က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၅၁)

က်ဳပ္က က်ဴ-ဝမ္း မွာ အတန္းမွန္ေအာင္ မတက္နိဳင္ေပမဲ့ ေက်ာင္းထဲကိုေတာ့ ညေနအလုပ္က ျပန္လာတိုင္း ေရာက္ပါတယ္။ စစ္ကိုင္းေဆာင္က ျမင့္စိန္ကို ေခၚျပီး ေရႊဘိုေဆာင္က မင္းေဇာ္ဦးဆီ သြားကာ တစ္ေန႔တာ သင္လိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြကို ေကာ္ပီကူးဖို႔ ငွားရတာေပါ့။ တခါတေလေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ က်ဳပ္အတြက္ အပိုေကာ္ပီ ကူးထားတတ္ပါေသးတယ္။ က်ဳပ္က က်သင့္ေငြ ေပးလိုက္ရံုပါဘဲ။ သင္ခန္းစာေတြ ေကာ္ပီကူးရင္း က်ဳပ္က သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို တကၠသိုလ္စာတိုက္ေရွ႕က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ လက္ဘက္ရည္နဲ႔အတူ သူတို႔စားခ်င္တာေလးေတြနဲ႔ ဧည့္ခံေနၾကပါ။ သူတို႔က ေက်ာင္းသားသက္သက္… က်ဳပ္က အလုပ္ရွိေနတဲ့သူေလ…။

တခါတရံ မနက္ပိုင္း အတန္းတက္ျပီးလို႔ က်ဳပ္တို႔ အေဝးသင္အဖြဲ႕နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ျဖစ္တဲ့အခါ “ ဌာနက အခ်ိဳ႕ေသာ ဆရာ-ဆရာမေတြက က်ဳပ္တို႔ အေဝးသင္ကလာတဲ့သူေတြကို မသိမသာ တစ္မ်ိဳး… သိသိသာသာ တစ္ဖံု ခြဲျခား ႏွိမ့္ခ် အထင္ေသး အျမင္ေသးစိတ္ေတြ ရွိေနၾကတယ္” ဆိုတာကို သိလာရပါတယ္။ က်ဳပ္က “ ဟုတ္ပါ့မလား ကိုယ့္လူတို႔ရာ…”လို႔ ေျပာတဲ့အခါ “မယံုရင္ တစ္ပတ္ေလာက္ အခ်ိန္ျပည့္ လာတက္ၾကည့္ဗ်ာ…” လို႔ ဆိုၾကျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့“ ေအးဗ်ာ… သူတို႔ ဂုဏ္ထူးတန္းက ကေလးေတြကို ဦးစားေပး အထင္ႀကီး ေျမွာက္စားတာကေတာ့ သဘာဝက်ပါတယ္…၊ ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိပါဘူး…၊ ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လို႔ က်ဳပ္တို႔ အေဝးသင္က လူေတြကို အေျခာက္တိုက္ အထင္ေသးရတာလဲ…၊ အမ်ားက အထင္ေသးသလို ဆရာ-ဆရာမေတြကပါ ဒီလို ထင္ေနၾကတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ သူတို႔ဂုဏ္ထူးတန္းက ကေလးေတြထက္ မညံ့ေၾကာင္း ျပသဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ျပီေပါ့ဗ်ာ…” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔က သိပ္ မလႈပ္ၾကတာေၾကာင့္ က်ဳပ္ကပဲ ဆက္ျပီး “လုပ္နိဳင္သေလာက္ လုပ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ… အခ်ိန္က စကားေျပာပါလိမ့္မယ္” လို႔ ဆိုရပါတယ္။

အေဝးသင္ေက်ာင္းသားေတြအေပၚမွာ လြဲမွားစြာ ထားရွိတဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာ ဆရာ-ဆရာမေတြရဲ႕ သေဘာထားေတြကို ေျပာင္းလဲသြားေအာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ သက္ေသျပၾကဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့သလို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လည္း ပါဝင္ကျပဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္တဲ့ အရာေပါ့ဗ်ာ…။ က်ဳပ္တို႔တေတြ ဂုဏ္ထူးတန္းက ကလးေတြထက္ မေတာ္ရင္ေတာင္… သူတို႔ထက္ မညံ့ဘူး ဆိုတာကို အမွန္တကယ္သာ သက္ေသျပနိဳင္ခဲ့ရင္ ဆရာ-ဆရာမေတြ အသိအမွတ္ျပဳလာနိဳင္ပါတယ္(သူတို႔ေလးေတြထက္ သာတယ္ဆိုတာ ျပသနိဳင္ခဲ့ရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ့)။ ဒီကတစ္ဆင့္ အေဝးသင္ကလာတဲ့သူေတြလည္း ႀကိဳးစားၾကသားဘဲ…။ ထိုမွတစ္ဆင့္ အေဝးသင္ေက်ာင္းသားတိုင္း မညံ့ပါလား..ကေန အေဝးသင္ေက်ာင္းသားေတြလည္း အဆင့္ျမင့္ပညာ ဆက္သင္ဖို႔ အရည္အခ်င္းရွိသူေတြပါဘဲလား… အထိ လက္ခံအသိအမွတ္ျပဳ လာနိဳင္တာေပါ့။
ဒီအဆင့္ေတြ ေရာက္ဖို႔ ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကာအံုးမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိနိဳင္ၾကပါဘူး…။ ဒါေပမဲ့ တေန႔ေန႔ေတာ့… တေန႔ေန႔ေတာ့…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၅၀)

ဂုဏ္ထူးတန္းက လာတဲ့သူေတြက စုစုေပါင္း (၇)ေယာက္ (က်ား-၁၊ မ-၆)။ ေတာင္ငူ ဇာတိျဖစ္တဲ့ လင္းလင္း နဲ႔ သဲႏုမာ က လြဲရင္ က်န္တဲ့သူေတြက ရန္ကုန္ကေပါ့။ ညိဳညိဳ၊ ညြန္႔ညြန္႔၊ မေလး၊ ခ်ိဳခ်ိဳ နဲ႔ ေဇာ္ရွင္း။ ဒီမိန္းခေလးေတြၾကားထဲမွာ တစ္ဦးတည္းေသာ ေယာက်္ားေလးျဖစ္တဲ့ ေဇာ္ရွင္း ဆိုတာက “မေအးပြင့္၊ ျမင့္ျမင့္စန္း၊ လမ္းသံုးဆယ္” ဝတၳဳ နဲ႔ နံမည္ႀကီးခဲ့သူ စာေရးဆရာ ေဆြလႈိင္ဦး ရဲ႕ေနာက္ဆံုးမ်ိဳးဆက္ သားေထြးေလးပါ။ သူတို႔အထဲမွာေတာ့ လူေတာ္ေလးလို႔ နံမည္ႀကီးလွသူေပါ့။ သူတို႔အားလံုးဟာ ငယ္ဂုဏ္ေလးေတြနဲ႔အတူ ခတ္သြက္သြက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူေလးေတြပါ။ မိဘရဲ႕အရိပ္အာဝါသေအာက္မွာ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ရင္း ပညာသင္ခြင့္ ရရွိသူ ကံထူးရွင္ေလးေတြေပါ့ဗ်ာ…။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနရဲ႕ လက္ေရြးစင္ ဂုဏ္ထူးတန္း ေက်ာင္းသားေတြဆိုေတာ့လည္း ယံုၾကည္ခ်က္ မာန္မာနေလးေတြနဲ႔အတူ ခတ္စြာစြာ ပံုစံေလးေတြေတာ့ ေတြ႕ရတာေပါ့။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ Day က တက္လာတဲ့ Qualify သမားက (၃) ေယာက္ပါ (က်ား-၂၊ မ-၁)။ ရခိုင္က ကိုျမတ္ေရႊ၊ ပဲခူးက မင္းေဇာ္ဦး နဲ႕ ဖ်ာပံုက ဥမၼာ တို႔ေပါ့။ သူတို႔ကေတာ့ အသက္အရြယ္က က်ဳပ္နဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းပါ။ အဲဒီအထဲက ရခိုင္သား ကိုျမတ္ေရႊက ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ျမသီလာကို ရုတ္တရက္ ႏွဳတ္ဆက္လို႔ ေလာကပင္လယ္ႀကီးကို လက္ပစ္ကူးလို႔ ေနပါေတာ့တယ္။ မိန္းထဲက ေရႊဘိုေဆာင္မွာ ေနတဲ့ မင္းေဇာ္ဦးက ေက်ာင္းစာမွန္သမွ် မိတၱဴကူးေပးကာ က်ဳပ္ကို ကူညီခဲ့သူ တစ္ေယာက္ေပါ့။

ဆိုေတာ့ က်ဳ-ဝမ္း မွာ အားလံုးေပါင္းလိုက္ရင္ (၁၇) ေယာက္ ရွွိပါတယ္။ သင္ယူရတဲ့ ေမဂ်ာ ဘာသာရပ္ေတြက က်ဳပ္တို႔ ဖိုင္နယ္မွာ သင္ခဲ့ရတာေတြနဲ႔ အတူတူဆိုေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ ပိုျပီး က်ယ္ျပန္႔တဲ့သေဘာ ရွိပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာ မိုင္နာေတာင္ မပါေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ စုစုေပါင္း ေမဂ်ာ ေလးခုကိုပဲ သင္ရပါတယ္။ သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ ဆရာ-ဆရာမေတြကလည္း ဌာနက ဝါရင့္ ကထိကႀကီးေတြေပါ့။ Lecture ေတြကလည္း အေတာ္ကို ေကာင္းၾကပါတယ္။ တခါတေလမွ အတန္းလာတက္ျပီး ဒီလို ခ်ီးမြမ္းစကား ေျပာၾကားေလေတာ့“ ဟိုတုန္းက ေယာအတြင္းဝန္ ဦးဖိုးလွိဳင္ ေရးတဲ့ ဥတုေဘာဇနသဂၤဟက်မ္းကို(စာအုပ္အမည္ မွားေကာင္း မွားနိဳင္ပါတယ္) စာမတတ္တဲ့ သူ႕တပည့္ ျမင္းထိန္းငတာ က သိပ္ေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ပဲ လို႔ မလြတ္တမ္း ခ်ီးမြမ္းေနသလို”မ်ား ျဖစ္ေနသေရာ့လား…။ ထင္ခ်င္သလို ထင္နိဳင္ၾကပါတယ္ေလ…။

က်ဴ-ဝမ္း မွာ သင္ၾကားေပးခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာ-ဆရာမေတြကေတာ့ ဆရာ ဦးခင္ျမင့္ (ယခု ပါေမာကၡ-အျငိမ္းစား)၊ ဆရာ ဦးေအးေက်ာ္ (ယခု ပါေမာကၡ-ဒဂံု)၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးရီ (ယခု ပါေမာကၡ-အျငိမ္းစား) နဲ႔ ဆရာမ ေဒၚလွလွသန္း (ယခု ပါေမာကၡ-ျမစ္ႀကီးနား) တို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၄၉)

အေဝးသင္က လာတဲ့သူေတြက က်ဳပ္ အပါအဝင္ အားလံုးေပါင္း (၇)ေယာက္ (က်ား ၅၊ မ ၂)။ မိန္းခေလး (၂)ေယာက္က ဝန္ထမ္း အရာရွိေလးေတြ ျဖစ္ၾကေပမယ့္… က်န္ ေယာက်္ားေလး ၅ ေယာက္က ျပင္ပ အလုပ္အကိုင္ ကိုယ္စီနဲ႔ပါ။ အလုပ္ခ်ိန္နဲ႔ ေက်ာင္းခ်ိန္ တိုက္ေနတာေၾကာင့္ အျမဲတမ္းလိုလို ေပ်ာက္ေနတတ္တဲ့ က်ဳပ္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့သူေတြက ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္နိဳင္ၾကသူေတြပါ။ အတန္းကလည္း ေန႔တိုင္း မရွိသလို… ရွိတဲ့ေန႔မွာလည္း ေန႔လည္ ၂း၃၀ နာရီေလာက္ဆိုရင္ ျပီးတတ္တာမို႔ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ခ်ိန္နဲ႔ ေက်ာင္းခ်ိန္ကို သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ညွိယူကာ က်ားကုတ္က်ားခဲ တြယ္ဖက္လို႔ တက္ေနၾကသူေတြေပါ့။

သာဓကအေနနဲ႔ ဆြဲထုတ္လို႔ ျပရမယ္ ဆိုပါလွ်င္… တိုင္းရင္းေဆးဆရာ ကိုသိန္းေဇာ္ ဆိုပါက ေန႔ပိုင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ျပီး ညေနပိုင္း ၅ နာရီ မွ ည ၉ နာရီေလာက္အထိ သုဝဏၰလမ္းဆံု အနီးက ပန္းျခံေဘးမွာ ေန႔စဥ္ ေဆးခန္း ထိုင္ရရွာပါတယ္။ ေန႔ခင္းပိုင္း မထိုင္နိဳင္ေတာ့လည္း ဝင္ေငြ ေလ်ာ့တာေပါ့။ ေငြေၾကး နဲ႔ ပညာ လဲယူရတဲ့ သေဘာပါ။ အဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္ဆရာ ကိုေမာင္ေမာင္နိဳင္ကေတာ့ သိပ္ျပီး ျပႆနာ ရွိဟန္မတူ…။ သူက ဆရာဆိုေတာ့ သူ အဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္ကို ကေလးေတြနဲ႔ ညွိလို႔ ယူကာ ေက်ာင္းမွန္ေနသည္။ သူကလည္း ေခသူမဟုတ္… ဘဝသစ္ဦးေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းကို ႏွစ္ (၂၀)ေလာက္ ဆက္တိုက္တက္ခဲ့သူလို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ျပီး တစ္မတ္ဖိုးေလာက္ သိရင္ တစ္က်ပ္ဖိုးေလာက္ ေလလံုးထြားတဲ့ ရန္ကုန္ျခံေပါက္ က်ဳပ္တို႔ေဘာ္ဒါ ကိုေသာင္းၾကည္ကေတာ့ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးက ေဆးဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ေန႔စဥ္ ညေန ၄ နာရီ မွ ည ၁၁ နာရီ အထိ အေရာင္းစာေရးလုပ္ရင္း ေက်ာင္းတက္ေနသူေပါ့…။ ကိုေက်ာ္လြင္ ဆိုသူ ေဆာက္လုပ္ေရး ကန္ထရိုက္တာ သူေဌးေလးကေတာ့ က်ဴ-ဝမ္း အျပီးမွာ ျမသီလာကို ေက်ာခိုင္းစြန္႔ခြာ သြားသူပါ။

မိန္းခေလး ႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က အဆည ေငြစာရင္းဌာနက ေဒၚတင္တင္ေအး ျဖစ္ျပီး၊ က်န္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကမ္းနားလမ္း ေျခာက္ထပ္ရုံးမွာရွိတဲ့ ဝန္ထမ္း ေရြး/က်င့္ က စိတ္စစ္ေဆးေရးအရာရွိ ေဒၚၾကည္ၾကည္ရွိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ရာထူးအေနအထားအရ “ေဒၚ” တပ္ေခၚတာျဖစ္ေပမယ့္ အသက္အရြယ္ကေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔မွ အတူတူေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ကြာလွရင္ တစ္ႏွစ္ႀကီး တစ္ႏွစ္ငယ္ေပါ့။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း က်ဴ-ဝမ္း အျပီးမွာ ေက်ာင္း ဆက္တက္ဖို႔ ဌာနဆိုင္ရာ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရတာေၾကာင့္ ျမကၽြန္းညိဳညိဳ တကၠသိုလ္ကို ရုတ္တရက္ ႏွဳတ္ဆက္ ခြဲခြာ သြားခဲ့ရသူေတြပါ။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၄၈)

ေက်ာင္း အပ္ထားျပီးျပီ ဆိုေတာ့ (အေရးႀကီးတဲ့ အလုပ္ မရွိတဲ့အခါ) ရုံးကေန လစ္လို႔ အတန္း တက္ဖို႔ ႀကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။ ပထမဆံုး အတန္း စတက္တဲ့ေန႔ကေတာ့ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ျမင့္စိန္က စိတ္ပညာ က်ဴ-ဝမ္း (Q 1) စာသင္ေနတဲ့ အခန္း အေပါက္ဝအထိ လိုက္ပို႔ပါတယ္။ စာသင္ခန္းက ရာမညေဆင္နဲ႔ ေတာင္ငူေဆာင္ၾကားက ခတ္ေဟာင္းေဟာင္းေလးပါ။ အခန္းအမွတ္ကေတာ့ T -9 လို႔ ထင္တာဘဲ (မွားေကာင္း မွားနိဳင္ပါတယ္…)။ က်ဳပ္ စာသင္ခန္း အေပါက္ဝ ေရာက္ေတာ့ အထဲမွာ ဆရာမ တစ္ေယာက္ စာသင္ေနတာေၾကာင့္ နီးရာ ထိုင္ခုံမွာ ကုတ္ကုတ္ကေလး ဝင္ထုိင္လိုက္ပါတယ္။ ဖုန္ေတြ အလူးလူးနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ…။ ဆရာမ စာသင္တာကို နားေထာင္ရင္းနဲ႔ပဲ အခန္းထဲကို မသိမသာ အကဲခတ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့… ဝင္ ဝင္ခ်င္း က်ဳပ္ ထိုင္ေနတဲ့ ဘယ္ဘက္အတန္း ေရွ႕ပိုင္းမွာ အသက္ ခတ္ႀကီးႀကီးလို႔ ထင္ရတဲ့ ေယာက်္ား ငါးေယာက္ေလာက္ နဲ႔ ညာဘက္အတန္း ေရွ႕ပိုင္းမွာေတာ့ ခတ္ငယ္ငယ္ မိန္းခေလး တစ္သိုက္နဲ႔ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ကို သတိထားမိပါတယ္။

ဆရာမ အတန္းျပီးလို႔ ေနာက္ဆရာ မလာေသးခင္မွာပဲ အသက္ႀကီးႀကီး ေက်ာင္းသားေတြက က်ဳပ္ကို လက္ရပ္ ေခၚျပီး“ ဒါ Psycho Q 1 အတန္းေနာ္…အတန္း မွားေနအုံးမယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “မမွားပါဘူး… Psycho Q 1 လာတက္တာပါ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့…၊ ဟာ… ခင္ဗ်ား ေနာက္က်လွပါလား… ဘယ္ကေန လာတာလဲ လို႔ ေမးျပန္ပါတယ္။ အေဝးသင္က လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ “ခင္ဗ်ားကို အေဝးသင္ မွာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါဘူး… အေဝးသင္မွာ က်ေနာ္တို႔ မသိတဲ့သူ မရွိသေလာက္ပဲ…” လို႔ ေျပာေနစဥ္မွာ ဆရာ ဝင္လာတာေၾကာင့္ စကားျပတ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ စာသင္တာကေတာ့ ဆရာက ေရွ႕ကေန အဂၤလိပ္လို ေခၚေပး… ေက်ာင္းသားေတြက လိုက္ေရး… ျပီးရင္ ဆရာက ျပန္ရွင္းျပေပါ့…။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ဆရာေရးထားတဲ့ notes ကို ေကာ္ပီကူးခိုင္းျပီး ရွင္းျပတာက မ်ားပါတယ္။ အခ်ိန္တို အတြင္းမွာ ထိထိေရာက္ေရာက္ သင္နိဳင္တာေပါ့။

ေန႔လည္ ထမင္းစား နားခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔အဖြဲ႕နဲ႔အတူ ေတာင္ငူကင္တင္းက အရွည္ႀကီးဆိုင္ကို လိုက္ျပီး မျပီးဆံုးေသးတဲ့ ဇာတ္လမ္းကို ဆက္ၾကျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္က“ ဒီႏွစ္မွ မႏၱေလးအေဝးသင္က ေအာင္ျပီး ဝင္ေရာက္လာတာမို႔ ေနာက္က်ရတဲ့အေၾကာင္း” ေျပာျပလိုက္မွ ပိုျပီး တအံ့တၾသ ျဖစ္သြားၾကေလရဲ႕။ သူတို႔တေတြက ရန္ကုန္အေဝးသင္ကေန က်ဴ (Q) နဲ႔ ေအာင္ျပီး ဒီ Psycho Q 1 တက္ဖို႔ အနီးဆံုးပညာသင္ႏွစ္မွာ ဝင္ခြင့္ရဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကေပမယ့္… ဘက္လိုမွ ဝင္ခြင့္ မရခဲ့တာေၾကာင့္ ပညာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ ေစာင့္ခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကိုေတာ့“ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းတဲ့ လူ ပဲ” လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ အဲဒီ Q 1 အတန္းမွာေတာ့ အေဝးသင္က လာတဲ့ အသက္ႀကီးႀကီး ဘဝသမားေတြက တစ္ဖြဲ႕…၊ ဌာနက ဆရာ-ဆရာမေတြရဲ႕ ေမြးစားသားသမီးေတြ ျဖစ္တဲ့ အသက္ခတ္ငယ္ငယ္ ဂုဏ္ထူးတန္းကသူေတြက တစ္ဖံု… နဲ႔ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ Day က လာတဲ့ Qualify သမားေတြ... အျပိဳင္ ဖိုက္ခဲ့ၾကပါတယ္ဆိုရင္… အျပိဳင္ ဖိုက္ခဲ့ၾကပါတယ္ဆိုရင္…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၄၇)

အစဥ္အလာႀကီးမားတဲ့ အထင္ကရ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးမွာ က်ဴ-ဝမ္း (Q 1) တက္ေရာက္ခြင့္ ရရွိခဲ့ပါျပီ။ တကၠသိုလ္ဆိုတာကို သိပ္ သြားခ်င္တဲ့ က်ဳပ္က တက္မယ္ တက္ရေတာ့လည္း ကံ့ေကာ္ပန္းတို႔ ပြင့္လန္းရာေျမ… အဓိပတိလမ္း နဲ႔ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီး တည္ရွိရာ ျမကၽြန္းညိဳညိဳ တကၠသိုလ္ဆီမွာေပါ့…။ အရြယ္လြန္မွ ေျခခ်ခြင့္္ ရခဲ့ေပမယ့္ က်ဳပ္ တကယ္ေပ်ာ္ခဲ့ရတာပါ…။ ေက်ာင္းထဲကို ေျခခ်လိုက္တာနဲ႔ အင္မတန္ ေအးျမတဲ့ တကၠသိုလ္ရဲ႕ အရိပ္ကို ခံစားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ တကယ္ကို တကၠသိုလ္နဲ႔တူေသာ တကၠသိုလ္ႀကီးေပါ့…။
က်ဳပ္ စတင္တက္ေရာက္မယ့္ Q 1 ဆိုတဲ့ “မဟာဝိဇၨာအရည္အခ်င္းစစ္တန္း အပိုင္း-၁” ဆိုတာက ရွံဳး-ထြက္ အတန္းပါ။ မဟာတန္း တက္ေရာက္ဖို႔ အဆင့္မွီ-မမွီ အရည္အခ်င္း စစ္တဲ့ အတန္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ “မဟာဝိဇၨာအရည္အခ်င္းစစ္တန္း” လို႔ ေခၚဟန္ တူပါတယ္ (သိပၸံ သမားေတြ အတြက္ေတာ့ မဟာသိပၸံ အရည္အခ်င္းစစ္တန္းေပါ့)။ အရည္အခ်င္းစစ္တန္းမွာ မဟာဝိဇၨာအရည္အခ်င္းစစ္တန္း အပိုင္း-၁ (Q 1) နဲ႔ အပိုင္း-၂ (Q 2) ဆိုျပီး အတန္း ႏွစ္တန္း ရွိပါတယ္။ မည္သည့္ အတန္းမွာ က်ရွံဳးသည္ ျဖစ္ေစ… ေက်ာင္းက ထြက္ရမွာ ျဖစ္ျပီး၊ ဒီဘဝမွာေတာ့ အဆင့္ျမင့္ပညာေခၚတဲ့ မဟာတန္းကို ဒီေမဂ်ာဘာသာရပ္နဲ႔ ဆက္လက္သင္ၾကားဖို႔ အခြင့္အေရး မရွိေတာ့ပါဘူး။ မဟာတန္း ဝင္ဖို႔အတြက္ အရည္အခ်င္း စစ္တဲ့ အတန္းဆိုေတာ့လည္း သဘာဝ က်ပါေပတယ္…။ (အခုေတာ့ နယူးက်ဴ New Q ဆိုတဲ့ အရည္အခ်င္းစစ္တန္း (Q) တစ္တန္းသာ ရွိျပီး… စာေမးပြဲ က် ရင္လည္း ျပန္ေျဖလို႔ ရတဲ့ Supplementary စနစ္ကို က်င့္သံုးေနေလရဲ႕…)
ဒီေနရာမွာ မဟာတန္း တက္ေရာက္ခြင့္ ရဖို႔အတြက္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ က်ဴ (Q) ဆိုတဲ့ အရည္အခ်င္းစစ္တန္းနဲ႔ ေအာနာ့စ္(Honours) ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ထူးတန္း အေၾကာင္းကို ခြဲျခားေျပာဖို႔ လိုအပ္လာပါတယ္။ Day မွာ ဒုုတိယႏွစ္ ေျဖအျပီး အမွတ္အေပၚ အေျခခံလို႔ ဂုဏ္ထူးတန္းဝင္ခြင့္ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဂုဏ္ထူးတန္း ပထမႏွစ္ (H 1) ဟာ ရိုးရိုးတန္း တတိယႏွစ္၊ ဂုဏ္ထူးတန္း ဒုတိယႏွစ္ (H 2) ဟာ ရိုးရိုးတန္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္ နဲ႔ တူညီပါတယ္။ ဂုဏ္ထူးတန္းဟာ စုစုေပါင္း (၅) ႏွစ္ တက္ေရာက္ရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ဂုဏ္ထူးတန္း တတိယႏွစ္ (H 3) ကို ဆက္တက္ျပီး… စီ (c ) မထိရင္ ဝိဇၨာ/သိပၸံ (ဂုဏ္ထူး)ဘြဲ႕ ရရွိျပီး မဟာ ဆက္တက္ခြင့္ ရရွိပါတယ္။ စီ (c ) ထိတဲ့ သူကေတာ့ ဝိဇၨာ/သိပၸံ (ဂုဏ္ထူး)ဘြဲ႕ကိုသာ ရရွိျပီး မဟာတန္း တက္ေရာက္ခြင့္ မရရွိၾကပါဘူး။ ဆိုလိုတာက မဟာတန္း တက္ေရာက္ဖို႔ အတြက္ ဂုဏ္ထူးတန္းကို အနိမ့္ဆံုး ဒုတိယတန္း ဒုတိယအဆင့္(Second class second division) က ေအာင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီလို အခြင့္အေရးကို Day တက္တဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြသာ ရရွိနိဳင္ၾကပါတယ္။ “အေဝးသင္” မွာ လံုးဝ မရွိ…။
Day မွာပဲ ဒုတိယနွစ္မွာ ဂုဏ္ထူးတန္း မဝင္တဲ့ သူေတြက ေနာက္ဆံုးႏွစ္Final မွာ က်ဴ (Qualify) ဝင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္ အရည္အခ်င္းစစ္တန္း Q 1-Q 2 က တစ္ဆင့္ မဟာတန္း တက္ေရာက္ဖို႔ အခြင့္အေရး ရွိေနပါေသးတယ္။ အေဝးသင္တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူေတြကိုလည္း ဒီ အခြင့္အလမ္း တစ္ခု ေပးထားပါတယ္။ Final မွာ Qualify ျဖစ္တာနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ အနီးဆံုးတကၠသိုလ္မွာ Day ေက်ာင္းသားအျဖစ္ စာရင္းသြင္းကာ Q 1-Q 2 မွတစ္ဆင့္ မဟာတန္းအထိ တက္ေရာက္နိဳင္ပါတယ္။ “က် ရင္ ထြက္” ဆိုတဲ့ ဒီ Q 1-Q 2 အတန္း ႏွစ္တန္း ေအာင္ျမင္မွသာ မဟာတန္းကို ဆက္တက္ခြင့္ ရွိတာပါ။ ထူးျခားတာတစ္ခုက ပထမဘြဲ႕ ရျပီး အရည္အခ်င္းစစ္တန္း အပိုင္း-၁ (Q 1) တက္ေရာက္သူေတြကို ဂုဏ္ထူးတန္း ဒုတိယႏွစ္ (H 2) နဲ႔ အဆင့္တူ သတ္မွတ္ခဲ့တာပါဘဲ…။ အတန္း အတူတူ တက္ရတာေပါ့ဗ်ာ…။ ဆိုလိုခ်င္တာက Qualify က လာတဲ့သူေတြဟာ ေအာက္တစ္တန္း ျပန္ဆင္းျပီး တက္ရသလို ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။ အမွန္တကယ္က Q 1 အတန္းဟာ H 3 ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ထူးတန္း တတိယႏွစ္နဲ႔မွ အဆင့္ညီတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အခုေနာက္ပိုင္းမွာ Q1-Q2 ဆိုျပီး အတန္း ႏွစ္တန္း မထားေတာ့ပဲ Supplementary စနစ္နဲ႔ က်ဴ (Q) တစ္တန္းပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ဒီ က်ဴ (Q) တန္းကို ေအာင္ျမင္တာနဲ႔ မဟာတန္း တက္ေရာက္ခြင့္ ရရွိေနၾကပါျပီ။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၄၆)

ရာမညေဆာင္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ က်ဳပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြက အလာကနဲ႔မတူ သြက္လက္လို႔ေနပါတယ္။ ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ ေျပာလုိက္တဲ့ စကားေတြကလည္း တစ္လမ္းလံုး ဆူညံလို႔ေပါ့...။ ပါေမာကၡရဲ႕လက္မွတ္ ရျပီဆိုေတာ့ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔က ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္သြားျပီဆိုျပီး “ဦးခ်စ္” မွာ ေန႔လည္စာ စားဖို႔ ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ “ဦးခ်စ္” မွာ ပထမဆံုး ထိုင္ဖူးတာပါ။ “ဦးခ်စ္” မွာ ထမင္းစားရင္းပဲ... က်ဳပ္ သူငယ္ခ်င္း ျမင့္စိန္က ဘယ္ဌာနက ဘယ္အေဆာင္မွာ ရွိတယ္ဆိုတာကို သူ သိသေလာက္ ရွင္းျပပါတယ္။ ဆက္ျပီးေတာ့ “မင္း အလုပ္ရွိရင္ ျပန္ေတာ့... က်န္တာကို ငါ ဆက္လုပ္လိုက္မယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “ေနပါေစကြာ... ေတာ္ၾကာ တစ္ခုခုလိုေနရင္ ၾကာေနလိမ့္မယ္... ငါ ကိုယ္တိုင္ လိုက္ျပီး အပ္ ပါမယ္” လို႔ ဆိုကာ ေမာ္ကြန္းထိန္း ရံုးခန္းဆီသို႔ ျမန္းခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းႀကီးက က်ဳပ္ရဲ႕ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ေဖါင္ ေပၚက ပါေမာကၡတံဆိပ္တုံးႀကီးနဲ႔ လက္မွတ္ကို မယုံသကၤာ မ်က္ႏွာနဲ႔ ဟိုဘက္-ဒီဘက္ လွန္ကာ ၾကည့္ေနေလရဲ႕...။ ဧကႏၱ ပါေမာကၡႀကီးရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္လက္မွတ္ ဘယ္လိုမွ မရနိဳင္ဘူး ထင္ျပီး က်ဳပ္တို႔ကို လႊတ္လိုက္ဟန္ တူပါတယ္။ သူက ဆက္ျပီး ဝင္ခြင့္ေဖါင္နဲ႔ တြဲထားတဲ့ အျခားစာရြက္စာတမ္းေတြကို ပုလိပ္စစ္ စစ္ေနျပန္ပါတယ္။ သူက “ မင္းနာမည္ ဘယ္သူလဲ” လို႔ ေမးေတာ့... က်ဳပ္က “မိုးစံ” ပါလို႔ ေျဖလိုက္တဲ့အခါ...“ ဟာ... ေက်ာင္းတက္မယ့္ ေကာင္က အိမ္ေထာင္ဦးစီး ျဖစ္ေနတယ္...၊ အိမ္ေထာင္ဦးစီးက ေက်ာင္းတက္လို႔ မရဘူးကြ...”လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “အိမ္ေထာင္ဦးစီး ေက်ာင္းမတက္ရဘူး” လို႔ ဘယ္ဥပေဒမွာ ရွိသလဲ လို႔ ျပန္ေမးလိုက္ရင္း... သန္းေခါင္စာရင္းမွာ က်ဳပ္က အိမ္ေထာင္ဦးစီး ျဖစ္ေနရတဲ့အေၾကာင္းကို ရွင္းျပရပါေတာ့တယ္။
တကယ္က က်ဳပ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြအားလံုးဟာ က်ဳပ္အေဒၚရဲ႕ အိမ္ေထာင္စု သန္းေခါင္စာရင္းထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္... နိဳင္ငံေတာ္က လုပ္သက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တဲ့ ဝန္ထမ္းေတြကို ေျမကြက္ ခ်ေပးမယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ ဒီဇာတ္လမ္း ေပၚေပါက္လာခဲ့ရတာပါ။ ေျမကြက္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ဖို႔အတြက္ အဆိုပါဝန္ထမ္းရဲ႕ မိသားစု ဓါတ္ပံုနဲ႔ သန္းေခါင္စာရင္းသာ လိုအပ္တာေၾကာင့္... ဘာမွမဆိုင္တဲ့ က်န္သန္းေခါင္စာရင္းဝင္ က်ဳပ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြကို သီးသန္႔ ခြဲထုတ္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေဒၚ့အိမ္ကို အိမ္ငွါးအျဖစ္ အိမ္ငွါးစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္လွ်က္... အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္က အိမ္ေထာင္ဦးစီး လုပ္ကာ... က်ဳပ္တို႔ေမာင္ႏွမတေတြသာပါဝင္တဲ့ သီးသန္႔ အိမ္ေထာင္စု သန္းေခါင္စာရင္း တစ္ခုကို လဝက နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ စကားမ်ားလွ်က္ ရရွိေအာင္ အေတာ္ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ အခုေတာ့ အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားက ရရွိခဲ့တဲ့ အဆိုပါ “အိမ္ေထာင္စု သန္းေခါင္စာရင္းႀကီး” က က်ဳပ္ကို ဒုကၡ ေပးေနေလရဲ႕...။
ဒီလိုနဲ႔ ျငင္းရင္း ခုန္ရင္း... ေနာက္ဆံုးေတာ့ “မင္း အခုေနတဲ့ ရပ္ကြက္ရုံးက ေနထိုင္ေၾကာင္း ေထာက္ခံစာကို ဒီေန႔ အခ်ိန္မွီ ယူေပးနိဳင္ရင္ လက္ခံမယ္” လို႔ ေမာ္ကြန္းထိန္းႀကီးက ဆိုပါတယ္။ “ေန႔ကူးသြားရင္ လက္မခံဘူး” ဆိုတာေၾကာင့္... စိတ္က တို၊ ေဒါသက ထြက္၊ အခ်ိန္က မရွိ တာေၾကာင့္... ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ စာရြက္ေတြကို အတင္းယူကာ ထြက္လာပါတယ္။ အေဆာင္ေရွ႕က အပင္ရိပ္မွာ ရပ္ထားတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ဆန္နီအစုတ္ေလး ဓ/၂၁၇၆ အနားေရာက္ေတာ့ ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ ျမင့္စိန္ကို “တက္ကြာ” လို႔ ဆိုလိုက္ျပီး ေျခာက္မိုင္ခြဲ ေရႊဟသၤာလမ္းမွာရွိတဲ့ ရပ္ကြက္ရုံးေလးဆီကို အေသာ့ႏွင္ရပါေတာ့တယ္။ ကားေမာင္းေနရင္း “ရန္ကုန္က ရပ္ကြက္ရုံးေတြက ညဘက္မွာ ဖြင့္တာက မ်ားတယ္... အခု ရံုး ပိတ္ထားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” ဆိုတဲ့ အေတြး ဝင္ေနတာေၾကာင့္ စကား မေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။
ကံ ေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ရပ္ကြက္ရံုး မေရာက္ခင္ “ေငြတိုး” လက္ဘက္ရည္ဆိုင္နားမွာ ရပ္ကြက္စာေရးႀကီးကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္... ကားကို ခ်က္ခ်င္းရပ္လိုက္ျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပကာ အကူအညီ ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ သူကလည္း “ ရုံးပိတ္ထားေပမဲ့ သူ႕အိမ္မွာ တံဆိပ္တုံး ရွိပါတယ္... ဒီေလာက္ကေတာ့ သူ လုပ္ေပးလို႔ ရပါတယ္” ဆိုျပီး... ေငြတိုး ကပဲ ေစာင့္ေနပါ...၊ သူ ၁၅ မီးနစ္အတြင္း ျပန္လာခဲ့မယ္ လို႔ ေျပာကာ က်ဳပ္ဆီက သန္းေခါင္စာရင္း ေကာ္ပီ ယူလွ်က္ ထြက္သြားေလရဲ႕...။ သူ ျပန္လာေတာ့ ေငြတိုးမွာ လက္ဘက္ရည္-ေဆးလိပ္ အလွ်ံပယ္ တိုက္ကာ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ျပီး...၊ ဒီ ရတက္မေအးလွတဲ့...အခ်ိန္မွီ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ ရဖို႔အေရး... ေတြးေမွ်ာ္ကာ ေခါင္းစားလို႔... စီးေတာ္ကားကို တလၾကမ္း ေမာင္းခဲ့ရပါေတာ့တယ္...။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၄၅)

ဒီလိုနဲ႔ “ရာမညေဆာင္” အေပၚဆံုးထပ္ ညာဘက္ျခမ္းမွာ ရွိတဲ့ စိတ္ပညာဌာနကို ေရာက္သြားျပီး... “ပါေမာကၡ” လို႔ ေရးထားတဲ့ အခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဆရာမႀကီး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရေတာ့... “ဝင္ခြင့္ျပဳပါခင္ဗ်ာ” ဆိုတဲ့ ႏွဳတ္ဆက္သံနဲ႔အတူ ႏွစ္ေယာက္သမား အထဲကို ဝင္လိုက္ၾကပါတယ္။ ဆရာမႀကီးက အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ေသးေသး မ်က္မွန္ႀကီးနဲ႔ပါ။ “ဘာလဲကြဲ႕... ေက်ာင္းတက္ဖို႔လား” ဆိုတဲ့ အသံ တိုးတိုးေလးနဲ႔အတူ လက္ လွမ္းလာတာေၾကာင့္ က်ဳပ္ လက္ထဲက ေဖါင္ ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ တရိုတေသ ေပးလိုက္ရင္း “ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္” ကိုပါ တဆက္တည္း ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။

ဆရာမႀကီးကေတာ့ ဝင္ခြင့္ေဖါင္နဲ႔အတူ တြဲထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကို ဟိုလွန္ ဒီလွန္ ၾကည့္ရင္း...“ ေအးကြာ... မင္းကို ပံုျပင္မဟုတ္တဲ့ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုကို အမွန္အတိုင္း ေျပာျပမယ္... ေသျခာ နားေထာင္ စဥ္းစားေပါ့လို႔ ဆိုလွ်က္...
ဟို အရင္ စာေပးစာယူေခတ္တုန္းကေပါ့... အခု မင္း လိုဘဲ Final မွာ Quailfy နဲ႔ ေအာင္လာတဲ့ ပုသိမ္ဘက္က အလယ္တန္းျပဆရာ တစ္ေယာက္ဟာ မဟာဝိဇၨာအရည္အခ်င္းစစ္တန္း အပိုင္း-၁ (Q 1) တက္ေရာက္ဖို႔ အလုပ္က ထြက္ျပီး ဒို႔ဆီကို ေရာက္လာတယ္...၊ အဲဒီကတစ္ဆင့္ စိတ္ပညာ မဟာဝိဇၨာဘြဲ႕ကို ရေအာင္ယူျပီး တကၠသိုလ္ဆရာ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ အျပည့္နဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီအတန္းေတြက အကုန္လံုး အဂၤလိပ္လို သင္တာဆိုေတာ့ မဟာတန္းလည္း ေရာက္ေရာ... (စာက မလိုက္နိဳင္ေတာ့) သြက္သြက္ခါ သြားေတာ့တာဘဲ...၊ ပံုမွန္ အေျခအေနကို ျပန္မေရာက္ေတာ့ဘူး... ၊ ဒုကၡ ေရာက္သြားရွာတယ္ကြယ္” ဟု အဆံုးသပ္ကာ... မင္းက ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔ က်ဳပ္ကို ေမးပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္ တက္မွာဘဲ..” လို႔ တုန္႔ျပန္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ “မင္းရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ အေျခအေန ဘယ္လိုရွိသလဲ” လို႔ ေမးျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း အားက်မခံ “အေဝးသင္ ပထမႏွစ္ကေန ေနာက္ဆံုးႏွစ္အထိ ႏွစ္စဥ္ အဂၤလိပ္စာ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ခဲ့တာပါ” လို႔ ဆိုလိုက္ပါတယ္။ (အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရရင္ အဲဒီ အေဝးသင္ ေလးႏွစ္မွာ သင္ခဲ့ရတဲ့ အဂၤလိပ္စာဟာ ၁၀ တန္း အဆင့္ပဲ ရွိပါတယ္။ ေဒး မွာေတာ့ က်ဳပ္ မသိ...။)

က်ဳပ္စကား အဆံုးမွာေတာ့...ဆရာမႀကီးက ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ... စာရြက္တစ္ရြက္ေပၚမွာ ငံု႔ျပီး စာေရးေနပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ က်ဳပ္ဆီကို ထိုးေပးလိုက္ျပီး အဲဒါေလးကို “ျဖည့္ျပစမ္းပါ” လို႔ လက္ေတြ႕ ခိုင္းပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ကလည္း သူ ေပးတဲ့စာရြက္ကို လွမ္းယူလိုက္ျပီး မတ္တပ္ရပ္ရင္းပဲ “သူ ေမးတဲ့ English Verb Form ဝါက် (၅) ေၾကာင္း ကို ျဖည့္ေပးျပီး ျပန္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အေျဖကို ၾကည့္ျပီး ဆရာမၾကီးက ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာေတာ့ဘဲ... ဝင္ခြင့္ေဖါင္ ေပၚမွာ“ ဒံုး”ခနဲ ဆို တံဆိပ္တံုး ထုလိုက္ျပီး လက္မွတ္ထိုးကာ... “ေရာ့..သြား အပ္ေခ်... ရျပီ” လို႔ ဆိုလိုက္ပါေတာ့တယ္။
က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း မတိုင္ပင္ရပဲနဲ႔ ျပိဳင္တူထိုင္ကာ လက္အုပ္ခ်ီမိုး ရွစ္ခိုးကန္ေတာ့မိရဲ႕သား ျဖစ္ေနေလရဲ႕...။ တကယ္ကို ေက်းဇူးႀကီးမားလွပါတယ္ ဆရာမႀကီးရယ္...။

အဆိုပါ ပါေမာကၡဆရာမႀကီးကား အျခားသူမဟုတ္...။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္၊ အမ်ိဳးသားစာေပဘာသာျပန္(သုတ) ဆုကို “မိဘေကာင္းတို႔ ရင္ေသြးျပဳစုပ်ိဳးေထာင္နည္း” အမည္ရွိ ပြဲဦးထြက္စာအုပ္ျဖင့္ ဆြတ္ခူးရရွိခဲ့သူ...၊ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္၊ စာေပဗိမာန္ဆု၊ ဘာသာျပန္စာေပ ပထမဆုကို “ ေရာင္စံုယွက္သန္း ယဥ္ေက်းမႈအဆင္ဆန္းမ်ား” စာအုပ္ျဖင့္ ဆြတ္းခူးရရွိခဲ့သူ... ဆရာမႀကီး ပါေမာကၡေဒၚေအးသန္း ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

(ကြယ္လြန္သြားရွာျပီျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာန၊ အျငိမ္းစားပါေမာကၡ ဆရာမႀကီး ေဒၚေအးသန္းအား သတိယ ေလးစား ေက်းဇူးတင္လွ်က္...)

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၄၄)

ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ ကိစၥအဝဝကို လက္ရွိ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားႀကီး ကိုျမင့္စိန္က သူပဲ တာဝန္ယူ အပ္ေပးမယ္ ဆုိတာေၾကာင့္... ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ဘဲ အလုပ္ ျပန္ဝင္နိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္ေတြ အရမ္းမ်ားေနတာေၾကာင့္လည္း မိန္းထဲက သူ႕ဆီကို မေရာက္ျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ပတ္ၾကာေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ဘိုကေလးေစ်းလမ္းမွာ ရွိတဲ့ က်ဳပ္တို႔ရံုးကို လိုက္လာပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ကို ေတြ႕တာနဲ႔ “ ေက်ာင္း အပ္လို႔ မရေသးဘူးကြ...၊ အစကတည္းက ေမာ္ကြန္းထိန္းက ေက်ာင္းဖြင့္တာ တစ္လေက်ာ္ေနလို႔ လက္မခံဘူး ေျပာေနတာ...၊ ငါ ကလည္း “အေဝးသင္” ေအာင္စာရင္းက ေနာက္က်တာေၾကာင့္ အခုလို ေနာက္က်တာျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပရင္း... ရနိဳး ရနိဳး နဲ႔ ေန႔တိုင္းသြားျပီး ဂ်ီတိုက္ေနတာ... ဒီတစ္ခါေတာ့ ကာယကံရွင္ မင္းကို ေခၚခဲ့ပါ” ဆိုလို႔ လာေခၚတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ ရျပီးျပီလို႔ေတာင္ ထင္ေနတာပါ။ အဲဒီေလာက္အထိ ခက္ခဲလိမ့္မယ္ ဆိုတာကို မစဥ္းစားခဲ့မိပါဘူး။ ဆိုေတာ့... ဒီေန႔ေတာ့ အလုပ္ ရွိေနတာမို႔ “မနက္ဖန္မနက္ (၁၀) နာရီ အေရာက္ မင့္ အေဆာင္ကို လာခဲ့မယ္” လို႔ ကတိေပးကာ... သူ႕ကို သိမ္ျဖဴလမ္းက ၄၈ (ဟိုင္းလတ္) အင္းစိန္ကားဂိတ္အထိ လိုက္ပို႔ျပီး အလုပ္ရွိရာ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ဆိပ္ကမ္းထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္ ၁၀ နာရီခြဲေလာက္မွာ ျမင့္စိန္နဲ႔အတူ ေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းကို သြားၾကပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေက့စ္က သိျပီးသား ျဖစ္တာမို႔ ေမာ္ကြန္းထိန္းက စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြနဲ႔ ျငင္းခ်က္ထုတ္ျပီး ေနာက္ႏွစ္မွ တက္ဖို႔ ဖိအားေပး...၊ က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အေဝးသင္ ေအာင္စာရင္း ေနာက္က်တာကို အေၾကာင္းျပကာ ဒီႏွစ္ မျဖစ္မေန လက္ခံေပးဖို႔ ေတာင္းပန္...၊ ဒီလိုနဲ႔... ေနာက္ဆံုးေတာ့ “ဇြဲဆု” အျဖစ္... “စိတ္ပညာဌာန၊ ပါေမာကၡ က က်ဳပ္ရဲ႕ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ေဖါင္မွာ လက္မွတ္ထိုးေပးမယ္” ဆိုရင္... သူက လက္ခံပါမယ္ လို႔ ေမာ္ကြန္းထိန္းက ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔လည္း စိတ္ပညာပါေမာကၡ ဆီ သြားရံုမွတစ္ပါး အျခားေရြးစရာ လမ္းမရွိ...။ က်ဳပ္တစ္ေယာက္ထဲ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီအေျခအေနထိ ေရာက္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ အေစာႀကီးကတည္းက တပ္ေခါက္ ျပန္ရဖို႔ ေသျခာပါတယ္။ ဒီ စကားဝိုင္းကို က်ဳပ္ ကိုယ္စား ဦးေဆာင္ေျပာသြားသူက ျမင့္စိန္ပါ။ အခုလည္း စိတ္ပညာဌာန သြားရမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိမွန္း က်ဳပ္ မသိ။ သူ ေခၚရာကိုပဲ “ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ေဖါင္ေလး” ကို လက္ထဲမွာ ကိုင္လို႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ လိုက္ရတာေပါ့။ လမ္းမွာေတာ့ “မင္း ပါေမာကၡနဲ႔ေတြ႕လည္း ဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႔... သူ ေမးတာကို မွန္မွန္ေျဖရံုဘဲ... ငါ ဝင္လို႔ ရရင္ ငါလည္း မင္းနဲ႔အတူ ရွိေနမွာဘဲ” လို႔ အားေပးရွာပါတယ္။

သူက ဘယ္လိုပင္ အားေပးေနေပမယ့္... က်ဳပ္ကေတာ့ ပါေမာကၡႀကီး နဲ႔ ေတြ႕ရမယ္ဆိုတာေၾကာင့္ စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔ေနခဲ့တာ အမွန္ပါ။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၄၃)

မႏၱေလး ေရာက္ေတာ့ ျမင့္စိန္ သူငယ္ခ်င္း နမၼတီးက မေကသြယ္တို႔ အုပ္စုက ႀကိဳေနၾကေလရဲ႕...။ သူတို႔ကလည္း မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ တက္ေနၾကတဲ့သူေတြဆိုေတာ့... ကိုတင္မိုးလြင္ႀကီး ေျပာခဲ့သလို “ဖိုင္နယ္မွာ တိုင္မကြယ္” နဲ႔ ဆိုတဲ့ အသြင္မ်ိဳး ထင္ရေလာက္ေအာင္ကို ဖက္လွဲတကင္း ရွိလွပါတယ္။ က်ဳပ္နဲ႔ အခုမွ ဆံုဖူးၾကေပမယ့္ သူတို႔တေတြရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့ အျပံဳး... ဟန္ေဆာင္မႈ ကင္းမဲ့ေသာ ေဖၚေရြတဲ့ ႏွဳတ္ဆက္ ေခၚသံေတြေၾကာင့္လည္း တခဏအတြင္းမွာ ငယ္ေပါင္းမိတ္ေဆြရင္းေတြပမာ ခင္မင္ခြင့္ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ခနဇဝါး (ခါနားဇားဝါး) က ကြန္ပ်ဴတာပါရဂူ ဆရာမ ေဒၚေစာစႏၵာ တို႔အဖြဲ႕နဲ႔ ခင္မင္ခြင့္ ရခဲ့တာမ်ိဳးေပါ့။ ေတြ႕ဆံုခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္က အင္မတန္ တိုေတာင္းလွေပမဲ့... တစ္ဖက္သူရဲ႕ ရိုးသားမႈ-ပြင့္လင္းမႈ ေတြကို ျမင္ရတဲ့အခါ ဒီလို “မိတ္ေဆြရင္းေတြဘဲ” ဆိုတဲ့ စိတ္ခံစားမႈမ်ိဳး ျဖစ္ေပၚလာတယ္ ထင္ပါရဲ႕...။ တခါတေလေတာ့လည္း တစ္ေနရာတည္းမွာ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာၾကာ အတူေနခဲ့ၾကဖူးတဲ့ မိတ္ေဆြတိုင္း အေပၚ ဒီလို စိတ္ခံစားမႈမ်ိဳးေတြ မရွိခဲ့တာေၾကာင့္ (က်ဳပ္ရဲ႕ စိတ္ထားမျပည့္ဝမႈေၾကာင့္လည္း ျဖစ္နိဳင္ပါတယ္) “ေရွးဘဝ ေရစက္” မ်ားလား လို႔ ေတြးေတာ စဥ္းစားမိပါရဲ႕...။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလို ဘဝတေကြ႕မွာ ေခတၱခဏသာ ဆံုေတြ႕ခြင့္ ရခဲ့ေပမယ့္... “ဒီလူေတြက တကယ့္မိတ္ေဆြရင္းေတြ ပါဘဲလား(တကယ္ ျဖစ္မလာခဲ့ရင္ေတာင္)” ဆိုတဲ့ “စိတ္ခံစားမႈမ်ိဳး” ျဖစ္ေပၚလာေစခဲ့တဲ့သူေတြနဲ႔ ၾကံဳေတြ႕ခြင့္ ရတာကို ေက်နပ္ပီတိ ဝမ္းသာဂုဏ္ယူလွ်က္ပါ။
ဆိုေတာ့ ဘူတာႀကီးအနီးက တည္းခုိခန္းတစ္ခုမွာ အဝင္ျပ..လို႔ က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို စက္ဘီးတစ္စီး ေပးကာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ဘက္ကို ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ “ယူနီစံ” မွာ ထိုင္... လက္ဘက္ရည္ ေသာက္ရင္း အာရုိက္ၾက...။ ျပီးတာနဲ႔ မေကသြယ္က က်ဳပ္ဆီက ဓါတ္ပံုနဲ႔ လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ေတာင္းကာ“ ကိုင္း... ဒီေန႔ ညစာကို က်မတို႔ အဖြဲ႕က ေကၽြးမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ညေန ၅ နာရီ အေရာက္ ဒီဆိုင္ကို ျပန္လာပါ...၊ “ဘြဲ႕ရ ယာယီ ေထာက္ခံစာ” အတြက္လည္း ဘာမွ မပူပါနဲ႔... အျမန္ဆံုး ရေစရပါမယ္..၊ အခုေတာ့ တည္းခိုခန္းမွာ ျပန္နားခ်င္နား.. ဒါမွမဟုတ္ သြားခ်င္ရာသြားၾကဖို႔ ဒီစက္ဘီးတစ္စီး ယူထား” ဆိုျပီး လမ္းခြဲၾကပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ရထားေပၚမွာ ေကာင္းေကာင္း မေမွးခဲ့ရတာေၾကာင့္ တည္းခိုခန္း ျပန္ကာ တေရးတေမာ ႏွပ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ...။
ညေန ၅ နာရီ ထိုးလို႔ ယူနီစံ မွာ ဆံုေတြ႕ၾကျပီး ညစာ စားဖို႔ “သီတဂူေဆာင္” နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ဆိုင္ေလးဆီကို ျမန္းၾကပါတယ္။ ႀကိဳတင္ မွာယူထားတာေၾကာင့္လား မသိ...။ တစ္ဆိုင္လံုးမွာ က်ဳပ္တို႔ ခုႏွစ္ေယာက္ထဲရယ္ပါ...။ ျပီးေတာ့ ေလးေထာင့္စားပြဲပုေလး ႏွစ္ခုကို အလယ္မွာ ဆက္ေပးထားျပီး ဟိုဘက္ ဒီဘက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စားလို႔ရေအာင္ ဖန္တီး ထားပါတယ္။ ဟင္းလ်ာေတြကလည္း စံုလင္လွပါတယ္။ အလယ္တည့္တည့္မွာ ခ်ေပးထားတဲ့ “ငါး အေကာင္လိုုက္ ေပါင္းႀကီး” ဆိုရင္ အခု စာေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ မ်က္စိ ထဲ ျမင္ေရာင္ေနတုန္းပါဘဲ...။ တကယ္ကို ကဗ်ာဆန္လွတဲ့ “မိတ္ဆံု စား ပြဲ” ေလးပါ။ ေက်းဇူးပါ မေကသြယ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရယ္...။
အေဝးသင္ “ယာယီ ေထာက္ခံစာ” ကလည္း အျမန္ဆံုး ဆိုတာေတာင္ သံုးရက္ ၾကာမယ္ဆိုတာေၾကာင့္... ရြာက “စာဥတို႔.. မိေအးတို႔” နဲ႔ မေတြ႕တာၾကာျပီ ျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားႀကီး ေမာင္ျမင့္စိန္က ရြာ ျပန္ခ်င္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ရန္ကုန္အျပန္ ရထားလက္မွတ္ ႀကိဳတင္ ဝယ္ဖို႔အေရး မေကသြယ္တို႔ကို ထပ္ကာ ဒုကၡ ေပးလွ်က္... သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ “စာဥေရ ငါ အေရာက္ျပန္ခဲ့မွာ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ရင္ထဲမွာ ျပိဳင္တူ ဟစ္လို႔... အသြားအျပန္ ႏွစ္ညအိပ္ သံုးရက္ခရီးကို ဆက္ခဲ့ၾကျပန္ပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၄၂)

Qualify နဲ႔ ေအာင္ျပီ ဆုိေတာ့... ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ပညာ ဆက္သင္ဖို႔အေရး စဥ္းစားရျပီေပါ့။ ရွိသမွ် ပညာတတ္ အမ်ိဳးေတြကို တီးေခါက္ၾကည့္ေတာ့ လက္ရွိအလုပ္ကေလးက ဝင္ေငြေလး ေကာင္းေနတာမို႔... ပညာေရးကို ရပ္တန္းက ရပ္လိုက္ဖို႔ တြင္တြင္ႀကီး နားခ် ၾကေလရဲ႕...။ က်ဳပ္ကလည္း မိသားစု စားဝတ္ေနေရးသည္ ပထမ၊ က်ဳပ္ဘဝ ပညာေရးသည္ ဒုတိယ ဟု သတ္မွတ္ကာ... အားလံုးရဲ႕ ကန္႔ကြက္မႈေတြကို ဥပကၡာ ျပဳလွ်က္... အခြင့္အလမ္း ရွိေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ပညာ ဆက္လက္သင္ၾကားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ဳပ္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျမင့္စိန္ ရွိတဲ့ မိန္းထဲက စစ္ကိုင္းေဆာင္ကို အေရာက္သြားလို႔ သူနဲ႔ တိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးၾကည့္ပါတယ္။ သူက မိန္းထဲမွာ ဥပေဒပညာ အထူးျပဳနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနတာ စတုတၳႏွစ္ ေတာင္ ေရာက္ေနပါျပီ (အခုေတာ့ တရားသူႀကီး ျဖစ္ေနေလရဲ႕)။ သူကလည္း ေခသူမဟုတ္ပါေလ...။ က်ဳပ္တို႔ (၁၀) တန္း ေျဖတဲ့ႏွစ္မွာ ရြာတြဲဘက္ေက်ာင္းက ဝိဇၨာ သိပၸံ ႏွစ္ခုေပါင္း လူ (၈၀) ေက်ာ္ေလာက္ ဝင္ေျဖခဲ့ရာ... ဝိဇၨာတြဲက သံုးေယာက္ (တစ္ေယာက္က “က” အဆင့္၊ က်န္ ႏွစ္ေယာက္က “ခ”အဆင့္) နဲ႔ သိပၸံတြဲက ႏွစ္ေယာက္ (ႏွစ္ေယာက္စလံုး “က” အဆင့္) စုစုေပါင္း (၅) ေယာက္ပဲ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအထဲက “က” အဆင့္နဲ႔ ဝိဇၨာတြဲက လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သူက “ျမင့္စိန္” ေပါ့ဗ်ာ။ ဥပေဒပညာ အမွတ္ မွီတာေၾကာင့္ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြက ရွိတာ ေရာင္းခ်ျပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပို႔လိုက္တာပါ။ က်ဳပ္တို႔ နယ္က ရန္ကုန္ တာေမြဘက္မွာ ေက်ာင္းထိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ “ဆုထူးပန္ ဆရာေတာ္” ရဲ႕ ကူညီပ့ံပိုုးမႈေတြေၾကာင့္ ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ဆရာေတာ္သာ ရန္ကုန္မွာ မရွိရင္ အဲဒီေကာင္ တကၠသိုလ္ ေရာက္ခ်င္မွ ေရာက္မွာပါ။ ဆိုေတာ့... ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဆုထူးပန္ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ က်ဳပ္တို႔နယ္က ရန္ကုန္ကို လာသမွ်သူေတြရဲ႕ နားခိုရာဗိမာန္ႀကီးတစ္ခုပါ။ ေက်းဇူးႀကီးမားလွပါတယ္ ဆရာေတာ္ဘုရားရယ္...။
ျမင့္စိန္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ “တက္ကြာ... စာကေတာ့ မင္း လိုက္နိဳင္ေလာက္တယ္... ေက်ာင္းကလည္း ေန႔တိုင္းေတာ့ အတန္း မရွိေလာက္ပါဘူး...၊ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ကလည္း အဲဒီေလာက္အထိ အေရးမႀကီးဘူး” လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူက “အခုေလာေလာဆယ္ ငါတို႔ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ လုပ္ရမယ္ကြ.. ေက်ာင္း ဖြင့္ေနတာ တစ္လေလာက္ ရွိျပီ...ေတာ္ၾကာ ေနာက္ၾကလို႔ ဒီႏွစ္ မမွီလိုက္ဘဲ ေနအုံးမယ္” ဆိုျပီး ဆက္ေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ အေဝးသင္က Qualify နဲ႔ ေအာင္တဲ့အေၾကာင္း “ယာယီဘြဲ႕ရ ေထာက္ခံစာ” လိုအပ္တာေၾကာင့္... အဲဒါကိုလည္း (က်ဳပ္က မႏၱေလး အေဝးသင္ဌာနခြဲက ေအာင္ခဲ့တာေၾကာင့္) ရန္ကုန္အေဝးသင္မိန္းခ်ဳပ္မွာ ယူလို႔ ရ-မရ သူကိုယ္တိုင္ သြားေမးမယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေနာက္ေန႔ အလုပ္ကအျပန္ ညေနက်မွ သူ႕ဆီဝင္ေပါ့။ ကံၾကမၼာက မ်က္ႏွာသာ မေပးျပန္ပါဘူး။ “ယာယီဘြဲ႕ရ ေထာက္ခံစာ” ကို ကိုယ္ေျဖဆိုခဲ့ရာ စာစစ္ဌာနကပဲ ယူရမယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ “မႏၱေလးအေဝးသင္” ကို ခ်ီတက္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာလည္း သူငယ္ခ်င္းက “မင္း ဘာမွမပူနဲ႔... မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ ငါ့ မိတ္ေဆြ လူရင္းေတြ ရွိတယ္... ငါလည္း လိုက္ခဲ့မယ္” လို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သမား မွီရာ ညရထားနဲ႔ မႏၱေလးျမိဳ႕ဆီ ျမန္းခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၄၁)

က်ဳပ္ မွတ္တာ မမွားခဲ့ရင္... ၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ ေမလ ဆန္းထဲမွာ ထင္ပါရဲ႕။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္က ကုန္ပစၥည္း ထုတ္ျပီး ျပန္လာေတာ့ ရုံးက မဝါက “ မိုးစံ... နင့္ သူငယ္ခ်င္း မဂၤလာေတာင္ညြန္႔ ရဲစခန္းက ေက်ာ္ေက်ာ္ဦး ဆိုတာ လာသြားတယ္...၊ ဒီေန႔ အေဝးသင္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေတြ ေအာင္စာရင္း ထြက္တယ္ ဆိုလို႔ သြားၾကည့္တာ... သူလည္း ေအာင္တယ္၊ နင္ကေတာ့ Qualify နဲ႔ ေအာင္တဲ့အျပင္ ဂုဏ္ထူး ၂ ဘာသာနဲ႔အတူ အထူးေအာင္ ျဖစ္တယ္ လို႔ ေျပာသြားတယ္” ဆိုျပီး ဆီးကာ ေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “ဟာ... ဟုတ္လား” ဆိုျပီး ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ ထည့္လိုက္တာ...၊ ဟို... မွန္လံုခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနတဲ့ အေထြေထြမန္ေနဂ်ာ အန္ကယ္လ္ ဦးတင္ဦး ေတာင္ လန္႔ဖ်တ္သြားျပီး ျပံဳးစိစိ လုပ္ေနေလရဲ႕...။ မဝါကေတာ့ “ဟဲ့ အညာသား... ဝမ္းသာတာေတြ အသာထား.. နင္ ဒီညေန ရုံးဆင္းရင္ မုန္႔ေကၽြးရမယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီေန႔ ညေန ရံုးဆင္းေတာ့... တစ္ရံုးလံုး ရန္ကုန္က နံမည္ႀကီး ၄၆ လမ္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို လမ္းေလွ်ာက္ခ်ီတက္ကာ အဝ တုတ္ၾကပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာေတာ့ ဟိုေကာင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ဦး... ရဲပီပီ မလိမ့္တပတ္ လုပ္သြားရင္ေကာ ဆိုတဲ့အေတြးက ရွိေနတာမို႔ သိပ္ျပီး မေပ်ာ္နိဳင္...။ တဆက္တည္းမွာပဲ “ ငါ တကယ္လုပ္ခဲ့တာဘဲ... Qualify ျဖစ္နိဳင္ပါတယ္” လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႏွစ္သိမ့္အားေပးရင္း... မနက္ဖန္ေတာ့ ငါ ကိုယ္တိုင္ အေဝးသင္တကၠသိုလ္ သြားျပီး ေအာင္စာရင္း ၾကည့္မွ ျဖစ္မယ္ ဆိုတဲ့ ရီေဝေဝ အေတြးေတြနဲ႔ ေယာက္ယက္ခတ္လို႔ ေနခဲ့တာေပါ့။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ ၁၀ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ အေဝးသင္တကၠသိုလ္ ကို ကိုယ္တိုင္ သြားလို႔ ေအာင္စာရင္း ၾကည့္ပါတယ္။ က်ဳပ္ သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ဆင္ ကလြဲရင္... လွေဆြ နဲ႔ မေဆြ အပါအဝင္ က်ဳပ္ သိတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး ေအာင္ၾကပါတယ္။ ထူးဆန္းတာ တစ္ခုကေတာ့ အေဝးသင္ မႏၱေလးဌာနခြဲရဲ႕ စိတ္ပညာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းမွာ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ပဲ Qualify နဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာပါ။ ျပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဂုဏ္ထူးေတြနဲ႔ “အထူးေအာင္” ေတြ...။ တစ္ေယာက္က တကယ္ေတာ္တဲ့ မႏၱေလး ခရစ္ယန္ ရဟန္းျဖစ္တကၠသိုလ္က ခ်င္းလူမ်ိဳး...။ သူကေတာ့ Final ကို ေလးဘာသာ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ထိုက္တန္စြာ ေအာင္ျမင္ခဲ့သူ...။ လူျမင္ရင္ သိေပမယ့္ အမည္နာမကိုေတာ့ က်ဳပ္မမွတ္မိ။ က်န္တဲ့ အျခားတစ္ေယာက္ကေတာ့ က်ဳပ္ ေပါ့ဗ်ာ...။ ၾကြားတယ္လို႔ပဲထင္ထင္.. က်ဳပ္ကလည္း အေပၚမွာ ေျပာခဲ့သလို Final ကို ဂုဏ္ထူး ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ ထိုက္တန္စြာ ေအာင္ျမင္ခဲ့သူပါ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရိုးသားစြာနဲ႔ ႀကိဳးစားခဲ့သူေတြရဲ႕ တူညီေသာအက်ိဳးရလဒ္ တစ္ခုလို႔ ထင္ျမင္ယူဆခဲ့မိပါတယ္။
ဒီ ေအာင္စာရင္းကို က်ဳပ္ တကယ္ ေက်နပ္ခဲ့တာပါ...။ က်ဳပ္ Qualify မျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္... ဟို ရိုးသားျပီး တကယ္ေတာ္တဲ့ ခ်င္း တစ္ေယာက္ Qualify ျဖစ္တာနဲ႔တင္ ေက်နပ္နိဳင္ပါတယ္...။ ေနာက္ျပီး မရုိးသားမႈေတြ... မသမာမႈေတြ နဲ႔ နဘမ္းလံုးကာ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိဳ႕ အခ်ိဳ႕ေသာသူေတြဟာ “ေအာင္ ယံုဘဲ ေအာင္” ခဲ့ၾကတာမို႔ ပိုျပီး ေက်နပ္ ပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ ဒီျဖစ္စဥ္ဟာ သာမန္ၾကည့္ရင္ အေရးမႀကီးဘူး လို႔ ထင္ရေပမယ့္...၊ အဲဒီေခတ္... အဲဒီအခ်ိန္... အဲဒီအခါက အင္မတန္ အေရးႀကီးတဲ့ တကၠသိုလ္ ဆရာ-ဆရာမေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္း နဲ႔ အက်င့္စာရိတၱကို ေဖၚညႊန္းျပသရာ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္ဆိုရင္... ေရာက္ခဲ့ပါတယ္ဆိုရင္...။

ခ်စ္ဇနီးသို႔ အမွတ္တရ (၄)

(၅) သုရာေမရယမဇၨပမာဒဌာနာ သိကၡာပုဒ္မွာ သုရာ ဆိုတဲ့ မီး နဲ႔ မခ်က္ပဲ မူးယစ္ေစနိဳင္တဲ့ ေသရည္အမ်ိဳးအစား(ဥပမာ..စိမ္ရည္၊ထန္းရည္၊ေခါင္ရည္)၊ ေမရယ ဆိုတဲ့ မီး နဲ႔ ခ်က္လို႔ ရတဲ့ အရက္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ မဇၨ ဆိုတဲ့ ေဆးေျခာက္၊ဘိန္း၊ဘင္း၊ကုတ္ကင္း စတဲ့ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြ၊ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းရဲ႕ အျခားအေၾကာင္းတရားျဖစ္တဲ့ ေလာင္းကစားအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြကို ေရွာင္က်ဥ္ရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

“ကိုယ္က်င့္တရား” ကို ငါတို႔ ျမတ္ဗုဒၶ လမ္းညႊန္ခဲ့တဲ့ ဒီ ကံငါးပါး ဆိုတဲ့ ေပတံ နဲ႔ တိုင္းတာမယ္ ဆိုရင္... ငါ ကေတာ့ “ကိုယ္က်င့္သိကၡာ မရွိတဲ့သူ” (ဝါ) “ကိုယ္က်င့္တရား မေကာင္းတဲ့သူ” တစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငါဟာ “လူေကာင္း” မဟုတ္သလို... “တန္ဖိုးရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္” လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီကံေတြကို ကိုယ္ တတ္နိဳင္သမွ် အနည္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျဖည့္က်င့္ေနသူ တစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္နိဳင္ပါတယ္။
ဘယ္သူေတြမ်ား “ကိုယ္က်င့္တရား” ေကာင္းမြန္တဲ့ “လူ႕အဖိုးတန္” ေတြ ျဖစ္ၾကမလဲ...။
ေတြ႕ခ်င္ ျမင္ခ်င္စမ္းပါဘိ...။ ရွိေတာ့ရွိမယ္ ရွားပါလိမ့္မယ္။
တို႔ ျမတ္ဗုဒၶဘုရားရွင္ ေသာ္မွ ဘုရားမျဖစ္မီ အေလာင္းေတာ္ဘဝ ႏုငယ္စဥ္ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း ဘဝအဆက္ဆက္ ပါရမီ ျဖည့္ခဲ့ရစဥ္က “မုသာဝါဒကံ” က လြဲရင္... က်န္ ကံေလးပါးကို က်ဴးလြန္ခဲ့မိပါသတဲ့...။ လိမ္ညာမႈ၊ ဟန္ေဆာင္မႈ၊ လွည့္စားမႈ၊ ကတိသစၥာမတည္မႈ ဆိုတဲဲ့ မုသာဝါဒကို က်ဴးလြန္ရဲတဲ့သူဟာ ဘာမဆို လုပ္ရဲတဲ့ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္လို႔ ျမတ္ဗုဒၶဘုရားရွင္က ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။ လိမ္ညာရဲတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ ဘာမဆို လုပ္ရဲတဲ့ သေဘာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း တို႔ ျမတ္ဗုဒၶဘုရားရွင္ဟာ မုသာဝါဒ ကိုေတာ့ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မက်ဴးလြန္ခဲ့ဘူးပါလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ မုသာဝါဒ ဟာ “ကုိယ္က်င့္သိကၡာ” အတြက္ အေျခခံ အက်ဆံုး-အေရးႀကီးဆံုး သိကၡာပုဒ္ တစ္ခုမ်ား ျဖစ္လာနိိဳင္သလား...။ ပညာရွင္မ်ား စဥ္းစားၾကပါလိမ့္မယ္...။
ငါ ကေတာ့ “ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းမြန္တဲ့ လူ႕အဖိုးတန္” တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပမယ့္... ဒီကံငါးပါးကို “အမ်ားဆံုး ေရွာင္ရွား ျပဳမူ ျဖည့္က်င့္ နိဳင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသြားပါမယ္”ဆိုတဲ့ ကတိ တစ္ခုကို... ဒီကေန႔ က်ေရာက္တဲ့ မင္းရဲ႕ ႏွစ္ေလးဆယ္ေျမာက္ ေမြးေန႔မွာ ဒီစာေလးနဲ႔အတူ “ေမြးေန႔လက္ေဆာင္” အျဖစ္ ေပးလိုက္ပါရဲ႕...။

ေမြးေန႔မွာ သမီးႀကီး မိုး ၊ သမီးငယ္ တိုး တို႔နဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ...။

ခ်စ္ဇနီး၏ ႏွစ္(၄၀) ေျမာက္ ေမြးေန႔သို႔ အမွတ္တရ...။

ခ်စ္ဇနီးသို႔ အမွတ္တရ (၃)

(၂) အဒိႏၷာဒါနာ ေဝရမဏိသိကၡာပုဒ္မွာ ခိုးဝွက္ျခင္း၊ လုယက္ျခင္း၊ ျခိမ္းေျခာက္ျခင္း၊ လိမ္လည္လွည့္ဖ်ား ရယူျခင္း အစရွိတဲ့ ခိုးျခင္း ၂၅ ပါးကို ေရွာင္က်ဥ္ရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အက်ယ္ကိုေတာ့ ငါ့ စာအုပ္စင္မွာပဲ ရွာဖတ္ေပေတာ့။ အလြယ္ဆံုးနဲ႔ အျမင္သာဆံုး ဥပမာတစ္ခု ေပးရမယ္ဆိုရင္... အခု ငါတို႔ကို ေက်ာင္းက ေပးထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္း၊ စာေရးကရိယာ၊ တယ္လီဖုန္း စတာေတြကို ေက်ာင္းစာနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ကိစၥရပ္ေတြမွာ မသံုးပဲ... ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အတြက္ သံုးခဲ့မယ္ဆိုရင္... အမ်ားပိုင္(ေက်ာင္းပိုင္) ပစၥည္းကို အလြဲသံုးစားျပဳရာ ေရာက္တာမို႔ ခိုးျခင္းတစ္မ်ိဳးကို က်ဴးလြန္ရာ ေရာက္ပါသတဲ့...။ အဲဒီလို လုပ္ေနတဲ့သူကို ေဘးက ျမင္တဲ့သူက မတားဆီး မပိတ္ပင္ သက္ဆိုင္ရာကိုလည္း သတင္းမပို႔ခဲ့ဘူးဆိုရင္... ခိုးးမႈကို သြယ္ဝိုက္ အားေပးရာ ေရာက္တာမို႔ အဆိုသူဟာလည္း အက်င့္သီလ ပ်က္ျပားသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသတဲ့...။ အမ်ားပိုင္ပစၥည္းကို ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ ယူငင္သံုးစြဲျခင္းဟာ ကိုယ္က်င့္တရား အရာမွာ အယုတ္ညံ့ဆံုး မည္ပါသတဲ့...။
(၃) ကာေမသုမိစၦာစာရ သိကၡာပုဒ္မွာလည္း ငါတို႔ သာမန္သိထားတဲ့ သူတစ္ပါး သားမယား၊ သားပ်ိဳသမီးပ်ိဳေတြကို ေဖာက္ျပန္ ဖ်က္ဆီးမႈ ျပဳတာေတြတင္ မဟုတ္ပဲ... ကိုယ့္မိန္းမက ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လို႔ အင္တင္တင္ လုပ္ေနခ်ိန္္မွာ ကာမ ရယူခဲ့ရင္...၊ သဘာဝ ဓမၼတာလမ္းေၾကာင္းမွွ ေသြဖယ္လို႔ ေဖာက္ျပန္စြာ ျပဳက်င့္ခဲ့ရင္... ကာေမသုမိစၦာစာရကံ ထိုက္ပါသတဲ့...။ အုပ္ထိန္းျခင္းမကင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ(သူတို႔ကိုယ္တိုင္က သေဘာတူညီမႈ ရွိေစကာမူ) နဲ႔ ျပစ္မွားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒီကာေမသုကံကို က်ဴးလြန္ရာ ေရာက္ပါသတဲ့...။ ယုတ္စြအဆံုး အခေၾကးေငြ ေပးျပီး ဆက္ဆံရတဲ့ CSW (Commercial Sex Worker) ကို တစ္နာရီစာ ေပးျပီး... တစ္နာရီေက်ာ္ ဆက္ဆံခဲ့ရင္...၊ တစ္ရက္စာေပးျပီး ႏွစ္ရက္ေနခဲ့ရင္... ကာေမသုကံ ေျမာက္ပါသတဲ့...။ ဟာကြက္ မရွိေအာင္ကို အေသးစိတ္လွပါတယ္။
(၄) မုသာဝါဒကံကေတာ့ မင္းတို႔ ငါတို႔ နားလည္သလို “လိမ္ညာေျပာတာ မွန္သမွ်ကို မုသာဝါဒ” လို႔ ဆိုပါတယ္။ အခုေခတ္လူေတြကေတာ့ ကိုယ္လိုရာ ဆြဲျပီး လိမ္ညာေျပာေပမယ့္ သူတစ္ပါးကို မထိခိုက္ရင္ မုသာဝါဒ မေျမာက္ဘူးလို႔ ေျပာေနၾကေလရဲ႕...။ ဥပမာ... မနက္ (၁၀) နာရီ အေရာက္ လာမယ္ေျပာျပီး... အခ်ိန္လြန္မွ ေရာက္လာတာေတြ...၊ ေကာင္မေလး ေနာက္တစ္ေယာက္ ရဖို႔အေရး... အရင္က(ရွိခဲ့ေပမယ့္) ရည္းစား မရွိခဲ့ပါဘူး လို႔ ေျပာေနၾကတာေတြ...၊ တစ္ဖက္သားက အထင္အျမင္ေသးမွာကို စိုးရိမ္မႈ လြန္ကဲျပီး လက္ရွိအလုပ္အကိုင္ မရွိေပမဲ့... ရွိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ဟန္လုပ္ေနၾကတာေတြ...၊ မိန္းမတစ္ေယာက္ ရျပီးတာေတာင္မွ ဒီမိန္းမနဲ႔ မရခင္ ခ်စ္ခဲ့ႀကိဳက္ခဲ့သူ (ရွိခဲ့ဖူးေပမယ့္) မရွိခဲ့ပါဘူးလို႔ ဆိုေနတာေတြ...ေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ငါတို႔အမ်ားစု အခုေလာေလာဆယ္ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ Extension ရဖို႔ ကိစၥကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္... သတ္မွတ္ထားတဲ့ ၃ ႏွစ္အတြင္းမွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပါရဂူက်မ္းက မတင္နိဳင္ၾက... ဒီေတာ့ ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကးက ဆက္လက္မရေတာ့...၊ ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကးမရရင္ Extension က မရနိဳင္တာမို႔...(တကယ္မရေပမဲ့) ေထာက္ပံ့ေၾကး ရရွိေၾကာင္း နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ လိမ္ညာကာ တင္ျပေနၾကရ...၊ ဒါကိုပဲ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မထိခိုက္တာမို႔ မုသာဝါဒ က်ဴးလြန္တာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကိုယ့္အတၱအက်ိဳးအတြက္ မ်က္စိမွိတ္ကာ တြင္တြင္ႀကီး ျငင္းခ်က္ထုတ္ေနၾကေလရဲ႕...။ တကယ္ေတာ့ တို႔ ျမတ္ဗုဒၶ ရဲ႕ လမ္းညႊန္ခ်က္အရဆိုရင္ အခုေျပာခဲ့တဲ့ ဥပမာေတြ အားလံုးဟာ မုသာဝါဒကို က်ဴးလြန္ရာ ေရာက္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီအတြက္ ရရွိလာမယ့္ “အကုသိုုလ္အျပစ္”ကသာ ျပဳလုပ္သူရဲ႕ Intention ေစတနာေပၚ မူတည္ျပီး ဒီဂရီ အေလး အေပါ့ ကြာျခားသြားတာပါ။ ေသျခာေလ့လာေလ လိုက္နာျပဳက်င့္ဖို႔ မလြယ္ေလ ဆိုပါေတာ့...။

(ယေန႔ (၁၁-၀၁-၂၀၀၉) ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ ခ်စ္ဇနီး၏ ႏွစ္(၄၀) ေျမာက္ ေမြးေန႔သို႔ အမွတ္တရ)

ခ်စ္ဇနီးသို႔ အမွတ္တရ (၂)

အဲဒီေတာ့ “ကိုယ္က်င့္တရား” ကို ဘယ္လို ေပတံနဲ႔ တိုင္းၾကမလဲ...။ “ကိုယ္က်င့္သိကၡာ မရွိတဲ့သူ” ဒါမွမဟုတ္ “ကိုယ္က်င့္တရား မေကာင္းတဲ့သူ” လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ငါတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳး အမ်ားစုကေတာ့ “ငါးပါးသီလ ထဲက ကာေမသု မိစၦာ စာရ ကံ” ကို က်ဳးလြန္တဲ့သူ လို႔ အလြယ္တကူူ ေျပာၾကပါလိမ့္မယ္။ အထူးသျဖင့္ သူတစ္ပါး လင္၊ မယား၊ သမီးပ်ိဳ ေတြကို ေမွာက္မွား-ေဖာက္ျပား က်ဴးလြန္ခဲ့ရင္ သူယုတ္မာ (ဝါ) ကိုယ္က်င့္တရား မရွိတဲ့သူ လို႔ ဆိုစမွတ္ ျပဳၾကပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ လူ႕အဖိုးတန္ေတြ မဟုတ္ၾကဘူးေပါ့။ ငါတို႔ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ လက္ခံထားၾကသလို... ငါ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဒီအတိုင္းပဲလို႔ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ “လူေကာင္း ဟုတ္-မဟုတ္၊ လူ႕အဖိုးတန္ ဟုတ္-မဟုတ္” ဆိုတာကို ျပဌာန္းသတ္မွတ္ေပးနိဳင္တဲ့ “ကိုယ္က်င့္တရား” ကို ဒီ ေပတံေလး တစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ တိုင္းတာလို႔ လံုေလာက္ပါ့မလား...၊ အမွန္တကယ္ပဲ ဒီအတိုင္း က်င့္သံုးတိုင္းတာ ခဲ့ၾကသလား ဆိုတာကို သိရွိနိဳင္ဖို႔ လူမႈေရးသိပၸံ ကို ေလ့လာေနသူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ခဲ့မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ “ကိုယ္က်င့္တရား” ဆိုတာ ငါတို႔ လက္ခံ ေျပာဆို ယံုၾကည္ေနၾကတာထက္ အမ်ားႀကီး က်ယ္ဝန္း နက္နဲလွပါတယ္။
ျမတ္ဗုဒၶ ရဲ႕ ေဟာေျပာ လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြအရ ဆိုရင္ေတာ့ “ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ရွိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္း” ဆိုတာကို ငါတို႔ တေတြ ငယ္ငယ္ကေလးတည္းက အလြတ္ရေနတဲ့ “ကံငါးပါး ဆိုတဲ့ ငါးပါးသီလ” လံုျခံဳမႈ နဲ႔ တိုင္းတာရပါတယ္။ ဒီ ကံငါးပါးထဲက တစ္ပါးပါးကို ေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္ခဲ့ရင္... အဲဒီလူကို ကိုယ္က်င့္တရား ပ်က္ျပားတဲ့သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ပါတယ္။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလို “ကာေမသု” ဆိုတဲ့ ကံ တစ္ပါးတည္းနဲ႔ တိုင္းတာလို႔ မရပါဘူး။ အေသအျခာ ေလ့လာၾကည့္ေတာ့မွ ဒီ ကံငါးပါးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြက ငါတို႔ သိရွိ နားလည္ေနတာထက္ ပိုျပီး အဆေပါင္းမ်ားစြာ နက္နဲလွတာကို ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမတ္ဗုဒၶ က ငါးပါးသီလ လံုျခံဳရင္ ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါး၊ ပါရမီဆယ္ပါး နဲ႔ မဂၢင္ရွစ္ပါးကို အလိုအေလွ်ာက္ ျဖည့္က်င့္ျပီးသား ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ထိုမွတဖန္ အဆင့္ဆင့္ေသာ က်င့္စဥ္မ်ားျဖင့္ သစၥာေလးပါး ျမတ္တရားကို ပိုင္းျခားသိျမင္ နိဗၺန္တည္ထိ တက္လွမ္းနိဳင္သည္ ဟု ဆိုခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ အေရးႀကီး အေျခခံ က်တဲ့ ကံငါးပါး ျဖစ္တာေၾကာင့္လည္း “လူ႕တန္ဖိုး” ကို အကဲျဖတ္ ေပးနိဳင္တဲ့ “ကိုယ္က်င့္တရား” အတြက္ အေျခခံ စံ အျဖစ္ သတ္မွတ္ျပဌာန္းခဲ့ဟန္တူပါရဲ႕...။ ငါတို႔ သိရွိ နားလည္ျပီးျဖစ္တဲ့ “ကံငါးပါး” မွာ ဝါရိတၱသီလ( ေရွာင္ရမယ့္ သီလ) နဲ႔ စာရိတၱသီလ(ေဆာင္ရမယ့္ သီလ) ဆိုျပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ဒီ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုး လိုက္နာ က်င့္ၾကံ နိဳင္မွသာ သီလနဲ႔ ျပည့္စံုသူ လို႔ ဘာသာေရး ပညာရွင္ေတြက ဆိုၾကပါတယ္။ ငါ ကေတာ့ ေရွာင္က်ဥ္ရမယ့္ ဝါရိတၱသီလ ကို တို႔ လူသားေတြ ျဖည့္က်င့္နိဳင္ရင္... ကိုယ္က်င့္တရား နဲ႔ ျပည့္စံုသူ လို႔ ယူဆတာေၾကာင့္... ဒီ ေရွာင္ရမယ့္ ကံငါးပါးကိုပဲ ျမတ္ဗုဒၶ လမ္းညႊန္ေတာ္မူခဲ့တဲ့အတိုင္း (အေသးစိတ္မဟုတ္ရင္ေတာင္) အတန္အသင့္ ေလ့လာၾကည့္ၾကရေအာင္...
(၁) ပါဏာတိပါတာ ေဝရမဏိသိကၡာပုဒ္မွာ ဆိုရင္ မင္းသိျပီး ျဖစ္တဲ့အတိုင္း... သူတစ္ပါး အသက္ကိုမသတ္ရ..၊ သူတစ္ပါးကို ရုပ္ပိုင္း နဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္ေအာင္ မႏွိပ္စက္ရ...၊ ေနာက္ဆံုး ပိုးမႊားကေလးေတြကိုပင္ ထိခုိက္နာက်င္ေစလိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ မလုပ္ရ... လို႔ ျပဌာန္းခဲ့ပါတယ္။ အလြယ္အကူ သိသာျမင္နိဳင္တာမို႔ အေသးမစိတ္ေတာ့ပါ။

(ယေန႔(၁၁-၀၁-၂၀၀၉)ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ ခ်စ္ဇနီး၏ ႏွစ္(၄၀)ေျမာက္ ေမြးေန႔သို႔ အမွတ္တရ)

ခ်စ္ဇနီးသို႔ အမွတ္တရ (၁)

အိမ္ေထာင္သက္ ၆ ႏွစ္ ေက်ာ္လို႔ သံုးလ စြန္းတဲ့ ယေန႔အခ်ိန္ထိ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို “ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ” ဆိုတဲ့ အလကားရတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းကိုေတာင္ ေျပာဖို႔ တြန္႔တိုတတ္တဲ့ ငါ လို ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဆီက “ေမြးေန႔လက္ေဆာင္” ဘယ္ေတာ့မွ မရနိဳင္ဘူးဆိုတာ မင္းလည္း ခန္႔မွန္း သိရွိ ေနခဲ့မွာပါေလ...။ ငါ ကလည္း ဘယ္တံုးကမွ ေပးဖို႔ မစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သမီးႀကီးရဲ႕ေမြးေန႔ ကို အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေမြးေန႔ဆုေတာင္းေလးေတြ လုပ္ရင္း လက္ေဆာင္ေလးေတြ ေပးေနခဲ့တာေၾကာင့္... ဒီႏွစ္ ငါ့ မိန္းမရဲ႕ ေမြးေန႔မွာ လက္ေဆာင္ေလး တစ္ခုေလာက္ အမွတ္တရ အျဖစ္ ေပးရရင္ ေကာင္းမွာပဲ လို႔ ေတြးလာမိခဲ့ပါရဲ႕။ ခက္တာတစ္ခုက ငါ ဟာ “ပီတိကိုသာ အားရွိေအာင္ စားေနရတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ” ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အမ်ားတကာလို တန္ဖိုးႀကီးမားတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြက မတတ္နိဳင္ျပန္...။ ကိုယ္တတ္နိဳင္တဲ့ တေန႔ က်ရင္ေတာ့ သူမ်ားေတြလို ေပးနိဳင္မွာေပါ့ မိန္းမရယ္...။ ဒီတစ္ႏွစ္ေတာ့ ငါ ကိုယ္တိုင္ ေလ့လာမွတ္သား လက္ခံယံုၾကည္ လိုက္နာက်င့္သံုး လိုတဲ့ “အက်င့္စာရိတၱ ႏွင့္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ” အေၾကာင္းကို ကိုယ္သိသေလာက္သာ ခ်ယ္မွဳန္းထားတဲ့ “ကိုယ္က်င့္တရား” နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကိုပဲ ပထမဦးဆံုး ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ေပးပို႔လိုက္ပါရေစ...။
ယေန႔ေခတ္ လူေတြဟာ “ကိုယ္က်င့္တရား”ဆိုတဲ့ အရာကို “အခ်စ္”ဆိုတဲ့ စကားလံုး တစ္္လံုးလို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ အလြယ္တကူ ထည္လဲသံုးေနၾကေလရဲ႕။ အခ်စ္ဟာ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ ခ်စ္၍ ရသလို၊ အခ်ိန္ ေနရာ ပတ္ဝန္းက်င္ ေျပာင္းလဲသြားတာနဲ႔အမွ် အခ်စ္ကလည္း ေျပာင္းလဲသြားနိဳင္ပါတယ္။ ဥပမာ... လက္ထပ္ဖို႔အထိ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ခ်စ္သူ ႏွစ္ဦးမွာ တစ္ဦးျဖစ္သူ မိန္းခေလးက(ေယာက်္ားေလး ျဖစ္ေစ) နိဳင္ငံျခားမွာ ပညာသင္ခြင့္ရ-အလုပ္ လုပ္ခြင့္ ရလာတဲ့အခါ... ဒီမွာ ေနာက္ထပ္ေတြ႕တဲ့ အသစ္တစ္ေယာက္ကို (အရင္ ခ်စ္သူေဟာင္းလို) ခ်စ္နိဳင္ လက္ထပ္နိဳင္တာ မ်ိဳးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ “စာရိတၱကိုယ္က်င့္တရား” ဆိုတဲ့ အရာကေတာ့ အခ်ိန္ လူပုဂၢိဳလ္ ေနရာ ပတ္ဝန္းက်င္ ကို လိုက္လို႔ ေျပာင္းလဲမသြားနိဳင္တဲ့ အရာ တစ္ခုပါ။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာမွာမဆို အျမဲတန္းမွန္ကန္ေနတဲ့ ထာဝရအမွန္တရား တစ္ခုေပါ့။ “အက်င့္စာရိတၱ လို႔ပဲ ေျပာေျပာ...၊ ကိုယ္က်င့္သိကၡါ လို႔ပဲ ဆိုဆို...၊ ကိုယ္က်င့္တရား လို႔႔ပဲ ေခၚေခၚ” ကိုယ္ ႀကိဳက္သလို သံုးႏွဳန္းလို႔ ရေပမယ့္... ျပႆနာက အဲဒီ စကားလံုးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္။ ငါ့ အျမင္ကေတာ့ အက်င့္စာရိတၱ နဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရား မွာ ပါဝင္ေနတဲ့ အေျခခံအခ်က္အလက္ေတြဟာ လံုးဝ တူညီေနျပီး ကိုယ္က်င့္တရားက အက်င့္စာရိတၱထက္ ပိုျပီး က်ယ္ျပန္႔တဲ့သေဘာရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ လူေတြရဲ႕ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မေန႔ကမွ ေမးလ္ကတစ္ဆင့္ လက္ခံရရွိခဲ့တဲ့ ငါတို႔ ညီမေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အဆိုယံုၾကည္ခ်က္ေလး တစ္ခုကို ၾကည့္ၾကရေအာင္...။ သူ ေရးထားတဲ့ အတိုင္းဆိုရင္...
All performance you do on everything is your morality.
(အရာရာတိုင္းအေပၚ သင္၏ျပဳမူေဆာင္ရြက္မႈတိုင္းသည္ သင္၏ ကိုယ္က်င့္တရားပင္ ျဖစ္သည္။)
မည္မွ်ပင္ ရုပ္လွလွ၊ မည္မွ်ပင္ ပညာတတ္၍ ဥစၥာရွိပါေစ... ကိုယ္က်င့္သိကၡာ မရွိေသာသူသည္ လူ႕အဖိုးတန္ မမည္ပါ။
သူ ေျပာလိုက္တဲ့ ပထမစာေၾကာင္းေလးကေတာ့ လွလည္း လွပသလို... ေသြးထြက္ေအာင္လည္း မွန္တဲ့ ယူဆခ်က္ေလးေပါ့။ Morality ကို တခါတရံမွာ “အက်င့္စာရိတၱ” လို႔ သံုးႏွဳန္းျပီး... တခါတေလမွာ “ကိုယ္က်င့္တရား” လို႔ ေျပာဆိုၾကတာေၾကာင့္ တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အတြက္ေတာ့ ဒီ ႏွစ္ခုရဲ႕ အဓိပၸါယ္က အတူတူပဲလို႔ မွတ္ယူနိဳင္ပါတယ္။ ဒုတိယ စာေၾကာင္းမွာေတာ့ “ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ မရွိတဲ့သူဟာ လူေကာင္း မဟုတ္၊ လူ႕အဖိုးတန္ မဟုတ္” လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ ဒါကလည္း ဦးေဏွာက္ ရွိတဲ့လူသားမွန္ရင္ လက္ခံရမယ့္ အမွွန္တရား တစ္ခုေပါ့။ ျပႆနာက အဲဒီ လူေကာင္း၊ လူ႕အဖိုးတန္ ဆိုတဲ့ အရာကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးနိဳင္တဲ့ “ကိုယ္က်င့္သိကၡာ” ကို ဘယ္ေပတံ နဲ႔ တိုင္းတာၾကမွာလဲ...။ ရုပ္လွတာ-ရုပ္ဆိုးတာ၊ စီးပြားဥစၥာ ခ်မ္းသာတာ-ဆင္းရဲတာ ေတြဟာ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ဆက္စပ္မႈ ရွိ-မရွိ အတိအက် မေျပာနိဳင္ေပမဲ့...၊ ပညာတတ္ေျမာက္မႈ နဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရား ဟာ ဆက္ႏြယ္ပတ္သက္မႈ ရွိေနတယ္ ဆိုတာကို လက္ေတြ႕သုေတသန အေထာက္အထားေတြက သက္ေသျပေနပါျပီ။ ပညာတတ္ေျမာက္မႈ ျမင့္မားလာတာနဲ႔အမွ် ကိုယ္က်င့္တရား ေစာင့္ထိန္းမႈ အဆင့္ ျမင့္တက္လာတယ္ ဆုိတဲ့ သေဘာပါ။

(ယေန႔ (၁၁-၀၁-၂၀၀၉) ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ ခ်စ္ဇနီး၏ ႏွစ္(၄၀)ေျမာက္ ေမြးေန႔သို႔ အမွတ္တရ)

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၄၀)

အျဖစ္သနစ္ေတြက တစ္မ်ိဳးုျပီး တစ္မ်ိဳး မရိုးရေလေအာင္ က်န္ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဒီလိုလာပါတယ္ေလ...။ က်ဳပ္တို႔ ကေတာ့ ေမာင္ႏွမ ခုုႏွစ္ေယာက္မွာ အငယ္ဆံုး ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ မိန္းခေလးေတြကို က်န္ညီအငယ္ေတြထက္ပိုျပီး ဂရုတစိုက္ ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ေယာက်္ားေလးေတြဟာ ေဒါင္ က်က်... ျဗား က်က်... ဘယ္လိုပဲေနေန ရတယ္လို႔ စဥ္းစားခဲ့ၾကေပမဲ့... မိန္းခေလးေတြကိုေတာ့ ဒီလို ပစ္ထားလို႔ မျဖစ္ဘူး ဆိုျပီး စနစ္တက် စဥ္းစားစီမံခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ဳပ္နဲ႔ အနီးဆံုးေနရာျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္အိမ္ကို ခယေတာင္းပန္ကာ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းတက္ေစခဲ့ပါတယ္။ အစပိုင္းမွာ အဆင္ေခ်ာခဲ့ေပမယ့္... ေနာက္ပိုင္းမွာ တက်က္က်က္ ျဖစ္တဲ့အသံေတြ ၾကားလာရပါတယ္။ အေနၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ကုန္က်စရိတ္ အားလံုးကို က်ဳပ္တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္က ေပးေနရတာေတြ...၊ ျပီးေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို လက္ခံ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔အေရး ဒီ အေဒၚအိမ္ကို က်ဳပ္တို႔ေပးဆပ္ေနရတဲ့ ေငြအား လူအား လုပ္အားခေတြ ကိုပါ ျမင္ေတြ႕ သိရွိ နားလည္လာပါေတာ့တယ္။ ဒီအခါမွာ ကေလးေတြပီပီ “အေဒၚနဲ႔ အဖြား အေပၚမွာ... သူတို႔က ေစတနာရွိလို႔ တို႔ကို ေခၚထားတာ မဟုတ္ဘူး... ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ...၊ ငါတို႔ အစ္ကိုေတြက အားလံုး လိုေလေသးမရွိ ေထာက္ပံ့ထားတာပဲ... ဒီအိမ္မွာ ငါတို႔ ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာမလိုဘူး... စာ တစ္ခုပဲ က်က္မယ္ဆိုတဲ့ အျမင္ေတြ” ျဖစ္ေပၚလာတာေၾကာင့္ အဆင္မေျပမႈေတြက ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ဆိုသလို ျဖစ္ပြားလို႔ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အလုပ္က ျပန္တိုင္း သူတို႔ေလးေတြ အဆင္မွေျပပါ့မလား ဆိုတဲ့ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ အေတြးနဲ႔ အေဒၚအိမ္ ဝင္ရတာက အေမာ...။ သူတို႔ေလးေတြ ျပံဳးေပ်ာ္ေနတာ ေတြ႕ရရင္... က်ဳပ္တို႔လည္း ေပ်ာ္ရ...။ သူတို႔ေလးေတြ မ်က္ႏွာ မရႊင္မလန္း ျဖစ္ေနရင္... စိတ္ဆင္းရဲ ရတာက က်ဳပ္တို႔ ညီအစ္ကို။ ဒါေတြကို သူတို႔ သိပါေလစ...။ တခါတေလေတာ့လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ပိုင္ ဆန္နီကား အစုတ္ေလးေပၚတင္... ဝယ္ထားျပီး မေနျဖစ္ေသးတဲ့ ေျမာက္ဒဂံုအိမ္ကို ေမာင္း... ဟိုေရာက္ေတာ့မွ “ ညီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ၁၀ တန္း ေအာင္ျပီဆုိတာနဲ႔... အခု တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ေနတဲ့ တို႔ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမတေတြကို မိဘ ႏွစ္ပါးနဲ႔အတူ ေဟာဒီ အိမ္ႀကီးမွာ စည္းလံုးညီညြတ္စြာနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနသြားၾကဖို႔ စီမံကိန္းခ်ျပီး တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ကေန ရုန္းကန္ႀကိဳးစားေနေၾကာင္း...၊ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အားလံုးကို သီးခံျပီး ေက်ာင္းစာကိုသာ ႀကိဳးစားၾကေစခ်င္ေၾကာင္း...၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ (သူတို႔က ေစတနာ မမွန္ေပမယ့္) ဒီအေဒၚရဲ႕ ေက်းဇူးေတြ တို႔ မိသားစုအေပၚမွာ တင္ရွိေနေၾကာင္း...၊ ဒီ ေက်းဇူးေတြကိုလည္း ကိုယ္တတ္နိဳင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပန္ဆပ္ရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း...၊ ဒီအေဒၚ ရန္ကုန္ ေရာက္လို႔ တို႔ညီအစ္ကို ဒီေရာက္ခြင့္ ရလာျပီး အလုပ္ေလးေတြ အဆင္ေျပလာေၾကာင္း...၊ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ အခု ညီးတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ အိ္ပ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရရွိလာတာျဖစ္ေၾကာင္း...၊ အမ (အေမ) လည္း သူ အဆင္ေျပရင္ ေျပသလို လာေနတာမို႔ မိဘေတြအေၾကာင္း ေခါင္း ထဲ မထည့္ေစခ်င္ေၾကာင္း...၊ မၾကာခင္ကာလမွာ ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့ မိသားစုတစ္ခုအျဖစ္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ႀကီးမွာ ကိုယ့္အိုး- ကိုယ့္အိမ္နဲ႔ သီးျခား ရပ္တည္နိဳင္လာေတာ့မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း...၊ အခုလည္း မိသားစုစိတ္ဓါတ္နဲ႔ အိမ္မႈကိစၥေတြကို ဝိုင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္ရင္း စာကိုသာ ႀကိဳးစားၾကေစခ်င္ေၾကာင္း…” ကို ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ နားဝင္ေအာင္ ရွင္းျပခဲ့ရတာေပါ့။ ခတ္ၾကမ္းၾကမ္း ေျပာခဲ့ လုပ္ခဲ့ ရတာေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္လည္း ဘာမွမေျပာပဲ တုံဏွိဘာေဝ ေနျပီး၊ ပိုက္ဆံကိုသာ ေတာင္းသေလာက္ ထုတ္ေပးေနတဲ့ က်ဳပ္ညီ သူတို႔အစ္ကို ကို အသက္နဲ႔အမွ် ခ်စ္ၾကေပမယ့္... အစ္ကိုႀကီးျဖစ္သူ က်ဳပ္ ကိုေတာ့ ယေန႔ထက္တိုင္ ဟိုအဝွါ ထက္ေတာင္ မုန္းၾကပါေၾကာင္း...။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၃၉)

အမွန္တိုင္း ဝန္ခံရရင္ အဲဒီကာလေတြဟာ က်ဳပ္ဘဝ အတြက္ အင္မတန္ စိတ္ေရာ လူေရာ ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြပါ။ အငယ္ေတြက တစ္ႏွစ္တစ္တန္း မွန္မွန္ေအာင္ၾကေပမယ့္... ေငြ အသံုးက ပို၍ ပို၍ တိုးလာၾကသည္။ နယ္က အေဒၚဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္အိမ္မွာ ကုန္က်စရိတ္ အျပည့္အဝ ေထာက္ပံ့၍ ၁၀ တန္း တက္ေစခဲ့ေသာ ညီအငယ္ဆံုးကဆိုလွ်င္... “အခု ပိုက္ဆံ က်ပ္တစ္ေသာင္း ပို႔လိုက္ပါ... မပို႔ရင္ ဒီႏွစ္ ၁၀ တန္း မေျဖေတာ့ဘူး” ဆိုတဲ့ ျခိမ္းေျခာက္ ေတာင္းဆိုမႈေတြ အထိ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သမီးေတြပဲ ရွိျပီး အမ်ိဳးသားမရွိေတာ့တဲ့ ဒီအေဒၚကလည္း သူ႕သားအရင္းနဲ႔မျခား အလိုလိုက္ေလေတာ့ ထင္တိုင္းၾကဲ ဆိုးသြမ္းလို႔ေနသည္။ ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းေျပး ဖဲရိုက္ ဇယ္ေတြ ရွဳတ္လို႔ ထိန္းမနိဳင္ သိမ္းမရ ျဖစ္ေတာ့မွ စာတစ္ေစာင္ေရးလို႔ ဇာတ္စံုခင္းျပပါေတာ့သည္။ ဒါေတာင္ သူ႔တူ သားေတာ္ေမာင္အေၾကာင္း မေကာင္းသတင္း တစ္ခုမပါ။ ပတ္ဝန္းက်င္က မိန္းမလယ္ သိန္းၾကြယ္တို႔ အဆြယ္ေကာင္းတာေၾကာင့္ သူ႔သား ပ်က္ရပါသတဲ့။ စာ အဆံုးမွာေတာ့ သူ႔သားေတာ္ေမာင္ ဖဲေၾကြးစာရင္း ကို ေရးလို႔... “ကေလး စိတ္ဓါတ္မက်ဖို႔အေရး၊ မေႏွးအျမန္.. ဆပ္ေပးပါရန္ ေမာတၱာရပ္ခံသည္” တဲ့။
ဒီၾကားထဲ က်ဳပ္ မိဘႏွစ္ပါးက တေမွာင့္။ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ အမ (အေမ) ရန္ုကုန္ လာတဲ့အခါ ေငြအရင္းေလး ထုတ္ေပးလိုက္... သူက ဟိုမွာ ျပန္ေရာင္းဖို႔ ငါးေျခာက္ငါးျခမ္းေလး ဝယ္ျပီး ျပန္သြားလိုက္...။ ေမ႔ေလာက္ျပီ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ၾကရင္... သူ႕အေမ က်ဳပ္တို႕အဖြားက မွာလိုက္လို႔ ဆိုျပီး ရန္ကုန္ တစ္ေခါက္ျပန္လာလိုက္... က်ဳပ္တို႔က အရင္း တစ္ခါ ထုတ္ေပးလိုက္... ေစ်းဝယ္ျပီး ျပန္သြားလိုက္...နဲ႔ လာတိုင္း လာတိုင္း အရင္း ထုတ္ေပးေနရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း အမ လာတဲ့အခ်ိန္မွာ “ ေနပါအံုး... ခင္မ်ား ေျပာေတာ့.. ေစ်းေရာင္းတာ ျမတ္တယ္.. ျမတ္တယ္နဲ႔ ဘယ္မွာလဲ အရင္းနဲ႔ အျမတ္...၊ အျမတ္ကို ခင္မ်ားတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ထမင္းစားလို႔ ရရင္ ဘယ္မွာလဲ အရင္တစ္ေခါက္က ထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ အရင္း...၊ လာတိုင္းသာ အရင္း ထုတ္ေပးေနရရင္ ေစ်း ေရာင္းမေနေတာ့နဲ႔...၊ ခင္မ်ားတို႔ ရွိတဲ့ အိမ္ဝိုင္း ကိုသာ ေရာင္းစားျပီး ထိုင္ေနၾကေတာ့” လို႔ ခတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ညစ္တြန္း တြန္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတစ္ေခါက္ ျပန္သြားျပီးကတည္းက အမ လည္း ေတာ္ေတာ္နဲဲ႔ ေပၚမလာေတာ့ပါဘူး။ ေပၚလာျပန္ေတာ့လည္း ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားေနရတဲ့ သားသမီးေတြကိုမွ အားမနာ... စိတ္ညစ္စရာ-စိတ္ဆင္းရဲစရာ သတင္းေတြကို သယ္ေဆာင္လို႔ လာခဲ့ျပန္ပါတယ္။ “ မင့္ အေဖက မင္းေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ... စားစရာမရွိရင္ အိမ္ဝိုင္းကို ေရာင္းစား ဆိုလို႔ .. အခု ရတဲ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းလိုက္ျပီ” လို႔ ခရီး ေရာက္မဆိုက္ မနက္ေစာေစာၾကီးမွာပဲ ဆိုလာပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္က “ခင္မ်ားတို႔ကို ရြဲ႕ ေျပာတာဗ်...”လို႔ ေအာ္ဟစ္ကာ အံႀကိတ္ ငိုေၾကြးခဲ့ရံုမွ တပါး ဘာမွ မတတ္နိဳင္ခဲ့ပါေလ...။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၃၈)

တစ္ရက္မွာေတာ့ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္ အတူတူလုပ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္ ၅၁ လမ္းက ကိုေအာင္ခိုင္ ဆိုတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ စီနီယာက ဖိုင္နယ္မွာ က်ဴ(Q) ဝင္လို႔ ဆိုျပီး လက္ရွိအလုပ္မွ ထြက္ကာ မဟာဝိဇၹာအရည္အခ်င္းစစ္တန္း အပိုင္း-၁ (Q 1) တက္ေရာက္ဖို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆီ အားတက္သေရာ ခ်ီတက္သြားပါေတာ့တယ္။ မသြားခင္မွာလည္း သူ႔လို စာေတာ္တဲ့သူအတြက္ ဆိုျပီး က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႕က ဂုဏ္ျပဳပြဲေလး လုပ္ေပးလိုက္ၾကပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္အထင္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုေအာင္ခိုင္ တစ္ေယာက္ “စာမလိုက္နိဳင္” လို႔ ဆိုျပီး အလုပ္ ျပန္လုပ္ဖို႔ ရံုးကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်ဳပ္လည္း သူ႕ကို ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဝင္စားသြားျပီး က်ဳပ္နဲ႔ သူ နဲ႔ တကၠသိုလ္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတာေပါ့။ သူဟာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ သမိုင္းဌာနမွာ ေန႔ေက်ာင္းတက္... အဲဒီကပဲ ဖိုင္နယ္မွာ Qualify (Q) ျဖစ္လို႔ မဟာအရည္အခ်င္းစစ္တန္း အပိုင္း-၁ ကို အဲဒီ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က သမိုင္းဌာနမွာပဲ ျပန္သြားတက္တာ... စာမလိုက္နိဳင္ဘူး ဆိုေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး ထူးဆန္းေနပါတယ္။ က်ဳပ္က “အဲဒီအတန္းက စာေတြ တကယ္ ခက္တာပဲလား ကိုေအာင္ခိုင္” လို႔ သူ႕ကို ေမးေတာ့...“ဟာ... အားလံုးကို အဂၤလိပ္လို သင္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ တကယ္ ခက္ေၾကာင္း...၊ အမွန္တကယ္ စာမလိုက္နိဳင္လို႔ ျပန္ထြက္လာတာျဖစ္ေၾကာင္း...၊ စာ သာ လိုက္နိဳင္ပါက ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္က သိပ္ျပီး အေရးမႀကီးေၾကာင္း...၊ တစ္ပတ္ကို တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ သြားတက္နိဳင္ပါက အဆင္ေျပေၾကာင္း...” ရန္ကုန္ေလနဲ႔ အေသအျခာ ရွင္းျပပါေတာ့တယ္။
သူ ေျပာျပလိုက္တာကို အေဆာင္ျပန္ေရာက္လို႔ အိပ္ယာေပၚ ေရာက္္ေနသည့္တိုင္ ေခါင္း ထဲက မထြက္နိဳင္တဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုကေတာ့ “ စာ သာ လိုက္နိဳင္ပါက ေက်ာင္းမွန္မွန္မတက္” လည္း ရတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ..။ အကယ္၍ က်ဳပ္သာ ဖိုင္နယ္ကို သူ႕လို Qualify (Q) နဲ႔ ေအာင္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္... အလုပ္တဖက္္နဲ႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ပညာ ဆက္သင္ဖို႔ အခြင့္အလမ္း ရျပီေပါ့။ ဒီလို အခြင့္အေရး ရခဲ့ျပီဆိုရင္... က်ဳပ္ အိပ္မက္ထဲက တကၠသိုလ္ဆရာ ကထိက ေဒါက္တာ ျမင့္ႏြယ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာနိဳင္ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာနိဳင္မွာလဲ...။ ေတြးရင္း...ေတြးရင္း...နဲ႔ ရင္ေတြ ခုန္လာလိုက္တာ ငုတ္တုတ္ေတာင္ ထ ထိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီက်မွ က်ဳပ္ေျဖထားခဲ့တဲ့ အေဝးသင္ ဖိုင္နယ္စာေမးပြဲကို Qualify (Q) နဲ႔ ေအာင္ျမင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ က်ဳပ္ ရင္ထဲမွာ တားမရ-ဆီးမရ ျဖစ္ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ အိပ္ယာကုတင္ေပၚမွဆင္းကာ အေဝးသင္ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ သီးသန္႔ထုပ္ထားတဲ့ ကုတင္ေျခရင္းက ပီနံအိပ္ကို ဖြင့္လို႔ ဖိုင္နယ္ေမးခြန္းေတြ ျပန္ရွာ... ကိုယ္ ေျဖထားခဲ့တာေတြကို ျပန္စဥ္းစားရင္း... အမွတ္ေတြ ျပန္တြက္ၾကည့္...။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမဂ်ာေရာ... မိုင္နာေရာ... တစ္ပုဒ္မက်န္ အပုဒ္ေစ့ ေျဖနိဳင္ခဲ့တာမို႔... ဆရာသမားေတြ အမွန္တိုင္း စစ္ပါက Qualify ျဖစ္နိဳင္ပါတယ္ေလ...လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားေပးျပီးသကာလ၊ တေမွး အိပ္စက္ဖို႔အေရး... မီးေလးကို အေျပးပိတ္လို႔ ... တေရး ႀကိတ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၃၇)

တကယ္ေတာ့ မဝါ ဟာ က်ဳပ္ဘဝကို ရန္ကုန္ျမိဳ႕ႀကီးနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ အစစအရာရာ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ လုပ္ေပးခဲ့သူပါ။ “ဝတ္ပံု-စားပံု...၊ မိန္းခေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ဘယ္လိုေျပာရမယ္”ကအစ သင္ျပေပးခဲ့သူပါ။ အက်ႌ ဆိုရင္လည္း လည္ကတုံးကအစ အသင့္ခ်ဳပ္ျပီးသား ရယ္ဒီမိတ္ ကို ဝယ္မဝတ္ေစပဲ... ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း အေနာက္ဘက္တန္းက နံမည္ႀကီး စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္မွာ သူကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔... သူကိုယ္တိုင္ ေရြးျပီး ခ်ဳပ္ေစ... ဝတ္ေစ.. ခဲ့သူပါ။ အဲဒီဆိုင္က လည္ကတုံး ခ်ဳပ္ပံု ဘယ္ေလာက္အထိ ေကာင္းသလဲ ဆိုရင္.. က်ဳပ္ရဲ႕ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ဆရာ-ဆရာမေတြကေတာင္ “ နင့္ လည္ကတုံး ခ်ဳပ္ပံု သိပ္ေကာင္းတာပဲ... ဘယ္ဆိုင္မွာ ခ်ဳပ္တာလဲ..” လို႔ မၾကာခဏ ေမးၾကတဲ့အထိပါ။ တမင္တကာ လုပ္ယူျပီး ဟန္ေဆာင္ ဖန္တီးထားတဲ့ အေပၚယံ အျပံဳး အေျပာအဆို အျပဳအမူမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ... တကယ္ ရင္ထဲက လာတဲ့ စိတ္ရင္းေစတနာမွန္နဲ႔ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္လို ၾကင္နာ ယုယစြာ ဆက္ဆံခဲ့တယ္ ဆိုတာ သိလာရျပန္ေတာ့... မဝါကို ပိုလို႔..ပိုလို႔.. ေလးစားလာခဲ့မိပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မဝါရဲ႕ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့ အေျပာအဆို အျပဳအမူ အယုအယေတြ ေအာက္မွာ က်ဳပ္ ဆိုတဲ့ ေတာသားတစ္ေယာက္ တဒဂၤ သာယာနစ္မြန္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ စကား အပိုအလို ေျပာတာ မႀကိဳက္ပါဘူး ဆိုတဲ့ က်ဳပ္ ေတာင္မွ... သူမရဲ႕ မုသားမပါ ခ်ိဳသာတဲ့ ေမာတၱာေစတနာ ေရယဥ္ေက်ာမွာ ေမ်ာပါစီးဝင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီကတဆင့္ ရရွိလာတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျငိမ္းခ်မ္းမႈေတြဟာ က်ဳပ္ တစ္ေယာက္သာမက... က်ဳပ္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးကိုလည္း ကူးဆက္ ျပန္႔ႏွံ႔ သြားေစခဲ့တာ အမွန္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ဳပ္ဘဝ အေတြ႕အၾကံဳအေပၚ အမွီျပဳလို႔... က်ဳပ္တို႔ ညီမေလးကိုလည္း... “ဓာတ္ပံုထဲမွာ အျမဲတမ္း ျပံဳးေနသလို... ျပင္ပေလာကမွာလည္း အျမဲတမ္း ျပံဳးေနေစခ်င္ပါတယ္။” တစ္ေယာက္တည္း ျပံဳးဖို႔ အခက္အခဲ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္... အျမဲတမ္းမဟုတ္ရင္ေတာင္မွ တခါတေလ (အရာအားလံုး ျပီးျပည့္စံုေနေပမယ့္) ေလာကႀကီးကို အလိုမက်တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ သုန္မႈန္ေနတတ္တဲ့့ ဟို.. မႏၱေလးေတာင္ထိပ္က ေဒၚျမိဳင္ ကိုပါ အေဖၚညိွလို႔ အျပိဳင္ ျပံဳးၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။ အနီးဆံုးပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ေက်နပ္ ပီတိ ေအးခ်မ္းမႈ ရိုက္ခတ္သံကို အေဆာတလ်င္ ခံစားသိရွိ ရလိမ့့္မည္က ေျမႀကီးလက္ခတ္ မလြဲပါ။
အလ်ဥ္းသင့္လို႔ ေနာက္တစ္ခုကို ထပ္ဆင့္လို႔ တင္ျပခြင့္ျပဳမယ္ဆိုရင္...“အိပ္မက္ထဲမွာ မုသားမေႏွာတဲ့ အမွန္စကားေတြကို တံုးတိတိ မေျပာခဲ့သလို.. လက္ရွိ ျပင္ပေလာကမွာလည္း တုံးတိတိကို ထာဝရ ႏွဳတ္ဆက္လို႔ မေလွ်ာ့မတင္းတဲ့ ေစာင္းႀကိဳးေလးႏွယ္ ႀကိဳးစား အားထုတ္ ျပဳျပင္ သြားေစခ်င္ပါတယ္။” က်ဳပ္လို ေယာက်္ားရင့္မႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွဳတ္က အမွန္တရားကို ခတ္ျပတ္ျပတ္ စကားလံုးေတြနဲ႔ ပံုေဖၚတာဟာ သဘာဝက်ေပမယ့္... ညီမေလးတို႔လို အားႏြဲ႕တဲ့ မိန္းခေလး တစ္ေယာက္ရဲဲ႕ ႏွဳတ္ခမ္းဖ်ားက ေပၚထြက္လာခဲ့မယ္ဆိုရင္... ၾကားရသူအေပါင္းက နားဝင္မပီ သူ႕လက္ရည္ ရယ္လို႔ ညည္း(ညီး)ၾကေပမေပါ့...။ ညီမေလးရဲ႕ ရွိျပီးသား ရုပ္အလွ နဲ႔ စိတ္အလွေတြကို သင့္တင့္ေသာ အျပံဳး အေျပာအဆို.. အျပဳအမူေတြ နဲ႔ ထပ္ဆင့္လို႔ ပံုေဖၚထုဆစ္ လိုက္မယ္ဆိုရင္... ေတာ္ေလးဝဝင္ မင္းသမီးေတြကေတာင္ ထိုင္ကာ ရွိခိုး ၾကရေပလိမ့္မည္။
( အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ ေစတနာႏွင့္ ဆိုဆံုးမမႈေတြကို အျမဲတေစ ေဝဒနာ အျဖစ္ ယံုမွားထင္မွတ္ေလ့ရွိေသာ အေထြးဆံုး ညီမငယ္ ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္မႈရွိေသာ ညီမငယ္တိုင္းကို ရည္ညႊန္းပါသည္။)

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၃၆)

က်ဳပ္ဘဝအတြက္ မေဆြကို ထာဝရ ဘဝလက္တြဲေဖၚအဆင့္ထိ ရည္မွန္းလို႔ ရိုးသားစြာ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္... အရံွဳးသမားျဖစ္ခဲ့ရသူက က်ဳပ္ ပါ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေတြ တသီႀကီး ေပးကာ အရူးလုပ္ခံလိုက္ရသူက က်ဳပ္ပါ။ ဘဝကို ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္စြာ ရုန္းကန္လွဳပ္ရွား ေနရသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမယ့္... က်ဳပ္ ႏွလံုးသားကလည္း အျခားပုထုစဥ္မ်ားနည္းတူ ႏုနယ္လွပါ၏။ ခံစားတတ္ပါ၏။ ဘဝေပး အေတြ႕အၾကံဳအရ “အမ်ားအျမင္မွာ ခံနိဳင္ရည္ရွိသူ တစ္ေယာက္အျဖစ္” ႀကိဳးစားရပ္တည္နိဳင္ခဲ့ေပမယ့္... ည အိပ္ခ်ိန္ ေရာက္လို႔ ရန္ုကုန္က အေဆာင္ခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အထီးက်န္ တစ္ေယာက္တည္း ႀကိတ္မိွတ္ ငိုေၾကြးခဲ့ရတာေတြကို ဘယ္သူမ်ား သိနိဳင္အံုးမွာလဲ...။ ဘယ္သူကမ်ား နားလည္ စာနာမႈ ေပးနိဳင္ၾကမွာလဲ...။ အခုလည္း တစ္ပူေပၚ ႏွစ္ပူဆင့္လို႔ တိတ္တိတ္ကေလး ငိုျခင္း ဆက္ရျပန္ပါျပီ...။ ဒါကို မေဆြ တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုလုပ္ သိနိဳင္မွာတဲ့လဲ...။ သူမေၾကာင့္ က်ဳပ္ ပူေဆြး ေသာက ေရာက္ခဲ့ရတာကို သူမ ဘယ္လိုလုပ္ ကိုယ္ခ်င္းစာေပးနိဳင္မွာတဲ့လဲ...။ အမ်ားအထင္မွာ တိက်ျပတ္သားလွတဲ့ က်ဳပ္လိုလူတစ္ေယာက္မွာ မိန္းမ တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ က်ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္ဆိုရင္... ပံုျပင္လို႔မ်ား.. မွတ္ေနမလား...။ မယံုမရွိပါနဲ႔ ပံုျပင္မဟုတ္တဲ့ ႏွလံုးသားဒဏ္ခ်က္ တစ္ခုပါ...။
ဘယ္လိုပင္ ႏွလံုးသားဒဏ္ရာေတြ ရွိေနေပမယ့္... မိသားစုအေရး ဦးစားေပးခဲ့ရသူမို႔... မႏၱေလးတကၠသိုလ္က တင္မိုးလြင္ႀကီး ေဘာ့လံုးကိုသာ ၾကံဳးၾကံဳး ကန္ခဲ့သလို... က်ဳပ္ကလည္း ကုမၸဏီအလုပ္ကိုသာ ဇြတ္မွိတ္ ႀကိတ္္လုပ္ခဲ့ရတာေပါ့။ တခါတရံေတာ့လည္း ရန္ကုန္သူ မဝါရဲ႕ အျပဳအစု အယုအယေတြ ေအာက္မွာ နစ္ေမ်ာခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ဳပ္ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္လို႔ မွဳိင္ေနတတ္တဲ့အခါ... “ျပစမ္း..ဆိုျပီး က်ဳပ္ နဖူးကို သူ႔လက္ကေလးနဲ႔ တယုတယ စမ္းကာ... မျဖစ္ဘူး..မျဖစ္ဘူး... နင္ ေဆးေသာက္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ အျပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ အေျပာ...၊ ပါရာစီတေမာ ေဆးျပားကို ကိုယ္တိုင္ ႀကိတ္လို႔ ေသာက္ေရတစ္ခြက္နဲ႔ အသာအယာ ေခ်ာ့ေမာ့တိုက္ခဲ့တဲ့ ဟန္ပန္အမူအရာ...၊ ဒီပံုတိုင္းဆိုရင္ ထမင္းစားလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး ဆိုျပီး.. တပည့္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ကို ဆံျပဳတ္ (သို႔) ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ သြားဝယ္ခိုင္းကာ.. ခြံ႕မေၾကြးရံုတမယ္ အေသအျခာ ဂရုတစိုက္နဲ႔ ျပဳစုယုယမႈ”ေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ စိတ္ရိုင္းေတြ ဝင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ မဝါက “ငါ့ကိုမ်ား စိတ္ဝင္စားေနတာလား” ဆိုတဲ့ အတၱႀကီးတဲ့စိတ္ေတြ လႊမ္းမိုးျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘဝကို ခတ္ၾကမ္းၾကမ္း ရုန္းကန္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသူမို႔လည္း မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကင္နာ ေမာတၱာတရားနဲ႔ ယုယမႈေတြကို မၾကံဳစဖူး... ၾကံဳရေလေတာ့.. လြဲမွားတဲ့ စိတ္နဲ႔ မွားယြင္းတဲ့အဓိပါၸယ္ေတြ ေကာက္ယူခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ “စိတ္ဆင္ရိုင္း” ကို “ဥာဏ္ပညာခၽြန္း” နဲ႔ အခ်ိန္မွီ မအုပ္နိဳင္ခဲ့ရင္...က်ဳပ္ဘဝေရွ႕ေရးက မေတြးဝံ့စရာ...။

ယင္းမာပင္ အမွတ္တရ (၄)

ဦးေလးျငိမ္းတို႔အိမ္ဟာ မံုရြာ-ပုလဲ-ဂန္႔ေဂါ ကားလမ္းမႀကီးရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္း၊ ယင္းမာပင္ျမိဳ႕လယ္ေခါင္ရွိ ေစ်းႀကီးရဲ႕ အေနာက္ဘက္ ကပ္လွ်က္ရွိေသာ ေတာင္-ေျမာက္လမ္းအတိုင္း ငါးမီးနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ပါက ေရာက္နိဳင္တဲ့ေနရာ ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာ တည္ရွိပါတယ္။ အိမ္က ႏွစ္ထပ္အိမ္ ျဖစ္ျပီး သီးျခားမီးဖိုေဆာင္ေလးလည္း ရွိပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေအာက္ထပ္မွာ သူ႔အမ်ိဳးသမီး အန္တီဝင္း၊ သမီးႀကီး ေက်ာ့ေက်ာ့၊ သားလတ္ ေက်ာ္ျငိမ္း၊ သားငယ္ သီဟ တို႔နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးျပီး..“ မင္းအေဖနဲ႔ ငါ ဟာ တစ္ခ်ိန္က လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း..၊ တစ္ဦးက အဆင္မေျပတဲ့ အခ်ိန္မွာ တစ္ဦးက ကူညီရမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း...၊ ဒီအိမ္မွာ ဘာမွ အားနာစရာ မလိုေၾကာင္း...၊ စာကိုသာ ၾကိဳးစားေစခ်င္ေၾကာင္း...၊ မင္းက ဒီႏွစ္ လမ္းစဥ္လူငယ္ ျမိဳ႕နယ္အဆင့္ ျမန္မာစာရည္ခၽြန္ျပိဳင္ပြဲမွာလည္း ဒုတိယဆု ရထားတာေၾကာင့္ ဒီစာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေၾကာင္း...၊ မနက္ဖန္ မံုရြာက ငါ့ တူမ တစ္ေယာက္လည္း ဒီကို ေရာက္လာျပီး မင္းနဲ႔အတူ ၁၀ တန္း ေျဖမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း...၊ မသိတာရွိရင္ တိုင္တိုင္ပင္ပင္ ေမးျမန္းေဆြးေႏြးနိဳင္ေၾကာင္း... စသည္ျဖင့္ စံုလင္ေအာင္ ရွင္းျပကာ အေပၚထပ္ကို လိုက္ပို႔ပါတယ္။ အေပၚထပ္မွာ ထမင္းစား စားပြဲပုတစ္လံုး ခ်ေပးထားျပီး တစ္ေယာက္တည္း ေနရပါတယ္။ အစားအေသာက္ကုိလည္း စာေမးပြဲကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ဦးေလးျငိမ္းကပဲ ေသေသျခာျခာ ဂရုတစိုက္ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးခဲ့ပါတယ္။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ စားေတာ္ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ဗူးသီးေၾကာ္ ကို သူကိုယ္တိုင္ အိမ္အေပၚထပ္အထိ တစ္ရက္မပ်က္ လာပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ စာေမးပြဲေျဖျပီးအျပန္ ေန႔လည္စာကို မီးဖိုေဆာင္မွာ တကူးတက ေစာင့္ျပီး ခူးခတ္ ေကၽြးေမြးခဲ့သလို... ညစာကိုလည္း အလားတူပါပဲ...။ ဦးေလးျငိမ္းရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြက ႀကီးမားလွပါေပတယ္။ ဦးေလးျငိမ္းအိမ္မွာ တည္းခို နားယူခြင့္ ရရွိခဲ့ျပီး စာေမးပြဲေျဖဆိုခဲ့တာေၾကာင့္ ၁၀ တန္း ဆိုတဲ့ “ေတာင္” ကို ေက်ာ္နိဳင္ခဲ့တာပါ။ ဒီ ေတာင္ ကို မေက်ာ္နိဳင္ခဲ့ရင္.. မိုးစံ ဆိုတာ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္သလို... ဒီစာကိုလည္း ေရးခြင့္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး...။ အခုေတာ့ မိုးစံ တစ္ေယာက္ ျပည္တြင္းက ရိုးရိုးဘြဲ႕-မဟာဘြဲ႕ေတြ တစ္ခုျပီး တစ္ခု ရရွိခဲ့ရံုမက... ေရျခား ေျမျခားက မဟာဘြဲ႕တစ္ခုကိုပါ ရရွိေနျပီး...မၾကာခင္ကာလမွာ ပီအိပ္ခ်္ဒီ ဆိုတဲ့ ပါရဂူ ဘြဲ႕ႀကီးကိုလည္း ထိုက္တန္ေအာင္ျမင္စြာ ဆြတ္ခူးရရွိေတာ့မွာပါ။ ဒီလို ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ႔ ျပည္ေတာ္ ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ မိသားစုနဲ႔အတူ ဦးေလးျငိမ္း ရွိရာ “ယင္းမာပင္ျမိဳ႕”ကေလးဆီကို လာေရာက္ ေက်းဇူးဆပ္မယ္ လို႔ စိတ္ကူးစဥ္းစားထားေပမယ့္... ဦးေလးျငိမ္းကလည္း မိုးစံတို႔အေဖလို ေသာက္တတ္ စားတတ္သူမို႔ “သူ မရွိေတာ့ရင္...”ဆိုတဲ့ အေတြးက ရင္ကို စိုးရိမ္ တုန္လွဳပ္ ပူပန္ေစခဲ့ပါတယ္။ ေက်းဇူးရွိသူကို အသက္ထင္ရွားရွိစဥ္ ကိုယ္တတ္နိဳင္တာေလးနဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ မရလိုက္မွာကို အရမ္း စိုးရိမ္ ေနမိပါတယ္။ အခုေတာ့ ဒီ စိုးရိမ္မႈ ကြက္လပ္ကေလးကို “ယင္းမာပင္ဘေလာ့ဂ္” ေလးက ျဖည့္စီးေပးနိဳင္မယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ အတိုင္းမသိ ဝမ္းေျမာက္ရပါ၏။
(ယင္းမာပင္ျမိဳ႕မွ ဦးေလးျငိမ္းႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႔ အမွတ္တရ)

ယင္းမာပင္ အမွတ္တရ (၃)

စာေမးပြဲ ေျဖဖို႔ ေလး ငါးရက္အလို ရင္ေပါင္တိုင္ တြဲဘက္ အ.ထ.က မွ ၁၀ တန္း ေက်ာင္းသားေတြ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ ယင္းမာပင္ျမိဳ႕ဆီသို႔ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ထြက္ခြာသြားၾကေလျပီ။ မိုးစံကေတာ့ “ဒီတစ္ႏွစ္ေတာ့ သြားပါျပီ” ဆိုတဲ့ ဝမ္းနည္းအေတြးနဲ႔ ႀကိတ္မွိတ္ ငိုေနခဲ့ရတာေပါ႔။ အင္မတန္မွ ျပံဳးခဲ.. ရီခဲ.. ငိုခဲလွတဲ့ အစ္ကုိႀကီး ျဖစ္သူ မ်က္ရည္က်တာကို ျမင္ေတြ႕ရေတာ့... ညီငယ္ေလးေယာက္ကလည္း ထပ္ကာလိုက္လို႔ ငိုေၾကြးၾကျပန္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ဘာမွမသိေသးတဲ့ ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေအာ္ကာဟစ္ကာ ငိုၾကျပန္ပါေရာ...။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ မိုးစံဟာ... သူ႔ရင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဝမ္းနည္းပူေဆြးမႈေတြ နဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရပါေစ... “အမ်ားအျမင္မွာ ခံနိဳင္ရည္ရွိသူ တစ္ေယာက္အျဖစ္” တက္လွမ္းနိဳင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္။ ေမာင္ႏွမတေတြ ငိုေၾကြးျပီးလို႔ ေနာက္တစ္ရက္မွာ ရြာသစ္က“ေပါက်န္”ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ... “သူတို႔ သူငယ္ခ်င္း ငါးေယာက္ ယင္းမာပင္ တံတားႀကီးအနီးမွာ အိမ္တစ္အိမ္ ငွါးကာ အတူေန အတူစားလွ်က္ ေက်ာင္းတက္ေနၾကေၾကာင္း..၊ အခု မင္း ငါတို႔ဆီမွာ တည္းျပီး စာေမးပြဲေျဖဖို႔ လာေခၚတာျဖစ္ေၾကာင္း...၊ ဒါဟာ ငါ တစ္ေယာက္တည္း သေဘာမဟုတ္ေၾကာင္း...၊ က်န္တဲ့ မင့္သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ ဖိုးလင္း၊ ယဥ္ညြန္႔ နဲ႔ ေအာင္ဆင္တို႔ကလည္း အေခၚခိုင္းတာ ျဖစ္ေၾကာင္း..၊ ငါတို႔ စားသလို စားမယ္ဆိုရင္ ဘာမွမလိုေၾကာင္း...၊ လံုးဝ အားနာစရာ မလိုေၾကာင္း” တရစပ္ေျပာကာ အတင္းေခၚပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေပါက်န္ဟာလည္း ေသာက္ေသာက္စားစားနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တာကလြဲရင္ ၈ တန္းကို အဂၤလိပ္စာ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ လူေတာ္တစ္ေယာက္ပါ။ သူကလည္း အတင္းေခၚ.. ကိုယ့္မွာလည္း စားေသာက္စရိတ္ အလံုအေလာက္ ရွိတာမို႔ သူတို႔ဆီမွာ တည္းခိုျပီး ၁၀ တန္း စာေမးပြဲ ေျဖဆိုဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္ ၾကံဳရာ သစ္ကား(သစ္တင္တဲ့ကား) နဲ႔ ရြာသစ္ကေန ယင္းမာပင္ျမိဳ႕အထိ လိုက္လာၾကျပီး “ဝင္းလိုက္” ဓာတ္ပံုတိုက္ေရွ႕ ဆင္းကာ... လမ္းဆက္ေလွ်ာက္၊ တံတားထိပ္ ေရာက္ေတာ့ ညာဘက္ခ်ိဳးကာ သူတို႔ ေနထိုင္ရာ အိမ္ကေလးဆီ ျမန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အားလံုးက ဝမ္းသာအားရ ႀကိဳဆိုၾကပါ၏။ သို႔ေသာ္ သံုးပင္ႏွစ္ခန္း ဝါးထရံကာ ဇလီသပ္ အိမ္ကေလးမွာ သူတို႔ ငါးေယာက္အျပင္ မိုးစံလို လာေရာက္ တည္းခိုေျဖဆိုၾကမည့္ အျခားနယ္က ေက်ာင္းသား ေလး ငါးေယာက္လည္း ေရာက္ရွိေနတာေၾကာင့္ ျပည့္ညွပ္လို႔ေနသည္။ သူတို႔အားလံုးက စာေမးပြဲဆိုတာ အမႈထားပံုမေပၚ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္ေနပံု ရ၏။ မိုးစံကေတာ့ “ဒီေလာက္ လူမ်ားေနရင္ စာၾကည့္ဖို႔ အဆင္ေျပပါ့မလား”ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ စိုးရိမ္လွ်က္ ရွိေနပါ၏။ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ဒီအိမ္မွာ ရင္ေပါင္တိုင္က မိုးစံ ဆိုတာ ရွိသလား ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ အရပ္ရွည္ရွည္ အသားျဖဴျဖဴ လူတစ္ေယာက္ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ဝင္ေရာက္လာပါ၏။ မိုးစံ ကလည္း လူကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ သူတို႔ငယ္ငယ္... ရြာကို စာရင္းစစ္လာတိုင္း အိမ္မွာ ထမင္း-ဟင္း ကိုယ္တိုင္ ဝင္ခ်က္ေလ့ရွိတဲ့ စာရင္းစစ္ (ဦး)ေမာင္ျငိမ္းမွန္း ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိလိုက္ပါတယ္။ သူကလည္း ေတြ႕တာနဲ႔တစ္ျပိဳင္နက္ “မိုးစံ.. မင္း ဦးေလးျငိမ္းတို႔အိမ္မွာ လိုက္တည္းျပီး စာေမးပြဲေျဖဖို႔ လာေခၚတာ... အခု လိုက္ခဲ့ပါ”လို႔ ဆိုပါတယ္။ မိုးစံ တစ္ေယာက္ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွာ တည္းခိုေနတယ္ဆိုတာကို ဦးေလးျငိမ္း ဘယ္လိုလုပ္ သိခဲ့ပါသလဲ...။ ဒီအေၾကာင္းကို မိုးစံကလည္း မေမးခဲ့သလို... သူကလည္း ေျပာမျပခဲ့ပါ။ ဆိုေတာ့ ရြာအထိေအာင္ အိမ္တိုင္ယာေရာက္ လာေခၚခဲ့တဲ့ ေပါက်န္နဲ႔ က်န္သူငယ္ခ်င္းေတြကို နွဳတ္ဆက္ ေတာင္းပန္ကာ ဦးေလးျငိမ္းနဲ႔အတူ လိုက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

ယင္းမာပင္ အမွတ္တရ (၂)

ဒီလိုနဲ႔ သံုးေလးလအၾကာ... ရြာေက်ာင္းက မႏၱေလးတကၠသိုလ္ဘြဲ႕ရ မူလတန္းျပ ႏွင့္ အလယ္တန္းျပဆရာ-ဆရာမေတြက အခေၾကးေငြ မယူပဲ ၉ တန္းနဲ႔ ၁၀ တန္း ကို တက္ေရာက္သင္ၾကားေပးမယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ရင္ေပါင္တိုင္ရြာ တြဲဘက္အထက္တန္းကို ပံုမွန္အခ်ိန္ထက္ ေနာက္က်လွ်က္ ဖြင့္လွစ္ေပးနိဳင္ခဲ့ပါ၏။ ေက်းဇူး ႀကီးမားလွပါေပတယ္ ဆရာ-ဆရာမတို႔ရယ္...။ တြဲဘက္ေက်ာင္း ျဖစ္တာမို႔ ရင္ေပါင္တိုင္ေက်ာင္းက ကိုးတန္းဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ပံုႏွိပ္ျပဌာန္းစာအုပ္ အလံုအေလာက္ မရရွိပါ။ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္အလိုက္ ဆရာကိုင္ တစ္အုပ္စီ ႏွင့္ အပို ေလး ငါး ဆယ္အုပ္စီသာ။ ဒီမိုး ဒီေျမ ဒီေက်ာင္းမွာ ဒီဆရာေတြနဲ႔ ဒီတပည့္ေတြ ဘယ္လို ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ပေဟဠိအျဖစ္ အေျဖညိွဖို႔ ထားခဲ့ပါရေစ...။ ျမိဳ႕ျပနဲ႔ေက်းလက္၊ လူခ်မ္းသာနဲ႔ လူဆင္းရဲ၊ ပညာတတ္နဲ႔ ပညာမဲ့ တို႔ရဲ႕ၾကားမွာ တည္ရွိေနတဲ့ ပညာေရးအခြင့္အလမ္း မညီမွ်မႈေတြဟာ... အရင္ကလည္း ရွိခဲ့သလို..၊ ယခုလည္း ရွိေနဆဲ...၊ ေနာင္လည္း ဆက္လက္ တည္ရွိေနအုံးမည္သာ...။ ဒီအတြက္ မည္သူ႕ကိုမွ် အျပစ္ မတင္လိုေသာ္လည္း... ေရွးအတိတ္ကံၾကမၼာကိုေတာ့ ယိုးမယ္ဖြဲ႕မိပါ၏။
“အစေကာင္းမွ အေႏွာင္းေသျခာ” ဆိုသလို... မူလအစကတည္းက ယိုင္နဲ႔နဲ႔ စတင္ခဲ့ရတဲ့ ရင္ေပါင္တိုင္ တြဲဘက္အထက္တန္း(၁၀ တန္း)ဟာ ေနာက္ဆံုး အတန္းတင္စာေမးပြဲေျဖဖို႔အေရး စာေျဖ-စာစစ္ဌာန ရွိရာ ယင္းမာပင္ျမိဳ႕ သို႔ သြားေရာက္တည္းခိုဖို႔ အတြက္ ဒုကၡအခက္အခဲေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းကဆိုရင္ အစိုးရစစ္ အတန္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ၈ တန္းနဲ႔ ၁၀ တန္းကို ယင္းမာပင္စာစစ္ဌာန သြားေရာက္ေျဖဆိုတဲ့အခါ... ဆရာ-ဆရာမေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကို ရြာက လွည္းေတြနဲ႔ လိုက္ပို႔ၾက...၊ ယင္းမာပင္ျမိဳ႕နယ္ခန္းမႀကီးကို ေခတၱခဏ ေနထိုင္ခြင့္ ေတာင္းကာ တည္းခိုၾက...၊ ရြာက ထမင္းခ်က္အဖြဲ႕ကလည္း ေက်ာင္းသားေတြဆီက တြက္ခ်က္ေကာက္ခံထားတဲ့ စားစရိတ္ကို အေလအလြင့္ မရွိေအာင္ စီမံခန္႔ခဲြလို႔ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးၾက...၊ ဆရာ-ဆရာမေတြကလည္း တပည့္ေတြကို ႀကီးၾကပ္(လိုအပ္လွ်င္ စာသင္)အုပ္ခ်ဳပ္လို႔ အစစအရာရာ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ခဲ့ၾကပါ၏။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ရြာလူႀကီးက ေခါင္း ေရွာင္၊ ရြာလူထုက စိတ္မဝင္စား၊ ဆရာ-ဆရာမေတြကလည္း အလံုးစံု တာဝန္မယူနိဳင္တာေၾကာင့္ မိမိအစီအစဥ္နဲ႔မိမိ သြားေရာက္ တည္းခို ေျဖဆိုၾကဖို႔ အေၾကာင္း ဖန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဤျဖစ္စဥ္ သည္ပင္လွ်င္ ေစာေစာက အေၾကာ္သည္ မိုးစံတို႔ မိသားစုေမာင္ႏွမတေတြ မ်က္ႏွာ မသာမယာျဖစ္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္း ျဖစ္ရေလသည္။
မိုးစံ ကေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ဆိုတာ မေသျခာတာမို႔.. ေအာင္တာ-မေအာင္တာ အပထားလို႔ ဒီႏွစ္ ေျဖလိုက္ခ်င္သည္။ ဒီအတြက္လည္း အေမညိဳက သူ စုထားေသာ ေငြက်ပ္ငါးဆယ္ကို ေျမးျဖစ္သူ ျမိဳ႕သြားဖို႔ အေရး ထုတ္ေပးထားျပီးျဖစ္သလို... အေဒၚဝမ္းကြဲျဖစ္သူ မမဝင္းကလည္း ေငြအစိတ္ ေပးခဲ့ျပီးေလျပီ။ ဒီေငြ ၇၅ိ/ ဆိုရင္ ၁၀ တန္း စာေမးပြဲ ေျဖဆိုစဥ္ရက္အတြင္း စားဖို႔ လံုေလာက္ပါ၏။ ခက္တာက တည္းခိုေနထိုင္ဖို႔ ေနရာ..။ တကယ္လိုအပ္ေနတာက ယင္းမာပင္ျမိဳ႕မွာ ၁၀ ရက္ေလာက္ တည္းခိုနိဳင္ဖို႔ အသိမိတ္ေဆြအိမ္တစ္အိမ္...။ ဒီအတြက္ သားႀကီး မိုးစံက ဖခင္ျဖစ္သူကို သြယ္ဝိုက္၍ အပူကပ္ ေနျခင္းပင္။ မိုးစံတို႔ ငယ္ငယ္... ဖခင္ျဖစ္သူ သမလူႀကီး လုပ္ခဲ့စဥ္က ယင္းမာပင္ျမိဳ႕မွာ မိတ္ေဆြေတြ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ အထူးသျဖင့္ သမအသင္းေတြကို စာရင္း လုိက္စစ္ေလ့ရွိေသာ ျမိဳ႕နယ္သမဦးစီးဌာနမွ စာရင္းစစ္မ်ားပင္...။ ဒီမိတ္ေဆြေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္အိမ္ကို လိုက္ပို႔ဖို႔ ဖခင္ျဖစ္သူကို နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ စည္းရံုးတိုက္တြန္းေနေသာ္လည္း... “သူမ်ားကို ဒုကၡမေပးခ်င္ဘူး..ကြာ” ဆိုတဲ့ အေျဖကလြဲလို႔ ဘာမွ မေျပာ။

ယင္းမာပင္ အမွတ္တရ (၁)

၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ မတ္လဆန္း ရဲ႕ ပူအိုက္ေသာ ေႏြနံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ရင္ေပါင္တိုင္ရြာ အေနာက္ထိပ္ရွိ ရြာ၏ တစ္ခုတည္းေသာ အေျခခံပညာအလယ္တန္းေက်ာင္း (ႏွင့္ တြဲဘက္ အ.ထ.က) ၏ ေရွ႕အဝင္ဝ ဘယ္ဘက္ျခမ္း အိမ္ဝိုင္းအတြင္း၌ရွိေသာ အေၾကာ္ဆိုင္တြင္ မိုးစံတို႔ မိသားစုေမာင္ႏွမတေတြ မ်က္ႏွာ မသာမယာျဖင့္ အလုပ္ရွဳတ္ေနၾကေလ၏။ ဖခင္ျဖစ္သူက ေခါင္း ငိုက္စိုက္ခ်ကာ ဆန္ေကာ(စေကာ)အလယ္၌ ရွိေသာ စင္းႏွီတုံး ေပၚတြင္ ဗူးသီးကိုတင္ကာ ေတာက္ေတာက္စင္းေနသလို... သားႀကီးျဖစ္သူ မိုးစံ က စင္းျပီးသား ဗူးသီးဖတ္ကေလးေတြကို ဇလံုျဖဴႀကီးထဲ ထည့္ကာ ဆား၊ ဆန္မႈန္႕၊ ေဆာ္ဒါအနည္းငယ္ ႏွင့္ ေရ ကို သမေအာင္ ထပ္ျဖည့္လွ်က္ ဒူးေပၚ ေမးေထာက္ကာ ညာဘက္လက္ျဖင့္ အားရပါးရ ႏွယ္ေနေလသည္။ မိခင္ျဖစ္သူက မေန႔ညက ေထာင္းထားေသာ မတ္ပဲအစိုေလးေတြကို အကြင္းေလးေတြ လုပ္ကာ ဆီပူဒယ္အိုးႀကီးထဲသို႔ တစ္ခုျပီး တစ္ခု ထည့္ရင္း တစို႔တံကေလးျဖင့္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ျပန္ကာလွန္ကာ လုပ္ေပးလွ်က္ရွိ၏။ ထိုအခ်ိန္မွာ က်န္ညီအစ္ကို ေလးေယာက္က ျမင္းခြာရြက္ေၾကာ္ ေရာင္းနိဳင္ဖို႔အတြက္ ျမင္းခြာရြက္ သင္ေနၾကသလို... ဥမမယ္ စာမေျမာက္ေသးတဲ့ ညီမေလး ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ထမင္းဇလံုထဲ ထည့္ေပးထားေသာ အေၾကာ္တစ္ခုကို သူနိဳင္ ကိုယ္နိဳင္ အျပိဳင္လုေနၾကေလသည္။
“က်ေနာ္ ဒီႏွစ္ ၁၀ တန္း စာေမးပြဲ မေျဖရေတာ့ဘူးေပါ့... ဟုတ္လား အေဖ” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ တိတ္ဆိတ္မႈကို ျဖိဳခြင္းလိုက္သူက သားႀကီး မိုးစံပင္...။ ဖခင္ျဖစ္သူကေတာ့ “ ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ... ရြာကလူႀကီးေတြနဲ႔ မင္းတို႔ ဆရာေတြ တိုင္ပင္ျပီး တစ္ခုခု လုပ္ေပးလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္” ဟု ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိလွေသာ အသံျဖင့္ တုန္႔ျပန္မႈျပဳေလ၏။ ဇာတ္လမ္းက အစကတည္းက ယဥ္သကိုဟု ဆိုရမည္ပင္။ မိုးစံ ၁၀ တန္း ေရာက္သည့္ ဒီ ၁၉၈၇-၈၈ ပညာသင္ႏွစ္မွာ ရင္ေပါင္တိုင္ရြာ တြဲဘက္အထက္တန္းကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မဖြင့္နိဳင္။ မိုးေခါင္ေရရွားအရပ္ျဖစ္တာမို႔ စီးပြားေရးက အျမဲတမ္း အဆင္မေျပၾက။ မိုး ေကာင္းလို႔ ေကာက္ပဲသီးႏွံ ရၾကရင္ စီးပြားေရးအဆင္ေျပ...၊ စီးပြားေရး ဖြံ႕ျဖိဳးတာနဲ႔အမွ်... တစ္အိမ္ေထာင္ကို ဘယ္ေလာက္ ဟု က်သင့္ေငြ ခြဲတမ္းေကာက္ယူကာ ျမိဳ႕တက္ ဆရာ ငွါးကာ ရြာႏွင့္ ရြာအနီးတဝိုက္က ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြအတြက္ တြဲဘက္အထက္တန္း ( ၉ တန္း ႏွင့္ ၁၀ တန္း) ကို ဖြင့္ေပးေနၾက။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက လစဥ္ေၾကး အနည္းငယ္ ပံ့ပိုးေပးရံုပင္..။ မိုး ေခါင္လို႔ ဆရာ မငွါးနိဳင္တဲ့ႏွစ္ ဆိုရင္ေတာ့.. တတ္နိဳင္တဲ့သူေတြက အထက္တန္းေက်ာင္းရွိရာ သက္ဆိုင္ရာ ျမိဳ႕ေတြဆီ ခ်ီတက္ၾက။ ဆင္းရဲသား မတတ္နိဳင္တဲ့သူေတြကေတာ့ တစ္ႏွစ္နားလို႔... ေနာက္ႏွစ္ မိုး ေကာင္းေအာင္ ဆုေတာင္းယံုမွတပါး အျခားေရြးစရာ လမ္းမရွိ။ ဒီနွစ္လည္း မိုးေခါင္တာေၾကာင့္ ဆရာ ငွါးဖို႔ ရြာက ေငြေၾကး မေထာက္ပံ့နိဳင္။ ဒါေၾကာင့္ ရြာတြဲဘက္အထက္တန္း ဖြင့္ေရး-မဖြင့္ေရး ရြာကလူူႀကီးေတြ၊ မိဘ-ဆရာအသင္းနဲ႔ ဆရာ-ဆရာမေတြ အႀကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကရ၏။ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ ေရာက္ေနတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မဖြင့္နိဳင္တာေၾကာင့္ စီးပြားေရး အဆင္ေျပသူေတြ နဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရွိသူေတြက အထက္တန္းေက်ာင္းရွိရာ ျမိဳ႕ႀကီးမ်ားသို႔ အသီးသီး ေျပာင္းေရႊ႕သြားၾကေလျပီ။ အထူးသျဖင့္ ရြာ ႏွင့္ အနီးဆံုးေနရာတြင္ ရွိေသာ ယင္းမာပင္ အ.ထ.က သို႔ ေျပာင္းၾကေလ၏။ မိုးစံ တို႔လို လူေတြကေတာ့ “တြဲဘက္ ဖြင့္နိဳင္ပါေစ”လို႔ ဆုေတာင္းရင္း ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ကို လည္ပင္းတရွည္ရွည္ျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကရပါ၏။ ဒီႏွစ္ မဖြင့္နိဳင္ရင္.. နားေပအံုးေတာ့ တစ္ႏွစ္ေပါ့။