က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၄၆)

ရာမညေဆာင္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ က်ဳပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြက အလာကနဲ႔မတူ သြက္လက္လို႔ေနပါတယ္။ ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ ေျပာလုိက္တဲ့ စကားေတြကလည္း တစ္လမ္းလံုး ဆူညံလို႔ေပါ့...။ ပါေမာကၡရဲ႕လက္မွတ္ ရျပီဆိုေတာ့ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔က ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္သြားျပီဆိုျပီး “ဦးခ်စ္” မွာ ေန႔လည္စာ စားဖို႔ ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ “ဦးခ်စ္” မွာ ပထမဆံုး ထိုင္ဖူးတာပါ။ “ဦးခ်စ္” မွာ ထမင္းစားရင္းပဲ... က်ဳပ္ သူငယ္ခ်င္း ျမင့္စိန္က ဘယ္ဌာနက ဘယ္အေဆာင္မွာ ရွိတယ္ဆိုတာကို သူ သိသေလာက္ ရွင္းျပပါတယ္။ ဆက္ျပီးေတာ့ “မင္း အလုပ္ရွိရင္ ျပန္ေတာ့... က်န္တာကို ငါ ဆက္လုပ္လိုက္မယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “ေနပါေစကြာ... ေတာ္ၾကာ တစ္ခုခုလိုေနရင္ ၾကာေနလိမ့္မယ္... ငါ ကိုယ္တိုင္ လိုက္ျပီး အပ္ ပါမယ္” လို႔ ဆိုကာ ေမာ္ကြန္းထိန္း ရံုးခန္းဆီသို႔ ျမန္းခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းႀကီးက က်ဳပ္ရဲ႕ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ေဖါင္ ေပၚက ပါေမာကၡတံဆိပ္တုံးႀကီးနဲ႔ လက္မွတ္ကို မယုံသကၤာ မ်က္ႏွာနဲ႔ ဟိုဘက္-ဒီဘက္ လွန္ကာ ၾကည့္ေနေလရဲ႕...။ ဧကႏၱ ပါေမာကၡႀကီးရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္လက္မွတ္ ဘယ္လိုမွ မရနိဳင္ဘူး ထင္ျပီး က်ဳပ္တို႔ကို လႊတ္လိုက္ဟန္ တူပါတယ္။ သူက ဆက္ျပီး ဝင္ခြင့္ေဖါင္နဲ႔ တြဲထားတဲ့ အျခားစာရြက္စာတမ္းေတြကို ပုလိပ္စစ္ စစ္ေနျပန္ပါတယ္။ သူက “ မင္းနာမည္ ဘယ္သူလဲ” လို႔ ေမးေတာ့... က်ဳပ္က “မိုးစံ” ပါလို႔ ေျဖလိုက္တဲ့အခါ...“ ဟာ... ေက်ာင္းတက္မယ့္ ေကာင္က အိမ္ေထာင္ဦးစီး ျဖစ္ေနတယ္...၊ အိမ္ေထာင္ဦးစီးက ေက်ာင္းတက္လို႔ မရဘူးကြ...”လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “အိမ္ေထာင္ဦးစီး ေက်ာင္းမတက္ရဘူး” လို႔ ဘယ္ဥပေဒမွာ ရွိသလဲ လို႔ ျပန္ေမးလိုက္ရင္း... သန္းေခါင္စာရင္းမွာ က်ဳပ္က အိမ္ေထာင္ဦးစီး ျဖစ္ေနရတဲ့အေၾကာင္းကို ရွင္းျပရပါေတာ့တယ္။
တကယ္က က်ဳပ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြအားလံုးဟာ က်ဳပ္အေဒၚရဲ႕ အိမ္ေထာင္စု သန္းေခါင္စာရင္းထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္... နိဳင္ငံေတာ္က လုပ္သက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တဲ့ ဝန္ထမ္းေတြကို ေျမကြက္ ခ်ေပးမယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ ဒီဇာတ္လမ္း ေပၚေပါက္လာခဲ့ရတာပါ။ ေျမကြက္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ဖို႔အတြက္ အဆိုပါဝန္ထမ္းရဲ႕ မိသားစု ဓါတ္ပံုနဲ႔ သန္းေခါင္စာရင္းသာ လိုအပ္တာေၾကာင့္... ဘာမွမဆိုင္တဲ့ က်န္သန္းေခါင္စာရင္းဝင္ က်ဳပ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြကို သီးသန္႔ ခြဲထုတ္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေဒၚ့အိမ္ကို အိမ္ငွါးအျဖစ္ အိမ္ငွါးစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္လွ်က္... အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္က အိမ္ေထာင္ဦးစီး လုပ္ကာ... က်ဳပ္တို႔ေမာင္ႏွမတေတြသာပါဝင္တဲ့ သီးသန္႔ အိမ္ေထာင္စု သန္းေခါင္စာရင္း တစ္ခုကို လဝက နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ စကားမ်ားလွ်က္ ရရွိေအာင္ အေတာ္ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ အခုေတာ့ အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားက ရရွိခဲ့တဲ့ အဆိုပါ “အိမ္ေထာင္စု သန္းေခါင္စာရင္းႀကီး” က က်ဳပ္ကို ဒုကၡ ေပးေနေလရဲ႕...။
ဒီလိုနဲ႔ ျငင္းရင္း ခုန္ရင္း... ေနာက္ဆံုးေတာ့ “မင္း အခုေနတဲ့ ရပ္ကြက္ရုံးက ေနထိုင္ေၾကာင္း ေထာက္ခံစာကို ဒီေန႔ အခ်ိန္မွီ ယူေပးနိဳင္ရင္ လက္ခံမယ္” လို႔ ေမာ္ကြန္းထိန္းႀကီးက ဆိုပါတယ္။ “ေန႔ကူးသြားရင္ လက္မခံဘူး” ဆိုတာေၾကာင့္... စိတ္က တို၊ ေဒါသက ထြက္၊ အခ်ိန္က မရွိ တာေၾကာင့္... ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ စာရြက္ေတြကို အတင္းယူကာ ထြက္လာပါတယ္။ အေဆာင္ေရွ႕က အပင္ရိပ္မွာ ရပ္ထားတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ဆန္နီအစုတ္ေလး ဓ/၂၁၇၆ အနားေရာက္ေတာ့ ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ ျမင့္စိန္ကို “တက္ကြာ” လို႔ ဆိုလိုက္ျပီး ေျခာက္မိုင္ခြဲ ေရႊဟသၤာလမ္းမွာရွိတဲ့ ရပ္ကြက္ရုံးေလးဆီကို အေသာ့ႏွင္ရပါေတာ့တယ္။ ကားေမာင္းေနရင္း “ရန္ကုန္က ရပ္ကြက္ရုံးေတြက ညဘက္မွာ ဖြင့္တာက မ်ားတယ္... အခု ရံုး ပိတ္ထားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” ဆိုတဲ့ အေတြး ဝင္ေနတာေၾကာင့္ စကား မေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။
ကံ ေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ရပ္ကြက္ရံုး မေရာက္ခင္ “ေငြတိုး” လက္ဘက္ရည္ဆိုင္နားမွာ ရပ္ကြက္စာေရးႀကီးကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္... ကားကို ခ်က္ခ်င္းရပ္လိုက္ျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပကာ အကူအညီ ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ သူကလည္း “ ရုံးပိတ္ထားေပမဲ့ သူ႕အိမ္မွာ တံဆိပ္တုံး ရွိပါတယ္... ဒီေလာက္ကေတာ့ သူ လုပ္ေပးလို႔ ရပါတယ္” ဆိုျပီး... ေငြတိုး ကပဲ ေစာင့္ေနပါ...၊ သူ ၁၅ မီးနစ္အတြင္း ျပန္လာခဲ့မယ္ လို႔ ေျပာကာ က်ဳပ္ဆီက သန္းေခါင္စာရင္း ေကာ္ပီ ယူလွ်က္ ထြက္သြားေလရဲ႕...။ သူ ျပန္လာေတာ့ ေငြတိုးမွာ လက္ဘက္ရည္-ေဆးလိပ္ အလွ်ံပယ္ တိုက္ကာ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ျပီး...၊ ဒီ ရတက္မေအးလွတဲ့...အခ်ိန္မွီ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ ရဖို႔အေရး... ေတြးေမွ်ာ္ကာ ေခါင္းစားလို႔... စီးေတာ္ကားကို တလၾကမ္း ေမာင္းခဲ့ရပါေတာ့တယ္...။