က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၃၄)

ညက ဟိုေတြးဒီေတြးနဲဲ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ေပမဲ့... အခ်ိန္ကို ေမာင္တိက် လုပ္ခ်င္တဲ့ က်ဳပ္က မနက္ ၆ နာရီ ထိုးဖို႔ ငါးမီးနစ္အလိုမွာ သူမ ေျပာတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ေရာက္ရွိလို႔ ေနပါျပီ။ နံနက္စာအျဖစ္ ၾကက္ဥပလာတာ တစ္ပြဲ နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ ပံုမွန္ တစ္ခြက္ မွာကာ တို႔ခနန္း ဆိတ္ဂနန္း စားေသာက္ရင္း သူမ အလာကို ေစာင့္ေနရတာေပါ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္ တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆး စားေသာက္လို႔ ျပီးေနတာေတာင္ သူမက ေပၚမလာ...။ သူမကိုယ္တိုင္ က သူမေျပာတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္မလာေတာ့..“ ငါေတာ့ အႏွပ္ ခံလိုက္ရျပီ”ဆိုတဲ့ အေတြးက ေခါင္းထဲ ဝင္ေရာက္လာတာမို႔ အလိုမက်ေဒါသစိတ္ကေလး ကလည္း ရင္ထဲမွာ ေဖါင္းၾကြလို႔ေနေတာ့တာေပါ႔။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ “ငါက ေယာက်္ားေလးဆိုေတာ့ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ ေစာင့္သင့္ပါတယ္ေလ”လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားေပးျပီးသကာလ.. ၆ နာရီ ခြဲ သည္အထိ ေစာင့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ မယ္မင္းႀကီးမက ၾကြမလာတာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ၁၅ မီးနစ္ ထပ္ေစာင့္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့ျပန္ပါတယ္။ “ေစာင့္ရတဲ့အခ်ိန္ဟာ အၾကာဆံုး”ဆိုတဲ့ ဆိုရိုးစကားဟာ သိပ္ကို မွန္တာေပါ႔ဗ်ာ... က်ဳပ္ ကိုယ္ေတြ႕ပါ။ က်ဳပ္ကလည္း ၆း၄၅ နာရီ မွ သူမ ေရာက္မလာခဲ့ရင္... ဒီဘဝ ဒီမွ်သာပဲ လို႔ ေအာက္ေမ့ျပီးသကာလ ဆက္လက္ ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စားေနခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမက အဲဒီအခ်ိန္ထိ အမွန္္တကယ္ကို ေရာက္မလာခဲ့တာေၾကာင့္ စိတ္တိုတိုနဲ႔ ထျပန္ခဲ့ရသူပါ။
က်ဳပ္လားးး ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ...။ ရွက္လိုက္တာမွ ကိုယ့္မ်က္ႏွာ ကိုယ္ ဓား နဲ႔ ေတာင္ လွီးပစ္ခ်င္တာ။ ေတာ္ေသးတာက က်ဳပ္ ဒီလို အခ်ိန္ကုန္ခံ ေစာင့္ေနတယ္ဆိုတာ သူမက လြဲလို႔ ဘယ္သူမွ မသိ။ လွေဆြကလည္း မေန႔ညကတည္းက အထုတ္အပိုး ျပင္ဖို႔ သူတည္းခိုရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ျပန္သြားတာမို႔ က်ဳပ္ ျပန္မေျပာရင္ သူ မသိနိဳင္..။ ဟူးးးး ေတာ္ေသးတာေပါ႔...ဘယ္သူမွ မသိလိုက္တာ...။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ကိုက်ဳပ္ သိေနတယ္ေလ...။ လိပ္ျပာ မသန္႔ဘူးပဲ ေျပာၾကပါစို႔။ က်ဳပ္လည္း ဆိုင္က ထြက္ေတာ့ စိတ္က ဂေယာက္ဂယက္ ျဖစ္ေနတာမို႔ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းဘက္ကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းရာသီ ေစာေစာစီးစီး ေက်ာင္းထဲ မွာ စက္ဘီး ႏွစ္ပတ္-သံုးပတ္ေလာက္ စီးလိုက္မွ လူက နည္းနည္း ျငိမ္သြားပါတယ္။ စိတ္ ပံုမွန္ ျဖစ္ျပီဆိုေတာ့... အေဆာင္ကို ျပန္ရံုမွတပါး... အျခား သြားစရာမရွိ။ အေဆာင္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ စက္ဘီးကို ေလွခါးေအာက္ ထားကာ... အျပင္မွာ ေနပူစာ လွဳံေနတဲ့ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အစ္မႀကီးတို႔ အနား သြားလို႔ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ အာရိုက္ရေတာ့တာေပါ႔။ အစ္မႀကီးကလည္း တကယ္ကို လွတာပါ။ မညာတမ္းေျပာရရင္.. အေန တည္တာေၾကာင့္လည္း ကိုယ္အစ္မ တစ္ေယာက္လို သေဘာက်မိခဲ့ပါရဲ႕။ စည္းကမ္းကလည္း ႀကီးပါေပတယ္။ သတိယလို႔ ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ စည္းကမ္းတင္းၾကပ္မႈ တစ္ခုကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ရရင္...၊ တခါကေပါ႔ဗ်ာ... က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ မႏၱေလးကို ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္... လမ္းတိုင္း ေနရာတိုင္း နီးပါေလာက္မွာ အျငိမ့္ပြဲ.. ဇာတ္ပြဲေတြ ရွိေနတာေပါ႔။ အဲဒီ ပြဲလမ္းသဘင္ကို က်ဳပ္ သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ဆင္ နဲ႔ အေဆာင္က ေဘာ္ဒါေတြ အုပ္လိုက္ႀကီး သြားၾကည့္ျပီး ၁၂ နာရီ တစ္ခ်က္ေလာက္မွာ ျပန္လာၾကပါတယ္။ အေဆာင္စည္းကမ္းအရ ည ၁၁ နာရီ မွာ တံခါးပိတ္ ေသာ့ခတ္တာဆိုေတာ့.. သူတို႔ ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ တံခါးက ပိတ္လွ်က္ ႀကိဳေနတာေပါ႔။ အေပၚထပ္ က်ဳပ္အခန္းကေန သူတို႔ကို ျမင္ေနရေပမဲ့.. ေသာ့က အစ္မႀကီး လက္ထဲမွာဆိုေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဘာမွ မတတ္နိဳင္။ ခဏၾကာလို႔ ဒီေကာင္ေတြ ေတာသားေတြပီပီ ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးကို ေက်ာ္ခြတက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့အခ်ိန္... ျဖတ္ခနဲ အသံနဲ႔အတူ အိမ္ေရွ႕မီး လင္းလာျပီး အစ္မႀကီးက တံခါးဝအနား ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အစ္မႀကီးက “အဲဒါ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ...၊ အေဆာင္ ၁၁ နာရီ ပိတ္တယ္ဆိုတာ.. မင္းတို႔ အားလံုးသိျပီးသား...၊ အခု ဘယ္အခ်ိန္ ရွိျပီလဲ...၊ လံုးဝ ဖြင့္မေပးနိဳင္ဘူး...၊ ေက်ာ္တက္ဖို႔လည္း မစဥ္းစားၾကနဲ႔”လို႔ ေဟာက္ပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္လူေတြက တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာၾကပဲ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္သြားၾကေလရဲ႕။ ေနာက္ေန႔မနက္မွ သိရတာကေတာ့ တစ္ညလံုး ပြဲခင္းထဲမွာ ေငးလိုက္ ငိုက္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ စားလိုက္ ေသာက္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အစ္မႀကီးက အဲဒီေလာက္အထိ စည္းကမ္းႀကီးခဲ့သူပါ။
ဆိုေတာ့... က်ဳပ္လည္း အစ္မႀကီးတို႔နဲ႔ အာရိုက္အျပီး အခန္းထဲမွာ ျပန္မွိန္းရင္း အိပ္လို႔ မေပ်ာ့္တေပ်ာ္ အခ်ိန္မွာ “ေမာင္မိုးေရ... ေအာက္မွာ ဧည့္သည္ ေရာက္ေနတယ္ေဟ့” ဆိုတဲ့ အန္တီႀကီးရဲ႕ အသံေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ လန္႔နိဳးကာ... “ငါ့ဆီ ဘယ္ဧည့္သည္က လာပါလိမ့္... ၊ ဘယ္သူမွ မလာဖူးပါဘူး...၊ လွေဆြ ဆိုရင္ အေပၚကို တန္းျပီး တက္လာမွာပါ..၊ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္...”ဆိုျပီး စဥ္းစားရင္း-ေတြးေတာရင္း ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာပါေတာ့တယ္။ ေလွခါး မေရာက္ခင္ ဆင္ဝင္မွာ ခ်ေပးထားတဲ့ ဧည့္ေတြ႕ တစ္ေယာက္အိ္ပ္ကုတင္ ေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဧည့္သည္ဆိုသူကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့.. ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့.. ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့..။