ယင္းမာပင္ အမွတ္တရ (၁)

၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ မတ္လဆန္း ရဲ႕ ပူအိုက္ေသာ ေႏြနံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ရင္ေပါင္တိုင္ရြာ အေနာက္ထိပ္ရွိ ရြာ၏ တစ္ခုတည္းေသာ အေျခခံပညာအလယ္တန္းေက်ာင္း (ႏွင့္ တြဲဘက္ အ.ထ.က) ၏ ေရွ႕အဝင္ဝ ဘယ္ဘက္ျခမ္း အိမ္ဝိုင္းအတြင္း၌ရွိေသာ အေၾကာ္ဆိုင္တြင္ မိုးစံတို႔ မိသားစုေမာင္ႏွမတေတြ မ်က္ႏွာ မသာမယာျဖင့္ အလုပ္ရွဳတ္ေနၾကေလ၏။ ဖခင္ျဖစ္သူက ေခါင္း ငိုက္စိုက္ခ်ကာ ဆန္ေကာ(စေကာ)အလယ္၌ ရွိေသာ စင္းႏွီတုံး ေပၚတြင္ ဗူးသီးကိုတင္ကာ ေတာက္ေတာက္စင္းေနသလို... သားႀကီးျဖစ္သူ မိုးစံ က စင္းျပီးသား ဗူးသီးဖတ္ကေလးေတြကို ဇလံုျဖဴႀကီးထဲ ထည့္ကာ ဆား၊ ဆန္မႈန္႕၊ ေဆာ္ဒါအနည္းငယ္ ႏွင့္ ေရ ကို သမေအာင္ ထပ္ျဖည့္လွ်က္ ဒူးေပၚ ေမးေထာက္ကာ ညာဘက္လက္ျဖင့္ အားရပါးရ ႏွယ္ေနေလသည္။ မိခင္ျဖစ္သူက မေန႔ညက ေထာင္းထားေသာ မတ္ပဲအစိုေလးေတြကို အကြင္းေလးေတြ လုပ္ကာ ဆီပူဒယ္အိုးႀကီးထဲသို႔ တစ္ခုျပီး တစ္ခု ထည့္ရင္း တစို႔တံကေလးျဖင့္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ျပန္ကာလွန္ကာ လုပ္ေပးလွ်က္ရွိ၏။ ထိုအခ်ိန္မွာ က်န္ညီအစ္ကို ေလးေယာက္က ျမင္းခြာရြက္ေၾကာ္ ေရာင္းနိဳင္ဖို႔အတြက္ ျမင္းခြာရြက္ သင္ေနၾကသလို... ဥမမယ္ စာမေျမာက္ေသးတဲ့ ညီမေလး ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ထမင္းဇလံုထဲ ထည့္ေပးထားေသာ အေၾကာ္တစ္ခုကို သူနိဳင္ ကိုယ္နိဳင္ အျပိဳင္လုေနၾကေလသည္။
“က်ေနာ္ ဒီႏွစ္ ၁၀ တန္း စာေမးပြဲ မေျဖရေတာ့ဘူးေပါ့... ဟုတ္လား အေဖ” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ တိတ္ဆိတ္မႈကို ျဖိဳခြင္းလိုက္သူက သားႀကီး မိုးစံပင္...။ ဖခင္ျဖစ္သူကေတာ့ “ ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ... ရြာကလူႀကီးေတြနဲ႔ မင္းတို႔ ဆရာေတြ တိုင္ပင္ျပီး တစ္ခုခု လုပ္ေပးလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္” ဟု ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိလွေသာ အသံျဖင့္ တုန္႔ျပန္မႈျပဳေလ၏။ ဇာတ္လမ္းက အစကတည္းက ယဥ္သကိုဟု ဆိုရမည္ပင္။ မိုးစံ ၁၀ တန္း ေရာက္သည့္ ဒီ ၁၉၈၇-၈၈ ပညာသင္ႏွစ္မွာ ရင္ေပါင္တိုင္ရြာ တြဲဘက္အထက္တန္းကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မဖြင့္နိဳင္။ မိုးေခါင္ေရရွားအရပ္ျဖစ္တာမို႔ စီးပြားေရးက အျမဲတမ္း အဆင္မေျပၾက။ မိုး ေကာင္းလို႔ ေကာက္ပဲသီးႏွံ ရၾကရင္ စီးပြားေရးအဆင္ေျပ...၊ စီးပြားေရး ဖြံ႕ျဖိဳးတာနဲ႔အမွ်... တစ္အိမ္ေထာင္ကို ဘယ္ေလာက္ ဟု က်သင့္ေငြ ခြဲတမ္းေကာက္ယူကာ ျမိဳ႕တက္ ဆရာ ငွါးကာ ရြာႏွင့္ ရြာအနီးတဝိုက္က ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြအတြက္ တြဲဘက္အထက္တန္း ( ၉ တန္း ႏွင့္ ၁၀ တန္း) ကို ဖြင့္ေပးေနၾက။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက လစဥ္ေၾကး အနည္းငယ္ ပံ့ပိုးေပးရံုပင္..။ မိုး ေခါင္လို႔ ဆရာ မငွါးနိဳင္တဲ့ႏွစ္ ဆိုရင္ေတာ့.. တတ္နိဳင္တဲ့သူေတြက အထက္တန္းေက်ာင္းရွိရာ သက္ဆိုင္ရာ ျမိဳ႕ေတြဆီ ခ်ီတက္ၾက။ ဆင္းရဲသား မတတ္နိဳင္တဲ့သူေတြကေတာ့ တစ္ႏွစ္နားလို႔... ေနာက္ႏွစ္ မိုး ေကာင္းေအာင္ ဆုေတာင္းယံုမွတပါး အျခားေရြးစရာ လမ္းမရွိ။ ဒီနွစ္လည္း မိုးေခါင္တာေၾကာင့္ ဆရာ ငွါးဖို႔ ရြာက ေငြေၾကး မေထာက္ပံ့နိဳင္။ ဒါေၾကာင့္ ရြာတြဲဘက္အထက္တန္း ဖြင့္ေရး-မဖြင့္ေရး ရြာကလူူႀကီးေတြ၊ မိဘ-ဆရာအသင္းနဲ႔ ဆရာ-ဆရာမေတြ အႀကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကရ၏။ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ ေရာက္ေနတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မဖြင့္နိဳင္တာေၾကာင့္ စီးပြားေရး အဆင္ေျပသူေတြ နဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရွိသူေတြက အထက္တန္းေက်ာင္းရွိရာ ျမိဳ႕ႀကီးမ်ားသို႔ အသီးသီး ေျပာင္းေရႊ႕သြားၾကေလျပီ။ အထူးသျဖင့္ ရြာ ႏွင့္ အနီးဆံုးေနရာတြင္ ရွိေသာ ယင္းမာပင္ အ.ထ.က သို႔ ေျပာင္းၾကေလ၏။ မိုးစံ တို႔လို လူေတြကေတာ့ “တြဲဘက္ ဖြင့္နိဳင္ပါေစ”လို႔ ဆုေတာင္းရင္း ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ကို လည္ပင္းတရွည္ရွည္ျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကရပါ၏။ ဒီႏွစ္ မဖြင့္နိဳင္ရင္.. နားေပအံုးေတာ့ တစ္ႏွစ္ေပါ့။