တာေပါ႔…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၂၅)

ဇာတ္လမ္းကိုေတာ့ ဇာတ္ဆရာ အလိုက် က လို႔ ရေပမဲ့ တကယ့္ဘဝမွာေတာ့ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ ပါပဲ။ အဲဒီေန႔က ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ ျပီးေတာ့ သူမ ျပန္မယ့္ အခ်ိန္ကို မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာေပါ႔။ သူမ ကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ စက္ဘီးကိုယ္စီ တြန္းလို႔ ေက်ာင္းကအထြက္.. က်ဳပ္တို႔ကလည္း မသိမသာ ေနာက္ကလိုက္…၊ သူတို႔အဖြဲ႔က စက္ဘီးမစီးၾကပဲ.. ေတာက္ေလွ်ာက္ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ေရွ႕က သြားေနၾကတာကို.. က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႔က စိတ္မရွည္…။ ဆိုေတာ့ ဒါရိုက္တာက သူမ အေဆာင္ထိပ္က သြားေစာင့္မယ္ဆိုျပီး စက္ဘီးကိုယ္စီ နင္းကာ အရင္သြားႏွင့္ၾကပါတယ္။ “သီတဂူ”ေဆာင္ဟာ မိန္းလမ္းဘက္က ဝင္ေပါက္ တစ္ေပါက္ပဲ ရိွတာဆိုေတာ့ အေဆာင္ေရွ႕က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္(နံမည္ ေမ့ေန)မွာ ထိုင္ေစာင့္ ေနရင္ ဘယ္လိုမွ မလြဲနိဳင္ဘူး ဆိုတဲ့ ေတြးဆခ်က္နဲ႔ပါ။ ဆိုင္မွာထိုင္ကာ ေလေပါေနရေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕မ်က္လံုး ရွစ္လံုးက လမ္းမေပၚက တစ္လက္မမွ မေရြ႕…။ ေပၚခ်ိန္တန္လို႔မွ ေပၚမလာသူကို လည္ပင္းတရွည္ရွည္နဲ႔ ေမွ်ာ္ရတဲ့ဒုကၡက ႀကံဳေတြ႔ခံစားဘူးသူတိုင္း သိမွာပါ။ မင္းသားက Ready ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္.. မင္းသမီးက ေရာက္မလာေတာ့.. ဒါရိုက္တာ အရာေတာ္လွေဆြတစ္ေယာက္ ပ်ာယာခတ္ေနျပီေပါ႔။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မင္းသမီး စတည္းခ်ရာ သီတဂူ ကို စံုစမ္းေထာက္လွမ္းဖို႔ အေရး ဒါရိုက္တာ ေျပးေလရဲ႕…။ Shopping က ျပန္မလာေသးဘူး ဆိုတဲ့အေျဖနဲ႔ ဒါရိုက္တာ ေရွ႕ဆက္ ကရမယ့္ဇာတ္ တစ္ႀကိမ္ျပန္ကာ ေအာ္ဒါ ေပးျပန္တာေပါ႔..။ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ သြားေမးျပန္ေပမဲ့.. မေရာက္ေသးဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါရိုက္တာကအစ ဇာတ္ပို႔အဆံုး မင္းသမီးကို ဆက္လက္ေစာင့္စားဖို႔အေရး စိတ္မရွည္နိဳင္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ ေဒါသသံေလးေတြ ထြက္လာပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ၆ နာရီ ထိုးလုိ႔မွ မလာရင္ ျပန္ၾကတာေပါ႔…၊ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ဖို႔အေရး ဒီေလာက္အထိ ဒုကၡခံစရာ မလိုဘူးလို႔ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္က က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္တိုေနပါျပီ။ တဆက္တည္းမွာပဲ သူမ မွာ ကိုယ့္ထက္ဦးသူ အျခားတစ္ေယာက္ ရိွေနျပီလား…၊ သူ႔အဆက္နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေနတာ ေနမွာေပါ႔…၊ ဒီလိုမဟုတ္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ မႏၱေလးျမိဳ႕ရဲ႕ နံမည္ႀကီး ရဲသိပၸံအနားက ဘူးသီးေၾကာ္ဆိုင္ ေရာက္ေနတာလား…၊ ဒါမွမဟုတ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လမ္းခဲြျပီး သူတို႔ ၂ ေယာက္ထဲ မႏၱေလးက်ံဳးေဘးမွာ ထိုင္ကာ စကားေျပာေနၾကတာလား… စတဲ့စတဲ့ အေတြးေတြက က်ဳပ္ ေခါင္းထဲကို ပလူ့ပ်ံေအာင္ ဝင္ေရာက္ေနပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္လည္း ေယာက္ယက္ခတ္ ဝင္ေရာက္ေနတဲ့ အေတြးစေတြကို ျဖတ္ခနဲ ဝင္လာတဲ့အသိနဲ႔ အခ်ိန္မီွ ထိန္းခ်ဳပ္ကာ… ကဲ ကိုယ့္လူတို႔ ၆း၄၅ နာရီ ရိွျပီ.. ပိုက္ဆံရွင္း.. ျပန္ၾကမယ္ လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဆိုင္ကအထြက္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ေမးလိုက္အံုးမယ္..ဆိုျပီး ဒါရိုက္တာလွေဆြတစ္ေယာက္ သီတဂူ အေပါက္ဝ ေရာက္သြားျပန္ပါတယ္။ အဲ.. ဒီတစ္ခါေတာ့ လွေဆြတစ္ေယာက္ ျပံဳးျဖဲျဖဲနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ဘက္ လွည့္ကာ သူ႔ဆီ လာခဲ့ဖို႔ လက္ရပ္လို႔ ေခၚေနပါျပီ။ က်ဳပ္တို႔လည္း သူ႔ဆီအေရာက္… သူမ ကလည္း “ငါ အခုမွ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ က ျပန္ေရာက္ခါစပဲ ရိွေသးတာ” ဆိုတဲ့ စကားေျပာသံနဲ႔အတူ အေဆာင္တြင္းမွ တစ္လွမ္းခ်င္း ထြက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၂၄)

သူမကလည္း အရာေတာ္ ျမိဳ႕နယ္ထဲက ရြာႀကီးတစ္ရြာကေပါ႔။ နံမည္က- မေဆြ..၊ အလုပ္အကိုင္က-လွေဆြနဲ႔အတူတူပါပဲ၊ ရိုးတယ္..ေအးတယ္..နဲ႔ သူသိသမွ် ေဖါက္သည္ ခ်ျပီး သကာလ..“မင္းက ေတာ္ေတာ္ ျမင္တတ္တဲ့ေကာင္ပဲ… မဆိုးဘူးေနာ္..၊ သူေနတဲ့အေဆာင္ ငါ သိတယ္… မင္း သြားခ်င္ရင္ ငါ လိုက္ျပီး မိတ္ဆက္ေပးမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တစ္ခါ ျမင္ေတ႔ြရံုနဲ႔ အဲဒီေလာက္အထိ ရင္းႏွီး ရိုးသား ပြင့္လင္းစြာ ေျပာဆိုအားေပးခဲ့သူ အရာေတာ္သား လွေဆြပါ။ တနယ္ထဲသားခ်င္းမို႔လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုလို႔ေတာင္ ခင္မင္မႈ ရိွလာခဲ့ၾကပါတယ္။
သူမ ေနတဲ့အေဆာင္ သြားဖို႔ က်ဳပ္ကို ခဏခဏ လာေခၚေပမဲ့ မလုိက္ျဖစ္ပါဘူး။ ျပႆနာက က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ဆြဲထားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ဇယား ေပါ႔ဗ်ာ..။ သူမအတြက္ အခ်ိန္ေပးဖို႔ ထည့္မထားခဲ့မိဘူး။ ကိုယ္ ဆဲြထားတဲ့ အခ်ိန္ဇယား ကိုယ့္ဖာသာ ဖ်က္လို႔ရေပမဲ့… ဒီကိစၥေလာက္နဲ႔ေတာ့ မဖ်က္နိဳင္ဘူး ဆိုျပီး မာနနဲ႔ တင္းခံခဲ့ပါတယ္။ “မိသားစုဘဝကို ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ မင္းက… ဒီေလာက္ေလးမွ ခံနိဳင္ရည္ မရွိရင္.. ေရွ႕ဆက္ ဘယ္လိုခရီးသြားမလဲ..”ဆိုတဲ့ အေတြးေတြေၾကာင့္လည္း က်ဳပ္ရဲ႕စိတ္ဆႏၵကို ႀကိတ္မွိတ္မ်ိဳသိပ္ခဲ့ရတာေပါ႔။ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ဆင္နဲ႔ လွေဆြအျပင္ ေစတုတၱရာဘက္က ေက်ာင္းဆရာ ကိုဖိုးကြယ္ နဲ႔ ေအာင္ျမင့္ေဆြ တို႔ကလည္း ဘုမသိဘမသိနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ၂ ေယာက္ကို အလြန္သေဘာတူတယ္ ဆိုပဲ။ ေဘာ္ဒါေတြကေတာ့ တကယ္ကို အားေပးခဲ့ၾကတာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္ကို ဘယ္လိုမွ ညိွမရတဲ့ အဆံုးမွာေတာ့ သူတို႔တေတြ က်ဳပ္တို႔ ၂ ေယာက္ ေတြ႔ဆံုမိတ္ဆက္ဖို႔အေရး စီမံကိန္းတစ္ရပ္ ေရးဆဲြၾကေတာ့တာေပါ႔။ က်ဳပ္တို႔ “အေဝးသင္” မွာလည္း လက္ဆင့္ကမ္းအေမြ ရလာခဲ့တဲ့ “အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲ” ေခၚ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ ဆိုတာ ႏွစ္စဥ္ မပ်က္မကြက္ ရိွပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဆရာကန္ေတာ့ပဲြကို အနီးကပ္ပို႔ခ်ခ်က္သင္တန္း အျပီး ေနာက္တစ္ရက္ျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အစီအစဥ္ကေတာ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ ျပီးတာနဲ႔ မေဆြ ေနတဲ့ “သီတဂူ”အေဆာင္ကို လိုက္သြားၾကျပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ၾကမယ္… ျပီးတာနဲ႔ လွေဆြက မေဆြကို ရေအာင္ေခၚထုတ္.. အေဆာင္ေရွ႕က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ရင္းႏွီးမႈရေအာင္ အာရိုက္ၾကမယ္ေပါ႔။ က်ဳပ္ကလည္း ဆရာကန္ေတာ့ပဲြက မြန္းလြဲ ၃ နာရီ စမွာဆိုေတာ့ ညေန ၆ နာရီ အထိ အခ်ိန္ေပးနိဳင္တယ္ ဆိုျပီး ဒီအတိုင္း ပါဝင္ကျပဖို႔ သေဘာတူခဲ့ပါတယ္။ ဒီဇာတ္မွာ ဇာတ္ညႊန္းက ဆရာႀကီး ေအာင္ဆင္ (ဒီစာေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔သမီး ၁၀ တန္းေအာင္ အမွတ္စာရင္း ထုတ္ဖို႔ ရန္ကုန္ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္က က်ဳပ္အိမ္မွာ ဦးဇင္းၾကည္နဲ႔အတူ ေရာက္ေနေလရဲ႕)၊ ဒါရိုက္တာက မင္းသမီးနဲ႔ ပလဲပနံသင့္တဲ့ အရာေတာ္ လွေဆြ၊ ဇာတ္ပို႔က မဟုတ္တာမေျပာတဲ့ ေစတုတၱရာက ကိုဖိုးကြယ္၊ မင္းသားက က်ဳပ္ ဆိုေတာ့….၊ မင္းသမီးက…ပါးျပင္မွာ သနပ္ခါးေဖြးေဖြး လိမ္းတတ္တဲ့ သူမ ဆိုတဲ့ မေဆြ ကလြဲလို႔…… ။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၂၃)

က်ဳပ္က ပထမႏွစ္ကို ဂုဏ္ထူးႏွစ္ဘာသာနဲ႔ ေအာင္ခဲ့တာဆိုေတာ့ တကယ္ ရိုးသားစြာနဲ႔ ႀကိဳးစားရင္ တကယ္ျဖစ္လာနိဳင္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း ကိုယ္ပိုင္အေတြ႔အႀကံဳအရ သိလာခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေေၾကာင့္လည္း ဒုတိယႏွစ္မွာ အခ်ိန္ကို စနစ္တက် စီမံခန္႔ခြဲခဲ့ျပီး ေက်ာင္းစာကိုပဲ လံုးလံုး အာရံုစိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း က်ဴရွင္ဆိုျပီး မနက္ကတည္းက တေနကုန္သြားလိုက္တာ အိ္ပ္ခ်ိန္က်မွ ျပန္လာတတ္ပါတယ္။ သူ႔ေရာဂါက ပထမႏွစ္ ထက္ကေတာင္ ပိုဆိုးေနပါေသးတယ္။ အဲ.. တစ္ခုေတာ့ သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္ရမယ္ဗ်။ “အမ်ား မိုးခါးေရေသာက္လို႔မွ.. မင္းက မေသာက္ဖူးဆိုရင္…၊ မင္းက အရူးပဲ”လို႔ ညစဥ္ညတိုင္း ေျပာတာကလြဲရင္ က်ဳပ္ကို လံုးဝ ဒုကၡမေပးခဲ့ပါဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေန႔ခင္းထမင္းစားခ်ိန္မွာ ဆံုၾကေလ့ရိွျပီး ညေနစာကိုေတာ့ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ ဝါးၾကတာက မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ည ၈ နာရီ ထိုးလို႔ က်ဳပ္ လက္ဘက္ရည္ေသာက္တဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ က်ဳပ္ ရိွရာ ေရနီေျမာင္းေဘးက “ရိုးရိုးေလး” လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္နဲ႔ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ က်ဳပ္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ခ်ိန္ ၁၅ မီးနစ္ပဲ သတ္မွတ္ထားတာမို႔ (သူ႔ကိုလည္း ေျပာထားျပီးသားပါ) အခ်ိန္ျပည့္တာနဲ႔ ထ ျပန္တတ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ စကားမျပတ္လုိ႔ မီးနစ္ ႏွစ္ဆယ္အစိပ္ ေရာက္သြားတဲ့ရက္ေတြက အမ်ားႀကီး..။
က်ဳပ္ကလည္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကာစ ဆိုေတာ့ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ ဟို ပိုးေလးက ရိွတာေပါ႔ဗ်ာ။ ပုထုစဥ္ပဲ…ရဟႏၱာ မွမဟုတ္တာ။ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းကလည္း က်ဳပ္ရဲ႕ သနပ္ခါးေဖြေဖြးလိမ္းတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးအေၾကာင္း သဲႀကီးမဲႀကီး စံုစမ္းတာေပါ႔(ဒီဘက္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္အားကိုးရတယ္ဗ်)။ ဒီလိုနဲ႔..သူေလးက မံုရြာေျမာက္ဘက္ အရာေတာ္ က ဆိုတာလည္း သိေရာ…အရာေတာ္ကေကာင္ကို အတင္းလိုက္ မိတ္ဖြဲ႔..၊ အားလံုးအဆင္ေျပျပီဆိုမွ ေန႔ခင္းထမင္းစားခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ကို လာေခၚျပီး ေက်ာင္းထဲက “Memento” ဆိုတဲ့ ဆိုင္မွာ အရာေတာ္က ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတာေပါ႔။ နံမည္က ကိုလွေဆြ၊ အလုပ္အကိုင္က- ပညာရွင္အဆင့္ ၁၊ ေနရပ္က- အရာေတာ္ျမိဳ႕နယ္က မလဲသာရြာ လား- ဥယ်ဥ္သာရြာ လား..ေသျခာမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ သူကလည္း ပညာရွင္ဆိုေတာ့ မညံံ့ဘူးဗ်..၊ ေတြ႔တာနဲ႔..“မင္းတို႔ေကာင္ေတြ ငါ႔ကို ဒီေလာက္ သေဘာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ရက္ရက္ေရာေရာ ေပါင္းေနမွေတာ့… တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲကြ..၊ သေဘာရိုးေတာ့ မဟုတ္နိဳင္ဘူး” လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူကေတာ့ အခုမွ ေတြ႔ၾကေပမဲ့ တကယ္ကို တရင္းတႏွီး ေျပာခဲ့တာပါ။ က်ဳပ္က အသာေလး ျငိမ္ေနလိုက္ေတာ့..က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းက “ေအးကြာ…ဒီေကာင္က (က်ဳပ္ကိုရည္ညႊန္းလွ်က္္) မင္းတို႔ အရာေတာ္က ေကာင္မေလးကို စိတ္ဝင္စားလို႔…အဲဒါ သူ႔အေၾကာင္း နည္းနည္းပါးပါး သိခ်င္တယ္”လို႔ ဒဲ့ဒိုး ကစ္လိုက္ပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း ခတ္ရွက္ရွက္နဲ႔ သူ႔ဆီက အန္က်လာမယ့္ စကားလံုးေတြကို ေစာင့္ေနရတာေပါ႔ဗ်ာ။ ေစ်းေတာ့ မကိုင္ရွာပါဘူး..။ သနပ္ခါးေဖြးေဖြးေလးက သူနဲ႔လည္း ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ သူသိသမွ် အကုန္ေျပာျပခဲ့ပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၂၂)

စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ ကို လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔ ဆိုတာကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို အလွမ္း ေဝးကြာလွပါတယ္။ က်ဳပ္ဘဝအတြက္ေတာ့ မိုးေပၚက က်လာတဲ့ အပ္တစ္ေခ်ာင္း နဲ႔ ေျမျပင္က အပ္တစ္ေခ်ာင္း ဆံုေတြ႔တာကမွ ပိုျပီး နီးစပ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္လို ဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္လိုတဲ့ စိတ္ေတြ ရင္နဲ႔အမွ် တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာခဲ့ရတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ရိုးသားစြာနဲ႔ ဝန္ခံထားခဲ့ပါရေစ။
ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္ေတြနဲ႔ နဘန္းလံုးေနတုန္း အေဝးသင္ ဒုတိယႏွစ္ တက္ေရာက္ဖို႔ ျဖစ္လာတာမို႔ အလုပ္မွ ခြင့္ တစ္လ ယူကာ မႏၱေလးျမိဳ႕ဆီကို ခ်ီတက္ရျပန္ပါတယ္။ အားလံုးက ရန္ကုန္အေဝးသင္ ကို ေျပာင္းေရႊ႕ တက္ေရာက္ဖို႔ ဖိအားေပးေတာင္းဆိုခဲ့ၾကေပမဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားစြာနဲ႔ ေက်ာင္းျပီးသည္အထိ မေျပာင္းျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအထဲက နံပါတ္တစ္ ကေတာ့ မႏၱေလးမွာ စာေမးပြဲ ေျဖျပီးတာနဲ႔ မိဘညီအစ္အကိုေမာင္ႏွမ ရိွရာ ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးရပ္ေျမ ကို ျပန္လို႔ရတဲ့အခ်က္ပါ။ အလုပ္က သီးျခား ခြင့္ ယူစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ႔။ နံပါတ္ႏွစ္အခ်က္ကေတာ့ “ေပ်ာ္ရာမွာမေန၊ ေတာ္ရာမွာေန” ဆိုတဲ့ စာဆိုနဲ႔အညီ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ လုပ္ေနရေပမဲ့… ဘေလာ့ကာ တူးတူးသာ ေရးခဲ့သလို “လွ်ာဖ်ားေလးမွာ ေလာကြတ္ေတြ သီးေနတတ္တဲ့ ဟန္ေဆာင္မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ရန္ကုန္အသိုင္းအဝိုင္း” မွာ မေပ်ာ္ပိုက္လို႔ပါ။ ဒီအထဲမွာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ဂ်ဴနီယာ ရန္ကုန္သားလူေတာ္ေလး ေအာင္ကိုသက္ ေတာ့ ပါဟန္မတူပါဘူး (ဒါေတာင္မွ ရန္ကုန္က အၾကြား ဆိုတာနဲ႔အညီ ၾကြားတာေလးေတာ့ တူေသးသဗ်…)။
မႏၱေလး ေရာက္ေတာ့ “ဆိတ္ငါးေကာင္” တံဆိပ္ စက္ဘီးတစ္စီး အသစ္ဝယ္ပါတယ္။ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းကလည္း အသစ္တစ္စီး ပါလာေတာ့ စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႔ေပါ႔။ အနီးကပ္သင္တန္း စတဲ့ ရက္မွာ လူစံုတက္စံု ေတြ႔လိုက္ရျပီး (က်ဳပ္ရဲ႕ ပါးျပင္မွာ သနပ္ခါး ေဖြးေနေအာင္ လိမ္းထားတဲ့ ေကာင္မေလးေရာ) ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေလးငါးဆယ္ေယာက္ထက္ မပို။ က်ဳပ္ မွတ္မိသေလာက္ ပထမႏွစ္ကေန ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အထိ အနီးကပ္သင္တန္းကို မွန္မွန္တက္ေရာက္ခဲ့သူေတြကေတာ့ မႏၱေလး ရဟန္းျဖစ္တကၠသိုလ္ (ခရစ္ယန္) က ခ်င္းလူမ်ိဳး ေက်ာင္းသား ၄ ေယာက္ ပဲ ရိွပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာလည္း အရမ္း ေကာင္းၾကသလို..ႏွစ္စဥ္ ရိုးသားစြာနဲ႔ ေျဖဆို ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ အာမခံရဲပါတယ္။ က်ဳပ္နဲ႔ကေတာ့ အတန္းထဲမွာ မ်က္မွန္းတမ္းမိယံု ဆိုေတာ့ သူတို႔နဲ႔ မရင္းႏွီးသလို နံမည္ေတြလည္း အေသအျခာ မသိပါဘူး။ အဲဒီအထဲက တစ္ေယာက္ဆိုရင္ ႏွစ္စဥ္ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ေလ့ရွိျပီး ၉၅ Final မွာ မႏၱေလးအေဝးသင္ဌာနခဲြက Qualify နဲ႔ ေအာင္တဲ့ ေက်ာင္းသား ၂ ေယာက္ အနက္၊ ေလးဘာသာ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပါ။