က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၁၅)

က်ဳပ္ တာဝန္က်ရာ တစ္ရြာလံုးက “ဆရာေလး… ဆရာေလး…” ဆိုတဲ့ မ်က္ရည္စက္နဲ႔ ႏွဳတ္ဆက္သံေတြကို ရင့္နင့္စြာ ေက်ာခိုင္းလို႔ ထြက္ခဲ့ပါျပီ။ ဘယ္ဆီ..ဘယ္ဝယ္ ျမန္းရမလဲ… ဆိုတာကိုေတာ့ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ေရေရရာရာ မသိ။ က်ဳပ္ေခါင္းထဲမွာ ရိွတာကေတာ့.. “လက္လုပ္လက္စား မိသားစုဘဝ”ကေန ရုန္းထြက္နိဳင္ဖို႔အတြက္ သားအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္က ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ ရမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ေအာက္က် ေနာက္က် နိဳင္လွတဲ့ မိသားစုဘဝကို က်ဳပ္လက္ထက္မွာ “ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္မယ္” ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္ ယံုႀကည္ခ်က္ အျပည့္နဲ႔ေပါ႔။ ဒါေႀကာင့္လည္း “ျဖစ္သမွ်အေႀကာင္း အေကာင္းပဲ”ဆိုျပီး စကားနည္း၊ ေအးေဆးတည္ျငိမ္၊ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္စြာ ေနတတ္တဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ Type B ပံုစံကို အရာရာကို တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ လုပ္တတ္တဲ့ Type A အျဖစ္ Change လိုက္ပါတယ္။ က်ဳပ္ဆရာ ဦးႀကည္လႈိင္ ရဲ႕ “ရိုးသားစြာျဖင့္ ဘဝကို ျမွင့္တင္ရမယ္”ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကို ရင္မွာဆြဲကိုင္ကာ..ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ပညာ နဲ႔ ေငြ ႏွစ္ခုလံုး ရရင္..ရ၊ မရရင္… တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ရ ကို ရ..ရမယ္ လို႔ self-determined လုပ္ခဲ့ပါတယ္။
ပထမဆံုး စဥ္းစားမိတာကေတာ့ ေငြ အရင္းအႏွီး မလိုတဲ့ ဖားကန္႔ နဲ႔ မိုးကုတ္ ကို ေက်ာက္တူးသြားဖို႔ပါပဲ။ မႏၱေလး က်ဳံးေဘးက ေရေပၚစင္တင္ေတးဂီတမွာ ႀကားခဲ့ရတဲ့ “သာမန္ေက်ာက္တူးသမားေလးဘဝ ကေန ေလာပန္း” ျဖစ္လာနိဳင္တဲ့အေႀကာင္း ေရးစပ္သီဆိုထားတဲ့ ေအာင္ဆန္း ရဲ႕ “ေလာပန္းေလာင္းေလး” သီခ်င္းကလည္း ေခါင္းထဲက မထြက္တာလည္း ပါတာေပါ႔ဗ်ာ (တကယ္ ေလာပန္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့သူေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္)။ ဖားကန္႔က ငွက္ဖ်ား ထူတယ္ဆိုတာနဲ႔ မိုးကုတ္ကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အသက္ကို ဥာဏ္ေစာင့္တယ္လို႔ ဆိုရိုးစကား ရိွတယ္မဟုတ္ပါလား။
မိုးကုတ္ ေရာက္ေတာ့ ပိတ္စြယ္က ေညာင္ပင္ေစ်းရဲ႕ ႏွစ္ထပ္ဆိုင္ခန္းအတန္းက အေပၚအခန္းတခုမွာ ေနရပါတယ္။ က်ဳပ္မိတ္ေဆြ လူပ်ိဳႀကီးရဲ႕အခန္းေပါ႔ဗ်ာ။ သူက “ေပါလန္” ဆိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ တြင္းဆရာ နဲ႔ အခ်ိဳ႕တြင္းသားေတြေရာ အတူတူလာေနႀကပါတယ္။ မနက္ မိုးလင္းတာနဲ႔ မႏၱေလး-မိုးကုတ္-မိုးမိတ္ ကားလမ္းေပၚက “စိတ္ႀကိဳက္” လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေကာင္တာထိုင္တဲ့ ပိုင္ရွင္ ညီအစ္မ ၂ ေယာက္ကို ေငးကာငန္းကာ ခြဲတမ္းက် တစ္ခု၊တစ္ခြက္၊တစ္လိပ္ ကို သံုးေဆာင္ျပီးသကာလ “တြင္း”ရိွရာ အုန္းပင္ ဘက္ကို ခ်ီတက္ရပါတယ္။ “ တြင္းဆင္းတယ္” ဆိုတာ ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ တကယ္ အလုပ္..လုပ္ရတာပါ။ ေျမႀကီးကို အေတာင္ ၂၀ ေအာက္အထိ ေရာက္ေအာင္ တူးႀက..၊ ျဗဳန္းေတြ႕ရင္..ျဗဳန္းေကာင္းတဲ့ဘက္ကို လိုက္ျပီး တူးရတာဟာ.. လွဳိင္ေခါင္းႀကီးေတြျဖစ္တဲ့အထိပါ။ အလြယ္တကူ ျပိဳ မက်ေအာင္ေတာ့ သစ္သားေဒါက္တိုင္ေတြနဲ႔ ခံထားရတာေပါ႔ဗ်ာ။ ေအာက္ကလူေတြ“ေလ” မျပတ္ရေအာင္လည္း အေပၚကေနျပီး “ဖားဖို” (တခါတေလ သစ္ရြက္စိမ္းကိုင္းေတြ)နဲ႔ ေလ ေပးရပါတယ္။ အင္း… အေပၚကလူေတြ ညစ္လို႔ကေတာ့ ေအာက္ကလူေတြ တမလြန္ဘဝ ေရာက္ဖို႔ က်ိန္းေသသေလာက္ ပါပဲ။