က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၂၁)

ကုမၸဏီမွာ အျမဲတမ္းဝန္ထမ္း ျဖစ္လာျပီးကတည္း က်ဳပ္ဘဝလည္း တျဖည္းျဖည္း စိုေျပလာခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္သားေတြက “ေငြ ရဖို႔သည္ ပထမ၊ အလုပ္ ျပီးေျမာက္ဖို႔သည္ ဒုတိယ” လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္က “အလုပ္ ျပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ဖို႔သည္ ပထမ၊ ေငြ ရဖို႔သည္ ဒုုတိယ” ဆိုတဲ့ မူ နဲ႔ အလုပ္ လုပ္ခဲ့တာေၾကာင့္လည္း အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ လူႀကီးေတြရဲ႕ ယံုၾကည္ကုိးစားမႈကို ရရိွခဲ့ပါတယ္။ အေပၚယံ ပကာသနေတြနဲ႔ ေရာင္စံုျခယ္ထားတဲ့ ရန္ကုန္အသိုင္းအဝိုင္း ၾကားမွာ လူရာဝင္နိဳင္ဖို႔ အတြက္လည္း က်ဳပ္ရဲ႕ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ပံုုစံကို ေျပာင္းလဲဖို႔ ဦးစြာ ႀကိဳးစားရေတာ့တာေပါ႔။ မေျပာင္းလို႔ မရဘူး..ဗ်ိဳ႕။ ရန္ကုန္သူ မဝါ က“ ဟင္…အညာသား..ဝတ္လိုက္ရင္ ပံုမလာ..ပန္းမလာနဲ႔..၊ နင္ မေန႔ကဟာေတြ ဝတ္လာျပန္ျပီ..၊ အသစ္မလဲခဲ့ဘူးလား..၊ ဒီေန႔ဝတ္တဲ့ဟာ..ေနာက္ေန႔ မဝတ္ရဘူးဟဲ့ ေတာသားရဲ႕” ဆိုျပီး ေန႔တိုင္း ႏွိပ္ကြပ္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္က တစ္စံုကို ၂ ရက္ ဝတ္နိဳင္ေအာင္ အေဆာင္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ အသာေလးခၽြတ္ျပီး ႀကိဳးတမ္းေပၚ လႊားထားတာပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ဳပ္ပဲ အရံွဳးေပးလိုက္ရတာေပါ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္ ရရိွတဲ့ အပိုဝင္ေငြကို တစ္ေယာက္တည္း မစားပဲ၊ ရံုးမွာထိုင္ျပီး စာရြက္စာတမ္း စီစဥ္ေပးရတဲ့ ရံုးအဖဲြ႔ နဲ႔ ေနာက္လိုက္ေတြကို မွ်ေဝခံစားေစတာေၾကာင့္လည္း က်ဳပ္ တာဝန္ယူလုပ္ကိုင္ရတဲ့ အလုပ္ေတြဟာ အျမဲတမ္း အဆင္ေခ်ာလို႔ေနပါတယ္။ က်ဳပ္ဘဝရဲ႕ ေရာင္နီပ်ိဳးစ အခ်ိန္ေတြေပါ႔။
ပုံမွန္ဝင္ေငြေလး ရိွလာျပီဆိုေတာ့ အလုပ္ကအျပန္ ညေနတိုင္း ပန္းဆိုးတန္းက လမ္းေဘးအေဟာင္းဆိုင္အပါအဝင္ စာအုပ္ဆိုင္တကာ ဝင္ျပီး ေမႊေတာ့တာေပါ႔။ တက္က်မ္းေတြ၊ ဘာသာေရး နဲ႔ ဘာသာျပန္စာအုပ္ေတြ၊ စိတ္ပညာဆုိုင္ရာစာအုပ္ေတြ နဲ႔ အတၳဳပၸတၱိစာေပေတြ အကုန္လံုး စိတ္ဝင္စားတာမွန္သမွ် အကုန္ ဝယ္ဖတ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာေက်ာ္စိန္၊ ဦးေအးေမာင္၊ ခင္ေမာင္သန္း(စိတ္ပညာ) တို႔ရဲ႕ စာအုပ္ေတြအျပင္ တကၠသိုလ္ဘုန္းနိဳင္ ရဲဲ႕ ဝတၳဳေတြ တစ္အုပ္မက်န္ ဝယ္ဖတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တကၠသိုလ္ဘုန္းနိဳင္ ရဲ႕ ဝတၳဳေတြဟာ က်ဳပ္ မေမြးခင္ နဲ႔ က်ဳပ္ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘဝေလာက္ မွာ ေရးခဲ့တဲ့စာေတြက မ်ားပါတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ ရန္ကုန္-မႏၱေလး တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနက နိဳင္ငံျခားျပန္ဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္တာေၾကာင့္လည္း သူ႔ရဲ႕ဝတၳဳတိုင္းလိုလိုမွာ စိတ္ပညာဆိုင္ရာ အသိပညာေပးေလးေတြ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ထည့္သြင္းထားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီ ပညာေပးအခ်စ္ဝတၳဳေတြထဲမွာ က်ဳပ္ဘဝကို စနစ္တက် ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ တိုးတက္လာေအာင္ ေစ့ေဆာ္ တြန္းအားေပးခဲ့တဲ့ ဝတၳဳ တစ္ပုဒ္ ရိွခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ (က်ဳပ္ မွတ္တာ မမွားခဲ့ရင္) အမ်ိဳးသားစာေပဆုရစာအုပ္ ျဖစ္တဲ့ “ႏွင္းေငြ႕တစ္ေထာင့္ မိုးတေမွာင့္” ပါပဲ။ ဝတၳဳထဲက ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ (ႏွင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)၊ စိတ္ပညာဌာနက နိဳင္ငံျခားျပန္ ကထိက ဆရာ ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္ ဟာ က်ဳပ္ဘဝ အတြက္ Ideal ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ဳပ္လို အေဝးသင္ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္အတြက္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိဳင္မွန္း သိေပမဲ့ က်ဳပ္ကိုက်ဳပ္ ဝတၳဳထဲက တကၠသိုလ္ဆရာ ကထိက ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္ အျဖစ္ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြ မက္ခဲ့ဘူးပါတယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၂၀)

အစိုးရက ၁၉၈၉ ႏွစ္မွာ SEE Law (State Economics Enterprise Law) ကို ျပဌာန္းခဲ့ျပီး Market Oriented ေခၚတဲ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး စနစ္ကို ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳး နဲ႔ စတင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ၉၀ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကုမၸဏီ ေတြ မိႈလိုေပါက္ေအာင္ ေပါမ်ားခဲ့ပါတယ္။ အမ်ားပိုင္ေရာ ပုဂၢလိပိုင္ေရာ ဆိုပါေတာ့။ က်ဳပ္ အလုပ္ စဝင္တဲ့ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ မွာဆိုရင္ ထုတ္ကုန္/သြင္းကုန္ လုပ္ငန္းေတြဟာ ေန႔မအား ညမနား လုပ္ေနၾကရတာပါ။ က်ဳပ္တို႔ ရံုးမွာ ဆိုရင္လည္း ရံုးရိွလူကုန္ လက္မလည္နိဳင္ေလာက္ေအာင္ အထိပါ။ တစ္ေယာက္ကို အလုပ္ သံုးေလးခုေလာက္ ကိုင္ထားၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ကေတာ့ ငုတ္တုပ္။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုမွ သူ႔လူေတြနဲ႔ အလုပ္ မနိဳင္ေတာ့တဲ့ အခါက်မွ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာ(မန္ေနဂ်ာ၏ ခယ္မ) နဲ႔ သူ႔အစ္မ(မန္ေနဂ်ာ၏မိန္းမ၊ ရံုးမွာ ဘာရာထူးမွ မရိွ) တို႔က က်ဳပ္ကို အလုပ္တစ္ခု တာဝန္ေပးပါေတာ့တယ္။ ဆိပ္ကမ္းထဲမွာ ပံုထားတဲ့ စားအုန္းဆီပီပါ ေတြကို အျပင္ေရာက္ေအာင္ ထုတ္ေပးဖို႔ပါ။ သူ႔လူေတြကိုလည္း ဝိုင္းဝန္းႀကီးၾကပ္ေပးဖို႔ အမိန္႔ထုတ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ “ကား” ကုိေတာ့ ကိုေက်ာ္သန္း ဂိတ္က ယူပါ၊ ငါတို႔ ေျပာထားျပီးသား လို႔ ဆိုပါတယ္။
က်ဳပ္လည္း တစ္ခါမွ မေရာက္ဘူးတဲ့ ဆိပ္ကမ္းထဲဝင္ျပီး ပစၥည္းထုတ္ရမယ္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိုးးရိမ္တာေပါ႔ဗ်ာ။ ျပီးေတာ့ အစအဆံုး ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း လုပ္ရမွာ။ ကိုေမာင္ေလး ဆိုတဲ့ ရန္ကင္းသားကေတာ့“ အညာသား…ဘာမွမပူနဲ႔..၊မင္း နဲ႔ ငါ ဆိပ္ကမ္းတစ္ခုထဲပဲ..မသိရင္ ငါ ကူမယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကုန္က်စရိ္တ္ကို ခန္႔မွန္းေျခ တြက္၊ ေငြထုတ္..၊ လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ယူကာ ဆိပ္ကမ္းအမွတ္ ၅ ထဲကို ဝင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ပထမဆံုး အေတြ႔အႀကံဳဆိုေပမဲ့ က်ဳပ္အတြက္ ဘာမွ အခက္အခဲ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ရံုးမွာ အလုပ္မရိွတိုင္း လက္ခံဖိုင္အေဟာင္းေတြ ဖတ္ခဲ့ မွတ္ခဲ့ တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေပါ႔ဗ်ာ။ လုပ္ငန္းသေဘာအရ အေကာက္ခြန္ နဲ႔ ဆိပ္ကမ္းပိုင္း ဆိုင္ရာ ကိစၥရပ္ေတြဟာ အစီအစဥ္အလိုက္ တစ္ခုျပီးမွတစ္ခု လုပ္ရတာပါ(ပိုက္ဆံေပးလဒ္ထိုးျပီး ေက်ာ္ခြ လုပ္လို႔ရတာေတြေတာ့ ရိွတာေပါ႔ဗ်ာ)။ ေတာင္ ႀကီးလို ပံုေနတဲ့ စားအုန္းဆီပီပါေတြကို ဆိပ္ကမ္းက ကရိန္း လို႔ေခၚတဲ့ ဝန္ခ်ီစက္ ၊ Fork-Lift စတဲ့ စက္ေတြ နဲ႔အတူ ဆိပ္ကမ္းအလုပ္သမားေတြရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ကားႀကီးေတြေပၚ တင္ကာထုတ္လိုက္တာ ၅ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ျပီးျပတ္သြားတာေပါ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္ ေဘးက ကိုေမာင္ေလးက သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ က်န္ေသးေတာ့ ရံုးမျပန္ပဲ သူ႔ကိုကူလုပ္ေပးရတာေပါ႔။ အဲဒီေန႔ညေနမွာပဲ ကိုေမာင္ေလးက “အညာသား.. အလုပ္ျပီးသြားျပီဆိုေတာ့ ဒီည “ေရႊဘဲ” မွာ ဘီယာတိုက္ကြာ”လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “အညာသားက ေသြးမနည္းပါဘူး…၊ ဒါေပမဲ့ ပိုက္ဆံမရိွဘူး..ဗ်”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူကလည္း“ဒီအတြက္ေတာ့ မပူနဲ႔..၊ မင့္ အသံုးစရိတ္ စာရင္း ကို ငါ ေရးေပးမယ္”လို႔ ဆက္ျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္က စီနီယာ ရန္ကုန္သားလူလယ္ေတြ ကို ဘီယာ တိုက္လိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ ရံုး ေရာက္ေတာ့ ကိုေမာင္ေလး ေရးေပးတဲ့ ကုန္က်စရိတ္ ရွင္းတမ္းကို က်ဳပ္လက္ေရးနဲ႔ ျပန္ကူးျပီး ခတ္ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာ ဆီ လက္ခံဖိုင္နဲ႔တကြ တင္လိုက္ေတာ့.. OK လို႔ ဆိုပါတယ္။ ညက ဘီယာဖိုးေတြ ေက်တဲ့အျပင္ က်ဳပ္ အိပ္ထဲကို ေငြက်ပ္တစ္ေထာင္ေလာက္ အပိုေရာက္လာခဲ့ပါတယ္ (ပညာေတြလည္း ရလိုက္တာေပါ႔)။ ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ.. “ အညာသားက တစ္ေယာက္တည္း လုပ္နိဳင္ ကိုင္နိဳင္တယ္..၊ စိတ္ခ်လက္ခ် ခိုင္းလို႔ ရျပီ” ဆိုတဲ့ ကိုေမာင္ေလး ရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္နဲ႔ က်ဳပ္လည္း စီနီယာမ်ားနည္းတူ တစ္လကို ၁၅၀၀ိ/ ရတဲ့ အျမဲတမ္းကုမၸဏီဝန္ထမ္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္လို႔ လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၁၉)

အလုပ္ ရျပီဆိုေတာ့ အေဆာင္ေျပာင္း ေနရတာေပါ႔ဗ်ာ။ ၆ မို္င္ခြဲ၊ “ေရႊၾကယ္” လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ အနီး ဓမၼာရံု လမ္းထဲက အေဆာင္ေပါ႔။ အေပၚမွာ ပိုင္ရွင္ မိသားစု ေနၾကျပီး ေအာက္ထပ္မွာ အေဆာင္ထားတဲ့ သေဘာပါ။ အလုပ္သင္ကာလမွာ က်ဳပ္ ရတဲ့လခက တစ္ပတ္ကိုတစ္ရာ နဲ႔ တစ္လကို ေလးရာ ရတဲ့အခ်ိန္မွာ အေဆာင္လခက ၃၅၀ိ/ ေပးရေတာ့ လကုန္ျပီဆိုရင္ က်ဳပ္ညီဆီ လက္ဝါးျဖန္႔ရပါေသးတယ္။ ဒါေတာင္မွ က်ဳပ္က အဲဒီရက္ေတြမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ တစ္ရက္ကို ထမင္းတစ္နပ္ပဲ စားခဲ့ရတာပါ။ မယံုရင္ေတာ့လည္း ပံုျပင္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ေပါ႔ဗ်ာ။
အလုပ္က မနက္ ၉ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီ အထိ ရံုးခ်ိန္။ ပစၥည္းေတြ ထုတ္/သြင္း လုပ္ေပးရတဲ့ ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္း ဆိုေတာ့ ရံုးလုပ္ငန္း နဲ႔ အျပင္ထြက္ေအာက္ဒိုး အပိုင္း ၂ ခု ရိွပါတယ္။ လုပ္ငန္းသေဘာအရ မိန္းခေလးေတြက ရံုး၊ ေယာက်္ားေလးေတြက အျပင္ပိုင္းေပါ႔။ အျပင္ေအာက္ဒိုးက ခြင္ ရိွတယ္ေလဗ်ာ(ေနာက္ပိုင္းမွ သိလာတာပါ)။ MD နဲ႔ GM ရိွေပမယ့္ တစ္ရံုးလံုးကို မန္ေနဂ်ာ နဲ႔ ုသူ႔မိသားစု အသိုင္းအဝုိင္းကပဲ ႀကီးစိုးထားတာပါ။ က်ဳပ္ ပထမဆံုး အလုပ္ စ ဝင္တဲ့ေန႔မွာပဲ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ မဝါ ဆိုတဲ့ ရန္ကုန္သူ ခတ္ေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ က်ဳပ္ကို အေရးမလုပ္ၾကေပမဲ့ အဲဒီ ရန္ကုန္သူ ကိုေတာ့ ပညာသင္ေပးခ်င္တဲ့ ငနဲေတြ ဝိုင္းေနၾကတာပဲဗ်။ ဒီငနဲေတြ အျပင္ထြက္ရင္ က်ဳပ္ကို ေနာက္လိုက္အျဖစ္ ေခၚသြားျပီး On job training ေပးရမွာက သူတို႔တာဝန္။ GM နဲ႔ မန္ေနဂ်ာ ကလည္း ဒီလို လုပ္ေပးဖို႔ သူတို႔ကို ေအာ္ဒါ ေပးျပီးသား။ ဒါေပမဲ့ ငတိေတြက က်ဳပ္ကို အျပင္ လံုးဝ မေခၚၾကဘူး။ ဘာမွလည္း သင္မေပးၾကဘူး။
က်ဳပ္ကလည္း “မင္းတို႔ သင္မေပးခ်င္လည္း ကိုယ့္ဖာသာကို ေလ့လာမယ္” ဆိုျပီး ဖိုင္ (case) အေဟာင္းေတြကို အခ်ိန္ျပည့္ ေလ့လာပါတယ္။ အလုပ္ ပါးလို႔ အဂၤလိပ္ လက္ႏွိပ္စက္ အားေနရင္လည္း က်ဳပ္က တေျဗာင္းေျဗာင္း ရိုက္ေနတာေပါ႔။ သံုးလေလာက္ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ ေနလိုက္ရပါတယ္။ တခါတေလ ေန႔လည္ပိုင္းထမင္းစားခ်ိန္မွာ သိပ္ျပီး ဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ မေနနိဳင္ရင္ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းရိွရာ သိမ္ႀကီးေစ်းက နံမည္ေက်ာ္ “ကမၻာစိုး”အားကစားေဘာင္းဘီ အေရာင္းဆိုင္ကို ဘတ္(စ္)ကား စီးျပီး သြားရတာေပါ႔။ သူက က်ဳပ္နဲ႔ ၈ တန္းအထိ ရြာမွာ အတူေနခဲ့ျပီး ၁၀ တန္း ကို ယင္းမာပင္ အ.ထ.က ကေအာင္… ရန္ကုန္တက္… ရြာအဆက္ရန္ကုန္ကဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ေန… ဘုန္းႀကီးရဲ႕ေကာင္းမႈနဲ႔ “ကမၻာစိုး”မွာ အေရာင္းစာေရး လုပ္ေနတာ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရိွေနပါျပီ (အခုေတာ့ မေလးရွားမွာ အလုပ္ လုပ္ေနပါတယ္)။ သူ႔ဆီ ေရာက္ရင္ေတာ့ သိမ္ႀကီးေစ်းရံုေဘးက လမ္းေဘးဆိုင္မွာ ဆီခ်က္တစ္ပြဲ နဲ႔ လက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္ကေတာ့ က်ိန္းေသေပါက္ ဝါးရပါတယ္။ တခါတရံမွ ေပၚလာတတ္တဲ့ က်ဳပ္ကို သူ႔လုပ္အားခေလးထဲက မွ်ျပီး ဧည့္ခံခဲ့တာပါ (ေက်းဇူးပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္)။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၁၈)

ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ႀကိဳဆိုမႈမ်ိဳးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတာမို႔ ဝမ္းနည္းယံုကလြဲလို႔ မတုန္လႈပ္ခဲ့ပါဘူး။ ညပိုင္း လူစံုတဲ့အခ်ိန္မွာ အားလံုးကို “ က်ဳပ္ကေတာ့ ဒီကို အလုပ္ လုပ္ဖို႔လာတာပါ..အလုပ္ မရခင္စပ္ၾကား ဒီအိမ္မွာ ေနပါရေစ..၊ အလုပ္ ရတဲ့ေန႔ကစျပီး ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ ေနပါ႔မယ္..၊ လက္မခံနိဳင္ဘူးဆိုရင္.. ဒီည မွီရာရထားနဲ႔ ျပန္မယ္” လို႔ တည့္တည့္ပဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က သူတို႔ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးကို ျပင္ေဆာက္ေနတာဆိုေတာ့ အေဒၚရဲ႕ အမ်ိဳးသားက..“ အိမ္ျပင္တာကို ႀကီးၾကပ္ျပီး ဝိုင္းလုပ္ကြာ..၊ အဲဒါျပီးတာနဲ႔ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္ သြင္းေပးမယ္လို႔” ဆိုပါတယ္။ သူကေတာ့ သေဘာေကာင္းျပီး လူတစ္ဖက္သားကို ကူညီိလိုစိတ္ရိွတဲ့ လူေတာ္တစ္ေယာက္ပါ။ စိတ္တိုတတ္တာ နဲ႔ ႀကြားတတ္တာ ေလးက လြဲရင္ေပါ႔ေလ။
ရြာမွာ ၈ တန္းေက်ာင္သားဘဝကတည္းက ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ေက်ာင္းစရိတ္ ရေအာင္ လက္သမားေနာက္လိုက္ လုပ္ခဲ့တဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ပညာအစြမ္းေတြ ဒီမွာ ျပသခြင့္ ရခဲ့တာေပါ႔။ က်ဳပ္က လက္သမားပညာမွာ တစ္ေယာက္တည္း တံခါးေပါက္ ခ်င့္ျပီး တပ္နိဳင္တဲ့ အဆင့္ ဆိုေတာ့ လက္ေထာက္ဆရာနီးပါး ရိွတယ္..ဗ်(ဘာမွမလုပ္တတ္တဲ့ က်ဳပ္ကို ေနာက္လိုက္အျဖစ္ လက္ခံပညာသင္ေပးခဲ့တဲ့ လက္သမားဆရာ ဦးတက္ နဲ႔ ကိုသန္းဝင္း၊ သူက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေလးမွာ ေက်ာင္းစရိတ္ ရေအာင္ လိုက္ျပီး အလုပ္ လုပ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘာမွမတတ္ေပမဲ့ ေန႔တြက္စရိတ္ကို သူတို႔နဲ႔ တန္းတူ ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုေပးခဲ့ၾကတဲ့ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားကို အျမဲသတိယ ေက်းဇူးတင္လွ်က္ပါ)။ ဆိုေတာ့…က်ဳပ္က ဦးေဆာင္ျပီး အိမ္ျပင္လိုက္တာ တစ္လေလာက္နဲ႔ ့ျပီးသြားပါတယ္။ အဲဒီ ရပ္ကြက္က လက္သမားဆရာ ဆိုရင္ က်ဳပ္ကို အေသေၾကာက္ေပါ႔ဗ်ာ။ ေျပာျပန္ရင္လည္း ေအာင္မင္း လြန္ရာ က်လိမ့္မယ္။ သူတို႔က လက္သမားပညာ တကယ္ မတတ္ဘူးဗ်။ တတ္လို႔ မဟုတ္ဘူး..ငတ္လို႔ လုပ္စားေနၾကတာာ လို႔ ဆိုပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြက အလြယ္တကူ ဝယ္လို႔ရတာလည္း ပါမွာေပါ႔ဗ်ာ။ ဥပမာ.. က်ည္းေဘာင္ (တံခါးေဘာင္)ဆိုရင္ အဆင္သင့္ ေခြျပီးသား..ကိုယ္ ႀကိဳက္တဲ့ဆိုဒ္ကို ေရြးယံုပါပဲ (မရိွရင္လည္း ေအာ္ဒါ မွာရတာေပါ႔)။ တံခါးရြက္တို႔၊ လွ်ာထိုး တို႔ကလည္း အတူတူပါပဲ။ က်ဳပ္တို႔ေတာက လက္သမားေတြက ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ က်ည္းေဘာင္၊တံခါးရြက္၊ လွ်ာထိုး စတာေတြကို ကိုယ္တိုင္ အစအဆံုး လုပ္ရတာပါ။ ဒီေတာ့ ေအာက္သက္ ေက်တယ္လို႔ ဆိုနိဳင္တာေပါ႔။
အိမ္ျပင္တာ ျပီးသြားျပီဆိုေတာ့ အလုပ္ရွာေပးဖို႔ က်ဳပ္အေဒၚရဲ႕ေယာက္်ားကို နပူနစာ လုပ္တာေပါ႔ဗ်ာ..၊ သူကလည္း သူတို႔နဲ႔အတူေနတဲ့ က်ဳပ္ညီကို အလုပ္ သြင္းေပးထားတာ မၾကာေသးေတာ့ ခဏေစာင့္ပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ တစ္လေလာက္အၾကာ သူ႔ရဲ႕ေက်းဇူးနဲ႔ပဲ ဘိုကေလးေစ်းလမ္းက အေထြေထြဝန္ေဆာင္မႈကုမၸဏီတစ္ခုမွာ တစ္ပတ္ကို က်ပ္တစ္ရာ ရတဲ့ အလုပ္သင္ဝန္ထမ္းေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္(ေက်းဇူးကမၻာပါ ဦးေက်ာ္)။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၁၇)

မိုးကုတ္က အရံွဳးနဲ႔ျပန္လာတဲ့က်ဳပ္က အေဒၚမိသားစုရိွရာ ရန္ကုန္ဘက္ကို ခရီးဆက္ပါတယ္။ သူတို႔ မိသားစုမွာ အေဒၚလင္မယားရယ္၊ သူတို႔သမီး ၂ ေယာက္(မူႀကိဳ ပဲ ရိွႀကပါေသးတယ္) နဲ႔ က်ဳပ္အဖြားရယ္ဆိုေတာ့ စုစုေပါင္း ၄ ေယာက္ေပါ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္အေဒၚက အလယ္တန္းျပ ေက်ာင္းဆရာမ၊ သူ႔အမ်ိဳးသားက နယ္တကာလွည့္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရတဲ့ဌာနတစ္ခုက အရာရိွေပါက္စ။ အဲ…က်ဳပ္ေအာက္က တစ္ေယာက္ျခား ညီတစ္ေကာင္ က်န္ေသးတယ္ဗ်။ သူတို႔ ရန္ကုန္ ေျပာင္းခါစ..အေဒၚက မနက္မိုးလင္းရင္ ေက်ာင္းသြား..၊ သူ႔အမိ်ဳးသားက နယ္ထြက္ ဆိုေတာ့ အိမ္မွာက အဖြား နဲ႔ ခေလး ၂ ေယာက္ပဲ က်န္တယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ရန္ကုန္မွာက မီးေရး ထင္းေရးနဲ႔ မလြယ္ဘူး…အမ်ိဳးထဲက ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္ကို ေခၚပါ… ဆိိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ညီအစ္ကိုေတြ ကံစမ္းမဲ ေပါက္တာေပါ႔ဗ်ာ(ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲေတြက မိန္းခေလးေတြ မ်ားပါတယ္၊ ေယာက္်ားေလးေတြကလည္း မူႀကိဳ ပဲ ရိွပါေသးတယ္)။ အဲဒီအထဲကမွ ၁၀ တန္း တက္ေနတဲ့ ေစာေစာက က်ဳပ္ညီကို ေက်ာင္းထားေပးမယ္ ဆိုျပီး ဖုတ္ပူမီးတိုက္ ေခၚလိုက္တာပါ။ ေစတနာ ကလည္း က်ပ္ျပည့္ မဟုတ္ရင္ေတာင္ ငါးမူး တစ္မတ္ ေလာက္ေတာ့ ပါ ပါလိမ့္မယ္။ ကာယကံရွင္ေတြ အသိဆံုး ျဖစ္မွာေပါ႔ဗ်ာ။
အမ(အေမ)ကေတာ့ သူ႔ေမာင္ေတြနဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာ သူ႔ညီမကို ေတာ္ေတာ္အားကိုး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါတယ္။ ႀကံဳႀကိဳက္တုန္း က်ဳပ္အေမ အေႀကာင္းေလး ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ပါအံုးမယ္။ က်ဳပ္အေမက ေမြးခ်င္း ၅ ေယာက္ မွာ အႀကီးဆံုးပါ။ ေတာဓေလ့အတိုင္း “အစ္မႀကီးေတာ့ အမိရာ”ဆိုျပီး စာဖတ္တတ္ယံုပဲ ေက်ာင္းေနခဲ့ရပါတယ္။ ၁၆ ႏွစ္ေလာက္ နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ရြာမွာပဲ ေသာင္တင္က်န္ခဲ့တာေပါ့။ အဘ(အေမရဲ႕အေဖ) က ဟိုေခတ္က ပ်ဴေစာထီး… ေနာက္ပိုင္း အသြင္ေျပာင္းေတာ့ “ျပည္သူ႔ရဲ”ဝန္ထမ္းျဖစ္ျပီး ျမိဳ႕၊ နယ္ တကာ လွည့္ကာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရပါတယ္။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ က်ဳပ္ဦးေလးေတြျဖစ္တဲ့ အေမ့ေမာင္ ၃ ေယာက္က ဘြဲ႕ရပညာတတ္ အရာရိွေပါက္စ ေတြ ျဖစ္ႀက… အငယ္ဆံုးညီမက ေက်ာင္းဆရာမ ျဖစ္တာေပါ႔။ အဲဒီ ေမာင္ညီမေတြ ေက်ာင္းေနစဥ္ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ စီးပြားေရးအဆင္ေျပတဲ့ က်ဳပ္အေမက သူတို႔လိုတာမွန္သမွ် ေထာက္ပံ့ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီအတြက္လည္း က်ဳပ္အေမက သူ မြဲျပာက်လို႔ဒုကၡေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္တို႔သားသမီးေတြအတြက္ သူ႔ေမာင္ေတြဆီက တုန္႔ျပန္မႈ တစ္စံုတစ္ခုကို ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ အနည္းဆံုး က်ဳပ္တို႔ညီအစ္ကိုေတြကို သူတို႔လိုဘြဲ႔ရအလုပ္ကိုယ္စီ နဲ႔ ျဖစ္ေအာင္အထိ ခြဲေဝကူညီပံ့ပိုး ေပးဖို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေမာင္ေတြက တုတ္တုတ္မွ်မလွဳပ္ႀက။ သမီးေတြပဲေမြးထားတဲ့ ဦးေလးအႀကီးဆံုးကေတာ့ ၁၀ တန္း ေအာင္တဲ့ေကာင္ သူ႔ဆီ လႊတ္လိုက္… အလုပ္ရွာေပးမယ္ လို႔ ဆုိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔မိသားစု(အေမ)ဟာ သီးျခားျဖစ္ေနျပီး က်န္တဲ့ေမာင္ႏွမ ၄ ေယာက္က မိသားစုတစ္ခု ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။ ဒါေႀကာင့္လည္း က်ဳပ္တို႔ နဲ႔ က်န္တဲ့ ဝမ္းကြဲညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ယွဥ္လိုက္ရင္ က်ဳပ္အဖြား နဲ႔ က်ဳပ္အေဒၚ က က်ဳပ္တို႔ေမာင္ႏွမတေတြကို ဇီးရိုး(သံုည) အဆင့္မွာပဲ ထားခဲ့ပါတယ္။ ထားေနဆဲပါ။
ဒီလိုအျမင္ရိွတဲ့ က်ဳပ္အေဒၚရိွရာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ဆီကို မိသားစုဘဝတက္လမ္း ခရီးတစ္ေထာက္ နားဖို႔အတြက္ က်ဳပ္ရဲ႕မာန္မာနတရားေတြကို ခဝါခ်လို႔ ေရာက္ရိွလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၁၆)

တခါကေပါ႔ဗ်ာ… က်ဳပ္ နဲ႔ တြင္းဆရာ တြင္းကလႈိုင္ေခါင္းထဲ ဘက္ထရီမီးေလးနဲ႔ ျဗဳန္း ေပါက္ေနတုန္း က်ဳပ္ မ်က္စိထဲ လႈိင္ေခါင္းႀကီးက ပတ္ျခာလည္ေနပါေရာ…။ ဒါနဲ႔ တြင္းဆရာက္ို “တြင္းဆရာ.. ငလ်င္ လွဳပ္ေနတယ္ ထင္တယ္..၊ က်ဳပ္ ေခါင္းေတာ့ ပတ္ျခာလည္ေနျပီ..”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တြင္းဆရာက “အခုခ်က္ခ်င္း အျပင္ထြက္”ဆိုျပီး က်ဳပ္ကို ေရွ႕အတင္းတြန္းထိုးလိုက္ျပီး သူကလည္း ေနာက္က ထပ္ႀကပ္မကြာ လိုက္လာပါတယ္။ တြင္းဝ ေရာက္တာနဲ႔ “တက္” ဆိုတဲ့ အမိန္႔ေပးသံေႀကာင့္ ဘုမသိ ဘမသိ တက္ရျပန္ပါတယ္။ တြင္းရဲ႕အလယ္ေလာက္ အေရာက္မွာ “ရပ္” ဆိုလို႔ ရပ္ ရျပန္ပါတယ္။ တစ္ခါ “ဆက္တက္”လို႔ ေအာ္ျပန္ေတာ့ က်ဳပ္လည္း အေပၚကုိ ဘယ္လို ေရာက္လာမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ပါဘူး။ အေပၚကလူေတြကလည္း အေႀကာင္းမႀကား ဘာမႀကား ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ေႀကာင္ လို႔ ေနႀကပါတယ္။ အဲ…တြင္းဆရာလည္း ေရာက္လာေရာ.. အေပၚကလူေတြကို ငါ ကိုင္ တုတ္ပါေတာ့တယ္။ တြင္းဆရာ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ျပန္မေျပာရဲႀကဘူးဗ်။ သူတို႔ ေပါ႔ေလ်ာ့တာလည္း ပါမွာေပါ႔ေလ။ တြင္းဆရာ ရွင္းျပတာက “က်ဳပ္ ငလ်င္ လွဳပ္တယ္”လို႔ ထင္တာဟာ “ေလ ျပတ္သြားတာ”လို႔ ဆိုပါတယ္။ အလယ္ေလာက္မွာ ရပ္ ခိုင္းတာကေတာ့.. ေလမရိွတဲ့ ေအာက္နဲ႔ ေလရိွတဲ့ အေပၚပိုင္း စပ္ကူးမတ္ကူးကာလမွာ ရုတ္တရက္ ေခါင္းမူးျပီး ျပဳတ္က်တတ္လို႔ ပါတဲ့ခင္မ်ာ။ ဒီလိုျဖစ္တာဟာ သူ႔လို အေတြ႕အႀကံဳ ရင့္က်က္တဲ့ တြင္းဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘာမွမျဖစ္ေပမဲ့ က်ဳပ္လို အခုမွ တြင္းဆင္းဘူးတဲ့ လူသစ္တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ နတ္ျပည္ ေရာက္သြားနိဳင္တယ္ဆိုပဲ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေႀကာက္လန္႔သြားတာေပါ႔ဗ်ာ။
ေက်ာက္တူး တယ္ဆိုတာ ဒါက အစပဲ ရိွပါေသးတယ္။ ေစာေစာက ေအာက္မွာတူးလို႔ ရတဲ့ ျဗဳန္း ေတြကို အေပၚေရာက္ေအာင္ ေတာမွာ ေရငင္သလို စက္တီးနဲ႔ ဆြဲတင္…သစ္သားခြက္ႀကီးထဲကို ထည့္ျပီး ေရနဲ႔ေဆးရပါတယ္။ ဒါကိုပဲ“ ျဗဳန္းေဆး” တယ္လို႔ ေခၚႀကပါတယ္။ ေက်ာက္တူးသမားေတြရဲ႕ အပင္ပန္းဆံုးအခ်ိန္ နဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ အေကာင္းဆံုးကာလေတြေပါ႔။ အားလံုးရဲ႕မ်က္လံုးေတြက ျဗဳန္းေေဆးခြက္ႀကီးကို ျပဴးေနေအာင္ ႀကည့္ေနႀကရတာ။ သိန္း ေထာင္ခ်ီတန္တဲ့ ပတၱျမားႀကီး မ်ား ထြက္လာမွာလား…ဒါမွမဟုတ္.. ရာခ်ီတန္တဲ့ နီလာ ေတြမ်ား ေတြ႕ေတာ့မွာလား…ရင္တမမနဲ႔ေပါ႔။ ဒီလိုနဲ႔ သံုးလခြဲအႀကာ တြင္း သာ ျပီးသြားပါတယ္.၊ ထမင္းစားေက်ာက္ကလြဲလို႔ ဘာမွမရ။ က်ဳပ္တို႔ တြင္းသားေတြက လုပ္အား ရံႈးသလို၊ ေပါလန္ ကေတာ့ ေငြစု ပါ ရံႈးတာေပါ႔ဗ်ာ။
က်ဳပ္ကေတာ့ “ဇဲြ” မရိွတဲ့ ေယာက်္ားလို႔ပဲ ေျပာေျပာ..၊ “ခတ္ညံ့ညံ့ အလကားေကာင္” လို႔ပဲ ထင္ထင္..၊ “လူပ်င္း”လို႔ပဲ ဆိုဆို… ဒီတြင္း တစ္တြင္းနဲ႔ပဲ တပ္ေခါက္ျပန္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ… ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားႀကည့္စမ္းပါ။ အသက္နဲ႔ရင္းျပီး ဘယ္ဝယ္ဘယ္ဆီမွန္းမသိတဲ့ “အဖိုးတန္ေက်ာက္”ဆိုတဲ့အရာကို ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာေဖြေနႀကရတာ။ က်ဳပ္အထင္ အင္မတန္ ကံေကာင္းမွ လူတစ္ရာမွာ တစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ ဒီအဖိုးတန္ေက်ာက္ကို ရႀကတာပါ။ ဒီႀကားထဲ တြင္းပိ လို႔..၊ တြင္းထဲ ျပဳတ္က်လို႔ ဆိုတဲ့ အသံေတြက ေန႔တိုင္းလိုလို..။ ဆိုေတာ့.. ဒီအလုပ္ဟာ ဥာဏ္ပညာ နဲ႔ မဆိုင္သလို.. အသက္အႏၱရာယ္ နဲ႔လည္း အလြန္နီးစပ္တာမို႔ မိုးကုတ္ေက်ာက္တူးသမားေလးဘဝကို ေက်ာခိုင္းစြန္႔ခြာဖို႔ ဆံုျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၁၅)

က်ဳပ္ တာဝန္က်ရာ တစ္ရြာလံုးက “ဆရာေလး… ဆရာေလး…” ဆိုတဲ့ မ်က္ရည္စက္နဲ႔ ႏွဳတ္ဆက္သံေတြကို ရင့္နင့္စြာ ေက်ာခိုင္းလို႔ ထြက္ခဲ့ပါျပီ။ ဘယ္ဆီ..ဘယ္ဝယ္ ျမန္းရမလဲ… ဆိုတာကိုေတာ့ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ေရေရရာရာ မသိ။ က်ဳပ္ေခါင္းထဲမွာ ရိွတာကေတာ့.. “လက္လုပ္လက္စား မိသားစုဘဝ”ကေန ရုန္းထြက္နိဳင္ဖို႔အတြက္ သားအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္က ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ ရမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ေအာက္က် ေနာက္က် နိဳင္လွတဲ့ မိသားစုဘဝကို က်ဳပ္လက္ထက္မွာ “ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္မယ္” ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္ ယံုႀကည္ခ်က္ အျပည့္နဲ႔ေပါ႔။ ဒါေႀကာင့္လည္း “ျဖစ္သမွ်အေႀကာင္း အေကာင္းပဲ”ဆိုျပီး စကားနည္း၊ ေအးေဆးတည္ျငိမ္၊ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္စြာ ေနတတ္တဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ Type B ပံုစံကို အရာရာကို တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ လုပ္တတ္တဲ့ Type A အျဖစ္ Change လိုက္ပါတယ္။ က်ဳပ္ဆရာ ဦးႀကည္လႈိင္ ရဲ႕ “ရိုးသားစြာျဖင့္ ဘဝကို ျမွင့္တင္ရမယ္”ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကို ရင္မွာဆြဲကိုင္ကာ..ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ပညာ နဲ႔ ေငြ ႏွစ္ခုလံုး ရရင္..ရ၊ မရရင္… တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ရ ကို ရ..ရမယ္ လို႔ self-determined လုပ္ခဲ့ပါတယ္။
ပထမဆံုး စဥ္းစားမိတာကေတာ့ ေငြ အရင္းအႏွီး မလိုတဲ့ ဖားကန္႔ နဲ႔ မိုးကုတ္ ကို ေက်ာက္တူးသြားဖို႔ပါပဲ။ မႏၱေလး က်ဳံးေဘးက ေရေပၚစင္တင္ေတးဂီတမွာ ႀကားခဲ့ရတဲ့ “သာမန္ေက်ာက္တူးသမားေလးဘဝ ကေန ေလာပန္း” ျဖစ္လာနိဳင္တဲ့အေႀကာင္း ေရးစပ္သီဆိုထားတဲ့ ေအာင္ဆန္း ရဲ႕ “ေလာပန္းေလာင္းေလး” သီခ်င္းကလည္း ေခါင္းထဲက မထြက္တာလည္း ပါတာေပါ႔ဗ်ာ (တကယ္ ေလာပန္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့သူေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္)။ ဖားကန္႔က ငွက္ဖ်ား ထူတယ္ဆိုတာနဲ႔ မိုးကုတ္ကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အသက္ကို ဥာဏ္ေစာင့္တယ္လို႔ ဆိုရိုးစကား ရိွတယ္မဟုတ္ပါလား။
မိုးကုတ္ ေရာက္ေတာ့ ပိတ္စြယ္က ေညာင္ပင္ေစ်းရဲ႕ ႏွစ္ထပ္ဆိုင္ခန္းအတန္းက အေပၚအခန္းတခုမွာ ေနရပါတယ္။ က်ဳပ္မိတ္ေဆြ လူပ်ိဳႀကီးရဲ႕အခန္းေပါ႔ဗ်ာ။ သူက “ေပါလန္” ဆိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ တြင္းဆရာ နဲ႔ အခ်ိဳ႕တြင္းသားေတြေရာ အတူတူလာေနႀကပါတယ္။ မနက္ မိုးလင္းတာနဲ႔ မႏၱေလး-မိုးကုတ္-မိုးမိတ္ ကားလမ္းေပၚက “စိတ္ႀကိဳက္” လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေကာင္တာထိုင္တဲ့ ပိုင္ရွင္ ညီအစ္မ ၂ ေယာက္ကို ေငးကာငန္းကာ ခြဲတမ္းက် တစ္ခု၊တစ္ခြက္၊တစ္လိပ္ ကို သံုးေဆာင္ျပီးသကာလ “တြင္း”ရိွရာ အုန္းပင္ ဘက္ကို ခ်ီတက္ရပါတယ္။ “ တြင္းဆင္းတယ္” ဆိုတာ ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ တကယ္ အလုပ္..လုပ္ရတာပါ။ ေျမႀကီးကို အေတာင္ ၂၀ ေအာက္အထိ ေရာက္ေအာင္ တူးႀက..၊ ျဗဳန္းေတြ႕ရင္..ျဗဳန္းေကာင္းတဲ့ဘက္ကို လိုက္ျပီး တူးရတာဟာ.. လွဳိင္ေခါင္းႀကီးေတြျဖစ္တဲ့အထိပါ။ အလြယ္တကူ ျပိဳ မက်ေအာင္ေတာ့ သစ္သားေဒါက္တိုင္ေတြနဲ႔ ခံထားရတာေပါ႔ဗ်ာ။ ေအာက္ကလူေတြ“ေလ” မျပတ္ရေအာင္လည္း အေပၚကေနျပီး “ဖားဖို” (တခါတေလ သစ္ရြက္စိမ္းကိုင္းေတြ)နဲ႔ ေလ ေပးရပါတယ္။ အင္း… အေပၚကလူေတြ ညစ္လို႔ကေတာ့ ေအာက္ကလူေတြ တမလြန္ဘဝ ေရာက္ဖို႔ က်ိန္းေသသေလာက္ ပါပဲ။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၁၄)

စာေမးပဲြေျဖျပီးလို႔ ရြာအျပန္ တစ္လမ္းလံုး စဥ္းစားလာတာကေတာ့ “က်ဳပ္ ဒီလိုေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး” ဆိုတာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ..တစ္ႏွစ္လံုး စု လာရတဲ့ပိုက္ဆံ ရက္အစိတ္ေလာက္နဲ႔ ကုန္ပါေရာလား..။ ဒါေတာင္ က်ဳပ္က က်ဴရွင္မတက္၊အျဖဳန္းမရိွတဲ့သူ။ ဒီလိုသာကုန္ေနရင္ က်ဳပ္ ေအာက္က အငယ္ေတြရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္ ဘယ္လိုေထာက္ပံ့မလဲ..။ ရြာေက်ာင္းမွာ ျဖစ္သလို ေနလို႔ ရတယ္ဆိုေပမယ့္ အားလံုးကေက်ာင္းသား။ ေမြခ်င္းေမာင္ႏွမက (၇)ေယာက္ေတာင္(က်ား- ၅၊ မ-၂)။ မိသားစု တက္ညီလက္ညီနဲ႔ ေန႔စဥ္ မနက္ပိုင္း“အေႀကာ္..ေရာင္း”၊ ေန႔လည္ “ေပါက္စီ”လုပ္..ေရာင္းေပမယ့္… စားအိုးက ႀကီးေတာ့ ထမင္းနပ္မွန္ဖို႔ အနိဳင္နိဳင္။
ေက်ာင္းဖြင့္ရာသီ ေရာက္ျပီဆိုရင္ သားသမီးေတြအားလံုး ေက်ာင္းအပ္ဖို႔၊ စာအုပ္ဖိုးေတြေပးဖို႔ အေရး.. က်ဳပ္အမ(အေမ)တစ္ေယာက္ အိမ္တကာ လွည့္ကာ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရျပီေပါ႔။ အိမ္မွာကလည္း ေရာင္းစရာဆိုလို႔ “လူ”ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ေလ။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ က်ဳပ္အေဖ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ အထည္ႀကီးပ်က္ကေတာ့ အရက္နာက်တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ထိုင္ကာ မိႈင္ကာ ငိုင္..လို႔ ေနတတ္ပါတယ္။ “ငါ႔သားသမီးေတြကို ရိွတာေရာင္းျပီး ေက်ာင္းထားမယ္” ဆိုတာကလြဲလို႔ ဘာမွမလုပ္။ က်ဳပ္ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ အဲဒီစရိတ္ေတြကို မ်ားေသာအားျဖင့္ ပညာေရးကို အားေပးတဲ့ က်ဳပ္အေဒၚတစ္ဝမ္းကဲြတစ္ေယာက္နဲ႔ က်ဳပ္အေမ(အေမႀကီး..၊အေဖရဲ႕ေမြးသမိခင္) ဆီက အလကား ရတာမ်ားပါတယ္။ အေမ(အေမႀကီး)ဟာ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ ၇၀ အထိ ေစ်းေတာင္း ေခါင္းေပၚရြက္ျပီး စီးပြားေရး အဆင္မေျပတဲ့ သူ႔သားသမီး-ေျမးျမစ္ေတြကို တစ္လွည့္စီ လုပ္ေကၽြးခဲ့သူပါ(အေမ ေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္ပါေစ)။
တကယ္ေတာ့ “လက္လုပ္လက္စားဘဝ” ဆိုတာ အိမ္ရိွလူကုန္ အလုပ္..လုပ္နိဳင္မွ ထမင္းနပ္မွန္တာပါ။ ဒီေန႔ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္ရင္ ေနာက္တစ္ေန႔ အေႀကြးတင္ျပီေပါ႔။ ဒါေႀကာင့္လည္း စီးပြားေရး မေခ်ာင္လည္တဲ့ ေတာကမိသားစုေတြဟာ သူတို႔သားသမီးေတြကို “ေသစာ ရွင္စာ” ဖတ္တတ္ရင္ ေတာ္ျပီဆိုျပီး ေက်ာင္းထုတ္ကာ ရရာအလုပ္ လုပ္ခိုင္းပါေတာ့တယ္။ မိသားစု စားဝတ္ေနေရး အေထာက္အကူျပဳတာေပါ႔ဗ်ာ။ အဲ…ထူးျခားတာက က်ဳပ္အေဖဘဲ။ သူ ေျပာခဲ့သလို က်ဳပ္တို႔ေမင္ႏွမ(၇)ေယာက္ကို ရိွတာေရာင္းျပီး အမွန္တကယ္ ေက်ာင္းထားခဲ့ပါတယ္။ ေရာင္းစရာေတြ ကုန္ျပန္ေတာ့လည္း က်ဳပ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြကို ေက်ာင္းကထုတ္ျပီး ခိုင္းစားဖို႔ ေလသံေတာင္ မဟခဲ့ပါဘူး။ ျဖစ္သလိုေန ျဖစ္သလိုစားျပီး အားလံုးကို ေက်ာင္းဆက္ တက္ေစခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခုေတာ့ ရိွတာေပါ႔ဗ်ာ… က်ဳပ္တို႔ကလည္း ဘယ္သူမွ ေက်ာင္းမထြက္ခ်င္ႀကဘူးဗ်။ ေနာက္ျပီး..က်ဳပ္တို႔ေမာင္ႏွမတေတြရဲ႕ ပညာရည္မွတ္တမ္း ေကာင္းတာလည္း ပါတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဟုတ္တယ္ဗ်..က်ဳပ္အေဖက သူ႔သားသမီးေတြ စာေတာ္ႀကတယ္ဆိုတာကို တအားဂုဏ္ယူဝင့္ႀကြားေလ့ရိွတာ။ တခါကဆို…သား အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္က (၈)တန္း မွာ သံုးဘာသာဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ေတာ့ လာသမွ်လူေတြကို ေရာင္းေနတဲ့ ေပါက္စီ ေတြ အလကား ခ်ေကၽြးလို႔ အရင္းျပဳတ္ပါေရာလားဗ်ာ..။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၁၃)

က်ဳပ္က အတန္း မွန္ေအာင္တက္ျပီး စာမွန္မွန္ဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း “ေအာင္ဆင္”က အတန္းထဲက ေက်ာင္းသား/သူ တစ္ဝက္ေလာက္နဲ႔အတူ ႀကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ေနတတ္ပါတယ္။ အတန္းထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မရိွ။ က်ဳပ္ကေမးေတာ့ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ေျဖပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ “ငါ.. ေကာင္မေလးေတြနဲ႔အတူ က်ဴရွင္လိုက္တက္ေနတယ္၊ မင္းေရာ..လိုက္တက္ပါလား..”ဆိုျပီး ဝန္ခံအမွန္စကား ေျပာပါေတာ့တယ္။ “ဟာ…ဆရာႀကီးက ဘယ္က်ဴရွင္မွ တက္စရာမလိုဘူး..လို႔ ေျပာထားရက္သားနဲ႔ မင္းမို႔ ပိုက္ဆံအကုန္ခံ တက္ေနတယ္၊ ငါကေတာ့ မတက္ေရး..ခ်..မတက္” လို႔ စိတ္တိုတိုနဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီေကာင္ က်ဴရွင္တက္ခ်င္လို႔ ထက္ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ဟိုေရာဒီေရာ ေနခ်င္တာက ပိုပါလိမ့္မယ္။ နဂိုကတည္းက ဇ ရိွတဲ့သူ ဒီကအသစ္ေလးေတြနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ တရုန္းရုန္း ျဖစ္ေနျပီေပါ႔။ မွန္တာေျပာတာပါဗ်ာ…မယံုမရိွပါနဲ႔။ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းက ေတာသားဆိုေပမဲ့ ရုပ္က တကယ္ေျဖာင့္တာ။ အေျပာကလည္း မိန္းမေတြအႀကိဳက္ လိုက္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ေဘာ္ဒါ မိုးကုတ္သူေဌးေလး တင္မိုးလြင္ နဲ႔ နင္လား..ငါလား..ပဲ။ အဲ…ငွက္ဖ်ားပါရဂူ ေဒါက္တာေအာင္သီ ကိုေတာ့ မမွီျပန္ဘူးဗ်(ဒီလူကေတာ့ တကယ္စြန္တာဗ်ိဳ႕..၊ ဂငယ္စကား မတတ္ပဲနဲ႔ ဂငယ္မကို ႏွဳတ္ဆက္မ်က္ရည္နဲ႔ လြမ္းလို႔က်န္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္နိဳင္ခဲ့သူပါ)။ ဝတ္စား ထားတာကလည္း သိတဲ့အတိုင္း…ရြာက ငွါးလာတာေတြ တစ္မ်ိဳးျပီးတစ္မ်ိဳး။ စက္ဘီးကလည္း အေရာင္လြင့္ေနေပမဲ့ ၂ ေယာက္ စီးလို႔ရတဲ့ ခတ္ေတာင့္ေတာင့္ဆိုေတာ့ OK မွာ စိုေျပလို႔ေနပါတယ္။
ဒီေကာင္က က်ဳပ္ကို မနက္တိုင္း စက္ဘီးနဲ႔ လိုက္ပို႔ေပးျပီးတာနဲ႔ သေဝထိုးေတာ့တာပါဘဲ။ အဲ…က်ဳပ္ကိုလည္း အတန္းေရွ႕ေခၚလာျပီး “ႀကိဳက္တဲ့ေကာင္မေလး ကို ျပစမ္း…ငါ ေျပာေပးမယ္”လိို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း အဟုတ္မွတ္လိုု႔ ပါးျပင္မွာ သနပ္ခါး ေဖြးေနေအာင္လိမ္းထားတဲ့ က်ဳပ္အထင္ ခတ္ရိုးရိုးတစ္ေယာက္ကို “သူ႔ကို ငါ ႀကိဳက္တယ္ကြာ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့…၊ ဟဲဟဲ..သူနဲ႔ေတာ့ ငါ မရင္းႏွီးဘူး ဆိုျပီး တစ္ခ်ိဳးတည္းလစ္ပါေတာ့တယ္။ ညေနအတန္းျပီးခ်ိန္မွာ အျမဲဲတမ္းလိုလို လာႀကိဳတတ္ျပီး ညစာ အတူစားႀကပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက အေဆာင္မွာ ေခတၱနားျပီး ျပန္ထြက္၊ က်ဳပ္က ဦးဇင္းႀကည္ စြန္႔လိုက္တဲ့ ျခင္ေထာင္တစ္ပတ္ရစ္ကို ေထာင္ကာ စာဖတ္ပါတယ္။ သူကလည္း ညစဥ္ ၁၀ နာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္မွ ျပန္ေရာက္လာတတ္ျပီး “ ရိုးသားစြာနဲ႔ ႀကိဳးစားခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့အေကာင္…က်က္လိုက္အံုး..ေဟ့”လို႔ အားေပးျပီးသကာလ တရွဴးရွဴးနဲ႔အိပ္ပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၁၂)

က်ဳပ္တို႔ UDE ေက်ာင္းသားေတြ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနတဲ့ အနီးကပ္ပို႔ခ်ခ်က္သင္တန္း စတင္မယ့္ရက္ ေရာက္လာပါျပီ။ ပထမဆံုးေန႔မို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ အခန္းထဲမွာ ထိုင္ဖို႔ေနရာ မရိွေလာက္ေအာင္ကို ေက်ာင္းသားေတြက မ်ားလွပါတယ္။ အနာဂတ္အတြက္ ေလ့လာသင္ယူလိုစိတ္ေတြ တက္ႀကြျပင္းျပေနတဲ့ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔လူငယ္ေတြေပါ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔လည္း နီးရာထိုင္ခုံမွာ အဆင္ေျပသလို ဝင္ထိုင္လိုက္ႀကပါတယ္။ မႀကာခင္မွာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာန၊ ပါေမာကၡ ဆရာဦးခင္ေမာင္သန္း ဟာ တပည့္ေက်ာ္ ၂ ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဆရာဦးခင္ေမာင္သန္းေလး ႏွင့္ ဆရာဦးသိန္းထြန္းေဖ တို႔ ျခံရံလ်က္ စာသင္ခန္းထဲ ဝင္ေရာက္လာပါတယ္။
ေက်ာင္းသားအားလံုးကို ႏွဳတ္ခြန္းဆက္စကား အနည္းငယ္ေျပာအျပီးမွာ ဆရာႀကီးက “မင္းတို႔ကို ဒီဆရာ ၂ ေယာက္ သင္မွာ..၊ အတန္းကို မွန္ေအာင္တက္ႀကပါ..၊ ဘယ္က်ဴရွင္မွ တက္စရာမလိုဘူး..၊ ဒီဆရာေတြ သင္တာကို ေသျခာနားေထာင္ေလ့လာက်က္မွတ္ မယ္ဆိုရင္ စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ ၁၀၀% ေသျခာတယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ “Minor ဘာသာရပ္ေတြလည္း ဒီအတိုင္းပဲ..၊က်ဴရွင္ကို လိုက္မရွာနဲ႔၊ တက္စရာမလိုဘူး.၊ ဒီသင္တန္းကိုသာ မပ်က္မကြက္ တက္ႀကဖို႔” တိုက္တြန္းေျပာႀကားျပီး ျပန္လည္ထြက္ခြါသြားပါေတာ့တယ္။
ရိုးသားစြာဝန္ခံရရင္ အဲဒီအခ်ိန္က ပါေမာကၡနံမည္ကို မသိခဲ့သလို…၊ ေနာက္ေတာ္ပါးက တပည့္ေက်ာ္ ဆရာ ၂ ေယာက္ရဲ႕အမည္ေတြကိုလည္း မသိခဲ့ရိုးအမွန္ပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွ သိခြင့္ရခဲ့သလို…၊ က်ဳပ္တို႔ဆရာႀကီး ပါေမာကၡဦးခင္ေမာင္သန္းဟာ စာေရးတဲ့ ခင္ေမာင္သန္း(စိတ္ပညာ) ဆိုတာကိုလည္း အံ့ႀသျခင္းမ်ားစြာနဲဲ႔ သိခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ UDE (မႏၱေလး) ၄ ႏွစ္တာကာလမွာ ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္း ရဲ႕ အနီးကပ္ပို႔ခ်ခ်က္ ပထမဆံုးေန႔ရက္တိုင္းမွာ ဆရာႀကီးက အတန္းေစ့ စာသင္ခန္းထဲအထိ လိုက္လာျပီး “ဒီဆရာ/ဆရာမေတြ သင္တဲ့ ဒီအနီးကပ္သင္တန္းကိုသာ မွန္မွန္တက္ျပီး..မွန္မွန္က်က္ဖို႔ ႏွင့္ က်ဴရွင္ကို လံုးဝ မတက္ဖို႔” က်ဳပ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြကို ႏွစ္စဥ္ မပ်က္မကြက္ တိုက္တြန္းလမ္းညႊန္မွာႀကားခဲ့ပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕“ဒီစကား”ကို ယံုႀကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ေျမဝယ္မက် နားေထာင္ကာ ေန႔စဥ္နံက္ ၇ နာရီ ကေန ညေန ၅ နာရီ အထိ တေနကုန္သင္တဲ့ ဒီသင္တန္းကိုပဲ မွန္မွန္တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေႀကာင့္လည္း က်ဳပ္ဘဝမွာ သူငယ္တန္းအႀကိဳ မွသည္ ယေန႔အခ်ိန္ထိ မည္သည့္က်ဴရွင္မွ တက္ေရာက္ခဲ့ဘူးျခင္း မရိွပါ။ သန္႔သန္႔ေလးေပါ႔ဗ်ာ။
ဒီေန႔ေခတ္မွာလည္း UDE ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ ေစတနာထားတဲ့ ဆရာႀကီးလို ပါေမာကၡမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေကာင္း..ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ သင္ႀကားေရးတာဝန္ခံ တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သူ႔လို အျပဳအမူနဲ႔ လက္ေတြ႕ျပသ ေျပာဆိုလမ္းညႊန္ခဲ့သူ ရွိနိဳင္ပါ့မလား ဆိုတာကိုေတာ့ သံသယျဖစ္မိပါရဲ႕။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၁၁)

ဒီေန႔ေတာ့.. “အေဆာင္” ရွာႀကမယ္ဆိုျပီး စက္ဘီးတစ္စီးကို ၂ ေယာက္စီးကာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ဘက္ကို ခ်ီတက္ခဲ့ႀကပါတယ္။ စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ဟိုေမး-ဒီေမးနဲ႔ေပါ႔ဗ်ာ။ ဦးဇင္းႀကည္က သူ႔ေက်ာင္းမွာ ေနဖို႔ ေျပာေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ ၂ ေယာက္က “အေဆာင္”ကို ပိုျပီး အားသန္တာေႀကာင့္ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ႀကတာပါ။ တကၠသိုလ္အနီး ေရနီေျမာင္းေဘးက “ေရႊစည္ေတာ္”အမည္ရိွ ရြက္ျပန္႔တဲႀကီး နဲဲဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ျပီး စနည္းနာႀကပါတယ္။ အင္မတန္ျပင္းတဲ့လက္ဘက္ရည္က်က်ကို ေသာက္ႀကရင္း..ဟိုဘက္ဝိုင္း-ဒီဘက္ဝိုင္းက ေျပာတဲ့ စကားသံကို နားစြင့္ရတာေပါ႔ဗ်ာ။
သတင္း စုေဆာင္းျပီးသကာလ က်ဳပ္တို႔ ၂ ေယာက္ တစ္လမ္းဝင္-တစ္လမ္းထြက္နဲ႔ တစ္ေနရာျပီးတစ္ေနရာ လိုက္ျပီး ေမးႀကပါတယ္။ အေဆာင္ေပါသေလာက္..လူေတြကအျပည့္။ က်ဳပ္တို႔အတြက္ ေနရာမရိွ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနေစာင္းလို႔ေတာင္ေျခအျပန္ ၃၆ လမ္း ဓမၼာရံုေဘးက သြားရတဲ့“မိုး ”ဆိုတဲ့အေဆာင္ကို ဝင္ေမးေတာ့လည္း Full ဆိုဘဲ။ ဒါေပမဲ့..ပိုင္ရွင္အစ္မႀကီး ေျပာလို္က္တာက “မင္းတို႔ ဝရန္တာမွာ ေနနိဳင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ OK..”တဲ့။ ကုတင္ ၂ လံုးနဲ႔ အလယ္မွာ စားပြဲတစ္လံုး ခ်ေပးမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔လည္း အိမ္ေပၚတက္ျပီး ဝရန္တာကို ႀကည့္ႀကတာေပါ႔ဗ်ာ။ ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အကာမရိွတဲ့ေရွ႕မ်က္ႏွာစာကို ပလပ္စတစ္အထူနဲ႔ ယာယီလိုက္ကာသေဘာမ်ိဳး လုပ္ေပးမယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔လည္း မနီးမေဝး၊ အေဆာင္ပိုင္ရွင္အစ္မႀကီးကလည္း (အပ်ိဳႀကီး..ဗ်)ႀကည့္ေကာင္း- ရႈေကာင္း ဆိုေတာ ့က်ဳပ္တို႔ ၂ ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ႀကည့္ကာ OK လိုက္ႀကပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ “မိုး” ဟာ အမ်ိဳးသားေဆာင္ဆိုေပမဲ့ အေပၚထပ္မွာ ေက်ာင္းသားေတြေနႀကျပီး၊ ေအာက္ထပ္မွာ အိမ္ရွင္မိသားစုသံုးေယာက္ေနတဲ့ ကပ္မိုးထရံကာဇလီသပ္ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးပါ။ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ျပီး စည္းစနစ္ေကာင္းမြန္တဲ့ ဒီမိသားစုအေဆာင္ေလးမွာဘဲ ေက်ာင္းျပီးသည္အထိ ေနခြင့္ရရိွခဲ့ပါတယ္။ ေက်းဇူးပါ “မိုး” ရယ္။
“မိုး” အေဆာင္ေျပာင္းျပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာ မရဲတရဲ နဲ႔ “စိတ္ပညာ” ဌာနကို သြားႀကပါတယ္။ ဌာနရဲ႕လမ္းေလွ်ာက္စႀကၤန္မွာ ေရာင္းေနတဲ့ နဳတ္(စ္)စာအုပ္ကို ဝယ္ျပီး အနီးကပ္သင္တန္းတက္ရမဲ့ အခန္းဘက္ ႀကိဳတင္ေလွ်ာက္ႀကည့္ႀကပါတယ္။ အဲဒီကေန အေဝးသင္ဌာနခဲြကိုသြား..၊စာအုပ္ေတြ ထုတ္ျပီး အေဆာင္ကို ျပန္..၊ ပါလာတဲ့ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာစာအုပ္ေတြကို တစ္အုပ္ျပီးတစ္အုပ္ လွန္ကာ Ran through ဖတ္ႀကည့္ပါတယ္။ ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ နဲ႔ သမိုင္း ပို႔ခ်ခ်က္ေတြက ဖတ္ရတာ ရင္းႏွီးေပမဲ့..စိတ္ပညာ နဲ႔ ဒႆနိကေဗဒ တို႔ကေတာ့ လံုးဝကို အဆင္မေျပပါဘူး။ မနက္ဖန္စတင္မဲ့ အနီးကပ္သင္တန္းက ဆရာ/ဆရာမေတြ သင္ႀကားပို႔ခ်တာကို ဂရုတစိုက္ ေသျခာနားေထာင္မွ နားလည္နိဳင္လိမ့္မယ္.ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ တေရးတေမာအိပ္ႀကပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၁၀)

ရြာအေခၚ ဦးဇင္းႀကည္ (ဘဲြ႕အမည္ ဦးကုသလ)ရဲ႕ ေက်ာင္းက နံကပ္တစ္ထပ္တိုက္ေသးေသးေလးပါ။ အျခားပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုးေက်ာင္းေလးေတြလည္း ဟိုနားတစ္လံုး-ဒီနားတစ္လံုး ေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္လိုက္ ကိုရင္ ဦးဇင္းေတြ မရိွသလို၊ ကပၸိယေက်ာင္းသားလည္း မရိွတာေႀကာင့္ က်ဳပ္တို႔ ၂ ေယာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခြင့္ရပါတယ္။ အဲ…ဆြမ္းက်န္ကြမ္းက်န္ေတာ့ မစားရဘူးဗ်။ ဦးဇင္းကိုယ္တိုင္က ဆြမ္းခံမထြက္နိဳင္တဲ့ေန႔ဆိုရင္ အဆင္ေျပသလို ဘုန္းေပးရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဆန္၊ဆီ၊ဆား နဲ႔ ငါးေျခာက္ငါးခ်မ္း ကေတာ့ အျပည့္ပါဘဲ။ က်ဳပ္တို႔အတြက္ ညစာကေတာ့ ထမင္းဆီဆမ္းနဲ႔ ငါးေျခာက္ဖုတ္ေပါ႔ဗ်ာ။
ခရီးပမ္းလာေပမဲ့ ညက TV ႀကည့္ရင္း ဦးဇင္းနဲ႔စကားေျပာရတာ ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္သြားပါတယ္။ “ရြာက ဆရာေတာ္ႀကီး မာရဲ႕လား..၊ ဒီႏွစ္ သီးႏွံေတြေရာ ဖြံ႕ျဖိဳးႀကရဲ႕လား..၊ ဟို..တကာမေလးေရာ.. ဘယ္လိုလဲ…အရင္အတိုင္းဘဲလား…၊ မင့္ အေဖေရာ..အရင္လိုေသာက္ေနတုန္းဘဲလား…”ဆိုတဲ့ ဟိုအေႀကာင္း ဒီအေႀကာင္း သူသိခ်င္တာေတြ စံုလို႔ေပါ႔ဗ်ာ။ အိပ္ယာမဝင္ခင္မွာေတာ့..“ မနက္ဖန္ မင္းတို႔ကို ဘုရားႀကီး နဲ႔ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ လိုက္ပို႔မယ္”လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ “မႏၱေလးမဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီး” ကို ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ရခဲ့ပါျပီ။ ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ ဘုရားကို အရင္သြားျပီး ဖူးေမွ်ာ္ႀကတာဟာ က်ဳပ္တို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ဓေလ့ထံုးတမ္းတစ္ခုထင္ပါရဲ႕။ ဘုရားဖူး ဆိုျပီး ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ သြားႀကယံုမက၊ ဗုဒၶဂါယာ အထိ ခရီးဆက္လို႔ေနႀကပါျပီ။ တစ္ခါက ျဖဴးဆရာေတာ္ ဦးနရပတိ ေဟာႀကားေတာ္မူခဲ့သလို“ဘုရားလည္” မျဖစ္ႀကဖို႔ေတာ့ သတိတရားေလး လက္ကိုင္ထားနိဳင္ႀကမွ ေတာ္ကာႀကပါလိမ္မယ္။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုရားရဲ႕အရိပ္အာဝါသေအာက္ ေရာက္တဲ့အခါ တဒဂၤဘဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ႏွလံုးေအးခ်မ္းသြားတယ္ဆိုတာကေတာ့ ရိုးသားစြာ ဝန္ခံရပါလိမ့္မယ္။ က်ဳပ္တို႔လည္း ဒီလိုေအးခ်မ္းမႈမ်ိဳးနဲ႔ ဦးဇင္းေနာက္ကေန ဘုရားႀကီးကို ရိွခိုးပူေဇာ္ကန္ေတာ့ကာ လက္ယာရစ္တစ္ပတ္ ပတ္ျပီး ျပန္ဆင္းလာခဲ့ႀကပါတယ္။ ေတာင္ဘက္မုဒ္က ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ လက္ဘက္ရည္နဲ႔ပလာတာ ဘုန္းေပးျပီး(ဦးဇင္းကိုေျပာတာပါ) အဝါေရာင္ သံုးဘီးကား ငွါးကာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ဆီ ျမန္းခဲ့ႀကျပန္ပါတယ္။
သံုးဘီးေပၚမွာ ဦးဇင္းက “ဟိုဟာက ဘာေခၚတယ္၊ ဒီဟာက ဘာ”ဆိုျပီး ရွင္းျပတာကို နားေထာင္ေငးႀကည့္ရင္းနဲ႔တကၠသိုလ္အဝင္ဂိတ္ ေရာက္လို႔လာပါတယ္။ ဝါေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ မိန္းBuilding ႀကီးကို ေနာက္ခံထားလို႔ ပိတ္ထားတဲ့အဝင္တံခါးႀကီးရဲ႕အေပၚမွာ“မႏၱေလးတကၠသိုလ္” ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကို ေတြ႕ရပါျပီ။ တကၠသိုလ္ဝင္းထဲကို ေျခခ်လိုက္တာနဲ႔ ဘယ္ဘက္ကို သြားတဲ့လမ္းနဲ႔ မိ္န္းBuilding ရဲ႕ ညာဘက္အတိုင္း ပတ္သြားတဲ့လမ္း ၂ လမ္း ရိွပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔“စိတ္ပညာ”ဌာနက ဘယ္ဘက္လမ္းရဲ႕ဘယ္ဘက္က ပထမဆံုးျခံဝင္းထဲမွာ ပထဝီဝင္ဌာနနဲ႔တြဲလို႔ တည္ရိွေနတယ္ဆိုတာ ကို သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဌာနကိုေတာ့မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းဝင္းထဲကိုဘဲ နည္းနည္းပါးပါး ေလွ်ာက္ႀကည့္ႀကပါတယ္။ အဲဒီကေန ဘူတာႀကီးအထိ ဆိုကၠားစီးႀက…၊ သံလမ္းေက်ာ္တံတားကေန အေနာက္ဘက္ တရုပ္တန္းကိုဆင္းကာ ဦးဇင္းကို ဆြမ္းကပ္ႀကပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔လည္း ဝါးႀကတာေပါ႔ဗ်ာ။ ျပီးတာနဲ႔ ဗဟုသုတအတြက္ မႏၱေလးနန္းတြင္းထဲကို လိုက္ပို႔ျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔အတြက္ေတာ့ တကယ္ကို အံ့မခန္းအထူးအဆန္းေတြပါဘဲ။ ေက်းဇူးကမၻာပါ ဦးဇင္းႀကည္။
အဲဒီေန႔က က်ဳပ္တို႔ေတာင္ေျချပန္ေရာက္ေတာ့ ေမွာင္စပ်ိဳးေနျပီေပါ႔။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉)

က်ဳပ္တို႔ စီးလာတဲ့ကားႀကီး “ေညာင္ပင္ႀကီး”ဆိပ္ကမ္း ေရာက္ေတာ့ မိုးလင္းေနပါျပီ။ ၇ နာရီ ဝန္းက်င္ေပါ႔။ ကားေပၚကဆင္း၊ အိတ္ကိုစက္ဘီးေပၚတင္ခါ တစ္ေယာက္ကတြန္း၊ လက္မွတ္ (ကူတို႔ခ လို႔ေျပာႀကပါတယ္)ျဖတ္ျပီး အသင့္ရွိေနတဲ့ ဇက္ ေပၚတက္ခဲ့ႀကပါတယ္။ က်ဳပ္အထင္ေျပာရရင္ ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္ဖို႔ မိနစ္၂၀ ေလာက္ ႀကာတယ္။ ေရ အနည္းအမ်ားအေပၚ လိုက္ျပီး ႀကာတဲ့အခ်ိန္လည္း ေျပာင္းလဲပါလိမ့္မယ္။ မုံရြာဆိပ္ကမ္းလည္းေရာက္ေရာ..လူေတြ(ျမင္းလွည္း နဲ႔ ဆိုကၠားသမားေတြ)က ဇက္ ေပၚ အလုအယက္ တိုးေဝွ႔တက္လာျပီး “အကို…စစ္ကိုင္း-မႏၱေလး လား၊ ေရႊဘို-ေရဦး လား”ဆိုျပီး အိတ္ကို အတင္းဆြဲလုယူျပီး ကမ္းေပၚ တက္ေတာ့တာပါဘဲ။ မ်က္ေျချပတ္မသြားေအာင္ သူ႔ေနာက္ကေန မနည္းသုတ္ေျခတင္ရပါတယ္။ အေပၚလည္းေရာက္ေရာ…က်ဳပ္က “မႏၱေလးကားဂိတ္ကိုသြားမယ္၊ လူတစ္ေယာက္နဲ႔အိတ္တစ္လံုးဘဲ..ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ” လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မႏၱေလးကားဂိတ္ ဘယ္နားမွာရိွတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္လည္း မသိပါဘူး။ ျမိဳ႕က “ ျမင္းလွည္းသမား နဲ႔ ဆိုကၠားသမားေတြက လူကိုႀကည့္ျပီး လိမ္ညာ အပိုေတာင္းတတ္တယ္” ဆိုတဲ့ ႀကားဖူးနားဝေလးေႀကာင့္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ထည့္လိုက္တာပါ။ သူက “အကို..ဒီေလာက္ပဲ..ေပးပါ”ဆိုေတာ့…၊ ေအး…သြားမယ္ဆိုျပီး ဆိုကၠားေပၚ တက္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ..သူငယ္ခ်င္းက စက္ဘီးကိုစီး၊ က်ဳပ္က ဆိုကၠားစီးေပါ႔။
ဒီလိုနဲ႔…အခုဘဲထြက္ေတာ့မယ္ေျပာျပီး၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မထြက္နိဳင္တဲ့ မံုရြာ-မႏၱေလး ဟို္င္းလတ္ကား (ပစ္တိုင္းေထာင္ ထင္တာဘဲ) နဲ႔ မႏၱေလးျမိဳ႕ဆီ ခ်ီတက္လာပါတယ္။ လမ္းမွာ ေတြ႕သမွ်ေနရာ အတင္/အခ် လုပ္တဲ့ ဒီကားနဲ႔မွ လိုက္လာမိေလျခင္း ဆိုတဲ့ ေနာင္တ တရားေလးေတာ့ ရလိုက္မိပါတယ္။ ကားေပၚကေန စစ္ကိုင္း“ေကာင္းမႈေတာ္ဘုရားႀကီး”ကို ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ရတာ၊ “စစ္ကိုင္းတံတားႀကီး”ကို ေတြ႕ျမင္ခြင့္ ရတာေတြကေတာ့ အျမတ္ေပါ႔ဗ်ာ။ မႏၱေလးေရာက္ေတာ့ ဂိတ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ၂၆ (ဘီ)လမ္းမွာဆင္းႀကပါတယ္။ ဟိုေမးဒီေမးနဲ႔ေစ်းခ်ိဳနာရီစင္ရိွရာ..ဆက္ေလွ်ာက္၊ အဲဒီကေန..ဟိုင္းလတ္လိုင္းကားနဲ႔မႏၱေလးေတာင္ေျခမွာရိွတဲ့ ရြာကဦးဇင္းရိွရာ “ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း” ကို အေရာက္လွမ္းႀကပါတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔က ကားေပၚကအဆင္း၊ ဦးဇင္းက နိဳ႕ဆီခ်က္ စက္ရံုကအထြက္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေတြ႔ႀကပါတယ္(နိဳ႕ဆီစက္ရံု နဲ႔ ဦးဇင္းေက်ာင္းက ကားလမ္းရဲ႕ဟိုဘက္-ဒီဘက္ပါ)။ က်ဳပ္က အက်ိဳးအေႀကာင္း စံုလင္ေအာင္ ေလွ်ာက္ထားလိုက္တာေပါ႔။
ဦးဇင္းရဲ႕ေက်ာင္းလည္းေရာက္ေရာ…တစ္လမ္းလံုး ကြမ္းယာေလးနဲ႔ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရတဲ့ က်ဳပ္တို႔ ၂ ေယာက္ ဦးဇင္း ခ်ေကၽြးတဲ့မုန္႔မ်ိဳးစံုကို အသားကုန္အုပ္ႀကပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈)

မနက္ေစာေစာထ ကားစီးရမယ္ဆိုေပမဲ့ ညဥ့္သန္းေခါင္ေလာက္ကတည္းက နိဳးေနႀကပါျပီ (ကားမမွီဘဲ က်န္ခဲ့မွာေႀကာက္လို႔)။ ကားက ကုန္တင္ကားဆိုေတာ့ ရြာကေန မုံရြာကိုပို႔မဲ့ ပဲ၊ ႏွမ္း၊ ဂ်ဳံ…စတဲ့ သီးႏွံအိတ္ေတြကို ညကတည္းက ကားနဲ႔လိုက္ျပီး တင္ထားရပါတယ္။ မနက္က်ရင္ ခရီးသည္တင္ျပီး တန္း..ထြက္နိဳင္ေအာင္လို႔ပါ။
ရြာဦးေက်ာင္းက နံက္ ၄ နာရီ တုန္းေခါက္သံႀကားေတာ့ က်ဳပ္တို႔လည္း အိပ္ရာကထ၊ မ်က္ႏွာသစ္…. မိဘ ၂ ပါး ကို ရွိခိုးကန္ေတာ့ကာ ကားစီးစုရပ္ျဖစ္တဲ့ ရြာလယ္ကဘုရားႀကီးဆီကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ က်ဳပ္ညီေတြ(ဝမ္းကဲြေတြေရာ)က လိုက္ပို႔တာေပါ႔ဗ်ာ။ ညီအစ္ကိုေတြေပါတာ ဒီေနရာေတာ့ အသုံးဝင္တယ္ဗ်ိဳ႕။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ကားက ကုန္အျပည့္၊ လူအျပည့္ နဲ႔ ေစာင့္ေနပါျပီ။ စက္ဘီးနဲ႔အိတ္ကို ကားေပၚတင္(စက္ဘီးက ေဘးနံရံမွာႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္တာပါ)၊ က်ဳပ္တို႔လည္း အေပၚေရာက္ေအာင္ မနည္းတက္ျပီး အိတ္ေတြေပၚမွာ တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ထပ္လို႔ ထိုင္ရပါတယ္။ တေအာင့္ေလာက္ႀကာေတာ့ ကားႀကီးက ရြာကေန..မံုရြာေရႊျမိဳ႕ေတာ္ဆီ တအိအိနဲ႔ ထြက္ခြာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
တကယ္က က်ဳပ္တို႔ဆီကေန မံုရြာကို တိုက္ရိုက္ေရာက္တယ္လို႔ မေျပာနိဳင္ပါဘူး။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ႀကီး ျခားေနလို႔ပါ။ က်ဳပ္တို႔ေရာက္တာက ခ်င္းတြင္းျမစ္ရဲ႕ဒီဘက္ကမ္းျဖစ္တဲ့“ေညာင္ပင္ႀကီး” ဆိပ္ကမ္းကိုပါ။ ဟိုဘက္ကမ္းျဖစ္တဲ့ မံုရြာ ကိုေတာ့ ေလွ၊စက္ေလွ နဲ႔ ဇက္(သေဘာၤနဲ႔ဆဲြ-တြန္းရတာပါ)တို႔နဲ႔ ကူးရတာပါ။ အလ်င္လိုတဲ့သူေတြကေတာ့ ေစ်းနည္းနည္းႀကီးေပမဲ့ စက္ေလွနဲ႔ကူးႀကပါတယ္။ ကားပိုုင္ရွင္ေတြကလည္း ကုန္မ်ားရင္ ကားပါဇက္ေပၚတင္ျပီး မံုရြာအထိ လိုက္ပို႔ႀကပါတယ္။ ကုန္နည္းရင္ေတာ့ ဒီဘက္ကမ္းမွာဘဲ စတည္းခ်တတ္ႀကတာေပါ႔။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၇)

က်ဳပ္တို႔ တစ္ခါမွမေရာက္ဘူးတဲ့ မႏၱေလးေရႊျမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ကို သြားရမယ္ဆိုေတာ့ ၄၊၅ ရက္ေလာက္ ႀကိဳတင္သြားရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုျပီး သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ တိုင္ပင္ႀကပါတယ္။ ဟိုေရာက္ရင္ ေနဖို႔-စားဖို႔၊ သြားဖို႔-လာဖို႔ အေရး ေတြးေတာကာ ပူပင္လို႔ေပါ႔။ ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ရိွတဲ့အဝတ္အစားေလး ၂ စံု၊ မႀကာခင္ကမွ အမ (အေမကိုေခၚတာပါ)ေလွ်ာ္ဖြပ္ထားတဲ့ ဖ်င္ေစာင္ ၁ ထည္ နဲ႔ ဖ်င္တဘက္ေလးကို စစ္သံုးတရုပ္လုပ္ေက်ာပိုးအိပ္အေဟာင္းထဲကို စီကာ ထည့္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ဳပ္ ၈ တန္းတုန္းက အဂၤလိပ္စာ၊သခ်ၤာ၊သမိုင္း ၃ ဘာသာဂုဏ္ထူး နဲ႔ေအာင္လို႔ ဆုရထားတဲ့ Highschool grammar(အနီေရာင္) ၊ ဆရာဦးေအာင္သိန္းဟန္ရဲ႕ English for everyone စာအုပ္ နဲ႔ ၁၀ တန္းတုန္းက ရြာတဲြဘက္ေက်ာင္းကေက်ာင္းသား ၁၀၀ ေလာက္မွာ က်ဳပ္တစ္ေယာက္ထဲသာ ေျဖနိဳင္ခဲ့တဲ့ English grammar pattern ေပါင္းစံု ဝါက် ၁၂၈ ေႀကာင္း(ဆရာက တစ္ရက္ထဲနဲ႔အျပီးေျဖခိုင္းခဲ့တာပါ။) ေမးခြန္း နဲ႔ အေျဖပါ ဗလာစာအုပ္တစ္အုပ္ကို အတူစုလို႔ တျခားရြာက လာျပီး အိမ္မွာညအိပ္မဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္(တန္ဘိုးရွိအသံုးဝင္တဲ့ စာအုပ္ေတြကိုု ဆုလဒ္အျဖစ္ခ်ီးျမွင့္ခဲ့တဲ့ ဆရာ ဦးလွ နဲ႔ ဆရာ ဦးႀကည္လွဳိင္ တို႔ကို အထူးေက်းဇူးတင္လွ်က္ပါ)။ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းကလည္း အားနာလို႔ထင္ပါရဲ႕၊ ညေမွာင္မွ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ေရာက္လာပါတယ္။ စက္ဘီးက ေနာက္ထိုင္ခံုပါတဲ့မိန္းမစီးပါ။ ေတာက ခေယာင္းေတာထဲမွာ စီးေနတာဆိုေတာ့ အေရာင္လြင့္ေနတဲ့ ခတ္စုပ္စုပ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ခိုင္ခံ့ပါတယ္။ ဟိုေရာက္ရင္ က်ဳပ္တို႔ ၂ ေယာက္ သြားေရးလာေရးလြယ္ကူေအာင္ သူ႔အမ်ိဳးတစ္ေယာက္ဆီက ငွါးလာသတဲ့။ ျပီးေတာ့ ခရီးသြားအိပ္ႀကီးတစ္လုံးလည္း ပါတယ္။ အဝတ္အစားေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း သူ႔အိပ္ႀကီးကို ဖြင့္ႀကည့္ျပီး.. “မင့္..အင္းက်ီေတြ-ပုဆိုးေတြက ေကာင္းလွ..မ်ားလွ ပါလား”လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ သူေျဖတာကေတာ့“ငါတို႔..သူမ်ားဆီသြားရမွာ၊ ျပီးေတာ့..မႏၱေလးျမိဳ႕ႀကီးကို သြားရမွာဆိုေတာ့..ဟန္ ကိိုယ္႔ဖို႔ေပါ႔ကြာ..သူတို႔သိတာမွတ္လုိ႔၊ ငါ့ညီအစ္ကိုဝမ္းကဲြေေတြဆီက ငွါးလာတာပါ..အားနာစရာမလိုဘူး။ မင္း နဲ႔ ငါ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ဝတ္ႀကတာေပါ႔ကြာ..” တဲ့။ ဆက္..ေျပာပါေသးတယ္ “စေပါ့ဘီးက ငွါးမရလို႔..ဒီဘီး(ဘိန္း)ႀကီး ယူလာရတာ” ဆိုဘဲ။ အဲ…သူလည္းျပီးေရာ က်ဳပ္ညီေတြ ျပိဳင္တူဟစ္လိုက္ႀကတာကေတာ့ “ကိုႀကီး…သူေျပာတာမွန္တယ္၊ မင္းလည္း သူ႔လိုလုပ္ပါလား..” တဲ့။
က်ဳပ္ကေတာ့“ရိွတာေလးနဲ႔လွေအာင္ဝတ္တာေပါ႔ကြာ” လို႔ ညီေတာ္ေမာင္ေတြကို ႏွစ္သိမ့္ျပီးသကာလ၊ မနက္ေစာေစာထ ကားစီးရမွာမို႔ အမိုးသာရွိျပီး အကာမရွိတဲ့ ေဇာင္းတဲရဲ႕ကြပ္ပ်စ္ကုတင္ႀကီးေပၚမွာ အားလုံးဘဲ တန္းစီလို႔ ေစာေစာအိပ္ရာဝင္ခဲ့ႀကပါတယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၆)

တစ္ေန႔မွာေတာ့ “စိတ္ပညာ” အထူးျပဳ နဲ႔ UDE ပထမႏွစ္ဝင္ခြင့္ရရွိေႀကာင္း အေႀကာင္းႀကားစာ ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ေတာကလူေတြက စာသာမတတ္တာ “ဆိုက္ကို” လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ “ဒီေကာင္ေတာ့ ရူးျပီ” ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ စေတာ့တာဘဲ။
ရြာထဲမွာ က်ဳပ္ေမဂ်ာကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေျပာရဲေလာက္တဲ့အထိ ႏွိပ္ကြပ္ႀကတာ။ ဒီဘာသာရပ္ရဲ႕ လူ႔ေလာကအတြက္ အသံုးဝင္ပံုကို နားမလည္ႀကဘူးဗ်ာ(ဟဲ..ဟဲ..က်ဳပ္လည္း ေနာက္မွသိတာပါ)။ သူတို႔သိတာက “ဆိုက္ကို”ဆိုရင္.. အရူးဘဲ။
UDE ပထမႏွစ္ အနီးကပ္ပို႔ခ်ခ်က္ နဲ႔ စာေမးပြဲအခ်ိန္ဇယား ထြက္လာေတာ့ က်ဳပ္လည္း မႏၱေလးကို ခ်ီတက္ဖို႔ စိုင္းျပင္းရေတာ့တာေပါ႔။ အဲဒီမွာ ၁ လ နီးပါးေလာက္ ေနရမယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္မွာရိွတဲ့ ပိုက္ဆံ နဲ႔ ေလာက္နိဳင္-မေလာက္နိဳင္ တြက္ခ်က္စီစစ္ရပါတယ္။ မုန္႔ဖိုးေပးတဲ့ အမ်ိဳးေတြကလည္း ေပးႀကေပါ႔ (အမွန္တကယ္က တစ္ေယာက္ထဲရယ္ပါ)။ သူက က်ဳပ္အေဖရဲ႕အေဒၚ ဆိုေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔ အဖြားေလး ေတာ္ပါတယ္။ သူက က်ဳပ္ ေရခ်ိဳးသြားေနႀကလမ္းမွာ ေစာင့္ေနျပီး “ငါ့ေျမး..ေက်ာင္းသြားရင္ သံုးဖို႔”ဆိုျပီး ပိုက္ဆံ ၅ က်ပ္ ထုတ္ေပးပါတယ္။ က်ဳပ္က အတင္းျငင္းေတာ့“ငါ့ေျမးက..နဲ(နည္း)လို႔လား…၊အေမ့မွာက..ဒါဘဲရိွတယ္”လို႔ေျပာျပီး လမ္းလယ္ေခါင္မွာ ငိုပါေလေရာ…။ က်ဳပ္လည္း ဘယ္လိုမွျငင္းမရတာနဲ႔ အဲဒီ ၅ က်ပ္ကို လက္ခံခဲ့ရပါတယ္။
မညာေႀကးေျပာရမယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္က “ကုန္းေကာက္စရာမရိွေအာင္ ဆင္းရဲေပမဲ့” အင္မတန္မာနႀကီးခဲ့သူပါ။ ကုိယ္က အလွည့္တဖန္ ျပန္လည္မျဖည့္စီးနိဳင္ရင္ေကာ..ဆိုတဲ့အေတြး..နဲ႔ သူမ်ားဆီက အလကား ယူရမွာ၊ အလကား စားရမွာကို အင္မတန္ ေႀကာက္ရြံ႕ခဲ့သူပါ။ ဒါကိုဘဲ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း မိန္းခေလးေတြက “ဆင္းရဲသားမာနရွင္ႀကီး”ရယ္လို႔ ကြယ္ရာမွာ ေျပာတတ္ႀကပါတယ္။(အလ်ဥ္းသင့္လို႔ က်ဳပ္ငယ္ဘဝအေႀကာင္း ေနာက္ေႀကာင္းျပန္ခြင့္ ရတဲ့အခါ နံမည္၊ေနရာ နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို အတိအက် ေရးသားပါမယ္)။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၅)

ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ အနားမွာရွိတဲ႔ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ဆင္ ကို“မင္း..တစ္ျခားဘာသာေတြယူရင္ မံုရြာမွာဘဲ တက္ရမယ္၊ ငါလို စိတ္ပညာ ယူရင္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ႀကီးမွာ တက္ရမယ္” ဆိုျပီး
အေဖၚညႇိ တိုက္တြန္းလိုက္ပါေသးတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က “စိတ္ပညာ” ဘာသာရပ္ကို ရန္ကုန္ နဲ႔ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ႀကီး ၂ ခုမွာဘဲ ပို႔ခ်ပါတယ္။ သူကလည္း “ေအး..မင္းနဲ႔ငါ ၂ ေယာက္ အတူတူသြားႀကတာေပါ႔ကြာ” ဆိုျပီး စိတ္ပညာကို ပထမဦးစားေပးအေနနဲ႔ ေလွ်ာက္လႊာ တင္လိုက္ပါေတာ႔တယ္။
၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ UCC ေခၚ တကၠသိုလ္စာေပးစာယူသင္တန္းကို UDE အျဖစ္ တိုးျမွင္႔ဖဲြ႔စည္း တည္ေထာင္ခဲ႔တယ္ဆိုတာ ေရွ႕ပို႔စ္ မွာ ေရးခဲ့ျပီး ျဖစ္ပါတယ္။
ဆိုေတာ့.. UDE ရဲ႕ ပထမဆံုး ေက်ာင္းသား ဟာ ၉၀၊၉၁ (၁၀)တန္းေအာင္ေတြ ျဖစ္ရပါမယ္။
က်ဳပ္တို႔ ၈၈ ေအာင္ေတြ မျဖစ္နိဳင္ပါဘူး။(UDE မျဖစ္ေသးလို႔ စာေပးစာယူသင္တန္း ကိုဘဲ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ရတာေႀကာင့္ပါ)။
ဒါေႀကာင့္လည္း က်ဳပ္တို႔က စာေပးစာယူေက်ာင္းသား ျဖစ္ဖို႔ မ်ားပါတယ္။
က်ဳပ္တို႔အရင္တစ္ႏွစ္ ၈၇ ေအာင္ ေက်ာင္းသားေတြက စာေပးစာယူ ပထမႏွစ္ ေရာက္ေနပါျပီ (စာေပးစာယူ ဆိုေတာ႔..၅ ႏွစ္ တက္မွ ဘဲြ႔ရတာေပါ႔ဗ်ာ)။
ဒါေပမဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ၈၈ ေအာင္ေတြကို ေက်ာင္းေတြပိတ္ထားလို႔ နစ္နာတယ္ ဆိုျပီး(က်ဳပ္အထင္ပါ) UDE ရဲ႕ ပထမဆံုး ေက်ာင္းသားေတြ အျဖစ္ ၄ ႏွစ္ နဲ႔ ဘဲြ႕ရမဲ႔ Course ထဲကို ဆဲြထည့္လိုက္ပါတယ္။
ကံႀကမၼာရဲ႕ အလွည့္အေျပာင္းပါ။
အဲဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္လည္း UDE ေခၚ “အေဝးသင္တကၠသိုလ္” မွာ တက္ေရာက္ပညာသင္ႀကားခြင့္ရခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားႀကီး(တကယ္က UDE ေက်ာင္းသားလို႔ ေခၚၾကပါတယ္) တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ႔တေစာင္း(၄)

တကၠသိုလ္စာေပးစာယူသင္တန္းေလွ်ာက္လႊာတင္ဖို႔အတြက္ ယင္းမာပင္ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမႉးရံုး
(မံုရြာခရိုင္)ကို သြားရပါတယ္။
ေနရာက က်ဳပ္တို႔ရြာ တြဲဘက္အ.ထ.က ကေန (၁၀)တန္း အတန္းတင္စာေမးပြဲ သြားေျဖရတဲ႔ ယင္းမာပင္အ.ထ.က ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာပါ။
က်ဳပ္လို ၈၈ မွာ ယင္းမာပင္စာစစ္ဌာနက ၁၀ တန္းေအာင္ခဲ႔တဲ႔သူေတြ တရံုးရံုးနဲ႔ေပါ႔။
အဲ…ျပႆနာက စပါျပီ။ က်ဳပ္က သိပၸံတဲြနဲ႔ ေအာင္ခဲ႔တာဆိုေတာ႔…ဒီသိပၸံတဲြနဲ႔ဘဲ စာေပးစာယူတက္ၿပီး သိပၸံဘဲြ႔ကို လိုခ်င္ခဲ႔တာပါ။
ခက္တာက.. သိိပၸံတဲြနဲ႔ စာေပးစာယူတက္ခ်င္ရင္ မံုရြာတကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္ႏွစ္အလိုက္ အပတ္စဥ္ စေန၊တနဂၤေႏြ ေန႔တိုင္း Practical ဆင္းရမယ္ ဆိုဘဲ။
က်ဳပ္အတြက္ေတာ႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိဳင္။
က်ဳပ္ေရာက္ေနတဲ႔ရြာက မံုရြာနဲ႔ မိုင္ ၄၀ သာ ေဝးေပမဲ႔..လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက မေကာင္း။
ေႏြ နဲ႔ ေဆာင္း မွာ ကားနဲ႔သြားလာနိဳင္ေပမဲ႔…မိုးတြင္းဆိုရင္ေတာ႔ ႏြားလွည္းကိုဘဲ အားကိုးရပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ လမ္းေလွ်ာက္ေပါ႔။
အပတ္တိုင္း မံုရြာကို ကားနဲ႔သြားရရင္ က်ဳပ္ရတဲ႔ ေက်ာင္းဆရာလခ ၇၅၀ိ/ တစ္ပတ္နဲ႔ ေျပာင္သြားမွာက ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ။
မံုရြာၿမိဳ႕ႀကီးမွာကလည္း ေဆြမ်ိဳးညာတိ အသိမိတ္ေဆြက မရိွ။
ဒီလိုနဲ႔ဘဲ ေနာက္ထပ္တစ္ဆင္႔ေလွ်ာ႔လို႔ သိပၸံတဲြကေန ဝိဇၨာတဲြကို ေျပာင္းလဲယုူခဲ႔ရပါတယ္။(ေတာေနဆင္းရဲသားလူတန္းစားတစ္ရပ္ရဲ႕ ဘဝေပးကံႀကမၼာအရံႈးတစ္ခုေပါ႔)။
ဝိဇၨာတဲြက ဦးစားေပးဘာသာရပ္ကို ေရြးခ်ယ္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ အေျခခံပညာမွာ လံုးဝ မသင္ခဲ႔ရတဲ႔ ”စိတ္ပညာ” ကို ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ အျဖစ္ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါတယ္။
ဆိုလိုတာက က်ဳပ္ရဲ႕ ဝင္ခြင္႔ေလွ်ာက္လႊာေဖါင္မွာ ”စိတ္ပညာ” ဘာသာရပ္ တစ္ခုတည္းကိုဘဲ ေရးျဖည့္ခဲ႔တာပါ။
က်န္တဲ႔ ဘာသာရပ္ေတြကို ေရးျဖည့္ခဲ့ျခင္းမရွိပါဘူး။
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ”ရခ်င္ရင္..ရ၊ မရရင္..ေန” ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ေပါ႔ဗ်ာ။

က်ဳပ္ဘ၀တေစ့တေစာင္း(၃)

ေရွ႕မွာ UDE အေၾကာင္းနည္းနည္းပါးပါးေျပာခဲ့ၿပီးၿပီဆိုေတာ့...က်ဳပ္နဲ႔ UDEရဲ႕ ေရွးဘ၀ေရစက္ကို ဆက္ပါအံုးမယ္။
တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္က ရြာမွာ ရွိတဲ့ တြဲဖက္အထက္တန္းေက်ာင္းကေန ၁၉၈၈ခုႏွစ္မွာ(၁၀)တန္း ေအာင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
သိပၸံတြဲနဲ႔ေပါ့။
၁၀တန္းေအာင္ရင္ တကၠသိုလ္သြားမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးရွိခဲ့သူပါ။
မြဲခ်က္က ကမ္းကုန္ေပမဲ့ ေတာကေန ၿမိဳ႕တက္၊ မံုရြာမွာရတဲ့အလုပ္လုပ္ရင္း (ညအလုပ္-လုပ္၊ ေန႔ေက်ာင္းတက္) တကၠသိုလ္ပညာ ဆက္လက္သင္ယူဖို႔ စိတ္အားထက္သန္ခဲ့သူပါ။
ဒါေပမယ့္...က်ဳပ္တို႔ (၁၀)တန္းေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ “၈၈ အေရးအခင္း” ျဖစ္ပါေလေရာ။
ေက်ာင္းေတြလည္း ပိတ္လိုက္ရပါတယ္။ က်ဳပ္ဘ၀အိပ္မက္ေတြလည္း ဖ်က္လိုက္ရတာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔... ၃၊၄ ႏွစ္အၾကာ တိုင္းျပည္ၿငိမ္သက္လို႔ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ေတြ ေခၚတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္က ၿမိဳ႕နဲ႔အလွမ္းေ၀းတဲ့ ေခ်ာင္က်က် ရြာေလးတစ္ရြာမွာ ပညာရွင္ အဆင့္(၁)ျဖစ္လို႔ေနပါၿပီ။
ပညာရွင္ဆုိလို႔ အထင္မႀကီးလိုက္ပါနဲ႔ဗ်ာ။
“ေက်ာင္းဆရာ”ကို ေျပာတာပါ။
အေျခခံပညာေရးဌာနက ေက်ာင္းဆရာကိုေခၚတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေလးေတြက တကယ္ကို ပီတိျဖစ္ခ်င္စရာပါ...
(ဒါေၾကာင့္ ပီတိကိုစား...အားရွိပါ၏...တဲ့)
မူလတန္းျပဆရာကို ပညာရွင္အဆင့္-၁၊ အလယ္တန္းျပဆရာကို ပညာရွင္အဆင့္-၂၊ အထက္တန္းျပဆရာကို ပညာရွင္အဆင့္-၃ လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။
က်ဳပ္က မူလတန္းျပဆရာဆိုေတာ့ ပညာရွင္အဆင့္-၁ ေပါ့ဗ်ာ။
(ဘယ္ေလာက္စိတ္ခ်မ္းေျမ႕စရာေကာင္းသလဲ...?...ပညာရွင္ေနာ္...)
တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာေခၚၿပီဆိုေတာ့...က်ဳပ္လည္းစဥ္းစားရၿပီေပါ့။
လက္ရွိေက်ာင္းဆရာအလုပ္က ထြက္ၿပီး တကၠသိုလ္တက္မလား...?
အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ဘဲ စာေပးစာယူဘြဲ႕ေလးတစ္ခုရေအာင္ ယူမလား...?
Intraconflict ေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္စာေမးပြဲေျဖဆိုၿပီး ရရွိခဲ့တဲ့ မူလတန္းျပေက်ာင္းဆရာကို လက္မလႊတ္ခ်င္တာက တေၾကာင္း၊ ကိုယ္တာ၀န္က်ရာ ရြာကေလးမွာ ေပ်ာ္ေနတာက တဖံု၊ ဆရာႀကီး (ေက်ာင္းအုပ္)နဲ႔ က်ဳပ္ ၂-ေယာက္ထဲရွိတဲ့ ေက်ာင္းမွာ က်ဳပ္ကထြက္သြားခဲ့ရင္ ဒီကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရး...ေရွ႕ေရး... ရင္ေလးစရာပါလား....ဆိုတဲ့အေတြး (ေက်ာင္းဆရာ/မေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ ၿမိဳ႕နဲ႔ၿမိဳ႕အနီးအနားမွာဘဲ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ကပ္ေနၾကပါတယ္။ ေ၀းလံ ေခါင္ပါးတဲ့ ေနရာေဒသကို မသြားခ်င္ၾကပါဘူး။) ေငြေရးေၾကးေရး အခက္အခဲကတမ်ိဳး...ဒါနဲ႔ပဲ
ဘ၀အိပ္မက္ကို စြန္႔လႊတ္လို႔ စာေပးစာယူသင္တန္းကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘ၀တေစ့တေစာင္း(၂)

အေ၀းသင္တကၠသုိလ္္ ကုိ ‘ UDE’ ( University of Distance Education ) လုိ႔လည္း အလြယ္တကူ ေခၚတတ္ၾကပါတယ္။
ယခင္႐ွိၿပီးသား တကၠသုိလ္ စာေပးစာယူသင္တန္း (UCC- University Correspondence Course) ကုိ ၁၉၉၁-၉၂ ပညာသင္ႏွစ္မွ စတင္ၿပီး “ပညာေရး…..ေ၀းသည္မ႐ွိ” ဆုိတဲ့ motto နဲ႔အတူ ‘အေ၀းသင္တကၠသုိလ္’ အျဖစ္ တုိးျမႇင့္ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ခ႔ဲတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ရက္အတိအက်ကေတာ့ ၁၉၉၂-ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လ (၉)ရက္ ျဖစ္ပါတယ္။
ပုံမွန္သင္တန္းသား (Day) ေက်ာင္းသားေတြက (၄)ႏွစ္တက္ရင္ ႐ုိး႐ုိး ၀ိဇၨာ/သိပၸံ ဘြဲ႕ရပါတယ္။
ဂုဏ္ထူးတန္းကေတာ့ (၅)ႏွစ္ တက္ရပါတယ္။
Day နဲ မတူတာကေတာ့ စာေပးစာယူ တက္ေရာက္တဲ့ သူေတြက ႐ုိး႐ုိးဘြဲ႕အတြက္ (၅)ႏွစ္ တက္ရပါတယ္။
ဂုဏ္ထူးတန္္းဆုိတာ မ႐ွိ။
ဒါေပမဲ့ ‘UDE’ ရယ္လုိျဖစ္ေပၚလာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဂုဏ္ထူးတန္း မ႐ွိတာကလြဲရင္ အားလုံး အတူတူျဖစ္သြားပါတယ္။
ဆုိလုိိတာက Day မွာ (၄)ႏွစ္နဲ႕႐ုိး႐ုိးဘြဲ႕ရသလုိ UDE မွာလည္း (၄)ႏွစ္နဲ႔ဘြဲ႕ရပါတယ္။
UDE ဟာတကၠသုိလ္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အျခား ရန္ကုန္၊မႏၱေလး တကၠသုိလ္ႀကီးေတြနဲ႔ အဆင့္တူတယ္ဆုိတဲ့သေဘာေပါ့ဗ်ာ။
တန္းညိႇ လုိက္တာေပါ့။
က်ဳပ္တုိ႔လုိ မ႐ွိဆင္းရဲသား အလုပ္တဘက္နဲ႔ ပညာရွာဘြဲ႕ရခ်င္တဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ မဟာနိဗၺာန္ဘုံႀကီးပါ။
အခုေတာ့႐ုိး႐ုိးဘြဲ႕အတြက္ (၃)ႏွစ္ နဲ႔ ဂုဏ္ထူးတန္းအတြက္ (၄)ႏွစ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ဘယ္ႏူိင္ငံျခားတုိင္းျပည္က ပညာေရးစနစ္ကုိ ပုံတူကူးယူျပဌာန္းလုိက္တယ္ဆုိတာကေတာ့ ျပဳလုပ္သူ ကာယကံ႐ွင္မ်ားသာ သိပါလိမ႔္မယ္။
က်ဳပ္ကေတာ့မသိ။
UDE ဟာသီးျခားတကၠသုိလ္ ျဖစ္ေပမဲ့ သင္ၾကားေရးမွာေတာ့ အရင္ကလုိဘဲ သက္ဆုိင္ရာ တကၠသိုလ္ေတြက တာ၀န္ယူၾကရပါတယ္။
ဆုိလုိတာက မုံ႐ြာမွာ မွတ္ပုံတင္စာရင္းသြင္းတဲ့ UDE ေက်ာင္သား/သူ ေတြအတြက္ မုံ႐ြာတကၠသုိလ္ကဘဲ တာ၀န္ယူသင္ေပးရပါတယ္။
အလားတူ ရန္ကုန္-မႏၱေလး နဲ႔ အျခားတကၠသုိလ္ဌာနခြဲ ေတြမွာ တက္ေနတဲ့ UDE ေက်ာင္းသား/သူ ေတြကုိ သက္ဆုိင္ရာတကၠသုိလ္ေတြက တာ၀န္ယူ ေျဖ႐ွင္းေပးရပါတယ္(practical နဲ႔ အနီး ကပ္ ပို႔ခ်ခ်က္မ်ား)။
အစတုန္းကေတာ႔ UDE က တစ္ခုတည္းေသာ တကၠသုိလ္ပါ။
အခုေတာ႔ ရန္ကုန္ UDE နဲ႔ မႏၱေလး UDE ဆုိၿပီး ႏွစ္ခု ခြဲလုိ္က္ပါတယ္။
လုပ္ငန္းေတြပုိၿပီး တြင္က်ယ္ေအာင္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းသားက အရမ္းမ်ား (က်ဳပ္ေျပာခဲ့ၿပီးသားေနာ္… က်ဳပ္တုိ႔ဆီမွာ ေက်ာင္းသားဦးေရ အမ်ားဆုံးတက္ေရာက္ေနတဲ့ တကၠသုိလ္ပါ…လုိ႔) ေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ သက္ဆုိင္ရာ တကၠသုိလ္ေတြက ကူညီေျဖ႐ွင္းေပးေနရတုန္းပါဘဲ။
ေနာင္လည္း ဆက္လက္ပံ့ပုိးေနရအုံးမယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။
UDE ျဖစ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ Radio Talk ေတြ၊ TV Program ေတြနဲ႔ သင္ၾကားေရးအစီအစဥ္ေတြကုိ တုိးျမႇင့္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ လုပ္ေနဆဲပါ။
ယေန႔ေခတ္က အုိင္တီေခတ္ဆုိေတာ့ သက္ဆုိိင္ရာၿမဳိိ႕နယ္ေတြမွာ႐ွိတဲ့ State ေက်ာင္းေတြမွာ Learning Center ေတြဖြင့္၊ ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္အတန္းက ဘယ္ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ UDE က ဘယ္ဘာသာရပ္ ဘယ္သင္ခန္းစာကုိ ပုိ႔ခ်ထုတ္လႊင့္မယ္ ဆုိၿပီး သတင္းစာ ေရဒီယုိ နဲ႔ တီဗီ ေတြမွာ ႀကဳိတင္အသိေပးေၾကျငာၿပီး လုပ္ေနပါတယ္။
ဒ႔ါအျပင္ အဲဒီသင္ခန္းစာ ထုတ္လႊင့္မဲ့ေန႔မွာ သက္ဆုိင္ရာ Learning Center နဲ႔အနီးဆုံးေနရာမွာ ႐ွိတဲ့ တကၠသုိလ္က အနည္းဆုံး ဆရာ/ဆရာမ ႏွစ္ေယာက္က အဲဒီကုိသြားၿပီး ေစာင့္ေနရပါတယ္။
ပုိ႔ခ်တဲ့ သင္ခန္းစာကုိ လာေရာက္ၾကည့္႐ႈနားေထာင္တဲ့ UDE ေက်ာင္းသားေတြက နားမလည္လုိ႔ ေမးလာခဲ့ရင္ ေျဖၾကားေပးႏုူိင္ေအာင္လုုိ႔ပါ။
စနစ္ကေတာ့ေကာင္းပါေပတယ္။
တစ္ႏူိင္ငံလုံး အတုိင္းအတာနဲ႔လုပ္ႏူိင္ဖုိ႔ အေတာ္ႀကဳိးစားရအုံးမွာပါ။
ဒီေနရာမွာ လြဲေနတာေလးတစ္ခုကုိ ေျပာရရင္ေတာ့ဗ်ာ…. ဒီေန႔ထုတ္လႊင့္မဲ့ သင္ခန္းစာက
`စိတ္ပညာ´ ဆုိပါေတာ့…. Learning Center မွာ တာ၀န္က်တဲ့ ဆရာ/ဆရာမ က ပထ၀ီ၀င္ နဲ႔ သမုိင္း တုိ႔ကျဖစ္ေနပါေရာ…။
အကယ္၍ ေက်ာင္းသားကေမးလာခဲ့ရင္….(က်ဳပ္တုိ႔ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြက မေမးတာ မ်ားပါတယ္) ဘယ္လုိေျဖၾကမလဲ…? က်ဳပ္ကလုိအပ္တာေလးကုိ သတိထား ျမင္သာေအာင္ အျပဳသေဘာ နဲ႔တင္ျပတဲ့သေဘာပါ။
Learning Center ေရာက္မွ က်ဳပ္တုိ႔မတတ္ႏူိင္္တဲ့ ေက်ာင္းသားမလာတာ၊ မီးပ်က္တာ၊ တီဗီပ်က္တာ ေတြကေတာ့ ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္သလုိဘဲ ထားလုိက္ပါေတာ့မယ္။
အခုဆို UDE မွာ မဟာတန္းေတြေတာင္ ဖြင့္ေနတယ္လုိ႔ၾကားရပါတယ္။ ၀မ္းသာစရာပါ။
ဘယ္လုိမ်ားစခန္းသြားေနသလဲေတာ့ က်ဳပ္လည္းမသိပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ ဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခြန္း႐ွိတယ္ဗ်။
ဘာတဲ့….”အဆင့္ျမင့္ပညာဟာ…လူတုိင္းနဲ႔မတန္ဘူး…”တဲ့။