က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၁၀၀)

“အေဝးသင္” မွသည္ “ေနဝန္းနီ” သို႔…

၂၀၀၃ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ -၁ ရက္ေန႔ နံက္ေစာေစာမွာ က်ဳပ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီးကို ဖူးေမွ်ာ္ကန္ေတာ့ ဆုေတာင္းရင္း အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိ ဘုရားရိပ္မွာ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ခိုလွံဳခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ေျမနီဂံုး ဒဂံုစင္တာေရွ႕က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လမ္းထဲမွာရွိတဲ့ “ေရႊရည္” အညာလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ဝင္ကာ အညာမုန္႔တီ နဲ႔ မုန္႔ပစ္္သလက္ စားခဲ့ၾကတာေပါ့။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အမ (အေမ) နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးက က်ဳပ္အတြက္ လိုအပ္မယ့္ပစၥည္းေတြထည့္…၊ က်ဳပ္ကေတာ့ အညာက ေရာက္ေနတဲ့ ဦးေလးေတြ-အေဒၚေတြနဲ႔ ထိုင္ကာ အာရိုက္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းေနခဲ့ပါတယ္။ ေန႔လည္တစ္နာရီေလာက္မွာေတာ့ မေန႔ကမွ အငယ္ဆံုးညီေတာ္ေမာင္ ဝယ္လာေပးခဲ့တဲ့ အေနာက္တိုင္းဝတ္စံုကို ဝတ္ကာ အိမ္မွာရွိေနသမွ် အႀကီးေတြကို ဝပ္ခ်ကန္ေတာ့ကာ... အငယ္ေတြကိုလည္း ဆံုးမစကား ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကို ဆင္းခဲ့ၾကတာေပါ့…။

တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္ဘဝႀကီးက အင္မတန္ ထူးဆန္းလွပါေပတယ္…။

• မနက္ပိုင္းမွာ အေၾကာ္ေရာင္း… ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ေပါက္စီေရာင္းမွ ထမင္းနပ္မွန္ခဲ့ရသူ...။
• ေက်ာင္းစရိတ္ေလး ရဖို႔အတြက္ ေႏြေက်ာင္းပိိတ္ရက္တိုင္းမွာ ေတာဓေလ့အလုပ္မ်ိဳးစံု လုပ္ခဲ့ရသူ…။
• ရြာကတြဲဘက္ေက်ာင္းမွာ ျဖစ္သလို ကုုတ္ဖဲ့တက္ရင္း အထက္တန္းေအာင္ခဲ့ရသူ…။
• ရြာဇနပုဒ္ေလးက မူလတန္းေက်ာင္းတေက်ာင္းရဲ႕ လက္ေထာက္မူျပ ဆရာတေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရသူ…။
• ႀကီးပြားတိုးတက္ဖို႔ လမ္းစရွာရင္း ေမြးရပ္ေျမကို စြန္႔ခြာလို႔ မိုးကုတ္ေက်ာက္တူးသမားေလးဘဝ ေရာက္ခဲ့ရသူ…။
• ဘဝဝမ္းစာအတြက္ ျမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္ရဲ႕ ကုမၸဏီေလာကမွာ က်င္လည္လွဳပ္ရွားခဲ့ရသူ…။
• ဘဝတက္လမ္းအတြက္ အလုပ္တဘက္နဲ႔ “အေဝးသင္တကၠသိုလ္” တက္ခဲ့ရသူ…။
• ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ အထင္ကရ “ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီး”မွာ ဘြဲ႕လြန္ပညာေတြ ဆက္လက္ သင္ယူ ဆည္းပူးခြင့္ ရခဲ့သူ…။
• ကံၾကမၼာမ်က္ႏွာသာေပးမႈေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ဆရာ ျဖစ္လာခဲ့ရသူ…။
• အတိတ္ကံ-ပစၥဳပၸန္ကံေတြရဲ႕ မ စမႈေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိဳင္ေလာက္တဲ့ နိဳင္ငံျခားပညာသင္ဆု စာေမးပြဲကို ဝင္ေရာက္ေျဖဆိုခြင့္ ရရွိကာ ေအာင္ျမင္မႈရခဲ့သူ…။
• မ်ားျပားလွတဲ့ အခက္အခဲ အတားအဆီးေတြၾကားကပဲ နိဳင္ငံျခားသြားေရာက္ဖို႔ ကံဇာတာပါလာခဲ့သူ။
  

ဤမွ်ေလာက္ အေျပာင္းအလဲ မ်ားခဲ့ရတဲ့ က်ဳပ္ဘဝကို အေသအျခာ ျပန္လည္ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ဳပ္ဘဝႀကီးဟာ… တခါက ဆရာႀကီးေဒါက္တာလွေဖ ေရးခဲ့သလို “ဝီရိယကို ထူ…ဉာဏ္နဲ႔ကူ… ကံကေဖးမသူ” ျဖစ္ခဲ့တာပါ…။ တဆက္တည္းမွာပဲ က်ဳပ္ရဲ႕အိပ္မက္ဇာတ္ေကာင္ “နိဳင္ငံျခားျပန္ တကၠသိုလ္ဆရာ ကထိက ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္” ျဖစ္လာလိမ့္အံုးမလားရယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ ၾကည့္ေနမိပါ၏။

အခုေတာ့ မိုးစံတေယာက္ ဒီစိတ္ကူးယဥ္မႈေလးကို လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖၚဖိို႔အတြက္ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာ-၁ ရက္ေန႔ ၊ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ညေန ၄ နာရီခြဲ မွာ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကေန ထြက္ခြါမယ့္ UB 221 ေလယာဥ္ျဖင့္ ထိုင္းနိဳင္ငံ ဘန္ေကာက္…၊ ထိုမွတဆင့္ JAL 718 ေလယာဥ္ျဖင့္ ဂ်ပန္နိဳင္ငံသို႔ ပညာေတာ္သင္တေယာက္အျဖစ္ ထြက္ခြါလို႔ လာခဲ့ပါျပီ…။ လာခဲ့ပါျပီ…။

(ဤေနရာတြင္ “က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း” ကို အခ်ိန္အတိုင္းအတာတခုအထိ ရပ္နားထားမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း…)

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၉)

အလာေကာင္းေပမဲ့ အခါေႏွာင္းခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ေဖေဖၚဝါရီလ မကုန္ခင္ Acceptance ရရင္ April တန္း မွီတယ္လို႔ ဆိုခဲ့ေပမဲ့ တကယ္တန္းက်ေတာ့ မမွီခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အားလံုးက April မွာ ထြက္သြားၾကေပမဲ့ က်ဳပ္ကေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေျခာက္လ ေစာင့္ျပီး October တန္းက်မွ ထြက္ခြါဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဘာမ်ားတတ္နိဳင္အံုးမွာလဲ…။ ကံစီမံရာ အတိုင္းေပါ့…။

အဲဒီ ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ ေျခာက္လဟာ က်ဳပ္ဘဝအတြက္ေတာ့ ေလာကဓံကို အလူးအလဲ ခံခဲ့ရတဲ့ကာလေတြပါ…။ ံုမနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ေက်ာင္းသြား… ေဒး နဲ႔ အေဝးသင္က အတန္းေပါင္းစံုကို တလွည့္စီ သင္…။ ျပီးတာနဲ႔ စာေမးပြဲ ဂ်ဴတီ… လံုျခံဳေရးဂ်ဴတီေတြ မနားမေန ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရ…။ နည္းျပက်ဴတာ စာမသင္ရဖူးလို႔ ဆိုၾကေပမယ့္ က်ဳပ္ကေတာ့ လံုးဝမနားခဲ့ရပါဘူး။ ကိုယ္ကိုတိုင္က အေဝးသင္ကတဆင့္ ဆရာျဖစ္လာခဲ့သူမို႔ အေဝးသင္ကိုု သင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ေစတနာအျပည့္နဲ႔ တကယ္ကို က်က်နနျပင္ဆင္ကာ သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းသား-သူ အမ်ားစုက “ ဆရာ… က်ဴရွင္ဖြင့္ပါ…၊ က်မတို႔ ဝိုင္း လုပ္ထားျပီးသား…ေနရာလည္းရွိပါတယ္..၊ ဆရာ လာသင္ေပးပါ…” ဆိုတာေတြက တပံုတပင္…။ က်ဳပ္ကလည္း “က်ဴရွင္ လံုးဝ မသင္ဘူး…၊ နားမလည္ရင္ ခ်က္ခ်င္းထေမးပါ… ဒီအနီးကပ္သင္တန္းမွာပဲ သင္မယ္” လို႔ တုန္႔ျပန္ရတာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသား-သူ အမ်ားစုဟာ သက္ဆိုင္ရာဆရာ-ဆရာမေတြဆီမွာ က်ဴရွင္ တက္ခဲ့ျပီးသား-တက္ေနဆဲသူေတြပါ။ အနီးကပ္သင္တန္းကိုု တကယ္စိတ္ဝင္စားလို႔ လာတက္တဲ့သူေတြ ရွိေပမဲ့ အေပ်ာ္သေဘာလာတဲ့သူေတြက မ်ားဟန္တူပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း အခ်ိန္နီးမွ ကပ္ေရာက္လာၾကျပီး ဟိုမမွီ-ဒီမမွီ ျဖစ္ေနၾကသူေတြပါ။ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကဆိုရင္ “ ဆရာ… အေသးစိတ္ ရွင္းျပမေနပါနဲ႔…၊ စာေမးပြဲမွာ ပါမယ့္ဟာပဲ သင္ပါ” လို႔ ထေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီလို ေက်ာင္းသားေတြ…။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္ကလည္း “ေအးကြာ… အဲဒီလိုဆိုရင္ ဆိုက္ေကာ္ေလာ္ဂ်ီ (Psychology) ကို အဂၤလိပ္လို စာလံုးေပါင္းျပစမ္းပါအံုး” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ Sitechology လို႔ ေပါင္းပါေရာဗ်ာ…။ က်ဳပ္က ေခါင္ေလး ျငိမ့္ရံု ျငိမ့္ျပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနေပမဲ့ က်န္တဲ့ ေက်ာင္းသား-သူေတြက ဟားၾကတာေပါ့။ အဲဒီေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ပညာအေျခခံ သိသင့္သိထိုက္တဲ့ Concept ေလးေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ အေသးစိတ္ရွင္းျပရတဲ့အေၾကာင္း အေထာက္အထားေတြနဲ႔တကြ အသံေတြတုန္သည္အထိ ေျပာျပခဲ့ပါေသးတယ္။ သူတို႔လည္း မွားမွန္းသိသြားျပီးတဲ့ေနာက္မွာ အနီးကပ္ရက္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း က်ဳပ္ေနာက္ကလိုက္ျပီး ေတာင္းပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

တခ်ိန္ထဲမွာပဲ သူတို႔နဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ စာ တကယ္ဖတ္တဲ့ အေဝးသင္ ေက်ာင္းသား-သူေတြကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသူတေယာက္ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စာဖတ္အား ေကာင္းဟန္တူပါတယ္။ က်ဳပ္ စာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမ ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းဟာ စာဖတ္အားနည္းတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ-ဆရာမဆိုရင္ ပက္လက္လန္သြားနိဳင္ပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားတာေၾကာင့္ အံ့ၾသသြားခဲ့ရပါတယ္။ ျပီးမွ သူေမးတာကို အားလံုးနားလည္နိဳင္မယ့္ ဥပမာေလးနဲ႔ ျပန္လည္ရွင္းျပခဲ့ရတာေပါ့။ က်ဳပ္ သင္ေနတဲ့ ေဒးက ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသားထက္ေတာင္ စာဖတ္အား ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာနိဳင္ပါတယ္။ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ… သူမက စိတ္ပညာပါေမာကၡႀကီးေတြဆီမွာ က်ဴရွင္ယူျပီး က်ဳပ္ကို အကဲစမ္းခဲ့တာဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္ အထင္ႀကီးခဲ့သမွ် သဲထဲေရသြန္သလိုပဲေပါ့…။

အဲဒီလို ေက်ာင္းတာဝန္ေတြနဲ႔ အလုပ္ရွဳတ္ေနတာေၾကာင့္ ပံုမွန္ဝင္ေငြရေနတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေလးကိုလည္း ျပန္မၾကည့္နိဳင္ပဲ စပ္တူလုပ္ေနသူ ေပးသမွ်နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး အဲဒီလူကပဲ အားလံုးေမာင္ပိုင္စီးကာ ဘတ္သြားသည္အထိ ဘဝပ်က္မတတ္ ခံလိုက္ရပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ျခင္းရဲ႕ ႀကီးမားလွတဲ့ အရင္းအႏွီးတခုေပါ့…။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ရဲ႕ေက်ာင္းဆရာဘဝမွာ အလြန္အမင္း ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ခဲ့တာ တခုရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့… ပါေမာကၡ ဆရာဦးခင္ျမင့္က အေဝးသင္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲတိုင္းမွာ စင္ျမင့္ေပၚကေန “အေဝးသင္ေက်ာင္းသားေတြ မညံ့တဲ့အေၾကာင္း…၊ အေဝးသင္ကေန ဆရာျဖစ္လာျပီး အခုဆိုရင္ နိဳင္ငံျခားပညာသင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံရသူေတြ ရွိေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း…” ကို ဝန္ခံေျပာၾကားလာခဲ့ပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔အေဝးသင္ကလူေတြအတြက္ အၾကားခ်င္ဆံုး-အလိုခ်င္ဆံုး စကားတခြန္းပါ။ ဆရာကေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္မသိ…။ က်ဳပ္ကေတာ့ ကန္ေတာ့ခံ ေနာက္တန္းထိုင္ခံုကေန ဆရာ ေျပာသမွ် နားေထာင္ရင္း ဝမ္းနည္း-ဝမ္းသာျဖစ္ကာ မ်က္ရည္ေတြ တသြင္သြင္စီးဆင္းလို႔ ေနခဲ့တာေပါ့…။ ေနခဲ့တာေပါ့…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၈)

E mail ကတဆင့္ ဆက္သြယ္လိုက္တဲ့ ဂ်ပန္ဆရာ ၃၅ ေယာက္အနက္ တေယာက္ေသာဆရာက “က်ဳပ္ရဲ႕ မဟာက်မ္း နဲ႔ Research proposal ဟာ သူ လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ Field နဲ႔ တိုက္ရိုက္ ဆက္ဆိုင္ေနတာေၾကာင့္ တပည့္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ လက္ခံ သင္ၾကားေပးနိဳင္တဲ့အေၾကာင္း အီးေမးလ္နဲ႔ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဂ်ပန္မွာေရာက္ေနတဲ့ ဆရာမရဲ႕ကူညီမႈေၾကာင့္ ပရိုက္ဗိတ္ေက်ာင္းက ဆရာတေယာက္ကလည္း လက္ခံမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ျပန္ၾကားခဲ့ပါေသးတယ္။

က်ဳပ္ကလည္း အဲဒီေမးလ္ႏွစ္ေစာင္ကို print ထုတ္ကာ သံရံုးကို သြားျပတာေပါ့။ သံရံုးကေတာ့ ကိုယ့္ Field နဲ႔ကိုက္ညီတဲ့ National ေက်ာင္းက ဆရာကို ေရြးခ်ယ္ျပီး Acceptance ကို ဖက္စ္ (Fax)နဲ႔ အရင္ပို႔ေပးခိုင္းဖို႔ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း ဆရာသမားဆီကို ဖက္စ္ထိုးကာ သူတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ေပးဖို႔ ေမာတၱာရပ္ခံခဲ့ရတာေပါ့။ ဖက္စ္ကလည္း ေစ်းႀကီးလိုက္တာ... တမ်က္ႏွာကို က်ပ္ ငါးေထာင္ ေပးရပါတယ္။ ဒါေတာင္ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ရံုးကတဆင့္ အသံုးျပဳခဲ့တာေၾကာင့္ အဝင္အတြက္ မေပးခဲ့ရပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ပန္က ဆရာသမားကလည္း Acceptance ကို ခ်က္ခ်င္းေရးကာ ဖက္စ္နဲ႔ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဖက္စ္ေကာ္ပီကို ယူျပီး သံရံုးကို သြားေပးေတာ့… “အိုေကျပီ… Original မူရင္း ေရာက္လာရင္သာ လာပို႔လိုက္ပါ” လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒါက ဇႏၷဝါရီေနာက္ဆံုးပတ္ထဲမွာေပါ့…။ ေဖေဖၚဝါရီလ မကုန္ခင္ Acceptance ရရင္ သူမ်ားနည္းတူ April မွာ ထြက္ရမယ္ဆိုတာေၾကာင့္ က်ိန္းေသသေလာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။

ေဖေဖၚဝါရီလလယ္ေလာက္မွာ သံရံုးက Acceptance original လာေပးဖို႔ က်ဳပ္ကို ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း Original ေရာက္မလာေသးေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္ၾကားျပီး… ဂ်ပန္က ဆရာသမားဆီကိုလည္း “Acceptance original ျမန္ျမန္ပို႔ေပးဖို႔ နဲ႔ သံရံုးက ေမးေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း” ေမးလ္ ပို႔လိုက္တာေပါ့။ က်ဳပ္အထင္ ေနာက္သံုးရက္ေလာက္အၾကာမွာ သံရံုးက က်ဳပ္ဆီကို ဖုန္းဆက္ကာ “ ဂ်ပန္ဆရာက Acceptance original ကို ဇႏၷဝါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔ ရက္စြဲနဲ႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာန၊ ပါေမာကၡသို႔ လိပ္မူလွ်က္ ပို႔ေပးထားျပီးျဖစ္ေၾကာင္း…၊ ဒါေၾကာင့္ အခု သြားေရာက္စံုစမ္းျပီး ခ်က္ခ်င္းလာေပးဖို႔…” ေျပာပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္လည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာန ပါေမာကၡဆရာမႀကီးထံ အေျပးသြားကာ အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပရတာေပါ့။ ဆရာမႀကီးက ရံုးစာေရး ကိုေမာင္ဆန္းကို စာဝင္-စာထြက္ေတြ ေသျခာျပန္စစ္ခိုင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နိဳင္ငံျခားက ဘယ္စာမွ အဝင္မရွိ…။ သံရံုးက ေျပာတဲ့အတိုင္းဆိုရင္ စာက ေရာက္ခ်ိန္တန္ေနပါျပီ…။ ဘာျဖစ္လို႔ မရာက္တာလဲ…။ ဆရာမႀကီးကေတာ့ “ကိုမိုးစံေရ… ရန္ကုန္တကၠသိုလ္စာတိုက္ကို အခုခ်က္ခ်င္း သြားျပီး ေမးလိုက္ပါ… ဒို႔ေစာင့္ေနမယ္” လို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ က်ဳပ္လည္း အေျပးအလႊား သြားခဲ့ရတာေပါ့…။

ဟိုေရာက္ေတာ့ စာတိုက္တာဝန္ရွိသူ တေယာက္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပကာ ဝင္ရွာခြင့္ ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔က အမ်ိဳးမ်ိဳး တားေနတဲ့ၾကားကပဲ က်ဳပ္က အထဲကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အခုခ်ိန္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မမွတ္မိေတာ့…။ က်ဳပ္ မွတ္မိတာကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သံရံုးရဲ႕အေျပာကို ယံုၾကည္ျပီး ေရာက္ခ်ိန္တန္လို႔မွ ေရာက္မလာခဲ့တဲ့ အင္မတန္အေရးႀကီးလွတဲ့ Acceptance အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္တိုေနတာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အထဲကို ဝင္ရွာလိုက္တာနဲ႔ စင္ေပၚမွာ Professor, Psychology Department ဆိုတဲ့ အဝါေရာင္စာအိတ္ေလးက အေပၚဆံုးမွာ ထင္းထင္းႀကီး ရွိေနပါတယ္။ က်ဳပ္က “ဒီစာပဲ” လို႔ ေျပာလိုက္ျပီး စာဝင္ရက္စြဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဖေဖၚဝါရီ ၇ ရက္ေန႔ကတည္းက ေရာက္ေနတာပါ။ အဲဒီမွာ က်ဳပ္က “စာတိုက္နဲ႔ လမ္းပဲ ျခားတဲ့ စိတ္ပညာဌာနကို မပို႔ပဲ… ဘာျဖစ္လို႔ စာတိုက္မွာတင္ တပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သိမ္းထားတာလဲ…” ဆိုျပီး ၾကမ္းေတာ့ ရမ္းေတာ့တာပါပဲ…။ တိုင္မယ္-ေတာမယ္နဲ႔ တကယ္ကို ရမ္းခဲ့မိတာပါ။ သူတို႔ကေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းပန္ခဲ့ၾကတာေပါ့။

ဌာနျပန္ေရာက္ေတာ့ စာကို ဆရာမႀကီးလက္ထဲ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ ဆရာမႀကီးကလည္း က်ဳပ္ေရွ႕မွာတင္ ခ်က္ခ်င္းေဖာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇနၷဝါရီ ၂၇ ရက္စြဲနဲ႔ေရးလိုက္တဲ့ Cover letter နဲ႔ Acceptance original ပါ။ ဆရာမႀကီးက “ ကဲ… ကိုမိုးစံ သံရံုးကို အခ်ိန္မွီ ေျပးေပေတာ့” လို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ ဒုန္းစိုင္းလို႔ ေျပးခဲ့ရပါေၾကာင္း…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၇)

Scholarship က ရျပီးသားဆိုေတာ့ Acceptance အခ်ိန္မွီရရင္ April မွာ ထြက္္ရမယ္ဆိုျပီး စာသင္မပ်က္ ရုတ္တရက္ မဂၤလာေဆာင္လိုက္ပါေသးတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ေတာက… သူမကလည္း ေတာက… ဆိုေတာ့ ႏွစ္ဘက္ေပါင္းမွ လူ ၃၅၀ ေလာက္ ဖိတ္ကာ “ဇီဝိတဒါနသံဃာ့ေဆးရံု” မွာ ဆြမ္းကပ္ရင္း ဧည့္ခံပြဲေလး လုပ္လိုက္တာေပါ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ လာသမွ်သူေတြကို ဟင္းႏွစ္မ်ိဳး (ဆိတ္သား နဲ႔ ဝက္သား) နဲ႔ ေထာပတ္ထမင္း ေကၽြးခဲ့တာမွ က်ပ္ေငြ သံုးသိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပဲ ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ မသိ…။

မဂၤလာေဆာင္အျပီး တလေလာက္အၾကာမွာ Acceptance အတြက္ အကူအညီ ေတာင္းခံထားတဲ့ ဂ်ပန္က စီနီယာ ၂ ေယာက္ဆီကေန “ NO ” ဆိုတဲ့ ျပန္ၾကားခ်က္အေျဖကို ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ လက္ခံရရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘာမ်ားတတ္နိဳင္အံုးမွာလဲ…။ သူတို႔ေျပာသမွ် အမွန္ေတြပဲလို႔ ယံုၾကည္ခဲ့ရတာေပါ့။ UFL မွာ တက္ရတဲ့ ဂ်ပန္စာသင္တန္းကိုလည္း “သင္ၾကားေရးတာဝန္ေတြ မ်ားျပားမႈ နဲ႔ ဆရာအင္အား မလံုေလာက္မႈ” ကို အေၾကာင္းျပကာ တရားဝင္တက္ေရာက္ခြင့္ မျပဳခဲ့ပါဘူး။ က်ဳပ္တို႔ပညာေရးက ေဘာ္ဒါေတြ ဂ်ပန္စာ တက္-က်က္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္က သင္ၾကားေရး-စာေမးပြဲ တာဝန္ေတြနဲ႔ လံုးလည္လိုက္ေနတာေပါ့။ အတန္းမရွိတဲ့ရက္ေတြမွာ တေယာက္တည္း ဘက္ပဲ့စြာ ေဆးစစ္ခဲ့ရပါတယ္။ က်ဳပ္ပါေမာကၡရဲ႕စကားကို ျပန္လည္ ကိုးကားရရင္ေတာ့ “ပညာသင္ကိစၥဟာ က်ဳပ္ရဲ႕ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥ”ျဖစ္တာမို႔ နိဳင္ငံေတာ္တာဝန္ေလာက္ အဓိကမက်ဘူးလို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဆရာ့ကို စာအုပ္ႀကီးသမားလို႔လည္း ကင္ပြန္းတတ္ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ေျမစာပင္ေလး တပင္ ျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ့။

စီနီယာေတြဆီက Acceptance မရနိဳင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ သိတဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ ကိုယ္ကိုတိုင္ ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ဖို႔ ႀကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။ ပထမဆံုး က်ဳပ္တို႔ မဟာတန္းတက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေလးလေလာက္ သင္ၾကားေပးခဲ့လို႔ ဆရာမ ေတာ္ခဲ့ဖူးျပီး ဂ်ပန္မွာ ရွိေနတဲ့ အဲဒီဆရာမကို ျမန္မာျပည္ကေန တိုက္ရိုက္ ဖုန္းေခၚခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမကေတာ့ “မင္းရဲ႕ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ဂ်ပန္စာ ဘယ္အေျခအေနမွာ ရွိသလဲ…၊ သူ႔ဆရာက ပင္စင္သြားျပီမို႔… ပရိုက္ဗိတ္ေက်ာင္းတေက်ာင္းကို ခ်ိတ္ေပးနိဳင္တယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။

တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အဆညမွာ ရွိတဲ့ ကြန္ျပဴတာဌာနကို သြားကာ တနာရီ ၁၅၀၀ က်ပ္နဲ႔ အင္တာနက္ၾကည့္ကာ ကိုယ့္ဘာသာရပ္နဲ႔ ဆက္ဆိုုင္မယ္ထင္တဲ့ ဂ်ပန္ပါေမာကၡဆရာေတြရဲ႕ email လိပ္စာေတြကို ကူးယူပါတယ္။ ဆရာ ၃၅ ေယာက္ေတာင္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဆရာေတြဆီကို က်ဳပ္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္၊ မဟာက်မ္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္၊ ဂ်ပန္္မွာ က်ဳပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ Research proposal နဲ႔အတူ ျဖစ္နိဳင္ပါက က်ဳပ္ကို လက္ခံသင္ၾကားေပးဖို႔အတြက္ ေမာတၱာရပ္ခံစာတေစာင္တို႔ကို Attached file လုပ္ျပီး က်ဳပ္ရဲ႕အမ်ိဳးသမီး အလုပ္ လုပ္ရာ ကုမၸဏီရံုးမွ တဆင့္ တျပိဳင္တည္း ပို႔လႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပန္လည္ ဆက္သြယ္ရန္ email address ကိုေတာ့ ရန္ကုန္စိတ္ပညာပါေမာကၡ ဆရာမႀကီးရဲ႕ လိပ္စာကို အကူအညီေတာင္း အသံုးျပဳခဲ့ရတာေပါ့။ ေနာက္ျပီး ဆရာဦးခင္ျမင့္ ဂ်ပန္သံုးလ သြားစဥ္က သိခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ဆရာႀကီးတေယာက္ထံကိုလည္း စာတိုက္မွတဆင့္ ဆက္သြယ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အခ်ိန္မွီ ရလိုရျငား ကိုယ္တတ္နိဳင္သမွ်-လက္လွမ္းမွီသမွ်ကို ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ခဲ့ရတာေပါ့…။ က်န္တာကေတာ့ ကံစီမံရာေပါ့ေလ…။

ဂ်ပန္ကို ပညာသင္ သြားရ-မသြားရ မေသျခာေသးေပမဲ့… စိတ္ႏွလံုးသား မြန္ျမန္လွတဲ့ အညာေတာသူ မိန္းမတေယာက္ကိုေတာ့ ဘဝလက္တြဲေဖၚအျဖစ္ ရလုိက္ပါျပီ…။ ရလိုက္ပါျပီ…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၆)

အမွန္တကယ္ကေတာ့ ပညာေရးအတိုင္ပင္ခံ ဆရာမရဲ႕လမ္းညႊန္မႈဟာ မလြဲပါဘူး…။ အတိအက်ကို မွန္ကန္ပါတယ္လို႔ ဆိုနိဳင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ပန္မွာ အရင္ေရာက္ေနတဲ့ စီနီယာရဲ႕ကူညီလိုတဲ႔ စိတ္ဆႏၵ အတိုင္းအတာအေပၚမွာ အမ်ားႀကီး မူတည္တာေပါ့။ တကယ္ကူညီလိုတဲ့ စိတ္ေစတနာမွန္ေတြသာ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူတို႔စီနီယာေတြ လုပ္ေပးနိဳင္တာေတြက ဒုနဲ႔ေဒးပါ…။ အရင္ပို႔စ္ရဲ႕နိဂံုးမွာ ေရးခဲ့သလို ျမန္မာေတြရဲ႕စိတ္ေနစရိုက္ကို က်ဳပ္ရဲ႕ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္စဥ္ေလးတခုကေန ခန္႔မွန္းသံုးသပ္ၾကည့္လိုက္ပါရေစ…။ တစံုတေယာက္အေပၚမွာ နစ္နာေစလိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵ မရွိသလို… က်ဳပ္တေယာက္တည္းရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အျမင္ ယံုၾကည္ခ်က္သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ႀကိဳတင္အသိေပးထားခဲ့ပါရေစ…။

ဂ်ပန္သံရံုးမွာ အင္တာဗ်ဴး ေျဖျပီးကတည္းက အခ်ိန္မွီ Acceptance ရဖို႔အတြက္ ဂ်ပန္မွာရွိေနတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕စီနီယာဆီကို ပါေမာကၡမွ တဆင့္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ Waiting list မထြက္ခင္ကေလးမွာပဲ “NO” ဆိုတဲ့အေျဖကို ျပန္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ သံရံုးက ပညာေရးအတိုင္ပင္ခံ ဆရာမရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈကို သိခဲ့ရျပီးတဲ့ေနာက္မွာ စီနီယာကို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္မံဆက္သြယ္ကာ အကူအညီ ေတာင္းခံခဲ့ပါတယ္။ ဒီတခါလည္း “NO” ပါပဲ…။ ဂ်ပန္ဆရာေတြက ဘာျဖစ္လို႔ လက္မခံခ်င္တာလဲလို႔ အတြန္႔တက္ေမးတဲ့အခါ… သူေျဖလိုက္တာကေတာ့ “ဂ်ပန္မွာ ပါေမာကၡဆရာေတြဟာ နိဳင္ငံျခားေက်ာင္းသားကို တစ္ေယာက္ထက္ပိုျပီး လက္မခံရဘူး…”လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ဂ်ပန္မေရာက္ဖူးေတာ့ သူေျပာသမွ် ယံုရတာေပါ့…။ ဒါက ျမန္မာျပည္မွာ က်ဳပ္နဲ႔တကၠသိုလ္တခုတည္း… ဌာနတခုတည္းမွာ တာဝန္က်ေနတဲ့ စီနီယာရဲ႕ ကူညီမႈပါ။

ေနာက္စီနီယာတေယာက္ရွိပါေသးတယ္။ သူမကေတာ့ မႏၱေလးစိတ္ပညာက စီနီယာဆရာမ တေယာက္ပါ။ သူမကိုလည္း က်ဳပ္က လံုးဝ မသိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း မႏၱေလးစိတ္ပညာက သူမနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ ဆရာမတေယာက္ကေန တဆင့္ မိတ္ဆက္စာေရးေပးေစကာ Acceptance ရဖို႔အတြက္ အကူအညီ ေတာင္းခံခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီစီနီယာဆရာမကေတာ့ “ ဂ်ပန္ဆရာေတြဟာ အဂၤလိပ္စာ နည္းနည္းညံ့လို႔ နိဳင္ငံျခားသားေက်ာင္းသားေတြကို လက္မခံခ်င္ၾကဘူး” ဆိုတဲ့ ျငင္းဆန္မႈအေၾကာင္းျပခ်က္ ျပန္စာတေစာင္နဲ႔ တုန္႔ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါက မႏၱေလးက ဒုတိယစီနီယာရဲ႕ကူညီမႈေလးပါ။

ဒီျဖစ္စဥ္ႏွစ္ခုကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ စီနီယာေတြရဲ႕ကူညီလိုတဲ့ စိတ္ေစတနာမွန္ကို ခန္႔မွန္းသံုးသပ္နိဳင္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕အကူအညီကို တရားဝင္ေတာင္းခံခဲ့တာပါ။ သူတို႔ရဲ႕တုန္႔ျပန္ခ်က္ကလည္း အထက္မွာ ေဖၚျပခဲ့တဲ့အတိုင္းပါပဲ…။ အဲဒီ တုန္႔ျပန္ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ မွန္တယ္-မွားတယ္၊ ယုတၱိရွိတယ္-မရွိဘူး ဆိုတာကလည္း ဂ်ပန္မွာ ပညာသင္ဖူးသူတိုင္း သိၾကပါတယ္။ အထဲကေန သူတို႔ေျပာသမွ် ယံုခဲ့ရသူမို႔ ဒီအတြက္ ဘာမွ ေစာဒက မတက္လိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္စိတ္ဝင္စားတာက က်ဳပ္ကို ကူညီဖို႔အတြက္ စီနီယာေတြ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့သလဲ…။ တနည္းအားျဖင့္ သူတို႔ရဲ႕ ကူညီလိုမႈ စိ္တ္ေစတနာအတိုင္းအတာကိုသာ ဆန္းစစ္ၾကည့္လိုတာပါ…။

သူတို႔ရဲ႕တုန္႔ျပန္မႈေတြကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ Acceptance ရဖို႔အတြက္ ဘာတခုမွ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ ရွိခဲ့ၾကဟန္ မတူပါဘူး…။ သူတို႔ရဲ႕ဆရာေတြနဲ႔ ဌာနမွာရွိေနတဲ့ အျခားဆရာ-ဆရာမေတြကိုလည္း က်ဳပ္ရဲ႕ကိုယ္ေရး-ပညာေရးဖိုင္ကို ျပျပီး လက္ခံေပးဖို႔ Request လုပ္ခဲ့ၾကဟန္ မရွိပါဘူး…။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ ဂ်ပန္မွာ Enter တခ်က္ ေခါက္လိုက္ရံုနဲ႔ ရနိဳင္ေလာက္တဲ့ သူတို႔ေရာက္ေနတဲ့ဌာနက ပါေမာကၡဆရာ-ဆရာမေတြရဲ႕ Email address ေလးကိုေတာင္ မွ်ေဝမႈ မျပဳခဲ့ၾကပါဘူး…။ အင္မတန္ အံ့ၾသဖို႔ မေကာင္းေပဘူးလား…။ ဘာတခုမွ ကူညီဖို႔ မစဥ္းစား-မႀကိဳးစားပဲ သူတို႔အထင္ သူတို႔အျမင္နဲ႔ သူတို႔ဘာသာ ဆံုးျဖတ္ကာ “သူတို႔ကေတာ့ ကူညီပါတယ္… ဒါေပမဲ့ ဒီက ဆရာေတြက လက္မခံခ်င္ဘူးဆိုေသာ NO” ဆိုတဲ့အေျဖကိုပဲ အလြယ္တကူ ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ကူညီလိုမႈ ဆႏၵအတိုင္းအတာကို ခန္႔မွန္းၾကည့္နိဳင္တာေပါ့။ ဒါက က်ဳပ္ရဲ႕ထင္ျမင္ခ်က္… ယူဆခ်က္… ယံုၾကည္ခ်က္ပါ။ ဟုတ္မဟုတ္-မွန္မမွန္ကေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြသာ အသိဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ဘဝမွာေတာ့ အဲဒီ Acceptance ေႏွာင့္ေႏွးႀကံ့ၾကာခဲ့မႈေၾကာင့္ ဂ်ပန္မွာ ျပႆနာ-ဒုကၡ-အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ အခုလည္း ရင္ဆိုင္ေနရဆဲပါ…။

ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ရင္းႏွီးေဖၚေရြျပီး သူတပါးကို ကူညီလိုလွပါတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ရင္းေစတနာမွန္ေတြက ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းနဲ႔အတူ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ျပီလား…။ ေျပာင္းလဲေနျပီလား…။ ေျပာင္းလဲသြားေတာ့မွာလား…။ ဒီျဖစ္စဥ္မွာ ပါဝင္ခဲ့တဲ့ စီနီယာေတြဟာ ပညာတတ္အလႊာက သူေတြပါ။ ရင္ထဲက ရုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဆႏၵေတြကို ထုတ္ေဖၚျပသဖို႔ သင့္-မသင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္နိဳင္စြမ္းရွိျပီး ဦးေႏွာက္အသိဥာဏ္နဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္နိဳင္စြမ္းရွိတဲ့သူေတြပါ။ ဒီလို ပညာတတ္အသိုင္းအဝိုင္းမွာေတာင္ ဒီလိုစိတ္ဓါတ္ေတြ ရွိေနၾကျပီဆိုရင္… သာမန္ျပည္သူေတြ ၾကားမွာေရာ ဘယ္လိုေနမလဲ…။ အနာဂါတ္ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္ေနစရိုက္အတြက္ စဥ္းစားေတြးေတာစရာပါ…။

က်ဳပ္က စီနီယာျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ေနာက္က ဂ်ဴနီယာတေယာက္က Acceptance အတြက္ အကူအညီေတာင္းခံလာခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ဳပ္က ဂ်ပန္ဆရာတေယာက္ရဲ႕အခန္းကို တံခါးေခါက္ ဝင္ခြင့္ေတာင္းကာ ခ်က္ခ်င္းရေအာင္ ကူညီေပးနိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ ကူညီမႈအတြက္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း-မျပဳျခင္း ပတိပကၡေတြ ဘယ္လိုပင္ ခံစားခဲ့ရ-ခံစားေနရဆဲျဖစ္ေပမယ့္ အခုခ်ိန္အထိေတာ့ ကူညီလိုတဲ့စိတ္ဆႏၵေလးက ရင္မွာကိန္းေအာင္းေနဆဲပါ…။ ကိုယ္တတ္နိဳင္သေရြ႕ေပါ့။

သင္ေကာ စီနီယာတေယာက္ျဖစ္လာလို႔ သင့္ဂ်ဴနီယာတေယာက္က အကူအညီ ေတာင္းခံလာခဲ့ရင္… ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္ဖို႔ စိတ္ကူးထားပါသလဲ…။ စိတ္ကူးထားပါသလဲ…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၅)

က်ဳပ္မွတ္တာ မမွားခဲ့ရင္ နိဳဝဘၤာလထဲမွာ ထင္ပါရဲ႕…။ ဂ်ပန္မူဘူးရွိဳးက ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့ မူဘူးရွိဳး ပညာသင္ဆု ရရွိတဲ့ စာရင္း ထြက္လာပါတယ္။ က်ဳပ္ကိုလည္း ဂ်ပန္သံရံုးက အခုခ်က္ခ်င္း လာခဲ့ဖို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚတာေၾကာင့္ အိုေကျပီ ဆိုျပီး အေျပးအလႊား သြားခဲ့တာေပါ့။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ပညာေရးက ငါးေယာက္မွာ က်ဳပ္တေယာက္တည္း “Waiting list” ဆိုပဲ…။ “Waiting list” ဆိုတာ ပညာသင္ဆုေပးဖို႔ ေရြးခ်ယ္ေပးလိုက္ျပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ပန္မွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းတေက်ာင္း က ပါေမာကၡဆရာတစ္ေယာက္ဆီကေန “ဒီေက်ာင္းသားကို လက္ခံသင္ၾကားေပးနိဳင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ Acceptance Letter” ကို အခ်ိန္မွီ မတင္ျပနိဳင္တဲ့အတြက္ Waiting list အေနနဲ႔ ထြက္လာတာပါ။ ျငင္းပယ္လိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္က Acceptance letter တင္ျပနိဳင္တဲ့အခ်ိန္မွာ အနီးဆံုးပညာသင္ႏွစ္ကေန စျပီး တက္ေရာက္ခြင့္ရမွာေပါ့။ ထီေပါက္ျပန္ေတာ့ ထီလက္မွတ္က ေပ်ာက္ေနလို႔ ရွာေဖြရအံုးမယ့္ အေျခအေနေပါ့။

သံရံုးက ေဒၚမာဂရက္ကေတာ့ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ မကုန္ခင္ Acceptance letter လာပို႔ေပးနိဳင္ရင္ သူမ်ားနည္းတူ April တန္းကို မွီပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့က်ဳပ္ကို သနားလို႔ထင္ပါရဲ႕… သံရံုးက “ယဥ္ေက်းမႈ နဲ႔ ပညာေရး” ဌာနကို ေခၚသြားျပီး ပညာေရးအတိုင္ပင္ခံ ဆရာမတေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးကာ သူကပဲ Acceptance letter အခ်ိန္မွိီ မရလို႔ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပလုိက္ပါတယ္။

ပညာေရးအတိုင္ပင္ခံ ဆရာမႀကီးကေတာ့ “ စိတ္ပညာမွာ ဂ်ပန္ျပန္ မရွိဘူးလား…၊ အခု ဂ်ပန္မွာ တက္ေနတဲ့ စီနီယာေကာ မရွိဘူးလား…၊ ဘာမွလုပ္မေနနဲ႔ သူတို႔ကို ဆက္သြယ္ျပီး အကူအညီေတာင္းလိုက္ပါ…၊ မူဘူးရွိဳး Scholarship ရထားတဲ့သူတေယာက္ Acceptence ရဖို႔ လြယ္ပါတယ္…၊ မခက္ပါဘူး…” လို႔ ေျပာျပီးသကာလ.. “ဆရာသာ… ဥပေဒပညာကဆိုရင္ က်မ အခုခ်က္ခ်င္း ရေအာင္ လုပ္ေပးနိဳင္ပါတယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ သူေျပာသမွ် ေခါင္းျငိမ့္ကာ နားေထာင္ခဲ့ရတာေပါ့။ ဆရာမက ေတာ္ေတာ္ေလး သြက္သြက္လက္လက္ရွိျပီး ကူညီလိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵရွိသူ ဥပေဒပညာက ဆရာမ ေဒါက္တာ(ေဒၚ)ေစာယုႏြယ္ ပါ။

တကယ္ေတာ့ ဆရာမ အၾကံေပးတဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြကို က်ဳပ္က လုပ္ခဲ့ျပီးသားပါဆိုရင္… ဆရာမတေယာက္ အံ့ၾသသြားေလမလား…။ က်ဳပ္ကိုယ္တုိင္မဟုတ္ေပမဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ပါေမာကၡဌာနမွဴးကတဆင့္ ဒီအင္မတန္ အေရးႀကီးလွတဲ့ Acceptance ကို အခ်ိန္မွီရေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ျပီးသားပါ။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ မႀကိဳးစားခဲ့တာက ဂ်ပန္ကိုေရာက္ေနတဲ့ အဲဒီ စီနီယာကို လံုးဝ မသိခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ နာမည္ေတာ့ ၾကားဖူးပါတယ္။ က်ဳပ္ ဆရာေပါက္စ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူက ဂ်ပန္ကို ေရာက္ေနပါျပီ။ သူဟာ က်ဳပ္နဲ႔ တကၠသိုလ္တခုတည္း… တဌာနတည္းပါ။ သူဟာ က်ဳပ္ရဲ႕ စီနီယာလို႔ ေျပာလို႔ရသလို… က်ဳပ္တို႔ပါေမာကၡ ဆရာဦးခင္ျမင့္ရဲ႕ တပည့္ရင္းဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာကလည္း က်ဳပ္ သံရံုးမွာ အင္တာဗ်ဴး ေျဖျပီးကတည္းက Acceptance ရဖို႔ စိတ္မပူနဲ႔…။ အျမဲတမ္း အဆက္အသြယ္ ရွိေနတဲ့ သူ႕တပည့္ရင္းျဖစ္သူ က်ဳပ္ရဲ႕စီနီယာကတဆင့္ အခ်ိန္မွီရေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ေလခၽြန္ျပီး ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီ Waiting list မထြက္ခင္ကေလးမွာပဲ စီနီယာဆီက “No” ဆိုတဲ့ အေျဖကို ပါေမာကၡမွတဆင့္ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့ပါတယ္။

အတိုင္ပင္ခံ ဆရာမႀကီးရဲ႕ “ အခု ဂ်ပန္မွာ လက္ရွိတက္ေနတဲ့ စီနီယာေတြကိုသာ အကူအညီေတာင္းလိုက္ပါ…၊ မူဘူးရွိဳးစေကာလားရွစ္ ရထားျပီးသား လူတေယာက္အတြက္ Acceptance letter ရဖို႔ မခက္ပါဘူး…” ဆိုတဲ့ လမ္းညႊန္မႈဟာ လြဲမ်ား လြဲေနျပီလား…။ ဘာေတြမ်ား မွားယြင္းေနျပီလဲ…။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ရင္ထဲအသဲထဲက ကူညီတတ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ေစတနာတန္ဖိုးထားမႈေတြကေရာ… ေနရာ .. အေျခအေန..အခ်ိန္အခါကိုလိုက္လို႔ အေရာင္ ေျပာင္းလဲသြားတတ္ပါသလား…။ ဒါမွမဟုတ္… အင္မတန္ မြန္ျမန္လွတဲ့ ဗုဒၶရဲ႕အဆံုးအမေတြဟာ လူၾကားေကာင္းေအင္ “စကားလံုး” အျဖစ္နဲ႔သာ ေျပာဆိုတည္ရွိေနျပီး လက္ေတြ႕ဘဝမွာ က်င့္ႀကံအားထုတ္မႈ မရွိၾကေတာ့ဘူးလား…။ ဒါမွမဟုတ္… လိုက္နာက်င့္သံုးမႈ ေလ်ာ့နည္းလာၾကတာလား…။ ဒါမွမဟုတ္… က်ဳပ္တို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြၾကားမွာ “မုဒိတာစိတ္ေတြ ဆုတ္ယုတ္ကာ မနာလိုဝန္တိုစိတ္ေတြ တိုးပြား မ်ားျပားလာေလေရာ့သလား…”။

ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာေတြရဲ႕စိတ္ေနစရိုက္ကို ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေလ့လာသံုးသပ္ အကဲျဖတ္ နိဳင္ဖို႔အတြက္ က်ဳပ္ဘဝမွာ ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔ အတင္းႀကိဳးစားခဲ့-ႀကိဳးစားေနရတဲ့ ဒီအတိတ္က ဇာတ္ေၾကာင္းေလးကို မေျပာခ်င္ေပမဲ့ ေျပာရအုံးမွာေပါ့ေလ…။ မလြမ္းခ်င္ေပမဲ့ လြမ္းရအံုးမွာေပါ့…။ လြမ္းရအုံးမွာေပါ့…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၄)

ဂ်ပန္သံရံုးမွာ ပထမတစ္ရက္က အဂၤလိပ္စာ နဲ႔ ဂ်ပန္စာ ေရးေျဖ ေျဖခဲ့ရပါတယ္။ က်ဴပ္တို႔ ပညာေရးက ငါးေယာက္ (ဓါတု၊ရူပ၊သခ်ၤာ၊သမိုင္း၊စိတ္ပညာ) အပါအဝင္ ဌာနေပါင္းစံုက ဆန္ကာတင္ဝန္ထမ္းေတြ အေယာက္ ၅၀ ေက်ာ္ ေျဖဆိုခဲ့ၾကတာပါ။ အဂၤလိပ္စာကို အခ်ိန္ျပည့္ထိုင္ကာ ႀကိဳးစားေျဖခဲ့ေပမယ့္ ဂ်ပန္စာကိုေတာ့ ဘာမွမသိတာေၾကာင့္ အျမန္ဆံုး ၅ မီးနစ္နဲ႔ အျပီး ေျဖခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ကစလို႔ အုပ္စုခြဲကာ လူေတြ႕ႏွဳတ္ေျဖ အင္တာဗ်ဴး ဝင္ရပါတယ္။

က်ဳပ္ အင္တာဗ်ဴးဝင္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ စစ္ေမးမယ့္သူ သံုးေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အဆညအင္တာဗ်ဴးလို Formal ပံုစံမဟုတ္ပဲ ေလးေယာက္ထိုင္ ဆက္တီစားပြဲတစံုမွာ ထိပ္တည့္တည့္က ဂ်ပန္မ်ိဳးသမီးတေယာက္ ထိုင္ေနျပီး ေဘးဝဲယာ ႏွစ္ဘက္မွာေတာ့ အညာသားရုပ္ ေပါက္တဲ့ ျမန္မာဆရာႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ေနပါတယ္။ က်ဳပ္က အခန္းထဲဝင္လိုက္တာနဲ႔ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထိုင္ရတာေပါ့။ အင္တာဗ်ဴးစတာနဲ႔ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီးက “အခု ဒီအဆင့္ထိေရာက္လာေအာင္ ျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားခဲ့ရတဲ့ ဌာနတြင္းပညာသင္ေရြးခ်ယ္မႈပံုစံ…၊ လက္ရွိတာဝန္ယူသင္ၾကားေပးေနရတဲ့ အတန္းေတြနဲ႔ ဘာသာရပ္ေတြကို အႀကိဳမိတ္ဆက္ ေမးျပီးသကာလ… က်ဳပ္ေရးတင္ထားတဲ့ Proposal နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ကို ေမးပါေတာ့တယ္။ သူမက ေမး… က်ဳပ္က ေျဖေပါ့…။ တခါတေလ က်ဳပ္ေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္စာကို သူနားမရွင္းရင္ ညာဘက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဆရာႀကီးကို ေမးပါတယ္။ ဆရာႀကီးက က်ဳပ္ကိုျပန္ေမး… က်ဳပ္က ျပန္ေျဖေပါ့။ သူမနဲ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အခ်ီအခ် ေျပာခဲ့ရပါတယ္။

သူမျပီးေတာ့ ဘယ္ဘက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဆရာသမားက စာရြက္စာတမ္းေတြ လွန္ေလာ ၾကည့္ေနရင္းကေန “ အေဝးသင္ကေန ဒီကိုေရာက္လာဖို႔ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစား ရုန္းကန္ခဲ့ရမွာပဲေနာ္…၊ နဲနဲေလာက္ အက်ဥ္းခ်ံဳးျပီး ေျပာျပပါလား…ဆရာ” လို႔ လမ္းခင္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီက်မွ မယ္မင္းႀကီးမ ဂ်ပန္မက “အေဝးသင္ဆိုတာ ဘာလဲ…” ဆိုျပီး ျမန္မာလို ပီပီသသႀကီး ေမးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ဆိုရင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႀကီး ျဖစ္သည္အထိ အံ့ၾသသြားခဲ့ရတာေပါ့။ သူမရဲ႕အေမးကိုလည္း ေစာေစာက က်ဳပ္ကိုေမးတဲ့ ဆရာသမားက ေျဖလိုက္ျပီး ညာဘက္က ဆရာၾကီးက ထပ္ဆင့္ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ က်ဳပ္က “ အေဝးသင္ေက်ာင္းသားဘဝမွာ အင္မတန္ ပင္ပမ္းခဲ့ပါေၾကာင္း…၊ အေဝးသင္နဲ႔ က်ဴဝမ္း-က်ဴတူးကို ကုမၸဏီအလုပ္တဘက္နဲ႔ တက္ခဲ့ရသူမို႔ သူမ်ားေတြ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က အလုပ္ လုပ္ေနရေၾကာင္း…၊ သူမ်ားေတြ အိမ္ျပန္အနားယူျပီး စာဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က အလုပ္မွာပဲ ရွိေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္း…၊ သူမ်ားေတြ အိပ္ယာဝင္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွ ကိုယ္က စာကိုဖတ္ခြင့္ရေၾကာင္း…” အတိုခ်ဳပ္ ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။

ဘယ္ဘက္က ဆရာသမားကေတာ့ “ ဆရာ ျဖည့္ထားတဲ့ ေဖာင္ထဲမွာ ကုမၸဏီလုပ္ငန္း အေတြ႕အႀကံဳ ထည့္မထားဘူးေနာ္…၊ ဘာျဖစ္လို႔ မေဖၚျပတာလဲ…” လို႔ ေမးျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “ ပညာေရးနဲ႔ ကုမၸဏီလုပ္ငန္းအေတြ႕အႀကံဳ ဘာမွမဆိုင္ဘူးထင္လို႔..” ပါ လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့…၊ မဟုတ္ေသးဘူး..ဆရာ… ဆရာ့ကုမၸဏီလုပ္သက္က ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေတာင္ ရွိတာပဲ…၊ ဒီလိုအလုပ္တဘက္နဲ႔ရုန္းကန္ရင္း အေဝးသင္ကေန တကၠသိုလ္ဆရာ ျဖစ္လာျပီး ဒီအဆင့္ေရာက္လာဖို႔ဆိုတာ တကယ္မလြယ္ပါဘူး ဆရာ…၊ ေလးစားပါတယ္…၊ ဆရာ့အတြက္ေျပာတာပါ… ကုမၸဏီလုပ္သက္ေလး ထပ္ျဖည့္လိုက္ပါ ဆရာ…” လို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဘာမွမဆိုင္ဘူးလို႔ ထင္ေပမယ့္ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ထပ္ျဖည့္ေစခ်င္တဲ့ မ်က္ႏွာအေနအထား ေတြ႕ရတာေၾကာင့္ ေရးျဖည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း “ဆရာ ကံေကာင္းပါေစ” လို႔ ဆုေတာင္းေပးရင္း အင္တာဗ်ဴးကို အဆံုးသတ္လိုက္ၾကတာေပါ့။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပန္လည္သိခြင့္ ရခဲ့တာကေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕အင္တာဗ်ဴးမွာ ညာဘက္ကထိုင္ခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးဟာ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာေမာင္သင္း (ဒဂံုပါခ်ဳပ္-ယခုအျငိမ္းစား) ျဖစ္ျပီး ဘယ္ဘက္က ဆရာသမားကေတာ့ စာေရးဆရာ ဆရာ(ဦး)ရဲျမလြင္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း…။

(အားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္လွ်က္ပါ။)

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၃)

ရာမညေဆာင္ အေပၚထပ္မွာ ရွိတဲ့ စိတ္ပညာဌာနကို ေရာက္ေတာ့ ပါေမာကၡဆရာမႀကီးရွိရာ တန္းသြားလိုက္ျပီး အိတ္ပိတ္ Recommendation Form မွာ ေရးျဖည့္ေထာက္ခံေပးဖို႔ ေမာတၱာရပ္ခံလိုက္ပါတယ္။ ဆရာမႀကီးကေတာ့ နမူနာခ်က္ခ်င္းေရးျဖည့္ကာ လွည္းတန္းလမ္းဆံုမွာ အဂၤလိပ္တိုက္ပ္နဲ႔ ရိုက္ေစျပီး လက္မွတ္ထိုး တံဆိပ္တံုးထုကာ ခ်ိတ္ပိတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ဆရာမႀကီးကို ေက်းဇူးတင္စြာ ႏွဳတ္ဆက္လွ်က္ ပါရဂူဘြဲဲ႕ႀကိဳတန္း (Ph.D Prelim) တက္ေနတဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္နိဳင္ (ယခု ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္နိဳင္-အေဝးသင္) ကို ေခၚထုတ္ကာ ျမိဳ႕ထဲကို ျမန္းခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ ျမိဳ႕ထဲမွာ မဟာဗႏၶဳလပန္းျခံအနီး ေရွ႕ေနမ်ားေကာင္စီရံုးရွိရာ လမ္းေဘးဝဲယာမွာရွိတဲ့ ဖိုတိုေကာ္ပီဆိုင္တဆိုင္မွ တဆင့္ ေအာင္လက္မွတ္-ဘြဲ႕လက္မွတ္ေတြကို နိဳထရီ (Notary) လုပ္ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္လက္ႏွိပ္စက္လည္း အဲဒီမွာ တခါတည္း ရိုက္လို႔ရတာေၾကာင့္ ညက လက္ေရးနဲ႔ ျဖည့္ထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကို ျပကာ ကိုေမာင္ေမာင္နိဳင္ကို ေသျခာရွင္းျပရပါတယ္။ အဂၤလိပ္တိုက္ပ္ နဲ႔ ျဖည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ Typing Error မျဖစ္ေအာင္ ေသျခာဂရုစိုက္ စစ္ေဆးဖို႔ ကိုေမာင္ေမာင္နိဳင္ကို မွာခဲ့ျပီး… က်ဳပ္ကေတာ့ ပါေမာကၡ နဲ႔ ပါခ်ဳပ္ Recommendation ရရွိဖို႔ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္ဆီကို ဆက္လက္ခ်ီတက္ခဲ့ရပါတယ္။

ဟိုေရာက္ေတာ့ ဆရာဦးခင္ျမင့္က အဆင္သင့္လုပ္ထားတဲ့ အိတ္ပိတ္ Recommendation တေစာင္နဲ႔ အလြတ္တေစာင္ကို ကမ္းေပးရင္း“ကိုမိုးစံ… ပါခ်ဳပ္ႀကီးရွိတယ္… အခုသြားလိုက္ပါ” လို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ ဌာနမွာ မနားပဲ အေဆာင္-၁ က ပါခ်ဳပ္ရံုးခန္းဆီကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ျမန္းခဲ့တာေပါ့…။ ပါခ်ဳပ္ရံုးခန္းေရာက္ေတာ့ အေပါက္ဝမွာ စာေရးတေယာက္ စားပြဲတလံုးနဲ႔ ထိုင္ေနတာေၾကာင့္ သူ႕ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပကာ ေတြ႕ခြင့္ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ သူက ဆယ္မီးနစ္ေလာက္ ေစာင့္ပါ ဆိုတာေၾကာင့္ သူေပးတဲ့ ကုလားထိုင္မွာပဲ ထိုင္ကာ ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။ ေတြ႕လို႔ရျပီ ဆိုေတာ့ က်ဳပ္လည္း တံခါးဖြင့္ကာ အခန္းထဲ ဝင္လိုက္တာေပါ့…။ ပါခ်ဳပ္ႀကီးက “ဘာလဲ…” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ က်ဳပ္ကလည္း ပညာေတာ္သင္ကိစၥအေၾကာင္း အနည္းငယ္ရွင္းျပကာ ပါေမာကၡရဲ႕ေထာက္ခံစာကို ထိုးျပလိုက္ရင္း ပါခ်ဳပ္ႀကီးဆီက Recommendation ေလး အလိုရွိတဲ့အေၾကာင္း ေျဖၾကားလိုက္ပါတယ္။

က်ဳပ္စကားအဆံုးမွာ သူေမးလိုက္တဲ့ေမးခြန္းေၾကာင့္ က်ဳပ္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသ တုန္လွဳပ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ဘာတဲ့… “ ခင္းဗ်ားကို က်ေနာ္မသိဘူး…၊ က်ေနာ့္ကိုေရာ ခင္ဗ်ား သိသလား…တဲ့။” စဥ္းစားတာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ…။ ပါခ်ဳပ္တေယာက္က သူ႕တကၠသိုလ္မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ နည္းျပက်ဴတာ တေယာက္ကို ေျပာလိုက္တဲ့ စကားပါ…။ ပါခ်ဳပ္က နည္းျပက်ဴတာေပါက္စတေယာက္ကို မသိတာ လက္ခံနိဳင္ေပမယ့္… နည္းျပက်ဴတာတေယာက္က ပါခ်ဳပ္ကို သိသလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးကေတာ့ မေမးသင့္ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့ပါတယ္။ စာေမးပြဲဂ်ဴတီ…၊ အားကစားဂ်ဴတီ…၊ လံုျခံဳေရးဂ်ဴတီ…၊ တံတားဂ်ဴတီ… စတဲ့ စတဲ့ ဂ်ဴတီေတြ ခိုင္းခ်င္တိုင္း ခိုင္းခဲ့ျပီးမွ အခုေတာ့ “ ခင္းဗ်ားကို က်ေနာ္မသိဘူး…၊ က်ေနာ့္ကိုေရာ ခင္ဗ်ား သိသလား..” ဆိုတဲ့ ေမးသံကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ “ေထာင္းခနဲထလာတဲ့ ေဒါသ” ကို အခ်ိန္မွီ ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း မခ်ိျပံဳး ျပံဳးခဲ့ရတာေပါ့။ ျပီးတာနဲ႔ “ က်ေနာ္တို႔ နည္းျပဆရာ-ဆရာမ အသစ္ေတြကို သီးသန္႔ေတြ႕ဆံု ၾသဝါဒမိန္႔ခြန္းေခၽြ” တဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ ဆရာႀကီးကို သိရွိခဲ့ပါေၾကာင္း အစခ်ီကာ ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ ပါခ်ဳပ္ႀကီးကေတာ့ “မသိတဲ့လူတေယာက္ကို ေထာက္ခံခ်က္ Recommendation ေရးေပးဖို႔ မလြယ္တဲ့အေၾကာင္း” ဆက္လက္ရွင္းျပေနတာမို႔ မတ္တပ္ရပ္နားေထာင္ကာ … သူလည္းစကားဆံုးေရာ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာႀကီး” လို႔ ႏွဳတ္ဆက္ကာ ျပန္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးကေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္မသိ…။ က်ဳပ္ကေတာ့ အေတာ္ကို စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ခဲ့တာပါ။

ဌာနျပန္ေရာက္လို႔ ဆရာ့ကို ေျပာျပတဲ့အခါ သံရံုးကို ေသျခာရွင္းျပျပီး ဒီေန႔ည ဆရာႀကီးအိမ္သြားကာ ရေအာင္ယူ… ေနာက္ေန႔မွ သက္ဆိုင္ရာဖိုင္နဲ႔ လိုက္တြဲ…” လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဆရာေျပာသမွ် နားေထာင္ျပီးသကာလ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ဆီ အေသာ့ႏွင္ခဲ့ပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ လက္ႏွိပ္စက္နဲ႔ ျဖည့္ျပီးသား စာရြက္စာတမ္းေတြကို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ေသျခာျပန္စစ္ကာ အပိုေကာ္ပီတစံုကူးျပီး သံရံုးကို ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ သံရံုးေရာက္ေတာ့ ညေန ေလးနာရီထိုးဖို႔ ဆယ္မီးနစ္အလို…။ သံရံုးမွာ ေဒၚမာဂရက္က စာရြက္စာတမ္းေတြကို တခုခ်င္း ျပန္စစ္ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ပါခ်ဳပ္ေထာက္ခံစာကို မနက္ဖန္မနက္ ၁၀ နာရီအေရာက္ လာပို႔ေပးမယ္ဆိုရင္ လက္ခံတြဲေပးနိဳင္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း မွာလိုက္ပါေသးတယ္။

ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္က ပါခ်ဳပ္ရံုးခန္းက အထြက္မွာကတည္းက “ပါခ်ဳပ္ရဲ႕ ေထက္ခံခ်က္ Recommendation မပါလို႔ ဒီပညာသင္ဆုႀကီး ဆံုးရႈံးခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္… ဒီပညာသင္ဆုကို အဆံုးရႈံးခံဖို႔ မိုက္မဲစြာနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျပီးသားပါ…။ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ဲျပီးသားပါ…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၂)

အဆညအင္တာဗ်ဴး ေျဖအျပီး တလနီးပါးေလာက္အၾကာမွာ ထင္ပါရဲ႕…။ က်ဳပ္တို႔ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနက ပါေမာကၡရံုးခန္းမွာ ဌာနတြင္း ဘာသာရပ္သင္ၾကားမႈ ခြဲေဝေရး အစည္းအေဝး လုပ္ၾကပါတယ္။ လူစံုတက္စံုနဲ႔ ေန႔လည္ ၁ နာရီမွာ စၾကပါတယ္။ အစည္းအေဝး စျပီး နာရီဝက္ေလာက္အၾကာမွာ ဖုန္းျမည္သံ တဂြမ္ဂြမ္ ေပၚလာတာေၾကာင့္ ဌာနစာေရးမေလးက ကိုင္လိုက္ျပီး ဖုန္းနဲ႔အနီးဆံုးေနရာမွာ ရွိေနတဲ့ ပါေမာကၡဌာနမွဴး ဆရာဦးခင္ျမင့္ကို ထိုးေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာက “ ဟုတ္ကဲ့… ဟုတ္ပါတယ္… ဟုတ္ကဲ့” လို႔ ျပန္ေျပာေနရင္းကေန က်ဳပ္တို႔အားလံုးကို လက္မ ေထာင္ျပပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ ဘာမွနားမလည္…။ ခတ္ေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာ ေမးေငါ့ ေနၾကတာေပါ့။ ဆရာက ဖုန္းလည္း ခ်ျပီးေရာ “ ကိုမိုးစံကို ေရြးလိုက္ျပီ… အခုခ်က္ခ်င္း ဂ်ပန္သံရံုးကို လာခဲ့ဖို႔ ဖုန္းဆက္တာ…” လို႔ မနားတမ္း ေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္လည္း ရင္ေတြ တုန္လွဳပ္ေနသည္အထိ ျဖစ္ေနတဲ့ဝမ္းသာမႈေတြကို ဟန္မပ်က္ ျမိဳသိပ္ကာ အားလံုးကို ခြင့္ပန္ ႏွဳတ္ဆက္လွ်က္ သံရံုးမပိတ္ခင္ အခ်ိန္မွီေရာက္ဖို႔အေရး တကၠစီငွါးကာ အေျပးကေလး ဒိုးခဲ့ရတာေပါ့။ သံရံုးေရာက္ေတာ့ ပညာသင္တာဝန္ခံ ျမန္မာဝန္ထမ္း ေဒၚမာဂရက္က စာရြက္စာတမ္းေတြ ထုတ္ေပးကာ လိုအပ္တဲ့အေထာက္အထားေတြ နဲ႔ ေဖါင္ျဖည့္ပံုကအစ ေသျခာရွင္းျပပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ လူႀကီးေတြရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္ Recommemdation က အရမ္း အေရးႀကီးတာေၾကာင့္ ပါေမာကၡနဲ႔ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆီက ရေအာင္ ယူခဲ့ဖို႔ တတြတ္တြတ္ မွာရွာပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ကိုယ့္ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြအေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ ေစတနာဆႏၵေတြကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတာေပါ့။ ေက်းဇူးလည္း အထူးတင္မိပါ၏။ သူေပးလိုက္တဲ့ ေလွ်ာက္လႊာေဖာင္ေတြကို လက္ေရးနဲ႔ မျဖည့္ရပဲ တိုက္ပ္ရိုက္ျပီး ျဖည့္ကာ မနက္ဖန္ညေန ၄ နာရီ ေနာက္ဆံုးထားကာ သံရံုးကို အေရာက္ပို္႔ရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

သံရံုးကေပးလိုက္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းအားလံုးကို ေကာ္ပီတစံု ဆြဲကာ အိမ္ျပန္ခဲ့ျပီး အၾကမ္း ျဖည့္ထားလိုက္ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ “အကယ္၍ ပညာသင္အျဖစ္ေရြးခ်ယ္ျခင္း ခံခဲ့ရလွ်င္ ဂ်ပန္မွာ ကိုယ္လုပ္မယ့္ သုေတသနအတြက္ Proposal” ေရးရပါေတာ့တယ္။ ေရးလိုက္-ဖ်က္လိုက္… ေရးလိုက္-ျပင္လိုက္နဲ႔ ညဥ့္သန္းေခါင္ ေက်ာ္သြားပါေရာလား…။ ေနာက္ေန႔မနက္ ၇ နာရီေလာက္မွာ ဆရာဦးခင္ျမင့္ကို ေက်ာင္းကားေပၚ လိုက္ေတြ႕ကာ “ အိပ္ပိတ္ Recommemdation တေစာင္ ျဖည့္ေပးဖို႔နဲ႔ အလြတ္တေစာင္ ေရးေပးထားဖို႔” ေမာတၱာရပ္ခံလွ်က္ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေလာက္မွာ လာယူမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာရတာေပါ့။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနကို မနက္ ၉ နာရီခြဲ အေရာက္သြားေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ျပိဳင္ဘက္စီနီယာကို ေအာက္ထပ္မွာ ေတြ႕ရတာေၾကာင့္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ပါေသးတယ္။ သူကေတာ့ အံ့ၾသစြာနဲ႔ပဲ “ခင္ဗ်ား ေအာင္ျမင္မွာပါ” လို႔ အားေပးရွာပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီျပိဳင္ဘက္ ျဖစ္လာမယ့္ က်ဳပ္ရဲ႕စီနီယာဟာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနက လက္ေထာက္ကထိက ဆရာတေယာက္ပါ။ က်ဳပ္တို႔ ပညာသင္ဆု ေလွ်ာက္လႊာေခၚတဲ့အခ်ိန္မွာ သူဟာ မဂၤလာေဆာင္ျပီးကာစ အလုပ္မွ တရားဝင္ခြင့္ယူကာ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးအေၾကာင္းျပကာ အိမ္မွာ ႏွပ္ေနသူပါ။ ပညာသင္စည္းကမ္းနဲ႔ ေဘာင္ဝင္ေနတဲ့သူ႕ကို ဘယ္သူမွ အသိေပး အေၾကာင္းၾကားျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ က်ဳပ္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ျပီးလို႔ ရန္ကုန္စိတ္ပညာဌာန ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕အၾကာင္းသိခဲ့ရတာမို႔ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ သူ႕ဦးေလးဆိုသူကို မရ ရေအာင္ ဆက္သြယ္ကာ အခ်ိန္မွီ အေၾကာင္းၾကားေပးခဲ့တာပါ။ သူဟာ လူေတာ္တေယာက္ ျဖစ္သလို… က်ဳပ္တို႔အားလံုးအတြက္ မဟာႀကီးမားတဲ့ ျပိဳင္ဘက္တေယာက္ဆိုတာကိုလည္း ႀကိဳတင္သိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္က “က်ဳပ္တို႔လို ေဘာင္ဝင္ေနျပီး ရေတာင့္ရခဲ ဒီလိုအခြင့္အေရးမ်ိဳးကို သူလည္း ရသင့္တယ္” ဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ရိုးသားစြာ အသိေပးခဲ့တာပါ။ တကယ္လို႔ ဒီပညာသင္ဆုကို သူရသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း က်ဳပ္က “ကိုယ္ညံ့လို႔ ကိုယ္ခံရတာပဲ” ဆိုျပီး ေက်နပ္ေနမွာပါ။ ရိုးသားစြာ ယွဥ္ျပိဳင္ၾကရတဲ့ ဒီလိုပညာသင္ဆုျပိဳင္ပြဲမ်ိဳးမွာ စည္းမ်ဥ္းနဲ႔ ကိုက္ညီသူတိုင္း ပါဝင္ခြင့္ ရေစခ်င္တာက က်ဳပ္ရဲ႕ မူလအဓိက ေစတနာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေစတနာသည္ ေရာင္ျပန္ဟပ္သည္ဆိုပါက ဒီဘဝမွာ “တူေသာအက်ိဳးသာ ေပးပါေစ” ဟု ဆုေတာင္းပါ၏…။ ဆုေတာင္းပါ၏…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၁)

တကယ္ေတာ့ သူမဟာလည္း က်ဳပ္တို႔လို အညာသူ-အညာသားတဦးပါ။ ဇာတိကေတာ့ မံုရြာအနီး ေခ်ာင္းဦးျမိဳ႕နယ္ထဲက “ငလံုးတင္” ဆိုတဲ့ ရြာကေလးကပါ…။ ဒီရြာကေလးဟာ ေခ်ာင္းဦးျမိဳ႕ရဲ႕ေတာင္ဘက္ ပခုကၠဴသြား ကားလမ္းေပၚမွာ တည္ရွိျပီး အမ်ားစုကေတာ့ ေတာင္သူ ယာခင္းလုပ္ငန္းနဲ႔ ရိုးသားစြာ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ျပဳၾကပါတယ္။ ပညာေရးအတြက္ အလယ္တန္းေက်ာင္း (ႏွင့္ တြဲဘက္အထက္တန္းေက်ာင္း) တေက်ာင္းသာ ရွိပါတယ္။ သူမရဲ႕ မိသားစုဟာလည္း ရြာမွာေတာ့ မရွိ-မရွား ေတာင္သူလယ္လုပ္သူေတြ ျဖစ္ဟန္တူပါတယ္။ သူမဟာ ေမြးခ်င္း ငါးေယာက္အနက္ အလယ္ၾကားလူျဖစ္ျပီး ၁၀ တန္းကို ရြာတြဲဘက္ေက်ာင္းကေန သခ်ၤာအမွတ္တစ္ရာအျပည့္နဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့ကာ၊ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ကေန Commerce ေခၚ ဝါနိဇၨေဗဒ နဲ႔ ဘြဲ႕ရခဲ့သူပါ (သခ်ၤာအမွတ္ ၁၀၀ အျပည့္ ရတယ္ဆိုတာကို မယံုတဲ့သူေတာ့ ရွိပါတယ္။ သူမ်ားယံုေအာင္ ေျပာေန-ေရးေနျခင္း မဟုတ္ပဲ… ဘဝရဲ႕အမွန္တရားေတြကို ေရးေနျခင္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ က်ဳပ္ေရးခဲ့သမွ်ကို လံုးဝ တာဝန္ယူပါေၾကာင္း… :D ။ ဒါတင္မက အဲဒီေခတ္အဲဒီအခ်ိန္က ေခတ္စားလွတဲ့ လူရည္ခၽြန္စာေမးပြဲကို တိုင္းအဆင့္ထိ ၈၊ ၉၊ ၁၀ တန္း သံုးႀကိမ္တိတိ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ျပိဳင္ ေျဖဆိုခြင့္ရခဲ့သူ ျဖစ္ပါေၾကာင္း... :D)။ အဲဒီသူမဟာ ေတာေနလူတန္းစားတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ဘြဲ႕ရျပီး ရြာျပန္ကာ အိမ္မွာပဲ အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိနဲ႔ ဒီအတိုင္းေန ေနတာေၾကာင့္ သူမရဲ႕ဦးေလးက ရန္ကုန္ေခၚလာကာ ကုမၼဏီမွာ စာရင္းကိုင္အျဖစ္ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေစခဲ့တာပါ။

က်ဳပ္အဖြားဟာ သူမတို႔အိမ္ကို (က်ဳပ္အထင္ ) အနည္းဆံုး တေန႔ တေခါက္ေလာက္ သြားသလို… သူမရဲ႕အေဒၚဟာလည္း က်ဳပ္တို႔အေဒၚအိမ္ကို(အဖြားကို ျပန္လိုက္ပို႔ရင္း) တေန႔ တေခါက္ေလာက္ေတာ့ ပံုမွန္ အသြားအလာ ရွိဟန္တူပါတယ္။ အဲဒီကစလို႔ က်ဳပ္အဖြားက သူမရဲ႕အေနအထိုင္… အသြားအလာ… အေျပာအဆို… စိတ္ေနသေဘာထားေတြကို သေဘာက်လာခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ တဘက္က သူမရဲ႕ဦးေလးနဲ႔အေဒၚတို႔ကလည္း သူတို႔တူမကို (ပိုက္ဆံမရွိရင္ ေနပါေစ) ရိုးသားျပီး ႀကိဳးစားတဲ့က်ဳပ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးခ်င္တဲ့အေၾကာင္း တိုက္ရိုက္ကမ္းလွမ္းခဲ့ၾကတာပါ (ဟဲ ဟဲ… ဒါကေတာ့ ႀကံဳၾကြားေလးေပါ့ဗ်ာ…၊ သူတို႔ကလည္း က်ဳပ္ကို ဘယ္အခ်ိန္ကစျပီး သေဘာက်ေနတယ္ မသိပါဘူး… :D)။ အဲဒီေနာက္ က်ဳပ္အေဒၚက သူမကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ ေလ့လာျပီးကာမွ က်ဳပ္တို႔မိသားစုနဲ႔သင့္ေတာ္တယ္ဆိုျပီး က်ဳပ္ကို လက္ခံစဥ္းစားဖို႔-အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့တာပါ။

ဒီေနရာမွာ က်ဳပ္ဘဝအေတြ႕အၾကံဳအရေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေယာက်္ားေလးပဲျဖစ္ျဖစ္-မိန္းခေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ အေနအထိုင္ဟာ အရမ္းကို အေရးႀကီးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိန္းခေလးေတြေပါ့…။ မိန္းခေလးေတြရဲ႕အေနအထိုင္-အသြားအလာကို သူတို႔ေနထိုင္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က အျမဲသတိျပဳေနတတ္ၾကပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ေကာင္းမြန္မႈေၾကာင့္ အဲဒီအေနအထိုင္မွန္တဲ့ မိန္းခေလးေတြ ဘဝတသက္တာ အာမခံခ်က္ရွိတဲ့ အိမ္ေထာင္ဖက္ေတြ နဲ႔ေတြ႕ကာ သာယာေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ မိသားစုဘဝကို ရရွိသြားၾကတာေတြ မနည္းလွပါဘူး။ (ကိုယ္မသိလိုက္ပဲ) ကိုယ့္ရဲ႕အေနအထိုင္ကို မ်က္စိ ေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနတဲ့သူေတြ အစဥ္အျမဲ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို မိန္းခေလးေတြ သတိထားသင့္ပါတယ္။ (သံသရာမွာ က်င္လည္ေနရအုံးမယ္ဆိုရင္) ကိုယ့္ဘဝႀကီးကို ေျပာင္းလဲသြားေစနိဳင္တဲ့ အဲဒီအေနအထိုင္ကိုလည္း ဂရုတစိုက္ရွိသင့္တာေပါ့…။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ကေတာ့ သူမကို “ ခင္ဗ်ား… က်ဳပ္ဘဝအေၾကာင္းကို ဘယ္ေလာက္အထိ သိပါသလဲ…၊ မသိရင္ ေလ့လာပါ…၊ သူမ်ားေျပာတိုင္း မယံုပါနဲ႔…၊ ကိုယ္တိုင္ေလ့လာပါ…” ဆိုတဲ့ စကားတခြန္းပဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၉၀)

အဆညအင္တာဗ်ဴး အျပီးမွာေတာ့ က်ဳပ္အဖြားနဲ႔အေဒၚက က်ဳပ္ကို အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ေန႔စဥ္ညတိုင္း ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ နားခ်ပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ အဓိကထား စဥ္းစားခဲ့ၾကတာကေတာ့ “အကယ္၍ က်ဳပ္က ပညာသင္ေရြးခ်ယ္ခံရလို႔ ဂ်ပန္ကို သြားခြင့္ရခဲ့ရင္… အငယ္ဆံုး ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူက ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မွာလဲ…” ဆိုတဲ့ ျပႆနာပါ။ ျပီးေတာ့ က်ဳပ္က အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ အရြယ္လြန္ေနတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ…။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူ႔ကို ယူရမယ္လို႔ အတင္းအၾကပ္ မေျပာခဲ့ပါဘူး။ က်ဳပ္မွာ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ခ်စ္သူရည္းစား ရွိရင္ သူတို႔ဆီကို ေခၚလာဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “မူးလို႔ေတာင္ ရွဴစရာ” မရွိခဲ့တဲ့ ႏွလံုးလမ္းေၾကာင္းမွာ ကၽြန္းခံေနသူပါ။ အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ေသးတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းက လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ ညီမငယ္တေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းျပီး ေခတၱခဏ အေယာင္ေဆာင္ငွါးျပဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း အရွိကို အရွိတိုင္း “က်ဳပ္မွာ ရည္ရြယ္ထားသူ မရွိေသးတဲ့အေၾကာင္း” ဝန္ခံလိုက္ရတာေပါ့…။

အဲဒီအခ်ိန္က်မွ က်ဳပ္ရဲ႕ဟာကြက္ကို ေထာက္ျပီး အတင္းနင္းကာ ျမန္ျမန္အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ တိုက္တြန္းၾကပါေတာ့တယ္။ အဖြားနဲ႔ အေဒၚျဖစ္သူက က်ဳပ္တို႔ မိသားစုရဲ႕ ေနာက္ခံဘဝဇာတ္ေၾကာင္း…၊ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြအခ်င္းခ်င္း ယိုင္းပင္းကူညီေပးေနရမႈေတြ…၊ နားလည္မႈမရွိသူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ပါက ေရွ႕ဆက္ျဖစ္လာနိဳင္တဲ့ ျပႆနာေတြကို အေသးစိတ္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ ရွင္းျပခဲ့ၾကပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ဒီလိုမိသားစုေနာက္ခံရွိတဲ႔ က်ဳပ္လိုလူတေယာက္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဘက္ဟာ “ကိုယ္လို ေတာေနလူတန္းစား အညာသူ အညာသား” တေယာက္သာ ျဖစ္သင့္တဲ့အေၾကာင္း…၊ အခု မင္းမွာလည္း ရည္ရြယ္ထားသူ မရွိဘူးဆိုရင္… မင္းတို႔မိသားစုအတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့သူတေယာက္ ရွိေၾကာင္း…၊ သူ႕ကိုလည္း ငါတို႔ အားလံုးေလ့လာျပီးျဖစ္ေၾကာင္း…၊ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ ေရြးထားတဲ႔သူကို လက္ခံစဥ္းစားေစခ်င္ေၾကာင္း… မနားတမ္း တရားေဟာၾကပါေတာ့တယ္။

ကဲ… ဟုတ္ပါျပီ… ခင္ဗ်ားတို႔ ေရြးထားတဲ့သူက ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့… “မူမူ” ေလ…တဲ့။ ဟာဗ်ာ… ခင္းဗ်ားတို႔ဟာက ၾကည့္လည္း လုပ္ၾကပါအုန္း…၊ သူက “ အသက္ကလည္း ႀကီး… အသားကလည္း ညိဳ… ရုပ္ကလည္း မလွ…” နဲ႔ မျဖစ္ပါဘူးလို႔ ရုတ္တရက္ တုန္႔ျပန္လိုက္ပါတယ္။ လူမမာ အဖြားျဖစ္သူကေတာ့ “ ေဟ့…ငါ့ေျမး.. လွတာမက္ရင္ ညစာခက္မယ္၊ ရုပ္လွတာ ကိုက္စားလို႔ မရဘူး… စိတ္လွဖို႔ဘဲ အေရးၾကီးတယ္” လို႔ဆိုကာ က်ဳပ္ကို ေဟာက္ပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္လည္း သူတို႔ကို ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့…။

တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေမးေျပာ-ေခၚထူး မရွိေပမဲ့ သူမကို သိေနပါတယ္။ သူမဟာ က်ဳပ္တို႔အေဒၚအိမ္ရဲ႕ ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္ေလာက္မွာရွိတဲ႔ သူမရဲ႕ဦးေလးအိမ္မွာ ေနရင္း ကုမၸဏီမွာ စာရင္းကိုင္အလုပ္ လုပ္ေနတာပါ။ သူတို႔မိသားစုနဲ႔ က်ဳပ္တို႔အေဒၚမိသားစုဟာ အညာသူ-အညာသားခ်င္းမို႔ ႏွစ္အိမ့္တစ္အိမ္တမွ် ရင္းႏွီးၾကပါတယ္။ သူမက က်ဳပ္ညီမေတြအပါအဝင္ မိသားစုအားလံုးနဲ႔ ရင္ႏွီးေပမယ့္ အေဒၚအိမ္ကို မိုးခ်ဳပ္မွ ေရာက္လာတတ္တဲ့ က်ဳပ္နဲ႔ကေတာ့ စကားေတာင္ မေျပာခဲ့ဖူးပါဘူး။

အခုေတာ့ ေရွးေရစက္လို႔မ်ား ေျပာရေလမလား…။ သူမနဲ႔ ဆံုေတြ႕ဖို႔ ကံၾကမၼာက အတင္းဖန္းတီးလို႔ လာေနျပန္ပါျပီ…။ ဒီတခါေရာ ႏွလံုးလမ္းေၾကာင္းမွာ ကၽြန္းခံေနသူ မိုးစံတေယာက္ က်န္ရစ္ျဖစ္ခဲ့ေနေလအုံးမွာလား…။ က်န္ရစ္ျဖစ္ခဲ့ေနေလအံုးမွာလား…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၉)

အိမ္အျပန္ ေက်ာင္းကားေပၚမွာေတာ့ ပါေမာကၡဌာနမွဴး ဆရာဦးခင္ျမင့္က “ ကိုမိုးစံ… ဘယ္လိုလုပ္မလဲ…၊ က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ ေအာင္စာရင္း သြားမၾကည့္ေတာ့ဘူး ေျပာေနၾကတယ္…၊ ကိုမိုးစံ သြားၾကည့္အံုးမွာလား…” လို႔ ေမးျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “ေအာင္တယ္-က်တယ္ clear ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ မာလာမွတ္တိုင္မွာ ဆင္းျပီး ကိုယ္တိုင္ သြားၾကည့္လိုက္ပါမယ္.. ဆရာ ” လို႔ တုန္႔ျပန္လိုက္ပါတယ္။ ဇူလိုင္လထဲမို႔ ထင္ပါရဲ႕… ။ မိုးက တဖြဲဖြဲ ရြာေနတဲ့အခ်ိန္ တံတားျဖဴမွတ္တိုင္ ေရာက္ေတာ့ ဆရာက “ကိုမိုးစံေရ… Good luck” လို႔ ႏွဳတ္ဆက္ရင္း ဆင္းသြားေလရဲ႕…။ ေရွ႕မွတ္တိုင္ “မာလာ” ကို ေရာက္ရင္ က်ဳပ္အလွည့္ေပါ့…။

ေက်ာင္းဆရာ က်ဴတာေပါက္စ မိုးစံတေယာက္ မိုးေရထဲမွာ ထီးမပါ ဘာမပါနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ခ်ခါ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမဆီသ႔ို ခတ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လွမ္းလို႔ ေနေလျပီ…။ ဘြဲ႕ႏွင္းခန္းမႀကီးကို ျဖတ္ကာ “စာေမးပြဲႏွင့္ ဘြဲ႕ႏွင္းဌာန” ေရာက္ေတာ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းႀကီးက “ဘာလဲေဟ့… ပညာသင္ကိစၥလား…၊ ေမဂ်ာနဲ႔ နာမည္ ေျပာ…” လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္က “စိတ္ပညာက မိုးစံ…ပါ” လို႔ ေျဖလုိက္တဲ့အခါ… ေမာ္ကြန္းထိန္းႀကီးက “ဟာ… ဒီနာမည္ ေအာင္တယ္…၊ လာ..လာ.. ဒီမွာလက္မွတ္ထိုး.. မနက္ဖန္မနက္ အဆည(အဆင့္ျမင့္ပညာဦးစီးဌာန) ကို သြားျပီး သတင္းပို႔ရမယ္” ဆိုျပီး ေအာင္စာရင္း မိတၱဴတစ္ေစာင္ ထုတ္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေအာင္စာရင္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ပါသည္။ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ပါမွာေပါ့…။ ဒီအဆင့္ေတြက စာေမးပြဲေအာင္ရံုေတာ့ လူတိုင္းေျဖနိဳင္ၾကပါတယ္။ ဒီအထဲကမွ အေတာ္ဆံုး (အမွွတ္အမ်ားဆံုး) ႏွစ္ေယာက္ကို ေရြးခ်ယ္ေပးလိုက္တာပါ။ က်န္တစ္ေယာက္က က်ဳပ္ရဲ႕စီနီယာ နိုင္ငံျခားမာစတာဘဲြ႕ရ လက္ေထာက္ကထိက ဆရာတစ္ေယာက္ပါ…။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ကေတာ့ သူနဲ႔အတူ လူေတြ႕ႏွဳတ္ေျဖစာေမးပြဲကို ဆက္လက္ယွဥ္ျပိဳင္ရေပလိမ့္အုံးမည္။ က်ဳပ္တို႔ဆီက နိဳင္ငံျခားပညာသင္ေရြးခ်ယ္ေရး စည္းမ်ဥ္းအရ တစ္ဘာသာလွ်င္ တစ္ေယာက္သာ ေရြးခ်ယ္ေပးရတာမို႔ နံပါတ္တစ္ ျဖစ္မွသာ သက္ဆိုင္ရာသံရံုးသို႔ ဝင္ေရာက္ေျဖဆိုခြင့္ ရရွိနိဳင္ေပလိမ့္မည္။

အဲဒီေန႔ညက နံပါတ္တစ္ ျဖစ္ဖို႔အေရး ေတြးကာေတာကာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္…။ မိသားစုညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ ေရးေျဖေအာင္ရံုနဲ႔တင္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေအာင္ ဝမ္းသာေနၾကေလျပီ…။ အကယ္၍ နံပါတ္တစ္ျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ေသာ္မွ သံရံုးအဆင့္မွာ ေက်ာ္လႊား ျဖတ္သန္းရအံုးမယ့္ “သံရံုး ေရးေျဖ-ႏွဳတ္ေျဖ” စာေမးပြဲရွိေနေသးတယ္ဆိုတာကို သူတို႔သိပံုမရ…။ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္မႈေတြက က်ဳပ္ကိုလည္း စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေထာက္အပံ့ တြန္းအား ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ ၁၀ နာရီေလာက္ အဆည ကို သြားကာ သတင္းပို႔လိုက္ေတာ့… “လူေတြ႕-ႏွဳတ္ေျဖ” (အင္တာဗ်ဴး) ေျဖဆိုဖို႔ မနက္ဖန္မနက္ ၉ နာရီ အေရာက္ ျပန္လာခဲ့ဖို႔ မွာၾကားလိုက္တာေၾကာင့္ အိမ္ကို ျပန္လာကာ နားနားေနေနနဲ႔ စာဖတ္ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။

အင္တာဗ်ဴး ေျဖတဲ့ေန႔က က်ဳပ္တို႔ကို ေမးခဲ့တာက ဆရာႀကီး သံုးေယာက္…။ အလယ္က ဒိုင္ခံေမးခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးကေတာ့ ရန္ကုန္ပါခ်ဳပ္ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာစိုးရင္ပါ…။ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ က်ဳပ္မသိ…။ ဆရာႀကီးကိုလည္း ဒါက ရန္ကုန္ပါခ်ဳပ္ ဆရာႀကီးဆိုတာေလာက္ပဲ သိခဲ့တာပါ။ ဒီအင္တာဗ်ဴးမွာပဲ အေဝးသင္ေက်ာင္းသားဘဝက လာခဲ့တဲ့က်ဳပ္က “အဂၤလိပ္”လို စျပီး ေျပာခြင့္ရခဲ့တာပါ။ အဂၤလိပ္လိုေမးျပီး အဂၤလိပ္လို ေျဖဆိုခဲ့ရတဲ့ ပထမဆံုးေသာ အင္တာဗ်ဴးေပါ့…။ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ရွိခဲ့ေပမဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ “ရိုးစင္းတဲ့အဂၤလိပ္စကား” ေျပာဟန္ေၾကာင့္ လံုးဝ အခက္အခဲ မရွိခဲ့ပါဘူး…။ အဂၤလိပ္စကားေျပာက်င့္ မရွိခဲ့ေပမဲ့ အဂၤလိပ္သဒၵါ နားလည္မႈက က်ဳပ္ကို အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျပဳခဲ့တယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ ဆရာႀကီး ေမးသမွ်ကို သဒၵါနည္းက်တဲ့ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ျပန္ေျဖခဲ့ရတာေပါ့…။

ဘာသာရပ္အသီးသီးရဲ႕ နံပါတ္တစ္ ျဖစ္လာမယ့္သူေတြရဲ႕ ေအာင္စာရင္းကိုေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ထုတ္ျပန္ေၾကျငာမယ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္အသိေပးျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး…။ သံရံုးက ဆက္သြယ္လာတဲ့အခ်ိန္ဟာ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့…။ ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၈)

က်ဳပ္တို႔ပညာေရးက နိဳင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ဆု ေရြးခ်ယ္ေရးစာေမးပဲြကို အစ-အဆံုး တပတ္အတြင္း အျပီးစစ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဆိုလိုတာက သတ္မွတ္ခ်က္ စဥ္းမ်ဥ္းနဲ႔ ကိုက္ညီသူေတြကို ေလွ်ာက္လြာစီစစ္လက္ခံတာ… ေရးေျဖစာေမးပဲြ နဲ႔ ေရးေျဖေအာင္တဲ့သူေတြကို လူေတြ႕ႏွဳတ္ေျဖ ေမးျမန္းက်င္းပတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ေရးေျဖစာေမးပြဲမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ သက္ဆိုင္ရာဘာသာရပ္ (အေထြေထြ) နဲ႔ အဂၤလိပ္စာတို႔ကို ေျဖၾကရပါတယ္။

နိဳင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ဆုကို စီးပြားေရးတခုလို အရွံဴးအျမတ္ တြက္ျပီး ေသေသျခာျခာ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ႀကိဳးစားေနတဲ့ ဆရာ-ဆရာမေတြ ဒု နဲ႔ ေဒးပါ…။ အဲဒီလို ျပင္ဆင္ ႀကိဳးစားေနရင္း အသက္က ၃၅ ႏွစ္ ေက်ာ္သြားလို႔ လက္လႊတ္ဆံုးရွံဴးလိုက္ရတဲ့သူေတြကလည္း မနည္းလွပါဘူး…။ အဲ… အားလံုးမဟုတ္ရင္ေတာင္… အခ်ိဳ႕ေသာ နိဳင္ငံျခားျပန္ဆရာႀကီး-ဆရာမႀကီးမ်ားကလည္း “ ပညာသင္ဆု ရရွိဖို႔အတြက္ စီးပြားေရး တြက္..တြက္ကာ ႀကိဳးစားသင့္တယ္” လို႔ သက္ဆိုင္ရာ တပည့္ဆရာ-ဆရာမေတြကို လမ္းညႊန္သင္ၾကားေပးေနၾကေလရဲ႕…။

က်ဳပ္တဦးတည္း အျမင္အရ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီအဆို-ဒီလမ္းညႊန္မႈမ်ိဳးကို လံုးဝ သေဘာမတူပါဘူး…။ ေက်ာင္းဆရာ-ဆရာမတေယာက္ဟာ ကိုယ့္မွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာအရည္အခ်င္းနဲ႔ျပည့္စံုေအာင္ သက္ဆိုင္ရာဘာသာရပ္ေတြကို အျမဲတမ္း ပံုမွန္ဖတ္ရႈ ေလ့လာျခင္းျဖင့္ ျဖည့္စီးေပးေနမယ္ဆိုရင္ ပညာေတာ္သင္ဆု စာေမးပြဲဆိုတာ မခက္လွပါဘူး။ အဲဒီလို ေက်ာင္းဆရာေကာင္း တေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား ျဖည့္စီးေနတဲ့ဆရာ-ဆရာမေတြအတြက္ ပညာသင္ဆုဆိုတာ ေရာက္လာရမွာပါ…။ ဒီလိုမဟုတ္ပဲ ပညာသင္ဆုကို စီးပြားေရးတြက္ တြက္လာခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္… တြက္လာခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္…။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ကေတာ့ ေရွးအတိတ္ကံ နဲ႔ လက္ရွိကံ ႏွစ္ခုေပါင္းစပ္ ေဖးမကူညီမႈေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ဒီပညာေတာ္သင္ဆု စာေမးပြဲကို ဝင္ေရာက္ ယွဥ္ျပိဳင္ ေျဖဆိုခြင့္ ရရွိခဲ့တာပါ။ က်ဳပ္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ ရခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး…။ က်ဳပ္တို႔လူသားေတြ မလုပ္နိဳင္တဲ့အရာတခုကို ကံၾကမၼာက ဖန္တီး ကူညီ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့တာပါ။ ေက်းဇူးအထူးတင္လွ်က္ပါ ကံၾကမၼာရယ္…။

ဂ်ပန္ပညာေတာ္သင္ဆုအတြက္ မနက္ပိုင္းမွာ “အေထြေထြစိတ္ပညာဘာသာရပ္” နဲ႔ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ “အဂၤလိပ္စာဘာသာရပ္” စာေမးပြဲတို႔ကို ေျဖဆိုခဲ့ရပါတယ္။ ေရးေျဖေအာင္စာရင္းကို ေနာက္တစ္ရက္ျခား ေန႔လည္ ၂ နာရီေလာက္မွာ ေၾကျငာမွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ေအာင္-ရွံဴး ကို အေၾကာင္းၾကား ဖုန္းဆက္ေပးဖို႔ ွ စာေမးပြဲ အတူတူေျဖခဲ့ၾကတဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနမွ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ေတြကို ေမာတၱာရပ္ခံခဲ့ရတာေပါ့…။ အဲဒီ ေရးေျဖေအာင္စာရင္း ထြက္တဲ့ေန႔မွာ က်ဳပ္္တို႔ ရန္ုကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနက ဆရာ-ဆရာမေတြအားလံုး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ ဝင္ေရာက္လာမယ့္ ဖုန္းျမည္သံကို ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေစာင့္ေနၾကရပါတယ္။ ၂ နာရီခြဲ သံုးနာရီအထိ ဘာသံမွ မလာ…။ က်ဳပ္တို႔ဌာနက ဖုန္းကလည္း အဝင္သာ လက္ခံနိဳင္ျပီး အထြက္မရတဲ့ Extension ဖုန္းျဖစ္တာေၾကာင့္ သူတို႔ဆီကို ဖုန္းဆက္ေမးဖို႔ကလည္း မျဖစ္နိဳင္…။ ေက်ာင္းထဲမွာရွိတဲ့ တခုတည္းေသာ အမ်ားသံုးဖုန္းဆီကို သြားျပန္ေတာ့ ကိုယ္ေျပာခြင့္ရဖို႔အေရး တန္းစီေနလိုက္ၾကတာ အလကား မုန္႔ေဝေနတဲ့အတိုင္းပါပဲ…။

ညေနသံုးနာရီ ေက်ာ္လို႔ ေလးနာရီထိုးကာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေရာက္သည္အထိ ဘာမွ မသိရတာေၾကာင့္ “ေအာ္… သတင္းဆိုးမို႔ သူတို႔ မေျပာၾကတာေနမွာပါေလ…” ဆိုတဲ့အေတြးေတြက စိုးမိုးလို႔ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္…။

ခ်စ္သမီးငယ္သို႔ အမွတ္တရ (၃)

ေနာက္တေန႔ စေနေန႔ ေနက်ခ်ိန္မွာ သမီးငယ္က လူ႔ေလာကႀကီးထဲကို အခက္ခဲမရွိ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ေရာက္လာခဲ့တာပါ။ ဂ်ပန္မွာ ဆာကူရာ ေခၚ ခ်ယ္ရီပန္းတို႔ ေဝဆာလွပေနတဲ့အခ်ိန္…၊ ျမန္မာျပည္မွာ ပန္းပိေတာက္ေတြ ဖူးပြင့္လို႔ အတာကူးတဲ့ ႏွစ္ဦးသႀကၤန္အခ်ိန္မွာ လူ႔ေလာကႀကီးထဲကို ေရာက္ရွိလို႔ လာခဲ့တာပါ…။ တကယ္ကို မဂၤလာရွိေသာ အခ်ိန္ေပါ့ သမီးငယ္ရယ္…။ ေဆးရံုမွာရွိေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာလည္း ဘဘဂ်ပန္ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ဆရာေလးတို႔မိသားစု၊ ဘဘ ဆူဇူကီး၊ အိုကားစံ၊ ေဖေဖရဲ႕ဆရာနဲ႔ ဦးဦး ေဒၚေဒၚပညာရွင္ႀကီးေတြ လာခဲ့ၾကေသးတာေပါ့။

ေဆးရံုေပၚမွာ ဦးဦးဆရာဝန္ႀကီးက သမီးငယ္အတြက္ ဂ်ပန္ယမ္းေငြ တစ္ေသာင္း အတင္းေပးေနတာေၾကာင့္ ေဖေဖက“ ခင္ဗ်ား အဲဒီလို ေပးရင္ က်ေနာ္က စိတ္ဆိုးမွာ”လို႔ ခတ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာခဲ့ရပါေသးတယ္။ သမီးငယ္ ေလာကႀကီးထဲ ေရာက္လာျပီးသံုးရက္အတြင္း… ေဆးရံုက မဆင္းခင္မွာ အမည္နာမ ေပးရမယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ေဖေဖတို႔မွာ အၾကပ္ရိုက္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သမီးရဲ႕ေမြးနံနဲ႔လည္း ညီေစ…၊ မမရဲ႕နာမည္နဲ႔လည္း ကာရံနေဘ လိုက္ဖက္ေစ…၊ ဘဘတိုးလို မိသားစုအေပၚ ေက်းဇူးသိတတ္ ျပန္လည္ေစာင့္ေရွာက္တတ္တဲ့ သားသမီးရတနာတပါး ျဖစ္ပါေစ... ဆိုျပီး သမီးရဲ႕နာမည္ကို ေဖေဖကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့တာပါ။

(မမမိုးသက္မြန္နဲ႔အအတူ)

ဒီကမၻာေလာကႀကီးမွာ တိုးတက္ ထက္ျမက္ မြန္ျမတ္လွတဲ့ သမီးရတနာတပါး ျဖစ္လာေစဖို႔ “တိုးထက္မြန္” ရယ္လို႔ ေပးခဲ့တာပါ။ ေဖေဖရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္-ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြကို ျဖည့္စီးေပးနိဳင္ေသာ သမီးရတနာတပါး ျဖစ္ပါေစ…။

ေမြးေန႔မွာ ေမေမမူ၊ မမ မိုးသက္မြန္ တို႔နဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ...။

ေမြးေန႔မွာ ဖြားဖြား၊ ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚ တို႔ မိသားစုတေတြနဲ႔အတူ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ပါေစ...။

ဒီကေန႔ (၁၄-၀၄-၂၀၀၉) သႀကၤန္အက်ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ ခ်စ္သမီးငယ္၏ ၂ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ေအာင္ မိသားစုနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ...။

ခ်စ္သမီးငယ္သို႔ အမွတ္တရ (၂)

(ခ်စ္ေသာမမမိုးသက္မြန္နဲ႔အတူ)

ေဖေဖတို႔ ICU ေရာက္ေတာ့ အခန္းအျပင္မွာပဲ ေစာင့္ေနရပါတယ္။ သမီးငယ္တို႔ရွိရာ အခန္းထဲကို ဝင္လို႔မရပါဘူး…။ ICU ဆိုတာ စိုးရိမ္ရတဲ့ လူနာေတြကိုသာ ထားေလ့ရွိတဲ့ေနရာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေဖေဖက ေနလို႔မရ-ထိုင္လို႔မရနဲ႔ ဂနာမျငိမ္ ျဖစ္လို႔ေနျပီေလ။ ေဖေဖက ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေဆးပညာ ကၽြမ္းက်င္သူ သမီးရဲ႕ ဦးဦးဆရာဝန္ႀကီးဆီကို ဖုန္းဆက္တာေပါ့။ ဦးဦးဆရာဝန္ႀကီးကလည္း စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္ေနတာေၾကာင့္ အဆက္အသြယ္ မရခဲ့ပါဘူး။

အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ေဖေဖနဲ႔သမီးႀကီးကို ေမေမနဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အားပါးပါး… အခန္းထဲမွာ ဆရာဝန္ေတြေရာ နာ့စ္ေတြပါ အမ်ားႀကီးပါလား…။ ေမေမနဲ႔ မေတြ႕ခင္မွာ ေဖေဖ့အထင္ ေခါင္းေဆာင္လို႕ထင္ရတဲ့ ဆရာဝန္ႏွစ္ေယာက္က ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို အေသးစိတ္ ျပန္လည္ရွင္းျပခဲ့ျပီး အခုခ်ိန္မွာ ဘာမွစိုးရိမ္စရာ မလိုေတာ့ေၾကာင္း အားေပးစကား ေျပာၾကပါတယ္။ ေမေမ့ကို ေတြ႕ေတာ့ ေအာက္စီဂ်င္ေပးထားျပီး ေဖေဖတို႔ နားမလည္တဲ့ စက္ေတြနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနဆဲျဖစ္တာမို႔ စကားေျပာလို႔ မရပါဘူး။ သံုးမီးနစ္ေလာက္ပဲ အျပဳအမူနဲ႔ အားေပးစကားေျပာျပီး ျပန္ထြက္ခဲ့ရတာေပါ့။ စိုးရိမ္စရာ မလိုေပမဲ့ ဒီတညေတာ့ ICU မွာ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆုိတာေၾကာင့္ ေဆးရံုတက္ခဲ့ရပါတယ္ သမီးငယ္…။

ေန႔လည္ ၁ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ဦးဦးဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ ဦးဦး ပထဝီဝင္ပညာရွင္ႀကီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လို႔လာခဲ့ပါတယ္။ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္… ၊ သူတို႔လာေတာ့ ေဖေဖတို႔ သားအဖလည္း အားရွိတာေပါ့။ ျပီးရင္ သမီးငယ္ရဲ႕မမ သမီးႀကီးကလည္း သူတို႔နဲ႔မွ တရင္းတႏွီး ေနထိုင္တတ္တယ္ေလ…။ ေဖေဖက ေမေမနဲ႔သမီးငယ္အနားမွာ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က သမီးႀကီးကို ထိန္းၾကတာေပါ့…။ ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ အန္တီသမိုင္းပညာရွင္ႀကီးရယ္…၊ ဦးဦးအင္ဂ်င္နီယာႀကီးရယ္…၊ အန္တီရူပေပဒပညာရွင္ႀကီးရယ္ ေရာက္ရွိလို႔လာခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အားရွိစရာလည္းေနာ္…။ သမီးငယ္ဟာ ေမေမ့ဗိုက္ထဲမွာ ရွိေနစဥ္ကတည္းက သမီးရဲ႕ေဘးမွာ စိတ္ပိုုင္းဆိုင္ရာ-ရုပ္ဝတၳဳပိုင္းဆိုင္ရာ အားေပးေထာက္ပံ့ ကူညီမယ့္ပညာရွင္ေတြ ဝိုင္းလို႔ ေနခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖတို႔ဘဝနဲ႔ ႏွိဳင္းယွဥ္လိုက္ရင္ အရမ္းကို ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္ သမီးငယ္…။

ညပိုင္းေရာက္ေတာ့ ေဖေဖတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္လည္း သမီးငယ္တို႔နဲ႔အတူ အိပ္ဖို႔အတြက္ ေဆးရံုက ေစာင္နဲ႔လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြကို အခေၾကးေငြေပးျပီး တစ္ညစာ ငွားလိုက္ပါတယ္။ သမီးႀကီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ ေဖေဖက အိမ္ခဏ ျပန္ျပီး သမီးငယ္အတြက္ လိုအပ္မယ့္ ပစၥည္းေတြ ျပန္ယူရတာေပါ့…။ အကယ္၍ သမီးငယ္က မထင္မွတ္ပဲ လူ႕ေလာကထဲကို ေစာစီးစြာ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ရင္..ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ေဖေဖ ေမေမတို႔က လိုအပ္မယ့္စၥည္းေတြကို ႀကိဳတင္ ဝယ္ယူ စုေဆာင္း ျပင္ဆင္ထားခဲ့ၾကပါတယ္။ ေမေမကလည္း ေနာက္တေန႔ စေနေန႔မွာ သမီးငယ္က ထြက္လာခ်င္ ထြက္လာနိဳင္တယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ဦးဦးဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ ဦးဦးပထဝီဝင္ပညာရွင္ႀကီးတို႔႔ကို မနက္ ၉ နာရီ အေရာက္ ျပန္လာခဲ့ၾကဖို႔ အကူအညီေတာင္းခဲ့ရတာေပါ့။ ေဖေဖက သမီးငယ္တို႔အနားမွာ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ သမီးႀကီးကို သူတို႔နဲ႔အတူ ထားရအုံးမွာေလ…။





ယေန႔(၁၄-၀၄-၂၀၀၉) သႀကၤန္အက်ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ ခ်စ္သမီးငယ္၏ ၂ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔သို႔ အမွတ္တရ...။

ခ်စ္သမီးငယ္သို႔ အမွတ္တရ (၁)

သမီးငယ္...

၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ဧပရယ္လ ၁၃ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔နံနက္မွာ ေဖေဖတို႔ သားအမိ-သားအဖ သံုးေယာက္ ဟာ ေမေမ့ဗိုက္ထဲမွာ ရွိေနဆဲျဖစ္တဲ့ သမီးငယ္ရဲ႕က်န္းမာေရးအေျခအေနကို စမ္းသပ္စစ္ေဆးဖို႔ တိုဟုခုတကၠသိုလ္ေဆးရံု (Tohoku University Hospital) ကို ေရာက္ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ေမေမနဲ႔သမီးငယ္ရဲ႕က်န္းမာေရးကို ႏွစ္လ-တစ္ႀကိမ္…၊ တစ္လ-တစ္ႀကိမ္…၊ႏွစ္ပတ္-တစ္ႀကိမ္…၊ တစ္ပတ္-တႀကိမ္နဲ႔ ပံုမွွန္ စမ္းသပ္စစ္ေဆးလာခဲ့တာဟာ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ သမီးငယ္ကို အျမဲတမ္း စမ္းသပ္စစ္ေဆးေပးေနတဲ့ အန္တီဆရာဝန္ေတြ ခန္႔မွန္းခ်က္အရဆိုရင္ ဒီလကုန္ေလာက္မွာ သမီးငယ္ဟာ ေဖေဖတို႔မိသားစုရွိရာ လူ႕ေလာကႀကီးထဲကို က်န္းမာစြာနဲ႔ ေရာက္လာေတာ့မွာေပါ့…။

ဒါေပမဲ့ သမီးငယ္ရယ္…
အဲဒီ ေသာၾကာေန႔က ေမေမနဲ႔သမီးငယ္တို႔ကို စမ္းသပ္ စစ္ေဆးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဖေဖနဲ႔ သမီးႀကီးက အခန္းအျပင္ဘက္မွာ TV ၾကည့္ရင္း ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတာေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ…။ ေမေမ့က်န္းမာေရးက ေကာင္းသလို… ေမေမ့ဗိုက္ထဲမွာ ရွိေနဆဲျဖစ္တဲ့ သမီးငယ္ရဲ႕က်န္းမာေရးကလည္း ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ဆိုတာ ေဖေဖကိုယ္တိုင္ TV Screen မွာ အျမဲတမ္း ျမင္ေတြ႕ေနခဲ့ရပါတယ္။ သမီးငယ္အတြက္ နည္းနည္းေလးမွ စိုးရိမ္စိတ္ မရွိခဲ့ပါဘူး…။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သမီးငယ္တို႔ ရွိေနတဲ့ စမ္းသပ္ခန္း အမွတ္ (၅) က ဆရာဝန္နဲ႔ သူနာျပဳဆရာမေတြ ပ်ာပ်ာသလဲ အလႈပ္ရွဳတ္ေနၾကေလရဲ႕…။ ေဖေဖတို႔ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူနာျပဳဆရာမတေယာက္က “အိုေဂၚရႈဂ်င္း… ေဂၚရွဳဂ်င္း…”လို႔ ေဖေဖ့ကို အတင္းေခၚလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေမေမက တြန္းလွည္းေပၚမွာ မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ႔ ေရာက္ရွိလို႔ ေနေလျပီ…။ အန္တီဆရာဝန္မကလည္း စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔အတူ ဖုန္းတလံုးနဲ႔ အလုပ္ရွဳတ္ေနေလရဲ႕…။ ျပီးတာနဲ႔ အေရးေပၚ ICU (Intensive Care Unit) ဆီသို႔ အတင္းတြန္းကာ ေျပးလႊားသြားခဲ့ၾကတယ္ေလ…။

ေဖေဖတို႔က ဘာမွမသိရ…။ ေဖေဖတို႔ကိုလည္း ဘာမွရွင္းမျပၾက…။ ဒါေပမဲ့ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကျပီး ပ်ာယာခတ္ေနတဲ့ သူတို႔တေတြကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ရတာေၾကာင့္ ေမေမနဲ႔သမီးငယ္မွာ အႏၲရာယ္ တခုခု ရွိေနျပီဆိုတာကိုေတာ့ သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီက်မွ ပူပင္ေသာက စိုးရိမ္မႈေတြက ေဖေဖ့ရင္ထဲကို အစုလိုက္-အျပံဳလိုက္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့တာေပါ့…။ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေသာကမီးေတြကို သမီးႀကီးမသိေအာင္ အဖတ္ဆယ္ရင္း သူနာျပဳဆရာမ ရွင္းျပသမွ်ကို ျငိမ္ကာ နားေထာင္ခဲ့ရပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ သမီးငယ္တို႔ရွိရာ ICU ဆီကို ဆရာမနဲ႔အတူ လာခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဆရာမအေျပာအရဆိုရင္ေတာ့ သမီးငယ္ရဲ႕ႏွလံုးခုန္ႏွဳန္းဟာ ပံုမွန္အလုပ္ လုပ္ေနရာကေန ရုတ္တရက္ ရပ္သြားျပီး သံုညအဆင့္ထိ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ ျပန္တက္မလာတာေၾကာင့္ တာဝန္ခံ အန္တီဆရာဝန္ပါ လန္႔ျဖန္႔သြားျပီး ICU ကို အခ်ိန္မွီ ပို႔ေဆာင္လိုက္ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္…။ သမီးငယ္ရဲ႕ကံ… ေဖေဖတို႔ရဲ႕ကံေပါ့…။

ယေန႔ (၁၄-၀၄-၂၀၀၉) သႀကၤန္အက်ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ ခ်စ္သမီးငယ္၏ ၂ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔သို႔ အမွတ္တရ...။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၇)

က်ဳပ္ဘဝမွာ ကိုယ္ကိုတိုင္ ႀကိဳးစားလို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိဳင္ေလာက္တဲ့ အရာတခုဟာ ကံၾကမၼာ မ်က္ႏွာသာေပးခဲ့မႈေၾကာင့္ ျဖစ္လာခဲ့ဖူးပါတယ္။ အတိတ္ကံေၾကာင့္လား…၊ ပစၥဳပၸန္ကံေၾကာင့္လား…ဆိုတာ အခုခ်ိန္ထိ မေဝခြဲနိဳင္ေသးပါဘူး…။ ဒါေပမဲ့ ဒိီဘဝမွာ က်ဳပ္လို အညၾတ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္အတြက္ ဘယ္လိုမွ မရနိဳင္ေတာ့တဲ့ မဟာအခြင့္အေရးတရပ္ကို ကံၾကမၼာက အမွန္တကယ္ ကူညီေဖးမ ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ဳပ္ဘဝမွာ မယံုၾကည္နိုင္ေလာက္ေအာင္ကို အံ့ၾသဝမ္းသာ ျဖစ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ကံၾကမၼာဆိုတာ တကယ္ကို္ အ့ံၾသဖို႔ ေကာင္းပါေပတယ္။

ဂ်ပန္ပညာေတာ္သင္ဆုအတြက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သြားဖို႔ စုရံုး စုရံုး လုပ္ေနၾကတဲ့ ညီမငယ္ ဆရာမအုပ္စုနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ က်ဳပ္တို႔အခန္းထဲကို ပါေမာကၡ ဆရာဦးခင္ျမင့္က ၂၀၀၂ ခုႏွစ္၊ ဂ်ပန္မူဘူးရွိဳး ပညာေတာ္သင္ဆု စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္ အမိန္႔စာေလးကို ကိုင္ကာ ဝင္လာလွ်က္ “ကိုမိုးစံ… ဒီမွာ ေသျခာဖတ္စမ္းပါအုံး…၊ ဒီႏွစ္ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္မွာ အခါတိုင္းႏွစ္ေတြလို လုပ္သက္ ၂ ႏွစ္ ဆိုတဲ့ ကန္႔သတ္ခ်က္ မပါဘူး…၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုမိုးစံလည္း ဝင္ေျဖလို႔ ရပါတယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီက်မွ က်ဳပ္လည္း ဆရာ့လက္ထဲက စာရြက္ကို လက္ခံယူလိုက္ကာ ေသေသျခာျခာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ဖတ္ပါေတာ့တယ္။ မယံုနိဳင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္မိတာေၾကာင့္ ႏွစ္ေခါက္-သံုးေခါက္ ျပန္ဖတ္မိပါတယ္…။ ဟုတ္ပါတယ္…၊ ေသျခာပါတယ္…။ ဆရာ အမိန္႔ရွိခဲ့သလို… ဒီႏွစ္ ဂ်ပန္ပညာေတာ္သင္ဆုအတြက္ ဝင္ေရာက္ေျဖဆိုခြင့္ သတ္မွတ္ခ်က္မွာ လုပ္သက္ကန္႔သတ္ခ်က္ မပါခဲ့ပါဘူး…။ က်န္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြကေတာ့ အရင္ႏွစ္ေတြနဲ႔ အတူတူပါဘဲ…။ အရမ္းကို အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းပါတယ္…။

ဒီအမိန္႔စာကို သမံကာ-လွ်ံကာ ဖတ္ခဲ့မိတဲ့ က်ဳပ္ကိုက်ဳပ္လည္း မေက်မနပ္နဲ႔ ေဒါသျဖစ္ခဲ့မိပါတယ္။ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ ဒီေလာက္အေရးႀကီးတဲ့စာကို ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ေသေသျခာျခာ မဖတ္ခဲ့မိပါလိမ့္…။ ဆရာ ဦးခင္ျမင့္သာ ဒီလုပ္သက္ကန္႔သတ္ခ်က္ မပါတာကို သတိမထားခဲ့မိရင္…၊ ဆရာဦးခင္ျမင့္သာ ဒီအေၾကာင္းကို အခ်ိန္မွီ အသိမေပးခဲ့ရင္…၊ က်ဳပ္ဘဝမွာ (ကံၾကမၼာ မ်က္ႏွာသာေပးခဲ့ေပမယ့္) ဂ်ပန္ပညာေတာ္သင္ဆုအတြက္ ဝင္ေရာက္ ယွဥ္ျပိဳင္ ေျဖဆိုခြင့္ မရနိဳင္ပါဘူး…။ က်ဳပ္ဘဝအတြက္ မဟာအခြင့္အေရးႀကီးတရပ္ ဆံုးရွံဳးသြားနိဳင္တာေပါ့။ က်ဳပ္ဘဝမွာ ထာဝရ ေမ့ေဖ်ာက္လို႔ မရနိဳင္ေလာက္တဲ့ “စိတ္ဒဏ္ရာ” တခု ရရိွသြားနိဳင္တာေပါ့…။

အခုေတာ့ ေရွးဘဝကံ မ်က္ႏွာသာေပးမႈ နဲ႔ ဆရာ့ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့့္ ဒီဘဝမွာ ဘယ္လိုမွ မရနိဳင္တဲ႔ ဂ်ပန္ပညာေတာ္သင္ဆုစာေမးပြဲကို ဝင္ေရာက္ ယွဥ္ျပိဳင္ ေျဖဆိုခြင့္ ရရွိခဲ့ပါျပီ…။ ဒီလို ဝင္ေရာက္ ယွဥ္ျပိဳင္ ေျဖဆိုခြင့္ ရရွိပါလွ်က္နဲ႔ စာေမးပြဲမွာ က်ရွံဳးခဲ့မယ္ဆိုရင္…၊ အပယ္ခံခဲ့ရမယ္ဆိုရင္…။

(အျငိမ္းစားပါေမာကၡ ဆရာဦးခင္ျမင့္အား ေလးစား ေက်းဇူးတင္လွ်က္…။)

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၆)

တခါတရံေတာ့လည္း က်ဳပ္တို႔လူ႕ဘဝႀကီးကို “ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္ရမယ္…၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ က်ရွံဴးမႈေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရမယ္…၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရမယ္…၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္က်မယ္…” လို႔မ်ား အတိတ္ဘဝကတည္းက ျပဌာန္းခဲ့ေလေရာ့သလား ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။

ဒီဘဝမွာ တကၠသိုလ္ဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ နိဳင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ဆု ဝင္ေရာက္ယွဥ္ျပိဳင္ ေျဖဆိုခြင့္ မရနိဳင္ေတာ့မွန္း သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္က စလို႔ ျပည္တြင္းေဒါက္တာဘြဲ႔ေလးနဲ႔ ေက်နပ္ကာ ေက်ာင္းဆရာေကာင္းတေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ကထိက ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္လို နိဳင္ငံျခားျပန္ မျဖစ္နိဳင္ေပမဲ့ ျပည္တြင္းေဒါက္တာဘြဲ႔ေလးနဲ႔ ကထိက ေဒါက္တာမိုးစံ ျဖစ္နိဳင္တာေပါ့…။ ရြာဇနပုဒ္မွာ က်ဳပ္တို႔လို တေန႔လုပ္မွ တေန႔စားရတဲ့ မိသားစုဘဝကေန တကၠသိုလ္ဆရာ ကထိက ေဒါက္တာမိုးစံ ျဖစ္လာခဲ့မယ္ဆိုရင္…၊ မရိုးသားမႈေတြ-မသမာမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနသလို အရည္အခ်င္းမရွိတဲ့ လူညံ့ေတြ ေမြးထုတ္ရာ ေနရာလို႔ အမ်ားက သမုဒ္ေနၾကတဲ့ “အေဝးသင္” ကေန တကၠသိုလ္ဆရာ ကထိက ေဒါက္တာမိုးစံ ျဖစ္လာခဲ့မယ္ဆိုရင္… ဆိုရင္… ဆိုရင္… ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႏွစ္သိမ့္အားေပးရင္း တာဝန္ေတြ ထမ္းေဆာင္လို႔ ေနခဲ့တာေပါ့…။

ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္ဝင္ျပီး ၆ လ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ႏွစ္စဥ္ ေခၚေနၾက ဂ်ပန္မူဘူးရွိဳး (monbukagagusho) ပညာသင္ဆု အတြက္ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔အတူ အခ်ိန္မွီ ေလွ်ာက္လြာတင္ၾကဖို႔ က်ဳပ္တို႔ ဝန္ႀကီးဌာနမွ အမိန္႔ေၾကာ္ျငာစာ ထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီစာကို ညီမငယ္ ခ်ိဳခ်ိဳက ယူလာျပီး “ ေဟး… ကိုမိုးစံႀကီး ေျဖလို႔မရဘူး...” ဆိုျပီး ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ဟစ္လို႔ ေျပာေနပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ ဝင္ေရာက္ေျဖဆိုခြင့္ မရလို႔ ဝမ္းသာေနၾကတာ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး…။ တစ္ႏွစ္ျခားေလာက္မွသာ ပါတတ္တဲ့ ဒီစိတ္ပညာ ပညာသင္ဆုဟာ သူတို႔လို လုပ္သက္ရွိေနျပီး ငယ္ရြယ္တဲ့ဆရာမေတြအတြက္ မဟာအခြင့္အေရးႀကီး တရပ္ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါ။ က်ဳပ္ကလည္း “ေအး… နင္တို႔ ရေအာင္ ေျဖၾက” လို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ျပီး အမိန္႔ေၾကာ္ျငာစာကို သမံကာ-လွ်ံကာပဲ ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ သူတို႔တေတြ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သြားဖို႔ စုရံုး စုရံုး လုပ္ေနခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလိုပဲ ေနလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔တေတြ နိဳင္ငံျခားပညာသင္ဆု အတြက္ အခုလို တက္တက္ၾကြၾကြ လႈပ္ရွားေနၾကတာကို ျမင္ေတြ႔ရျပန္ေတာ့ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ စို႔နင့္ဝမ္းနည္းလို႔ လာခဲ့ျပန္ပါတယ္။

ဘာမ်ား တတ္နိဳင္အုံးမွာလဲ…။
ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ္ကိုတိုင္ ႀကိဳးစားလို႔ မရနိဳင္တာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္… ရွိေနပါတယ္… ရွိေနအံုးမွာပါ…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၅)

က်ဳပ္က ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းနိဳင္ရဲ႕ “ႏွင္းေငြ႕တေထာင့္ မိုးတေမွာင့္” ဝတၳဳထဲက ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ကထိက ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္လို နိဳင္ငံျခားျပန္ တကၠသိုလ္ဆရာ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့သူပါ။ ဆရာ့လုိပဲ စာေလးသင္လိုက္…၊ စိတ္ပညာနဲဲ႔ဆိုင္တဲ့ ပညာေပးဝတၳဳ-ေဆာင္းပါးေလးေတြ ေရးလိုက္…၊ သုေတသနေလးေတြ လုပ္လိုက္…၊ က်န္းမာေရးအအတြက္ ေဂါက္ေလး ရိုက္လိုက္နဲ႔ ေအးေအးလူလူ ေနခ်င္ခဲ့သူပါ။ သူ႔ဘဝ-သူ႔လူေနမႈစတိုင္ကို အေတာ္အားက်ခဲ့သူပါ။ က်ဳပ္ဘဝထဲမွာ ဆရာ့ရဲ႕ပံုရိပ္ေတြက အျမဲတေစ ျငိတြယ္လို႔ ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကံဇာတာ တက္လို႔ အခြင့္အခါ ႀကံဳႀကိဳက္လာတဲ့ တေန႔က်ရင္ ဆရာ့လို ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္တေယာက္ ျဖစ္ကို ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ကေလးက ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းလို႔ ေနခဲ့တာေပါ့…။

က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုပင္ စိတ္ကူးယဥ္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေလးေတြ ရွိေနေပမယ့္ လက္ေတြ႔ဘဝမွာေတာ့ အေကာင္အထည္ ေဖၚနိုင္ဖို႔ မလြယ္လွပါဘူး။ ရွဳတ္ေထြးလွတဲ့ လူ႔ေဘာင္ေလာကႀကီးမွာ လိုက္နာရမယ့္ ဥပေဒသေတြ… စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြက ဒု နဲ႔ ေဒးပါ…။ အဖြဲ႕အစည္းတိုင္းမွာလည္း သက္ဆိုင္ရာ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ… နည္းဥပေဒေတြ ရွိၾကပါတယ္။ အခုလည္း က်ဳပ္ေရာက္ေနတဲ့ ပညာေရးဌာနမွာ နိဳင္ငံျခားပညာသင္ဆု ဝင္ေရာက္ယွဥ္ျပိဳင္ေျဖဆိုခြင့္အတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းမ်ဥ္းကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္လို နိဳင္ငံျခားျပန္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ က်ဳပ္က ကိုယ့္အတြက္ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ျပိဳင္ဖို႔ အခြင့္အေရးေလးမ်ား ရွိေလမလား သိခ်င္တာေၾကာင့္ အဲဒီ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကို ႀကိဳတင္ေလ့လာၾကည့္ခဲ့မိပါတယ္။ အား ပါး…ပါး…။ က်ဳပ္နဲ႔ေတာ့ လားလားမွ မဆိုင္…။ ဒီဘဝမွာေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕အိပ္မက္ဇာတ္ေကာင္ ဆရာေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္လို နိဳင္ငံျခားျပန္ တကၠသိုလ္ဆရာတေယာက္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္နိဳင္ေတာ့ပါဘူး။

က်ဳပ္ေလ့လာခဲ့တဲ့ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ အထိေသာ ပညာေရးက စည္းမ်ဥ္းကန္႔သတ္ခ်က္ေတြထဲမွာ နိဳင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ဆု ဝင္ေရာက္ယွဥ္ျပိဳင္ ေျဖဆိုခြင့္ရဖို႔အတြက္-
၁။ ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနေအာက္ရွိ တကၠသိုလ္အသီးသီးတြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ဆရာ-ဆရာမ ျဖစ္ရမည္။
၂။ တဆက္တည္းလုပ္သက္ အနည္းဆံုး (၂) ႏွစ္ရွိသူ ျဖစ္ရမည္။
၃။ သက္ဆိုင္ရာဘာသာရပ္တြင္ မဟာဘြဲ႔ ရရွိထားသူ ျဖစ္ရမည္။
၄။ ေနာက္လာမည့္ ပညာသင္ႏွစ္တြင္ အသက္(၃၅)ႏွစ္ထက္ မေက်ာ္ရ။(တစ္ႏွစ္ႀကိဳျပီး ေခၚတဲ့သေဘာပါ)။

အဲဒီစည္းမ်ဥ္းနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္လိုက္ရင္ က်ဳပ္က အမွတ္စဥ္-၁ နဲ႔ ၃ ပဲ ကိုက္ညီပါတယ္။ အမွတ္စဥ္-၂ နဲ႔ ၄ က အျပန္အလွန္ ျငိေနတာေၾကာင့္ ဒီဘဝမွာေတာ့ ေဝးျပီေပါ့…။ ဆိုလိုတာက ဘဝေပးအေျခအေန နဲ႔ ေခတ္ကာလ မတည္ျငိမ္မႈေတြေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ နည္းျပဆရာအျဖစ္ အလုပ္ဝင္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ရဲ႕အသက္က သံုးဆယ့္သံုးႏွစ္ထဲ ေရာက္ေနပါျပီ…။ ဒါေၾကာင့္ လုပ္သက္ ၂ ႏွစ္ ျပည့္တဲ့အခ်ိန္က်ရင္ က်ဳပ္ရဲ႕အသက္က သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ ေက်ာ္ျပီေပါ့…။ ေနာက္ျပီး ပညာသင္ဆု စာေမးပြဲကို တစ္ႏွစ္ႀကိဳျပီး ေခၚေလ့ ရွိတာေၾကာင့္ က်ဳပ္အတြက္ ဘယ္လိုမွ အခြင့္အေရး မရနိဳင္ေတာ့ပါဘူး။

“ႀကိဳးစားရင္ ဘာမဆို ျဖစ္နိဳင္ပါတယ္” လို႔ ယူဆ-ယံုၾကည္ခဲ့တဲ့ က်ဳပ္အတြက္ ဌာနစည္းမ်ဥ္း ကန္႔သတ္ခ်က္က ပိတ္ပင္လို႔ ထားခဲ့ေလျပီ…။ နိဳင္ငံျခားပညာသင္ဆုကို ဝင္ေရာက္ေျဖဆိုခြင့္ေလးေတာင္ မရနိဳင္ေတာ့ပါဘူး။ မသကာ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ျပိဳင္ ေျဖဆိုခြင့္ ရျပီး က်ရွဳံးခဲ့ရင္ (သို႔) အပယ္ခံခဲ့ရရင္… “ကိုယ္ညံ့လို႔ ကိုယ္ခံရတာပဲ” ဆိုျပီး ေက်နပ္ေျဖသိမ့္လို႔ ရနိဳင္ပါေသးတယ္။ အခုေတာ့…၊ အခုေတာ့…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၄)

ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္လာကတည္းက ေက်ာင္းသားေတြဆီက အခေၾကးေငြယူကာ က်ဴရွင္သင္မစားဘူးလို႔ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ခဲ့ျပီး ျမန္မာေက်ာင္းဆရာ ပီပီသသ လုပ္ခ်င္ခဲ့သူပါ။ ဒီအတိုင္းလည္း က်င့္ၾကံ လိုက္နာ ေနထိုင္ခဲ့သလို… က်ဴရွင္ျပတဲ့ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ေတြကိုလည္း “ က်ဴရွင္မျပၾကဖို႔” အျမဲတေစ တိုက္တြန္းတတ္သူပါ။ ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြဆိုရင္ေတာ့ “က်ဴရွင္ျပတာကို မႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း တည့္တည့္ေျပာကာ အားမနာတမ္း ေဝဖန္အျပစ္ေျပာတတ္သူပါ…။ ဟုတ္တယ္ေလ…။ ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ၾကစမ္းပါ…။ Day မွာ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ ၇၅ ရာခိုင္ႏွဳန္း ျပည့္ေအာင္ တက္ခိုင္းျပီး ကိုယ္ကိုတိုင္သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ဒီေက်ာင္းသားေတြကို အိမ္မွာ-ဝိုင္းမွာ က်ဴရွင္အျဖစ္နဲ႔ ထပ္ျပီး သင္ၾကားေပးရျပန္တယ္ဆိုေတာ့ ဘာေတြ သင္ၾကမွာလဲ…။ ကိုယ္က ေက်ာင္းမွာ သင္ေပးတာ မလံုေလာက္လို႔လား…။ ေက်ာင္းဆရာက ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ရင္ ေက်ာင္းသားက ေက်ာင္းသားအလုပ္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ပါလိမ့္မယ္။ အခုေတာ့…။ အခုေတာ့…။

က်ဳပ္အထင္ ယေန႔ေခတ္ ဆရာ-ဆရာမအမ်ားစုဟာ ကိုယ္ရဲ႕ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္ေတြကို ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ေလ့လာအားထုတ္မႈ မျပဳၾကပဲ…စတိုင္-မလိုင္ တခြဲသားနဲ႔ ဟိတ္ဟန္ထုတ္ကာ ေနၾကေလရဲ႕…။ ျပီးတာနဲ႔ ရာထူးပိုစရွင္ကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ ဂြင္ရွာၾကျပန္ပါတယ္။က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာ ဆရာ-ဆရာမေတြဆိုရင္ Day က အတန္းမွာ ေစတနာမထား… အိမ္ကဝိုင္းမွာေတာ့ ရႊန္းရႊန္းေတြ ေဝ…။ UDE ေခၚ အေဝးသင္မွာလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း...။ အဲဒီက အစျပဳလို႔ မရိုးသားမႈေတြ၊ မသမာမႈေတြ၊ ျခစားမႈေတြက တျဖည္းျဖည္း ႀကီးထြားလာကာ ပညာေရး အေဆာက္အဦႀကီးက ယိုယြင္းပ်က္စီးျခင္းဆီသို႔ တစထက္ တစ…တစထက္ တစ…။

အက်ိဳးဆက္ရလဒ္အေနနဲ႔ ယေန႔ေခတ္ ေက်ာင္းသားေတြက ဆရာ--ဆရာမဆိုတာ ေလးစားရေကာင္းမွန္း မသိေတာ့…။ ေငြေပးရင္ ဘာမဆို ဝယ္လို႔ရတယ္လို႔ ခံယူလာၾကပါတယ္။ ဆရာမွန္း သိပါလွ်က္နဲ႔ ပုခုံးခ်င္းတိုက္သည္အထိ မိုက္ရိုင္းလာၾကေခ်ျပီ…။ ဆရာမမွန္း သိပါလွ်က္နဲ႔ လမ္းေဘးက မိန္းမတေယာက္ပမာ သေဘာထားကာ စၾကေနာက္ၾက က်ီဇယ္ၾက ေနေလျပီ…။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ က်ဳပ္တို႔ ဆရာ-ဆရာမေတြရဲ႕အရည္အခ်င္းကလည္း (ေဒၚ)ေမျငိမ္းရဲ႕ျမသီလာ အလြမ္းေျပ ၃၆ မွာ ကို mm Thinkerဆိုသူ comment ေရးခဲ့သလို neo-ေရွ႕ဆက္ပုဒ္ကိုေတာင္ မသိ-နားမလည္သည္အထိ အဂၤလိပ္စာက ညံ့ျဖင္းေနၾကေလျပီ…။ ဒါေတာင္ အဲဒီကိုmm Thinker ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ သူေတြက က်ဳပ္တုိ႔ဆီမွာ Ph.D လုပ္ေနတဲ့သူေတြပါ။ ျပီးေတာ့ နိဳင္ငံျခားပညာသင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ ေစလႊတ္ျခင္း ခံခဲ့ရတဲ့ လက္ေရြးစင္ေတြပါ။ က်ဳပ္တို႔ပညာေရးက ဆရာ-ဆရာမေတြရဲ႕ အဆင့္ကို စဥ္းစားတာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့…။ က်ဳပ္တို႔လူေတြ (က်ဳပ္အပါအဝင္) ညံ့တယ္ဆိုတာ နားလည္လက္ခံနိဳင္ေပမယ့္ ကို mm Thinker ေထာက္ျပေလာက္သည္အထိ ညံ့လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မထင္ခဲ့မိရိုး အမွန္ပါ။ ရွက္တတ္ရင္ လဲေသဖို႔ေတာင္ ေကာင္းပါတယ္။

မညာတမ္း ေျပာရရင္ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေက်ာင္းဆရာတေယာက္မွာ ရွိသင့္ ရွိထိုက္တဲ့ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ျပည့္စံုသူတေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး…။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာ့ပညာေရးကို အမ်ားတကာရဲ႕ တံေတြးခြက္မွာ ပက္လက္မေမ်ာေစခ်င္သူပါ…။ပညာေရးကသူေတြဟာ က်န္တဲ့သူေတြထက္ မနိမ့္သင့္ဘူး ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္-ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ေရွ႕ခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနဆဲ လူတေယာက္ပါ။ အဲဒီလိုပဲ က်ဳပ္တို႔ ပညာေရးအသိုင္းအဝိုင္းက ဆရာ-ဆရာမေတြကို ဒီလိုခံယူခ်က္-ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေရွ႕ဆက္ ေလွ်ာက္လွမ္းေစခ်င္သူပါ…။ အဲဒီလိုမဟုတ္ပဲ အမ်ားမိုးခါးေရ ေသာက္တိုင္း က်ဳပ္တို႔လည္း လိုက္ေသာက္ေနမယ္ဆိုရင္…၊ လိုက္ေသာက္ေနမယ္ဆိုရင္…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၃)

ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္ဟာ ရန္ကုန္-သံလွ်င္-သံုးခြ ကားလမ္းေပၚမွာ တည္ရွိျပီး “တာဝ” လို႔လည္း လူသိမ်ားၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကေန ဘတ္စ္ကား စီးမယ္ဆိုရင္ အနည္းဆံုး ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာပါတယ္။ ေနရာမရလို႔ မတ္တတ္ရပ္ကာ လိုက္ရျပီဆိုရင္ေတာ့ ေတြးသာ ၾကည့္ၾကေပေတာ့…။ တာဝန္က်ရာ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္ကို သြားျပီး Duty Report လုပ္ရပါေသးတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ က်ဳပ္ကို တက္လက္စ Ph.D Prelim တန္းကို ျပီးဆံုးေအာင္ မိန္းထဲမွာ ဆက္လက္ တက္ေရာက္ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ Prelim ျပီးလို႔ အလုပ္ျပန္ဝင္ရတဲ့အခ်ိန္ကစျပီး နားရတယ္ မရွိ။

ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္လာကတည္းက“က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာ့လူမႈအဖြဲ႕အစည္းက လက္ခံတဲ့ ေက်ာင္းဆရာစစ္စစ္ တစ္ေယာက္” ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတြက္လည္း ခံနိဳင္ရည္ ရွိေအာင္ အရာရာကို စနစ္တက် ျပင္ဆင္ထားခဲ့ပါတယ္။ မိသားစုစားဝတ္ေနေရးကို ညီေတာ္ေမာင္က တာဝန္ယူေနတာမို႔ က်ဳပ္က လွည့္ၾကည့္စရာ မလိုခဲ့ပါဘူး။ က်ဳပ္မွာရွိတဲ့ စီးေတာ္ကားကို ေရာင္းျပီး တျခားအလုပ္ေတြမွာ ေငြထည့္ထားလိုက္ရင္… တလ တလ ရလာတဲ့အတိုးနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာေကာင္းေကာင္း လုပ္နိဳင္ျပီလို႔ ထင္ျမင္ယံုၾကည္ခဲ့မိသူပါ။ ကိုယ္ယံုၾကည္မိတဲ့အတိုင္းလည္း လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ေနလက္စ အေဆာင္ကေန ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ကတည္းက ဝယ္ထားခဲ့တဲ့ ေျခာက္မိုင္ခြဲ၊ ေရႊဟသၤာလမ္း ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္က အိမ္စုတ္ကေလးဆီကို ေျပာင္းေရႊ႕လို႔ ေနခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအိမ္ကေလးကလည္း ကိုယ္ႀကိဳက္လို႔ ဝယ္လိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး…။ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ကထိကဆရာမ တေယာက္ကို ကူညီတဲ့အေနနဲ႔ ဝယ္လိုက္ရတာပါ။ အရင္က ဆရာမကို တႀကိမ္တခါမွ မျမင္ဘူးခဲ့ေပမဲ့ အိမ္ပြဲစားကတဆင့္ ဆရာမမွန္း သိခဲ့ရ…၊ သူကလည္း ကိုယ့္ကို အလုပ္တဖက္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနသူမွန္း သိရာကေန… သူ႕ကို ကူညီဖို႔ အတန္တန္ ေျပာခဲ့တာေၾကာင့္ ေနရာအေနအထား မႀကိဳက္ေပမဲ့ ဝယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဆရာမကို ကူညီရာလည္း ေရာက္… က်ဳပ္လည္း အိမ္ေလးတလံုး အဖတ္တင္ခဲ့တာေပါ့။ အခုေတာ့ အဲဒီဆရာမေတာင္ ပါေမာကၡႀကီး ျဖစ္ေနျပီလို႔ သိရတာေၾကာင့္ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္ရပါ၏။

ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္ သြားဖို႔အတြက္ မနက္ ၆ နာရီ အိပ္ယာမွ ထရပါတယ္။ ကိုယ္လက္သုတ္သင္ ေရမိုး ခ်ိဳးျပီး ေက်ာင္းႀကိဳ-ပို႔ကား စီးဖို႔အတြက္ RC-2 က ဂႏၶာမာေဆာင္ေရွ႕ကားမွတ္တိုင္ကို ၇ နာရီအေရာက္ ျမန္းရပါတယ္။ ေနာက္ၾကလို႕ကေတာ့ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ ဒိုးၾကေပေတာ့…။ အဲဒီေက်ာင္းကားနဲ႔ သြားတာေတာင္ ဟိုတင္-ဒီတင္ဆိုေတာ့ တာဝ ေရာက္ေတာ့ ၉ နာရီ ထိုးေနပါျပီ။ အတန္းေတြက ၁၀ နာရီမွ စတာေၾကာင့္ နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ေက်ာင္းထဲက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ မနက္စာစားရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းၾကတာေပါ့။ ၁၀ နာရီေလာက္က စျပီး စာသင္… တာဝန္… အစည္းအေဝးေတြနဲ႔ အလုပ္ရွဳတ္…။ အလုပ္ပါးရင္ ေအာက္ဆင္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ကာ အာရိုက္ၾကပါတယ္။ ညေန ၃ နာရီခြဲတာနဲ႔ ေက်ာင္းကားေပၚ ျပန္တက္… အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၅ နာရီ ေက်ာ္ေလျပီ…။ အဲဒါက ေက်ာင္းဖြင့္ရက္တိုင္းရဲ႕ ေန႔စဥ္တဓူဝအလုပ္…။

က်ဴတာနည္းျပ လုပ္သက္ ၃ ႏွစ္ မျပည့္ရင္ စာမသင္-စာမစစ္ရဘူးလို႔ေတာ့ ၾကားဖူးပါရဲ႕…။ က်ဳပ္တို႔ေတာ့ အတန္းေပါင္းစံု သင္လိုက္ရတာ နားရတယ္မရွိ။ ဒါေပမဲ့ စာကိုေတာ့ စစ္ခြင့္မရွိပါ…တဲ့။ ဒီၾကားထဲ (က်ဳပ္အထင္) ေက်ာင္းဆရာနဲ႔ မဆိုင္တဲ့ ဘာရိယတာဝန္ေတြက ဒု နဲ႔ ေဒး။ မိုးလင္း-မိုးခ်ဳပ္ သြားေနရတဲ့ နည္းျပ ေက်ာင္းဆရာဘဝ ရလာတဲ့လခ ငါးေထာင့္ေလးရာနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား စခန္းသြားေနၾကပါလိမ့္…။ စခန္းသြားေနၾကပါလိမ့္…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၂)

M.Res ျပီးလို႔ ကားပြဲစားတန္း ေရာက္ေနတဲ့က်ဳပ္ကို ပါေမာကၡဆရာမႀကီးက ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းထဲကို တေခါက္ ေရာက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ “ ဒီတခါ ဆရာမႀကီးက ဘာေၾကာင့္ ေခၚတာပါလိမ့္…။ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ကလည္း ဂိတ္ဆံုးေနျပီ…၊ ဘာမွ တက္စရာ မရွိေတာ့ဘူး…၊ တကၠသိုလ္နည္းျပဆရာ-ဆရာမေတြ ေခၚသံလည္း မၾကားမိပါဘူး..” ဆိုျပီး သို႔ေလာ သို႔ေလာနဲ႔ သြားခဲ့ရတာေပါ့…။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဆရာမႀကီးက “အရင္တခါလို အလႅာပ-သလႅာပ ေျပာျပီးသကာလ… ဒီတခါေတာ့ ကိုမိုးစံအတြက္ မဟာအခြင့္အေရးပဲ” ဆိုျပီး “ဒို႔ဌာနမွာ စိတ္ပညာပါရဂူဘြဲ႕ (Ph.D) သင္တန္း ဖြင့္လာခဲ့တာ အခုဆိုရင္ 3rd Batch ေရာက္လာျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း…၊ အရင္က Ph.D သင္တန္းကို ဌာနတြင္း ဆရာ-ဆရာမျဖစ္မွသာ ဝင္ခြင့္ေျဖဆိုျပီး တက္ေရာက္နိဳင္ေၾကာင္း…၊ အျပင္လူေတြ လံုးဝ တက္ေရာက္ခြင့္ မရွိေၾကာင္း…၊ ဒါေပမဲ့ အခုပညာသင္ႏွစ္ ၂၀၀၁-၀၂ က စျပီး ကိုမိုးစံတို႔လို M.Res ျပီးတဲ့ အျပင္ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ပါရဂူဝင္ခြင့္ (Ph.D Entrance) စာေမးပြဲ ေျဖစရာမလိုပဲ ပါရဂူဘြဲ႕ႀကိဳ (Ph.D Prelim) တန္းကို တိုက္ရိုက္ တက္ေရာက္ခြင့္ျပဳမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း…၊ ဒီ Prelim အတန္းဟာ အခ်ိန္ျပည့္ တစ္ႏွစ္ တက္ရမွာျဖစ္ျပီး က်န္သံုးႏွစ္က အတန္းတက္စရာ မလိုပဲ အလုပ္ လုပ္ရင္း သုေတသန လုပ္နိဳင္ေၾကာင္း…၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုမိုးစံကို ဒီ Prelim တစ္ႏွစ္ ျပီးေအာင္ တက္ေစခ်င္ေၾကာင္း…” မနားတမ္း တိုက္တြန္းပါေတာ့တယ္။ ျပီးတာနဲ႔ “ဒီတခါ ဆရာအလုပ္ေတြ ေခၚရင္ ေလွ်ာက္ျဖစ္ေအာင္ ေလွ်ာက္လိုက္ပါ… အျပင္အလုပ္ လုပ္လို႔ရေအာင္ ဒို႔ ဖန္တီးေပးမွာေပါ့” လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ပညာသင္ရတာကို သံေယာစဥ္ မကုန္တဲ့ က်ဳပ္က ကံ့ေကာ္ပန္းတို႔ ပြင့္လန္းရာ ျမသီလာဆီကို ပါရဂူဘြဲ႕ႀကိဳေက်ာင္းသားတေယာက္အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ဒီ Prelim ေခၚ ပါရဂူဘြဲ႔ႀကိဳတန္း 3rd Batch မွာ သင္တန္းသား ၈ ေယာက္ရွိျပီး က်ဳပ္ကလြဲရင္ က်န္အားလံုးဟာ ဆရာ-ဆရာမေတြပါ။ သင္တန္းမွာ စိတ္ပညာဘာသာရပ္ ေလးခု သင္ခဲ့ရျပီး ဆရာႀကီး ေဒါက္တာေက်ာ္စိန္က ၂ ဘာသာ နဲ႔ ဆရာမႀကီး ေဒၚေအးသန္းက ၂ ဘာသာ တာဝန္ယူ သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ကို ဆရာႀကီး-ဆရာမႀကီးတို႔ရဲ႕ ျပည့္ဝလွတဲ့ ပညာဗဟုသုတ အဆီအႏွစ္ေတြကို နာၾကားခြင့္ ရရွိခဲ့တဲ့အတန္းပါ။ ေက်းဇူးႀကီးမားလွပါေပတယ္…။

အဲဒီ Prelim တက္ေနဆဲမွာပဲ တကၠသိုလ္နည္းျပဆရာ-ဆရာမေတြ အလုပ္ေခၚတာေၾကာင့္ ေလွ်ာက္လႊာတင္လိုက္ပါတယ္။ အရင္တခါက ဒီအလုပ္ကို လူေတြ႔ႏွဳတ္ေျဖ တခုတည္းနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခန္႔အပ္ခဲ့ၾကေပမယ့္… က်ဳပ္တို႔အလွည့္ၾကေတာ့ ေရးေျဖ နဲ႔ လူေတြ႔ႏွဳတ္ေျဖ ႏွစ္ခုစလံုးေျဖခဲ့ရပါတယ္။ ကံၾကမၼာက အဲဒီလိုပါ…။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ Prelim တက္ေနဆဲ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္၊ ဇႏၷဝါရီလထဲမွာ စိတ္ပညာအထူးျပဳ တကၠသိုလ္နည္းျပဆရာ-ဆရာမ ေအာင္စာရင္း ခန္႔အပ္အမိန္႔စာ ထြက္လာေတာ့… ေရွ႕ဆံုးက အမွတ္စဥ္-၁ အျဖစ္နဲ႔ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနမွာ နည္းျပဆရာအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၁)

M-Res က်မ္းကို ေရးဖို႔ေတာင္ မစရေသးပဲ က်မ္းမွာ သံုးမယ့္ စာရင္းအင္းနည္းက ျပႆနာတက္ေနတာေၾကာင့္ “ဒီေကာင္ေတာ့ ဘြဲ႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး” ဆိုတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ရိုက္ခတ္ေျပာဆိုမႈေတြကလည္း ဆူညံလို႔ ေနပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “ဘြဲ႕ကို ဂရုမစိုက္ဘူး…၊ ဘြဲ႕မရရင္ ေနပါေစ…၊ က်ဳပ္မွန္တယ္ထင္တဲ့အရာကို လုပ္မယ္” လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရရင္ ဘြဲ႕အတြက္ ရည္ရြယ္ျပီး အလုပ္ လုပ္ေနတာမို႔ ဘြဲ႕ကိုေတာ့ လိုခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမဟာဘြဲ႕ကို မရရင္ေကာ ဘာျဖစ္မလဲ…။ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ေနတာ မဟုတ္တာေၾကာင့္ က်ဳပ္အတြက္ ဘာမွ မျဖစ္နိဳင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်မ္းႀကီးၾကပ္သူ ဆရာ့ကို “ဆရာ… သူ႕ကို(စိတ္ပညာစာရင္းအင္းကၽြမ္းက်င္သူ ပညာရွင္ဆရာ) ေက်ာ္ျပီး က်ေနာ္ မွန္တယ္ ထင္တဲ့ ဒီနည္းနဲ႔ပဲ တြက္ျပီး က်မ္းတင္မယ္ဆိုရင္… ေနာက္ဆံုး ဘာျဖစ္လာနိဳင္သလဲ”လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။

ဆရာကေတာ့ “Final Defense မွာ ဘုတ္အဖြဲ႔က မင္းသံုးတဲ့ စာရင္းအင္းနည္းလမ္းက မွားေနတယ္လို႔ ေထာက္ျပတာကို မင္းက ျပန္လည္ခုခံရွင္းျပတဲ့အခါ သူတို႔က လက္မခံခဲ့ရင္… မင္း ဘြဲ႕မရေတာ့နိဳင္ေတာ့ဘူးေပါ့”လို႔ ေျဖပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း “ဒီလိုဆိုရင္… ဆရာ ေဘးဖယ္ေနပါ…၊ ဘြဲ႕မရရင္ေနပါေစ…၊ က်ေနာ္လုပ္တာ က်ေနာ္ခံပါ့မယ္…”လို႔ ဆရာ့ကို ေျပာအျပီး “ ဆရာ့အထင္ ဒီဌာနမွာ တျခား စိတ္ပညာစာရင္းအင္းကၽြမ္းက်င္သူ ဆရာတေယာက္ေလာက္ရွိမယ္ဆိုရင္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ နည္းနည္းပါးပါး တီးေခါက္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “ဒီလိုဆိုရင္လည္း ဒီေန႔ည ဆရာဦးခင္ျမင့္ဆီ သြားၾကတာေပါ့”လို႔ တုန္႔ျပန္ပါတယ္။ ညေရာက္ေတာ့ ဆရာ-တပည့္ ႏွစ္ေယာက္ ဆရာ ဦးခင္ျမင့္အိမ္ သြားျပီး ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့…။ ဆရာကလည္း “တြက္လို႔ ရတယ္”လို႔ ယတိျပတ္ မေျပာခဲ့ပါဘူး။ “ရနိဳင္ေျခ ရွိတယ္” ဆိုတဲ့ အေျဖနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ ျပန္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ M-Res က်မ္းကို “ကိုယ္ညံ့ရင္ ကိုယ္ခံမယ္” ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္အျပည့္နဲ႔ က်ဳပ္ မွန္တယ္ထင္တဲ့အတိုင္း တြက္ခ်က္ အေျဖထုတ္ကာ ေရးျပီး တင္ခဲ့ပါတယ္။ မွန္တယ္-မွားတယ္ မေသျခာေသးတဲ့ စာရင္းအင္းနည္းအတြက္လည္း Final Defense မွာ ခုခံေျဖဆိုဖို႔ အေထာက္အထားေတြ ခိုင္လံုေအာင္ ရွာေဖြ ျပင္ဆင္ခဲ့ရတာေပါ့။

Final Defense ေရာက္ေတာ့ ျပင္ပစာစစ္ (External Eaxminer) က ဆရာႀကီး ေဒါက္တာစိန္တူပါ။ ဆရာႀကီးဟာ အသက္ ၂၅ ႏွစ္ အရြယ္ေလာက္မွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ ကိုလံဗီယာတကၠသိုလ္မွ မဟာဘြဲ႕(Master) နဲ႔ ကမၻာေက်ာ္ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္မွ Ph.D ဘြဲ႕ ရရွိခဲ့ျပီး အသက္ ၂၆ ႏွစ္ အရြယ္မွာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ စိတ္ပညာပါေမာကၡ ျဖစ္လာခဲ့သူပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာ့ပညာေရးကို စိတ္ကူးနဲ႔သာ မွန္းဆလို႔ ၾကည့္ၾကပါေတာ့…။ Defense မွာ ဆရာႀကီးပါတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုပင္ ေမာင္းတင္ထားေပမယ့္ က်ဳပ္လည္း ခတ္လန္႔လန္႔ပါဘဲ။ ဘြဲ႔ကေတာ့ ေဝးျပီ ထင္ပါရဲ႕…။ ခံုနံပတ္-၁ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အေထာက္အထားစာအုပ္ေတြ ေပြ႔ပိုက္ကာ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ အခန္းထဲဝင္…၊ စာစစ္ဘုတ္အဖြဲ႕ေရွ႕မွာ ထိုင္ကာ သူတို႔ေမးသမွ် ေျဖရတာေပါ့။ အမ်ားဆံုးေမးခဲ့သူက ဆရာႀကီးေဒါက္တာစိန္တူပါ။ ဒါေပမဲ့ “အလိုမက်တာ-အမွားပါတာ ေတြ႔ခဲ့ရင္ က်မ္းကို လႊင့္ပစ္ေလ့ရွိတယ္” ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးက က်ဳပ္စိုးရိမ္ခဲ့တဲ့ စာရင္းအင္းနည္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တခြန္းတေလမွ် မဟခဲ့ပါဘူး…။ က်န္တဲ့အပိုင္းေတြကိုသာ ေမးျမန္းကာ အနည္းငယ္ ျပင္ဆင္ေစခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္လည္း မ်ားစြာေသာအေႏွာက္အယွက္-အခက္အခဲေတြၾကားကေန ဒီ M-Res ေခၚတဲ့ မဟာသုေတသနဘြဲ႕ႀကီးကို ထပ္မံ ရရွိခဲ့ျပန္ပါေတာ့တယ္။ ပြဲျပီးလို႔ ဒီစိတ္ညစ္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းေတြကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ၾကတဲ့အခါ က်မ္းႀကီးၾကပ္သူ ဆရာက “ မင္းက..ဆရာ ေဘးဖယ္ေနပါ…ဆိုေပမယ့္ မင္း ဘြဲ႕မရရင္ ငါ့မွာလည္း တာဝန္ရွိတယ္ဆိုတာ နားမလည္ဘူးလား.. ကြ” လို႔ ဂရုဏာေဒါေသာနဲ႔ ေဟာက္ပါေတာ့တယ္။ တကယ္ကို မစဥ္းစားခဲ့မိတာပါ…။ လြန္တာရွိခဲ့ရင္ ဝႏၵာမိပါ ဆရာ…၊ ဝႏၵာမိပါ ဆရာ…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၈၀)

M-Res က်မ္း အတြက္ အခ်ိန္ေတြ ေငြေတြ အကုန္က်ခံကာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမဲ့ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ အမ်ားတကာလို လမ္းေဟာင္းကို အလြယ္မလိုက္ပဲ လမ္းသစ္ကို ထြင္ကာ ေဖာက္ျပန္ေတာ့ အခက္အခဲ အဖုအထစ္ေတြက ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ စာဖတ္တာကို အင္မတန္ ဝါသနာပါတဲ့ က်ဳပ္က ပညာေရးကို ေက်ာခိုင္း စြန္႔ခြာလိုက္ဖို႔အထိ စိတ္ဓါတ္က်ခဲ့ဖူးပါတယ္။

ျပႆနာအစက က်ဳပ္ရဲ႕ M-Res က်မ္းမွာ သံုးမယ့္ စာရင္းအင္းနည္းလမ္း (Statistical method) ပါ။ လက္ေတြ႔ေလ့လာမႈမွာ စုေဆာင္းေကာက္ယူလို႔ ရရွိလာတဲ့ အခ်က္အလက္ Data ေတြကို သင့္ေလွ်ာ္မွန္ကန္တဲ့ စာရင္အင္းနည္းလမ္းနဲ႔ တြက္ခ်က္ကာ ကိုယ္ရဲ႕ ေတြးဆခ်က္ေတြ-တင္ႀကိဳခန္႔မွန္းခ်က္ေတြ မွန္မမွန္ အေျဖထုတ္ျပီး နိဂုံးေကာက္ခ်က္ဆြဲရပါတယ္။ အကယ္၍ ကိုယ္သံုးလိုက္တဲ့ စာရင္းအင္းနည္းလမ္းက မွားခဲ့ရင္… ရလာတဲ့အေျဖကလည္း မွား… အေျဖက မွားေတာ့ ေနာက္ဆံုး နိဂံုးေကာက္ခ်က္ဆြဲတာကလည္း မွားျပီေပါ့…။ ဒါေၾကာင့္ သိပၸံနည္းက် ေလ့လာတဲ့ စိတ္ပညာသုေတသနေတြမွာ စာရင္းအင္းနည္ပညာဟာလည္း အဓိကေနရာက ပါဝင္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဒီေသာ့ခ်က္ကို နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့တာေၾကာင့္လည္း စာရင္အင္းဘာသာရပ္ ပါဝင္တဲ့ CABS, DBS သင္တန္းေတြကို အခ်ိန္ကုန္-ေငြကုန္ခံျပီး တက္ေရာက္ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီသင္တန္းေတြမွာ စာရင္းအင္းအေျခခံေလာက္နဲ႔ ပုစၦာေတြကို မ်ားမ်ားတြက္ခိုင္းပါတယ္။ ရွင္းျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္လိုခ်င္တဲ့ အတိုင္းအတာထိ မရခဲ့ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ပုစၧာေလးေတြ တြက္ရင္းနဲ႔ပဲ အိုက္ဒီယာအနည္းငယ္ ရခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ရိုးသားစြာနဲ႔ ဝန္ခံရပါလိမ့္မယ္။ က်န္တာကိုေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ဆက္ျပီး ေလ့လာရတာေပါ့။ အဲဒီကတဆင့္ ဦးစန္း (ယခု ပါခ်ဳပ္-မိတၳီလာစီးပြား) နဲ႔ ေဆြးေႏြးရာကေန စာရင္းအင္းပညာရွင္ ဆရာ ၂ ေယာက္နဲ႔ သိကၽြမ္းခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ UN Project ေတြမွာေတာင္ တြက္ေပးေနတဲ့ ဆရာႀကီးေတြပါ။ က်ဳပ္အတြက္ ပညာဗဟုသုတေတြ အမ်ားႀကီးရခဲ့ပါတယ္။

M-Res Paper အတြက္ က်ဳပ္တြက္ခ်င္တဲ့ စာရင္းအင္းနည္းလမ္းကို ျဖစ္နိဳင္ေျခ ရွိမရွိ သူတို႔ကို ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ ျဖစ္နိဳင္တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လည္း Statistical Method ေတြကို ေသျခာအခ်ိန္ေပးေလ့လာျပီး ဒီနည္းသာလွ်င္ အသင့္ေတာ္ဆံုးလို႔ ယူဆခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဌာနမွာ အရင္ရွိျပီးသား Journal အေဟာင္းေတြကို လွန္ေလာ ဖတ္ရွဳရင္း က်ဳပ္ရဲ႕ ေလ့လာမႈနဲ႔ ခတ္ဆင္ဆင္ Paperတေစာင္ကို အမွတ္မထင္ ေတြ႔ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီ Paper မွာလည္း က်ဳပ္တြက္ခ်င္တဲ့ Statistics ကိုသာ သံုးထားတာမို႔ က်ဳပ္ရဲ႕ယူဆခ်က္ကို ပိုမို ခိုင္လံုေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ရဲ႕ M-Res က်မ္းမွာ ဒီ စာရင္းအင္းနည္းလမ္းကိုသာ သံုးျပီး တြက္ခ်က္ အေျဖရွာမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း က်မ္း ႀကီးၾကပ္သူ ဆရာ႔ကို အေထာက္အထား ခိုင္ခိုင္လံုလံုနဲ႔ တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဆရာကေတာ့ “ေနအုံး… ငါ တပတ္ေလာက္ ျပန္ဖတ္အံုးမယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။

တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဆရာက “ မင္းဟာက တြက္လို႔ ရနိဳင္တယ္…ကြ” ဟု ဆိုကာ ဌာနမွ စိတ္ပညာစာရင္းအင္း ကၽြမ္းက်င္သူ ဆရာလတ္နဲ႔ ထိတ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ ေဆြးေႏြးၾကပါေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေျပာအရဆိုရင္ေတာ့ ပါေမာကၡကို ပုဏၰထိုင္ထားလို႔ အျပင္းအထန္ ျငင္းၾက ခုံၾက နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ပြဲၾကမ္းတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ လုပ္ခ်င္တာကို ကၽြမ္းက်င္သူပညာရွင္က လက္မခံခဲ့သလို… အျခားသင့္ေတာ္မယ့္ စာရင္းအင္းနည္းလမ္းကို ညႊန္ျပပါဆိုေတာ့လည္း ႏွဳတ္ဆိတ္လို႔ ေနခဲ့ျပန္ပါေတာ့တယ္…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၇၉)

M-Res က်မ္းအတြက္ ျပင္ဆင္ရင္း ကုမၸဏီမွာ အခ်ိန္ပိုင္း Psychologist လုပ္ေနစဥ္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ သင္တန္းတခု တက္ေရာက္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့ျပန္ပါတယ္။ Customs လို႔ လူသိမ်ားတဲ့ အေကာက္ခြန္ဦးစီးဌာနက ဖြင္႔လွစ္တဲ့ “အေကာက္ခြန္ရွင္းလင္းေရး” သင္တန္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသင္တန္းဟာ ပို႔ကုန္-သြင္းကုန္ လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္သူေတြအတြက္ အင္မတန္အေရးႀကီးတဲ့ သင္တန္းပါ။ ဒီသင္တန္း ေအာင္လက္မွတ္ ရွိမွ အေကာက္ခြန္ဌာနမွာ တရားဝင္မွတ္ပံုတင္ျပီး အေကာက္ခြန္ရွင္းလင္းေရးကိုယ္စားလွယ္လုပ္ငန္း (Customs Clearing Agency)ကို လုပ္ကိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒီလက္မွတ္မရွိရင္ လုပ္ခြင့္မရွိပါ။ ထုတ္ကုန္-သြင္းကုန္လုပ္ငန္း လုပ္ေနတဲ့ကုမၸဏီေတြဆိုရင္ေတာ့ ဒီသင္တန္းေအာင္လက္မွတ္ ရွိတဲ့သူ အနည္းဆံုး ၅ ေယာက္ရွိမွ လုပ္ကိုင္ခြင့္ျပဳပါတယ္။

သင္တန္းတက္ေရာက္ခြင့္ ရဖို႔ ခက္ခဲသလို ေအာင္ဖို႔လည္း မလြယ္လွပါဘူး။ က်ဳပ္ရဲ႕ကုမၸဏီလုပ္ခဲ့တဲ့ သက္တမ္း ၅ ႏွစ္ (၁၉၉၃-၁၉၉၈) အတြင္းမွာ ဒီသင္တန္း တက္ေရာက္ခြင့္ ရဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳစားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လုံးဝ အခြင့္အေရးမရခဲ့…။ အခုတခါေတာ့ ေဆြမ်ိဳးလည္းေတာ္ျပီး က်ဳပ္ရဲ႕အကိုလိုေနတဲ့ ဘိုးေလးသန္းေရႊက “သူကိုယ္တိုင္ တက္ဖို႔ ရေအာင္ ႀကိဳးစားျပီးကာမွ.. အလုပ္မ်ားေနတာေၾကာင့္ မတက္ေရာက္နိဳင္ေၾကာင္း…၊ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္မရွိတဲ့မင္းက ငါ့အစား သြားတက္လိုက္…၊ ငါ နံမည္စာရင္း ေျပာင္းေပးလိုက္မယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ဒီလိုလြယ္လြယ္နဲ႔ ရမယ္ဆိုရင္ တက္မယ္ဗ်ာ…လို႔ ေျပာလိုက္တာေပါ့။

သင္တန္းက လမ္း ၅၀ ေအာက္ဘေလာက္မွာ ရွိတဲ့ အေကာက္ခြန္သင္တန္းေက်ာင္းမွာ တက္ရပါတယ္။ ေန႔စဥ္ မနက္ ၁၀ နာရီကေန ေန႔လယ္ ၂ နာရီခြဲေလာက္အထိ ႏွစ္လနီးပါး သင္ၾကားပို႔ခ်ပါတယ္။ လက္ရွိ အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့ကုမၸဏီက ၄၉ လမ္း အလယ္ဘေလာက္မွာဆိုေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အဆင္ေျပလွပါတယ္။ သင္တန္းက ပ်က္ကြက္ခြင့္ မရွိတာေၾကာင့္ ရံုးခ်ိန္ကို သူေဌးနဲ႔ ညွိယူျပီး သင္တန္းတက္ေနတဲ့ကာလမွာ ေန႔စဥ္ ရံုးတက္ကာ(ညေန ၃-၅) Psycho test စစ္မယ့္ အခ်ိန္ကို ညေန သံုးနာရီ ေနာက္ပိုင္း ေရႊ႕လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။ သူလည္းအဆင္ေျပ ကိုယ္လည္း အိုေကေပါ့…။

အေကာက္ခြန္ရွင္းလင္းေရးလုပ္ငန္းေတြကို လက္ေတြ႔လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ ဒီသင္တန္းက သိပ္ႀကီးမခက္လွပါဘူး။ ပို႔ခ်သမွ် စာေတြကို အရမ္းကာေရာ မက်က္ခဲ့ရဘူးဆိုပါေတာ့ဗ်ာ…။ ဒါေပမဲ့ သင္တန္းျပီးလို႔ စာေမးပြဲေျဖေတာ့ တခါမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ေဇာေခၽြးေတြ ျပန္တာ ဒီစာေမးပြဲေပါ့…။ အဲဒီမွာ H.S code မွန္ေအာင္ ရွာေပးရတဲ့ ေမးခြန္းက Open book ေပးထားပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ဂငယ္က မဟာဝင္ခြင့္စာေမးပြဲမွာ ဘာသာျပန္ဘာသာရပ္ (အဂၤလိပ္မွ ဂငယ္သို႔) ေျဖဆိုတဲ့အခါ အဘိဓါန္(Dictionary) သံုးခြင့္ ေပးထားသလိုမ်ိဳးေပါ့…။ က်ဳပ္ကလည္း Open book ဆိုေတာ့ စာအုပ္ၾကည့္ေျဖရမွာပဲဆိုျပီး ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ေနတာ…။ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ… စာအုပ္ လွန္ရွာေနရတာနဲ႔ အခ်ိန္က ကုန္ပါေရာလား…။ ေဇာေခၽြးေတြ ျပန္ေနတဲ့ၾကားက မနည္းကို ျပီးေအာင္-မွန္ေအာင္ ေျဖခဲ့ရပါတယ္။ က်ဳပ္ဘဝအေတြ႔အၾကံဳအရဆိုရင္ေတာ့ Open book ေျဖရတာက ပိုျပီး ခက္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိပါေၾကာင္း…။

၂၀၀၀-၂၀၀၁ ပညာသင္ႏွစ္ဟာ က်ဳပ္ဘဝအတြက္ သင္တန္းေတြ အမ်ားဆံုး တက္ခဲ့ရတဲ့ႏွစ္ ျဖစ္ခဲ့သလို အခ်ိန္ကိုလည္း အက်ိဳးရွိရွိ ကုန္လြန္ေစခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္တႏွစ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မနက္ပိုင္းမွာ မိန္္းထဲကDBL သင္တန္း(၇-၉) တက္…၊ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ အလုပ္နဲ႔ M-Res က်မ္းအတြက္ ျပင္ဆင္…၊ ဒီၾကားထဲမွာပဲ ႏွစ္လေလာက္က အေကာက္ခြန္ရွင္းလင္းေရးသင္တန္း တက္…၊ ညေနပိုင္းၾကျပန္ေတာ့ RC-2 ဘက္မွာ DBS သင္တန္း(၅-၇) တက္…၊ ညပိုင္းေရာက္မွပဲ သင္တန္းကစာေတြ-ေက်ာင္းစာေတြ ျပန္ဖတ္ရင္း နားခြင့္ရတာေပါ့။ တက္ခဲ့သမွ် သင္တန္းေတြထဲမွာ လက္ငင္းအက်ိဳးျပဳတဲ့ သင္တန္းကေတာ့ “အေကာက္ခြန္ရွင္းလင္းေရး”သင္တန္းပါပဲ…။ ေအာင္စာရင္းထြက္ျပီးလို႔ ေအာင္လက္မွတ္ရတဲ့အခ်ိန္ကစျပီး က်ဳပ္ရဲ႕အဲဒီေအာင္လက္မွတ္ကို က်ဳပ္ညီကတဆင့္ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ရတဲ့ ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုကို အသံုးျပဳခြင့္ ေပးခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ တန္ျပန္ေက်းဇူးဆပ္ေသာအားျဖင့္ ကုမၸဏီက က်ဳပ္ကို အခုခ်ိန္ထိ လစဥ္ က်ပ္ေငြ ႏွစ္ေသာင္း ေပးေနဆဲပါဆိုလွ်င္… ေပးေနဆဲပါဆိုလွ်င္…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၇၈)

ကုမၸဏီက ၄၉ လမ္းမွာပါ…။ ႏွစ္လႊာတိုက္ခန္း ျဖစ္ျပီး ေအာက္ထပ္မွာ သူေဌးနဲ႔ ရံုးအဖြဲ႔ထိုင္ျပီး အေပၚထပ္မွာ Psycho test စစ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားတာေၾကာင့္ က်ဳပ္က အေပၚမွာ ထိုင္ရတာေပါ့။ အေရးေပၚကိစၥမ်ိဳးက လြဲရင္ တစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္း စစ္မေပးပါဘူး…။ အနည္းဆံုး ၅ ေယာက္ေလာက္ စုျပီးမွ စစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ပတ္မွာ ၃ ရက္ ရံုးတက္ရေပမယ့္ တကယ္ အလုပ္ လုပ္ရတာက တစ္ရက္ေလာက္ပါ။ က်ဳပ္အတြက္ မပင္မပမ္း ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္ေပမယ့္ တခါတေလ ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္နိဳင္လွတဲ့ အမ်ိဳးသမီး အလုပ္လာေလွ်ာက္တဲ့သူေတြနဲ႔ ေတြ႔ရရင္ အင္မတန္ စိတ္ညစ္ရပါတယ္။

ဥပမာ… ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ မဟာတန္းတက္ေနတဲ႔ ေက်ာင္းသူတေယာက္ဆိုပါေတာ့… သူက အေပၚထပ္မွာ Psycho test စစ္ျပီးတာနဲ႔ ေအာက္ထပ္မွာ ရံုးအဖြဲ႔နဲ႔ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ျပီးရင္ အိမ္ျပန္ရံုပါပဲ…။ သူနဲ႔အတူ စစ္တဲ့သူေတြက ျပန္သြားၾကေပမယ့္ မင္းသမီးက မျပန္…။ ရံုးအဖြဲ႔က သူ႔ကိုေမးေတာ့ psycho test အေျဖ သိခ်င္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အေျဖက ေျပာလို႔ မရဘူးလို႔ ဘယ္လိုပင္ ရွင္းျပေနေပမယ့္ သူက လက္မခံ…။ ေနာက္ဆံုး သူေဌးကိုယ္တိုင္ က်ဳပ္ရွိရာ အေပၚထပ္ တက္လာျပီး“ ဆရာ… ေအာက္မွာေတာ့ ျပႆနာ တက္ေနျပီ…၊ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က သူ႕အေျဖ မသိရရင္ မျပန္နိဳင္ဘူး လုပ္ေနတယ္…။ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆရာ…”လို႔ ေျပာပါေတာ့တယ္။ အဲဒါမွ ဒုကၡ…။

တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔မွာ ေစာင့္ထိန္းလိုက္နာရတဲ့ က်င့္ဝတ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိသလို… ကာယကံရွင္က လိုလိုလားလား ေတာင္းဆိုလာခဲ့ရင္ ေျပာလို႔ရတဲ့ အပိုင္းေတြလည္း ရွိပါတယ္။ က်ဳပ္က သူတို႔ကို စိတ္ပညာစစ္ေဆးလႊာရဲ႕ သေဘာသဘာဝကို ရွင္းျပျပီး စံျပဳထားတဲ့ စိတ္ပညာစစ္ေဆးလႊာေတြကို ေျဖခိုင္း… ခ်က္ခ်င္း Scoring လုပ္..၊ ျပီးတာနဲ႔ လူေတြ႔ျပန္ေမးဆိုေတာ့ အေျဖက က်ဳပ္ေခါင္းထဲမွာ ရွိေနျပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေျဖလႊာရမွတ္ေတြကို ၾကည့္ျပီး Assessment ေရးတာက ဌာနမွ ပညာရွင္ ဆရာလတ္ (ယခု တဲြဘက္ပါေမာကၡ၊ တာဝ) ျဖစ္ပါတယ္။ က်ဳပ္အဆင့္နဲ႔ ေရးခြင့္မရွိ- ေျပာခြင့္မရွိ…။

က်ဳပ္လည္း သူေဌးနဲ႔အတူ ေအာက္ထပ္ လိုက္သြားျပီး ေစာေစာကအမ်ိဳးသမီးကိုေတြ႔ကာ အေျဖကို သိဖို႔ မျဖစ္နိဳင္တဲ့အေၾကာင္း စိတ္ပညာက်င့္ဝတ္ေတြနဲ႔ ရွင္းျပရတာေပါ့။ သူမကေတာ့ နားမဝင္…၊ “ေဗဒင္ဆရာေတာင္ တြက္ခ်က္ျပီးရင္ ေဟာရတယ္”လို႔ ခြန္းတုန္႔ျပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း ဘယ္လိုမွ ေျပာမရတာေၾကာင့္ သူ႔ကို ခဏေစာင့္ခိုင္းျပီး အေပၚျပန္တက္ကာ ဌာနကို ဖုန္းဆက္ရပါေတာ့တယ္။ ကံအားေလွ်ာ္စြာပဲ ဆရာလတ္နဲ႔ေတြ႕တာေၾကာင့္ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ျပႆနာကို ရွင္းျပလိုက္ေတာ့… “ဘယ္လိုမွ ေျပာလို႔မရရင္ လက္စြမ္းတာျပလိုက္ေတာ့”လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း ဆရာလတ္ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ ရတာနဲ႔ သူမကို အေပၚထပ္ ေခၚကာ“သူမရဲ႕လက္ရွိစိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေျခအေန၊ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး နဲ႔ ဆက္ဆံေရးပံုစံေတြ” ကို အေသးစိတ္ ရွင္းျပလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ က်ဳပ္ေျပာသမွ် ျငိမ္ကာ နားေထာင္ေနတဲ့ သူမရဲ႕ တုန္႔ျပန္လိုက္တဲ့ စကားတခြန္းေၾကာင့္ က်ဳပ္ေတာင္ ခတ္လန္႔လန္႔ ျဖစ္ခဲ့မိပါရဲ႕…။ ဘာတဲ့…“ဆရာတို႔ဟာက ေဗဒင္-လကၡဏာထက္ မွန္သားပဲ” ပါတဲ့ခင္မ်ာ…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၇၇)

ဆရာမႀကီးက လိုအပ္တဲ့ Data ေကာက္ယူဖို႔အတြက္ အခ်ိဳ႕ကုမၸဏီေတြကို သူကိုယ္တိုင္ မိတ္ဆက္ ကူညီမႈေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကုမၸဏီေတြကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကို ကားအႀကိဳ-အပို႔ကအစ စီစဥ္ေပးခဲ့သလို… ဟိုေရာက္ရင္လည္း အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ မန္ေနဂ်ာေတြကို စုေဝးထားတတ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ကို စနစ္တက် စီမံခန္႔ခြဲၾကသလို က်ဳပ္တို႔လို ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ဂရုတစိုက္နဲ႔ အေလးထားဆက္ဆံခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္လိုခ်င္တဲ့ အလယ္အလတ္ မန္ေနဂ်ာက ကုမၸဏီ ခတ္ႀကီးႀကီးေတြေတာင္မွ ၁၀ ေယာက္ထက္ မပို။ လိုခ်င္တဲ့ Subjects က မန္ေနဂ်ာ အေယာက္ ၂၀၀ ေလာက္ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ကုမၸဏီႀကီး-လတ္-ငယ္ နဲ႔ အင္န္ဂ်ီအို ေတြကို တခုျပီး တခု သြားကာ အကူအညီေတာင္းရင္း ေမးျမန္းရပါတယ္။ Data ေကာက္ယူရာမွာ က်ဳပ္ရဲ႕မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္း ကုမၸဏီေတြက ကူညီမႈေပးခဲ့သလို… စိတ္ပညာဌာနမွာ DAP (Dip in Applied Psychology) တက္ေနတဲ့ ကိုသက္ထြန္း (MBA 4th batch) ကလည္း မျငီးမျငဴ ကူညီခဲ့ရွာပါတယ္။ ေက်းဇူးပါ ကိုသက္ထြန္းေရ…။

ဒီလိုနဲ႔ တရက္မွာေတာ့ ဆရာမႀကီးက“ကိုမိုးစံေရ… ျပင္ပ အလုပ္သမားေရြးခ်ယ္ခန္႔ထားေရးကုမၸဏီတစ္ခုက သူတို႔ဆီမွာ Psycho Test စစ္ခ်င္လို႔ ကူညီပါလို႔ လာေျပာေနတယ္…၊ အဲဒါ ဒို႔ကလည္း ကူညီမယ္လို႔ ေျပာထားတယ္…၊ Test ကေတာ့ ဌာနက Test ေတြကို သံုးမယ္… ကိုမိုးစံက အဲဒီမွာ ဌာနကိုယ္စား သြားထိုင္ေပးပါ”လို႔ ေျပာရင္း “အလုပ္ခ်ိန္နဲ႔လစာကိုေတာ့ မနက္ဖန္ သူတို႔လာမွ ညွိၾကတာေပါ့” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ ၁၀ နာရီ ခြဲေလာက္မွာ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ရံုးခန္းမွာပဲ တရုပ္သူေဌးေပါက္စ နဲ႔ သူ႕ရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး ဗမာမေလး အပါအဝင္ က်ဳပ္တို႔ေလးေယာက္ ညွိႏွိဳင္းေရး လုပ္ၾကတာေပါ့။ ဆရာမႀကီးက သူတို႔ကို “ဒါက အဲဒီမွာ ဌာနကိုယ္စား အခ်ိန္ပိုင္း လာေရာက္ကူညီမယ့္ ဆရာ ဦးမိုးစံ”ဆိုျပီး စတင္ မိတ္ဆက္ပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ကို“ဆရာ”ဆိုျပီး မိတ္ဆက္ေပးတာဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မဟုတ္ပါဘူး…။ အရင္တုန္းကလည္း အျပင္လူေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ က်ဳပ္ကို “ဆရာ”ဆိုျပီး မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တာ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းလွပါဘူး…။ ျပီးတာနဲ႔ “ဆရာ”ဝင္လုပ္ဖို႔ အျမဲတမ္း တိုက္တြန္းတတ္ပါတယ္။ က်ဳပ္က ရတဲ့လစာနဲ႔ မိသားစုအေရး အဆင္မေျပနိဳင္ေၾကာင္း တင္ျပတဲ့အခါ “ေလွ်ာက္သာ ေလွ်ာက္လိုက္ပါ… အျပင္အလုပ္ လုပ္လို႔ရေအာင္ ဒို႕ကူညီမွာေပါ့”လို႔ အားေပးစကား ေျပာတတ္သူပါ။

အခုလည္း က်ဳပ္ကို “ဆရာ” လို႔ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္တာေၾကာင့္ သူေဌး နဲ႔ သူ႔မိသားစု၊ ကုမၸဏီအၾကံေပးအရာရွိ (အလုပ္သမားဦးစီးဌာန အျငိမ္းစားညႊန္ၾကားေရးမွဴးေဟာင္း) နဲ႔ တရံုးလံုးက က်ဳပ္ကို ဆရာ.. ဆရာနဲ႔ ေခၚလို႔ ေနၾကျပန္ပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၇၆)

ႏွစ္ပတ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ဆရာမႀကီးက “က်ဳပ္ရဲ႕သုေတသန ေမးခြန္းလႊာအေပၚ တိုင္းအဆင့္အာဏာပိုင္ရဲ႕ တုန္႔ျပန္ခ်က္ သေဘာထား” ကို ေခၚေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမႀကီးရဲ႕အေျပာအရဆိုရင္“သူတို႔အထက္ကသူေတြအေနနဲ႔ ဒီလိုအက်ိဳးရွိမယ့္ လက္ေတြ႔ေလ့လာမႈမ်ိဳးကို ႀကိဳဆိုပါေၾကာင္း…၊ ခြင့္ျပဳခ်က္လည္းေပးခ်င္ပါေၾကာင္း…၊ ဒါေပမဲ့ ဝန္ထမ္းေတြက အရင္တခါ ျဖစ္ထားတာေၾကာင့္ ေမးခြန္းလႊာဆိုရင္ ေၾကာက္ေနၾကေၾကာင္း…၊ အခု ခြင့္ျပဳလိုက္ရင္ သို႔ေလာ သို႔ေလာနဲ႔ မတည္မျငိမ္ ပြစိပြစိ ျဖစ္လာနိဳင္ေၾကာင္း…၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ပရိုက္ဗိတ္ဆက္တာက မန္ေနဂ်ာေတြကိုပဲ Target subjects အျဖစ္ လုပ္ေစခ်င္ေၾကာင္း.. နဲ႔ လိုအပ္ပါက ကူညီပံ့ပိုးေပးနိဳင္ပါေၾကာင္း…”တို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

ပရိုက္ဗိတ္ဆက္တာ ဆိုေတာ့ ၈၈ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေပၚထြက္လာခဲ့တဲ့ တစ္ဦးတည္းပိုင္-အမ်ားပိုင္ ကုမၸဏီေတြ၊ ဖက္စပ္ကုမၸဏီေတြ၊ အင္န္ဂ်ီအိုေတြ ပါလာပါေတာ့တယ္။ အရင္တုန္းက ခြင့္မျပဳခဲ့တဲ့ ဒီ ပရိုက္ဗိတ္ဆက္တာဟာ အခုမွ ဘာေၾကာင့္ေပၚေပါက္လာခဲ့ရတာလဲ…၊ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိ အေရးပါေနသလဲ…၊ ဘယ္လိုလုပ္ငန္းမ်ိဳးေတြကို လုပ္ခြင့္ျပဳပါသလဲ…၊ ဘယ္ဥပေဒေတြနဲ႔ ခြင့္ျပဳခဲ့ပါသလဲ… စသည္ျဖင့္ သိဖို႔လိုအပ္လာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပရိုက္ဗိတ္ဆက္တာနဲ႔ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္တဲ့ ရင္းႏွီးျမွဳတ္ႏွံမႈဥပေဒ၊ ကုမၸဏီအက္ဥပေဒ နဲ႔ စီးပြားေရး ဥပေဒေတြကို ေလ့လာဖို႔ လိုအပ္လာခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ ဥပေဒပညာဌာနက ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပးေနတဲ့ DBS (Dip in Business Law) မနက္ပိုင္းသင္တန္း(၇-၉) ရဲ႕ အနီးဆံုးအပတ္စဥ္မွာ တက္ေရာက္ေလ့လာနိဳင္ဖို႔ အခ်ိန္မွီ ေငြသြင္း စာရင္းေပးလိုက္ရျပန္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ဳပ္တို႔ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ ျပီးတဲ့ မဟာဘြဲ႔ရေတြအတြက္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ တရံတခါမွမတက္ဖူးတဲ့ ဒီဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ကို က်ဳပ္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ တက္ေရာက္ခဲ့တာေပါ့။ ကံၾကမၼာ မ်က္ႏွာသာေပးျပန္ေတာ့ ေက်ာင္းျပီးတဲ့ႏွစ္တူေပမယ့္ ဘာသာရပ္ကြဲေနတဲ့ သူမနဲ႔ တရက္တည္း တခ်ိန္တည္း ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ တက္ေရာက္ခြင့္ ရရွိခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ပြဲျပီးေတာ့ အထင္ကရ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမ (Convocation) ႀကီးရဲ႕ေရွ႕မွာ ကိုယ့္အုပ္စုနဲ႔ကိုယ္ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ၾကတာေပါ့…။ က်ဳပ္ရဲ႕ M.Res က်မ္း ႀကီးၾကပ္သူ ဆရာ ဦးေအာင္သန္းဦး (ယခု ဌာနမွဴးတြဲဘက္ပါေမာကၡ-ရန္ကုန္) နဲ႔ ပါေမာကၡ ဆရာမႀကီးေဒၚခင္ေအးဝင္း (ယခု-အျငိမ္းစား) တို႔လည္း ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကတာမို႔ သူတို႔နဲ႔အတူ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုေတြ ပလူျပန္ေအာင္ တေယာက္ျပီးတေယာက္ ရိုက္ၾကပါတယ္။

အဲဒီလို က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႔လိုက္ ဓါတ္ပံုရိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ… သူမ ေရာက္လာျပီး အမွတ္တရအျဖစ္ အတူတူ ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ကလည္း ဝမ္းသာအားရ ႀကိဳဆိုလွ်က္ သူမနဲ႔က်ဳပ္ကို အလယ္မွာ ယွဥ္ကာထားလို႔ အဖြဲ႕လိုက္ ရိုက္ၾကတာေပါ့။ ျပီးတာနဲ႔ က်ဳပ္က သူမ သြားေလရာ ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လိုက္ခဲ့ရသူ…။ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးနဲ႔အတူ အမ်ိဳးမ်ိဳး အိုက္တင္လုပ္ကာ ဓါတ္ပံုရိုက္ေနတာကို ၾကည့္လို႔မဆံုး… ရႈလို႔မဆံုး ျဖစ္ေနခဲ့သူ…။ သူမရဲ႕ ၾကည္လင္ဝင္းပေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း ရင္ေတြခုန္ေနမိသူ…။ ပစၥည္းမဲ႔လူတန္းစားမွာ အမ်ားဆံုးျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္ေလးကို အတင္းေမ့ေဖ်က္ကာ သူမကို ဖြင့္ေျပာလိုက္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားမိခဲ့သူ…။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း လက္ရွိဘဝကို လက္ေတြ႕က်က် အခ်ိန္မွီ ျပန္လည္သံုးသပ္ကာ… ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္မွန္း မသိေသးတဲ့ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ေလး ေအာင္ျမင္သည္အထိ သူမကို ဒီအတိုင္း ဆက္လက္ရွိေနပါေစဟုသာ အတၱႀကီးစြာ ဆုေတာင္းရင္း… ဆုေတာင္းရင္း…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၇၅)

M.Res အတြက္ ေမးခြန္းလႊာကို စနစ္တက် ျပင္ဆင္ျပီး ပါေမာကၡဆီက ေထာက္ခံစာ ရယူကာ ျမိဳ႕နယ္အဆင့္ အာဏာပိုင္ကို သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုခဲ့ပါတယ္။ ဥကၠဌ မရွိတာေၾကာင့္ အတြင္းေရးမွုဴးနဲ႔ ဝင္ေတြ႔ကာ က်ဳပ္ရဲ႕ေမးခြန္းလႊာနမူနာကို ျပျပီး သုေနသနအေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ က်ဳပ္စကားအဆံုး သူေျပာလိုက္တာကေတာ့ “အထက္က ခြင့္ျပဳခ်က္ ပါရင္” ကူညီနိဳင္ပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိလွတဲ့ ေျခာက္ကပ္ကပ္ေလသံနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ…။ အထက္က ခြင့္ျပဳခ်က္ လိုတယ္ဆိုေတာ့လည္း ေနာက္တဆင့္ ခရိုင္အာဏာပိုင္နဲ႔ေတြ႔ခြင့္ရဖို႔ နည္းလမ္းရွာရပါေတာ့တယ္။

ကံေကာင္းတယ္လို႔ေျပာရမွာပါ…။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ဳပ္ရဲ႕အတန္းေဖာ္ ညီမငယ္ မေလးက ျပည္တြင္း NGO တခုမွာ ခရိုင္အီးစီလုပ္ေနတာေၾကာင့္ ခရိုင္အဆင့္အာဏာပိုင္ကို လြယ္လြယ္ကူကူ နဲ႔ ေတြ႔ဆံုကာ ရွင္းျပ အကူအညီေတာင္းခြင့္ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ သူကလည္း“ ခင္ဗ်ားလုပ္ခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ အင္မတန္ ေကာင္းေၾကာင္း…၊ ေမးခြန္းလႊာကို ဖတ္ၾကည့္ရံုနဲ႔ စီမံအရာထမ္းေတြအတြက္ အက်ိဳးျပဳနိဳင္မယ့္ ရလဒ္ေတြ ေတြ႔ရွိမယ္ဆိုတာ လံုးဝယံုၾကည္ေၾကာင္း…၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔တေတြဟာ ဝန္ထမ္းေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အထက္က ခြင့္ျပဳခ်က္ လိုအပ္ေၾကာင္း…၊ အဲဒီအထက္က ခြင့္ျပဳခ်က္သာ ပါမယ္ဆိုရင္ သူ႕အေနနဲ႔ စိတ္ေရာ-ကိုယ္ပါ ကူညီေပးခ်င္ပါေၾကာင္း…” ေျပာပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္က ဘယ္လိုပင္ ထပ္ခါတလဲလဲ အကူအညီေပးဖို႔ ေျပာေန ေျပာေန… သူကေတာ့ “အထက္က”ဆိုတဲ့ ဓါတ္ျပားေဟာင္းၾကီးကိုပဲ ဖြင့္ေနတာေၾကာင့္ လက္ေလွ်ာ့ကာ ျပန္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္အဆင့္နဲ႔ တိုင္းအာဏာပိုင္ကို လက္လွမ္းမမွီတာေၾကာင့္ ၾကံဳေတြ႔ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို က်မ္းႀကီးၾကပ္သူ ဆရာနဲ႔ ပါေမာကၡ ဆရာမႀကီးကို တိုက္ရိုက္တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ ဆရာမႀကီးကေတာ့ “ ေမးခြန္းလႊာတေစာင္ ဒို႔ကို ေပးပါ…၊ အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပျပီး တိုင္းမွဴးလက္ထဲ ေရာက္ေအာင္ ထည့္ေပးလိုက္မယ္…၊ အဲဒီကထြက္လာတဲ့ အေျဖကို ၾကည့္ျပီး ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာကို စဥ္းစားၾကတာေပါ့” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ “စိတ္ဓါတ္မက်ပါနဲ႔ ကိုမိုးစံရယ္… အဆင္ေျပသြားပါလိမ့္မယ္...”လို႔ အားေပးျပန္ပါတယ္။ တကယ္ကို သူ ကူညီနိုင္တာဆိုရင္ အကူအညီေပးဖို႔ ဝန္မေလးခဲ့သူ ဆရာမႀကီးပါ…။ ေနာက္ျပီး စိတ္ပညာေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို သူလိုခ်င္တဲ့ အဝန္းအဝိုင္းထဲ ေရာက္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ စည္းရံုးနိဳင္သည္အထိ “အသံုးခ်စိတ္ပညာ” ကို ႏွံ႔စပ္ကၽြမ္းက်င္သူ ဆရာမႀကီးပါ။ အသံုးခ်စိတ္ပညာ ဆိုတာ “အသံုးခ်ခံရသူ ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္က အသံုးခ် ခံလိုက္ရမွန္းမသိပဲ… သူဆြဲေဆာင္ရာ အဝန္းအဝိုင္းဆီသို႔ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ဝင္ေရာက္သြားခဲ့တာမ်ိဳးကို ေခၚတာပါ”။

အခုခ်ိန္ တေရးေရး ျပန္ေတြးၾကည့္မွ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဆရာမႀကီးရဲ႕အသံုးခ် ခံလိုက္ရမွန္း မသိခဲ့တဲ့ စိတ္ပညာေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သလို…၊ ဒီအသံုးခ်ခံလိုက္ရမႈအတြက္လည္း ေက်နပ္ပီတိေတြ ျဖစ္ကာ… ဖန္တီးရွင္ ဆရာမႀကီးကို ေက်းဇူးေတြ အထပ္ထပ္တင္…၊ ေလးစားၾကည္ညိဳစိတ္ေတြ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ျဖစ္လို႔ ေနပါေတာ့တယ္။ ဤသည္ပင္ အသံုးခ်စိတ္ပညာရွင္၏ ကၽြမ္းက်င္မႈ…။ ဤသည္ပင္ အသံုးခ်စိတ္ပညာ၏ စြမ္းပကား…။ ဤသည္ပင္ အသံုးခ်စိတ္ပညာ၏ အႏွစ္သာရ…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၇၄)

M.Res လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ… အရင္ စဥ္းစားရပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ကိုယ္တကယ္ စိတ္ဝင္စားရဲ႕လား…၊ လုပ္လို႔ေရာ ျဖစ္နိဳင္ပါ့မလား…၊ လိုအပ္တဲ့ စာအုပ္စာတန္းေတြ ရနိဳင္ပါ့မလား…၊ အခ်က္အလက္ စုေဆာင္း ေကာက္ယူဖို႔ကေရာ အဆင္ေျပနိဳင္ပါ့မလား…၊ ကိုယ္လုပ္မယ့္ သုေတသနက်မ္းက သီအိုရီပိုင္းသာမက လက္ေတြ႔ပိုင္းမွာေရာ အက်ိဳးရွိနိဳင္ပါ့မလား…၊ က်မ္း ႀကီးၾကပ္သူ ဆရာနဲ႔ ပါေမာကၡကေရာ သေဘာက် လက္ခံနိဳင္ပါ့မလား… စသည္ျဖင့္ ေထာင့္ေပါင္းစံုက စဥ္းစားခဲ့ရပါတယ္။ Q-2 မွာ ေရးခဲ့တဲ့ Term paper ‘Personnel Trainning ‘ နဲ႔ ဆက္စပ္ကာ လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းခြင္က အမႈထမ္း-အရာထမ္းေတြအတြက္ အက်ိဳးရွိမယ့္ လက္ေတြ႔သုေတသနတခုကို ေရးသားတင္ျပဖို႔ စိတ္အားထက္သန္ခဲ့ပါတယ္။ ျပင္ပကုမၸဏီမွာ အလုပ္ လုပ္ခဲ့စဥ္က ဆက္စပ္ပတ္သက္ ဆက္ဆံခဲ့ရတဲ့ အလယ္အလတ္ စီမံခန္႔ခြဲေရး အရာထမ္းေတြရဲ႕ တာဝန္ေခါင္းေရွာင္မႈနဲ႔ ပဋိပကၡ-ျပႆနာ ေျဖရွင္းမႈစတိုင္ အားနည္းခ်က္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႔ ခံစားခဲ့ရတာမို႔ ဒီ ပဋိပကၡ ေျဖရွင္းမႈစတိုင္ကို လက္ေတြ႔ေလ့လာတင္ျပဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ က်မ္း ႀကီးၾကပ္သူ ဆရာ့ကို တင္ျပ ေဆြေႏြးကာ အၾကံျပဳ-သေဘာတူညီခ်က္ ရယူခဲ့ပါတယ္။

M.Res Proposal ကို သံုးမ်က္ႏွာေလာက္ ေရးတင္ကာ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာေက်ာ္စိန္ အမွဴးျပဳတဲ့ ပါေမာကၡႀကီးေတြေရွ႕မွာ Pre-defense ထိုင္ရပါတယ္။ ျပႆနာ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒီေခါင္းစဥ္“A Study on Managing Organizational Conflicts” နဲ႔ပဲ လုပ္ဖို႔ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ တခုပဲ စိုးရိမ္စရာေကာင္းတာက ေမးခြန္းလႊာေမးျပီး နမူနာစစ္တမ္း ေကာက္ယူမယ့္ Target subjects က အလယ္အလတ္အဆင့္ ဌာနဆိုင္ရာ စီမံခန္႔ခြဲေရး အရာထမ္းေတြ ျဖစ္ေနတာပါပဲ…။ သူတို႔က ဝန္ထမ္းေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ “ဒီ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖၾကားမေပးနိဳင္ပါဘူး” ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ…။ ေခါင္းစဥ္ ေျပာင္းရမွာလား...။ သုေတသန ဆိုတာ မီးစင္ၾကည့္ ကလို႔ ရတဲ့အရာမ်ိဳးလား…။

Pre-defense ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ၾကေတာ့ ပါေမာကၡ ဆရာဦးခင္ျမင့္ (ယခု အျငိမ္းစား) က “ကိုမိုးစံရဲ႕ေလ့လာမႈမွာ သံုးမယ့္ စာရင္းအင္းနည္း (Statistical Method) က သံုးေနၾက ခိုင္စကြဲယား (x2) ထက္ တီတက္စ္ (t test) က ပိုျပီး အဆင္ေျပလိမ့္မယ္” ထင္တယ္ လို႔ အမွတ္မထင္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း စာရင္းအင္းနည္းလမ္းေတြကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေလ့လာရအုံးမယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာပဲ ေတးထားလုိက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေဝးသင္တတိယႏွစ္မွာ “စိတ္ပညာစာရင္းအင္း” ဆိုျပီး သီးသန္႔တစ္ဘာသာ သင္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဘယ္စာရင္းအင္းနည္းလမ္းကို အသံုးျပဳရမယ္ဆိုတာ မသိခဲ့…။ သက္ဆိုင္ရာ ေဖာ္ျမဴလာကို အလြတ္က်က္… ေပးထားတဲ့ကိန္းဂဏန္းကို အစားထိုးကာ အေျဖရွာ တြက္ခ်က္ခဲ့ၾကသည္သာ…။ အဲဒီလိုဆိုရင္ Day မွာေရာ…၊ ထူးမျခားနား..အတူတူပါပဲ…။

လူမႈေရးသိပၸံနယ္ပယ္ကသုေတသနမွာ အဓိကေသာ့ခ်က္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ စာရင္းအင္းနည္းပညာ (Statistical Method) ကို ေလ့လာသင္ယူဖို႔ ႀကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ ရန္ကုန္စီပြားေရးတကၠသိုလ္ HRD ကဖြင့္လွစ္တဲ့ CABS, DBS ညေနပိုင္းသင္တန္းေတြမွာ စာရင္းအင္းဘာသာရပ္ ပါဝင္ခဲ့တာေၾကာင့္ အခ်ိန္မွီ သင္တန္းတက္ေရာက္ဖို႔အေရး စာရင္းေပးေငြသြင္းလိုက္ရပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၇၃)

M-2 ေအာင္စာရင္း ထြက္ေတာ့ “အထူးေအာင္“ဆိုတဲ့ အျမီးေလးက ပါလာျပန္ပါတယ္။ ဒီအျမီးေလးေၾကာင့္ပဲ ပါေမာကၡဆရာမႀကီးက ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ရာမညေဆာင္ကို အေရာက္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ “ဘာေတြလုပ္ေနလဲ…၊ အလုပ္ေတြေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား…ေမးရင္းကေန ကိုမိုးစံက သိပ္ေတာ္တာပဲ… လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ပဲ လို႔ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ကာ… ဒီႏွစ္မွ စမယ့္ M.Res (Master of Research) ဆိုတဲ့ မဟာသုေတသနဘြဲ႕အေၾကာင္း အေသးစိတ္ ရွင္းျပေနပါေတာ့တယ္။ ဒီ M.Res ကို မဟာတန္းမွာ Credit နဲ႔ေအာင္တဲ့သူမွသာ တက္ေရာက္နိဳင္ေၾကာင္း…၊ အတန္းတက္ဖို႔ မလိုပဲ တစ္ႏွစ္အတြင္း Thesis တင္နိဳင္ရင္ ဒီဘြဲ႔ကို ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း…၊ အလုပ္တဘက္နဲ႔ လုပ္လို႔ရတာေၾကာင့္ ကိုမိုးစံကို ဆက္ျပီး လုပ္ေစခ်င္ေၾကာင္း…” တိုက္တြန္း ေျပာၾကားပါေတာ့တယ္။

အမွန္တကယ္က မဟာဘြဲ႔ ရျပီးရင္ေတာ္ျပီ…။ အလုပ္ လုပ္ျပီး ပိုက္ဆံရွာမယ္…စုမယ္…၊ မိသားစုအတြက္ ျငိမ္းေအးရျပီဆိုရင္…၊ သူမအတြက္ ႀကိဳးစားရွာမယ္… သူမမိဘထက္ မသာရင္ေတာင္ တန္းတူထားနိဳင္ေလာက္တဲ့ အဆင့္ေရာက္ရင္ သူမကို ဖြင့္ေျပာလိုက္မယ္… အဆင္ေျပရင္ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္မယ္…၊ အဆင္မေျပရင္ေတာ့“ကၽြန္းခံေနတဲ့ ႏွလံုးသားလမ္းေၾကာင္း”ကို ထာဝရ ေမ့ေပ်ာက္သြားေအာင္ ဘုန္းႀကီးဘဝနဲ႔ အရိုးထုတ္ဖို႔ စိတ္ကူးေနခဲ့သူပါ။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ “လူတကာ အထင္အျမင္ေသးခံရတဲ့ အေဝးသင္ ေက်ာင္းသားဘဝ” ကို ရင္နာလြန္းတာေၾကာင့္ “ငါတို႔ အေဝးသင္ ေက်ာင္းသားေတြလည္း မင္းတို႔ Day က သူေတြလိုပဲ အရည္အခ်င္းရွိပါတယ္…၊ လုပ္နိဳင္ပါတယ္…၊ မညံ့ပါဘူး” ဆိုတာကို သက္ေသျပခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵေတြ ျပင္းျပေနတာေၾကာင့္ M-Res ဘြဲ႔ကို ရေအာင္ ယူျပခ်င္ပါေသးတယ္။ အေဝးသင္ေက်ာင္းသားေတြကို အထင္စေမာတဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာ ဆရာ-ဆရာမေတြကို အေဝးသင္ရဲ႕ကိုယ္စား တကယ္ သက္ေသျပခ်င္ခဲ့တာပါ။ ပါေမာကၡ ဆရာမႀကီးကေတာင္ “အေဝးသင္ေက်ာင္းသားကို အသိအမွတ္ ျပဳလာစအခ်ိန္မွာ သူတို႔ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေျပာေနျမဲ ဆိုေနျမဲပါ…။ အင္မတန္ မ်က္ႏွာငယ္ရပါဘိ။

အဲဒီလို စိတ္ဒြိဟ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္က တေမွာင့္…။ က်ဳပ္ကို ဒုကၡေပးလို႔ ေနပါေတာ့တယ္…။ သူက “ေဟ့ေကာင္ မိုးစံ… ငါလို ဝပ္ခ္ေရွာ့ပ္ ေနာက္လိုက္ အလုပ္သမားေလးကေတာင္ တကၠသိုလ္ဆရာ ကထိကႀကီး နိဳင္ငံျခားျပန္ ေဒါက္တာျမင့္ႏြယ္ ျဖစ္လာေသးတာပဲ…၊ မင္းေကာ မျဖစ္နိဳင္ဘူးလား…၊ ကံၾကမၼာဆိုတာ ဘယ္ေျပာလို႔ ရမလဲ…ကြ။ မင္းေတာင္ ေလာကဓံကေပးတဲ့ ဒုကၡမ်ိဳးစံု ရင္ဆိုင္ရင္း.. ဒလိမ့္ေခါက္ေကြးနဲ႔ ရြာတြဲဘက္ေက်ာင္းကေန…အေဝးသင္ေရာက္၊ အေဝးသင္ကေနတဆင့္… အခုဆို အထင္ကရ တကၠသိုလ္ႀကီးကေန မဟာဘြဲ႔ႀကီးေတာင္ ရေနျပီ…။ လာျပန္ျပီ မင္းအတြက္ ေနာက္ထပ္ မဟာတစ္ဘြဲ႔…၊ အခြင့္အေရးဆိုတာ ႏွစ္ခါ မရဘူးကြ…၊ ၾကံဳႀကိဳက္တုန္း ႀကိဳးစားျပီး ရေအာင္ယူ…၊ စာဖတ္တာ ဝါသနာပါရင္… စာေပနဲ႔နီးစပ္တဲ့အလုပ္ကိုပဲ လုပ္…။ လက္ဘက္ရည္ တစ္ခြက္နဲ႔ ဗိုက္ျပည့္ေအာင္ေန…၊ က်န္တာကို မစဥ္းစားနဲ႔…၊ ငါလို နိဳင္ငံျခားျပန္ ျဖစ္လာရင္ မင့္ေဘးမွာ ဝိုင္းေနလိမ့္မယ္…၊ အခုခ်ိန္ေတာ့ သူမ်ားေျပာသမွ် ေခါင္းငံု႔ခံ… ပန္းတိုင္ကို မွန္မွန္ေလွ်ာက္…၊ လမ္း မေပ်ာက္ေစနဲ႔…။ ကံၾကမၼာ မ်က္ႏွာသာေပးတဲ့ တေန႔က်ရင္ ငါလို နိဳင္ငံျခားျပန္ ေဒါက္တာႀကီး ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္…” လို႔ ဆိုပါတယ္။ … အိပ္မက္ထဲမွာပါ…။

ဒီလို စိတ္တြင္းပဋိပကၡေတြ တေလွႀကီးနဲ႔ ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ေနဆဲကာလမွာပဲ ဆရာမႀကီးက ေနာက္တစ္ခါ ေခၚအေျပာမွာေတာ့ ရယူပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာေတြ အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ကာ ပညာဆက္သင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျပန္ပါေတာ့တယ္…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၇၂)

ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ M-2 ေျဖဖို႔ ၅ ရက္ပဲ လိုေတာ့တာမို႔ စာကို အသဲအသန္ ျပန္လုပ္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ Project paper ကို အေစာႀကီးကတည္းက ျပီးေအာင္ လုပ္ထားခဲ့တာေၾကာင့္ သက္သာယာ ရခဲ့တာပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေႏွာက္အယွက္ေတြ-အခက္အခဲေတြၾကားကပဲ M-2 ကို ေကာင္းမြန္စြာ ေျဖဆိုနိဳင္ခဲ့ပါတယ္။

စာေမးပြဲျပီိးေတာ့ လူက ေယာင္ျခာျခာ ျဖစ္လို႔ေနျပန္ပါတယ္။ မူလအလုပ္ကို ျပန္သြားၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ကုမၸဏီက အေျခအေန မေကာင္း…။ က်ဳပ္ရွိစဥ္က တာဝန္ယူ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ တကယ့္အလုပ္ႀကီး ႏွစ္ခုက သူမ်ားလက္ထဲ ပါသြားေလရဲ႕…။ အင္မတန္ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ အခုခ်ိန္ထိ ခိုင္မာေတာင့္တင္း ရွင္သန္ေနဆဲျဖစ္ေနတဲ့ ဒီ နိဳင္ငံျခားဖက္စပ္ လုပ္ငန္းႀကီးႏွစ္ခုကို ဆက္လက္ထိန္းထားျခင္း မျပဳနိဳင္တာဟာ အထက္လူႀကီးေတြရဲ႕ ေရွးရိုးဆန္မႈ နဲ႔ ေအာက္ေျခ တာဝန္ခံဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ အတၱႀကီးမႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ ကုမၸဏီႀကီး ဘာပဲျဖစ္ေန ျဖစ္ေန… ငါ ပိုက္ဆံရရင္ ျပီးေရာ ဆိုတဲ့ “တနပ္စား အၾကံသမား” ရန္ကုန္သားလူလယ္ေတြေၾကာင့္ စြန္႔လႊတ္ ဆံုးရွံဳးခဲ့ရတာပါ…။ က်ဳပ္တို႔ ကုမၸဏီရဲ႕ဝင္ေငြ ၈၀ ရာခိုင္ႏွဳန္းေက်ာ္ကို ဒီအလုပ္ႀကီး ႏွစ္ခုဆီက ရေနမွန္း သိပါလွ်က္နဲ႔ လုပ္ရက္ၾကပါေပတယ္။ အခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ကုမၸဏီႀကီးက အလုပ္မရွိ… ေျခာက္ေသြ႕လို႔ေနခဲ့ပါျပီ…။ အလုပ္မရွိေတာ့ ဝင္ေငြမရွိ…၊ ဝင္ေငြမရွိေတာ့ လစာမေပးနိဳင္…၊ လစာမေပးနိဳင္ေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြ ေလွ်ာ့…။ ဒီလိုနဲ႔ ေလွ်ာ့လာလိုက္တာ ကုမၸဏီ မပ်က္ယံု တမယ္… မဝါ နဲ႔ သူ႕လက္ေထာက္ ႏွစ္ေယာက္ စုစုေပါင္း သံုးေယာက္ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ အခုေတာ့ ဘယ္လို ႏွစ္ပါးသြားေနသည္မသိ…။

ကုမၸဏီက အေျခအေန မေကာင္းတာေၾကာင့္ က်ဳပ္လည္း ရပ္ကြက္ထဲက လမ္းေလွ်ာက္ကားပဲြစားေတြနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ကာ အာရိုက္လိုက္… သူတို႔နဲ႔ ဟံသာဝတီကားပြဲစားတန္းကို လိုက္သြားလိုက္နဲ႔ ကား ဝယ္ေရာင္း ေလာကကို ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးၾကည့္ဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ဳပ္တို႔ွွဆီက တကယ့္အလုပ္ႀကီးတစ္ခုကို လႊဲေျပာင္းရယူသြားနိဳင္ခဲ့တဲ့ ဝါးတမ္းလမ္းက သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးကုမၸဏီမွ မန္ေနဂ်ာက က်ဳပ္ကို လာေတြ႕ျပီး “သူတို႔ကို အကူအညီ ေပးဖို႔နဲ႔ သူ႕သူေဌးကလည္း က်ဳပ္နဲ႔ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးခ်င္ေၾကာင္း” ေျပာပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီမန္ေနဂ်ာနဲ႔ က်ဳပ္က ရင္းႏွီးျပီးသားပါ။ က်ဳပ္က ဆိပ္ကမ္းနဲ႔ ေလဆိပ္ကေန ကုန္ပစၥည္းေတြ ထုတ္ေပးတိုင္း-ျပန္ပို႔တိုင္း က်ဳပ္အလိုရွိတဲ့ ကားအမ်ိဳးအစားကို စီစဥ္ေပးရတာက သူပါ။ တနည္းအားျဖင့္ က်ဳပ္တို႔က ကုန္ပစၥည္း ထုတ္ေပးေရး-ျပန္ပို႔ေရးအပိုင္း… သူတို႔က သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးအပိုင္း သန္႔သန္႔ေပါ့။ အခုေတာ့ ဒီအလုပ္က ဂြင္ႀကီးမွန္း သိေနတဲ့ သူတို႔က က်ဳပ္တို႔လုပ္ေနတဲ့ ကုန္ပစၥည္းထုတ္ေပးေရး-ျပန္ပို႔ေရးအပိုင္းကိုပါ ေမာင္ပိုင္စီးကာ လုယူသြားခဲ့သူေတြပါ..။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔မွာ ကၽြမ္းက်င္သူ မရွိ။ ေနာက္လိုက္ေတြသာ ရွိဟန္တူသည္။ ဒီအတြက္ က်ဳပ္ကို အိမ္တိုင္ယာေရာက္ လာေရာက္ပင့္ကာ အကူအညီ ေတာင္းၾကဟန္ တူပါ၏။

က်ဳပ္လည္း သူတို႔ရံုး လိုက္သြားကာ သူေဌးနဲ႔ စကားေျပာၾကည့္ပါတယ္။ ခ်မ္းသာသူဆိုေပမဲ့ အင္မတန္ သေဘာထားျပည့္ဝပါတယ္။ က်ဳပ္ကိုလည္း“သူ႕ရံုးမွာ မန္ေနဂ်ာရာထူးနဲ႔ ထိုက္သင့္တဲ့လစာနဲ႔လုပ္ဖို႔… ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္တခုခ်င္းအလိုက္ ကန္ထရိုက္စနစ္နဲ႔ ပုတ္ျပတ္လုပ္ဖို႔” ကမ္းလွမ္းပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ “ဒီအလုပ္ကို ဆက္လုပ္ေနရင္ မူလကုမၸဏီအေပၚ သစၥာမဲ့ရာ က်တာမို႔ မလုပ္ခ်င္ေၾကာင္း…၊ ဒါေပမဲ့ လုပ္ငန္းအဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ေစဖို႔ ဒီက ဝန္ထမ္းေတြကို အခေၾကးေငြမယူပဲ စာေတြ႕-လက္ေတြ႕ သင္ၾကားေပးပါမယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း…နဲ႔ လိုအပ္လာပါက အခ်ိန္မေရြး လာေရာက္ ေခၚနိဳင္ေၾကာင္း…” ေျပာလိုက္တာေပါ့။ အဲဒီေနာက္ သူတို႔ဝန္ထမ္း ေယာက်္ားေလးေတြကို ဆိပ္ကမ္းထဲမွာ သေဘၤာမွ ကုန္ပစၥည္း တိုက္ရိုက္ထုတ္ယူျခင္း ( Direct Delivery) ကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ ႏွစ္လနီးပါး ေန႔ေရာ ညပါ စာေတြ႕-လက္ေတြ႕ သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔အားလံုးကေတာ့ ေက်းဇူးေတြ တင္လို႔ေပါ့...။

ဒီဘဝ-ဒီေလာကႀကီးမွာ ေစတနာသစၥာတရားသည္ ေရာင္ျပန္ဟပ္သည္ဆိုပါက တူေသာအက်ိဳး ေပးပါေစဟုသာ…၊ ေပးပါေစဟုသာ…။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၇၁)

ရြာေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ ေန႔ဆိုရင္ အေဖ့ကိစၥ လာေမးၾကတဲ့ ရပ္ေဝး-ရပ္နီးက အသိမိတ္ေဆြေတြကို တေနကုန္ ဧည့္ခံစကားေျပာရပါတယ္။ ည ေရာက္ျပန္ေတာ့ ရြာရဲ႕ဓေလ့ထံုးစံအတိုင္း ေသာက္ဝိိုင္း-ဖဲဝိုင္းေတြ လုပ္ေပးရတာေပါ့။ နိဳင္တဲ့သူက ေပ်ာ္… ရွဳံးတဲ့လူက ေညွာ္…ဆိုေတာ့ ရန္ပြဲမျဖစ္ေအာင္ မနဲဂရုစိုက္ရပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ အေဖ့ဆီက ရရန္-ေပးရန္ရွိသူေတြကို ေခၚယူေတြ႕ဆံုျပီး စာရင္းရွင္းရပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ အေဖရွိစဥ္က ရပ္ေရး-ရြာေရး အတြက္ လုပ္ေပးမယ္ဆိုျပီး ကတိေပးထားေတြ ရွိမရွိ ေမးျမန္းရပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕ ရြာလယ္လမ္းမႀကီး ျခားျပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ရွိတဲ့ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီးကို အုတ္တံတိုင္း ႏွစ္ခန္းစာ လွဴမယ္လို႔ ကတိေပးထားတယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးဆီ သြားျပီး ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းရပါတယ္။ ကတိျပဳထားတာ မွန္တယ္ဆိုတာေၾကာင့္ အေဖ့အမည္နဲ႔ ၂ ခန္း၊ အေမညိဳ (အေဖ့အေမ)အမည္နဲ႔ ၃ ခန္း လွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ (ေရာက္ရာဘံုဘဝမွ သာဓုေခၚနိဳင္ၾကပါေစ…)။ ဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့ ဝတၳဳေငြကို လက္ခံျပီး “မင္းတို႔လည္း တခါတေလ ျပန္လာတဲ့အခါ သဒၵါပီတိ ပြားနိဳင္ေအာင္… မင္းတို႔အိမ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဘက္ျခမ္းကို အုတ္တံတိုင္း ၅ ခန္းဆက္တိုက္ နံမည္ ကဗ်ည္းထိုးျပီး သူတို႔သားအမိအတြက္ လုပ္ေပးမယ္လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္လွ်က္ပါ ဆရာေတာ္ဘုရားရယ္…။

က်ဳပ္ကလည္း ေရွးရုိးထံုးစံအတိုင္း ၇ ရက္ျပည့္မွ ရက္လည္ဆြမ္းသြတ္ လုပ္မယ္လို႔ စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ ခက္တာက က်ဳပ္တို႔ ရက္လည္ လုပ္မယ့္ေန႔မွာ ရြာက ေဆြမ်ိဳးတစ္ေယာက္ရဲ႕သားရွင္ျပဳ အလွဴမဂၤလာပြဲက ရွိေနျပန္ပါတယ္။ သူက “အလွဴဖိတ္စာေတြက ေဝျပီးသားျဖစ္တာမို႔ သူ႕အေနနဲ႔ ရက္ေရႊ႕လို႔ မရနိဳင္ေတာ့ေၾကာင္း…၊ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ကပဲ ၇ ရက္အစား ၅ ရက္နဲ႔ ရက္လည္ လုပ္ေပးဖို႔” ေမာတၱာရပ္ခံလာပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္လည္း ဆရာေတာ္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားျပီး ၅ ရက္နဲ႔ ရက္လည္ လုပ္ေပးလိုက္ရတာေပါ့။ ရက္လည္ေန႔ မနက္ခင္းမွာေတာ့ အုပ္စုငါးရြာက သံဃာ ၆ ပါး (ရြာက ၂ ပါး) ကို ပင့္ဖိတ္ကာ ကန္ေတာ့ပြဲနဲ႔အတူ အေဖ သံုးေဆာင္ခဲ့သမွ် အိပ္ယာကုတင္ကအစ ပစၥည္းအားလံုးကို ေရစက္ခ် လွဴဒါန္းဖို႔ ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္။ ရြာထဲက အမ်ိဳးေတြနဲ႔ အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာခဲ့ၾကတာေပါ့။

အစပထမ တရားနာျပီးတာနဲ႔ လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြကို ဆက္ကပ္ရပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ေရစက္ခ်မယ္ ဆိုေတာ့… က်ဳပ္တို႔ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ေရစက္ခြက္ ကိုင္ခိုင္းပါတယ္။ အစပိုင္းမွာေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလိုနဲ႔ ခံနိဳင္ရည္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕“ကြယ္လြန္သူဖခင္ရဲ႕ဂုဏ္ေက်းဇူး ေမာတၱာတရားေတြ ႀကီးမားခဲ့ပံု…၊ သူ႕ေက်းဇူးေတြက ျမင့္မိုရ္ေတာင္မက ႀကီးမားလွပံု…၊ တမလြန္ဘဝ ေရာက္သြားရွာျပီ ျဖစ္ေသာ ဖခင္အတြက္ ရည္စူး…” ဆိုတာေတြက ထပ္ခါတလဲလဲ ၾကားေနရတာေၾကာင့္ ငိုရွိဳက္သံ မထြက္ေအာင္ အံႀကိတ္ေနေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြက တသြင္သြင္ စီးဆင္းလို႔ ေနပါျပီ…။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ဳပ္ဘယ္ဘက္က ေရစက္ခ်ေနတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္က ရုတ္တရက္ “အီး...”ဆိုတဲ့ ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကြးသံနဲ႔အတူ ေရစက္ခြက္ကို ခ်လို႔ ထြက္ေျပးသြားခဲ့ပါေတာ့တယ္…။ ဘယ္လိုမွ ျပန္ေခၚလို႔ မရေတာ့…။

က်ဳပ္ကေတာ့ အႀကီးပီပီ “တမလြန္ဘဝက အေဖ့အတြက္ ေရစက္ျပီးေအာင္ ခ်ျပီး အမွ်ေဝေပးရမယ္”ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ႀကိတ္မွိတ္ ႀကိဳးစားကာ ထိန္းခ်ဳပ္ေနေပမယ့္ က်ဳပ္ရဲ႕ငိုရွိဳက္သံကလည္း တစထက္တစ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္က အမ်ိဳးတစ္ေယာက္က(ကိုသန္းထြန္း ထင္တာပဲ) က်ဳပ္နားကပ္လာျပီး “မင္းက အႀကီးပဲ… မင္းက ပညာတတ္ပဲ… မင္း ျပီးေအာင္ လုပ္နိဳင္ရမယ္…၊ မိဘအေပၚ မင္းတို႔ တာဝန္ ေက်ခဲ့ျပီပဲ…၊ မင္းတို႕တာဝန္ ဘာမွ မက်န္ဘူး…၊ မင္းအေဖလည္း ေက်နပ္တယ္…၊ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ဒီေရစက္ကို ျပီးေအာင္ခ်ျပီး အမွ် ေဝေပးပါ… ဒါမွ မင္းအေဖ သာဓုေခၚနိဳင္မွာေပါ့” လို႔ ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာပါတယ္။ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ က်ဳပ္က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အခ်ိန္မွီ ျပန္လည္ ထိန္းသိမ္း နိဳင္လိုက္ျပီး ေရစက္ခ် အမွ်ေဝ ေပးနိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ သံုးႀကိမ္သံုးခါ ေပးရတဲ့ “ဒီ အမွ်…အမွ်…အမွ်… ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ့…”ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆံုး အမွ်ေဝသံကို မ်က္ရည္မိုးေတြနဲ႔အတူ က်ဳပ္ရဲ႕ဝမ္းနည္း ဆို႔နင့္ ေအာ္ဟစ္ ငိုေၾကြးသံနဲ႔ အဆံုးသပ္ခဲ့ရပါတယ္ဆိုရင္…။ အဆံုးသပ္ခဲ့ရပါတယ္ဆိုရင္…။

(ေက်းဇူးရွင္ အေဖတစ္ေယာက္ ေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္ပါေစ...)။

က်ဳပ္ဘဝတေစ့တေစာင္း(၇၀)

ရထားတတန္ ကားတတန္နဲ႔ မနားတမ္း ခရီးႏွင္လာလိုက္တာ ရြာကိုေရာက္ေတာ့ ညေန ၄ နာရီ ခြဲေလာက္ ရွိေနပါျပီ။ က်ဳပ္ ထင္တဲ့အတိုင္း အေဖ့ကို ျမင္ေတြ႕-ကန္ေတာ့ခြင့္ မရလိုက္ေတာ့ပါဘူး။ အမ်ိဳးေတြနဲ႔ အေဖ့ရဲ႕ ေသာက္ေဖာ္-စားဖက္ အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းေတြက က်ဳပ္တို႔သားသမီးေတြ ေရာက္သည္အထိ ေန႔ကူးကာ တစ္ရက္ေစာင့္ဖို႔ ဝိုင္းဝန္းတားျမစ္ၾကေပမဲ့ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ သေဘာဆႏၵ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ေန႔ခ်င္းျပီး လုပ္လိုက္ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဓါတ္ပံုဆရာ ငွားကာ မွတ္တမ္းအျဖစ္ ရိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြကိုပဲ ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ေတာ့တာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ညီအကိုေမာင္ႏွမတေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာက အဲဒီေလာက္အထိ မိုးေမွာင္က်ခဲ့ပါတယ္။ ကြယ္လြန္သူ ဖခင္ရဲ႕ ရုပ္ကလပ္ကိုေတာင္ ေက်းဇူးဆပ္-ကန္ေတာ့ခြင့္ မရခဲ့ၾကပါဘူး။ အင္မတန္ ကံဆိုးခဲ့သူေတြပါ...။

အငယ္ဆံုး ညီမေလး ၁၀ တန္း ေအာင္တဲ့ ဒီႏွစ္မွာပဲ က်ဳပ္ရဲ႕ M-2 final ေျဖျပီးတာနဲ႔ ရြာျပန္ကာ သူတို႔မိဘေတြကိုေခၚ… မိသားစုအားလံုးအတြက္ ရည္ရြယ္ျပီး ေသျခာျပင္ေဆာက္ထားတဲ့ ေျမာက္ဒဂံုက အိမ္ႀကီးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနထိုင္ဖို႔ စိတ္ကူးထားသူ က်ဳပ္မွာေတာ့ အေတာ္ေလးကို ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေလာက္အထိ လူ႕ဘဝႀကီးက ေစာစီးစြာ ထြက္ခြာသြားလိမ့္မယ္လို႔ လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့တာ အမွန္ပါ…။ ေနေရး-ထုိင္ေရး၊ စားေရး-ေသာက္ေရး ဘာတခုမွ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ေထာက္ပံ့ေပးထားခဲ့သူမို႔လည္း အသက္ နည္းနည္း ပိုရွည္လိမ့္အုံးမယ္လို႔ ယူဆခဲ့မိသူပါ…။ ဒီအတြက္လည္း အေဖ့ကို ေလွ်ာ့ေသာက္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိေပးခဲ့သူပါ…။ အခုေတာ့ အေဖက က်ဳပ္ ရည္ရြယ္ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ ပန္းတိုင္မေရာက္ခင္ လူ႕ဘဝႀကီးမွ ထြက္ခြာသြားခဲ့ေလျပီ…။ ထြက္ခြာသြားခဲ့ေလျပီ…။

တကယ္ေတာ့ အခုလို အေဖ အေသေစာခဲ့ရတာဟာ က်ဳပ္က တရားခံလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ေနစရာ ဗလာနတၳိ ျဖစ္ေနတဲ့ မိဘေတြကို မၾကည့္ရက္တာေၾကာင့္ က်ဳပ္ရဲ႕မူလရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ “အငယ္ဆံုး ညီမေလး ၁၀ တန္းေအာင္မွ မိဘေတြအတြက္ စဥ္းစားမယ္”ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ၂ ႏွစ္ေစာကာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ခဲ့ျပီး အားလံုးအဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ဳပ္ရဲ႕ အနာဂါတ္ မိသားစုေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို အေသအျခာ ရွင္းျပခဲ့ပါေသးတယ္။ အေဖကလည္း နားလည္သေဘာေပါက္ကာ နည္းနည္းပါးပါးေသာက္ျပီး ေအးေအးေဆးေဆး ေနေတာ့မယ္္လို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရက္သမား အေဖ့စကားကို မယံုတဝက္-ယံုတဝက္ ရယ္ပါ…။

အစပိုင္း သံုးေလးလေလာက္က အေျခအေနေကာင္းေနေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အေဖက ေဗြေဖာက္ကာ ေသာက္လာတဲ့အသံေတြ ၾကားေနရပါတယ္။ ဒီနယ္-ဒီရြာမွာ “ငါ့သားသမီးေတြလို မိဘကို ဂရုစိုက္တဲ့ေကာင္ ဘယ္ေကာင္ရွိလဲကြ..” ဆိုတဲ့ တလြဲဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားမႈေတြနဲ႔အတူ မူးခ်င္တိုင္း မူးေနပါေတာ့တယ္…။ နဂိုကလည္း မ်ိဳးရိုးနဲ႔ခ်မ္းသာလာခဲ့သူ…၊ အထည္ႀကီးပ်က္ သမဥကၠဌ လုပ္လာခဲ့သူ…၊ အခုလည္း သူလိုခ်င္တာ ရေနေတာ့ ေသာက္ေဖာ္-စားဖက္ေတြ တရံုးရံုးနဲ႔ ေနမွာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ သားသမီးေတြက သူတို႔အတြက္ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ေထာက္ပံေပးထားတာကို ရြာထဲမွာ ၾကြားလို႔မဆံုး-ဝါလို႔မဆံုး…၊ ျပီးတာနဲ႔ အဲဒါကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ မိုးမလင္း ေသာက္…။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္မတန္ေသးပဲနဲ႔ အေၾကြေစာခဲ့တာ လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး နိဂံုးဆြဲလိုက္ေတာ့ အားလံုးကို ဖန္တီးေပးခဲ့သူ က်ဳပ္က တရားခံျဖစ္ပါေလေရာ…၊ ျဖစ္ပါေလေရာ…။