က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၂၇)

က်ဳပ္လည္း သူတို႔ ျမင္နိဳင္ေလာက္တဲ့ ေနရာမွာ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ကာ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ လုပ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ သူမကို ျမင္ေနပါလွ်က္နဲ႔ (သူမက ကိုယ့္ကို မျမင္ေတာ့) သူမ သတိထားမိေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ထိ ကိုယ္ကလည္း မျမင္ေရာင္ ဟန္ေဆာင္ရတဲ့ အလုပ္ဟာ အင္မတန္ ပင္ပမ္းလွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ဟန္ေဆာင္မႈေတြကို ရြံ႕မုန္းတဲ့ က်ဳပ္က ရင္တြင္းမွ စိတ္ပဋိပကၡေတြ နဲ႔ အတူ တဒဂၤအခ်ိန္ေလးမွာ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ကျပ အသံုးေတာ္ခံေနပါလား ဆိုတာကို သတိလက္လြတ္ ျဖစ္ခဲ့မိပါရဲ႕..။ “မင္း က သူ႔ကို ျမင္ေနတာပဲ.. မင္း သတၱိရိွရင္ သြားျပီး ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ပါလား..၊ သူ က ဘာမို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္ေနရတာလဲ..၊ သူ ျမင္တာ.. မျမင္တာ ဂရုစိုက္စရာ မလိုဘူး..၊ မင္း က ေယာက်္ားေလးပဲ... ဟန္ေဆာင္မေနနဲ႔..၊ အခုသြား ႏွဳတ္ဆက္လိုက္...၊ ဟာ... မဟုတ္ေသးပါဘူး.. ငါက ရိုးရိုးသားသား ႏွဳတ္ဆက္တာကို သူက တစ္မ်ိဳးထင္သြားရင္...” ဆိုတဲ့ ရင္တြင္းစိတ္ပဋိပကၡ (Intra-conflict) ေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ဂနာမျငိမ္ ျဖစ္ေနတာေပါ႔ဗ်ာ..။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း က်ဳပ္ေခါင္းထဲမွာ ထာဝရ ပထမ ေနရာယူထားတဲ့ မိသားစုအေရးကပဲ ပုဂၢလႏွလံုးသားေရးရာကို အနိဳင္ယူလို႔ ... ဟန္ေဆာင္မေနပဲ အဲဒီေနရာက ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာဖို႔ ညွိယူ(self-adjustment) နိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ ၾကြားတယ္လို႔ပဲ ေျပာေျပာ..၊ ကိုယ္ရည္ေသြးတယ္လို႔ပဲ ဆိုဆို က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ Control လုပ္နိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ဆံုးရွံဴးခံစားခဲဲ့ရတာေတြကလည္း အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ရိွခဲ့တာေပါ႔။ ေရွးေရစက္ေၾကာင့္ ဆံုေတြ႕ခြင့္ ရခဲ့ေပမဲ့...ကုသိုလ္ၾကမၼာ မမွီခဲ့ပါ...။
အနီးကပ္သင္တန္း စျပီဆိုေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ နဘန္းလံုးရျပီေပါ႔။ တတိယႏွစ္မွာ ေမဂ်ာက ၃ ခု၊ မိုင္နာက ႏွစ္ဘာသာ။ အဂၤလိပ္စာက ၾကည့္စရာ မလိုေပမဲ့.. သမိုင္းက က်က္စာ။ ေမဂ်ာတစ္ခုက စာရင္းအင္း မို႔ တြက္စာ ဆိုေပမဲ့.. က်န္ႏွစ္ခုက က်က္စာ။ ဒီၾကားထဲ သင္တန္း ၁၀ ရက္က မိုးလင္း-မိုးခ်ဳပ္ ဆိုေတာ့...၊ အားပါးပါး... ငါ အခ်ိန္မွီမွ က်က္နိဳင္ပါ႔မလား ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ေတြက ရင္နဲ႔အျပည့္..။ တခါတရံ သူမရဲ႕ပံုရိပ္ေတြက မ်က္လံုးထဲက မထြက္။ ခက္ပါလား သက္လ်ာရယ္...။ ကဲ..ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနရင္.. စာေမးပြဲေျဖျပီး ေနာက္ဆံုးရက္မွာ အေဆာင္ လိုက္သြားျပီး စာ ေပးကြာ လို႔ ဆံုးမလိုက္မွ ျငိမ္သြားေလရဲ႕..။
စာေမးပြဲၾကီး စတင္လို႔..ေနာက္ဆံုးရက္ သမိုင္း ေျဖတဲ့ေန႔မွာ အခန္းေစာင္႔ဆရာ တစ္ေယာက္က “ကဲ.. မင္းတို႔အလွည့္ ပီးျပီ ဆိုေတာ့.. ငါ႔ အလွည့္ေပါ႔ကြာလို႔ ဆိုကာ.. မင္းတို႔ လုပ္ရဲတဲ့သူ လုပ္ၾကည့္... ေဟာဒီမွာ ဘာလဲ...ၾကည့္ ဆိုျပီး မင္နီေဘာပင္ နဲ႔ စာရြက္တစ္ရြက္ ကို ေထာင္ျပီး မွတ္သေယာင္ ” လုပ္ျပပါတယ္။ ရိုးသားတဲ့သူေတြအတြက္ ဂရုစိုက္စရာ မလိုေပမဲ့... ခ်ိဳးေဖာက္တဲ့လူေတြ အတြက္ေတာ့ ဝရဇိန္လက္နက္ႀကီးေပါ႔။ က်ဳပ္က ေျဖလို႔ ျပီးေပမဲ့.. သူမ အထြက္ကုိ ေစာင့္ေနရတယ္ေလ။ သူမ ထြက္ေတာ့.. က်ဳပ္လည္း လိုက္ထြက္... ေျဖနိဳင္တယ္မို႔လား..လို႔ ေမးရင္း..၊ စက္ဘီးယွဥ္ကာစီးလို႔ သီတဂူအေပါက္ဝ အထိ လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ “ ဒါ မေဆြရဲ႕ Address book (အမွန္က က်ဳပ္ေရးထားတဲ့ ရည္းစားစာ ညွပ္ထည့္ထားျပီးသား)ေလ...၊ လွေဆြဆီက ရတာ..၊ ဒီထဲမွာ က်ေနာ့္လိပ္စာလည္း ေရးထားပါတယ္” ဆိုျပီး စာအုပ္ကို အတင္းေပးကာ တစ္ခ်ိဳးတည္း လစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။