က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၃၃)

“ယူနီစံ”က ထြက္ေတာ့ နည္းနည္းေစာေသးေပမဲ့ ညစာ စားဖို႔ အခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္ေနပါျပီ။ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း အေဆာင္ျပန္ ခဏ နားရင္ ေကာင္းမလား...၊ ထမင္း တခါတည္းစားရင္ ေကာင္းမလား... စဥ္းစားရင္း-စကားေျပာရင္း နင္းလာလိုက္တာ သီတဂူေဆာင္ ေရွ႕ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီက်မွ ဒါရိုက္တာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက “ေဟ့ေကာင္ ကိုမိုး.. ၾကင္ေဆြ(မေဆြ)ကို ေခၚျပီး ထမင္းအတူ သြားစားၾကမယ္ကြာ..”လို႔ ရုတ္တရက္ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း မင္း ပိုင္ရင္..လုပ္လိုက္ေလ...၊ ငါ ကေတာ့ အဆင္သင့္ပဲလို႔ ခြန္းတုန္႔ျပန္လိုက္ပါတယ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ မေဆြကို အတြင္းေဆာင္ေရွ႕က ေျမကြက္လပ္မွာ လွမ္းေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ ထမင္းအတူသြားစားဖို႔ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ အခ်က္ျပလိုက္ပါတယ္။ သူမကလည္း ခဏေစာင့္ပါ လို႔ ဆိုေတာ့... ေစာင့္ရတာေပါ႔။ ၁၀ မီးနစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ပိုက္ဆံအိပ္ေလး ကိုင္ကာ ထြက္လာတာေၾကာင့္... က်ဳပ္က “စက္ဘီး မပါဘူးလား”လို႔ ေလာကဝတ္ စကား ဆိုလိုက္ပါတယ္။ သူမကလည္း “ အေဝးႀကီး မသြားေတာ့ဘူးေလ... ဒီအနီးအနားက လမ္ေဘးဆိုင္ေလးေတြမွာပဲ စားၾကတာေပါ႔”လို႔ ဆိုျပန္တာေၾကာင့္၊ က်ဳပ္ စားေနၾက “မိုးမခ”ဆိုင္ေလးဆီကို လမ္းေလွ်ာက္ကာ ခ်ီတက္ရေတာ့တာေပါ႔။ တကယ္ေတာ့ “မိုးမခ”ဟာ လမ္းေဘးဆိုင္ေလး ဆိုေပမဲ့ အင္မတန္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့ ဆိုင္ေလးပါ။ ဆိုင္ခန္းေနရာအေနအထား က်ဥ္းတာက လြဲရင္... ေစ်းလည္း သိပ္မႀကီးလွသလို စားစရာ ဟင္းလ်ာမ်ိဳးစံုလည္း အေတာ္ကို စံုလင္လွပါတယ္။ ဆိုင္ ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ မေဆြက “မင္းတို႔ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ၾကမလဲ”လို႔ လွေဆြကို ေမးလိုက္ပါတယ္။ လွေဆြကလည္း “ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္ မနက္ျဖန္မနက္ ၇ နာရီေလာက္ ဒီကထြက္... မံုရြာမွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ အတူထိုင္... ျပီးတာနဲ႔ ကိုမိုးက ျမစ္အေနာက္ဘက္ ကူးျပီး ရြာျပန္...၊ ငါက မံုရြာမွာ တစ္ညအိပ္ျပီး ေနာက္ေန႔မွ ရြာျပန္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့...၊ မေဆြက “တစ္ရက္ေလာက္ ေစာင့္ၾကပါအုံး... ငါလည္း ပုဂံ-ေညာင္ဦး ခရီးစဥ္ကို ဖ်က္လိုက္ျပီ... မင္းတို႔နဲ႔အတူ ျပန္ခ်င္တာမို႔ သဘက္ခါ က်မွ အတူတူျပန္ၾကရေအာင္”လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူမရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ... လွေဆြရဲ႕အဓိပၸါယ္ပါတဲ့ အၾကည့္ေတြက က်ဳပ္ဆီအေရာက္... က်ဳပ္ကလည္း အလိုလို ေခါင္းျငိမ့္ျပီးသား ျဖစ္ေနေလရဲ႕...။ အသိစိတ္က ဘယ္လိုပင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားေပမဲ့... တခါတရံ မသိစိတ္ ရဲ႕အလိုအေလွ်ာက္ တုန္႔ျပန္ခ်က္ေတြဟာ အင္မတန္ကို အံ့ၾသစရာေကာင္းလွပါတယ္။ သူမရဲ႕ ပုဂံခရီးစဥ္ ဖ်က္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းကို အတိအက် မသိရေပမဲ့...၊ က်ဳပ္တို႔နဲ႔အတူ ျပန္လိုက္မယ္ဆိုေတာ့... တကယ္တမ္း စကားလံုးနဲ႔ ေဖၚမျပနိဳင္ေလာက္ေအာင္ ဝမ္းသာခဲ့ရသူက... က်ဳပ္ကလြဲရင္ တစ္ျခားဘယ္သူမ်ား ရွိနိဳင္အံုးမွာလဲ..။ သူမလည္း ရိပ္စား မိခဲ့မွာပါေလ။ အလင္း နဲ႔ အသံ တို႔ထက္ ျမန္တဲ့ စိတ္စြမ္းအား အရွိန္အဟုန္ေၾကာင့္ ရုပ္ခ်ည္း ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ အံ့ၾသဝမ္းသာမႈ မ်က္ႏွာကို သူမ တကယ္ အကဲခတ္မိခဲ့မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း “မိုးမခ”မွ အျပန္ခရီးဟာ က်ဳပ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ေပါ႔။ သီတဂူေဆာင္ေရွ႕ ေရာက္လို႔ အတြင္းထဲ မဝင္ခင္ေလးမွာ... မေဆြက “ကိုမိုး မနက္ဖန္မနက္ အားတယ္ဆိုရင္.. တရုပ္တန္းဘက္ ေစ်းဝယ္သြားခ်င္လို႔ လိုက္ပို႔ေပးပါလား”လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း အခ်ိန္မဆိုင္း တုန္႔မႏွိဳင္းပဲ... “အိုေက အားတယ္..ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေနရာ လာခဲ့ရမလဲ” ေမးလိုက္ပါတယ္။ သူမကလည္း သူတို႔အေဆာင္ေရွ႕က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို လက္ညွိဳးညႊန္လွ်က္ “ဒီဆိုင္ကို မနက္ ၆ နာရီ အေရာက္ လာခဲ့ပါ” ဟု ဆိုကာ ႏွဳတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားပါေတာ့တယ္။