က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၃၉)

အမွန္တိုင္း ဝန္ခံရရင္ အဲဒီကာလေတြဟာ က်ဳပ္ဘဝ အတြက္ အင္မတန္ စိတ္ေရာ လူေရာ ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြပါ။ အငယ္ေတြက တစ္ႏွစ္တစ္တန္း မွန္မွန္ေအာင္ၾကေပမယ့္... ေငြ အသံုးက ပို၍ ပို၍ တိုးလာၾကသည္။ နယ္က အေဒၚဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္အိမ္မွာ ကုန္က်စရိတ္ အျပည့္အဝ ေထာက္ပံ့၍ ၁၀ တန္း တက္ေစခဲ့ေသာ ညီအငယ္ဆံုးကဆိုလွ်င္... “အခု ပိုက္ဆံ က်ပ္တစ္ေသာင္း ပို႔လိုက္ပါ... မပို႔ရင္ ဒီႏွစ္ ၁၀ တန္း မေျဖေတာ့ဘူး” ဆိုတဲ့ ျခိမ္းေျခာက္ ေတာင္းဆိုမႈေတြ အထိ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သမီးေတြပဲ ရွိျပီး အမ်ိဳးသားမရွိေတာ့တဲ့ ဒီအေဒၚကလည္း သူ႕သားအရင္းနဲ႔မျခား အလိုလိုက္ေလေတာ့ ထင္တိုင္းၾကဲ ဆိုးသြမ္းလို႔ေနသည္။ ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းေျပး ဖဲရိုက္ ဇယ္ေတြ ရွဳတ္လို႔ ထိန္းမနိဳင္ သိမ္းမရ ျဖစ္ေတာ့မွ စာတစ္ေစာင္ေရးလို႔ ဇာတ္စံုခင္းျပပါေတာ့သည္။ ဒါေတာင္ သူ႔တူ သားေတာ္ေမာင္အေၾကာင္း မေကာင္းသတင္း တစ္ခုမပါ။ ပတ္ဝန္းက်င္က မိန္းမလယ္ သိန္းၾကြယ္တို႔ အဆြယ္ေကာင္းတာေၾကာင့္ သူ႔သား ပ်က္ရပါသတဲ့။ စာ အဆံုးမွာေတာ့ သူ႔သားေတာ္ေမာင္ ဖဲေၾကြးစာရင္း ကို ေရးလို႔... “ကေလး စိတ္ဓါတ္မက်ဖို႔အေရး၊ မေႏွးအျမန္.. ဆပ္ေပးပါရန္ ေမာတၱာရပ္ခံသည္” တဲ့။
ဒီၾကားထဲ က်ဳပ္ မိဘႏွစ္ပါးက တေမွာင့္။ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ အမ (အေမ) ရန္ုကုန္ လာတဲ့အခါ ေငြအရင္းေလး ထုတ္ေပးလိုက္... သူက ဟိုမွာ ျပန္ေရာင္းဖို႔ ငါးေျခာက္ငါးျခမ္းေလး ဝယ္ျပီး ျပန္သြားလိုက္...။ ေမ႔ေလာက္ျပီ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ၾကရင္... သူ႕အေမ က်ဳပ္တို႕အဖြားက မွာလိုက္လို႔ ဆိုျပီး ရန္ကုန္ တစ္ေခါက္ျပန္လာလိုက္... က်ဳပ္တို႔က အရင္း တစ္ခါ ထုတ္ေပးလိုက္... ေစ်းဝယ္ျပီး ျပန္သြားလိုက္...နဲ႔ လာတိုင္း လာတိုင္း အရင္း ထုတ္ေပးေနရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း အမ လာတဲ့အခ်ိန္မွာ “ ေနပါအံုး... ခင္မ်ား ေျပာေတာ့.. ေစ်းေရာင္းတာ ျမတ္တယ္.. ျမတ္တယ္နဲ႔ ဘယ္မွာလဲ အရင္းနဲ႔ အျမတ္...၊ အျမတ္ကို ခင္မ်ားတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ထမင္းစားလို႔ ရရင္ ဘယ္မွာလဲ အရင္တစ္ေခါက္က ထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ အရင္း...၊ လာတိုင္းသာ အရင္း ထုတ္ေပးေနရရင္ ေစ်း ေရာင္းမေနေတာ့နဲ႔...၊ ခင္မ်ားတို႔ ရွိတဲ့ အိမ္ဝိုင္း ကိုသာ ေရာင္းစားျပီး ထိုင္ေနၾကေတာ့” လို႔ ခတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ညစ္တြန္း တြန္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတစ္ေခါက္ ျပန္သြားျပီးကတည္းက အမ လည္း ေတာ္ေတာ္နဲဲ႔ ေပၚမလာေတာ့ပါဘူး။ ေပၚလာျပန္ေတာ့လည္း ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားေနရတဲ့ သားသမီးေတြကိုမွ အားမနာ... စိတ္ညစ္စရာ-စိတ္ဆင္းရဲစရာ သတင္းေတြကို သယ္ေဆာင္လို႔ လာခဲ့ျပန္ပါတယ္။ “ မင့္ အေဖက မင္းေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ... စားစရာမရွိရင္ အိမ္ဝိုင္းကို ေရာင္းစား ဆိုလို႔ .. အခု ရတဲ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းလိုက္ျပီ” လို႔ ခရီး ေရာက္မဆိုက္ မနက္ေစာေစာၾကီးမွာပဲ ဆိုလာပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္က “ခင္မ်ားတို႔ကို ရြဲ႕ ေျပာတာဗ်...”လို႔ ေအာ္ဟစ္ကာ အံႀကိတ္ ငိုေၾကြးခဲ့ရံုမွ တပါး ဘာမွ မတတ္နိဳင္ခဲ့ပါေလ...။