က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈)

မနက္ေစာေစာထ ကားစီးရမယ္ဆိုေပမဲ့ ညဥ့္သန္းေခါင္ေလာက္ကတည္းက နိဳးေနႀကပါျပီ (ကားမမွီဘဲ က်န္ခဲ့မွာေႀကာက္လို႔)။ ကားက ကုန္တင္ကားဆိုေတာ့ ရြာကေန မုံရြာကိုပို႔မဲ့ ပဲ၊ ႏွမ္း၊ ဂ်ဳံ…စတဲ့ သီးႏွံအိတ္ေတြကို ညကတည္းက ကားနဲ႔လိုက္ျပီး တင္ထားရပါတယ္။ မနက္က်ရင္ ခရီးသည္တင္ျပီး တန္း..ထြက္နိဳင္ေအာင္လို႔ပါ။
ရြာဦးေက်ာင္းက နံက္ ၄ နာရီ တုန္းေခါက္သံႀကားေတာ့ က်ဳပ္တို႔လည္း အိပ္ရာကထ၊ မ်က္ႏွာသစ္…. မိဘ ၂ ပါး ကို ရွိခိုးကန္ေတာ့ကာ ကားစီးစုရပ္ျဖစ္တဲ့ ရြာလယ္ကဘုရားႀကီးဆီကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ က်ဳပ္ညီေတြ(ဝမ္းကဲြေတြေရာ)က လိုက္ပို႔တာေပါ႔ဗ်ာ။ ညီအစ္ကိုေတြေပါတာ ဒီေနရာေတာ့ အသုံးဝင္တယ္ဗ်ိဳ႕။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ကားက ကုန္အျပည့္၊ လူအျပည့္ နဲ႔ ေစာင့္ေနပါျပီ။ စက္ဘီးနဲ႔အိတ္ကို ကားေပၚတင္(စက္ဘီးက ေဘးနံရံမွာႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္တာပါ)၊ က်ဳပ္တို႔လည္း အေပၚေရာက္ေအာင္ မနည္းတက္ျပီး အိတ္ေတြေပၚမွာ တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ထပ္လို႔ ထိုင္ရပါတယ္။ တေအာင့္ေလာက္ႀကာေတာ့ ကားႀကီးက ရြာကေန..မံုရြာေရႊျမိဳ႕ေတာ္ဆီ တအိအိနဲ႔ ထြက္ခြာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
တကယ္က က်ဳပ္တို႔ဆီကေန မံုရြာကို တိုက္ရိုက္ေရာက္တယ္လို႔ မေျပာနိဳင္ပါဘူး။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ႀကီး ျခားေနလို႔ပါ။ က်ဳပ္တို႔ေရာက္တာက ခ်င္းတြင္းျမစ္ရဲ႕ဒီဘက္ကမ္းျဖစ္တဲ့“ေညာင္ပင္ႀကီး” ဆိပ္ကမ္းကိုပါ။ ဟိုဘက္ကမ္းျဖစ္တဲ့ မံုရြာ ကိုေတာ့ ေလွ၊စက္ေလွ နဲ႔ ဇက္(သေဘာၤနဲ႔ဆဲြ-တြန္းရတာပါ)တို႔နဲ႔ ကူးရတာပါ။ အလ်င္လိုတဲ့သူေတြကေတာ့ ေစ်းနည္းနည္းႀကီးေပမဲ့ စက္ေလွနဲ႔ကူးႀကပါတယ္။ ကားပိုုင္ရွင္ေတြကလည္း ကုန္မ်ားရင္ ကားပါဇက္ေပၚတင္ျပီး မံုရြာအထိ လိုက္ပို႔ႀကပါတယ္။ ကုန္နည္းရင္ေတာ့ ဒီဘက္ကမ္းမွာဘဲ စတည္းခ်တတ္ႀကတာေပါ႔။