က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၄၀)

အျဖစ္သနစ္ေတြက တစ္မ်ိဳးုျပီး တစ္မ်ိဳး မရိုးရေလေအာင္ က်န္ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဒီလိုလာပါတယ္ေလ...။ က်ဳပ္တို႔ ကေတာ့ ေမာင္ႏွမ ခုုႏွစ္ေယာက္မွာ အငယ္ဆံုး ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ မိန္းခေလးေတြကို က်န္ညီအငယ္ေတြထက္ပိုျပီး ဂရုတစိုက္ ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ေယာက်္ားေလးေတြဟာ ေဒါင္ က်က်... ျဗား က်က်... ဘယ္လိုပဲေနေန ရတယ္လို႔ စဥ္းစားခဲ့ၾကေပမဲ့... မိန္းခေလးေတြကိုေတာ့ ဒီလို ပစ္ထားလို႔ မျဖစ္ဘူး ဆိုျပီး စနစ္တက် စဥ္းစားစီမံခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ဳပ္နဲ႔ အနီးဆံုးေနရာျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္အိမ္ကို ခယေတာင္းပန္ကာ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းတက္ေစခဲ့ပါတယ္။ အစပိုင္းမွာ အဆင္ေခ်ာခဲ့ေပမယ့္... ေနာက္ပိုင္းမွာ တက်က္က်က္ ျဖစ္တဲ့အသံေတြ ၾကားလာရပါတယ္။ အေနၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ကုန္က်စရိတ္ အားလံုးကို က်ဳပ္တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္က ေပးေနရတာေတြ...၊ ျပီးေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို လက္ခံ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔အေရး ဒီ အေဒၚအိမ္ကို က်ဳပ္တို႔ေပးဆပ္ေနရတဲ့ ေငြအား လူအား လုပ္အားခေတြ ကိုပါ ျမင္ေတြ႕ သိရွိ နားလည္လာပါေတာ့တယ္။ ဒီအခါမွာ ကေလးေတြပီပီ “အေဒၚနဲ႔ အဖြား အေပၚမွာ... သူတို႔က ေစတနာရွိလို႔ တို႔ကို ေခၚထားတာ မဟုတ္ဘူး... ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ...၊ ငါတို႔ အစ္ကိုေတြက အားလံုး လိုေလေသးမရွိ ေထာက္ပံ့ထားတာပဲ... ဒီအိမ္မွာ ငါတို႔ ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာမလိုဘူး... စာ တစ္ခုပဲ က်က္မယ္ဆိုတဲ့ အျမင္ေတြ” ျဖစ္ေပၚလာတာေၾကာင့္ အဆင္မေျပမႈေတြက ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ဆိုသလို ျဖစ္ပြားလို႔ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အလုပ္က ျပန္တိုင္း သူတို႔ေလးေတြ အဆင္မွေျပပါ့မလား ဆိုတဲ့ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ အေတြးနဲ႔ အေဒၚအိမ္ ဝင္ရတာက အေမာ...။ သူတို႔ေလးေတြ ျပံဳးေပ်ာ္ေနတာ ေတြ႕ရရင္... က်ဳပ္တို႔လည္း ေပ်ာ္ရ...။ သူတို႔ေလးေတြ မ်က္ႏွာ မရႊင္မလန္း ျဖစ္ေနရင္... စိတ္ဆင္းရဲ ရတာက က်ဳပ္တို႔ ညီအစ္ကို။ ဒါေတြကို သူတို႔ သိပါေလစ...။ တခါတေလေတာ့လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ပိုင္ ဆန္နီကား အစုတ္ေလးေပၚတင္... ဝယ္ထားျပီး မေနျဖစ္ေသးတဲ့ ေျမာက္ဒဂံုအိမ္ကို ေမာင္း... ဟိုေရာက္ေတာ့မွ “ ညီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ၁၀ တန္း ေအာင္ျပီဆုိတာနဲ႔... အခု တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ေနတဲ့ တို႔ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမတေတြကို မိဘ ႏွစ္ပါးနဲ႔အတူ ေဟာဒီ အိမ္ႀကီးမွာ စည္းလံုးညီညြတ္စြာနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနသြားၾကဖို႔ စီမံကိန္းခ်ျပီး တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ကေန ရုန္းကန္ႀကိဳးစားေနေၾကာင္း...၊ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အားလံုးကို သီးခံျပီး ေက်ာင္းစာကိုသာ ႀကိဳးစားၾကေစခ်င္ေၾကာင္း...၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ (သူတို႔က ေစတနာ မမွန္ေပမယ့္) ဒီအေဒၚရဲ႕ ေက်းဇူးေတြ တို႔ မိသားစုအေပၚမွာ တင္ရွိေနေၾကာင္း...၊ ဒီ ေက်းဇူးေတြကိုလည္း ကိုယ္တတ္နိဳင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပန္ဆပ္ရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း...၊ ဒီအေဒၚ ရန္ကုန္ ေရာက္လို႔ တို႔ညီအစ္ကို ဒီေရာက္ခြင့္ ရလာျပီး အလုပ္ေလးေတြ အဆင္ေျပလာေၾကာင္း...၊ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ အခု ညီးတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ အိ္ပ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရရွိလာတာျဖစ္ေၾကာင္း...၊ အမ (အေမ) လည္း သူ အဆင္ေျပရင္ ေျပသလို လာေနတာမို႔ မိဘေတြအေၾကာင္း ေခါင္း ထဲ မထည့္ေစခ်င္ေၾကာင္း...၊ မၾကာခင္ကာလမွာ ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့ မိသားစုတစ္ခုအျဖစ္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ႀကီးမွာ ကိုယ့္အိုး- ကိုယ့္အိမ္နဲ႔ သီးျခား ရပ္တည္နိဳင္လာေတာ့မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း...၊ အခုလည္း မိသားစုစိတ္ဓါတ္နဲ႔ အိမ္မႈကိစၥေတြကို ဝိုင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္ရင္း စာကိုသာ ႀကိဳးစားၾကေစခ်င္ေၾကာင္း…” ကို ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ နားဝင္ေအာင္ ရွင္းျပခဲ့ရတာေပါ့။ ခတ္ၾကမ္းၾကမ္း ေျပာခဲ့ လုပ္ခဲ့ ရတာေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္လည္း ဘာမွမေျပာပဲ တုံဏွိဘာေဝ ေနျပီး၊ ပိုက္ဆံကိုသာ ေတာင္းသေလာက္ ထုတ္ေပးေနတဲ့ က်ဳပ္ညီ သူတို႔အစ္ကို ကို အသက္နဲ႔အမွ် ခ်စ္ၾကေပမယ့္... အစ္ကိုႀကီးျဖစ္သူ က်ဳပ္ ကိုေတာ့ ယေန႔ထက္တိုင္ ဟိုအဝွါ ထက္ေတာင္ မုန္းၾကပါေၾကာင္း...။