က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၄၄)

ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ ကိစၥအဝဝကို လက္ရွိ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားႀကီး ကိုျမင့္စိန္က သူပဲ တာဝန္ယူ အပ္ေပးမယ္ ဆုိတာေၾကာင့္... ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ဘဲ အလုပ္ ျပန္ဝင္နိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္ေတြ အရမ္းမ်ားေနတာေၾကာင့္လည္း မိန္းထဲက သူ႕ဆီကို မေရာက္ျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ပတ္ၾကာေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ဘိုကေလးေစ်းလမ္းမွာ ရွိတဲ့ က်ဳပ္တို႔ရံုးကို လိုက္လာပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ကို ေတြ႕တာနဲ႔ “ ေက်ာင္း အပ္လို႔ မရေသးဘူးကြ...၊ အစကတည္းက ေမာ္ကြန္းထိန္းက ေက်ာင္းဖြင့္တာ တစ္လေက်ာ္ေနလို႔ လက္မခံဘူး ေျပာေနတာ...၊ ငါ ကလည္း “အေဝးသင္” ေအာင္စာရင္းက ေနာက္က်တာေၾကာင့္ အခုလို ေနာက္က်တာျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပရင္း... ရနိဳး ရနိဳး နဲ႔ ေန႔တိုင္းသြားျပီး ဂ်ီတိုက္ေနတာ... ဒီတစ္ခါေတာ့ ကာယကံရွင္ မင္းကို ေခၚခဲ့ပါ” ဆိုလို႔ လာေခၚတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ ရျပီးျပီလို႔ေတာင္ ထင္ေနတာပါ။ အဲဒီေလာက္အထိ ခက္ခဲလိမ့္မယ္ ဆိုတာကို မစဥ္းစားခဲ့မိပါဘူး။ ဆိုေတာ့... ဒီေန႔ေတာ့ အလုပ္ ရွိေနတာမို႔ “မနက္ဖန္မနက္ (၁၀) နာရီ အေရာက္ မင့္ အေဆာင္ကို လာခဲ့မယ္” လို႔ ကတိေပးကာ... သူ႕ကို သိမ္ျဖဴလမ္းက ၄၈ (ဟိုင္းလတ္) အင္းစိန္ကားဂိတ္အထိ လိုက္ပို႔ျပီး အလုပ္ရွိရာ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ဆိပ္ကမ္းထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္ ၁၀ နာရီခြဲေလာက္မွာ ျမင့္စိန္နဲ႔အတူ ေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းကို သြားၾကပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေက့စ္က သိျပီးသား ျဖစ္တာမို႔ ေမာ္ကြန္းထိန္းက စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြနဲ႔ ျငင္းခ်က္ထုတ္ျပီး ေနာက္ႏွစ္မွ တက္ဖို႔ ဖိအားေပး...၊ က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အေဝးသင္ ေအာင္စာရင္း ေနာက္က်တာကို အေၾကာင္းျပကာ ဒီႏွစ္ မျဖစ္မေန လက္ခံေပးဖို႔ ေတာင္းပန္...၊ ဒီလိုနဲ႔... ေနာက္ဆံုးေတာ့ “ဇြဲဆု” အျဖစ္... “စိတ္ပညာဌာန၊ ပါေမာကၡ က က်ဳပ္ရဲ႕ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ေဖါင္မွာ လက္မွတ္ထိုးေပးမယ္” ဆိုရင္... သူက လက္ခံပါမယ္ လို႔ ေမာ္ကြန္းထိန္းက ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔လည္း စိတ္ပညာပါေမာကၡ ဆီ သြားရံုမွတစ္ပါး အျခားေရြးစရာ လမ္းမရွိ...။ က်ဳပ္တစ္ေယာက္ထဲ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီအေျခအေနထိ ေရာက္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ အေစာႀကီးကတည္းက တပ္ေခါက္ ျပန္ရဖို႔ ေသျခာပါတယ္။ ဒီ စကားဝိုင္းကို က်ဳပ္ ကိုယ္စား ဦးေဆာင္ေျပာသြားသူက ျမင့္စိန္ပါ။ အခုလည္း စိတ္ပညာဌာန သြားရမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိမွန္း က်ဳပ္ မသိ။ သူ ေခၚရာကိုပဲ “ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ေဖါင္ေလး” ကို လက္ထဲမွာ ကိုင္လို႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ လိုက္ရတာေပါ့။ လမ္းမွာေတာ့ “မင္း ပါေမာကၡနဲ႔ေတြ႕လည္း ဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႔... သူ ေမးတာကို မွန္မွန္ေျဖရံုဘဲ... ငါ ဝင္လို႔ ရရင္ ငါလည္း မင္းနဲ႔အတူ ရွိေနမွာဘဲ” လို႔ အားေပးရွာပါတယ္။

သူက ဘယ္လိုပင္ အားေပးေနေပမယ့္... က်ဳပ္ကေတာ့ ပါေမာကၡႀကီး နဲ႔ ေတြ႕ရမယ္ဆိုတာေၾကာင့္ စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔ေနခဲ့တာ အမွန္ပါ။