က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၃၁)

က်ဳပ္ စတုတၳႏွစ္ (ေနာက္ဆံုးႏွစ္) ေရာက္ေတာ့ “မိုး”အေဆာင္မွာ တစ္ေယာက္တည္း စခန္းသြားခဲ့ရပါတယ္။ က်ဳပ္က တတိယႏွစ္ကို ဂုဏ္ထူး ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ ေအာင္တဲ့အခ်ိန္.. က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ဆင္က က် က်န္ခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ က် မယ္ဆိုရင္လည္း က်ခ်င္စရာေလ..။ တစ္ေနကုန္ေနလို႔ စာတစ္လံုး မဖတ္ခ်င္...။ စာဖတ္ဖို႔ ေျပာျပန္ရင္လည္း ဆင္ေျခဆင္လက္မ်ားစြာနဲ႔ အတြန္႔တက္တတ္သူ...။ “မင္းလို စာမက်က္ေပမဲ့... စာေမးပြဲေအာင္ေတာ့ အတူတူပါဘဲကြာ...”လို႔ ေျပာတာက ပိုေသး...။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္ေလ...။ တစ္ခန္းထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ အတူေနခဲ့တာဆိုေတာ့ က်ဳပ္ေတာင္မွ တခါတေလ သူ႕ကို အားက်ျပီး စာက်က္စာဖတ္ ႀကိဳးစားခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ခဲ့တာ ခဏခဏပါပဲ..။ သူက ေန႔စဥ္ ည ၁၀ နာရီ-၁၁ နာရီ မွ ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္... က်ဳပ္က စာက်က္ေနတုန္း...။ သူက တေခါေခါနဲ႔ အိပ္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း... က်ဳပ္က စာက်က္ေနရဆဲ...။ ေခါင္း ၾကည္လို႔ စာေတြ ဖတ္ရ မွတ္ရတာ အလြယ္တကူ ရေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မသိသာေပမဲ့..၊ ေခါင္း ေနာက္လို႔ စာမရတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္... “ေတာ္ျပီကြာ... မက်က္ေတာ့ဘူး... စာေမးပြဲေအာင္တာခ်င္း အတူတူ ဟိုေကာင္လိုပဲ လုပ္ေတာ့မယ္” ဆိုျပီး စာအုပ္ေတြ လႊင့္ပစ္ခဲ့တာကလည္း အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းလွပါဘူး...။ အထူးသျဖင့္ က်ဳပ္က စာက်က္လို႔ မရတဲ့အခ်ိန္... သူက တရွဴးရွဴး နဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခါဆိုရင္ အဆိုးဆံုးေပါ႔။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ကေတာ့ သူ႕လို လုပ္ရဲတဲ့သတၱိ မရွိတာေၾကာင့္... စာမရလို႔ စိတ္ညစ္တိုင္း လႊင့္ပစ္မိတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ျပန္ေကာက္ကာ စာကိုပဲ ဖိက်က္ခဲ့ရပါတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ ဗီဇ အျပင္ က်ဳပ္ဆရာရဲ႕ “ရိုးသားစြာျဖင့္ ဘဝကို ျမွင့္တင္ပါ” ဆိုတဲ့ လမ္းညႊန္မွဳနဲ႔အတူ... က်ဳပ္ရဲ႕ စံျပဇာတ္ေကာင္ တကၠသိုလ္ ကထိကဆရာ ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြက လႊမ္းမိုးခဲ့တာေၾကာင့္လည္း ၾကံ႕ၾကံ႕ခံနိဳင္ခဲ့တာ ျဖစ္နိဳင္ပါတယ္။
ဆိုေတာ့... ဒီ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ကိုလည္း အရင္ႏွစ္ေတြကနည္းတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ က်က္စာေတြ ပိုမ်ားလာတာမို႔ အခ်ိန္ကိုလည္း ပိုျပီးစနစ္တက် စီမံခန္႔ခြဲခဲ့ရတာေပါ႔။ အရင္ႏွစ္က ခ်စ္သဝဏ္လႊာ ပါးခဲ့မိတဲ့ မေဆြ အနားကိုေတာင္ ရစ္သီရစ္သီ မလုပ္နိဳင္ခဲ့ပါဘူး။ သူမ ကေတာ့ ဘယ္လိုထင္မယ္မသိ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ စာေမးပြဲ ျပီးမွပဲ သူမနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုျပီး ပစ္ပစ္ခါခါ ေနခဲ့မိပါတယ္။ “ဘဝရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို ပစ္မွတ္ထား ေလွ်ာက္လွမ္းေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္က သိပ္..လုပ္ခ်င္တဲ့ အရာက ပန္းတိုင္အတြက္ အတားအဆီး အေႏွာက္အရွက္ ျဖစ္နိဳင္တယ္..လို႔ ယူဆခဲ့ရင္... အဲဒါကို လတ္တေလာ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ မ်ိဳသိပ္ ထိန္းထားနိဳင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္”။ ဒါက က်ဳပ္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ယူဆခ်က္ပါ။ အတၱ ႀကီးတယ္လို႔မ်ား ဆိုနိဳင္ေလမလား...၊ ဒါကိုေတာ့ က်ဳပ္မသိ။ က်ဳပ္ ေျပာနိဳင္တာ တစ္ခုက (က်ဳပ္ဘဝ အေတြ႕အၾကံဳ အေပၚ အမွီျပဳျပီး) အဲဒီ အဆင့္ကို ေက်ာ္ေအာင္ မျဖတ္နိဳင္တဲ့သူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ သာမန္ နဲ႔ သာမန္အဆင့္ေအာက္ မွာပဲ ရိွၾကပါတယ္။ ကိုယ္ ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို ျပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္သည္အထိ ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းနိဳင္ေသာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္မလာနိဳင္ၾကပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ စာေမးပြဲေျဖအျပီး ေနာက္ဆံုးရက္ညေန ေမွာင္ရီဝိုးတဝါးအခ်ိန္မွာ မေဆြ ရွိရာ “သီတဂူေဆာင္” ကို ေအာင္သြယ္ေတာ္ လွေဆြ နဲ႔ အတူ ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ သြားဖို႔ေခၚေတာ့ ေရွာေရွာရွဴရွဴပါပဲ...။ ဆိုင္ ေရာက္ေတာ့... ဟိုအေၾကာင္း..ဒီအေၾကာင္း.. စာေမးပြဲအေၾကာင္း ေျပာၾကရင္း... လွေဆြက “ငါ ေက်ာင္းဘက္ကို သြားလိုက္အံုးမယ္... ခဏေန ျပန္လာမယ္” ဆိုျပီး က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ခ်န္ထားခဲ့ကာ လစ္ထြက္သြားပါတယ္။ က်ဳပ္ က မႏွစ္က သူမကို စာေပးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း လံုးဝ မဟမိ သလို... သူမ ကလည္း ဘယ္လိုမွ တုန္႔ျပန္မႈ မျပဳခဲ့။ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာေတာ့.. လွေဆြ ျပန္ေရာက္လာကာ “ဟ... ေစတုတၱရာတို႔က ပုဂံ-ေညာင္ဦး လိုက္ၾကမလို႔တဲ့...၊ ကိုမိုး မင္းက ဘယ္လိုလုပ္မွာတုန္း..”လို႔ က်ဳပ္ကို ေမးပါတယ္ (ႏွစ္စဥ္ စာေမးပြဲ ေျဖျပီးတိုင္း စိတ္ပညာဌာန ပါေမာကၡ နဲ႕ ဆရာ-ဆရာမေတြ ဦးေဆာင္ကာ ပုဂံ-ေညာင္ဦးကို သြားေနၾကပါ)။ က်ဳပ္ကလည္း “ငါကေတာ့.. ခြင့္ မက်န္ေတာ့ဘူး..၊ ရြာ ျပန္မွ ျဖစ္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့...၊ ေအး..တို႔ အတူတူျပန္ၾကတာေပါ႔ဟု ဆိုကာ... မေဆြကို “နင္ကေရာ ဘယ္လိုလဲ..” လို႔ ေမးလိုက္ျပန္ပါတယ္။ သူမကေတာ့ “ငါလည္း ပုဂံ-ေညာင္ဦး လိုက္ဖို႔ စာရင္းေပးထားတယ္”လို႔ ဆိုလွ်က္ “ကိုမိုးတို႔လည္း လိုက္ခဲ့ၾကပါလား...”လို႔ မဲဆြယ္ျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ရြာကမိသားစုက ေမွ်ာ္ေနၾကမွာမို႔ မလိုက္ေတာ့ပါဘူး..လို႔ တုန္႔ျပန္ျပီးသကာလ၊ မေဆြကို အေဆာင္ျပန္ပို႔ကာ... က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ “လြယ္ဆမ္စစ္” ဟု ဆိုေသာ ရွမ္းစားေသာက္ဆိုင္သို႔ “ရင္ဖြင့္ယမကာ” မွီဝဲရန္အတြက္ အခ်ိန္မဆိုင္း ဒုန္းစိုင္းလို႔ ေျပးခဲ့ပါေတာ့တယ္။