က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၁၉)

အလုပ္ ရျပီဆိုေတာ့ အေဆာင္ေျပာင္း ေနရတာေပါ႔ဗ်ာ။ ၆ မို္င္ခြဲ၊ “ေရႊၾကယ္” လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ အနီး ဓမၼာရံု လမ္းထဲက အေဆာင္ေပါ႔။ အေပၚမွာ ပိုင္ရွင္ မိသားစု ေနၾကျပီး ေအာက္ထပ္မွာ အေဆာင္ထားတဲ့ သေဘာပါ။ အလုပ္သင္ကာလမွာ က်ဳပ္ ရတဲ့လခက တစ္ပတ္ကိုတစ္ရာ နဲ႔ တစ္လကို ေလးရာ ရတဲ့အခ်ိန္မွာ အေဆာင္လခက ၃၅၀ိ/ ေပးရေတာ့ လကုန္ျပီဆိုရင္ က်ဳပ္ညီဆီ လက္ဝါးျဖန္႔ရပါေသးတယ္။ ဒါေတာင္မွ က်ဳပ္က အဲဒီရက္ေတြမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ တစ္ရက္ကို ထမင္းတစ္နပ္ပဲ စားခဲ့ရတာပါ။ မယံုရင္ေတာ့လည္း ပံုျပင္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ေပါ႔ဗ်ာ။
အလုပ္က မနက္ ၉ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီ အထိ ရံုးခ်ိန္။ ပစၥည္းေတြ ထုတ္/သြင္း လုပ္ေပးရတဲ့ ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္း ဆိုေတာ့ ရံုးလုပ္ငန္း နဲ႔ အျပင္ထြက္ေအာက္ဒိုး အပိုင္း ၂ ခု ရိွပါတယ္။ လုပ္ငန္းသေဘာအရ မိန္းခေလးေတြက ရံုး၊ ေယာက်္ားေလးေတြက အျပင္ပိုင္းေပါ႔။ အျပင္ေအာက္ဒိုးက ခြင္ ရိွတယ္ေလဗ်ာ(ေနာက္ပိုင္းမွ သိလာတာပါ)။ MD နဲ႔ GM ရိွေပမယ့္ တစ္ရံုးလံုးကို မန္ေနဂ်ာ နဲ႔ ုသူ႔မိသားစု အသိုင္းအဝုိင္းကပဲ ႀကီးစိုးထားတာပါ။ က်ဳပ္ ပထမဆံုး အလုပ္ စ ဝင္တဲ့ေန႔မွာပဲ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ မဝါ ဆိုတဲ့ ရန္ကုန္သူ ခတ္ေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ က်ဳပ္ကို အေရးမလုပ္ၾကေပမဲ့ အဲဒီ ရန္ကုန္သူ ကိုေတာ့ ပညာသင္ေပးခ်င္တဲ့ ငနဲေတြ ဝိုင္းေနၾကတာပဲဗ်။ ဒီငနဲေတြ အျပင္ထြက္ရင္ က်ဳပ္ကို ေနာက္လိုက္အျဖစ္ ေခၚသြားျပီး On job training ေပးရမွာက သူတို႔တာဝန္။ GM နဲ႔ မန္ေနဂ်ာ ကလည္း ဒီလို လုပ္ေပးဖို႔ သူတို႔ကို ေအာ္ဒါ ေပးျပီးသား။ ဒါေပမဲ့ ငတိေတြက က်ဳပ္ကို အျပင္ လံုးဝ မေခၚၾကဘူး။ ဘာမွလည္း သင္မေပးၾကဘူး။
က်ဳပ္ကလည္း “မင္းတို႔ သင္မေပးခ်င္လည္း ကိုယ့္ဖာသာကို ေလ့လာမယ္” ဆိုျပီး ဖိုင္ (case) အေဟာင္းေတြကို အခ်ိန္ျပည့္ ေလ့လာပါတယ္။ အလုပ္ ပါးလို႔ အဂၤလိပ္ လက္ႏွိပ္စက္ အားေနရင္လည္း က်ဳပ္က တေျဗာင္းေျဗာင္း ရိုက္ေနတာေပါ႔။ သံုးလေလာက္ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ ေနလိုက္ရပါတယ္။ တခါတေလ ေန႔လည္ပိုင္းထမင္းစားခ်ိန္မွာ သိပ္ျပီး ဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ မေနနိဳင္ရင္ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းရိွရာ သိမ္ႀကီးေစ်းက နံမည္ေက်ာ္ “ကမၻာစိုး”အားကစားေဘာင္းဘီ အေရာင္းဆိုင္ကို ဘတ္(စ္)ကား စီးျပီး သြားရတာေပါ႔။ သူက က်ဳပ္နဲ႔ ၈ တန္းအထိ ရြာမွာ အတူေနခဲ့ျပီး ၁၀ တန္း ကို ယင္းမာပင္ အ.ထ.က ကေအာင္… ရန္ကုန္တက္… ရြာအဆက္ရန္ကုန္ကဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ေန… ဘုန္းႀကီးရဲ႕ေကာင္းမႈနဲ႔ “ကမၻာစိုး”မွာ အေရာင္းစာေရး လုပ္ေနတာ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရိွေနပါျပီ (အခုေတာ့ မေလးရွားမွာ အလုပ္ လုပ္ေနပါတယ္)။ သူ႔ဆီ ေရာက္ရင္ေတာ့ သိမ္ႀကီးေစ်းရံုေဘးက လမ္းေဘးဆိုင္မွာ ဆီခ်က္တစ္ပြဲ နဲ႔ လက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္ကေတာ့ က်ိန္းေသေပါက္ ဝါးရပါတယ္။ တခါတရံမွ ေပၚလာတတ္တဲ့ က်ဳပ္ကို သူ႔လုပ္အားခေလးထဲက မွ်ျပီး ဧည့္ခံခဲ့တာပါ (ေက်းဇူးပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္)။