ယင္းမာပင္ အမွတ္တရ (၂)

ဒီလိုနဲ႔ သံုးေလးလအၾကာ... ရြာေက်ာင္းက မႏၱေလးတကၠသိုလ္ဘြဲ႕ရ မူလတန္းျပ ႏွင့္ အလယ္တန္းျပဆရာ-ဆရာမေတြက အခေၾကးေငြ မယူပဲ ၉ တန္းနဲ႔ ၁၀ တန္း ကို တက္ေရာက္သင္ၾကားေပးမယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ရင္ေပါင္တိုင္ရြာ တြဲဘက္အထက္တန္းကို ပံုမွန္အခ်ိန္ထက္ ေနာက္က်လွ်က္ ဖြင့္လွစ္ေပးနိဳင္ခဲ့ပါ၏။ ေက်းဇူး ႀကီးမားလွပါေပတယ္ ဆရာ-ဆရာမတို႔ရယ္...။ တြဲဘက္ေက်ာင္း ျဖစ္တာမို႔ ရင္ေပါင္တိုင္ေက်ာင္းက ကိုးတန္းဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ပံုႏွိပ္ျပဌာန္းစာအုပ္ အလံုအေလာက္ မရရွိပါ။ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္အလိုက္ ဆရာကိုင္ တစ္အုပ္စီ ႏွင့္ အပို ေလး ငါး ဆယ္အုပ္စီသာ။ ဒီမိုး ဒီေျမ ဒီေက်ာင္းမွာ ဒီဆရာေတြနဲ႔ ဒီတပည့္ေတြ ဘယ္လို ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ပေဟဠိအျဖစ္ အေျဖညိွဖို႔ ထားခဲ့ပါရေစ...။ ျမိဳ႕ျပနဲ႔ေက်းလက္၊ လူခ်မ္းသာနဲ႔ လူဆင္းရဲ၊ ပညာတတ္နဲ႔ ပညာမဲ့ တို႔ရဲ႕ၾကားမွာ တည္ရွိေနတဲ့ ပညာေရးအခြင့္အလမ္း မညီမွ်မႈေတြဟာ... အရင္ကလည္း ရွိခဲ့သလို..၊ ယခုလည္း ရွိေနဆဲ...၊ ေနာင္လည္း ဆက္လက္ တည္ရွိေနအုံးမည္သာ...။ ဒီအတြက္ မည္သူ႕ကိုမွ် အျပစ္ မတင္လိုေသာ္လည္း... ေရွးအတိတ္ကံၾကမၼာကိုေတာ့ ယိုးမယ္ဖြဲ႕မိပါ၏။
“အစေကာင္းမွ အေႏွာင္းေသျခာ” ဆိုသလို... မူလအစကတည္းက ယိုင္နဲ႔နဲ႔ စတင္ခဲ့ရတဲ့ ရင္ေပါင္တိုင္ တြဲဘက္အထက္တန္း(၁၀ တန္း)ဟာ ေနာက္ဆံုး အတန္းတင္စာေမးပြဲေျဖဖို႔အေရး စာေျဖ-စာစစ္ဌာန ရွိရာ ယင္းမာပင္ျမိဳ႕ သို႔ သြားေရာက္တည္းခိုဖို႔ အတြက္ ဒုကၡအခက္အခဲေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းကဆိုရင္ အစိုးရစစ္ အတန္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ၈ တန္းနဲ႔ ၁၀ တန္းကို ယင္းမာပင္စာစစ္ဌာန သြားေရာက္ေျဖဆိုတဲ့အခါ... ဆရာ-ဆရာမေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကို ရြာက လွည္းေတြနဲ႔ လိုက္ပို႔ၾက...၊ ယင္းမာပင္ျမိဳ႕နယ္ခန္းမႀကီးကို ေခတၱခဏ ေနထိုင္ခြင့္ ေတာင္းကာ တည္းခိုၾက...၊ ရြာက ထမင္းခ်က္အဖြဲ႕ကလည္း ေက်ာင္းသားေတြဆီက တြက္ခ်က္ေကာက္ခံထားတဲ့ စားစရိတ္ကို အေလအလြင့္ မရွိေအာင္ စီမံခန္႔ခဲြလို႔ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးၾက...၊ ဆရာ-ဆရာမေတြကလည္း တပည့္ေတြကို ႀကီးၾကပ္(လိုအပ္လွ်င္ စာသင္)အုပ္ခ်ဳပ္လို႔ အစစအရာရာ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ခဲ့ၾကပါ၏။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ရြာလူႀကီးက ေခါင္း ေရွာင္၊ ရြာလူထုက စိတ္မဝင္စား၊ ဆရာ-ဆရာမေတြကလည္း အလံုးစံု တာဝန္မယူနိဳင္တာေၾကာင့္ မိမိအစီအစဥ္နဲ႔မိမိ သြားေရာက္ တည္းခို ေျဖဆိုၾကဖို႔ အေၾကာင္း ဖန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဤျဖစ္စဥ္ သည္ပင္လွ်င္ ေစာေစာက အေၾကာ္သည္ မိုးစံတို႔ မိသားစုေမာင္ႏွမတေတြ မ်က္ႏွာ မသာမယာျဖစ္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္း ျဖစ္ရေလသည္။
မိုးစံ ကေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ဆိုတာ မေသျခာတာမို႔.. ေအာင္တာ-မေအာင္တာ အပထားလို႔ ဒီႏွစ္ ေျဖလိုက္ခ်င္သည္။ ဒီအတြက္လည္း အေမညိဳက သူ စုထားေသာ ေငြက်ပ္ငါးဆယ္ကို ေျမးျဖစ္သူ ျမိဳ႕သြားဖို႔ အေရး ထုတ္ေပးထားျပီးျဖစ္သလို... အေဒၚဝမ္းကြဲျဖစ္သူ မမဝင္းကလည္း ေငြအစိတ္ ေပးခဲ့ျပီးေလျပီ။ ဒီေငြ ၇၅ိ/ ဆိုရင္ ၁၀ တန္း စာေမးပြဲ ေျဖဆိုစဥ္ရက္အတြင္း စားဖို႔ လံုေလာက္ပါ၏။ ခက္တာက တည္းခိုေနထိုင္ဖို႔ ေနရာ..။ တကယ္လိုအပ္ေနတာက ယင္းမာပင္ျမိဳ႕မွာ ၁၀ ရက္ေလာက္ တည္းခိုနိဳင္ဖို႔ အသိမိတ္ေဆြအိမ္တစ္အိမ္...။ ဒီအတြက္ သားႀကီး မိုးစံက ဖခင္ျဖစ္သူကို သြယ္ဝိုက္၍ အပူကပ္ ေနျခင္းပင္။ မိုးစံတို႔ ငယ္ငယ္... ဖခင္ျဖစ္သူ သမလူႀကီး လုပ္ခဲ့စဥ္က ယင္းမာပင္ျမိဳ႕မွာ မိတ္ေဆြေတြ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ အထူးသျဖင့္ သမအသင္းေတြကို စာရင္း လုိက္စစ္ေလ့ရွိေသာ ျမိဳ႕နယ္သမဦးစီးဌာနမွ စာရင္းစစ္မ်ားပင္...။ ဒီမိတ္ေဆြေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္အိမ္ကို လိုက္ပို႔ဖို႔ ဖခင္ျဖစ္သူကို နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ စည္းရံုးတိုက္တြန္းေနေသာ္လည္း... “သူမ်ားကို ဒုကၡမေပးခ်င္ဘူး..ကြာ” ဆိုတဲ့ အေျဖကလြဲလို႔ ဘာမွ မေျပာ။