က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၄၉)

အေဝးသင္က လာတဲ့သူေတြက က်ဳပ္ အပါအဝင္ အားလံုးေပါင္း (၇)ေယာက္ (က်ား ၅၊ မ ၂)။ မိန္းခေလး (၂)ေယာက္က ဝန္ထမ္း အရာရွိေလးေတြ ျဖစ္ၾကေပမယ့္… က်န္ ေယာက်္ားေလး ၅ ေယာက္က ျပင္ပ အလုပ္အကိုင္ ကိုယ္စီနဲ႔ပါ။ အလုပ္ခ်ိန္နဲ႔ ေက်ာင္းခ်ိန္ တိုက္ေနတာေၾကာင့္ အျမဲတမ္းလိုလို ေပ်ာက္ေနတတ္တဲ့ က်ဳပ္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့သူေတြက ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္နိဳင္ၾကသူေတြပါ။ အတန္းကလည္း ေန႔တိုင္း မရွိသလို… ရွိတဲ့ေန႔မွာလည္း ေန႔လည္ ၂း၃၀ နာရီေလာက္ဆိုရင္ ျပီးတတ္တာမို႔ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ခ်ိန္နဲ႔ ေက်ာင္းခ်ိန္ကို သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ညွိယူကာ က်ားကုတ္က်ားခဲ တြယ္ဖက္လို႔ တက္ေနၾကသူေတြေပါ့။

သာဓကအေနနဲ႔ ဆြဲထုတ္လို႔ ျပရမယ္ ဆိုပါလွ်င္… တိုင္းရင္းေဆးဆရာ ကိုသိန္းေဇာ္ ဆိုပါက ေန႔ပိုင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ျပီး ညေနပိုင္း ၅ နာရီ မွ ည ၉ နာရီေလာက္အထိ သုဝဏၰလမ္းဆံု အနီးက ပန္းျခံေဘးမွာ ေန႔စဥ္ ေဆးခန္း ထိုင္ရရွာပါတယ္။ ေန႔ခင္းပိုင္း မထိုင္နိဳင္ေတာ့လည္း ဝင္ေငြ ေလ်ာ့တာေပါ့။ ေငြေၾကး နဲ႔ ပညာ လဲယူရတဲ့ သေဘာပါ။ အဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္ဆရာ ကိုေမာင္ေမာင္နိဳင္ကေတာ့ သိပ္ျပီး ျပႆနာ ရွိဟန္မတူ…။ သူက ဆရာဆိုေတာ့ သူ အဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္ကို ကေလးေတြနဲ႔ ညွိလို႔ ယူကာ ေက်ာင္းမွန္ေနသည္။ သူကလည္း ေခသူမဟုတ္… ဘဝသစ္ဦးေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းကို ႏွစ္ (၂၀)ေလာက္ ဆက္တိုက္တက္ခဲ့သူလို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ျပီး တစ္မတ္ဖိုးေလာက္ သိရင္ တစ္က်ပ္ဖိုးေလာက္ ေလလံုးထြားတဲ့ ရန္ကုန္ျခံေပါက္ က်ဳပ္တို႔ေဘာ္ဒါ ကိုေသာင္းၾကည္ကေတာ့ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးက ေဆးဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ေန႔စဥ္ ညေန ၄ နာရီ မွ ည ၁၁ နာရီ အထိ အေရာင္းစာေရးလုပ္ရင္း ေက်ာင္းတက္ေနသူေပါ့…။ ကိုေက်ာ္လြင္ ဆိုသူ ေဆာက္လုပ္ေရး ကန္ထရိုက္တာ သူေဌးေလးကေတာ့ က်ဴ-ဝမ္း အျပီးမွာ ျမသီလာကို ေက်ာခိုင္းစြန္႔ခြာ သြားသူပါ။

မိန္းခေလး ႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က အဆည ေငြစာရင္းဌာနက ေဒၚတင္တင္ေအး ျဖစ္ျပီး၊ က်န္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကမ္းနားလမ္း ေျခာက္ထပ္ရုံးမွာရွိတဲ့ ဝန္ထမ္း ေရြး/က်င့္ က စိတ္စစ္ေဆးေရးအရာရွိ ေဒၚၾကည္ၾကည္ရွိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ရာထူးအေနအထားအရ “ေဒၚ” တပ္ေခၚတာျဖစ္ေပမယ့္ အသက္အရြယ္ကေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔မွ အတူတူေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ကြာလွရင္ တစ္ႏွစ္ႀကီး တစ္ႏွစ္ငယ္ေပါ့။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း က်ဴ-ဝမ္း အျပီးမွာ ေက်ာင္း ဆက္တက္ဖို႔ ဌာနဆိုင္ရာ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရတာေၾကာင့္ ျမကၽြန္းညိဳညိဳ တကၠသိုလ္ကို ရုတ္တရက္ ႏွဳတ္ဆက္ ခြဲခြာ သြားခဲ့ရသူေတြပါ။