က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၃၂)

“လြယ္ဆမ္စစ္” ေရာက္လို႔ ထိုင္ေတာင္ မထိုင္ရေသးဘူး.. ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက “ေဟ့ ေကာင္..ကိုမိုး ငါ ေရွာင္ေပးလိုက္တာ... မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အဆင္ေျပသြားျပီ မဟုတ္လား” လို႔ အပိုင္တြက္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေမးပါေလေရာ...။ ေနပါအံုးကြာ... အရင္ဆံုး ေသာက္စရာ-စားစရာ မင္းႀကိဳက္တာ မွာစမ္းပါအံုး.. ျပီးမွ ေျပာၾကတာေပါ႔ လို႔ တားယူရပါတယ္။ ပထမတစ္ခြက္ ဝင္ျပီးမွ က်ဳပ္က ဇာတ္စံု ရွင္းျပလိုက္ေတာ့... “ငါလခီြးမွပဲ... မင္းက ေတာ္ေတာ္ညံ့တဲ့ေကာင္ပဲ၊ ေကာင္မေလးက ဒီေလာက္ ကိုယ့္ဘက္ပါေနတာကို အပိုင္ မရိုက္နိဳင္ဘူး...၊ ဟိုေကာင္ ေအာင္ဆင္ ဆိုရင္ ပြဲျပတ္တာ ႀကာလွျပီ... မင္း ဒီပံုနဲ႔ေတာ့ ရမွာမဟုတ္ဘူး” လို႔ ျမည္တြန္ ေတာက္တီးကာ ရမ္အရက္ကို တစ္ခြက္ျပီး တစ္ခြက္ ဆက္ကာ ေမာ့ကာ ေသာက္ပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္လည္း သူ ေျပာသမွ် ေခါင္းျငိမ့္ကာ အျပိဳင္ လိုက္ေမာ့ ရတာေပါ႔ဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေထြလာေတာ့...“ကဲ.. အခု ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ..၊ သူတို႔နဲ႔ ပုဂံ-ေညာင္ဦး လိုက္ၾကမလား...၊ ဒါ ေနာက္ဆံုးႏွစ္..ကြ၊ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ေတြ႕ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူး...၊ အခု တစ္ခါတည္း အျပတ္ျဖတ္မွ ျဖစ္မယ္”လို႔ ေအာ္ကာဟစ္ကာ ဆိုျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ေထြေထြေလးနဲ႔ သူေျပာတာေတြ မွန္တဲ့အေၾကာင္း ေထာက္ခံျပီးသကာလ...၊ “အကယ္၍ ယခု သူမက လက္ခံလို႔ လက္ထပ္ယူရမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ က်ဳပ္ဘက္က အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးတဲ့အေၾကာင္း... က်ဳပ္ဘဝ ေနာက္ေၾကာင္းရာဇဝင္နဲ႔ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ေတြကို စံုလင္ေအာင္ ဇာတ္စံုခင္းျပရင္း...၊ အခ်စ္ဆိုတာ... ခြင့္လႊတ္ျခင္း ...၊ ရယူပိုင္ဆိုင္ျခင္း မဟုတ္ဘူး ဆိုတာေတြ၊ ေရွးဘဝက ေရစက္ပါခဲ့ရင္.. ဒီဘဝမွာလည္း ေပါင္းဖက္ၾကရပါလိမ့္မယ္”ဆိုတဲ့ အခ်စ္အဘိဓမၼာေတြကို ရင္ဖြင့္ကာ ေပါက္ကြဲျပေတာ့တာေပါ႔။ က်ဳပ္က အမွန္အကန္ ဖီလ္လင္နဲ႔ ေျပာေနေပမဲ့... ဒါရိုက္တာ လွေဆြကေတာ့.. အင္း ဟုတ္တယ္... မွန္တယ္... သက္စ္ရိုက္ လိုက္ရင္း ေခါင္း ငိုက္စိုက္က်လို႔ ေနပါျပီ။ ဆိုင္က ထြက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး ဒရိန္းဒယိုင္နဲ႔ စက္ဘီးကိုယ္စီ တြန္းကာ က်ဳပ္ ေနတဲ့ အေဆာင္ဆီ ျမန္းၾကပါတယ္။ သူေနတာက မဟာျမတ္မုနိဘုရားရဲ႕ ေတာင္ဘက္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာဆိုေတာ့ ေဝးလြန္းလွတာေၾကာင့္ မျပန္္ခိုင္းေတာ့ပဲ က်ဳပ္အခန္းမွာ ျခင္ေထာင္ ေထာင္ကာ ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ၾကပါတယ္(က်ဳပ္က ႏွစ္ေယာက္ခန္းကို အခန္းခ ႏွစ္ေယာက္စာေပးျပီး တစ္ေယာက္တည္း ေနတာဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ႔)။
ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သမား နိဳးေနေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မထနိဳင္။ ေန႔ခင္းထမင္းစားခ်ိန္ေလာက္ ေရာက္မွ အတင္းထကာ... ေရခ်ိဳး အဝတ္အစား လဲျပီး ေက်ာင္းေရွ႕က “ယူနီစံ” ကို ထြက္ကာ ဘလက္ေကာ္ဖီနဲ႔ ေျဖရေတာ့တာေပါ႔။ အဲဒီမွာလည္း က်ဳပ္တို႔လို အရက္နာ က်ေနတဲ့ အတန္းထဲကအသိေတြကို ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ ျပန္မယ္လုပ္မွ ေစတုတၱရာက ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မထျဖစ္ပါဘူး။ သူတို႔ကလည္း မနက္ျဖန္ ပုဂံ-ေညာင္ဦး သြားမယ့္ ေက်ာင္းကအဖဲြ႕နဲ႔ လိုက္ျပီး အျပန္က်ရင္ မေကြးမွာ ဆင္းျပီး တခါထဲ ျပန္ေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏွဳတ္ဆက္ပါေၾကာင္း ေျပာရင္း ကိုယ့္လိပ္စာ သူ႕ေပး... သူ႕လိပ္စာ ကိုယ့္ေပး လုပ္ေနၾကတာေပါ႔ဗ်ာ။ အဲ.. ကိုဖိုးကြယ္ က “က်ဳပ္သာ မေဆြ နဲ႔ ရခဲ့ရင္... အဲဒီ မဂၤလာပြဲကို မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ လာမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း” ကတိေပးလိုက္ပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ဳပ္ နဲ႔ မေဆြ ဟာ ေနနဲ႔လ.. ေရႊနဲ႔ျမ ပမာ လိုက္ဖက္တဲ့အေၾကာင္း ေက်ာင္းဆရာပီပီ ခ်င္းသံဝဲဝဲနဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ တိုးတိုးေလး ဟဲလိုက္ပါေသးတယ္။ တကယ္ကို ခင္စရာ မင္စရာ ေကာင္းတဲ့ ေတာအရပ္က ျဖဴစင္ရိုးသားတဲ့ သူပါ။ က်ဳပ္ကလည္း မနက္ျဖန္ လွေဆြနဲ႔အတူ မံုရြာအထိ အတူတူသြားၾကျပီး ဟိုေရာက္မွ လမ္းခြဲၾကမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း...၊ ရန္ကုန္ကို အခ်ိန္မေရြး လာလည္နိဳင္ေၾကာင္း..၊ မေဆြနဲ႔ကေတာ့ ဖူးစာေရးနတ္ ကိုပဲ အားကိုးရမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း..ေျပာျပီးတာနဲ႔..၊ အခု မေဆြေတာင္ မင္းတို႔နဲ႔အတူ ပုဂံ-ေညာင္ဦး လိုက္မယ္ ေျပာသံၾကားတယ္လို႔ ဆိုျပီး လက္ဘက္ရည္ဖိုး ရွင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။