က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၅၇)

ဒီလိုနဲ႔ စာေမးပြဲေျဖအျပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာ စာတမ္းငယ္ လူေတြ႕စာေမးပြဲ ေျဖဆိုဖို႔ ေရာက္ရွိလို႔လာပါျပီ။ ရာမညေဆာင္ စိတ္ပညာဌာနရဲ႕ Seminar room ထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ကိုယ့္အလွည့္ကို ထိုင္ေစာင့္ေနရတာေပါ့။ ခုံနံပါတ္ အစဥ္လိုက္ ပါေမာကၡနဲ႔ အဖြဲ႕ေရွ႕မွာ သူတို႔ေမးသမွ် ေျဖၾကရတာပါ။ ပထမဆံုး တစ္ေယာက္ သြားေျဖေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္တို႔ ရွိေနတဲ့ အခန္းကို ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္း (ယခု တြဲဘက္ပါေမာကၡ၊ ရန္ကုန္အေဝးသင္) ေရာက္လာျပီး “ကဲ… ကိုမိုးစံ ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ… မတ္တပ္ရပ္ျပပါအုံး… မျမင္ဖူးလို႔ ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ” လို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ က်ဳပ္လည္း မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ မတ္တပ္ ရပ္လိုက္ရပါတယ္။ ဆရာမက “ေအး… မင္းကို ဒို႔မွ မဟုတ္ဘူး… အျခား ဆရာတစ္ေယာက္ကလည္း မျမင္ဖူးဘူး ေျပာေနတယ္” လို႕ ဆိုပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ “ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး… ေက်ာင္းမတက္ပဲနဲ႔ Answer paper မွာ သိပ္ ေကာင္းလြန္းလို႔ လာၾကည့္တာပါ” ဟု ဆိုကာ (က်ဳပ္အထင္) မယံုၾကည္ဟန္ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ျပန္သြားေလရဲ႕…။ က်ဳပ္သာ မရိုသားခဲ့တဲ့သူ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ပြဲကေတာ့ ကြဲျပီေပါ့ဗ်ာ…။ အားလံုးက က်ဳပ္အေၾကာင္း သိျပီးသားျဖစ္ၾကတာမို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူ ဘယ္ေျခလွမ္း ရွိတယ္ဆိုတာ (အသိအမွတ္ မျပဳခ်င္ရင္ေတာင္) တစ္တန္းထဲသားေတြနဲ႔ သူတို႔ကို သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ ဆရာ-ဆရာမေတြ အားလံုးသိၾကပါတယ္။ က်ဳပ္က အဲဒီဆရာမ သင္ခဲ့တဲ့ ဟားလ္(Hall) နဲ႔ တိုလ္မင္ (Tolman) ရဲ႕ သင္ယူျခင္းသီအိုရီ ႏွစ္ပုဒ္ကို အခုခ်ိန္ထိ ပိုင္ပိုင္နိဳင္နိဳင္ မွတ္မိ ေနပါေသးတယ္ဆိုရင္… ဆရာမ အံ့ၾသေနေလမလား...။

က်ဳပ္ အလွည့္ ေရာက္လို႔ ပါေမာကၡရံုးခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ “ ေကာင္းလိုက္တဲ့ paper” ပါလားလို႔ ဆရာမႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်ီးမြမ္းစကားနဲ႔ စ ဖြင့္ပါတယ္။ ေကာင္းမွာေပါ့ဗ်ာ…၊ အားလံုးက လက္ႏွိပ္စက္ ရိုက္ခ်က္ ျပင္ရာ-ဖ်က္ရာေတြနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားေနတဲ့အခ်ိန္… က်ဳပ္က ကြန္ပ်ဴတာစာစီနဲ႔အတူ စာရြက္ျဖဴအေကာင္းစားနဲ႔ေလ…။ သူကပဲ ဆက္ျပီး “မင္း ဒို႔ကို သိလား” လို႕ေမးပါတယ္။ က်ဳပ္က မသိပါဘူး လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့ “ မင္း မႏွစ္က မႏၱေလးအေဝးသင္ဌာနခြဲက Qualify ျဖစ္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ မဟုတ္လား” လို႔ ေမးျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္က မွန္ပါတယ္လို႔ ေျဖလိုက္တဲ့အခါ “ မႏွစ္က မႏၱေလးအေဝးသင္က Qualify ႏွစ္ေယာက္ ေပးျပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ Answer paper ေတြကို အေဝးသင္ရံုးခ်ဳပ္ကို ပို႔ေပးခဲ့ေၾကာင္း…၊ အဲဒီအခ်ိန္က သူဟာ အေဝးသင္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနရဲ႕ ဌာနမွဴး ျဖစ္ေၾကာင္း…၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကို Qualify ေပးသင့္-မေပးသင့္ သူတို႔ရဲ႕ paper ေတြကို အျပန္အျပန္ အလွန္လွန္ စနစ္တက် စစ္ေဆးခဲ့ေၾကာင္း… ၊ ေနာက္ဆံုး Qualify နဲ႔ ထိုက္တန္လို႔ သူတို႔မႏၱေလးက ႏွစ္ေယာက္ကို Qualify ေပးလိုက္ရေၾကာင္း… ဒါေၾကာင့္ ဒီ နံမည္ကို အခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနေၾကာင္း… စသည္ျဖင့္” က်န္တဲ့ ဆရာမႀကီးေတြကို ရွင္းျပေနပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္လည္း ေတာ္ေတာ္ကို အံ့ၾသသြားခဲ့ရပါတယ္။ ေရွးေရစက္ လို႔ ဆိုရေလမလား…။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မျမင္ဖူးၾကတဲ့ ဆရာ-တပည့္ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အခု သူက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနရဲ႕ ဌာနမွဴး ပါေမာကၡျဖစ္လာျပီး… က်ဳပ္က သူ႕ရဲ႕ မဟာဝိဇၨာအရည္အခ်င္းစစ္တန္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေလရဲ႕…။ အဆိုပါ ဆရာမႀကီးကား စိတ္ပညာရွင္ပီပီ က်ဳပ္ကို တကၠသိုလ္ အသိုင္းအဝိုင္းထဲ ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ တြန္းပို႔ေပးခဲ့သူ ဆရာမႀကီး ပါေမာကၡ ေဒၚခင္ေအးဝင္း ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

အျငိမ္းစားပင္စင္ ယူျပီးစ ဆရာမႀကီး ပါေမာကၡေဒၚေအးသန္းကေတာ့“ ဘာေၾကာင့္ ဒီ Personnel training ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္” ကို ေရြးခ်ယ္ ေရးခဲ့တာလဲ… ကေန အစျပဳလို႔ စာရြက္ေတြ တစ္ရြက္ျပီး တစ္ရြက္လွန္ကာ ေမးလိုက္တာ…Conclusion ေရာက္မွပဲ ရပ္ပါေတာ့တယ္။ သူတစ္ေယာက္တည္း ဒိုင္ခံ ေမးခဲ့တာေၾကာင့္ က်န္တဲ့ ဆရာမႀကီးေတြေတာင္ မေမးလိုက္ရပါဘူး။ က်ဳပ္ကေတာ့ သူေမးသမွ် ကိုယ္ေျဖတာကို ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ကာ “ဒီအတန္းကိုလည္း ေက်ာ္ျဖတ္နိဳင္ပါျပီေလ” ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ အားမာန္အျပည့္နဲ႔ နားေနရာ အခန္းဆီသို႔… နားေနရာ အခန္းဆီသို႔…။